Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Komende tekst is een fragment uit mijn dagboek, uit de tijd dat ik nog in de relatie met mijn ex zat. Ik kwam het laatst tegen en vond het belangrijk om het te delen.
Waarom word ik toch telkens weer depressief van jou in mijn al te nabije omgeving? Is het omdat ik dingen hoor die er volgens jou niet zijn? Dingen die ik telkens weer hoor? Tussen de regels, nooit direct. Dat ik tekort schiet, domme dingen doe, te weinig rekening houd met andere mensen, traag ben, te weinig dankbaarheid toon, dingen te zwaar opneem, er in blijf hangen. Mijn pogingen het over iets anders te hebben, leid je feilloos terug naar het onderwerp, om mij vervolgens te verwijten dat ik er weer over begonnen ben. Je maakt mijn zinnen af, ik hoef mijn verhaal ook niet te doen, want jij weet allang wat ik wil zeggen, en dus bijt ik maar weer op mijn tong. En hoor iets anders dan ik had willen zeggen. Mijn verweer daartegen is agressie naar jou, zeg je. Jij mag ook nooit iets zeggen, dan word ik meteen weer verwijtend. Ik maak het meteen weer persoonlijk. Waarom doe ik nou weer zo lelijk? En dus laat ik het maar. Ik buig, voor de zoveelste keer. Als ik me uitspreek, kwets ik jou. En dat wil ik niet.
De laatste keer besloot ik daarom maar mijn mond te houden. Ieder gespreksonderwerp zou namelijk uiteindelijk op hetzelfde neerkomen, en dus hulde ik mij in nietszeggende hm, hm’s, goh ja’s en zo zou je het ook kunnen zien’s. Nu ben je boos en gekwetst, want ik ben zo “gesloten”.
Gelukkig is er altijd nog de mogelijkheid me in mijn moederschap te treffen. Over het eten dat ik koop, de wijze waarop ik opvoed, de wijze en mate waarop ik inga op het verdriet. En anders kun je altijd nog het kind naar je toehalen en iets over “die chagrijnige mamma” zeggen. Om daarna aan het kind te vertellen dat het mamma’s gedrag niet hoeft aan te trekken. Dat het kinderachtig van mamma is zo lelijk te doen tegen iemand die niets aan haar rothumeur kan doen. Opeens ben ik een buitenstaander geworden, een bedreiging voor de huiselijke vrede.
Huilen mag niet. Boos worden mag niet. Nagaan of er tussen de regels wat gezegd wordt, mag niet. Er iets van zeggen mag niet. Me gekleineerd voelen is verboden. Gekwetstheid laten merken mag niet. En frustratie is al helemaal uit den boze.
Ik voel mezelf wegkwijnen, en bedenk me dat ik alleen in mijzelf, achter mijn uitgestreken gezicht en mijn nietszeggende woorden, veilig ben. En dus lach ik, praat over het weer, het mooie uitzicht, en probeer mijn gebroken stem zonder bibberen vrolijk te laten klinken, de brok die in mijn keel zit niet te verraden. Ik moet het gewoon nog even, nog héél even volhouden…
Reigerschap
17 reacties op “De grijze mist”
Wauw, het had mijn verhaal kunnen zijn. Op het laatst zei ik alleen nog maar ‘hum, hum’, om elke discussie uit de weg te gaan. Zo heerlijk om dat niet meer te hebben.
Beste Reigerschap,
Ben je al bezig met het organiseren van de weg naar buiten? Tot hoe lang wil je het volhouden je jezelf af te laten nemen? Ben je met een baan of op,eiding bezig, waar je op wacht?
Heel veel sterkte, hou het niet te lang vol, en zorg voor je ontsnapping. Dat geeft je de kracht om het naast je neer te leggen.
Neem jezelf niets kwalijk. Het is niet jouw schuld. Je bent erin geluisd. Voor je kinderen is dit ook niet goed.
Succes met het vinden van de weg terug naar jezelf.
Liefs, Marjet
Hoi Marjet,
Maak je geen zorgen, ik ben weggegaan, al een tijdje geleden. Ik had het geluk nog een financiële reserve te hebben, niet volledig geïsoleerd te zijn (en daarom een vluchtadres te hebben), en heel belangrijk: ik had eenhoofdig gezag, en kon dus mijn kind meenemen. Toen het echt uit de klauwen liep, en er politie bij kwam, viel bij mij het kwartje. Ook de angst-ogen van mijn kind tijdens de ruzies hebben heel sterk bijgedragen aan het besef dat het niet zo kon. Mijn eigen gevoel had ik al volledig uitgeschakeld. De momenten van helderheid werden steeds zeldzamer.
Toch zie ik de communicatie, zoals weergegeven in mijn blog, ook in andere situaties opduiken. En pas nu besef ik hoe idioot ze zijn, hoe misvormend. Zonder dat er ook maar een klap gevallen is. Ook zonder fysiek geweld, kan er sprake zijn van misbruik. Maar daarover lees je vrij weinig. Huiselijk geweld gaat in de media vrijwel altijd over blauwe plekken, gebroken botten en hersenschuddingen. Niet over de dynamiek die er aan vooraf gegaan is.
Juist het subtiele geweld is een sluipmoordenaar, omdat het je vervreemdt van jezelf. En deze vorm van misbruik komt heel, heel veel voor. Niet alleen in relaties met narcisme, maar in álle relaties waarin mensen weglopen van de verantwoordelijkheid, van het risico gekwetst te worden.
Ik heb me zelf ook schuldig aan gemaakt aan indirecte, passief-agressieve communicatie. Dat was heel confronterend, en ik heb me heel hard afgevraagd of niet ík de narcist ben. (Ik had gelukkig een heel goede therapeut die dat begreep en me er veilig doorheen geloodst heeft.) Sindsdien doe er alles aan mijzelf en mijn diepe beweegredenen (meestal angst) onder ogen te komen en aan te gaan. Dat maakt me een waarachtiger mens, maar meteen ook één die zichzelf steeds beter kent en dus minder gevoelig wordt voor manipulatie.
De levensles die ik dus aan “mijn” narcist, maar vooral: het traject ná hem, heb over gehouden, is de vaardigheid te herkennen. En, hoe hypnotiserend het charisma van de manipulator ook is, ik heb dus de kans er met een boogje omheen te lopen, of me er tenminste niet in te laten meesleuren.
Liefs, Reigerschap
Hoi,
Jeetje wat is dit herkenbaar. Ik schrik ervan want jouw verhaal bevestigd dat het echt is wat ik meemaak op dit moment.
Voor mijn gevoel lukt het me nooit te ontsnappen. Ben benieuwd hoe jij jezelf vrij hebt gemaakt. Dankjewel voor je verhaal.
Wat ontzettend herkenbaar. 💪
Zo herkenbaar…en dat is denk ik, voor iedereen ook, nog maar paar % van het hele gebeuren. Dit stukje binnenshuis…. Ik wist toen nog niet van narcisme, dacht dat dat dagen ‘doodzwijgen’ bij z’n karakter hoorde en tja, mn moeder had daar ook een handje van duzzzz… Maar toen hij ook nog steeds meer de Scientology regels ging opleggen heb ik mn 3 zoontjes van 3, 5 en 6 opgepakt en ben de deur uit gelopen. Niet eens voor mezelf maar met de gedachte: ‘ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien met dag in dag uit die passief- agressieve spanning zoals bij mij thuis vroeger. De beste beslissing die ik ooit genomen heb!
Hoi Reigerschap,
Als je de srap gaat zetten denk.dan eerst ook aan de praktische zaken. Zorg dat je boekhouding die je nodig hebt gaat verzamelen. Zaken die je wilr bewijzen verzamel dat alvast en zorg dat dit al ondergebracht is bij vrienden.
Zorg zo nodig dat je bij je geld kan. Dat zal hij het eerste zorgen dat je daar niet bij kan. Denk aan de paspoorten van de kinderen. Als die in jou bezit zijn dan maakt het voor hem een stuk lastiger.
Pas zo snel mogelijk je wachtwoorden van mail aan, Mijn ex blijkt dat die nog een hele tijd in mijn mail zat te neuzen. Ik had daar niet aan gedacht.
Bezoek je huisarts alvast. Zorg dat die op de hoogte is van je situatie.
Leg je schooldiplomas alvast opzij. Anders raak je die kwijt.
Sucess bobo
Zo herkenbaar,
Het feit dat je dit zo goed kon opschrijven in die afschuwelijke relatie; dat is heel sterk. Je leest t terug en denkt; ja, zo was t en niet anders. Heel herkenbaar; vooral het stuk over moederschap. Dat was voor mij de enige drive om te zorgen dat ik sterk genoeg bleef om te vluchten; georganiseerd met kids, 2 koffers en de nieuwe paspoorten. Je kinderen mogen nooit maar dan ook nooit geloven dat je waardeloos bent alleen omdat een narcist het t roept Nu jaren later; is het zo fijn om dit soort gevechten niet meer dagelijks te hebben. De trauma’s komen regelmatig terug maar de liefde tussen mijn kinderen en mijzelf is zo sterk en helend.
Ja, heel herkenbaar, maar het brengt me niet verder. Ik heb, vette pech, met twee van deze “n’s” te maken.
Ze werken samen en houden mijn dochter al 6 jaar bij mij weg. het verhaal is bij de ene begonnen toen ik 13 jaar was(incest) en de ander rond mijn 38-ste. Ik ben nu zestig, er is geen licht aan het einde van de tunnel. Er komt geen hulp. Mijn dochter moet mee liegen, ze wil mij niet zien, onder bedreiging, en dat gelooft niemand. Achter hun beulen- gedrag zit een ander doel: mij financieel leegtrekken. Ik heb al jaren schulden, maar deze mensen zijn onredelijk. Ze denken dat ik kan blijven betalen voor mijn dochter. Ik kan dat allang niet meer. Als je kinderen hebt met een narcist(ik vind dat woord veel te vriendelijk)/psychopaat, zorg ervoor dat deze niet bij je geld kan, en je niet kan chanteren met je kinderen. Dat is een hele moeilijke opgave, maar ga daarvoor naar een professioneel, een advocaat oid. Heel veel sterkte! Ik was te laat. Ik hoop dat we elkaar met dit soort adviezen kunnen helpen. Weet iemand of narcisten door een psychiater of psycholoog te ontmaskeren zijn? Dat zou ik heel erg graag weten.
M, Je geeft zelf het antwoord al…..ga naar een professioneel en een advocaat
Hoi Meija,
Het is afschuwelijk, hard en oneerlijk, maar niet iedereen “wint” van zijn of haar narcist. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn nu eenmaal twee verschillende dingen. Bij “de instanties” herkent niet iedereen het, en op het internet zijn overal getuigenissen te vinden van mensen die hoogst onrechtvaardig behandeld zijn. Stichting Zijweg spreekt hier in haar publicatie “Uit het veld geslagen” in detail over, Jan Storms uit in “Destructieve relaties op de schop” zijn verontwaardiging, en last but not least: in Iris’ tweede boek vind je onontbeerlijke tips hoe om te gaan met de instanties.
Mijn persoonlijke ervaring is dat het gevecht om de instanties heel veel van je als slachtoffer vraagt: geduld (voordat ze het zien), incasseringsvermogen (voor alle keren dat de problematiek gebagatelliseerd wordt) en distantie (om je niet mee te laten slepen in de gekte op detailniveau enerzijds, maar ook om te voorkomen in een verwoestende emotionele achtbaan terecht te komen). En dat alles terwijl je je identiteit weer bij elkaar probeert te puzzelen (waar liggen je grenzen eigenlijk?), en bovendien goed mogelijk te kampen hebt met een PTSS. Het is loodzwaar.
Hoewel “de strijd om de instanties” niet onbelangrijk is, moet eenieder die met hen te maken krijgt echt uit zijn hoofd zetten erkenning te zullen krijgen. De instanties interesseert jouw welzijn geen fluit. Ze kijken alleen naar het welzijn van de kinderen. Dat voelt soms heel onrechtvaardig. Bij tijd en wijle zíjn ze ook onredelijk, bijvoorbeeld als ze je onder druk zetten tot mediation of programma’s als “kinderen in de knel”, terwijl je PTSS bij de gedachte aan je ex, je hele wezen weer overhoop haalt. Maar tegelijkertijd: jouw welzijn is niet hun taak. Jouw welzijn is jóúw taak.
Ik kwam op het internet een gedicht tegen van Rupi Kaur:
“People day things
Meant to rip you in half
But you hold the power to not
Turn their words into a knife
And cut yourself”
Ze doet in dit gedicht een oproep jezelf te trainen de woorden, dreigementen, psychische druk te laten waar ze zijn: bij de eigenaar. Het besef dat eenieder die tegenover de narcist staat, uiteindelijk dezelfde bagger over zich heen zou krijgen, omdat volgens de narcist uiteindelijk níémand voldoet, dat besef maakt dat je in staat kunt zijn het niet persoonlijk te nemen. De narcistische woede, de kwetsende woorden, de chantage, de dreiging: het zit in de narcist. Pak je leven op, laat je niet gijzelen, richt je op dingen die je energie opleveren in plaats van kosten.
Ja, om de narcist uit je leven te bannen, is het vaak nodig meer uit je leven te snijden dan de narcist alleen. Zoals een chirurg ruim om een kwaadaardige tumor snijdt en dus een groter litteken maakt dan je op grond van de tumor alleen zou kunnen verwachten, is die grote wond nodig. Anders blijven er cellen achter, en zul je weer ziek worden. Met een narcist is het niet anders.
Persoonlijk heb ik heel veel achter me moeten laten, en vanwege mijn juridische situatie kan ik dat niet in detail schetsen. Maar ik heb bijna al het vertrouwde achter me moeten laten. Mijn Thuis, in de breedste zin van het woord, achter me moeten laten, zonder dat ik weet of ik me ooit weer ergens werkelijk thuis zal voelen. Maar omdat ik mezelf weer aan het herwinnen ben, hèb ik weer een kern, een onveranderlijke, en zo ontstaat er toch houvast. Niet in de buitenwereld, maar in mijzelf. En volgens mij is precies dàt hetgeen waar het om gaat.
Liefs,
Reigerschap
Reigerschap,
Door dit te lezen weet ik zeker dat mijn toekomst rooskleuriger kan zijn.
Ikzelf heb het 16jaar niet willen inzien,steeds de fout bij “ikzelf” te gaan zoeken.
Steeds werden de kinderen als schild gebruikt.
10jaar geleden ben ik weggegaan bij mijn Narcist.
Alles achtergelaten bij mijn ex vriendin werkelijk alles.
Volledig opnieuw opgestart een regeling getroffen via de notaris over onze 2 dochters.
Ik hoopte Yes eindelijk freedom.
Maar dat is in werkelijkheid even anders uitgedraaid .
Sinds deze maand ben ik via mijn huisdokter naar een therapeut doorverwezen .
Na 10 jaar gaat er een nieuwe wereld open voor mij.
Nooit geweten waar ik in beland was,zo confronterend !
Enkele dagen zelfs niet van geslapen,maar uiteindelijk toch kunnen plaatsen.
Ik train mij nu ,om met mijn ex te leren communiceren.
En dat is merkbaar mijn ex kan dit patroon niet doorgronden waardoor ze
Stelselmatig haar eigen ruiten breekt.
Hopelijk kan ik hier iemand verder meehelpen .
Gewoon in uw eigen blijven geloven !
Mijn hobby heeft mij sterk gehouden.
Mvg,
S
Oh, en ik ben alle foto’s van mijn kind kwijt: van de laatste 6 jaar heb ik dus niets. Het begon me op te vallen dat hij wel veel foto’s van mijn dochter maakte, van mij nooit. Van ons samen is er ook niets.
Beste Reigerschap, Dank je wel. ik woonde bij een zeer kwaadaardige narcist, hij was achter zijn grapjes immens wreed. Hij mishandelde ook zijn zoontje. Ik bleef bij hem om dat jongetje te helpen. Die raakte snel erg gesteld op mij. Ik heb mijn eigenwaarde grotendeels wel behouden, en dat betekende dat ik heel veel en zwaar gestraft werd. Maar na ruim drie jaar vond ik de hel en de vernederingen zo ondragelijk dat ik een aanbod in het buitenland te werken met beide handen aangreep. Toen stond hij daar opeens op de stoep. Dat was totale verwarring! Ik vind narcist een heel verwarrend woord. Ik kreeg een dochter met hem, en die heb ik meegenomen, en die heeft hij later ontvoerd.
Als je het woord narcist gebruikt denken mensen: iets van een ijdel persoon, hooguit wat egoïstisch en lopen ze hard door. Ik heb er dus twee in mijn leven, ze gijzelen mijn dochter. Ik ben alles kwijt: mijn moederschap, mijn geld, mijn inkomen, mijn gezondheid, mijn familie, mijn vrijheid- hij heeft mijn dochter gedwongen een valse aangifte te laten doen tegen mij, ik heb vast gezeten.
Ik merk op deze plek dat mensen veel te gelaten hun lot ondergaan. Ga jezelf maar beter maken, zeggen ze. Daar kan ik pas echt aan beginnen als ik mijn dochter weer in mijn armen kan sluiten, en haar ondersteunen uit deze nachtmerrie. Maar mijn werk ben ik kwijt. Haar studie kan ik nooit meer betalen. Dat geen enkele instantie geïnteresseerd is in een scheiding, van zes jaar inmiddels, tussen moeder en dochter vind ik ongelofelijk schokkend. Ik pleit dus voor het naar buiten treden over dit verwoestende gedrag. Deze mensen zijn psychopaten, ze nemen het leven van anderen. Ik vind het bijna gelijkwaardig aan moord.
Ik wil straks lezingen gaan geven, en op de televisie. Hoe kan het dat wij hier elkaar een beetje troosten en de schoften gewoon door kunnen gaan? Wat ik ontdekt heb is dat de narcisten in mijn leven allemaal oudste zonen waren en verschrikkelijk en in de opvoeding verschrikkelijk over het paard getild. In het dagelijks leven zie ik ook veel zeer egoïstisch gedrag. In het verkeer remt tegenwoordig bijna niemand meer: Het grenzeloze gedrag van de “n’s “, waarmee we allemaal geboren zijn, is nooit gecorrigeerd door de ouders en de omgeving. In mijn lespraktijk kom ik ook de idioot veeleisende ouders tegen: mijn kind heeft recht op alles!
Ik wens je weer een fijn plekje in deze harde wereld, Reigerschap, en mezelf ook. Ik ben voorlopig nog steeds aan het overleven.
Hoi Meija,
Dat is wat ik bedoel met “de chirurg snijdt meer weg dan je op grond van de tumoromvang alleen zou verwachten”. Om jezelf te beschermen zul je soms ook andere, soms héél wezenlijke dingen moeten achterlaten. Laten we wel wezen: op de vlucht voor je narcist, is alleen het wezenlijke nog van belang. De rest zal meestal worst wezen. Ik had geluk dat ik niet alleen mijn dochter en mijn vege lijf, maar ook mijn bezittingen kon redden. Velen is dat niet gegund. Sommigen, zoals jijzelf, verliezen dierbaren, er zijn er die het leven laten. De verhalen zijn regelmatig in de media te lezen. Weggaan bij een narcist (en zeker een psychopaat) ís nogal eens levensgevaarlijk. Daar valt niets aan te nuanceren.
Je opmerking over gelatenheid kan ik niet goed plaatsen. Bedoel je dat de slachtoffers wat jou betreft mondiger zouden moeten zijn? Meija, de meesten hebben wel wat beters te doen!
Om verschillende redenen treed ik bijvoorbeeld niet in de openbaarheid. Mijn ex mag mij niet vinden. Er lopen nog rechtszaken, en ik wil mijn positie niet in gevaar brengen. Ik heb mijn energie nodig voor mijn werk, om mijn leven op te bouwen, en vooral: om een invoelende, responsieve moeder te zijn voor mijn kind. Ik geef, kortom, prioriteit aan mijzelf. De kans dat dat wat oplevert is namelijk groter dan te proberen de buitenwacht te veranderen, en bovendien gá ik helemaal niet over de levens van andere mensen.
Een spreuk die aan Franciscus van Assisi toegedicht wordt, luidt:
“Geef me de moed de dingen te veranderen die ik veranderen kan, de gelatenheid te accepteren wat ik niet veranderen kan en de wijsheid het één van het ander te onderscheiden.”
Mensen die hiernaar proberen te leven, streven naar innerlijke vrede. Ze stoppen te proberen de wereld naar hun wensen, hun behoeften of soms zelfs: hun realiteit, om te buigen.
Er zit daarom niets anders op dan los te laten en te rouwen om de immense verliezen die je hebt geleden. Dat is geen gelatenheid, dat is besluiten verder te gaan. Maak geen verwijten aan mensen die het anders aanpakken; zij hebben hun eigen weg, en met maningen of minachting maak je het hen alleen maar moeilijker!
Reigerschap
Reigerschap….ik ben nu 3 jaar gescheiden van een narcist.. ik zie steeds meer situaties die kenmerkend waren in mn huwelijk…ik stond altijd alleen.. ik werd altijd als boeman neergezet tegenover mn kinderen mn broer en een ieder die t maar wilde horen ……..ik kon nooit sjachrijnig zijn of boos of verdrietig ..dat werd altijd tegen mn kinderen gebruikt.. ik kreeg zelfs de schuld als ik werd aangereden met de auto en geen enkele schuld had.. heb jaren geprobeerd niet te veel emoties te tonen ..want dan had je weer gedonder ..heb me ook jaren afgevraagd Waarom heb ik zo ’n man..zonder dat ik besefte wat hij was..in de afgelopen jaren heb ik onwijs veel geleerd..( ik ben niet dom ) en weer leren genieten van alles wat ik leuk vond en vind..tijd verzacht ook t ” letsel” en de kwaadaardigheid van de persoon…tot..twee weken geleden ..toen sprak ik hem weer ..een van de kinderen moest geopereerd..na tien minuten aanwezigheid..wist ik t allemaal weer …wat walg ik van die man! Dat zelfingenomene..arrogante zichzelfbelangrijkvindend zelfs over de rug van zn zieke kind heen opdrachtgevend naar mij en haar toe….ik heb t een hele dag met hem moeten uithouden ..ik beleefd blijvend en afstandhoudend …wat is t toch een zielige vent …maar bovenal : wat ben ik toch trots op mezelf ik leef een rijk leven…een mooi leven..