De gevolgen van psychische en emotionele mishandeling zijn heftig. Veel heftiger dan veel mensen denken. Ikzelf was blij om dit gevoel van herkenning te hebben toen ik voor het eerst op de site van het Verdwenen Zelf kwam en de boeken van Iris las. Maar weten professionals het ook? Vaak niet helaas. Reden waarom het Verdwenen Zelf workshops aanbiedt aan professionals die met slachtoffers te maken hebben, bijvoorbeeld voor hulpverleners, psychologen mediators, of advocaten.
Omdat zovelen van ons ook te maken hebben met scheidingen en de jeugdzorg hebben we speciaal voor professionals die werken in de jeugdhulp de training Als jeugdprofessional in contact met narcisme en psychopathie ontwikkeld.
Ik zie en lees steeds meer berichten dat psychische mishandeling en trauma stapje voor stapje steeds serieuzer worden genomen. Het Verwey Jonker Instituut zegt bijvoorbeeld nu ook dat de gevolgen van huiselijk geweld en kindermishandeling veel ernstiger zijn dan gedacht. Dit staat in een recent rapport dat diverse media heeft gehaald. Het Verwey Jonker Instituut is een belangrijk onderzoeksbureau dat werkt voor de overheid.
Een belangrijke conclusie uit het rapport is dat er veel meer geweld is dan eerder gedacht en dat dat geweld meestal structureel is en niet zomaar een paar incidenten. Ze merken op dat het geweld lastig te stoppen is. Het gaat vaak jarenlang door, ondanks de bemoeienis van hulpverleners of politie. Goed dat dat erkent wordt.
Ook belangrijk is dat ze constateren dat meer dan 40% van de onderzochte kinderen die huiselijk geweld meemaken een trauma hebben door hun ervaringen. Daarnaast had maar liefst 44% van de onderzochte ouders zelf een jeugdtrauma door huiselijk geweld in hun eigen kindertijd. Met andere woorden: het gaat soms van generatie op generatie.
En in meer dan 80% van de situaties zagen ze psychische mishandeling. Veel meer nog dan fysiek of seksueel geweld. Niet dat dat goed nieuws is, maar het is wel herkenbaar dat juist intieme terreur veel schade aanricht. Met vaak complex trauma tot gevolg.
Verder komt er ook meer geld beschikbaar voor de strijd tegen huiselijk geweld: recent 3 miljoen euro voor drie regionale centra die zich gaan richten op het aanpakken ervan. De Tweede Kamer wil ook dat de verjaringstermijn van kindermishandeling wordt verhoogd en dat straffen zwaarder worden. En de zorgverlening moet beter op trauma gaan screenen. Wat meer over de grens: nu in Ierland en al eerder in het Verenigd Koninkrijk is emotionele mishandeling inmiddels zelfs echt strafbaar.
Ik word er voorzichtig hoopvol van dat onderzoekers, beleidsmakers en professionals steeds meer psychische mishandeling en trauma als belangrijk zien. Dat zijn hopelijk wat stappen in de goede richting zodat er minder de mensen de dupe worden van wat velen van ons hebben meegemaakt of nog meemaken.
Tako Engelfriet
33 reacties op “Meer aandacht voor psychische mishandeling en trauma”
Mooi en zo helder verwoord
Wat ook belangrijk is voor huisartsen en specialisten is dat psychische mishandeling lichamelijke gevolgen heeft. Auto-immuunziekten, tekorten van mineralen en vitaminen door een slechte opname, een slecht immuunsysteem, allergiëen, complex trauma heeft gevolgen op allerlei niveaus. Voeg daar milieuvervuiling bij en industriële voeding en je hebt een groot medisch probleem dat tot voor kort nog vooral geduid werd als een psychisch probleem en ook zo behandeld wordt.
Ik wens iedereen met complex trauma dat inzicht toe, dat psychologische hulp alleen je lichaam niet zal helen. Je psyche helen, dat blijft een belangrijk streven maar ik heb in ijdels aanvaard dat dat nooit helemaal zal lukken. In de hersenen is complex trauma aanwijsbaar. Ik heb goede resultaten behaald met EMDR, maar ik accepteer dat alle hulp nodig is en toch niet voor 100% herstel zal geven.
Ik richt me dan ook daarnaast op het autoimmuun proces en dat werd zijn vruchten af.
Sterkte voor iedereen en dank voor alle steun en inzichten die we elkaar hier kunnen bieden als lotgenoten.
Helemaal mee eens. Heel belangrijk.
ik heb maag darm en long(ziekte) problemen met meestal migraine- en chronische rugpijnen wat het allemaal heel veel maakt ,ik heb geen weet dat deze altijd verband zouden kunnen hebben .mijn denken zit meestal wel niet zo positief en angsten gaan nooit volledig weg maar dit lezen allemaal heeft mij al veel geleerd van mijzelf en dat doe ik nog steeds
Heel fijn om dit te lezen…
Denk je dat iemand met narcisme als hij of zij wordt gewezen op de strafbaarheid (stel dat het bij ons ook strafbaar wordt, zoals in Ierland) van zijn of haar gedrag, dan zou stoppen met de ander naar beneden halen en dergelijk gedrag?
Je haalt mij de woorden uit de mond, Liza. Ik moest er om lachen, omdat jij het zo helder zegt.
Maar hoe meer ik er achter kom wat er gespeeld heeft in mijn gezin van herkomst, hoe meer ik denk dat het een hersenspoeling tot gevolg had. Ik leer stap voor stap zien dat mijn moeder niet lief en aardig was, zoals ze zich voordeed of zoals ik haar wilde zien maar vooral uit was op haar eigen evenwicht en welzijn.
Nu ik mijn eigen saboterende delen behandeld heb.
Nu pas ook erken ik dader-identificatie, waardoor ik slecht over mijzelf dacht maar ook mijn broertje verraadde die bij ons thuis de zondebok was.
Dat kost je dus twee jaar hard werken aan jezelf terwijl je de boeken van Iris kent. Laat staan wat ik in de decennia daarvoor aan mijzelf gesleuteld heb met dan weer professionele hulp dan weer zelfhulpmethodes.
Ik zou als kind never niet bedacht hebben dat ik last had van mijn moeder. Nee de kinderen onderling gaven elkaar de schuld: de heksenketel noem ik het nu.
Heerlijk dat vooruitgangsgeloof. We moeten het ook niet niet doen, voorlichting, trainingen voor professionals enz.
Maar wat één ding in de boeken mij duidelijk heeft gemaakt is is hoe ingewikkeld het in elkaar steekt: narcistische mishandeling.
Verder heb ik een paar keer bot gevangen als ik iemand persoonlijk probeerde te wijzen, op serieuze manier, op narcistische mishandeling die zijzelf ondergaan hadden. Het eigen sabotagevermogen kwam dan naar boven en dan kan je botheid op jouw pogingen verwachten. Of woede op jou gericht.
Voorlichting op scholen wat iemand als reactie hier gaf: als meester of juffrouw echt menselijk is en heldere ogen heeft, is extra voorlichting verwarrend en onzin. Kinderen serieus nemen is niet via informatie aan te leren, is een houding die je je hebt eigen gemaakt.
gelukkig zijn er coaches in het netwerk van deze/onze site.
voor al dat inzicht over dat ingewikkelde verschijnsel 😉
Beste Heleen,
Wat herken ik toch veel in wat jij schrijft.
Mijn ouders waren sterren in het vervullen van de randvoorwaarden van het ouderschap. Pas nu ik zelf goed inzie wat er dan toch loos was en waar ik zo’n last van had (en ik ben al ver in de zestig) kan ik het onder woorden brengen. Maar dan nog. Onlangs vroeg iemand mij waar mijn therapie over ging. En dan moet ik toch weer even goed nadenken wat nou de essentie is.
Ik heb het zo omschreven:
Wat het betekent om op te groeien bij ouders met narcistische trekken is moeilijk uit te leggen aan (more or less) buitenstaanders.
Het komt veel vaker voor dat iemand hier tot op zeer gevorderde leeftijd last van houdt zonder te weten wat er nou precies aan de hand is.
Als klein kind heb je het nodig om aangevoeld en begrepen te worden om je eigen bewuste persoontje te kunnen ontwikkelen.
Bij gebrek aan empathie en begrip (al is het eten nog zo lekker en woon je in een mooi huis) kruip je al heel jong in je schulp.
Je ontwikkelt een bepaalde houding die je helpt om je staande te houden in de situatie.
Omdat dit al heel jong plaatsvindt, ga je denken dat je die houding “bent”.
Je gaat je er helemaal mee identificeren. Je raakt het contact met jezelf kwijt.
Een van de beste sites op dit gebied heet ook niet voor niets “Het verdwenen zelf”. En het kan dus heel lang duren voor je hierachter bent.
Nee dat doen ze hoogstwaarschijnlijk niet natuurlijk. Maar het biedt wel de mogelijkheid om bij een rechter aannemelijk te maken dat er sprake was of is van emotioneel misbruik. En daar wordt juist nu nog veel te weinig naar gekeken.
Dank voor jullie reacties! Het klonk misschien als kritiek? Maar zo bedoelde ik het niet, vroeg het me echt af! Want mijn moeder verandert haar gedrag wel soms. Ik heb me nu ‘afgesloten’ voor haar prikkerige opmerkingen, waar ik eerst vaak heftig op reageerde, maar nu doet ze dat echt een stuk minder, zo negatief doen. Dus wie weet, als ik of iemand anders haar even had gewezen op zo’n soort wet, dan zou ze haar gedrag misschien ook veranderen. Dat verandert de persoonlijkheidsstoornis natuurlijk niet, maar maakt het wel dragelijker.
Heleen, wat bizar he. Om te zien hoe je in je jeugd niet zag dat (een van) je ouders zo’n slechte invloed had(den) op het gezin. Hoe heb jij dat gedaan, met die daderimiterende delen, en ze herkennen? Ik heb Iris haar boeken (heel fijn), maar dat stuk lukt me niet goed, terwijl ik wel denk dat het nuttig is voor mij. Heel knap dat je zo bezig bent en blijft met jezelf ontgiften. Wat is het een lange weg hè. Heel veel sterkte en liefs, Liza
Tako, we zouden beter een persoonlijke boom hierover kunnen opzetten, maar ik heb in die 45 jaar teveel afbraak van de hulpverlening meegemaakt, ik ben er te mies van of schrijf je dat misch. Somber bedoel ik.
We moeten het zelf doen met elkaar. Dat doen we ook 😉
Bovendien blijft het verschijnsel naast erg heftig ook erreg ingewikkeld.
Om het dóór te krijgen, de vele soorten situaties waar het in speelt, de gelaagdheid ervan.
Voor Liza.
Trouwens: het klonk niet als kritiek, daarom moest ik ook lachen ermee.
Het klonk als een vraag.
Maar mogelijk ben jij een van die mensen die onverdacht haar vinger op de wonde plek legt. Of speelde het volgende. In mijn ietwat vals begrip van wat jij schreef vond ik dat je in één keer het hele betoog betrapte op een teveel aan vooruitgangsgeloof, hoe voorzichtig Tako het aan het einde ook formuleert. Ik had dus wel kritiek.
Goed dat jij het nog eens verduidelijkte wat jij ermee bedoelde.
Liza, ga naar een coach in het lijstje dat op te vragen is bij het secretariaat van de site en kies er eentje uit. het klopt, je moet het niet in je eentje doen, want b.v. je hebt zelf blinde vlekken. Je ziet er over heen. Je denkt, dat een beetje naar beneden halen toch minder is dan wat je gewend bent en bent al blij, maar bent nog steeds onderdeel van mishandeling dan. Ook ik heb mijn trotse nek gebogen en een coach van het netwerk gezocht. Ze zijn goed, echt. Doe je eigen ervaring op zou ik zeggen, Liza.
Ik heb zelf net weer een moedeloos makende ervaring achter de rug met een vriendin die in haar mishandelingssituatie blijft steken. Ho ho: dat vind ik. Zij vindt dat ze het ‘aan kan’. Ik zie andere dingen in haar gedrag, nadat ze weer een contact heeft gehad. Dat zeg ik dan ook.
Maar sommige mensen kiezen voor ’the devil they know’ en vrezen het onbekende. Dan ben jij opeens de vijand geworden, terwijl er eerst zo ijverig hulp aan je gevraagd werd.
Misschien dat ik daarom zo misch ben.
Hulpverlenen is soms een hachelijk gedoe. Het trekt zelfs (als je het gratis doet) mensen aan met narcistische trekken. Niet aan te raden.
Leef je eigen leven zo goed mogelijk en geniet daarvan. Advies aan mijzelf dus.
Liza dank voor je lieve wensen, jij ook sterkte en dank voor je reactie.
Zeer waarschijnlijk niet. Uitzonderingen wellicht daargelaten.
Eén van de kenmerken van narcisme is namelijk dat de regels niet voor de narcist gelden, inclusief De Wet. De Narcist staat overal boven.
De wetten en regels gelden natuurlijk wel voor de rest. Die dienen in het gareel gehouden te worden.
Ik heb m’n moeder een keer door de politie uit m’n huis moeten laten halen, omdat ze weigerde te vertrekken. (Ze had zich met een smoes naar binnen geluld.) Zelfs terwijl ik aan de lijn met 112 hing, zat ze door m’n gesprek heen te schreeuwen om de politie toch vooral er op te wijzen dat ze niet weg hoefde, want ze was toch mijn moeder!
Ze heeft de daadwerkelijke komst van de politie toch maar niet afgewacht nadat ik het gesprek beëindigde. De Wet (huisvredebreuk in dit geval) helpt dus wel een klein beetje. Al had het me niet verbaasd als de politie haar werkelijk vloekend en tierend (of zielig huilend natuurlijk) uit m’n huis had moeten slepen.
Ik heb wel aangifte gedaan, en het proces-verbaal ligt in een la. Voor het geval ik toch weer bevangen wordt door het idee: “Ik kan dit toch niet máken? Het is tenslotte m’n móéder!”
“Oh ja,” denk ik dan: “dát is m’n ‘moeder’, die van deze scene…”
Narcisten zijn ook vreselijke ‘stalkers’. Contactverboden e.d. hebben in de regel weinig effect.
De wetten hebben allen zin omdat het slachtoffer wel degelijk bescherming kan krijgen. De wetten helpen dus niet tegen de narcist, maar wel vóór het slachtoffer.
Mooi verwoord,waar ik op het moment het meeste verdriet van heb,als ik iets durf te vertellen over hoe mijn moeder mij behandelde.
Dat ik dan te horen krijg”ja maar een verhaal heeft wel twee kanten”
Ook door sommige hulpverleners.
En weer ga ik twijfelen aan mijzelf.
Bedankt Heleen! Heel fijn voor je vriendin dat je haar zo graag uit een slechte situatie wilt halen. Ik denk dat mensen vaak toch wel horen wat je zegt, ook als ze in eerste instantie niet naar je luisteren. Hoop dat i.i.g. voor jou en voor haar, dat ze binnenkort zal durven kiezen voor zichzelf.
En Wendelein, dat is inderdaad heel erg vreselijk, wat je beschrijft! Ik herken het. Misschien heeft de situatie ook twee kanten, maar is de ene kant zó dik dat het weinig zin heeft om naar de andere kant (de onze) te kijken!
Misschien lucht het op om hier een situatie te beschrijven en er een reactie op te krijgen? Ik ben je in ieder geval heel dankbaar dat je dit zo gezegd hebt, het is precies waar ik al jarenlang in therapie zo tegenaan loop. En misschien nog wel het meest pijnlijke van alles (voor mij dan); dat je, als je om hulp vraagt, als je dan eindelijk voor jezelf op durft te komen en beter ziet hoe het zit, niet de juiste hulp krijgt.
BAM! Helemaal goed! Wat een informatief stuk. Ik zou graag willen bijdragen in het overdragen van kennis aan professionals. Of beter gezegd: ze opleiden tot professionals ;-). Al kost het mij veel negatieve energie moet ik eerlijk bekennen.
Raad van de kinderbescherming zag het niet. Rechter had hem redelijk door… rechter heeft uiteindelijk een omgangsregeling vastgesteld tegen het advies in van de raad van de kinderbescherming. Mijn ex had ze helemaal in de tang (die dames van de raad). Maar de rechter had hem door.
Nu meer dan 2 jaar verder. Veilig met onze dochter van bijna 3 jaar. Met hulp van een psycholoog er weer bovenop gekomen. Nu onze dochter helpen… ver weg van haar vader. Maar wel een omgangsregeling (1x per 2 weken). We hebben al veel bereikt, al wil je het liefst een normale band met je ex. Hij kan namelijk ook heel leuk zijn… alleen dat is voor even. Het gaat niet en zal ook nooit gaan. Acceptatie… en door. Nooit meer de oude zoals vroeger, maar wel sterker en minder naïef 😉 en een hele goede moeder 🙂
Het trauma van huiselijk geweld. van generatie op generatie.
een trieste waarheid.
Mooi stuk dit! Het gaat de goede kant op, als het begin en de aandacht er is kan het zich verder gaan ontwikkelen. Bewustwording is overal in de samenleving belangrijk… dus voorlichting is ook erg belangrijk. Dan kan huisgelijkgeweld in alle vormen sneller gesignaleerd worden. Denk dat zelf scholen daar meer aandacht aan zouden moeten geven in de vorm van voorlichting. Kinderen kunnen het dan ook herkennen wat men hen of in hun gezin gebeurt (als het gebeurt) en bevatten dat het niet normaal is wat er thuis gebeurt en kan hen helpen de drempel van hulpvragen of melden (bv op school) over te gaan.
Scholen spelen een hoofdrol in herkenning van emotionele mishandeling en verwaarlozing. Bestaat het instituut schooldokter nog. Zo ja, zijn die gespecialiseerd in in kindermishandelingen en dan bedoel ik vooral op de psychische,
“Daarnaast had maar liefst 44% van de onderzochte ouders zelf een jeugdtrauma door huiselijk geweld in hun eigen kindertijd. Met andere woorden: het gaat soms van generatie op generatie.”
Och ja, zo herkenbaar.
Mijn gestoorde moeder had een moeder die regelmatig met zelfmoord dreigde, zowel naar haar kinderen toe als naar haar echtgenoot.
Mijn grootmoeder was dan weer grootgebracht door háár grootouders, omdat haar ouders als landarbeiders/dagloners door de regio moesten trekken om het brood bij elkaar te scharrelen, en dus geen thuis aan hun kind konden geven.
(Mijn grootmoeder was geboren in 1902, om het even in historisch perspectief te plaatsen)
Lang heb ik dan ook mijn moeder ter wille willen zijn. Haar veel ‘vergeven’.
Tot ik er achter kwam dat al mijn ‘gegeef’ in een bodemloze put belandde.
Mijn moeder’s (jeugd)trauma is geen reden om mij (nog langer) door haar te laten traumatiseren. Hoe begrijpelijk ok haar wangedrag is in het perspectief van háár geschiedenis.
“Het houdt niet op, niet vanzelf” is een hele goede slagzin van een campagne tegen (psychologisch) huiselijk geweld.
En voor mij houd het dus pas op nu ik het contact met de geweldpleger heb gebroken: m’n moeder.
Dit heplt mij heel erg Gerben. Het begrip en toch de afstand en het kiezen voor jezelf.
Goed dat hier aandacht voor gevraagd wordt.
‘Meer dan 80% psychische mishandeling, veel meer dan fysiek of seksueel geweld’. Maar bij fysiek of seksueel geweld is er meestal ook sprake van psychische, emotionele kindermishandeling.
Wel vind ik het een goed idee om het te onderscheiden, waardoor er dan ook meer oog komt voor specifiek de psychische mishandeling.
Daarbij is er m.i. sprake van een specifieke vorm van psychische mishandeling als het gaat om narcisme: narcistische misbruik (de hechting wordt misbruikt door de ouder zodat het kind in zijn/haar behoeften voldoet ipv andersom: jouw zelf mag er niet zijn) en narcistische kindermishandeling in de vorm van narcistische woede, minachting, doodzwijgen en last but nog least: beschuldiging, jij wordt schuldig bevonden aan alles. Deze dynamiek zouden hulpverleners meer moeten inzien. Sommigen zien het misschien wel, maar zien dat meer als pech waar je mee om moet gaan i.p.v. er sprake is van chronische kindermishandeling. En daar gaan ze de mist in.
Ik kreeg laatst een onderzoek onder ogen, in opdracht van Movisie, dat specifiek gaat over de late gevolgen van emotionele mishandeling en verwaarlozing.
https://www.movisie.nl/artikel/late-gevolgen-emotionele-mishandeling-verwaarlozing
Sterkte voor iedereen!
“Maar bij fysiek of seksueel geweld is er meestal ook sprake van psychische, emotionele kindermishandeling.”
Klopt zeker natuurlijk, goeie aanvulling! En dank voor dat rapport van Movisie, die kende ik nog niet.
Beste Isthe,
Dank voor je opmerking over narcistisch misbruik. De hechting wordt gebruikt door de ouder, zodat het kind in zijn/haar behoeften voldoet in plaats van andersom.
Ik vroeg me namelijk al tien jaar af, wat er nu toch steeds mis ging tussen mij in relatie van hulpverleners.
Ik heb heel wat agressie en psychisch geweld te verduren gehad van en door hulpverleners, wat zich af speelde op onbewust vlak en betrekkingsniveau, een vorm van professioneel narcisme eigenlijk, van de regen in de drup of liever gezegd, andersom.
Voor iedereen, die zich losmaakt en zijn weg zoekt: denk na en vertrouw op jezelf.
Dag Gerben,
je plaatst jouw ervaring in een erg mooi historisch perspectief. Prachtig, dankjewel!
Mij zelf heeft een dergelijke kijk de afgelopen tientallen jaren langzaam aan geholpen de eigen complexe puzzel te leggen. Een beeld krijgen van je eigen familie voorgeschiedenis èn tegelijk van de tijd en samenleving waarin zij leefden en de maatschappelijke taboes die er waren. Want die 2 staan zeker niet los van elkaar. Een familie is geen eilandje; familierelaties worden beïnvloed door wat er speelt in de tijd waarin zij leven / leefden; en omgekeerd natuurlijk. Elke generatie ouders is in feite bezig de vorige generatie kinderen op te voeden (zichzelf dus). En zo wordt de opgelopen schade doorgegeven aan een volgende generatie. Ikzelf doe dat nu net zo goed…. of ik dat nu wil of niet. Dit inzicht heeft mede bijgedragen (sinds mijn totale breakdown ruim 10 jaar geleden) uit een diep dal te klimmen, de ergste blokkades op te ruimen en los te laten. Altijd al was ik geïnteresseerd in menselijke relaties (wie weet in gang gezet door de gezinssituatie -wie zal het zeggen), waarom een mens doet zoals zhij doet; en in historische gebeurtenissen met grote invloed op de samenleving. Maar in de aanloop naar mijn ineenstorting, met het toenemende begrip van het waarom èn tijdens het herstel daarna, werd die interesse alleen maar sterker en ook super helpend. Al is dat persoonlijk natuurlijk. Véél lezen, films kijken en inleven in situaties in die ‘andere tijden’. Nog steeds. De doorlopende lijn en rode draad in opeenvolgende disfunctionele relaties, de trauma’s, hardheid en wreedheid in de samenleving als geheel; de manier waarop individuele mensen hierin probeerden te overleven. Praat ik hiermee psychisch gewelddadig gedrag van mijn eigen ouder goed? Zeker niet; deze ouder is -in déze tijd- verantwoordelijk geweest voor het eigen wanfunctioneren. Een tijd waarin de afgelopen 20 jaar openlijk veel gesproken is over huiselijk geweld. Hoe helpt mij dit inzicht dan toch? Op zijn minst het gehele plaatje van mijn eigen situatie en van familie te overzien: kijkenkijkenkijken. Begrijpen en geen valse hoop hebben, blij zijn met wat nu is. Er ontstaat af en aan ook iets van mededogen met de ouder die pleger was; verdriet om de ouder zelf, rouw over hoe de kinderen oordelen over hun opvoeding die ver in het verleden ligt. Want meer had deze ouder niet in huis. Is dat vergeven? Ik weet het niet, denk het eigenlijk niet. Maar gek genoeg is het óók geen verdriet meer om mijzelf als slachtoffer, of de andere kinderen. En dat geeft een zekere rust; juist nu alle contact met familieleden vrijwel zeker blijvend is verbroken. En er zo nu en dan gevaarlijke prikkels langskomen. Dan blijf ik kijken naar het totale plaatje van een ontspoorde familie geschiedenis en houd vast aan mij zelf. Met alle twijfels en onzekerheden van dien.
Wat dus de ene persoon helpt, geldt vaak geheel niet voor een ander. Hieronder toch maar een selectief rijtje films en boeken die mij de afgelopen 20 jaar hebben leren kijken, herkennen en begrijpen.
Films op familierelatie niveau:
‘Festen’ van Thomas Vinterberg
‘Leef’ van Willem van de Sande Bakhuyzen
‘Familie’ ook van Willem v.d. S.B.
‘A family Affair’ van Tom Fassaert
Films en docu’s op niveau van individuele personen, samenleving en wereldgeschiedenis:
‘Das Weisse Band’ van Michael Haneke
‘Dagboeken uit de Eerste Wereldoorlog’: 8-delig docudrama (2014) aan de hand van dagboeken en brieven van gewone burgers en soldaten uit 8 verschillende landen. Het collectieve trauma van 2 of 3 generaties geleden wordt hier zichtbaar.
Voor wie van lezen houdt, een greep uit vele vele toepasselijke boeken:
‘Het zwijgen van Maria Zachea’ van Judith Koelemeijer
‘De wintertuin’ van Jan Konst
‘De stamhouder’ van Alexander Münninghoff
‘Het familieportret’ van Jenna Blum
Niet per se allemaal over narcisme. Wel over bijzondere familiegeschiedenissen, waarin meervoudig trauma de generaties door een rol speelt; of in hoeverre personen er mee in het reine komen. Daarnaast gewoon prachtig om te lezen. Wie weet heeft iemand er iets aan.
Bedankt voor je reactie.
Ik reageer even kort en snel: NU in de biscoop de Japanse film “Shoplifters”, over een disfunctioneel ‘gezin’ dat heel wat functioneler is dan het lijkt. Best wel een ‘feel good movie’. Al gaat het ze niet over rozen.
Een aanrader: ( https://nl.wikipedia.org/wiki/Manbiki_kazoku )
Vorig jaar gezien: The Glass Castle. Een erg disfunctioneel gezin met (naar mijn mening) en een beetje een “Happy Hollywood” einde. Toch de moeite waard en (voor mij) wel herkenbaar. ( https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Glass_Castle )
Langer geleden gezien: De familie Bélier. Over een gezin met een stelletje behoorlijk maffe doven (ook best wel disfunctioneel), met best wel een goed einde.
Uit Frankrijk, en die weten dat vaak wel op een niet-Hollywood manier goed af te sluiten. ( https://nl.wikipedia.org/wiki/La_Famille_Bélier )
Oh wat leuk dit te delen en uit te wisselen.
de familie Belier met die enige over de top zijn de moeder, met die verrukkelijke gekke actrice. Dat gaat over het loslaten van de je kind, ook al is dat de enige die in de familie de horende is en gebaren taal spreken, dus tolkt. Heel ontroerend hoe deze ouders hun kind met een apart talent laten gaan en hoe de dochter vorm geeft aan het afscheid en haar liefde voor deze ouders. Prachtige film. je gaat ervan huilen, van ontroering en wordt er blij van.
Burning is al eerder genoemd op deze site. Die draait nu, Zuid Koreaan Lee Chang-dong maakte eerder vrouwenportretten. Poetry over een dame op leeftijd, die meemaakt dat haar teener zoon meedoet met een groepsverkrachting waarvan het meisje zelfmoord pleegt. De dame zou alzmeimer hebben, en gaat daarom naar een poezieklas, waarbij zij de enige is die echt een gedicht schrijft. Zij gaat naar de plek waar het meisje woonde op het platteland en staat een tijd te mijmeren op de brug, waar het meisje vanaf het water in sprong en denkt terug,… vul zelf maar in.
Prachtige langzame aandachtige liefdevolle film
Is Burning ook, vanuit jongeman perspectief verteld. Met een gegarandeerde psychopaat die lachend vertelt als hobby te hebben kassen op het platteland in brand te steken.
Gaat dat zien. Shoplifters ook. ook Roma van Alfonso Cuarón, ook zo een liefdevolle kijker. Hee, Kijker, prima stuk. Helemaal mee eens. ook ken mijn familiegeschiedenis wat langer terug, door de feministische studie naar ouderlijk huis gestuurd om zowel met mijn vader als met mijn moeder -apart dus – over hun jeugd te praten. Daardoor heb ik veel gesnapt, maar idd lijdt niet tot vergeven en vergeten. Ze hadden anders kunnen kiezen dan hun eigen troep uit te strooien rondom hen. Erg veel beperkend en beknellend geloof in mijn moederslijn en smart in mijn vaderslijn. Dat in de vroege jaren zestig de macht van de kerken is gebroken en de jaren daarna veel doorzicht vrijkwam vind ik nog steeds een wonder. blij dat ik toen leefde 😉 Boeken hebben mijn leven toen gered, warm gezelschap. b.v. Elizabeth Goudge met een verhaal met een andere kijk op het geloof, kinderboek.
Blijf schrijven, deel je schatten. Blijf kijken, geef je zelf een blikvergunning !
ja ja en wat dachten we van schoolprestatie,s en concequenties en gevolg tegenwoordig wordt er geluistert naar juffen en meesters van scholen die een mening mogen hebben over hyperactive kinderen zonder te kijken naar de thuissituatie slechte prestatie,s van kinderen en wordt hyperactie gekoppeld aan add adhd etc etc autisme en gepest worden op school en niet gekeken naar trauma,s en geestelijke of sexuele mishandeling thuis
wij zitten tegenwoordig in een poeder en pillenmaatschappij er compleet geen zicht op het ziektebeeld trauma is en alles wordt afgedaan door geen ervaringsdeskundige maar een persoon die symptonen bestudeert heeft een grote kermis deze pillencultuur maakt junkie,s van onze kinderen hoe kan je ritalin geven methylfenidaat een verwante van coke en of speed als je vroeg genoeg in je leven begint met het nemen van deze shit krijg je een verandering van de hersenstruktuur en geestelijke indeling aldus een junkleven nervositeit, slapeloosheid, anorexia (eetstoornis), onregelmatige polsslag, hartproblemen en gewichtsverlies. Volgens de fabrikant is het een drugs waar je afhankelijk van wordt soms overlijdt er een kind gewoon door het gebruik van hun voorgeschreven medicijnen’. Of: ‘trouwens, kinderen die stimulerende medicijnen gebruiken, hebben tweemaal zoveel kans om later drugs te gaan gebruiken’. Of: ‘trouwens, eenderde van alle kinderen die deze medicijnen gebruiken, ontwikkelt binnen een jaar symptomen van dwangmatig gedrag’.”ikzelf had in de jaren 70 een verhoogte hersenactiviteit adhd bestond nog niet later in me leven kreeg ik een depressie dus ik naar een psychiater zegt de man jaa ik zie verhoogte hersenactiviteit dus je hebt adhd dus ik ga je ritalin geven ik zeg nee meneertje daar begin ik niet aan toen zei meneer nou dan heb ik een lekker pilletje voor je ik zeg laat er wordt tegenwoordig geen tijd en aandacht gegeven aan een natuurlijke manier van oplossen
Tako, je gebruikt het begrip ‘intieme terreur’ in een stuk dat voornamelijk gaat over (emotionele en psychische) kindermishandeling. Met het begrip bedoelen veel professionals volgens mij partnergeweld en niet zozeer geweld van ouders naar kinderen. Hoe dan ook: als kind van een zich deccennia lang misdragende ouder vind ik de term intieme terreur vreselijk. Er komt zelfs weerzin op als ik het hoor en dat zit in het woord ‘intiem’. Het was terreur ja, maar niet intiem. Al begrijp ik wel hoe men op deze woordcombinatie komt. Maar het begrip ‘huiselijke terreur’, ’terreur binnenshuis’ of ‘gezinsterreur’ zegt voldoende precies wat het is.
Alhoewel over passend woordgebruik meningen altijd verschillen, is het wellicht goed dat onderzoekers en professionals zich afvragen hoe de terminologie, die zij kiezen, overkomt op de ervaringsdeskundigen zelf.
Dat is een goed punt dat je inbrengt, woorden luisteren nauw en kunnen inderdaad bij iedereen verschillend overkomen. Zeker voor ervaringsdeskundigen. Het wordt zo genoemd in verschillende rapporten en dergelijke maar ik zal kijken wat de beste term(en) zijn die ik beter kan gebruiken.
Ja Gerben, bij excentriek levende gezinnen (uit idealisme of geboren uit onmacht en trauma) zijn het de kinderen die zich hebben te schikken en de mogelijke klappen opvangen. Floortje Dessing bezoekt soms koppels met kind(eren) aan het eind v.d. wereld, waarvan ik me in een aantal gevallen afvraag hoe het kind zelf dit leven ervaart en wat daar in het verdere leven aan schade achter blijft.
Een te zoet Hollywood einde vind ik in dergelijke films geen probleem hoor. Ervaringsdeskundigen weten immers te goed hoe de bittere realiteit er uit ziet. Aan een positief einde ontleen ik zelf geen (valse) hoop; het maakt vooral dat ik niet getriggerd word en rustig kan gaan slapen 🙂 Persoonlijk zap ik vaak weg van een te rauwe realistische film; te indringend om aan te zien. Eigenlijk is ‘Familie’ van Willem v.d. S. B. er voor mij zo een. Nog meer de biografische film ‘A family Affair’
Ah ja, ‘La Famille Belier’ is een vrolijker voorbeeld. Er valt idd veel te lachen om potsierlijke situaties. Ik dacht eerst dat het een soort persiflage was. Heel respectvol naar een echtpaar met een visuele handicap leek het ook niet. Totdat je merkt hoezeer ze er in hun niet-kwaadaardig bedoelde egocentrische beperking van uitgaan dat hun opgroeiende dochter verantwoordelijk is voor zo ongeveer alle zakelijke en persoonlijke omstandigheden in het gezin. Gaandeweg blijkt de dochter KOPkind. Mooie ontknoping en idd happy end, zonder dat het onrealistisch is. Want: let op de muziekleraar, de spoiler! Haha, vond ik zijn reactie eerst super bot en hard, maar wát een kei dat hij zo deed. Ik wens alle ervaringsdeskundigen een dergelijke rauwe wakkerschudder toe. Had ik die zelf ooit maar gehad.
Helaas hier nog niets van erkenning door de profs. Ze ontkennen bagetaliseren en poetsen alles was ik aangeef weg. Wat ik voel past niet bij de visie die ze zich hebben laten aanmeten. En ondertussen is hier een volwassenen bezig een kindje van 5 te beïnvloeden en gaat elke leer net niet over de grens van het wettelijke maar wel over die van her menselijke en het gezonde verstand.
Hulp zoek ik al 5 jaar maar iedereen draaid als marionetten mee.
Onze toenmalige relatietherapeute begreep de dynamiek tussen mij en mijn ex na een jaar wekelijks bezoek nog steeds niet.. Heb haar toen -min of meer uit wanhoop- een filmpje gestuurd van Richard Grannon genaamd: 20 Signs You Are With A “Covert” Narcissist. Blijkbaar was ik haar eerste client, die haar verwees naar een filmpje en er ging een lampje bij haar aan. Diezelfde week ging ze de ziektewet in en om een lang verhaal kort te houden, heeft een cursus van de heer Grannon voorkomen, dat ik kopje onder ging. Als je het niet uit de eerste hand kent, dan geloven zelfs professionals niet dat, dat soort mensen echt bestaan en herkennen ze het gedrag wat daarbij hoort ook niet.
Een vrouw die eindelijk recht gaat lopen. Letterlijk en figuurlijk. De grootste last, wat heb ik toch verkeerd gedaan? klopt dus niet. Huilend van geluk na jarenlang hulp zoeken emdr tweede keer. Ik ben niet kruipend terug gegaan want dat zou mijn einde zijn was dus goed van mij. Geen teken van, een moeder kiest voor haar kinderen gaat niet altijd op. Helaas, maar ik weet dat ik zielsveel van mijn kinderen hou, zou voor ze sterven, voor hun geluk. Maar de eenzaamheid van dit weten draag ik mee tot aan mijn dood. Veel veel gemis kinderen maar een ketting is doorbroken Een eigenschap van mij die mijn tweede ernstig griezelige man brilliant vond van mij. Eerst zoeken bij jezelf. Alles kwijt geraakt tot aan mijn kinderen (3 hele kleine) en mijn passie en florerende zaak, mijn geld, mijn alles behalve die sterke steeds weer omhoog krabbelende ziel met maar een wens. Liefde liefde.
Gravend, heel diep kom ik tot de oorzaak, ouders waarvan ik het gedrag nog steeds niet begrijp.
Dit leven helen zal niet meer gaan maar dragen zonder schuldgevoelens, dat is voor mij een bevrijding.
De emdr, eindelijk ontvangen na jaren huilen. Een psychiater die zelf (zijn eigen woorden) naar narcisme neigt heeft mij onbedoeld tot verslaafde gemaakt. Helaas van opiaten heeft mij uit de afdeling ggz langdurende zorg als kado gegeven, je wordt uitgeschreven. Uiteraard nadat een wakkere medewerker en andere psychiater hem wees op zijn zeer grote fout, wat moet die vrouw met hoge dosis methadon? terwijl er enkel ooit een kleine terugval was van 4 tot 5 wkn na jaaaaaaren lang een gezond en clean leven te hebben geleid. Ondanks de monsterlijke mannen, de vaders van mijn kinderen.
Ik heb toch ondanks/dankzij een prachtige ervaring ontvangen na een schreeuw, een diep gebed tot onze schepper,
Help mij want ik snap het niet meer, stuur mij engelen als u er vrij heeft want ik ga dood,
God ik ga dood van alle liefdes die ik verloren ben.
Daarna gebeurde er wonderen in mijn leven. Mooie zo liefdevolle wonderen.
Die ik nu, na al die jaren, kan delen met mijn lieve zachte regressie therapeut waar ik heel heel veel aan te danken heb. Hij ziet geen psychisch zieke vrouw. Een sterke vrouw met een oerkracht, bijna bovennatuurlijk
En dat is wie ik ben.
Een kind van God, waar je met je handen aan moet aaien. En met je stem vanuit je hart
moet spreken.
Anders blijf je ver weg van mij. Je krijgt niks meer van mij.
Ik zorg nu alleen voor dat meisje van 8 die gaat beginnen aan een nieuw hoofdstuk in haar leven, in liefde en vertrouwen. Liefst met liefdevolle partner, zo niet,
ALLEEN MET MIJN SCHEPPER DIE MIJ GEMAAKT HEEFT NAAR ZIJN EVENBEELD.
Met dank aan Chantal en Rob
En echt waar. Een deur gaat open als je erom vraagt. HIJ helpt je, op ondoorgrondelijke
manieren. Je bent zijn kind.
Bernet Elzinga heeft het in onderstaand verhaal over de invloed van vroegkinderlijk trauma op het brein. Daarbij geeft ze aan dat emotionele mishandeling en verwaarlozing minstens zo ingrijpend zijn als fysieke als seksuele mishandeling. Vanaf 4min.
Bernet Elzinga: Breinlittekens
Hoe mishandeling gedrag en hersenfuncties beïnvloedt
Mensen die vroeger verwaarloosd of misbruikt zijn, ontwikkelen later vaak depressieve klachten of angstklachten. Zijn de sporen van jeugdtrauma’s ook zichtbaar in je brein? En wat betekent dit dan? Bernet Elzinga, hoogleraar Stress-gerelateerde Psychopathologie aan de Universiteit Leiden, onderzoekt deze littekens in onze hersenpan, op zoek naar hun betekenis.
http://fastfacts.nl/nl/content/bernet-elzinga-breinlittekens