Dit is een gastcolumn van Mieke.
Sinds ruim vier maanden volg ik een individueel traject bij een therapeute, die is aangesloten bij het netwerk van “het verdwenen zelf”. In deze periode heb ik veel inzichten gekregen, waardoor mijn leven en mijn “ik”, al behoorlijk is veranderd. Voor dit traject voelde ik mij afgeschreven, afgeschreven door mezelf maar vooral ook door de samenleving. Ik had geen levensdoel, was somber, verdrietig, niet in staat om mijn gevoelens te uiten, had slaapproblemen en had geen structuur in mijn leven. Binnen de in vier maanden gekregen therapie, heb ik mijn levensdoel helder. Ik ben niet meer zo somber en verdrietig, ik kan en mag van mezelf huilen. Daarnaast heb ik structuur in mijn leven gekregen, zodat ik nu in staat ben om voor het eerst in mijn leven te werken, eerst nog als vrijwilliger, straks als een betaalde kracht.
Mijn slapen is overduidelijk beter, ’s nachts ben ik minder tot helemaal niet meer bang. Na een heel leven met narcisten te hebben geleefd, heb ik nu al zoveel vooruitgang behaald.
Mijn individueel traject bestaat uit opdrachten maken en mailen, uit het werkboek van “het verdwenen zelf” en face to face contact. De opdrachten werken voor mij goed, maar dat is aan ieder persoonlijk. Wanneer het echt wat minder met mij gaat, mag ik haar altijd bellen, door even van mij af te praten en vooral daarna weer verder te kunnen. Wanneer ik niet van mij afpraat of van mij afschrijf, blijf ik hangen in mijn verdriet en angst en ben ik niet in staat om de draad weer op te pakken.
In mijn leven heb ik verschillende hulpverleners gehad. Over het algemeen ben ik met deze hulpverleners niet echt verder gekomen. Vaak kreeg ik te horen dat zij mijn leven met/ verhalen over mijn verschillende narcisten, niet aankonden. Met het gevolg dat ik medicijnen kreeg om mijn gevoel en angsten te onderdrukken. Nadat ik, na 39 jaar, uit mijn narcistische leven ben gestapt, kreeg ik van een goede vriendin het werkboek van Iris. In de hoop dat ik mijn verschrikkelijke leven achter mij kon laten, waardoor ik voor het eerst een leven kon opbouwen. Alleen al tijdens het lezen van het boek leek het alsof ik “thuis kwam”. Ik werd geconfronteerd met herkenning, maar ook met inzichten. Omdat ik graag bevrijd wordt van mijn leven met narcisten , maar ook wil groeien in mijn ontwikkeling, voor mij een ontwikkeling die nog niet eerder op gang is gebracht, heb ik contact gezocht met een therapeute die aangesloten is bij het netwerk. Door haar therapie is mijn leven in een treinvaart veranderd en ben ik in staat om te genieten van “kleine” dingen, die normaal zijn voor iemand die geen verleden heeft met een narcist, maar voor mij zo nieuw en onwerkelijk zijn. Zo merkte ik ineens op, dat de natuur zo mooi is en de zon die aan de hemel staat, ons warmte geeft.
Elke week maak ik een aantal opdrachten uit het werkboek. Binnen een paar dagen, krijg ik een uitgebreide mail terug van mijn therapeute. De opdrachten maken helpt mij inzichtelijk maken, hoe mijn situatie was. De opdrachten vind ik confronterend, je staat stil bij de vragen en hierdoor moet je bewust bij je leven met een narcist stil staan. Maar door dit te doen, maakt dat mijn continue denken minder wordt en dat ik stukje bij beetje mijn gevoel mag en kan toelaten. Dat ik minder loop te piekeren. Het toe vertrouwen aan papier en na te lezen, maakt dat er veel emoties bij mij los komen. Emoties die ik nog nooit eerder had toegestaan in mijn leven. Dat maakt, dat ik eindelijk in staat ben om te verwerken.
Daarnaast leer ik om de negatieve ervaringen te laten gaan, en hier positieve ervaringen voor in de plaats te zetten, waardoor ik in mijn proces vooruit kan komen. Als antwoord op mijn mail, krijg ik een uitgebreide mail van mijn coach terug. Door haar mail voel ik mij steeds positiever worden over mezelf. Door haar reactie op mijn mail te lezen (soms een paar keer), groei ik in mijn eigenwaarde en kan ik inzien dat ik geen “monster” ben, wat mij jaren is voorgehouden. Ook ik ben het waard om te leven! Door haar mails voel ik mij gesteund in mijn proces. Ik hoef mijn proces niet meer alleen te doen! Samen met haar werk ik aan mijn toekomst, een toekomst die ik voor het eerst mag toelaten en voelen. Een toekomst, waarvan ik dacht dat die niet meer voor mij was weggelegd. Door eerst na de bodem van mijn levensput te gaan, mijn pijn te voelen, mijn verdriet en wanhoop, om vervolgens samen met haar de trap te beklimmen naar een zonnige toekomst en zodra ik er klaar voor ben, om “los” gelaten te worden door haar om verder te gaan met mijn leven.
Tijdens de gesprekken, maar ook via mailcontact, bouw ik aan mijn “ik” kracht. Hiervoor is het noodzakelijk dat ik met mezelf de confrontatie aan ga, hoe moeilijk ik dit soms ook vind, maar zo leer ik om controle te krijgen over mijn leven, dingen ga ontdekken die ik graag wil en waar ik achter sta. Daarom ben ik aan het leren om mij te wapenen, waardoor ik mijn narcisten uit mijn eigen leven kan uitschakelen, zodat niet hen máár ik de regie heb over mijn leven.
Vanaf het begin heb ik een behoorlijke vertrouwensband met mijn therapeute. Normaal gesproken hou ik mensen op afstand. Maar doordat zij echt naar mij luistert en mij het gevoel geeft dat ik het waard ben, kan ik haar toe laten bij mijn gevoel, mijn gedachten, mijn angsten maar ook bij overwinningen die ik al soms behaal. Voor het eerst heb ik een hulpverlener die af en toe mee kijkt over mijn schouder, maar mij vooral stimuleert.
Door mijn verleden bij narcisten, heb ik behoorlijk last van stemmen in mijn hoofd. Andere hulpverleners hielden mij altijd voor, dat ik nooit van mijn stemmen af zou kunnen komen; ik moest er maar leren mee omgaan. Dit heeft vaak een paniek-gevoel bij mij opgeleverd. Want een leven met stemmen in je hoofd is niet gemakkelijk. Gelukkig heb ik door mijn therapeute ervaren, dat ik wel degelijk de controle kan krijgen over mijn stemmen. Wanneer ze erg heftig aanwezig zijn, doe ik samen met haar een imaginatie-oefening. Door mijn ogen te sluiten en een ontspanningsoefening te doen, ben ik nu in staat om een denkbeeldig mengpaneeltje te bedienen. Dit mengpaneeltje zorgt ervoor dat mijn stemmen volledig weg worden gestuurd uit mijn hoofd. In mijn geval, gaan de stemmen in de put. Wanneer ze toch weer uit de put komen, ga ik samen met mijn therapeute de imaginatie-oefening herhalen. Net zolang totdat er een dag aanbreekt, dat mijn stemmen voorgoed weg zijn. En ja, ik heb nu vertrouwen, dat ook ik een leven krijg zonder dat dit beïnvloed wordt door mijn stemmen.
Mijn traject is absoluut niet makkelijk en totaal geen “feestje” om te doen. Maar omdat ik een leven wil zonder te veel triggers, angst en verdriet, ga ik voor dit traject. Voor het eerst doe ik iets dat mij echt vooruit helpt! Bij iemand die ik vertrouw en durf toe te laten. Voor het eerst van mijn leven, word ik echt begrepen door een hulpverlener. Dat komt, omdat ik nu een hulpverlener heb getroffen die hier in gespecialiseerd is en weet waar ze over praat. Aan een half woord heeft zij genoeg.
En dan is het traject nu even geen “feestje”, ik ben er van overtuigd dat door dit traject te doorlopen, mijn leven wel een “feestje” wordt. Een groot levensfeest.
Mieke
3 reacties op “Een groot levensfeest”
Hoi Mieke,
Je verhaal ontroerd me! Wat moet je je bevrijd voelen… En wat fijn dat je nu iemand hebt gevonden met wie je eindelijk vooruit komt en bij wie je jezelf kan en mag zijn! En vooral dat je je gehoord en gezien voelt, dat je niet wordt weggezet als degene die hier ‘gek’ is.. Ik herken het verhaal van de therapeuten die er geen bal van snappen en die je nog net niet uitlachen wanneer je vertelt dat je met een narcist te maken hebt… Want wie ben jij om die stempel op de ander te drukken… Ook ik heb door het verdwenen zelf, eindelijk mezelf terug gevonden, als die er al ooit geweest was… Geniet ook van dit transformatieproces, ook al is het met pieken en dalen.. Je kunt weer voelen, hoe prachtig is dat!! Succes met je nieuwe ik en geniet van deze bevrijding!
Liefs, Kim
Beste Mieke…wat een mooi relaas en wat dapper van jou om hier aan te beginnen….succes met alles !!!!
Dat wilde ik je gewoon even laten weten…
..
groetjes
Bert
Lieve Mieke,
Fantastisch om te lezen dat het je wat en wát het je brengt, de coaching, de begeleiding van ‘het verdwenen zelf’. Eindelijk, na al die jaren van onzekerheid en zoekende zijn. Ja, ik herken het.
Het is zo ongelooflijk bevrijdend om eindelijk te weten wát er aan de hand is. Zodra je weet wat er aan de hand is en dat het dus niet aan jou ligt word je weer langzaam je zelf. Het feit dat je wordt erkend en bevestigd geeft in ruil daarvoor vertrouwen en kracht in/vanuit je zelf.
Mijn ervaring is dat vanaf het moment dat ik ben gaan beseffen en accepteren dat ik ‘slachtoffer of prooi’ ben van narcisme ik vrolijk, verdrietig of boos mag zijn, dat ik gewoon mag zijn wie ik ben. Echter, dat is voor ons niet zo eenvoudig als het lijkt. De werkwijze van ‘het verdwenen zelf’ heeft mij daar enorm bij geholpen door helder en duidelijk inzicht te geven in narcisme, maar ook dat ík daar toch echt mee te maken had! Zo moeilijk om dat te beseffen en te accepteren. Zonder hen had ik nog steeds getwijfeld. En twijfel ik nu nog weleens, wat ik zeker nog weleens doe, hoewel mijn proces nog altijd vooruit gaat, neem ik het werkboek ter inzage en lees ik me suf op de website van Iris;) Ook het vertrouwen in ze, wat jij ook schrijft, heb ik ook! Ze zijn er voor je. Dat voel je!
Sinds ik in contact ben met ‘het verdwenen zelf’ ziet ook mijn leven er een stuk prettiger uit!
Het belangrijkste voor mij is dat ik niet meer zoekende ben. Ik heb het probleem namelijk gevonden: narcisme. Het ligt niet aan mij, het ligt niet aan mij!! Het verdwenenzelf geeft me handreikingen hoe ik ermee om kan gaan en waarom dat het werkt zoals het werkt. Zij zijn het die (in) me geloven en me als geen ander begrijpen en kunnen het onderbouwen en uitleggen, waardoor ik begrijp hoe narcistisch misbruik werkt. Dat geeft inzicht in mezelf en vertrouwen in mezelf en van daaruit kan ik verder. Ieder nieuw inzicht en iedere bevestiging is op zich al een feestje!