Hoop

Dit is een gastcolumn van Merel

Ook ik ben opgegroeid met een narcistische ouder. Een narcistische moeder om precies te zijn.

In mijn pubertijd kwam ik er zelf al achter dat mijn moeder narcistisch is. Bij toeval ben ik de term op internet tegengekomen. Mijn vader, zusje en oma geloven mij niet. Ze vinden het onzin. Nog steeds hebben ze niks door. Ergens denk ik, dat in ieder geval mijn vader, ook ontzettend bang is.

Met de rest van de familie heeft mijn moeder ruzie gemaakt. Zelf vindt ze niet dat ze daar schuldig aan is, dat ligt gewoon aan die ander.

Dat ze me niet geloven en ook niet begrijpen is voor mij nog bijna erger dan alle trauma’s die ik in mijn jeugd heb opgelopen. Van de buitenkant lijkt het immers alsof alles koek en ei is. Ook mijn zusje moet er niks van weten. Ze is volledig gebrainwasht door mijn moeder. Ik mag geen negatief woord over mijn moeder zeggen tegen haar, want dan wordt ze kwaad. Ze heeft net zoals mijn moeder een kort lontje en al wat eigenschappen van haar overgenomen.

Mijn zusje is het typische voorbeeld van een gouden kind. Ze wordt vaak overladen met cadeaus en dure dingen en denkt dan dat dit liefde is. Ze kent immers niks anders. Ze kan ook niks fout doen. Dat voelt oneerlijk. Mijn moeder laat mij vaak haarfijn weten wat mijn zusje allemaal van haar gekregen heeft. Met andere woorden: “jij krijgt dat allemaal niet”.

Ik ben zelf daardoor enorm gaan pleasen, om aandacht en liefde te krijgen. Dit had ik eerst zelf helemaal niet door. Een tijd geleden kreeg ik veel last van stress. Tal van lichamelijke klachten. Het leek alsof ik mijzelf had overwerkt. Achteraf zie ik in dat ik constant wegliep van mijn gevoel en veel hobby’s had en nauwelijks tijd voor echte ontspanning. Het waren ook nog hobby’s die ik al jaren niet leuk vond en die me vanuit vroeger ‘opgelegd’ zijn.

Het bleek geen burn-out te zijn, maar symptomen van het narcistisch slachtoffer syndroom.

Dit verhaal geeft wel aan wat voor toneelstuk een narcist kan opvoeren. Het is werkelijk emotionele manipulatie van het hoogste niveau. Er wordt altijd gedaan alsof jij diegene bent die gek is, maar in werkelijkheid ligt het natuurlijk niet zo. Als weerloos kind heb je dit niet door. Ik ging er in mijn pubertijd steeds vaker tegenin, niet wetende dat dat precies is wat ze wil.

Je denkt wel dat er iets mis is, maar je weet niet precies wat. Op sommige momenten deed ze toch aardig? We hadden toch eten, speelgoed en nieuwe kleren?

Grote moeite heb ik hierdoor met o.a. het uitten van gevoelens, aangezien wij hier nooit ‘recht’ op hadden. In therapie ben ik langzamerhand aan het leren dat al deze gevoelens er mogen zijn en rouw ik om de moeder en de liefde en aandacht die ik nooit oprecht heb gehad.

Vanuit de workshop en de herstelwerkgroep merk ik dat lotgenotencontact ontzettend helend werkt i.v.m. alle herkenning. Je hebt aan een half woord genoeg. Ook het boek van Iris is één en al herkenning.

Ik hoop dat mijn lichamelijke klachten, angsten en triggers op den duur verminderen. Hier zal vast nog enige tijd overheen gaan. Gelukkig ben ik wel een enorme doorzetter! Daar ben ik erg dankbaar voor.

Ik hoop als je dit leest, je enige vorm van herkenning hebt. Maar vooral wil ik meegeven dat het ontzettend belangrijk is dat je jezelf serieus neemt. Wuif het niet weg, zoals ik een hele tijd deed. Het is erg en het zijn ernstige symptomen. Als jij niet aan jezelf denkt, wie doet het dan?

Merel