Het masker van de geestelijke gezondheid

Twee weken geleden was er op de Belgische radio een interview met een Belgische narcisme-expert dat heel veel herkenning en positieve reacties opleverde. ‘Zeer verhelderende uiteenzetting en zo raak!’, was een van de vele reacties.

Dit interview (link onderin deze blog) met auteur en psychotherapeute Diane Ruthgeerts is genuanceerd en verdiepend. Het gaat over narcisme en de gevolgen ervan. In deze blog worden onze eigen bevindingen afgewisseld met fragmenten uit dit artikel n.a.v.het interview.

Lees verder “Het masker van de geestelijke gezondheid”

De ‘golden child’

Dit is een gastcolumn van Charlotte

Ik zeg altijd dat ik in de oorlog geboren ben, dan kijken ze me aan en zeggen: dat kan niet, dat je 1940/1945 geboren bent. Inderdaad dat is ook niet zo, het was ruim na de oorlog, bij ouders die wel de oorlog hadden meegemaakt. Mijn vader op een heftige manier na de oorlog (zijn ouders waren ‘fout’ in de oorlog) en voor mijn moeder was het heftig in de oorlog. Beide ontkennen dat trouwens tot op de dag van vandaag, ‘Nee hoor, het was een fijne tijd.’ Ongelooflijk vind ik dat, hoeveel afweer een mens kan hebben.

Maar het was wel oorlog tussen mijn ouders, altijd strijd en altijd ruzie. Toen ik ging studeren dacht ik dat mijn ouders oorlogsslachtoffers waren, want het was niet te harden thuis. Alles moest perfect zijn volgens mijn vader, en mijn moeder had de ‘poetsziekte’ zoals we dat toen noemden, later wist ik wel beter. Lees verder “De ‘golden child’”

Hoe het mij overkwam

Dit is een gastcolumn van Martin

Zij was een leuke charmante verschijning, de vrouw die ik via mijn werk leerde kennen. Ze was een moeder van een pasgeboren kindje die ‘aan de kant’ was gezet. Ik viel op haar en na een paar aftastende maanden kwamen er gevoelens en besloten we om met z’n drieën verder te gaan. Allebei nog recentelijk gescheiden trok ze met haar kindje bij mij in, een vrouw die zelfverzekerd en zorgzaam overkwam maar ook wel onzekere en introverte trekjes vertoonde. Daarin verschilden we niet zoveel van elkaar. We ‘leerden’ elkaar meer en meer kennen en dat ging uiteraard met aanpassingen en concessies van beide kanten. Bij mij pikte ze de studie weer op waaraan ze tijdens haar zwangerschap was begonnen en toen dat mogelijk werd ging ze parttime werken. Zij was een vrouw die wat gereserveerd in het leven stond, geen uitbundig type, wel een perfectionist maar daar deed ikzelf niet voor onder. Lees verder “Hoe het mij overkwam”

‘We worden als professionals zo gemakkelijk op het verkeerde been gezet’

De film ‘Zij lijkt het probleem te zijn’ is inmiddels door veel professionals en ervaringsdeskundigen met instemming en herkenning bekeken. Ook de voor- en nabeschouwingen met experts en betrokkenen maakten indruk. Sietske Dijkstra treedt in de film op als expert maar kon niet bij de première zijn. Tako had daarom een apart interview met haar dat nu op onze website te zien is.

Lees verder “‘We worden als professionals zo gemakkelijk op het verkeerde been gezet’”

Het Verdwenen Zelf presenteert: een film over intieme terreur

We zijn er echt trots op: op 9 december gaat de film “Zij lijkt het probleem te zijn” in première. Een educatieve film hoe je als professional emotionele en psychische mishandeling kan herkennen. Het is en blijft absoluut nodig dat meer professionals inzicht krijgen in deze problematiek. Uit de dagelijkse praktijk blijkt dat veel betrokken professionals deze vorm van mishandeling niet herkennen en zich door de pleger op een dwaalspoor laten zetten. Hertraumatisering ligt op de loer, omdat hulpverleners bijvoorbeeld dingen tegen het slachtoffer zeggen als ‘hij bedoelde het vast niet zo’. Dan wordt de situatie beoordeeld naar de maatstaven van een normale relatie. Het is geen normale relatie. De pleger bedoelt het helaas vaak wel zo destructief, zoals het ook ervaren wordt. Er valt nog een wereld te winnen op dit terrein. Slachtoffers kunnen zonder steun heel moeilijk loskomen van een dergelijke destructieve relatie. De rol van de professional is heel belangrijk.

Lees verder “Het Verdwenen Zelf presenteert: een film over intieme terreur”

Het herkennen van de impact van een destructieve relatie

Psychische en emotionele mishandeling binnen partnerrelaties komt veel voor en gelukkig zoeken veel slachtoffers van deze vorm van huiselijk geweld hulp. Maar vaak worden hun symptomen niet herkend. Goede informatie hierover is noodzakelijk en daarom schreven wij dit artikel voor GGZ Totaal.

Veel professionals beschikken nog niet over de benodigde kennis en inzichten om emotionele en psychische mishandeling te signaleren. Daarnaast herkennen veel slachtoffers de signalen zelf niet of nauwelijks, of pas als ze al ver verstrikt zijn geraakt in het web van de dader.

Lees verder “Het herkennen van de impact van een destructieve relatie”

Brief aan mijn vader

Dit is een gastcolumn van Madelief

Lieve papa,

Je bent er al meer dan een jaar niet meer. Ik bedenk een symbool voor je. Het is een mondharmonica.

Ik denk dat je je gelukkigste momenten hebt geleefd als je je mondharmonica en wat publiek had. Wat vond je het fijn als iedereen meezong met je malle liedjes van ‘In die roeidriem’ en ‘O ratten en muizen’!

Ik denk dat je vooral een zwaar leven hebt gehad papa. Vanaf het moment dat ma zwanger werd van Anthonie. Je moest wel aan haar eisen voldoen. Ik denk dat je enorm op je tenen hebt gelopen. Om te voldoen aan hoe haar ideale plaatje van haar werkelijkheid eruit zag.

Niet zo vreemd dat je overspannen en depressief werd, ook werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Voor mij was je een lieve papa. Maar ik heb altijd gehoord dat je een slechte, luie man was. Ik heb haar geloofd. Ze vertelde het als de Waarheid.

Lees verder “Brief aan mijn vader”

Lezing over het Stockholm syndroom

Woensdag 25 september heb ik een lezing gegeven namens het Verdwenen Zelf voor ruim 100 studenten psychologie, waarvan sommigen ook familie en vrienden meegebracht hadden. Het thema van de lezing was: ‘Stockholm syndroom in narcistische relaties’. De lezing was in het Engels omdat de Radboud Universiteit in Nijmegen veel studenten uit het buitenland heeft. Een bomvolle collegezaal en dat alleen al was heel motiverend.

De motivatie om te komen was groot omdat psychologiestudenten, zo vertelden ze me zelf ook, in hun studie niets meekrijgen over de gevolgen van narcisme voor hun naasten. Over narcisme zelf krijgen ze al weinig mee, en dan ook nog vaak oppervlakkige, verkeerde of ronduit misleidende informatie: ‘narcisme is hooguit irritant en valt wel mee, het komt bijna niet voor, slachtoffers hebben ook hun eigen aandeel in de mishandeling’, en andere schadelijke mythes en misverstanden. Ik ben de lezing dan ook begonnen met het zoveel mogelijk uit de weg te ruimen van deze mythes en misverstanden.

Lees verder “Lezing over het Stockholm syndroom”

Waarheid bevrijdt

Dit is een gastcolumn van The Beloved

Boos en verdrietig word ik om het onrecht wat in deze wereld is. Maar onverdraaglijk is voor mij het onrecht wat narcisten te weeg brengen en mensen die in hun leven komen aandoen. Net zo onverdraaglijk vind ik het als omstanders hier nog een schepje bovenop doen door dom geredeneer. Als onbegrip verdoezeld wordt door drog-waarheden te spuien en het dubbelzinnige geklets in de media hierover. Dit maakt dat slachtoffers bevestigd worden in hun aangeleerde overtuiging dat zij de slechtheid van de narcist overdrijven. Dat zij degenen zijn die hun eigen onvolkomenheden projecteren op de narcist!

De angst, onzekerheid en wanhoop, die ieder slachtoffer van een narcist kenmerkt, maakt hen hierdoor alleen maar meer gevangen. Het speelt de narcist in de kaart. Slachtoffers verdienen (h)erkenning, bereikbare adequate hulp, en een omgeving die tenminste de bescheidenheid opbrengt om toe te geven dat jouw leven is verpest door iets wat zij niet kunnen begrijpen, maar serieus nemen wat er aan gevolgen zichtbaar is.

Lees verder “Waarheid bevrijdt”

Verborgen narcist als ouder, het langdurige effect

Dit is een gastcolumn van Heleen

Vandaag eindelijk mijn vrijwilligerswerkje opgezegd. Eerst twee dagen rondlopen en hangen en wurgen. Gelukkig belde een vriendin mij op en bijna op het laatst van het gesprek bracht ik het ter sprake: “ ik heb er geen zin meer in, maar ik vind ook – soms – dat ik mij daar misschien over heen zou moeten zetten.” Ze kent me goed en ze was heel duidelijk dat dat onzin was. Dat bij vrijwilligerswerk het erom ging dat je het leuk vond om te doen en er op zijn minst voldoening uit haalde. Dat als er weinig vrijwilligers waren, dat hun probleem was en niet het mijne. Dit hielp mij maar het was ook een statement waar ik het meestal toch moeilijk mee heb; ‘Ik moet toch klaarstaan voor’.

Dat het ook verkeerd uitwerkt als je werk doet tegen je zin in. Dat dat gewoon niet werkt. Eigenlijk weet ik dat laatste ook wel, zeker werken met en voor mensen kan je niet tegen heug en meug doen en dan nog denken dat je iets goeds doet. Niet dus. Ik haalde opgelucht adem. Ik heb gauw direct gebeld om af te zeggen en zelfs dan maar onsympathiek de voicemail ingesproken. Kogel door de kerk.

Lees verder “Verborgen narcist als ouder, het langdurige effect”