Tag: verborgen narcisme

De grijze mist

Dit is een gastcolumn van Reigerschap

Komende tekst is een fragment uit mijn dagboek, uit de tijd dat ik nog in de relatie met mijn ex zat. Ik kwam het laatst tegen en vond het belangrijk om het te delen.

Waarom word ik toch telkens weer depressief van jou in mijn al te nabije omgeving? Is het omdat ik dingen hoor die er volgens jou niet zijn? Dingen die ik telkens weer hoor? Tussen de regels, nooit direct. Dat ik tekort schiet, domme dingen doe, te weinig rekening houd met andere mensen, traag ben, te weinig dankbaarheid toon, dingen te zwaar opneem, er in blijf hangen. Mijn pogingen het over iets anders te hebben, leid je feilloos terug naar het onderwerp, om mij vervolgens te verwijten dat ik er weer over begonnen ben. Je maakt mijn zinnen af, ik hoef mijn verhaal ook niet te doen, want jij weet allang wat ik wil zeggen, en dus bijt ik maar weer op mijn tong. En hoor iets anders dan ik had willen zeggen. Mijn verweer daartegen is agressie naar jou, zeg je. Jij mag ook nooit iets zeggen, dan word ik meteen weer verwijtend. Ik maak het meteen weer persoonlijk. Waarom doe ik nou weer zo lelijk? En dus laat ik het maar. Ik buig, voor de zoveelste keer. Als ik me uitspreek, kwets ik jou. En dat wil ik niet.

Lees verder “De grijze mist”

Podium voor een groot misverstand


Een tijdje terug verscheen er in het blad Magazine een interview met Martin Appelo, dat nogal wat stof deed opwaaien onder slachtoffers van narcistische mishandeling. Een uitspraak over narcisten uit dit interview: ‘Ze hebben een normale of sterke empathie, alleen overschreeuwen ze die. Ze durven hem niet te laten zien uit diepe angst voor afwijzing.’

De podcast van Martin Appelo leverde de nodige heftige reacties op, waarvan we er graag een aantal met jullie delen:

“Ik vond het choquerend dat Appelo weer zo’n groot podium kreeg. De interviewers hadden zich absoluut beter voor moeten bereiden. Als ze meer inzicht hadden gehad in narcistische mishandeling, hadden ze door kunnen vragen en geen genoegen genomen met de misleidende informatie. Dan zouden ze aan de luisteraars werkelijk inzicht hebben gegeven in deze stoornis.”

Lees verder “Podium voor een groot misverstand”

Verborgen narcist als moeder

Dit is een gastcolumn van Heleen

De verborgen narcist – daar moet je – soms – pensionada voor worden voor je de schaduw daarvan in je leven kan afschudden. Faalangst bijvoorbeeld en niet in staat zijn te willen, iets te wensen voor je zelf omdat je er gewoon niet opkomt. Verjaardagen van mij vallen in het begin van een vakantietijd en worden gewoonlijk een beetje vergeten en dat ligt echt niet alleen aan mijn huisgenoten en geliefde naasten, dat ligt ook aan mij.

Verjaardagen als kind eindigden er altijd mee dat ik moest huilen. En dat was dan zwakte van een te gevoelig kind. Een vriendinnetje van de lagere school zei tegen mij, dat mijn moeder zulke leuke verjaardagspartijtjes kon geven. OK, je snapt het: ik kreeg het gevoel er niet toe te doen. Mijn moeder stal de show. Inderdaad was ze dan op haar best, dus hoe kon ik dat mijn moeder niet gunnen. Ik wist zelf niet waarom ik moest huilen.

Lees verder “Verborgen narcist als moeder”

De gevangenis van de Narcist

Dit is een gastcolumn van Cindy

Ze was een meisje dat geloofde in het goede van de mensen. Zorgzaam, liefdevol en ze straalde zoveel energie uit. Toen nog niet wetende dat hij dit allemaal van haar zou afnemen. Hij luisterde aandachtig, gebruikte de meest mooie woorden en het leek wel het mooiste sprookje. Twee jaar leefde ze gelukkig met hem samen.

Tot op een dag zijn masker afviel. Hij commandeerde haar om het eten klaar te maken. Wanneer hij thuis kwam werd hij razend. Hij brulde naar haar dat ze niets waard was. Ze liep naar boven, hij kwam haar achterna. Ze vroeg hem waarom hij zo agressief was. Hij zei: ‘het zal niet altijd gaan hoe jij het wilt’! Ze keek naar hem. Hij was een heel andere persoon. Ze herkende hem niet meer. Ze keek in zijn dode lege ogen. Ze begreep het niet.

Lees verder “De gevangenis van de Narcist”

Danse macabre

Dit is een gastcolumn van Isthe

Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.

Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.

Lees verder “Danse macabre”

Mijn verdwenen zelf

Dit is een gastcolumn van Renate

Ik had eigenlijk nooit van narcisme gehoord. En ben er voor mijn gevoel met open ogen ingestonken.

Het is eigenlijk best moeilijk hierover te schrijven. Want waar begin je? Hoe verwoord je wat je voelt of wat er is gebeurd?

Het is mijn geheim, want niemand zal het geloven, laat staan bevatten wat er is gebeurd. Vragen als ‘waarom ben je niet eerder gestopt, weg gegaan’? Ik kan ze niet goed beantwoorden. Het zijn de vragen die ik mijzelf achteraf nog steeds meermaals stel. Ik weet het antwoord wel met mijn hoofd. Hij heeft mij laten geloven dat er dingen in mij zitten die zo slecht, zwart en rot zijn, dat ik alles zelf heb veroorzaakt. Maar wat precies is niet duidelijk, dus nog steeds kan ik soms bang zijn voor verborgen zwarte kanten in mijzelf die ik niet weet.

Lees verder “Mijn verdwenen zelf”

Zo ver mogelijk weg van jou

Dit is een gedicht van Esmee

Als je echt zo lief was,
waarom controleer ik dan elke avond
of mijn huis wel op slot zit
en vertrouw ik niemand meer?

Als je echt zo aardig was,
waarom bewaarde je die sluwe glimlach dan alleen voor mij?
Anderen dachten dat je glimlach echt was.

Lees verder “Zo ver mogelijk weg van jou”

Mijn narcistische moeder

Dit is een gastcolumn van Gerard

In de herkenning van elkaars verhalen merk je dat je niet alleen staat in de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik schreef laatst een stukje waar anderen zich misschien ook wel in herkennen. Het is een weergave van waar ik nu ben:

In de verstikkende greep van het monster, moeder, God en de duivel tegelijk en dan op m’n tenen lopen, tot in het absurde rekening houdend met… Elk moment kan de bliksem mij treffen want er is geen plekje veilig, ogen overal, oren ook. Ik kan er niet meer tegen, het blokkeert me, maakt me onmogelijk om zelf te leven, mezelf te zijn, voor mezelf te zorgen, open en makkelijk te zijn.

Lees verder “Mijn narcistische moeder”

Narcistisch misbruik in al zijn facetten

Dit is een gastcolumn van Rens

Zelf ontdekte ik pas na mijn 35e dat ik slachtoffer was van een zeer narcistische moeder. Eenmaal volwassen belandde ik in relaties, banen en vriendschappen waarin narcisme steeds weer voorkwam, met alle gevolgen van dien. Ik belandde in relaties waarin de partner op zijn minst emotioneel totaal onbeschikbaar was. De laatste relatie was zonder twijfel met een openlijke narcist in een machtige en zeer populaire positie. Zijn gedrag kon zowel openlijk als verborgen sensitief narcistisch zijn. Hij heeft een imago waar de meeste mensen volledig voor vallen. Zij doorzien het niet. Hierdoor had en heeft hij vrij spel en is jouw verhaal bijna altijd ongeloofwaardig, dan wel ʻte lastigʼ om mee te dealen.

Lees verder “Narcistisch misbruik in al zijn facetten”

Narcisme is onzichtbaar

Een gastcolumn van M over de onzichtbaarheid van narcisme en hoe de narcist ervoor zorgt dat zijn slachtoffers uit overleving zwijgen naar de buitenwereld.

Dit is een gastcolumn van M.

Narcisme is onzichtbaar. Dat is het grote probleem.

Ik woonde samen met hem. Hij veroverde mijn hart en dat van mijn drie jonge kinderen. Hij was intelligent, liefdevol, begripvol en had een engelengeduld. Hij was avontuurlijk, maar ook huiselijk. Hij was een levensgenieter en voelde zich vrij. Dat zei hij en zo leek het ook. Daar wilde ik graag wat van meenemen. Ik ben enorm verantwoordelijk en cijferde mezelf makkelijk weg voor alles en iedereen, zonder dat ik zeg dat ik een of andere gek ben, want zo is het ook zeker niet.

Lees verder “Narcisme is onzichtbaar”