Dit is een gastcolumn van Myanou
Kracht, heel veel kracht en vooral liefde voor jezelf dat heb je nodig om ze te doorzien en te weerstaan, de narcisten in je leven. Heel veel herkenbare verhalen op deze site, van mensen die de moed en de kracht vonden om er van los te komen. Zelf ben ik een gepassioneerde, empathische vrouw die het leven altijd al mooi heeft gevonden. Een globetrotter ook, de hele wereld meer dan één keer gezien, en bij thuiskomst werd er met geen woord over gesproken. Ik weet alles van loyaliteit, je hoofd buigen, nog meer je best doen. Ik dacht dat mijn jeugd prima was, ik vond al wel dat ik er soms niet bij hoorde en dat mijn zus meer geliefd was dan ik zelf. Maar daar had ik eigenlijk niet zoveel moeite mee. Ik ben er pas achter gekomen hoe narcistisch mijn ouders zijn, toen ik zelf moeder werd. Dat was pas op 40 jarige leeftijd. Uiteraard was de vader van mijn kinderen een narcist. Dat was veilig en vertrouwd, helemaal volgens het schema. Bizar hoe zelfbescherming werkt.
Zelf ben ik zeer empathisch en liefdevol naar mijn zoontjes, we knuffelen veel, bij mij zijn ze veilig, altijd. Zonder voorwaarden of emotionele chantage. Ik heb het kopieergedrag van ouders naar hun kinderen weerstaan. Dat vergt een natuurlijke kracht. We staan positief in het leven en alles is goed, ook datgene wat minder goed is. Ruzies en de onvermijdelijke narcistische woede en stiltes kennen wij niet. Het gesprek wordt aangegaan en juist kinderen kunnen duidelijk aangeven wat ze vervelend vinden, mits ze zich veilig voelen. We zeggen sorry tegen elkaar, ook ik, als volwassen moeder naar mijn kinderen. Niemand is perfect, gelukkig niet.
Woedend blijf ik vooral op mijn moeder die mij als kind nooit de veiligheid heeft gegeven die mijns inziens zo makkelijk te geven is aan een kind. Bang, ik was als kind zo bang, en nog, al kan ik dat nu heel goed analyseren. Hoe die angst vooral gestimuleerd werd door mijn ouders, Het was nooit goed genoeg wat ik deed, ik was een lastig kind, met mij was er altijd wat. Ik weet nu dat ik 40 jaar lang alles en meer gedaan heb om goedkeuring van mijn ouders te krijgen. Uiteraard zonder resultaat. Hoe bizar is het dan dat mijn zogenaamde liefde van mijn leven zo mogelijk nog narcistischer is dan mijn ouders. Vooral ook heel gewelddadig naar mij. Ik heb er nooit met iemand over kunnen praten, niet over mijn ouders en niet over de vader van mijn kinderen; ik probeerde het wel maar ze geloofden het gewoonweg niet. Ze deden ook geen poging, nu noem ik ’t laf. Lekker makkelijk ook, geen verantwoordelijkheid nemen of beamen dat het wellicht kan kloppen. Een ieder van jullie weet dat het dan ongelofelijk veel kracht vergt om in jezelf te blijven geloven.
Ik ben er sinds een jaar achter dat ik meer van mezelf kan houden, dat het best minder perfectionistisch mag, dat ik niet voor iedereen klaar hoef te staan. Ik besta en ik ben vooral goed genoeg, sterker nog, ik ben beter aangezien ik het allemaal overleefd heb. Vijf jaar geleden ben ik gevlucht met mijn kinderen en twee koffers, van het eiland waar ik woonde met mijn ‘gezin’, ik moest het goed voorbereiden, inclusief baan. De angst dat het net niet zou lukken, zelfs op de luchthaven kon het nog mis gaan. Die angst heb ik daarna omgezet in blijdschap en kracht dat ik de moed had de circel te doorbreken. Destijds ging ik niet weg voor mijzelf maar vooral voor mijn kinderen. Mijn oudste kind hoe jong ook, bleek het normaal te vinden dat zijn moeder door zijn vader werd mishandeld, dat was voor mij de druppel. Aangezien ik de cirkel zelf doorbroken heb, wilde ik het contact tussen de vader en mijn kinderen stimuleren, dat is moeizaam aangezien de vader zich niet aan zijn zelfgemaakte afspraken houdt. Bizar detail is dat mijn ouders die deze man de hemel in hebben geprezen ook nadat ik veilig thuis was, deze ouders gezamenlijk met mijn zus, een juridische procedure zijn gestart tegen de vader van mijn kinderen. Dat hoorde ik notabene van de vader van mijn kinderen. Mijn ouders en zus stapten doodleuk over mij en mijn kinderen heen. Geen overleg, geen vraag, niets. Uiteraard gaat de rechtzaak over geld; mijn geld. Ik heb geleerd de afgelopen jaren dat ik alles op papier zet; voor mijzelf en voor mijn kinderen. Ik ben opgehouden met mezelf steeds dezelfde vraag te stellen; hoe is het toch mogelijk dat mensen dit elkaar aandoen? Dat ze niet alleen mij dit aandoen, maar ook mijn kinderen. Ze kunnen niet anders, alles maar ook alles moet wijken voor de narcistische behoefte zich te laven aan mij. Wanneer je het eenmaal doorhebt, is het vaak voorspelbaar. Probeer het maar eens, wanneer je ze doorziet mag het nooit meer zover komen. Dat kan alleen wanneer je heel veel van jezelf gaat houden, dat is heel lastig, daar weet ik alles van. Vooral niet opgeven.
Mijn ouders worden geconfronteerd met mijn gestelde grenzen, ik ben geen voetveeg meer, over mij heenstappen heeft nu gevolgen. Dat accepteren ze niet; dus maandenlange narcistische stilte. Mijn zus heeft geen idee waar ik het over heb. Prima, het wordt steeds makkelijker om dit naast me neer te leggen. Ik gun mijn kinderen een opa en oma, echter niet meer ten koste van alles. Deze site en de reacties zijn absoluut geweldig, iedereen die de kracht heeft om narcisten te ontmaskeren zijn helden. Wij dus. Het leven wordt zoveel mooier wanneer je de kennis hebt die wij hebben. Ik wens jullie allen heel veel liefde en vooral kracht toe. Het leven is wel mooi, ons empathisch vermogen is een gave. Vergeven? Nee. Wrok of wraak? Nee. Het doel is mijn leven leiden volgens mijn principes, normen en waarden.
Myanou
18 reacties op “Liefde voor jezelf”
Myanou
Mooi geschreven.
De kracht van jezelf gaan houden
Ja wij zijn helden .
De lange weg van herstel
Ons geluk empathie
Die we voor ieder hebben
En houden
Hou je kracht de helden kracht
De gave die we houden
Ik zelf inmiddels 5jaar verder
begin steeds meer van mezelf te houden ondanks de lange weg
Mn blijheid plezier zoveel weer terug
Heel veel geluk myanou
Lieve Yvonne, dank je wel! Prachtig gedicht, ben er stil van. We zullen altijd verder komen, dan ieder ander in dit leven. Liefs Myanou
Lieve Myanou,
Als ik jouw verhaal lees, met enorm veel compassie, omdat ik weet hoe het voelt, en wat het betekent om opnieuw in de narcistenval terecht te komen, dan realiseer ik me eens te meer dat narcisten krachtige slachtoffers nodig hebben.
Zou het zo zijn, dat als ze erachter komen dat hun partner niet zo sterk is, dat ze die zelf verlaten en een nieuw slachtoffer zoeken? In ieder geval, hebben ze eenmaal een sterke vrouw getrouwd, zoals mijn vader mijn moeder heeft weten te strikken en weten vast te houden, dan laten ze die niet meer los. Dan moet je je zelf losmaken, wil je nog iets van jezelf overhouden.
Laten we niet nadenken over wat dat betekent voor de mensen die bij de narcist blijven, die zijn wellicht niet voldoende geïnformeerd, of stammen nog uit een tijd dat er geen financiële zelfstandigheid was voor vrouwen. Ik wil graag meeleven met jouw kracht: die waar jouw ex en ook je ouders zich zo graag van bedienen.
Met die kracht heb je je los weten te maken en dan merk je pas hoeveel het vergt om dat te doen, hoeveel je er voor moet doen en hoeveel je erdoor verliest. Ook merk je dan, dat het niet iedereen gegeven is die moed, kracht, moeite, tijd, en verlies op te brengen.
Geweldig dat je je kinderen hebt weten los te weken hiervan. Wie weet zou het dan nog generaties zijn doorgegaan.
Nog altijd zijn er culturen, omgevingen, tradities waarin narcisme voor mannelijke kracht wordt aangezien. Even afgezien van de vrouwelijke narcisten, die zich misschien net iets meer van zieligheid bedienen, al zie je dat ook bij mannelijke narcisten.
Laten we ons realiseren dat steeds daar waar het niet gaat om het belang van de geliefde maar om de persoon zelf, daar heerst narcisme. En ik kan me zo voorstellen dat je bang bent ook zo te zijn, dat overkomt mij ook steeds. Ook dat je zusje zich er niet in herkende, want narcisten kiezen hun slachtoffers zorgvuldig. Zou het eerder de oudste zijn dan de jongste, of is het juist de sterkste, de rebel, degene die zich verzet die het meest onder druk word gezet?
Nee, soms werkt niemand meer mee met de spelletjes van de narcist en wordt er een ‘gegrepen’ die iets heeft waardoor hij of zij onder druk gezet kan worden.
Mijn vader koos mij, omdat ik de oudste was, en ik was sportief. Hij had graag een bloeiende sportcarrière willen hebben, maar hij kwam net niet ver genoeg in zijn eigen ogen. Nooit een winnaar, steeds achter het net vissen van de echte kampioenschappen. En toen hoopte hij dat hij het met mij wel voor elkaar kon krijgen, want in zijn ogen was wat er bij hem ontbrak de steun van zijn ouders.
Niet mijn sportbeleving maar zijn narcistische ego stond centraal. Tranen in zijn ogen als ik goed presteerde, klappen als ik dat niet kon waarmaken.
Ik ben er mee opgehouden wangedrag te accepteren. Daarop heeft mijn vader zich terug getrokken uit mijn leven. Ik word genegeerd. Nou weet ik heel goed dat dat is om mij te straffen omdat ik hem niet accepteer zoals hij is.
En echt waar, iedereen mag van mij zijn zoals hij het meest zichzelf is, zolang hij daarmee niet de grenzen van anderen overschrijdt. En dat doet hij natuurlijk permanent.
Ik heb niet geleerd mijn grenzen te bewaken omdat ze zo met voeten getreden werden. Er waren geen grenzen tussen mij en mijn vaders wil.
Het voelde altijd alsof het net zo erg was als sexueel misbruik. Ik begreep dat niet goed. Dat deed hij namelijk niet. Maar onlangs hoorde ik tijdens een radio-uitzending een psycholoog uitleggen dat emotionele mishandeling net zo erg is als lichamelijke en sexuele mishandeling bij elkaar. En dat terwijl ik dacht, zo erg is het niet. Maar dat is het wel.
De gevolgen zijn extreem, en je ziet ze zelfs niet. Want je hele omgeving werkt eraan mee. Althans, in dat zogenaamde veilige kerngezin, dat zo onveilig was voor ons kinderen van narcisten. Het gevaar zit in jezelf en komt er bijna niet meer uit.
Ik las de cover van een boek Getting past your past, Je verleden voorbij, van Francine Shapiro, over de toepassing van EMDR en andere zelf te hanteren technieken bij Posttraumatische stressstoornissen. Ze had het over dat wat een kind overkomt, en hoe dat een levenlang door werkt, en dat het het chronisch vermoeidheidsyndroom kan veroorzaken. Jeugdtrauma als risicofactor voor CFS. Herkenbaar? Voor mij wel.
Ik ben 56, en nu pas vallen de puzzelstukjes in elkaar. En daarmee kom ik in een groot rouwproces over het kindje dat ik niet kon zijn. Over de jeugd die ik niet had. Ik zie zelfs de leuke dingen niet meer goed en zie alleen hoe mijn moeder, die het narcistisch misbruik ondergaat maar ook mogelijk maakt, ons niet heeft beschermd. Vroeger kon ze zich erachter verschuilen dat ze niet weg kon, er was geen bijstand voor gescheiden vrouwen met kinderen. Maar later niet meer, ze had weg kunnen gaan, ze had ons een moeder kunnen geven, ook op latere leeftijd.
Ik voelde als tiener het sterkst hoe mijn vader zijn hele gezin voor zijn karretje spande. Hij leefde voor zes. Wij allemaal moesten zijn ego voeden, zijn klusjes doen, zijn ideetjes uitvoeren.
Hij heeft pech gehad, ik speel het spelletje niet meer mee. Zelfs zijn kleinkinderen doorzien hem. Al accepteren ze hem nog steeds.
Ik weet zeker, hoewel mijn moeder het anders ziet, dat ik de ‘pineut’ was, ik niet alleen, maar omdat ik er zo sterk tegen rebelleerde ging hij het steeds harder toepassen, de knoet erover, de harde hand, me inperken en dwingen, en me laten bespioneren en meer kwalijks waarvan anderen, vooral mannen, dachten dat het vooral stoer en mannelijk en normaal vadergedrag was. Hij was extreem jaloers, ik mocht niet uit, geen vriendjes, alleen presteren. Nooit goed genoeg, dat herken ik.
Myanou, je bent een heldin. Dat zul je niet elke dag ervaren, je betaalt een hoge prijs. Maar weet dat wij het zien. En ik weet zeker dat je blij bent met je eigen moed. Het alternatief is niet leefbaar. Een medaille voor je heldenmoed voor jezelf en voor je kinderen. De rest, die lullen maar raak. Laat het je niet teveel raken. Ik vind dat moeilijk, en kan me voorstellen dat jij het ook niet makkelijk zult vinden. Maar ja, dan is dat maar zo.
Hulde Myanou, en dank voor je verhaal!
Lieve Martina,
Die heldin ben jij ook!
Narcisten kiezen hun slachtoffers zorgvuldig; onderzoek heeft uitgewezen dat kinderen binnen een gezin, tegen elkaar worden uitgespeeld. Jij bent de oudste en goed in sport; ik ben de oudste en de dwarsligger. By the way ik ben 50 jaar en mijn moeder denkt nog steeds dat ze tegen mij kan zeggen dat ik een ongelofelijk grote mond opzet, waar mijn kinderen bij zijn. De route die mijn vader had uitgestippeld voor mij, ik was het ideaal plaatje, heeft mijn zusje met gemak doorlopen. Zij vertrok uit huis op haar 17e , en dat lieten mijn ouders ook toe. Nu snap ik dat; geen eer aan te behalen voor een narcist. Te weinig empathie. Empathie is vooral wat narcisten zoeken, dat stofje missen ze. Bottomline is dat mijn ouders mij tot op de dag van vandaag emotioneel niet steunen en dat ik daar ook niet meer naar op zoek ben! Ik omarm
mijzelf nu meer en kan zeggen; ik besta en leef intenser dan jullie ooit hebben gedaan. Het enige wat ik je kan meegeven is; jij bent uit de circel gestapt, blijf weg bij dat drijfzand. Je zult nooit gelijk krijgen van een narcist en vooral geen excuses. Wanneer de excuses er wel komen; blijf dan extra alert, Een knieval is voor een narcist altijd uit eigen belang. Hang jezelf die mooie medaille om lieve Martina en geniet van alle mooie dingen! Je bent beter, mooier en sterker dat is je kracht. LIefs, Myanou
Hoe heb je je kinderen kunnen beschermen myanou?
Hoi Natasja,
Mijn kinderen waren 4 en 5 jaar oud toen ik besloot dat we zo niet langer konden doorgaan binnen ons ‘gezin’. De vader van mijn kinderen heeft de kinderen nooit fysiek iets aangedaan, maar al snel begreep ik dat schreeuwpartijen en mij meesleuren naar de badkamer, gevolgen kunnen hebben voor hun emotionele ontwikkeling. Dus heb ik al heel snel mijn hoofd gebogen en toch zeker 3 jaar lang geprobeerd om in huis dit soort taferelen te vermijden. Concreet betekende dit dat ik door de week en overdag gewoon mijn ding kon doen. Maar het weekend, de avonden en de nachten de toorn moest vermijden. Dat lukt natuurlijk niet altijd. Dus zat ik s avonds en in het weekend boven bij de kids, daar waren we veilig. Mijn kinderen hebben recht op hun vader, dit is niet hun keuze. Dus de sporadische gesprekken die ze hebben zijn contact. Kinderen denken niet na over de kwantiteit. Daarnaast ben ik altijd in gesprek met de kids, mijn oudste is nu 10 en denkt veel na. Alles is bespreekbaar en ze voelen ook geen drempel. Wij zijn een heel vrolijk en intens 1-ouder gezin. Er is mij echt alles aan gelegen dat de kinderen emotioneel sterk worden en dat ze altijd veilig zijn.
Beschermen tegen mijn ouders, dat is natuurlijk een ander verhaal. Het is lastig om die balans te vinden aangezien mijn ouders altijd mijn regels zullen ondermijnen, zeker wanneer ik er niet ben. Mijn kids weten mijn regels gelden, ook bij opa en oma. Dat heb ik ook uitgelegd aan mijn ouders, voor zover mogelijk. Mijn kinderen mogen de discussie aangaan, ook met opa en oma, mits er niet geschreeuwd wordt. De quote ‘kinderen hebben niets te zeggen’, die mijn moeder toch wel wekelijks gebruikt, geldt binnen ons gezin niet. Daarnaast is het lastig dat mijn ouders ook niet echt iets liefs of leuks kunnen zeggen over mij tegen mijn kids. De narcistische grappen die alleen maar kwetsend zijn hoor ik glimlachend aan en ontkracht ik meteen richting mijn kinderen. Daarnaast heb ik pro actief gezocht naar mooie mensen; surrogaat opa en oma, surrogaat tantes en ooms. Dit is zeker niet de makkelijkste weg, er zijn genoeg redenen om het contact totaal te verbreken, zowel voor opa en oma als de vader. Echter ik doe dit bewust niet, omdat ik dat zelf niet wil. Snap je? Ik heb de regie, niet de narcist. Mijn kinderen zullen ook moeten zien dat er mensen in de wereld zijn die niet zijn zoals wij. Er bestaat geen perfecte wereld, dat is belangrijk voor weerbaarheid. Liefs, Myanou
Wauw Myanou,
Wat heb je dat mooi geschreven! Het raakt me.. Vooral de omgeving die je nooit geloofd heeft. Zou die pijn ooit weggaan, dat vraag ik me af.. zo voelt Zielenpijn, dat weet ik wel..
Maar wat zijn wij Helden. Wat zeg je dat ontzetten goed.
Wij zijn helden!
Als we dat maar nooit vergeten!
Liefs Kim
Hoi lieve Kim,
Dat geldt ook voor jullie reacties; mooi hoe wij allemaal ervaringsdeskundigen zijn! Die pijn, die gaat wellicht nooit helemaal weg, maar weet je Kim, dat hoeft ook niet. Pijn staat ook voor intens gevoel en weten dat dit niet goed is. Het allerbelangrijkste dat ik geleerd heb is dat je de pijn omarmt en toelaat; zo kun je het een plek geven. Deze ervaringen dragen bij aan hoe krachtig je in het leven kan staan. Als je dit kunt, veel van jezelf houden, jezelf omarmen dan is er weinig dat je in de toekomst hoeft te vrezen. Doe je dat niet, dan zal de pijn niet minder worden. Bij iedere nieuwe ervaring die je herinnert aan deze pijn wordt je weer overreden door dezelfde trein, en begeef je je in hetzelfde afweermechanisme. Hang in there Kim! Liefs Myanou
Jouw verhaal kom mijn verhaal zijn qua opvoeding. Ook ik laat me niet meer als voetveeg behandelen, met als gevolg dat men mij nog lastiger vind dan men mij al vond.
Ze zoeken het maar uit met elkaar, ik heb inderdaad ook de ketting doorbroken en steek de energie in dat wat het belangrijkst is: mijn gezin.
Maar regelmatig twijfel ik aan mezelf, dat zal wel nooit overgaan
Hoi! Goed bezig! Herkenbaar inderdaad, tegengas geven bij een narcist werkt averechts. Narcistische woede is afschuwelijk. Zolang jij bewust op een vriendelijke toon de drama eruit haalt en je niet laat verleiden tot emotionele woede uitbarstingen krijgen ze geen poot aan de grond. Twijfelen aan je zelf, dat doe ik ook regelmatig, maar weet je, dat geeft aan dat je geen narcist bent. Ik zie het als een evaluatie, en ik neem mijn twijfel serieus. Ik ga ermee aan de slag en schrijf vooral op wat ik allemaal goed gedaan heb. Dan sluit ik het ook af en ga door. Mijn kids; ze geven me energie. Alle liefde voor mijn kids komt onvoorwaardelijk en dubbel terug. Geweldig toch, dat wij, door onze ervaringen, dit zo goed kunnen zien! LIefs, Myanou
Een herkenbaar verhaal. Ik ben er ook nog niet zo lang achter dat narcisme in onze familie al die problemen veroorzaakt. Gelukkig heb ik een lieve en empathische man gevonden als tegengewicht.
Lieve Myanou,
Bedankt voor je goed geschreven voor mij herkenbare verhaal.Ook ik ben met twee kinderen(dochter van twee jaar en zoontje van drie maanden) letterlijk weggevlucht van mijn(naar ik nu besef narcistische)ex man.Vijftien later ben ik voor de tweede keer in de mooie praatjes van narcist getrapt.Probeerde alles wat hij misdeed goed te praten hield hem de hand boven het hoofd want een tweede huwelijk mocht natuurlijk niet mislukken.Ik voel me zo ontzettend schuldig tegenover mijn kinderen. Inmiddels ben ik sinds twee jaar van mijn tweede man gescheiden.en probeer ik voor de tweede keer mijn eigen leven weer op te bouwen met behulp van veel lieve mensen om mij heen.Met mijn zoon is het contact hechter geworden sinds ik weer alleen ben .Mijn dochter daarentegen ben ik nu kwijt.Ik kan niet met haar praten over wat er in haar vroege kindertijd is gebeurd.Zij heeft mij altijd verweten dat zij geen vader had. Hij wilde geen bezoekregeling en ze heeft pas later contact met hem gekregen.Zo heeft
zich bij mijn dochter een loyaliteitsprobleem ontwikkeld.Heb veel verdriet om haar en mijn kleindochter die ik nu ook niet meer zie.
Toch voel ik me(ondanks het verdriet om mijn dochter en kleindochter)beter dan ooit.
Vrij van vernederingen,ruzies,pesterijen leef ik nu mijn leven.Hoef niet meer op eieren te lopen
uit angst voor gedoe.Ik ben nu 71 en geniet van mijn leven en hoop dat ik ooit mijn dochter en kleindochter in de armen kan sluiten.
liefs
Femke
Heel mooi verwoord Myanou en Martina !
Dank je wel !!
Ik voel trots en ik ben ook trots op jou als lotgenoot, als moeder van je kinderen en als dochter van je ouders, als zus van… en als ex van ex. Geweldig dat je weg bent gegaan en je zo goed weet stand te houden. Wat knap dat je het zo goed verwoorden kan, want wat klinkt je krachtig en vastberaden, een kanjer dat ben je. Dank voor je mooi gesproken woorden!
Ik ben ervaringsdeskundig , gebroken met familie, bepaalde vrienden en ik heb nu weer een prachtig leven, alleen op het werk lopen er ook een aantal rond die mij even zullen vertellen hoe het moet op een niet bepaald respectvolle manier.
Ik loop nu niet weg voor hun, maar zij voor mij omdat ik ze vriendelijk , maar beslist vertel dat ik er niet van gediend ben. Ik maak er nu korte metten mee en het werkt! Af en toe kruipen ze voor me, omdat ze het in d’r broek doen van angst.ik ben trots op mezelf dat ik mezelf tegenwoordig zo liefheb.lieve mensen, laat je niet kisten! We zijn het waard om gezien te worden en hou vol. Liefs van mij
2 weken geleden zag ik het. De liefde van mijn leven en de vader van mijn zoon die over 4 dagen 1 jaar wordt, is een narcist. Opgelucht omdat ik nu weet wat het is. Blij omdat ik toch niet gek ben. Verdriet omdat hij nooit van mij gehouden heeft. Angstig voor wat komen gaat. Zo duidelijk zijn de dingen zolang niet meer geweest. Althans, dat waren ze wel, maar werden ontkracht.
Ik informeer een paar goede vrienden, waarvan ik zeker ben. Bij hun ook direct het: ojaaaa – gevoel. Nu ik het zie, is er geen ontkomen aan. Hij gedraagt zich volgens het narcissenboekje. Ik probeer de humor er van in te zien en probeer ook eens wat truukjes. Hij doet precies het tegenovergestelde van wat ik zeg wat ik wil. Dat doe ik nu af en toe. Het is heus grappig hoe doorzichtig het is. Ik hou me nog even stil en doe alsof ik nog zijn energieleverancier ben. Ik heb namelijk tijd nodig. Tijd om eindelijk die rust te vinden die ik zocht. Nu weet ik waarom ik die niet vond. Ik zocht de oplossing bij mezelf, maar daar zou ik m niet vinden. Nu ik weet waarom ik niet tot rust kwam, komt het.
Maar ik moet mijn kop erbij houden. Ik verzamel onopvallend mijn dierbare spullen, zoals foto’s uit mijn kindertijd en digitale foto’s van mijn zoon stel ik ook veilig. Ik heb een afspraak met de huisarts gemaakt. Ik wil me voorbereiden: rekeningnrs wijzigen, de buren anoniem voorzien van folders over narcisme. Een afspraak met de slotenmaker maken, toeslagen aanvragen, een nieuw telefoonnr regelen en nog veel meer. Over een paar dagen wordt mijn zoon 1 jaar. Dat gaan we vieren! Daarna neem i wat tijd om aan te sterken en om hem in zijn narcistische sopje te laten gaarkoken.
Ik voel me afwisselend strijdlustig, boos, verdrietig en op mijn hoede. Ik besefte dat wat t meest pijn doet: ik moet hem confronteren en de nare boodschap brengen.
Ik wil m helemaal geen pijn doen. Ik wil van m houden.
Dus nu moet ik iemand van wie ik zielsveel hou kwetsen, terwijl hij van mij houdt omdat hij mij kan kwetsen.
Zo ben ik niet. Bij de gedachte dat ik iemand /hem pijn moet doen, trekt mijn hele wezen samen. Maar als ik dat niet doe, blijft er niets van me over.
En dat kan ik niet toestaan. Ik heb zoveel liefde die ik wil geven! Maar dan aan mensen die dat verdienen of nodig hebben zoals t bedoeld is. En niet om op te teren. Want zoals in de film ook gezegd wordt: I love you! But I love me more.
(
Heel mooi geschreven. Het geeft me vertrouwen en steun. Mijn man met toch wel veel narcistische trekken, heeft een vriendin. We gaan in relatie therapie maar ik vertrouw hem niet. Het lijkt of hij moeite moet doen om aardig te blijven. Soms vergeet hij het gewoon. Ik ben enorm boos en vetverdrietig. Vergeven wilde ik het hem in de eerste instantie. Wraak dacht ik ook te Willen maar het heeft geen zin.Ik wil daar geen energie in steken. Ik wil aan mezelf denken, mijn therapieën volgen en leren om mezelf goed genoeg te vinden. Niet meer alert hoeven zijn. Rust en ontspanning vinden in mezelf. Dat is wat wil. Dat is wat me gaat lukken. Zonder wraak, zonder mezelf bij iedereen te verdedigen.
B
Wat herken ik jouw verhaal. Hoe jij je voelt, je hoofd erbij houden, dingen bij hem uitproberen, hem geen pijn willen doen (terwijl hij al een jaar een relatie met een andere vrouw heeft waar ik zelf achter ben gekomen een paar weken terug) steeds meer het besef dat ik niet gek ben. Van hem willen houden…..
ook ik ga steeds meer afstand nemen. Mijn eigen plan trekken.. Het kan niet anders. Mijn therapeute zei dat het een afscheid is van een illusie. Dat komt wel aan. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat er niet van mij gehouden is. Ik kan het niet geloven. Ik vind je erg dapper. Je treft je voorbereiding goed voor. Al is de reden vreselijk, het moet je vast ook een sterk gevoel geven af en toe en dat is goed. Kracht is wat je nodig hebt. Rust is wat we willen. Ik wens je veel sterkte met je dappere besluit en heel veel rust als het allemaal achter de rug is.