Zoveel aanwijzingen dat het was zoals het is

Dit is een gastcolumn van Johan

Door een kennis gewezen op deze site en oei wat een shock (of moet ik zeggen Halloween-feest der herkenning?)! Ik ben aan het scheiden en dat is maar goed ook. Alles duidt er op dat ik getrouwd ben geweest met een hard-core narciste. Manipulatie, gaslighting, mezelf ten diepste kwijt, onzeker, de vreselijkste dingen naar mijn hoofd gekregen op een heel lief toontje (en dan never nooit begrijpen waarom ik daartegen protesteerde), glad als een aal, en alles werd altijd omgedraaid (ik was overgevoelig), alles klopt 100% met wat ik hier lees. Tot mijn diepe pijn jarenlang permanent op mijn quivive geleefd (want what’s next?) en de diepe stress-sporen daarvan ondervind ik nog.

Achteraf waren er zoveel aanwijzingen dat het was zoals het is. Ik noemde mijn vrouw al jaren geleden ‘gif in mijn leven’ en wilde het dan uitmaken. Had ik dat vroege gevoel maar meteen gevolgd! Maar door een zieke manier van ‘intelligente’ manipulatie en een liefdesoffensief van haar kant ging ik dan toch weer telkens voor de bijl (en dat herhaalde zich natuurlijk eindeloos). Ik ben gewoon geen breker, ik wilde het gezin graag bij elkaar houden en dat vind ik trouwens nog steeds een mooie eigenschap van mezelf. Maar ik deed mezelf daarmee natuurlijk wel gruwelijk tekort. De ontzetting is groot, vooral het inzicht dat ik mezelf zoveel jaren tekort heb gedaan in een continue overleefstand – echt heel moeilijk om te accepteren! Gelukkig kan ik mezelf in de diepte nog steeds als mooi mens zien, maar wel gekneusd en beschadigd. Ik heb weinig energie, kom tot weinig en verlies me soms in een zinloos gevoel. En nog als ik dit hier schrijf, twijfel ik erover of het echt waar is, en geen projectie van mijn boosheid over de scheiding en wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Maar na alles wat ik hier lees en na een gesprek met mijn psycholoog moet ik toch echt vaststellen dat het is zoals het is. Hard maar waar, ik ontkom er niet aan.

Ja, mijn ex is dus een vrouw, en dat kan dus ook. De meeste verhalen op deze site betreffen manlijke narcisten, maar deze ziekelijke afwijking komt dus welzeker ook bij vrouwen voor. En hoe! Mijn vrouw beweegt zich optisch als heel zorgzaam en lief door het leven. Dat maakt mijn situatie (extra) eenzaam, want niemand in de directe omgeving die het ziet, laat staan waarmee ik het kan delen. Hoogstens de kinderen, die inmiddels volwassen zijn en waarvan er eentje steeds vaker aanvaringen heeft met mijn ex die sterke gelijkenis vertonen met mijn ervaringen.

Geschrokken en gesterkt door wat ik er hier over lees, zal ik het contact met mijn ex tot het minimum beperken – zelfbescherming. Want jawel, sinds we uit elkaar zijn, gaan de pogingen tot aantrekken (natuurlijk telkens gevolgd door onnavolgbare bomaanslagen op mijn gebied) in alle hevigheid door. Ze zal mijn verdere breuk natuurlijk weer bevechten met allerlei argumenten en offensieven, maar nu vastbesloten om daar niet meer in te tuinen. Voor nu weet ik wat me te doen staat: mezelf beschermen tegen aanhoudend narcisme-geweld en zelf aan de slag gaan om mijn eigenwaarde weer terug te vinden. En hopelijk nieuwe mensen ontmoeten die me plezier brengen! Want gelukkig ben ik er nog steeds rotsvast van overtuigd dat het leven (ook) bedoeld is om plezier te maken. Daar ga ik aan en naartoe werken, met mijn heerlijke kinderen en een aantal goede vrienden lukt dat inmiddels al heel aardig.

Tot zover voor dit moment, nogmaals dank voor deze site en alles wat ik van eenieder gelezen heb. Het doet me oneindig pijn, maar ook oneindig goed dat ik niet de enige ben.

Hartelijke groet,
Johan