Dit is een gastcolumn van Agnetha
Er is iets geks aan de hand met de term narcisme vandaag de dag. Hoorde je er vroeger nauwelijks over en had je al helemaal geen idee wat het precies inhield, behalve globaal iets met egoïsme en verliefd op zelfbeeld, tegenwoordig vliegt het woord je zo ongeveer dagelijks om de oren. Mooi, zou je kunnen denken, het begrip wordt bekender en dan komt er eindelijk meer aandacht voor en dat is nodig. Ja zeker is dat nodig, maar niet op de manier zoals dat nu gebeurt. Er schuilt een gevaar in om elk persoon die wat egocentrisch of egoïstisch is, als narcist te bestempelen. Op die manier is narcisme een oppervlakkige kwalificatie, zonder de juiste kennis en begrip van de reikwijdte van NPS, en komt men vervolgens aan het vergaren van adequate kennis over de stoornis niet meer toe. Het etiket is immers al geplakt, iemand is narcistisch – klaar!
Als ieder op zichzelf gericht persoon met gemak als narcist wordt betiteld, verliest het begrip aan waarde en kracht, het vlakt af tot iets wat bijna gewoon gevonden gaat worden in het dagelijkse verkeer. Hetzelfde is te zien bij begrippen als autisme en ADHD; iemand die wat gesloten is of moeilijk communiceert wordt al snel losjes bestempeld als een autist en een druk of levendig kind is al gauw een ADHD-er.
Hierbij komt nog, dat een slachtoffer van narcisme, die probeert uit te leggen wat haar/hem is overkomen, door de devaluatie van het begrip narcisme steeds minder serieus genomen wordt. Je wordt bij het omschrijven van de omvang van de stoornis en de impact ervan, niet gehoord. Dit duidelijk maken was altijd al een bijna onmogelijke opgave, je was een roepende in de woestijn; inmiddels is het door het veelvuldig gebruik van de term en verkeerde of nonchalante duidingen van zogenaamde deskundigen als Martin Appelo en Jeffrey Wijnberg praktisch onbegonnen werk. Deze laatste vond het bijvoorbeeld nodig om in zijn krantencolumn narcisme af te doen als “troostdiagnose” voor ex-partners die zo ‘voor zichzelf aanvaardbaar kunnen maken dat de relatie voorbij is’. Hoe schadelijk dit soort kwalificaties is voor een goed begrip van narcisme als serieus te nemen stoornis behoeft denk ik geen verder betoog.
Zo te pas en te onpas gebruikt, wordt het begrip narcisme uitgehold, dringt de werkelijke omvang en betekenis niet door en daar gedijen de hardcore narcisten goed bij. Terwijl het nu juist van wezenlijk belang is dat de échte, verwoesting aanrichtende narcisten op basis van goede kennis van deze heftige stoornis sneller en beter herkend gaan worden. Dus helpt het niet als zij kunnen opgaan in een wereld waarin narcisme net zo makkelijk geduid wordt als bijvoorbeeld boosheid of drift etcetera, en dus gewoon gevonden gaat worden. Daarvoor is nodig dat er zorgvuldig met het gebruik van de term wordt omgesprongen.
Er blijft dus nog een wereld te winnen aan het verspreiden van kennis in de buitenwereld, zodat devaluatie van het begrip narcisme wordt tegengegaan, en niet langer de kans krijgt in te slijten in onze samenleving als een luchtige, algemene kwalificatie en een normaal, veel voorkomend en geaccepteerd gedragspatroon. Veel voorkomend, dat zeker, meer dan ons lief is helaas, maar dan wel in de ware zin des woords met alles wat de stoornis kenmerkt en teweegbrengt.
Zo waar! Als ik iemand zie die de term Narcisme te onpas gebruikt bijvoorbeeld op zichzelf (!), spreek ik die persoon aan over hoe verwoestend echt narcisme is met het dringende verzoek zichzelf nooit meer zo te noemen. En gelukkig beloven ze me dan dat niet meer te doen en zie ik het ook niet meer.
Dank voor de goede column!
Mensen die wérkelijk met een narcist(e) te maken hebben gehad komen daar pas heel laat achter. De dader valt niet direct op als egoistisch of egocentrisch, want ze weten het altijd – zeker voor de buitenwereld – wel uit te leggen. En als slachtoffer raak je steeds minder zelfverzekerd omdat je niet ziet wat er gebeurd.
Daarom is dit stuk ook heel belangrijk en gelukkig eindelijk geschreven want bijna iedereen denkt één of meerdere narcisten in de buurt te hebben.
De echte slachtoffers hebben zich meestal behoorlijk in de materie verdiept en mogen écht zeggen dat iemand narcistisch is. Haast meer nog dan de psychiater die ook heel makkelijk om de tuin wordt geleid.
Hopelijk wordt de devaluatie van het begrip gestopt, want voor de echte slachtoffers wordt het anders alleen maar moeilijker.
Helemaal mee eens. Klopt precies.
Spijker op de kop, wat een treffend en goed geschreven stuk!
helemaal mee eens. Goed dat dit ook eens wordt gezegd.
We zullen het van de ervaringsverhalen moeten hebben. Een narcist laat zich niet diagnosticeren, daar zijn ze veel te ‘slim’ voor. Ze weten precies hoe ze iemand om hun vingers kunnen winden. Dat lukt ze ook bij therapeuten. Ze laten daar écht hun verborgen kant niet zien.
Dus wat mij betreft mag elke misbruikte man of vrouw het etiket narcist op hun misbruiker plakken zonder dat er een diagnose gesteld is. Dit kan nodig zijn voor hun eigen genezingsproces: Jij bent slachtoffer, geen dader!!!
En iedereen die dit niet erkent, weet niet beter. Hopelijk maken ze het zelf nooit mee. En wij weten: iedereen kan dit overkomen. Die betweters denken van niet en proberen slachtoffers zelfs belachelijk te maken…..triest.
Beste Doriene…. jouw gelijk is net als het mijne treffend, door de ervaring te hebben van een leven met een Narcist.
Het gelijk van Agnetha is is welliswaar een risico op devaluatie zoals wordt aangegeven maar tevens een bevestiging van de onmacht waarin de zogenaamde deskundigen het allemaal wel denken te weten.
Narcisme is iets wat je meegemaakt moet hebben om de term/titel te kunnen gebruiken.
Ik devalueer niet door etiketten te plakken, maar door mijn waarheid en zijn wreedheid openbaar te maken, zodat mensen die het overkomen is, zichzelf herkennen.
Zoals Hans al aangeeft in zijn reactie ….. je moet het meegemaakt hebben en een ieder die dat heeft, plakt echt niet zomaar etiketten, maar vecht soms jarenlang om de draad van het leven weer te kunnen oppakken en vasthouden.
Tja, het is helaas niet anders. Ik zou m’n aandacht daar niet al teveel op richten. Het is wat het is. Ongemerkt willen we vaak toch nog weer bevestiging van buitenaf hebben, omdat we vanuit onszelf elke keer weer gaan twijfelen of nog niet sterk genoeg zijn. Zodra je je vanuit volle overtuiging je eigen koers gaat varen, verleg je je focus van het narcisme op jezelf. En dat is veel interessanter. Dat is juist hetgeen waar narcisme ons van weerhouden heeft: zelf te groeien en tot ontwikkeling komen. Door de aandacht te gaan richten op het feit dat de term narcisme te pas en te onpas gebruikt gaat worden, verleg je weer de aandacht van je zelf af en richt je dat weer op narcisme. Laat alle narcisten maar lekker in hun eigen sop gaar koken en leef je eigen leven. Is veel leuker!
Heel eerlijk gezegd vind ik dit net zo kort door de bocht als die mensen die ten onrechte iemand van narcisme beschuldigen waardoor dus de term nacisme de lading niet meer dekt.
Narcisme is een ernstige vorm van zware psychische mishandeling en om dan te noemen dat het om bevestiging van buitenaf gaat terwijl je je op jezelf had moeten focussen geeft mij de indruk dat dit niet geschreven was door iemand die zelf slachtoffer is geweest.
Hans, ik ben het helemaal met je eens.
Beste EK, ik ben juist blij dat er ervaringsdeskundigen zijn als Agnetha of The Beloved (waar je een vergelijkbare reactie plaatste), wie het ter harte gaat hoe zwaar het kan zijn voor slachtoffers. Ik voel het juist als een teken hoe ver ze zijn in hun eigen proces, wat en hoe ze schrijven. Want zij spreken met hun blogs anderen moed in.
Om eerlijk te zijn vind ik het ook wel erg ‘huis-tuin- en keukenpsychologie’ die je toepast. Erg simpel om te zeggen dat, als je je nog druk maakt om het onbegrip over narcistiische mishandeling, je ‘er nog niet uit’ bent. En wie ben jij om dit te kunnen beoordelen?
ik zou zeggen, richt de aandacht op jezelf.
Het beste,
Greet.
Hans….
Ik denk dat je de spijker op de kop slaat !
Een Narcist Selecteert en Zoekt zijn “slachtoffers” met grote zorgvuldigheid en zijn Niveau daarin ligt telkens hoger… hij begint met de werkster en na vele jaren praktijk met nog heel veel andere niveaus weet hij zich een plaats te veroveren die hijzelf niet bereikt zou kunnen hebben zonder Narcist te zijn en zich vast te klampen aan zijn “slachtoffers”.
Elke stap voor en na jou, moet een soort “promotie” opleveren van zijn (fin.)status en eigenwaarde ….
Zo niet, of bij herkenning door jouw tegengas loopt een Narcist weg, zonder zich ook maar ergens over te bekommeren.
Narcisme is geen vorm van mishandeling, maar de naam van een stoornis. Een narcist, iemand met deze stoornis, kan anderen inderdaad ernstig mishandelen.
(Even een aanvulling om de termen helder te houden). ☺
Dag Hans mijns inziens mag EK haar eigen mening hierin geven. En ik ervaar het als een schoffering van haar om te concluderen dat zij niet een slachtoffer is. Respecteer meningen die de jouwe niet zijn en verleidt jezelf niet tot het devalueren van EK haar mening.
Beste Abeltje, als je hier op de site van het verdwenen zelf leest, net als in de boeken van het verdwenen zelf, dan wordt daar heel duidelijk dat je eerst moet doorgronden wat je in vredesnaam was overkomen. Als je dat besef hebt, maar vooral ook dat het duidelijk is dat je er niets aan kon doen en je het schuldgevoel, het minderwaardigheidscomplex, enz, achter je hebt liggen, pas dan kun je aan jezelf werken. Dat kan tot jaren duren!!! Je moet dus eerst heel veel aandacht hebben hoe het zover heeft kunnen komen, en pas dan kun je aan jezelf werken. Dat aan jezelf werken is ook niet het stuk wat ik in twijfel trek bij EK, dat is juist heel belangrijk, het verbaasd me enorm dat ze het eerste stuk overslaat, daarom vind ik het kort door de bocht.
Voor de rest klopt het beslist dat je aan jezelf moet werken, dat heeft mij ook wel tijd gekost, maar inmiddels ben ik al een aantal jaren lekker op dreef, en dus weer mezelf. Bij mij zijn de wrok en de haatgevoelens naar mijn ex wel weg, maar dat heeft mij heel lang in de weg gezeten. Totdat ik – mede – en vooral met – de boeken van Iris daar eindelijk overheen kon stappen.
Er staat nergens wat EK zelf is overkomen dus daar kan ik geen oordeel over vellen, maar door haar – voor mij dus – nogal laconieke opmerking vraag ik me wel af of ze er wel zo diep in heeft gezeten als heel veel onder ons.
Dag Hans dank voor je aanvulling als reactie op die van mij betreft EK.
Niet iedereen is open over hetgeen hem of haar is overkomen.
Alleen degenen die het aan den lijve hebben ervaren en geestelijk bijna in de afgrond zijn beland weten wat narcisme is en hoeveel kracht het kost om te herstellen van de venijnige gesel Narcisme.
Hartegroet Abeltje
Helemaal eens! Ik zit nog in de beginfase van het hervinden van mezelf. Ik lees veel over Narcisme, ik herken heel veel en heb soms ook de neiging om te denken, ach misschien was het in mijn geval niet erg genoeg om van narcisme te mogen spreken of wat kan hij er aan doen, het is al sneu genoeg voor hem laat ik maar niet te stellig zijn in mijn herstellende gedrag.
Ik merk als ik het stuk lees waarin beweerd word niet te moeten focussen op devaluatie van het begrip maar focus op jezelf, er meteen weer twijfels reizen bij mij. Zie je wel, ik richt me teveel op de ander, ik pak het niet goed aan, terwijl het me ook veel moeite en tijd heeft gekost om van mezelf te.mogen zien welke externe factor mij zo kwetsbaar heeft gemaakt. Omdat ik nog stevigheid zoek zou ik snel kunnen gaan wankelen door zon standpunt als focus beter op jezelf.
Ik wil maar zeggen…. dat is denkik wat een slachtoffer van een narcist altijd doet, het is juist belangrijk voor zo iemand om wel even buiten jezelf te kunnen kijken……
Beste EK,
De bedoeling van deze website en de blogs die erop geplaatst worden is, om mensen die met narcistisch misbruik te maken hebben (gehad) en zoeken naar informatie ten behoeve van hun verwerkingsproces, te bekrachtigen, bemoedigen en informeren. Ook de over het algemeen respectvolle en begripvolle reacties hebben diezelfde intentie. Niemand hier zit erop te wachten de les gelezen te krijgen of verteld te worden wat je wel of niet zou moeten doen of laten in het proces (dat jij helemaal niet kunt beoordelen), en al helemaal niet door iemand die zelf steeds een website over narcisme bezoekt om anderen te vertellen dat zij zich beter niet meer met narcisme bezig moeten houden maar zich op zichzelf en hun eigen leven moeten richten. Een – afwijkende – mening is prima, echter dit is geen mening maar een betweterige boodschap gebaseerd op aannames. En nog even voor de duidelijkheid: je ergens in verdiepen is nog heel iets anders dan je ergens op richten, een belangrijk nuanceverschil voor de goede verstaander. Ik heb deze blog alleen maar kunnen schrijven juist omdat ik mij al een hele tijd niet langer op de narcist richt, maar omdat ik inmiddels zo veel afstand heb dat ik breder kan kijken, naar bepaalde aspecten m.b.t. dit onderwerp, waar ik mij soms in verdiep vanuit persoonlijke interesse. En vanuit de eerder genoemde behoefte en bedoeling om de anderen die hier zoekende zijn mogelijk wat ondersteuning en inzichten te bieden. Als je deze site alleen maar blijft bezoeken om steeds, als een soort mantra, dezelfde boodschap uit te delen (zoals bij mij en ook bij The Beloved), zou ik het op prijs stellen als je je aannames over de fase waarin wij ons bevinden in ons verwerkingsproces, achterwege wilt laten. Dat is namelijk respectloos, oordelend en misplaatst, en daar is dit podium niet voor bedoeld.
Fijn dat jullie reageren op de bewuste column van Jeffrey Wijnberg. Ik had hem ook gelezen en vond zijn conclusie behoorlijk kwetsend. Beter gezegd, het bracht mij weer in twijfel. Had ik het verkeerd gezien m.b.t. de ex.
De conclusie dat de ex een narcist is, geeft mij geen vreugde of opluchting. In dat opzicht heeft Jeffrey Wijnberg zeker geen gelijk.
Ik sluit me volledig aan bij Ellebelle
‘T is waar wat je schrijft. Voor mij was het dan ook een hele ontdekkingstocht om er achter te komen dat er zoiets als een Narcistische PersoonlijkheidsStoornis bestaat, en vooral dat het de lading van mijn moeder’s gedrag zo ‘goed’ dekt.
Ja, ik had natuurlijk ook wel eens gehoord van ‘narcisme’ en narcistisch’ gedrag. Maar ik tilde daar nooit zo zwaar aan. Hij/zij was gewoon een klootzak/trut. Erg en vervelend genoeg, maar toch NIETS in vergelijking met de manipulatieve NPS.
Ik zeg nu dan ook, als het gesprek komt op het verbroken contact met m’n moeder: “Ze is een narcist. Maar dan een echte hè! Niet gewoon wat egoïstisch of ijdel, maar een persoonlijkheidsstoornis.”
Om vooral het verschil te benadrukken dat het verschild van wat ‘in de volksmond’ narcistisch wordt genoemd.
Precies. Ik denk dan ook dat we beter kunnen spreken van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, dan hangt er tenminste meteen een label aan wat verwijst naar de psychiatrie.
Beste Hans, Je hebt helemaal gelijk. Het kan nog moeilijker. Ik was en ben ervan overtuigd dat mijn vrouw GEEN Narcist is. Jare lang heb ik ongrijpbare introverte etc Narcitsch GEDRAG van mijn vrouw ervaren en dat ook uiteindelijk duidelijk uitgesproken bij onze relatie therapeut. Hij sloeg stijl achterover van mijn uiting en kon het niet geloven. Zijn reactie heb ik in jarenlang ook bij andere therapeuten gezien. Uiteindelijk zijn we er zelf achter gekomen wat er aan de hand was nl. Complex PTTS/Trauma tgv LEVCT (Later Effecten Vroegkinderlijke Chronische Traumatiseringen). (Prof. Onno van het Hart & Suzanne Boon).
Het narcistisch gedrag WAS één van de gedragsuitingen van Secundaire Structuele Dissociatie, door geen enkele eerdere hulpverlener herkend! Ik zag en ervaarde veel dingen verkeerd of het waren mijn eigen angsten etc.
Complicerend was dat mijn vrouw zelf een zeer goed functionerende en gespecialiseerde Trauma hulpverlener is en het bij zichzelf niet kon duiden. Wel, voor mij verborgen, behoorlijke depressieve tijden kende die zij in haar ééntje door worstelde. Voor mij waren er wel rode vlaggen, achteraf zo benoemd, .maar deze deed ik uiteindelijk af met:: “We hebben allemaal zo onze eigenaardigheden”.
Voor nu, na een jarenlange zoektocht: “Wat is er toch aan de hand in ons huwelijk”, en ruim drie jaar adequate therapie voor mijn vrouw, is er een behoorlijke balans aanwezig.in ons huwelijk in het geven en nemen, vrede en rust.
Dank je wel voor deze waardevolle aanvulling. En wat liefdevol om als partner samen met je geliefde vrouw uit te zoeken wat er werkelijk aan de hand was.
Een hele zoektocht, veel tranen en verdriet en daarna samen verder kunnen. Ik heb er diep respect voor hoe jullie dit samen hebben opgepakt.
Hartegroet Abeltje
Beste Rob,
Ik vind het geweldig dat jullie zo liefhebbend met elkaar omgaan en dat jullie achter de werkelijke oorzaak gekomen zijn.
Tegelijkertijd stel je mij voor een nieuw probleem. Ik ben er na 40 jaar achter gekomen dat ik met een narcist getrouwd was. Heb al die tijd (en nu nog vaak) gedacht dat ik de schuldige was en zwaar tekort schoot. Ik begin eindelijk, langzaam, te beseffen dat dit nu net 1 van de gevolgen van narcistisch misbruik is.
Met jou verhaal staat alles weer op de helling. Is hij zelf ook niet het slachtoffer? Verwar ik gedrag met stoornis? En ben ik er verkeerd mee omgegaan? Heb ik mij egoïstisch gedragen en hem verder onderuitgehaald ipv gesteund en geholpen?
Maar vooral, hoe kan je het onderscheid maken?
Ik zou maar niet teveel aan jezelf twijfelen. Wat Rob beschrijft is een uitzonderingsgeval.
Wanneer je vader, moeder of (ex)partner alleen maar wat egoïstisch of egocentrisch zouden zijn dan zou er voor ons geen reden zijn om te gaan praten met een therapeut. Dan zouden wij niet zo beschadigd zijn. Ik had mijn tijd liever aan andere zaken besteedt.
Goed voorstel Gerard maar heel veel mensen kennen de betekenis van de afkorting NPS niet.
Zo herkenbaar. Druk op zoek geweest al naar een synoniem. Lees over de seriepester.
http://seriepesten.nl/seriepesten/wat-is-een-seriepester/
Alleen slachtoffers en vooral geen therapeuten psychologen psychiaters advocaten rechters zonder ervaring kunnen iets zinnigs zeggen over de werkelijke omvang van deze schadelijke ziekte.
Wat ontzettend fijn nogmaals dat deze website er is en er inmiddels zoveel wijs opgestelde verhalen geplaatst zijn waarin het werkelijke begrip narcisme in al zijn verschijningsvormen zo goed wordt omschreven; dusdanig dat ik er berusting in kan vinden om me hier in ieder geval niet nog langer alleen in te hoeven voelen. Dank jullie allemaal voor jullie verhalen en ook weer treffende reacties en ook weer dit verhaal/blog is zo treffend en goed omschreven. Het gaat vaak om zoveel subtiele dingen als je ‘onder invloed geraakt’ van een narcist, die je langzaam in een bepaalde ‘state of mind’ brengt die je hele leven uiteindelijk op z’n kop zet en waar je vaak jaren nodig voor hebt om weer van te herstellen, dat wat ‘men’
blijkbaar niet (goed) werkelijk kan begrijpen als je het niet zelf meegemaakt hebt.
Dankjewel Agnetha voor je duidelijke en herkenbare column! Zo’n duidelijke woorden doen de zelftwijfel altijd weer wat verminderen.
Toevallig ben ik net het boek ‘Mettre les pervers échec et mat’ van Hélène Vecchiali aan het lezen. Zij maakt een onderscheid tussen ‘le narcissique’ en ‘le pervers’. Waarin ze ‘le narcissique’ benoemt als iemand die zich superieur tegenover anderen gedraagt, zijn eigenbelang voorop stelt maar niet de behoefte heeft om anderen te kwetsen of kapot te maken. De ‘pervers’ heeft deze behoefte juist wel, en daarin ligt volgens Vecchiali het verschil tussen beiden. In die ziekelijke drang om een ander in de psychologische ondergang te sleuren.
Ik maak beide types van heel dichtbij mee in mijn leven. De ‘narcissique’ heeft me met zijn egoïstisch geprofiteer al heel vaak het bloed onder mijn nagels uitgehaald. Maar daar blijft het bij, ik ben nooit veranderd door zijn aanwezigheid. Hij heeft geen behoefte om mijn eigenheid te veranderen, eigenlijk is hij gewoon vooral geinteresseerd in zichzelf.
De ‘pervers’ daarentegen is in mijn hoofd gekropen, heeft elke mogelijke manipulatietechniek gebruikt om me zijn gedachtenpatronen op te dringen. Om me te doen twijfelen aan mezelf, in die mate dat ik mezelf de narcist noemde en een slechte moeder en partner. Nog elke dag stel ik mezelf zwaar in vraag of ik een slecht mens ben. Hij had/heeft de behoefte om mijn identiteit af te pakken en mij een door hem gecreëerde identiteit op te dringen, de identiteit van een psychisch gestoorde. Ik werd bijvoorbeeld tijdens zijn kwetsende buien met een andere achternaam aangesproken. Ik mocht de naam van mijn overleden vader niet dragen omdat ik dat niet ‘verdiende’ want ik leek niet op mijn vader volgens hem (hij heeft mijn vader nooit gekend). Hij bepaalde wie ik was/ben en wanneer ik me blij/verdrietig/gekwetst moest voelen.
Naar de buitenwereld toe laat deze ‘pervers’ geen steken vallen en is hij steeds zijn charmante zelve, de innemende ‘gevende’ persoon met goede principes.
De ‘narcissique’ – de light narcist- in mijn leven laat naar de buitenwereld wél steken vallen en komt regelmatig ergerlijk over waardoor mensen hem mijden en achter zijn rug commentaar op hem hebben.
Iedereen kent wel ergens een ‘light’ narcist. Maar iemand met een echte narcistische persoonlijkheidsstoornis is onbekend tot je er eentje meemaakt, het is pas op dat ogenblik dat je beseft hoe slecht een mens kan zijn.
Alice, wat jij hier beschrijft…
In Nederland spreken we van NPS in de DSM (‘bijbel’/ handboek voor de psychologen/psychiaters). Maar een graadje erger vond ik de beschrijving onder Psychopaat (de huis-, tuin- en keukenpsychopaat) zoals Jan Storms deze op de kaart zette in Nederland. Deze beschrijving staat dus niet als zodanig in de DSM en wordt ook niet als zodanig herkent doir de meeste hulpverleners!
Deze psychopaat lijkt op wat jij beschrijft bij le Pervers. Het er ook ziekelijke ‘lol’ in hebben je de ondergang in te trappen.
Door deze verwarrende termen merk ik dat mensen hier slachtoffer kunnen zijn van een NPS’er óf een graad erger…van de Psychopaat!
Kan een NPS patiënt zijn negatieve kanten alleen openbaren als zij zelf onder hoge spanning staan of depressief zijn?
Zelf ben ik namelijk vreselijk behandeld in de periode dat hij wilde scheiden.
Nelly, toen de scheiding in beeld kwam had hij je niet meer nodig. Dus was er geen reden meer om de slechte kanten te verbergen, dat doen ze zolang ze je nodig hebben waardoor je in verwarring raakt en aan jezelf twijfelt. Hij kon toen onbezorgd zijn slechte kanten laten zien want je was (hard gezegd) toch al afgevoerd.
Mijn kinderen kwamen pas na het overlijden van hun vader achter zijn ware aard. Op zijn sterfbed liet hij hen weten dat mochten zij iets op gaan eisen na zijn dood zij met lege handen achter zouden blijven. Hij stierf en zij tekenden het testament in de veronderstelling dat het wel goed zou zitten niets bleek minder waar. Toen mijn dochter een huis wilde kopen kon dat niet omdat ze € 130.000 schuld had. Dit was de onafgeloste hypotheek van hun vader en diens tweede vrouw. Na veel stress en onderhandelingen met desbetreffende bank en de betrokken notaris bleven beiden zitten met een aansprakelijkheid van €30.000. Hierna kon mijn dochter wel de lening rond krijgen van haar huis. Ontreddend belandde ze in een burn-out en is door alles ernstig getraumatiseerd. Anderen oordeelden dat mijn kinderen naïef waren geweest door het testament te tekenen. Hij kwam uit een zeer bemiddelde familie en heeft de gehele erfenis opgemaakt. Hij stopte met werken toen hij 55 was en leefde als een Zonnekoning. Zijn tweede vrouw werkte en hij deed alleen wat hij leuk vond. Hij laat iedereen achter met een enorme kater. Het rouwproces over zijn dood is verstoord door wat hij hen aangedaan heeft. Zijn tweede vrouw mag alles verteren staat er in het testament. Dit betekent dat ingeval zij het huis gaat verkopen zij alles op kan maken. Zo zuur kan het zijn een verborgen narcist als ex en als vader.
Hoi Agnetha, wat fijn deze column die duidelijk een steeds verder groeiende misvatting aan de kaak stelt rond de “titel’ Narcist. Maar ook de half-was uitspraken van boekschrijvers en zichzelf deskundigen noemende psychologen zoals zij die met namen genoemd en er zijn er velen zo.
Het narcisme heeft vele gezichten, maar de gemene deler is de kwaadaardige, totaal niets ontziende zelfgenoegzaamheid die altijd ten koste gaat van partners of direct betrokkenen. Zij die onder de bekorings-sfeer van een narcist komt raakt zichzelf kwijt en is daarmee erg snel monddood.
Als “ontsnapte” ervaringsdeskundigen zijn wij hun mond en kunnen wij tenminste voor hen de weg vrijmaken en houden naar correcte omschrijving als algemene bekendheid, waardoor de kans op ontsnappen en de mogelijkheid om adequate hulp te vinden die schade niet groter maakt, groter wordt.
In rechtbanken en hulpverlening kan je dan ook beter spreken van die “vermoedelijke cluster B stoornis, en termen zoals evt “zorgmijder” gebruiken. Dan sla je de spijker beter op zijn kop. Tevens zijn de meeste echte narcisten een cluster van de drie stoornissen vanuit Cluster B.
Het is donker hier
Ik zie wel dat er licht is overdag
Maar dat is een plek waar ik nog niet komen mag…”
Het leven met een psychische zieke man is zwaar
Ik voel dat dat het ooit goed moet komen met ons
Maar tegelijkertijd ben ik bang voor wat er nog komen gaat
Door welke hel moet ik nog met de kinderen doorheen, voordat ons kooitje open mag
Ik zou heel graag willen lezen hoe iedereen uiteindelijk los is gekomen.
Ik wil zo graag hoop, dat dit ooit stoppen mag
Willen jullie mij vertellen hoe dit stopt? Hoe zijn jullie ontsnapt?
Hoe is de narcist vertrokken? Welke opties zijn er om los te komen?
Stopt dit überhaupt of word ik nooit meer wakker uit deze nachtmerrie.
Christine
Dag Christine, ik herken momenteel erg je ‘stopt dit ooit’ gevoel. Jezelf losmaken en herstellen van narcistisch misbruik duurt heel lang en gaat stapje voor stapje. En ik voelde me de voorbije dagen ook weer zo depri en bang. Wees vooral geduldig met jezelf op dagen dat je je niet goed voelt of op dagen dat je weer eens toegegeven hebt aan hem. Wees zacht voor jezelf, gun jezelf je kleine foutjes, je bent een goed mens.
Ik woon niet samen met mijn narcist maar kan om praktische redenen niet kiezen voor ‘no contact’. Mijn proberen loskomen duurt nu ongeveer anderhalf jaar en gaat gepaard met vallen en opstaan. Ik ben verschillende keren terug in zijn val gelopen maar ben er steeds met meer kennis uitgekomen. Ik heb nu het gevoel dat zijn masker definitief gevallen is voor mij en dat ik véél minder gemakkelijk val voor zijn manipulatietechnieken.
Daarin ligt voor mij de sleutel, de laatste tijd deed hij nog enkele erg verwoede pogingen om me terug in zijn web te krijgen maar ik heb ze steeds doorzien en hij voelt dat hij zijn grip verliest. Ik hou mezelf voor dat als er niets meer te rapen valt, hij ooit wel zal stoppen met het bij mij te zoeken.
Doorzie je al voldoende zijn manipulatietechnieken en ben je er tegen bestand? Kan je het al aan om de schuldgevoelens te leggen bij wie ze horen (bij hém)? Heb je voldoende adempauzes/afleiding in je leven waarin je even los van hem tot rust kan komen in de gewone wereld?
Hallo Christine,
Ik heb tot mijn 50ste geleefd tussen narcisten. Ik ben door ze opgevoed en heb verder maar één zus. Ook zij werd later toen ze volwassen werd narcistisch. Later ben ik nog samen geweest met een narcistische man. Narcist wordt te pas en te onpas gebruikt en mensen kennen allemaal wel een narcist als je het moet geloven. Echter de wijze van handelen van een narcist en de impact van narcistische mishandeling dan weer niet blijkt dan al snel. Dat hoor je als je met ze praat en zelf wel de impact kent. Dat is altijd een teleurstelling vind ik. Inmiddels hou ik, door schade en schande wijzer geworden, dan wijselijk mijn mond. Eigenlijk spreek ik liever, in mijn situatie, over een verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. Maar ach, het maakt allemaal niet zoveel uit. De buitenwereld heeft nog altijd geen flauw idee wat je mee hebt gemaakt. En dat begrijp ik nog ook. Het is ook niet te geloven. Ook dát heb ik los kunnen laten. Het is een lange eenzame strijd om wakker te worden uit deze nachtmerrie, het herstel en de nieuwe ‘inrichting’ van je leven, maar wel de moeite waard. Wil je losraken, dan moet je alles weten over deze vorm van geestelijke mishandeling en alle manipulatievormen. Weten hoe een narcist te werk gaat.
Al zoekende in die tijd kwam ik hier terecht. Daar vertelden mensen hun verhalen en dat waren ook mijn verhalen. Herkenning, erkenning en bevestiging. Maar dan ben je er nog niet, maar dat is wel een begin. Eerst moest ik nog veel meer bevestiging hebben en me verdiepen in narcistische mishandeling, waar ik nog niet eerder van gehoord had. Mensen hadden me weleens gezegd dat mijn vader een narcist is op basis van wat ik ze weleens vertelde, maar daar kon ik niets mee. Ik dacht een narcist is een hork en ja, dat vond ik hem vaak ook wel, maar het was wel mijn vader en ik vond dat anderen dat niet zomaar van hem mochten zeggen. Hij was immers ook weleens lief en leuk en grappig. Ik voelde me dan al snel schuldig.
Tot ik op deze website terechtkwam.. Daar werden mijn ogen geopend. Een narcist leeft als een parasiet, neem van mij om zelf te kunnen leven, doet dat expres, het kan ze niet schelen wat het met jou doet. Het kan ze niet schelen dat je zijn kind bent, zijn geliefde, broer of zus. Dat was een hel voor mij om dat te willen en kunnen geloven. Mijn vader was inderdaad weleens lief, leuk en grappig, maar dat was voor eigen belang, eigen gewin of nadat hij zich met mij gevoed had.
Ik kocht het eerste boek van Iris en heb het binnen enkele dagen uitgelezen. Ook ben ik daarna naar een workshop geweest. Vooral die workshop met al die mensen die mijn verhalen deelden en herkenden was ongelooflijk ‘fijn’, eindelijk kon ik gewoon zeggen wat ik wilde zeggen, wat ik voelde, hoe ik het zag en niemand die me tegensprak. Een openbaring! Ik had mijn hele leven tussen mensen geleefd die me nooit begrepen (achteraf begrepen ze me natuurlijk wel, maar dat kwam hen niet van pas uiteraard) en ineens had een ander maar een half woord nodig. Ik werd erkend als mens en daar begon de weg om te kunnen zijn wie ik ben, zonder die altijd en eeuwige twijfels, zonder al mijn eeuwige onzekerheid, me losmaken van mijn ouders en zus en later ook van mijn hele familie en kennissen van vroeger. Ik ben zelfs verhuisd. Ik zeg niet dat je dat allemaal moet doen, maar voor mij was dat de enige optie. Dat voel je zelf uiteindelijk. Het gaat stap voor stap.
Christine, doe het voor jezelf en lees om te beginnen het eerste boek van Iris en ga dan eens naar een workshop van haar. En het tweede boek van Iris is ook een aanrader met héél veel handvatten. Ik heb door deze weg te volgen hele grote stappen vooruit kunnen maken en heb nu, bijna 6 jaar later, een prima leven. Het blijft in en in triest dat ik uit zo’n familie kom, maar daar kan ik niets aan veranderen. Ik ben nu wel los en vrij en kan doen en laten wat ik wil. Omringd door mensen die het wel goed met me voor hebben. Mijn nachtmerrie is voorbij.
Groet, M.
Hallo Alice,
Dank je voor je reactie, veel herkenning.
Ik doorzie hem ook en trap niet altijd in zijn val. Soms wel en ik weet nu dat hij ‘streetwise’ is en erg manipulatief. Na zo’n aanval voel ik me dagen down en na een paar dagen gaat het weer beter. Ik probeer al 5 jaar los te komen, maar hij laat nog niet los en om verschillende redenen kán ik nog niet weg. Ik hoop dat dit in de toekomst wel kan en ondertussen heb ik de hoop dat hij misschien loslaat.
Ik heb een vriendin waar ik mijn hart kan luchten.
Je bericht geeft herkenning en hoe erg ook steun. Ik voel ik ben niet alleen. Ook steunt t mij om te lezen dat onverschilligheid naar N een goede tactiek is. Moeilijk, maar het houd mij uit zijn (wereld) slagveld Hij voelt zich dan sterk en zijn acties worden steeds gekker, maar ik laat mij niet meer door deze ‘N’ uit de tent lokken.
Dank je voor je steun.
Liefs, Christine
Hallo M,
Een droom om los te komen, te verhuizen en opnieuw te beginnen. Fijn dat het voor jou voorbij is, geniet! Iedereen verdient een leven zonder moeilijke en gemene mensen direct om je heen.
Je reactie doet me goed. Ik vind het in en in triest dat je dit heb moeten meemaken.
Ik heb de boeken gelezen van Iris, maar naar een workshop kan ik niet gaan. Ik word 24/7 in de gaten gehouden, moet constant telefonisch bereikbaar zijn en vertellen wat ik op een dag allemaal gedaan heb. Ook komt hij ‘spontaan’ en ‘toevallig’ overdag thuis. Checken of ik er ben. Als ik maar even weg ben voor een boodschap dan blijft hij wachten. Hij vertrekt zodra ik thuis ben. Het is een kat en muis spel en hij leeft vanuit angsten dat ik misschien wel een ander heb of met mensen praat en hem dan verlaat. Vraagt ook constant met wie ik overdag allemaal gesproken heb. Vermoeiend, maar het is een ziekte. Ik stel me op als de ‘wijzere’ maar soms tril ik van binnen.
Ik mag hen niemand toewensen, maar ik hoop dat hij een ander ontmoet en hij mij verlaat. Ik ben ervan overtuigd dat hij mij dan makkelijker loslaat. Ondertussen wacht ik mijn moment af wanneer ik kan weggaan als het moment daar is en het mogelijk is.
Dank voor je reactie.
Erg fijn om te lezen, geeft herkenning en daardoor steun.
Christine
Lieve Christine, jij zit nog opgesloten dus?!
Kun je de relatie niet verbreken, zonder dat te zeggen natuurlijk, maar door naar een vriendin of kennis te gaan met al je spullen en je te laten begeleiden door een professional om dat allemaal aan te kunnen. Ik merk op, als ik me niet vergis, dat je wacht totdat hij jou loslaat. Het kan inderdaad zo zijn dat als hij een ander heeft hij bij haar intrekt bijvoorbeeld, maar mocht die relatie dan stuklopen, dan is de kans groot dat hij bij jou terug wil komen of tussendoor bij jou wil zijn. Alles kan, dat weet je vast. Ik weet het uit ervaring helaas ook. Tot er een moment kwam dat ik voor mijn gevoel geen keuze meer had.
Is het niet beter om voor jezelf te gaan en niet af te wachten? Ik weet niet of je die mogelijkheid hebt en de kracht, of je daar al klaar voor bent, maar ik ben bang dat dat de enige optie is om echt uit deze situatie te komen, om écht los te komen. Nu laat je het bij hem, van hem afhangen. Dat is ook het werk van een narcist, dat hij ervoor zorgt dat je van hem afhankelijk blijft. Misschien ben je ook bang voor de confrontaties en dat snap ik héél erg goed als dat zo is, want daar ben ik ook geen held in, nog steeds niet. Dat ken ik ook niet echt, want ik ben zo opgevoed. Goed Luisteren, pleasen, jezelf zo klein mogelijk maken en niet opvallen was de rustigste manier van (over)leven voor mij. Bij een narcist is het zo dat je hem vooral niet moet voeden. Nu niet, maar ook niet als je weg bent gegaan. Geef hem geen kans om met jou te strijden, te discussiëren of welke vorm van communicatie dan ook. En moet dat wel om de een of andere reden, dan hou het kort en zakelijk. Sta achter wat je schrijft of zegt en wacht zijn reactie niet af. Het zou fijn zijn als je daar hulp of steun van iemand bij hebt.
Ik gun het je zo. Vind het zo akelig en rot voor je, want ik weet waarin je zit. Het is quasi veilig omdat je dit leven zo goed kent, maar eigenlijk is het geen leven.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte.
Bedankt voor je reactie!
Hart-e-lijke groet, M.