Dit is een gastcolumn van Paulina
Sinds woensdag 4 maart is er wekelijks een programma op Net5 over huiselijk geweld. De serie is terug te zien via voorgaande link. Het persoonlijke verhaal van Olgay Gulsen, een bekende tv persoonlijkheid en zakenvrouw, loopt als een rode draad door de documentaire. Als kind groeide ze op met haar vier zussen en moeder te midden van het geweld van haar vader.
Wat de boventoon voert is de angst en schaamte waarmee slachtoffers, zowel partners als kinderen, te maken hebben. Schaamte voor de omgeving, voor de politie en soms ook schaamte voor het eigen overlevingsgedrag. De slachtoffers in de documentaire benoemen steeds opnieuw dat angst en schaamte meer impact op hen heeft dan het fysieke geweld waarvan sprake was. Herhaald fysiek geweld gaat samen met emotioneel en psychische geweld. Ook slachtoffers die geen fysiek maar emotioneel en psychisch geweld hebben ondervonden, komen aan het woord en hebben het over de diepe impact die dit op hen heeft gehad. Kinderen die getuigen zijn van fysiek geweld tussen hun ouders worden emotioneel en psychisch beschadigd. Met haar persoonlijke verhaal doorbreekt Olgay het zwijgen in haar familie en brengt ze dit taboe op een respectvolle manier de huiskamer in.
Op een integere wijze wordt dit in beeld gebracht aan de hand van gesprekken die Olgay aangaat met zichzelf, met haar zussen, haar moeder en andere betrokkenen. Ook lopen er verhaallijnen doorheen van andere slachtoffers en gaat ze in gesprek met plegers en met politie, instanties en psychologen. Moeilijke vragen waarmee veel slachtoffers van huiselijk geweld rondlopen, stelt Olgay in deze documentaire aan meerzijdige partijen die persoonlijk of beroepsmatig met huiselijk geweld te maken hebben. Daarmee wordt deze problematiek vanuit diverse hoeken belicht.
Wat me raakt in deze documentaire is dat Olgay met haar zussen het gesprek aangaat. Ieder deelt haar eigen beleving en laat daarin de ander in haar waarde. De gedeelde ervaring brengt hen tot een verdiepend persoonlijk contact. Ik zelf ben ook opgegroeid omringd met huiselijk verbaal geweld. In ons gezin heeft dat anders uitgepakt: wij zijn volledig van elkaar verwijderd geraakt. Bij ons thuis werd het huiselijk geweld aan de hand van verborgen narcisme in gang gezet. Gezinsleden werden tegen elkaar uitgespeeld wat een onveilige, conflictueuze en spanningsvolle sfeer tot gevolg had. De chaos waarmee dit gepaard ging, voorkwam dat de verborgen agenda aan het licht kon komen. Die is pas aan het licht gekomen toen ik voldoende afstand had gecreëerd en rust nam om bij mezelf te rade te gaan. Omdat niet iedereen in ons gezin die zoektocht voor zichzelf is aangegaan, zijn we elkaar onderweg verloren en vinden wij elkaar niet meer. De gedeelde ervaring van huiselijk geweld heeft, in tegenstelling tot wat deze documentaire laat zien, ons uit elkaar gedreven.
Huiselijk geweld is een groot verborgen probleem. Dit taboe heeft grote impact op slachtoffers en daarmee dus ook op de samenleving. Deze documentaire brengt dit taboe pijnlijk helder in beeld.
14 reacties op “Serie over huiselijk geweld”
Zelf heb ik de documentaire nog niet gezien. Wel heb ik begrepen dat het hier gaat om een vader met schizofrenie. Schizofrenie is een ernstig, psychiatrisch ziektebeeld wat gediagnosticeerd kan worden (en wordt) en waar erkenning voor is. Narcisme daarentegen wordt niet gediagnosticeerd en is verborgen, de mishandelingen zijn niet zichtbaar voor anderen. Bij narcisme wordt iedereen onderhuids tegen elkaar uitgespeeld. In een narcistisch gezin zal er dan ook geen sprake zijn van samenhorigheid en het gezamenlijk dragen van de ellende. Ik heb een zusje waarmee niets kan bespreken, integendeel haar beleving is een hele andere want zij was het gouden kind en ik de zondebok. We zijn volledig tegen elkaar uitgespeeld en zij heeft dit niet door. Ik denk dat het goed is dat de verhalen omtrent huiselijk geweld bekender worden, maar het is verder appels met peren vergelijken.
Dank je Eve, voor je belangrijke aanvulling. Haar vader heeft de diagnose schizofrenie waardoor het in een andere context geplaatst vindt. Verborgen narcisme is nog schadelijker voor slachtoffers omdat het zo onzichtbaar is en vaak niet erkend wordt en niet als zodanig opgepakt wordt als huiselijk geweld.
Deze site stelt ook nooit teleur, hulde voor deze gemeenschap van lotgenoten.
Ik was al benieuwd of en wanneer iemand zou gaan schrijven hier over deze tv serie.
ik kan maar stukjes tegelijk zien ervan, dan is mijn maat weer vol.
Verborgen narcisme: via het creëren van angst en schaamte. Door vernedering.
Mijn visie is dat mijn moeder met haar zwakke gezondheid alles om zich heen liet draaien. Maar wat vooral schadelijk was is dat zij via mijn oudste broer mijn vader liet vernederen. De kinderen die op hem leken hadden het bovendien zwaar, heel absurd dat dat ook via uiterlijke kenmerken ging zoals haarkleur. Maar misschien was nog wel belangrijker dat zij na een golden boy en een golden girl nu behoefte had aan 2 zondebokken.
De combinatie met lichamelijk geweld speelt ook in het gezin waar ik uitkom. De oudste broer sloeg openlijk de middelste zondebokbroer op het hoofd. Twee keer gebeurd, aan tafel, de ‘gezellige’ familie vooraf aan het eten.
In mijn visie, die ik de laatste jaren met de kennis van deze site verwierf, was dit nooit gebeurd als mijn moeder dit niet had toegestaan. Mijn vader stond erbij te huilen bij wijze van spreken, zo in shock was hij. Mijn jongste broer ziet het als de schuld van mijn vader, die niet optrad en toen moest (sic) mijn oudste broer wel … slaan.
Wat een verhaal.
Waarom het hier geschreven? Vanwege de opgedane angst en schaamte, die gehoord willen worden.
Omdat het weer actueel is.
Eén broer is gestorven op redelijk jonge leeftijd. De medezondebok.
Nu is de oudste aan het sterven en hij maakt er een soort act van. Want alleen ik hoef niet te komen om afscheid te nemen (nu al 2 maanden geleden) want ik heb geprobeerd enkele jaren terug te praten over de klappen die hij uitdeelde. Die hij niet ontkent.
Hij laat nu via anderen mij weten (ook zo fijntjes, hmmm) dat hij mij niet hoeft te zien, want ik doe hem alleen maar de hele tijd verwijten. Bizar hoor.
Het lijkt mij dat hij de verwijten doet, niet ik.
Ben ik een zondebok, nu ik de schuld krijg van hem. Lijkt mij wel.
Terecht? zeker niet. Onontkoombaar? Ook niet, want ik hoef het label niet aan te nemen.
Een eenzame weg gaan. Dat wel. De anderen doorzien zijn beschuldigingen niet op hun valsheid (in de dubbele betekenis van dat woord).
Dank je voor jouw verhaal, Paulina. Dit is mijn verhaal.
Ik ben er nog.
De wereld is aan het veranderen om ons heen. Al weken een strakblauwe lucht te zien.
Ik ben hoopvol.
Dank je dat je jouw verhaal wil delen, Ellie. Een verborgen narcist kan inderdaad verstrekkende ravage aanrichten en ervoor zorgen dat zijn omgeving in de clinch ligt met elkaar en relaties verstoord raken. In sommige families kan dit generaties lang doorgaan. Ik zie het ook in mijn familie. Wat goed dat je kiest voor je zelf en je eigen weg, ook al kan die eenzaam voelen. Misschien is die uiteindelijk minder eenzaam dan de eenzaamheid die dit soort relaties bij je oproepen.
Wat doet het ’verdwenen zelf’ fantastisch goed werk! Voor alle slachtoffers is dankzij jullie goede specialistische hulpverlening. Ik hoop zo dat die slachtoffers deze site op tijd weten te vinden of getipt worden. Ik heb alles zelf moeten organiseren omdat niemand begreep wat narcistische mishandeling met mij heeft gedaan en dat is heel erg jammer.
Roos
Geweldig dat Olcey en al die andere dappere vrouwen dit aandurven.
Voor de slachtoffers maakt het denk ik niet zo veel uit wat de oorzaak was van al het geweld.
Of de partner of ouder een schizofreen of narcist was.
De gevolgen en het trauma zijn er niet minder om.
Helaas spreek ik uit ervaring.En hoe hard je ook knokt om dit te boven te komen, er blijft altijd een groot litteken achter.
Dat er nu een programma is waar uitgelegd wordt hoe het mogelijk is waarom je te lang in een ongezonde situatie blijft
Dat er vrouwen zijn die openlijk over hun ervaringen durven te vertellen, zie ik als een hele grote stap vooruit.
Er rust nog een heel groot taboe op.
En ook de narcist kan als hij zich getergd genoeg voelt makkelijk tot geweld overgaan.
En vervolgens met een vriendelijk gezicht de buitenwereld tegemoet treden.
Respect ook voor de enkele mannen.
Degene die zelf slachtoffer zijn en de pleger.
Die hun kant van het verhaal toelichten.
Wat ze gedaan hebben om te veranderen
Al zal dat in de praktijk maar weinig voorkomen vrees ik.
Dag Amy, het is zeker belangrijk dat er aandacht aan huiselijk geweld wordt geschonken. De aanleiding maakt mij wel uit: schizofrenie is erkend en zichtbaar, narcisme is verborgen en een sluipmoordenaar. Kom je bij de hulpverlening met het verhaal dat je een schizofrene ouder hebt, dan wordt geloofd en zijn er vangnetten. Kom je met het verhaal dat je ouders narcistisch trekken hadden, dan wordt het al snel afgedaan. Bij schizofrenie is het voor iedereen duidelijk dat er iets aan de hand is, bij narcisme ziet er juist allemaal heel normaal uit. Ik vraag mij af of Olcay deze serie had kunnen maken als het om narcisme had gegaan? Het verdwenen zelf is juist zo belangrijk omdat het de ongrijpbaarheid van narcisme grijpbaar probeert te maken.
Hallo Paulina, ik heb alle afleveringen ook gezien. Ook zij hebben een afschuwelijke jeugd gehad. Het is een beetje appels en peren vergelijken, maar wat daar gebeurt is dat zodra zij ermee naar buiten komen er meer mensen zijn waar ze steun van krijgen of begrip. Schaamte is waarschijnlijk ook een groot onderdeel van je eigen proces. Als je te maken hebt met (verborgen) narcistische ouders dan gelooft niemand je. Er valt dan niks bekend te maken omdat je niks aan kunt wijzen: geen alcoholist, geen blauwe plekken bijvoorbeeld en steun van ‘je zussen’ krijg je ook niet, want die zussen zijn al lang uit elkaar gedreven door narcistische ouders. Mensen hadden en hebben nog steeds geen enkel idee van het verborgen verdriet, teleurstelling en eenzaamheid achter de deuren van ons thuis, ook niet nadat ik het heb verteld. Het is dat ik hier terecht kan, maar verder vind ik het nog altijd een ondergeschoven kindje. Er wordt wel hard gewerkt om er meer bekendheid aan te geven en dat voelt als troost en waardering en erkenning, maar joh, je moet het echt hebben meegemaakt wil je begrijpen wat er gebeurt en hoe het voelt.
Heel goed dat er aandacht is voor iedere vorm van geweldadigheid. Ben het echter met anderen hier eens. Je kunt dit niet vergelijken
met het leven met een narcist of met de gevolgen. Een schizofreen kan worden opgenomen, een narcist bezorgt juist jou een plek in de psychiatrie, of je graf, als je niet uitkijkt. Niemand gelooft je immers!
Ja, helemaal waar.
Als slachtoffer van narcistische mishandeling heb ik mezelf toch ook deels kunnen herkennen in deze serie, ook al weet ik dat narcistische mishandeling nog een stuk complexer is. Complexer omdat de mishandeling zodanig is dat je omgeving je vaak niet erkent als slachtoffer. De mishandeling of kwetsing is zo dat die alleen voor jou voelbaar is: niet zichtbaar en soms zelfs dat je er in eerste instantie zelf niet eens de vinger op kunt leggen. Ik kan daarom blij zijn voor slachtoffers van huiselijk geweld die wel gezien worden door de omgeving. Bij het Verdwenen Zelf worden slachtoffers van narcistische mishandeling wel begrepen, gehoord, gezien en erkend. En dat is heel steunend, als je dat gemist hebt in je omgeving.
Als er Iets is wat ik heb geleerd, in mijn jarenlange keiharde weg naar herstel, is het wel informatie mbt Narcisme zeer grondig te beoordelen. Niet alleen op Relevantie, maar zeker ook op Hoe en Waarom en zeer zeker ook door Wie het tot me gebracht wordt. Daarbij let ik ook op bewezen feiten, ook in de achtergronden. In deze oordeel ik dat deze serie niet voldoet aan de door mij gestelde criteria, integendeel zelfs, mbt Narcisme. Een serie over Narcisme door louter ervaringsdeskundigen over wat het met hun, zo vaak ernstig verborgen leed, heeft gedaan is zeer dringend noodzakelijk en gewenst. Niet alleen in het licht wat het, naast personen, ook organisaties en/of de samenleving ontwrichten kan. Narcisme verwoest levens zo vaak onzichtbaar, als ze uiteindelijk seksueel, emotioneel, lichamelijk en/of financieel compleet beroofd van hun Zelf zijn achtergelaten, weggeworpen, niet gehoord en dan nog geen antwoord hebben gekregen op hun ‘Waarom’??!!
The ‘Silent Treatment’ is dan nog vaak steeds het enige antwoord, terwijl de dader voortgaat in zijn of haar naar aandacht en nieuw bloed smachtende kruistocht. Naar opnieuw bewondering, applaus, geld of roem. Daarbij schuwen ze zelden het slachtoffer weer uit te hangen, terwijl ze vaak niet kunnen nalaten hun nieuwe aanwinsten te showen, maar laten een spoor van, soms verborgen, soms schaamte loos openlijke, ellende achter zich! Ze exploiteren daarbij, niet zelden schaamteloos, anderen ook openlijk of manipuleren hun nieuwe doelwitten achter de schermen.
Het zijn echter juist ook de mensen die er dan, niet zelden heel bewust, in mee gaan en de dader naar de mond praten en opnieuw dat podium bieden. Zij zijn het dan ook die jou, als echt slachtoffer, dan dus opnieuw en nog verder proberen te beroven van je Zelf!
Ik geef toe, je moet van zeer sterke huize, weer, herbouwd zijn om dit schema te kunnen doorzien en een plek te geven.
Het is de hervonden, of voor het eerst gevonden, levenskunst je eigen unieke pad te durven volgen en deze lieden ‘in dienst van de Narcist(en)’ ook te ontwijken of juist te blijven observeren. Observeren van een afstand, want zij zijn net zo schadelijk, zo niet nog schadelijker, voor de slachtoffers van Narcisme.
Hoe ernstig Schizofrenie ook is voor de familie, en ook voor de persoon zelf, het is zichtbaar, invoelbaar, benoembaar, soms wat behandelbaar, opneembaar in instellingen, troostbaar door hulpverleners en (wat) te verwerken.
Als je ernstig Narcistisch Misbruik al (geestelijk, lichamelijk, financieel) overleefd hebt, is voornoemde zelden of nooit je deel!
Ik heb de serie ook gezien. Ik vond het mooi hoe belangrijke zaken aan bod kwamen, maar ik miste er ook het e.e.a. in. Zo is bv op de site voor professionals van het verdwenen zelf te lezen dat veel plegers van huiselijk geweld narcisten (of trekken van hebben) of psychopaten zijn. Ik vind zoiets toch zeker wel het vermelden waard, als je bewustzijn wil kweken bij kijkers over dit onderwerp.
En ik heb me geërgerd aan sommige uitspraken van de psycholoog over huiselijk geweld, die m.i. dezelfde houding liet zien zoals nog altijd veel voorkomt binnen de hulpverlening; ze noemde hoe het slachtoffer ook naar zichzelf moet kijken, het eigen aandeel. Dit vond ik zeker geen goed doen aan de zaak, aangezien dat het stigma bevestigt dat er is, namelijk dat het slachtoffer een aandeel heeft in de mishandeling of aan de voortduring hiervan.
Hoi allemaal,
Het onderwerp van deze blog heeft een paar steunende reacties opgeleverd en een aantal mensen die zich de vraag stelt of deze blog wel passend is op onze site. Een paar negatieve reacties waren zo aanvallend in de persoonlijke sfeer en veroordelend van toon dat we die niet hebben toegelaten.
Meerdere slachtoffers hebben ons getipt over deze documentaire. Bijvoorbeeld omdat het fenomeen gaslighting er goed in uitgelegd werd. Meer informatie hierover voor een groot publiek brengen gaat ons uiteraard ter harte.
Over schizofrenie kan je veel zeggen, het leidt echter zeker niet altijd tot psychisch en emotioneel geweld (zoals bij narcisme wel), integendeel zelfs. Dit blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. In de documentaire is sprake van een dader met gebrekkige empathie en manipulatief gedrag en ook van fysiek geweld, zaken die niet standaard bij schizofrenie horen, maar wel tekenend zijn voor daders van huiselijk geweld.
Of je de blog en/of documentaire als steunend hebt ervaren of er juist kritisch over bent, beide is mogelijk. Wij hebben met deze website als doel om een platform te bieden aan mensen die onder emotionele en psychische mishandeling geleden hebben en hierover informatie willen en ervaringen willen delen. Herstellen is iets persoonlijks en het proces zal voor iedereen anders zijn.
We willen op deze site echter geen discussieplatform waarin mensen over hun proces en keuzes ter verantwoording worden geroepen of worden aangevallen. Het dient een veilige plek te zijn waar een ieder op geheel eigen wijze kan werken aan herstel. We willen de mensen die zich kwetsbaar opstellen door het schrijven van een blog deze ruimte blijven bieden.
Tako Engelfriet, moderator