Dit is een gastcolumn van Paula Blom.
In mijn vorige column schreef ik over mijn ervaringen met hulpverlening bij het herstellen van narcistische mishandeling, en wat ik daarbij als helpend heb ervaren en wat niet. Dit keer wil ik graag wat delen over het hulpverleningstraject van mijn puberdochter.
Problematiek
Mijn ex had onze dochter tijdens de vechtscheiding ‘opgeëist’. Na een paar jaar bij haar vader te hebben gewoond, werd mijn dochter door hem uit huis gezet en kwam zij bij mij en mijn huidige partner te wonen. Die bewuste dag – onderweg naar mijn dochter om haar op te halen – zei mijn ex-man aan de telefoon: “Je krijgt een depressief kind terug”. Ja, dat was waar, maar er speelde meer, veel meer. Al snel werden de klachten van mijn dochter duidelijk:
- Overgevoeligheid voor prikkels (geluiden, aanraking en geuren)
- Geen contact kunnen (durven) maken met mensen, bijvoorbeeld weinig oogcontact maken
- Blackouts op school
- Slechte concentratie
- Faalangst
- Schrikachtig
- Niet praten
- Niet uiten van emoties en gedachten
- Constant alert en waakzaam
- Zelfmoordgedachten
- Slecht slapen (uitgeput wakker worden)
- Paniekaanvallen
- Niet kunnen ontspannen, zowel mentaal als fysiek
- Automutulatie (incidenteel)
- Groot gevoel van schuld en schaamte
- Wantrouwen en eenzaamheid
- Nergens veilig voelen
- Moeite met wennen op school, met uitval als gevolg
- Niet naar buiten durven gaan, zeker niet alleen (bijvoorbeeld niet een boodschap durven doen)
- Moeite met wennen aan haar nieuwe huis en leefomgeving
- Psychosomatische klachten als hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid
- Naar mij vooral boos en geïrriteerd reageren
Verreweg de meeste klachten waren ontstaan tijdens en na de scheiding en veel van deze klachten waren afhankelijk van hoe gespannen ze zich voelde, en dat is nog steeds zo.
Hulpverlening
Onder andere in verband met veel verzuim op haar nieuwe school ging ik al snel op zoek naar hulpverlening voor mijn dochter. Eerst had mijn dochter een paar goede gesprekken met mijn therapeute uit het netwerk van het Verdwenen Zelf, maar de grote afstand en het telefonisch contact gingen niet werken voor haar. Daarom gingen we op zoek naar hulp dichter bij huis. Na enkele hypnotherapiesessies kwamen we lente 2019 op doorverwijzing van de huisarts terecht bij een grote instelling voor gespecialiseerde GGZ voor jeugdigen.
Diagnose en behandeling
De diagnoses die mijn dochter bij deze grote GGZ-instelling kreeg waren sociale angst en later kwam daar ASS (autisme spectrum stoornis) bij.
Na een aantal uitgebreide intakegesprekken, werd de eerste diagnose sociale angst gesteld. De behandeling die volgde bestond uit medicatie (anti-depressiva en incidenteel een kalmeringsmiddel) en exposuretherapie.
In de exposuretherapie ging mijn dochter met haar therapeute boodschappen leren doen. Vooral de contactmomenten, zoals met betalen, waren erg stressvol voor mijn dochter, dit vermeed ze liever. Toch deed ze dit tijdens de therapie. Tijdens een evaluatie zei de therapeute dat zij deze therapie goed vond gaan, dat mijn dochter het zo goed deed. Omdat niet werd doorgevraagd aan mijn dochter, vroeg ik “Wat L. zegt, herken je dat? Klopt dat voor jou?” Daarop antwoordde mijn dochter dat ze heus wel weet hoe ze moet betalen, maar dat de stress niet minder werd. Dat had de therapeute helemaal niet in de gaten gehad.
Ook de CGT (cognitieve gedragstherapie) ingezet door haar behandelaren werkte niet voor mijn dochter. Mijn verzoek om angstbehandeling werd niet opgepakt, omdat mijn dochter niet over het verleden zou willen praten. Op mijn vraag of zij mijn dochter hadden uitgelegd wat zo’n behandeling precies inhoudt en wat het haar zou kunnen opleveren in haar dagelijks functioneren, werd alleen met een geïrriteerd “nee” geantwoord. Ook het tijdens gesprekken inzetten van een angstbehandeling op het moment dat iets pijnlijks wordt aangeraakt, kon niet want “wij werken met kaders”.
Mijn rol als ouder
In eerste instantie voelde ik me opgelucht over de diagnose ASS, want ik kon nu uitzoeken wat ik kon doen om me helpend op te stellen naar mijn dochter. Hoe meer ik me ging verdiepen in ASS – door erover te lezen en door online psycho-educatie van de betreffende GGZ-instelling – des te meer ik ging twijfelen aan de juistheid van de diagnose. Ook de tools die bij ASS horen, sloten niet aan bij de problematiek van mijn dochter. Het uitspreken van mijn gevoelens en ideeën daarover bij de GGZ-instelling leidde bij hen tot irritatie “andere ouders laten het veel meer aan ons over” en het mij niet gehoord voelen leidde bij mij tot veel frustratie.
Het vanaf het begin ontbreken van ouderbegeleiding maakte dat ik over de problematiek van mijn dochter en hoe daarmee om te gaan regelmatig gesprekken had met mijn therapeute. Deze gesprekken hielpen om meer inzicht te krijgen in de onderliggende problematiek van wat autisme-achtig gedrag leek: complex trauma en hechtingsproblematiek. Ik kreeg eindelijk praktische tools hoe ermee om te gaan en ben inmiddels bij een ervaringsdeskundige coach gestart met een traject hoe om te gaan met haar angst en dwang.
Hoe nu verder?
Mijn dochter herkent zich in ASS (wat begrijpelijk is want ze vertoont quasi autistisch gedrag), en kan zich erachter verschuilen. “Ik kan niet anders”, i.p.v. de diepte ingaan, naar wat pijnlijk is. De betrokken GGZ-instelling ziet dat niet, o.a. omdat mijn dochter hen andere dingen laat zien en zegt, dan dat wij thuis van haar zien en ervaren. Daar wordt niet doorheen gekeken en er wordt niet doorgevraagd op antwoorden die mijn dochter geeft. Wat ik hen als moeder vertel, wordt niet opgepakt. Dat is dan mijn ‘gekleurde mening’, ze gaan slechts uit van wat mijn dochter zegt of doet en wat haar therapeute opmerkt.
Ik zou voor mijn dochter liever zien dat zij door haar hulpverleners wordt ontschuldigd van haar psychische problemen dan dat zij zich achter ASS moet verschuilen.
In dit onderzoek wordt gesteld:
Symptomen die door behandelaars worden beschouwd als symptomen van ASS kunnen manifestaties zijn van stressreacties op het hebben meegemaakt van akelige of bedreigende gebeurtenissen, ook wel diagnostic overshadowing genoemd.
en
..Adequate traumabehandeling leidt tot vermindering van klachten en daarmee van emotionele, persoonlijke en maatschappelijke kosten. Daarnaast kunnen resultaten bijdragen aan preventie van mogelijke diagnostic overshadowing en onderbehandeling van traumagerelateerde klachten bij volwassenen met ASS.
Ook dit wordt helaas niet opgepakt. Het lijkt erop dat deze GGZ-instelling alleen aan symptoombestrijding doet en niet goed diagnosticeert. Er is in ieder geval weinig aandacht en kennis over complex trauma en de gevolgen van emotionele en psychische mishandeling.
Ik kan me dus niet vinden in de aanpak van deze GGZ-instelling, vooral omdat ik na een jaar nog steeds nauwelijks verbetering zie bij mijn dochter, behalve dan door de medicatie. Een samenwerking tussen mij (en mijn partner) en de GGZ-instelling in belang van mijn dochter lukt maar niet, het geeft vooral veel strijd en spanningen. En daar heeft mijn dochter helemaal niets aan, het doet meer kwaad dan goed. Ik zal bekijken wat ik hier nog mee doe. Als deze hulp mijn dochter toch iets oplevert, dan is dat waar het om gaat. En ik vind wel een weg om met de situatie om te gaan en zoek op andere manieren hulp daarbij. Hierover komt nog een blog.
30 reacties op “Mijn zoektocht naar hulp voor mijn dochter”
dat is mijn ervaring ook dat ze geen ervaring en niet genoeg kennis hebben van de problematiek .
ik heb zelf 7 kinderen en in 2016 gescheiden van mijn narcistische ex en ben met mijn zoon al toen hij op de lagere school zat in de hulpverlening terecht gekomen ,ook opname hij is nu 30 verslaafd en bij de hulpverlening voor verslaafden ,en zelf heb ik uiteraard al deze problemen die hier boven genoemd worden en ik heb bij fier goede begeleiding trauma behandeling ,en ik ga stapje voor sstapje vooruit .al die labels ,lastig want voor psychisiche mishandeling en vaak ook nog lichamelijke mishandeling of dreiging ervan door een narcist daar is nog geen handboek voor ,je hebt van alles wat .
Dank voor het delen Bea. Er is een schat aan informatie over emotionele en psychische mishandeling beschikbaar voor hulpverleners, o.a. in de boeken van Iris Koops en in de trainingen die door het netwerk van het Verdwenen Zelf worden gegeven. Fijn te lezen dat je bij Fier stapjes aan het maken bent!
Ik denk dat je meer hebt aan een vrijgevestigde psycholoog. Overleg met de verzekering en met familie of je werkgever om te zien wat dat financieel betekent.
Dan kun je zelf de regie hoyden. Met deze GGZ instelling kom je niet verder. Het klinkt mij ook als complex trauma in de oren. Vooral gezien jouw eigen ervaringen met je ex. Het is enorm schrijnend alles bij elkaar.
Als er een psycholoog wordt ingeschakeld misschien kan haar vader dan ook bijdragen. Hij heeft t veroorzaakt ….
maar dat ga je vanzelfsprekend niet tegen hel zeggen. Ik vermoed dat hij dat zelf diep van binnen wel weet. Mijn vader heeft ook van die momenten dat hij zich realiseert wat hij ons allemaal heeft aangedaan. Waarna hij het weer snel ontkent.
Ha Marjet, goed idee. Ik ben me al aan het oriënteren 🙂 Het is naar mijn dochter toe een kwestie van goed timen wanneer ik erover begin. Op dit moment staat zij er nog niet voor open denk ik.
Hoi Paula,
Niet niks lijkt me, om zelf te herkennen waar de problematiek van je dochter vandaan komt maar hier bij de hulpverlening tegen een muur van arrogantie en kortzichtigheid te stuiten. Sterkte ermee, ook voor je dochter natuurlijk.
Ik vind het belangrijk dat je de link van dat onderzoek geeft en aandacht vraagt voor het probleem dat sommige kinderen, jongeren en volwassenen ten onrechte het labeltje autisme krijgen. Gelukkig komt dit meer en meer in het nieuws.
Zelf ken ik ook iemand die dit overkomen is, en nadat ze zich goed in had gelezen over traumasymptomen (o.a. in de boeken van Iris Koops), ontdekte ze zelf dat er iets heel anders speelde.
Goed dat je hier aandacht voor vraagt.
Je komt over als een betrokken en wijze moeder, je dochter is gezegend met een moeder als jij denk ik.
Joyce
Lief van je Joyce, dank je wel. Ik doe mijn best en hoop door het delen van mijn ervaringen anderen tot steun te zijn.
Niet fijn om aan te kaarten maar, is je dochter misbruikt?
Zeer herkenbare gevolgen van de relatie met iemand met psychopathie en helaas… tevens van de beperkingen van de GGZ. Schrijnend. Word je er niet moedeloos van Paula? Ik wens jou en je dochter veel sterkte toe en hopelijk wat meer invoelendheid van de hulpverlening. ’t Is triest dat de kennis en het inzicht hieromtrent bij velen ontbreekt.
Dank je wel Ch, en ja ik kan me er wel moedeloos door voelen.
Ha Caroline, ik ga ervan uit dat je doelt op sexueel misbruik. Ik heb geen redenen om dat te vermoeden. Van emotioneel en psychisch misbruik daarentegen was genoeg sprake, denk o.a. aan:
* Geïsoleerd worden van vrienden en familie
* Ontbreken van aandacht voor haar emotionele behoeften
* Ontbreken van aandacht voor haar gezondheid door gezond eten
* Dreiging ontnemen van haar geld, computer, mobiele telefoon als ze naar mij zou gaan
* Dagelijkse intimidatie, vernedering, kritiek en beschuldigingen
* Parentificatie
Heb ik je vraag hiermee voldoende beantwoord?
Dank voor dit artikel ,paula.
Na een jarenlange zoektocht ben ik terecht gekomen bij ’therapeutisch ouderschap’ (ook te vinden op FB )
Hier vind ik als ouder heel veel herkenning en tips en informatie over hechtingsproblematiek.
Het is enorm zwaar om als (alleenstaande) ouder na een relatie met een narcist hiermee om te gaan zowel voor jezelf als voor je kind(eren).
Dank voor je reactie Saskia, wat fijn te lezen dat je zoveel hebt aan Therapeutisch Ouderschap. Ik vind het best ingewikkeld om met de hechtingsproblematiek van mijn dochter om te gaan en ben met hulp daarvoor bezig en ik lees erover. Als alleenstaand ouder lijkt me dat helemaal pittig! Dat wij als ouders alles uit onszelf halen om er op een goede manier voor hen te zijn, is misschien wel het mooiste wat we hen kunnen geven. Ik wens je alle kracht, moed, liefde en doorzettingsvermogen toe!
Misschien is “als hechten niet vanzelf gaat” iets om naar te kijken. Met een narcistische ouder is een veilige hechting echt niet mogelijk. Het is te triest voor woorden dat de kennis en kunde zo bedroevend laag is dat een borderline, narcistische of psychopathe ouder niet gelijk een alarmbel geeft en naar hechtingstoornis laat kijken door de professionals. Zo verschikkelijk veel kinderen die ASS of adhd krijgen terwijl zoiets erachter zit en de diagnose dus de plank mis slaat.
Ha Mark, bedankt voor je reactie. Ik ken de website waar je naar verwijst, en vind de informatie in het e-book en de YouTube-filmpjes heel fijn en herkenbaar.
Zelf heb ik zowel ASS als te maken gehad met narcistisch misbruik. Autisme is doorgaans erfelijk, in mijn geval uit mijn vaders familie. Narcisme zit juist aan mijn moeders kant. Gedrag als gevolg van emotionele verwaarlozing en gedrag als gevolg van autisme kunnen op elkaar lijken. Met een autisme-deskundige die ook ontwikkelingswerk deed in voormalige oorlogsgebieden sprak ik daar ooit over. Zelf heb ik dus met beiden te maken, bij je dochter is dat niet zeker. Het gedrag als gevolg van die verwaarlozing is behandelbaar. Behandeling van mijn autisme-stoornis heeft me verschillende keren psychische schade opgeleverd waar ik bovendien lang last van hield. Diagnoses autisme kunnen zeker ook ten onrechte gesteld worden. Zelfonderzoek is belangrijk, dus niet alleen klakkeloos behandelaars volgen. Een deskundige vinden die zowel kennis van zaken heeft inzake autisme als narcistisch misbruik is verre van eenvoudig. Iemand die doorvraagt en processen volgt waar wel en waar geen groeimogelijkheden zitten is al een goed begin. Dan moet uiteindelijk boven komen drijven of je dochter al dan niet een ASS heeft, ofwel een deel wat een constante factor vormt in haar leven. Zonder dat deze stoornis in haar familie, aan moeders dan wel aan vaders zijde voorkomt is de kans dat zij dit heeft klein. Ik wens je sowieso sterkte met onderzoek en behandeling, uit ervaring weet ik dat het een lange weg kan zijn. En, niet onbelangrijk, hoop ik heeft je dochter voldoende geduld met haar eigen situatie.
Bedankt Willem, ook voor het delen van jouw ervaring. Geduld hebben met onszelf is zeker belangrijk voor ons herstel.
Zeer herkenbaar probleem. Ik ben bijna een jaar gescheiden van mijn narcistische ex. Het was een hel om te leven met een man die alleen zichzelf belangrijk vond en geen enkel aandacht aan mij en aan onze twee kinderen. Mijn dochter van 18 jaar is een sterke meid ondanks de situatie wat ze meegemaakt heeft tijdens en na de scheiding nu verder gegaan met haar leven maar mijn puber zoon van 16 jaar die zeer gevoelig is heeft een tijd lang heel erg moeilijk met zijn leven en vooral op school moeite met aansluiten met kinderen uit zijn nieuwe klas en raakte hierdoor in een zware dip. Ik ben er elke dag voor hem en probeer hem te steunen door naar hem te luisteren en met hem te praten. Het is een pienter jongen maar hierdoor heeft hij dit jaar het niet gered om naar 5 vwo over te gaan omdat zijn concentratie helemaal weg is en vaak ziek gemeld en voelde zich heel eenzaam ondanks dat hij veel vrienden heeft uit zijn vorige klas 3 havo, ja hij was vorige jaar in 2019 van 3 havo naar 4 vwo gegaan als enigste uit de havo klassen. Doordat ik en mijn dochter er altijd zijn voor hem gaat het nu stap voor stap beter met hem en hij heeft het geaccepteerd dat hij dit jaat niet overgaat maar kijkt er wel uit naar een nieuwe schooljaar en ik weet dat hij deze keer wel zou redden. Ik ben ook steeds een stapje verder met mijn leven zonder mijn narcistische ex die jaren mijn leven kapot heeft gemaakt. Lieve Paula, jouw dochter komt er zeker ook wel met haar leven en ik wens jullie ook heel veel sterkte!
Wat lief Orelia, dank je wel! Het raakt me wat je schrijft over hoe jij en je dochter er zijn voor je zoon, heel mooi. Ik wens jullie veel kracht, moed en liefde.
Tja, je kan ook autistisch worden door uitputting en mishandeling, wat je ziet is dan coping-gedrag dat op autisme lijkt maar het niet is. Vergeet de diagnoses, ze is een mens, net als jij, niet één of ander ingewikkeld apparaat. Er is iemand nodig waar ze een goede klik mee voelt, die niet gaat behandelen, maar samen met je dochter op zoek gaat naar wat er nu werkelijk diep van binnen speelt.
De weg van diagnoses en behandelingen KAN veel kostbare tijd verloren doe gaan en daarbij de schade nog wat groter maken. Niet alleen in de GGZ, maar ook in de GZ gaat er te veel fout.
Zelf kan je haar helpen door alsnog alle ruimte rust en veiligheid te bieden zodat ze zich (opnieuw?) kan hechten. Het is belangrijk dat ze eerst herstelt voordat er weer eisen zoals school e.d. gesteld kunnen worden. Voor de verzekering en eventueel noodzakelijk schoolverzuim is wel een passende diagnose nodig, die zal een SGGZ behandelaar die wel snapt wat er speelt wel verstrekken (aan de verzekering en de school).
Bedankt voor je reactie Gerard. Wat je schrijft, kan ik me aardig in vinden. De op dit moment bij mijn dochter betrokken hulpverleners zijn van een grote “gespecialiseerde” GGZ-instelling. Mijn ervaring met goede hulpverlening voor mezelf is dat jezelf veilig voelen bij de hulpverlener belangrijk is, dat de hulpverlener kennis heeft van (de gevolgen van) emotionele en psychische mishandeling en samen met je werkt om tot zelfinzichten te komen, i.p.v. jou vertellen hoe het zit.
Hallo Paula,
Als ik je stukje lees over hoe je dochter het ervaart om met en hulpverlener boodschappen te doen, dan voel ik gelijk mijn ex weer altijd meekijkend over mijn schouder of ik zijn geld niet over de balk smijt.
Zelf heb ik ervaren dat hulpverleners voor mijn gevoel de rol van de narcist overnemen en dat ik daarmee niet geholpen werd om mijzelf terug te vinden. In feite gedraagt een narcistische persoonlijkheid zich voortdurend corrigerend en corrigerend gedrag lijkt wel héél erg op therapie.
Wat ik lees in wat jij vertelt over je dochter is zichzelf niet meer durft te zijn en het missen van verbinding. Dat is waar ik zelf mee worstelde tientallen jaren geleden, er was nog geen verdwenen zelf
Voor mijzelf heb ik een aantal methodes gevonden mij geholpen hebben om mijn gevoelens weer te herkennen en de verbinding met mijn omgeving te herstellen buiten een therapeutische setting om.
De werkstijlen, drie, die ik als goed heb ervaren heb ik ook in mijn werk als hulpverlener bij mensen thuis gebruikt en ook daar reageerden mensen positief.
Jouw dochter boft enorm met een liefdevol en betrokken gezin waarin de ruimte is voor herstel zonder enige vorm van financieel of maatschappelijk belang.
Alle werkstijlen kan iedereen gewoon aan de keukentafel doen, of waar ik ook maar ben, wanneer ik dat passend vind. Er is geen diagnose voor nodig, het heeft geen stigmatisering tot gevolg.
Het kost niets, het kan gewoon een gezellig gesprek zijn tijdens de avondmaaltijd, niet dwingend therapeutisch. Het is voor alle gezinsleden leuk, positief en leerzaam om aan mee te doen.
De simpele vraag “waar werden wij blij van vandaag” kan genoeg zijn.
De eerste tip: in het UMCG heb ik een cursus Cognitieve Zelf-therapie gevolgd. Met de bijbehorende vragenlijsten en vooral het gedachtegoed kun je ook thuis verder. In Groningen is de cursus uit het voorzieningen pakket gehaald . Maar ik zag online dat de cursus nog wel wordt aangeboden door individuele therapeuten.
Alleen al het stellen van de vraag: “waar wordt je blij van” bracht mij al weer terug bij mijn gevoel. Oh ja, ooit werd ik ergens blij van!
Ik merkte dat als ik ergens blij van wordt en ik ga daar mee verder dan openen zich vanzelf nieuwe mogelijkheden.
De tweede cursus is co-counseling. Daarvan heb ik geleerd om uit elke zin die iemand zegt een onderwerp te kiezen en daar een vraag over te stellen. De zin ik ben vandaag naar de Bibliotheek geweest kan met deze techniek en mooi gesprek opleveren. Zo lukte het mij om weer een gesprek te voeren. In het begin schrok ik als ik een gewone reactie kreeg en serieus genomen werd, maar het went ;). Ik krijg ook mensen aan de praat die anders nooit zo spraakzaam zijn, soms schokkend, vaak verrassend en hilarisch.
De derde is waarheidsvinding. Klopt het feitelijk wel wat de ander zegt ? Als die ander met mij geen gelijkwaardig gesprek wil voeren over het aangedragen probleem dan weet ik nu hoe laat het is.
Of zelf even een onderzoekje instellen, dat kan heel verrassend uitpakken..
De beschuldiging van een collega dat het altijd een troep was als ze na mij moest werken. Het werd een hele rel, waar meerdere collega’s bij betrokken werden. Tot ik na vier dagen stress op het briljante idee kwam om op het rooster te kijken en zag dat zij nog nooit na mijn dienst gewerkt had. Zo simpel kan het zijn.
En ik heb moeten leren accepteren dat ik mensen niet kan veranderen, ik kan alleen mijzelf en wat kostbaar voor mij is zo goed als mogelijk is beschermen.
Reageert je dochter niet zoals je graag zou zien? Let it go, neem de tijd, geef haar de tijd . Soms denk je er gebeurt niets maar dan is het nog niet zichtbaar. Dit duurt een leven lang…..
Harte groet van Roos
Dank je wel voor het delen Roos 🙏 Ik bewaar jouw tips en ga ze inzetten. Jouw ervaring met hulpverleners herken ik. Voor mij is een goede hulpverlener iemand die mij helpt zelf tot inzichten te komen en checkt of wat hij/zij zegt resoneert met mij. Ik voel me gezegend met mijn therapeute en psycholoog, zeldzame exemplaren 🙂 Nu nog voor mijn dochter, wanneer zij daaraan toe is.
Ik heb erg goede ervaring met EMDR behandelingen na narcistisch misbruik, ook bij kinderen. Kijk ook eens of dat een optie is.
Ha Marieke, dank voor je tip! Ja, dat zou ik ook graag zien voor mijn dochter. Helaas pakken haar hulpverleners dit niet op momenteel. Ze bekijken alles door de ASS-bril.
Mijn dochter heeft op haar 13de gekampt met een psychotische episode waarna de diagnose ASS werd gesteld en de psychose gezien werd als reactie op overprikkeling. Op 17 jaar kreeg ze een eetstoornis en had ze al meerdere littekens van automutilatie. Tijdens haar opname hiervoor werd diagnose ASS van tafel geveegd en gesteld dat ze angsten had en moeite met emotieregulatie. Ze is zelf beginnen lezen en herkent zichzelf heel erg in de borderlinepersoonlijkheidsstoornis waarvoor ze nadien in begeleiding is gegaan. Nu is ze 19 jaar en leerde tijdens haar studie over hechtingsproblematiek en zei ze dat ze een onveilige hechting heeft met haar papa en een veilige met mij. Ze zit met trauma’s en is nu met haar therapeute gestart met EMDR.
Dank je wel voor het delen Cindy, wat je schrijft over je dochter raakt me. Wat zal dit voor je dochter en voor jou pittig zijn geweest en nog. Voor mezelf put ik uit jouw verhaal wat troost en hoop voor mijn dochter, dat zij haar problematiek leert kennen, begrijpen en passende hulp hiervoor vindt. Veel liefde en kracht voor jou en je dochter!
Echt Paula, de gelijkenissen tussen de moeilijkheden van onze dochters zijn treffend. Ik hoop dat het voor jouw dochter ook snel de goede kant mag opgaan en ze er sterker uit komt. Mijn dochter heeft momenteel heel veel zelfinzicht en reflecteert veel, vraagt dan ook naar mijn mening en heeft een heel sterke band met haar 2 jaar jongere zus. Liefdesrelaties lopen nogal met ups and downs maar ook daar trekt ze lessen uit voor zichzelf. Het is een echte vechter (met armen en bovenbenen vol littekens en een litteken van een zelfmoordpoging) en eens jouw dochter de klik vindt en een hulpverlener vindt waar ze zich goed bij voelt, zal het ook haar vechtlust aanwakkeren. Wat betreft haar papa: daar doet ze vriendelijk tegen maar heeft ze geen band mee. Hij zei haar elke keer: wat doet gij mij aan, gij maakt ons gezin kapot. Ook de jongste dochter lijdt nu onder het onbegrip, gebrek aan empathie en waardering van haar vader. Ik ben 2 weken geleden met mijn dochters uit huis getrokken: zij zijn blij en vinden rust maar nu heb ik het zeer moeilijk en veel verdriet. Naar mijn dochters kijkend, weet ik dat dit de juiste beslissing is maar zelf krijg ik het niet geplaatst. Voel me verscheurd. Ik zie het hier en daar wel maar zie ook goede momenten met mijn man, ik weet het niet meer. Voel me zelf nu wat verloren terwijl de meisjes mij proberen het te laten zien en tegelijkertijd mij de tijd geven om het te verwerken en te kunnen zien. Voel me schuldig dat ik nu niet de vrolijke moeder kan zijn die ze verdienen terwijl ik dat voorheen wel was. Zij begrijpen dat. Echt 2 toppers!!
Lieve Cindy, zo vers nog die stap uit huis. Ik vind het niet gek dat je je verloren voelt. Zoveel wat op je af komt én nu pas ruimte voor jezelf en je herstel. Dat schuldgevoel herken ik, en helpt niet 😉 Dat mogen we loslaten.
[LOL] Zijn dat dezelfde hulpverleners die op jou een “gekleurde mening” projecteren? [/LOL]
Ik ga geen namen noemen 😉