Ik heb alleen maar een mama gewild

Dit is een gastcolumn van Pierrot

Deze brief heb ik recent van me af geschreven toen alle puzzelstukjes samen kwamen :


Moeder

Hoe kan je afscheid nemen van wat je nooit hebt gehad?
Je bent oud nu, weldra zal je gaan. Ik zou je mama moeten noemen, maar het lukt me niet.

Op mijn 7 jaar zei je het al: “ik zal je nooit iets gunnen wat ik zelf niet heb gehad”. En je hebt je aan je belofte gehouden.
Op mijn 12de noemde je me voluit een ‘hoer’ toen bleek dat ik me in de turnles schaamde voor mijn ondergoed en een behaatje wou net als de rest van de klas. Je vond het gemeen, ik moest het onmiddellijk terugbrengen. Ik mocht er niet bij horen want dat had jij ook nooit gedaan.

En zo ging het dagelijks door.

Waar je mij niet kon raken, moest papa eraan geloven. Want zo kon je me nog het meeste treffen. Ik hoor nog zo helder zijn al te vaak herhaalde woorden “toe meisje, laat het alsjeblieft gaan, voor de rust van ons huizeke.”

Ik liet het gaan, maar ging eraan kapot. Als puber snap je het immers allemaal niet – alle meisjes uit de klas spraken over hun moeder als over hun vriendin. En ik.. ik ging steeds vaker met tegenzin naar huis, tegenzin om weer op mijn kop te krijgen voor de kleinste onbenulligheden.

Tot het volledig mis ging. Ik las het in de gynaecoloog zijn dossier: ‘anorexia’. Ik probeerde jullie uit te leggen dat ik ziek was, dat ik hulp en positieve aandacht wou. Maar er kwamen alleen scherpe woorden: “Je bent de schande van de familie. Wie gaat er nu zo’ n onvruchtbare willen trouwen?” Gelukkig herstelde ik op mijn eentje, na een paar treffende woorden van de dokter. Alhoewel… herstel… ik leed nog maanden/jaren aan boulemie… en schaam me nog steeds voor mijn eet- (lees: vreet) gedrag toen ik ging babysitten. De kastdeur die er plots op slot bleek. Wat moeten de buren niet gedacht hebben? Maar het was sterker dan mezelf. Ik was mijn evenwicht kwijt.

En zo hobbelde het leven verder, van verdriet naar verdriet, het hoofd teruggetrokken tussen de schouders als ik naar huis toe moest. Ik wou zo graag populair zijn, zo graag vrienden hebben maar mijn gebogen hoofd lokte alleen maar pesterijen uit. En daarvoor kreeg ik thuis dan ook nog eens op mijn kop.

Ik werd een doorgedreven studente, lees maar blokbeest. Toch iets waarin ik kon uitblinken, iets waarover je trots zou zijn. Maar ik heb die woorden nooit mogen horen. Vaak sprak je zelfs in de derde persoon over mij, ook als ik vlak voor jou stond. Alsof ik er gewoonweg niet was.

En toen kwam de ultieme beproeving. Ik werd verliefd op een jongen die jullie goedkeuring niet wegdroeg. Dit was jouw hoogperiode. Papa zou deze keer immers niet aan mijn kant staan. En je hebt je dan ook duchtig laten gaan: me midden in de nacht uit bed schreeuwen, dreigen en vernederen, wraakbrieven op mijn hoofdkussen. Zo sterk zelfs dat ik het geloofde en een uitweg regelde. Ik huurde een studio en zou vertrekken. Maar je hield me tegen, alle deuren gingen plots op slot. Want wat zouden de mensen wel niet zeggen. Valse beloftes om me thuis te houden… tot alles weer gewoonweg herbegon.

Maar ik heb het gehaald, de liefde was sterker dan de strijd. En uiteindelijk was het dan nog papa, de man die het meeste anti was, die mij de uitweg gaf naar weg van huis. Ik ben vertrokken in een vlucht, met mijn kleren nog aan de kapstokken op de achterbank; zonder dat jullie mijn toekomstige ooit hadden gezien, zonder dat jullie mijn knusse huis hadden gezien. Het had feest moeten zijn, maar ik kwam gebroken toe. En huilde.

Maar er ging toch een wereld voor me open, eindelijk rust, eindelijk een thuis.

Misschien is dit ook wel de reden waarom er geen kinderen zijn. Niemand mag nog aan die rust raken, geen enkel werk, geen enkele persoon. Neem je mijn rust, dan sla ik op de vlucht.

Maar ook deze vreugde was van korte duur. Toen we met het heuglijke nieuws kwamen omtrent onze huwelijksplannen, iets wat ik dacht dat je trots zou maken, was je reactie botter dan ooit. De datum was niet ok. Er waren andere prioriteiten. En je had wel nog een paar oude kleren liggen om die dag aan te doen. Toen is papa wel echt tussengekomen, het was te grof, maar de kwetsende woorden kan ik niet vergeten. Mijn mooiste moment kon ik weer niet delen. En op de trouwdag zelf zei je me hoe lelijk ik wel was in mijn trouwkleedje, en dat ik een dikke was.

Zo gingen de jaren voorbij, ik ging steeds minder graag naar huis. Elke keer was er wel iets nieuws. Ik mocht mijn zieke suikernonkel niet meer bezoeken. Ik mocht geen bloemetje meer zetten op het graf van een andere nonkel. Ik mocht niet…

Maar zo moest ik ook een stukje afstand nemen van mijn pa, de man van mijn leven, de man die me wel altijd heeft proberen begrijpen maar ook maar tussen 2 vuren zat. Zijn leven was een hel als ik niet plooide. Ook mijn leven was een hel, nooit volledig rust en een grondige hekel aan de feestdagen want dan zie je alleen maar gelukkige gezinnen. Iets wat ik zo graag wou maar nooit zou hebben. Samen kerst vieren? Je hebt gezworen dat je nooit meer een kerstboom zou zetten om mij te straffen. En hij heeft er inderdaad nooit meer gestaan.

Maar ergens bleef ik toch altijd weer hopen op dat ene mama-moment.

Tot de laatste hoop aan diggelen ging. Je kreeg een hartstilstand. Alles hebben we voor je gedaan, gevochten en gezorgd. Nu zou vast dat moment van erkenning wel komen, en van dank. Maar niets was minder waar. Je was jaloers dat pa werd vertroeteld door mij, en dat zouden we geweten hebben. Verwijten, nijd en vooral jouw weigering om me mijn 50e verjaardag te wensen. Ik hoor nog duidelijk je bitse woorden tegen pa: “ge moet niet bij die zitten, ge moet bij mij zijn.” De die was haar dochter… Ik mocht immers niets hebben wat ook jij nooit hebt gehad, dus ook geen goede band met mijn pa.

Op dat moment is er iets stuk gegaan. Ik hoop niet meer. Ik streef niet meer. Ik probeer los te laten, want het doet toch allemaal te veel zeer. Ik zal toch nooit hebben. Ik wil ook niet meer. Ik wil rust.

Straks zal je sterven, en zullen we een naschrift moeten opstellen. Maar als ik aan jou denk, denk ik alleen maar aan woorden als haat en nijd. En aan venijn.

Ik ben al zo lang op zoek naar antwoorden: Ziet ze me niet graag ? Had ik nooit geboren moeten zijn ? Ben ik er alleen maar omdat mijn oudere broertje is gestorven ? Als kind dacht ik zelfs even dat ik vast was geadopteerd.

Hoe kan een moeder zo zijn tegen haar kind? Is dit narcisme of een vorm van verbittering? Of moeder-dochter haat?

Ik zal het vast nooit weten, en de mama in jou zal ik nooit vinden.
Ik mis je nu al, ik heb je altijd gemist. Ik heb alleen maar een mama gewild.
En dat terwijl je nog leeft….

39 gedachten aan “Ik heb alleen maar een mama gewild”

  1. Herkenbaar hoor.
    En nee, je mama ga je niet krijgen, dat is uitgesloten helaas, en de waaromvraag zal ook altijd blijven hangen.
    Missen wat je nooit gehad hebt bij overlijden van een ouder… ik ken het en het is niet uit te leggen.

    Zorg goed voor jezelf, het is niet jouw schuld en maak van je leven wat ervan te maken is!

    Overigens is Mama voor mij een besmet woord en zijn wij getrouwd zonder familie….(je wilt het wel een beetje feestelijk houden zeg maar), en ik trouwde eigenlijk om te zorgen dat Mama mijn kinderen niet in handen zou krijgen als mij iets zou overkomen.(Jij kunt geen kinderen opvoeden, je wilt ze alleen maar om te bewijzen dat jij een vrouw bent.) Anders was trouwens wat mij betreft overbodig. Overigens heb ik een gelukkig huwelijk en gezin.

  2. Om te huilen jouw verhaal Pierrot! En ook weer zo herkenbaar. Je wilde alleen maar een mama, net zoals zovelen die in zo’n zelfde situatie zitten. Je verdriet is voelbaar bij het lezen van jouw geschiedenis. Maar je bent op de goede weg. Ik zit in een vergelijkbare situatie maar ga niet naar de uitvaart van mijn moeder als het zover is. Dat rakelt teveel op, en ik denk voor jou ook. Nu is het tijd voor jezelf en een kwestie van jezelf omarmen. Met een warme groet, Maria

  3. Goedendag,
    Tjonge wat een schreiend verhaal, wat ben je een krachtig mens.
    De weg te ontdekken, wie ben ik, is denk ik aan de orde met behulp van een diepte psycholoog.

    Groet lotgenoot.

  4. Oh oh oh wat ontzettend, wat vreselijk wat een verdriet en pijn.
    Dit is narcisme van de ergste categorie.
    Zorg goed voor jezelf.
    Ik ben erg geholpen met:
    Als je het gedrag kunt verklaren ( veel lezen over narcisme) kun je het plaatsen, en zo afstand nemen van de emotie.
    Lieffss

    1. Ja dat scheelt zeker een hoop. In mijn therapie heb ik dat wel een beetje verklaarbaar kunnen maken waarom ze zo was. Maar begrijpen zal ik het ook nooit.
      Je mist idd iets wat je altijd mistte. Heel veel sterkte.

  5. Dankjewel voor je mooie woorden. Jouw woorden had ik nodig om de mijne te vinden. En op naar een nieuwe mama vinden! Mooie mensen vinden, jij bent er al in eentje!
    Dikke knuffel

    1. Een nieuwe mama vinden lukt nooit echt.
      Wel iemand die er dicht in de buurt komt. Zo iemand heb ik nu 3 jaar en wat een heerlijkheid.
      Sterkte

  6. Ik vind dit wel een heel duidelijk verhaal over narcisme. Wat schrijnend en ook nog dat je een eetstoornis ontwikkelde. Ik vind het allemaal heel erg voor jou dat je dit moest overkomen. Hopelijk krijg je nog ooit een vervangend iets of al die dikke knuffels voor al het verdriet wat je steeds mee moest dragen, in de hoop op nog rust in je gemoed voor je verdere leven. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!

    1. Dank je. De rust heb ik nu gevonden hoor, door het te kunnen plaatsen. Had ik dit maar vlugger kunnen doen maar niemand spreekt je over narcisme, de wereld kent alleen egocentrisme maar dat is een totaal ander verhaal.

  7. Ongelooflijk herkenbaar ! Ook dat in de derde persoon over jou praten waar je zelf bij staat. Ik heb alles van me afgeschreven op mijn 55ste. Tot dan heeft het geduurd eer ik wist wat er in mijn leven speelde. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik een onverbeterlijke dader was. Pas heel laat er achter gekomen dat ik in feite een slachtoffer ben.
    Het verdriet omdat je alleen maar een mama wilde maar nooit hebt gehad, ook dat verdriet heb ik lang in mij gedragen. Dat verdriet is nu wat geheeld sinds iemand me heeft gezegd dat ik nu mijn eigen mama mag zijn. De mama van het kleine kind in mij dat er nog steeds zit.
    Ik wens je heel veel sterkte!

  8. Heel misschien helpt het om je te verdiepen in de achtergrond van je moeder. Wellicht ontdek je dan dat de oorzaak van je moeders gedrag alles met haar eigen jeugd te maken heeft en niets met jou als persoon. Daar heb je dan geen lieve moeder mee, maar kan je wel alle shit terugleggen bij haar en ben je in elke geval van de nare moeder af. Het helpt je misschien om alles wat je je ooit van haar hebt aangetrokken weer uit te trekken als zijnde niet jouw pakkie an. Het loslaten van de hoop is natuurlijk moeilijk, maar ook bevrijdend.

    1. Ik heb mijn oma’s niet gekend. Maar meer nog: Ik kon er geen duidelijk beeld van krijgen. Alsof er een taboe op rustte. Wat er over ze verteld werd leek meer op een rookgordijn. Maar nu ik dat taboe doorbroken heb, en geen genoegen meer neem met wat me verteld is, me toch zelf een beeld gevormd heb van ze, lijkt het op ‘n soort van derde dimensie, waardoor het verhaal diepte krijgt, perspectief.

    2. Ben er helemaal mee eens. We weten weinig over het verleden van de moeder en haar moeder of familiegeschiedenis. Ook de vader blijft voor mijn gevoel onderbelicht. Hoe was de verhouding tussen vader en moeder? Ik kan me voorstellen hoe erg het was en is.
      Narcisten, borderliners zitten misschien op het autistisch spectrum op de een of andere manier. Wellicht was de moeder ook autistisch? Mij heeft het geholpen hun zelf als slachtoffer te zien. Tegenwoordig hebben we meer toegang tot kennis op internet en boeken.
      Radicaal vergeven van Tipping heeft mij ook aan het denken gezet, dat we hier op aarde zijn om menselijke ervaringen mee te maken die onze ziel laat groeien.
      Heel veel sterkte toegewenst!

      1. Wat ik eerder bedoel, Sanne: Als ik had kunnen meemaken hoe mijn grootouders met mijn ouders omgingen, dat dat een stukje informatie was dat ik miste. Mijn ouders als kind in te kunnen voelen. Niet zozeer om te vergeven, maar om mijn eigen geschiedenis te kunnen begrijpen. Zonder inzicht in mijn (emotionele) geschiedenis kan ik niet vooruit, zoiets.

  9. Lieve Pierrot
    Dan je wel voor je schrijven. Zo helder verwoord jouw zo diepe gemis en zo velen worstelingen.
    Als je niet vastgehouden bent, bent gezien, bent gekend, dan kan je niet loslaten. Zou je dat kunnen aanvaarden?
    Hierna zou jij zelf jouw vorm aan JOUW leven kunnen geven. Dat mag.
    Want jij weet wat liefde is !!!
    Blijf trouw aan je zelf. Doe niets wat niet goed voelt. Neem verwarring serieus door daar tijd voor te nemen.
    Jouw wens ik echte mensen toe op je pad. Mensen die JOUW schoonheid zien en deze tonen en uitspreken.
    Met een warme omhelzing
    Eveline

    1. Lieve Pierrot
      Misschien vind je dit gedicht ook mooi. Het is me een troost in zware tijden.

      van Ed Leeflang, uit: De veren.

      Januari
      Er huist een aandacht in de aarde
      die zij niet aan kan of niet zegt.
      Was zoveel schijndood voor je weggelegd
      je zou doordrongen zijn van de bevroren trots,
      waarin je wat zichzelf niet kennen dorst ijziger koesterde, in ongeduld bewaarde.

      Héél véél liefs voor jou!
      Eveline

  10. Ongelofelijk herkenbaar, Pierrot. Het verlangen naar een moeder, of (in mijn geval, op dit moment) een vader, een verlangen dat al zo lang bestaat en dat, ben ik nu ook aan het proberen te begrijpen, nooit zal worden ingewilligd.

    De waarom-vraag die niet wordt beantwoord, die je zelfs wordt kwalijk genomen, en de dingen nog erger maakt.

    Mijn moeder is al enkele jaren zwaar dement en ligt sinds een paar maanden in het verpleeghuis. Mijn vader heeft beginnende Alzheimer. Mijn broer heb ik al dertig jaar niet gezien. Via via hoor ik dat hij nog steeds kwaad/jaloers is omdat ik op mijn 14e, 15e anorexia kreeg en toen meer aandacht kreeg dan hij. Dat is ten eerste helemaal niet waar (ik kreeg juist geen aandacht, het werd genegeerd), maar ook was hij het huis al uit en onderhield nauwelijks nog contact toen ik dit kreeg. Enfin, ik ben nu bijna 60 en hij is drie jaar ouder dan ik. Tijd om dingen eens los te laten? Ik heb mijn broer in de loop der tijd meerdere malen benaderd, maar hij wil niet spreken over het verleden.

    Mijn vader, ik vermoed dat hij een verborgen narcist is, heeft zijn gehele lot langzaam maar zeker in handen gelegd van mijn broer (openlijk narcist?), die de door mij opgestarte zorg had overgenomen en eerste contactpersoon is geworden. Mijn vader lijkt nu een willoze marionet in handen van mijn broer. Alles wat mijn broer wil, gebeurt – van het aanschaffen van allerlei spullen die mijn vader niet wil, tot de beslissing om ook naar het verpleeghuis te gaan. Ze zijn deze weken de flat aan het leegruimen, ik word daar ook niet bij betrokken.

    Dat mijn broer voor mijn vader zorgt, daar is op zich natuurlijk niets mis mee. Hij heeft er ook de tijd en de middelen voor, en een sterke fysieke gezondheid (ik heb die niet). Dat hij met mijn vader een pact vormt waarin ik volledig word buitengesloten, dat vind ik verschrikkelijk. Enkele dagen geleden belde ik mijn vader, omdat we hadden afgesproken dat ik op bezoek zou komen – uiteraard als mijn broer er niet is, want die wil mij niet zien. Mijn broer was er toen ik belde, en mijn vader zei plotseling dat hij geen bezoek meer wilde. Ik snapte het niet, want we hadden in principe afgesproken voor de volgende dag, maar hij hield vol. De flat was een rommeltje, zei hij, maar dat kan de reden niet zijn. Ik slaagde erin rustig te blijven en vroeg: ‘Waarom mag ik niet op bezoek komen?’ Geen antwoord, hij had het eerder in de week al gezegd zei hij (dat is volkomen onwaar), ik had niet geluisterd (pijnlijk, ook niet waar). ‘Dus je wilt dat ik helemaal niet meer op bezoek kom?’ zei ik. Precies, dat wilde hij. Mijn broer zat naast hem. Ik kreeg geen reden, ook niet later van mijn broer (het enige contact dat we hebben is dat hij mij eens in de twee, drie weken een bot, neerbuigend, schofferend appje stuurt, waar ik niet meer op reageer omdat ik steeds drie dagen ziek ben van zijn berichten).

    Dus wat nu? Ik word er definitief uit gegooid en weet niet waarom. Bij mijn moeder in het verpleeghuis mag ik alleen op bezoek met toestemming van mijn broer, de eerste contactpersoon. Mijn tante mag van hem echter wel zonder toestemming langs, dus hij speelt dit uit. Hij is bezig met macht, denk ik; mijn vader, met wie hij een groot deel van zijn leven ruzie had, is nu ‘van hem’; mij kan hij, gesteund door de belachelijke wetten over de rechten van eerste contactpersonen, volledig buiten deze zaak houden, en door mijn vader te instrueren kan hij alsnog wraak op mij nemen, door hem tegen mij op te zetten en hem dit soort dingen te laten zeggen en doen. Althans, dat is een door mij bedachte verklaring. Omdat ik denk dat de pijn minder is als ik de redenen weet, heb ik me de afgelopen dagen (maar natuurlijk ook eerder al) helemaal suf gepiekerd.

    Het eerlijke antwoord zal ik denk ik nooit krijgen en dat vind ik moeilijk. Mijn vader is ook nooit aanspreekbaar geweest op hoe het allemaal is gegaan. Als ik erover begon – geduldig, totaal niet aanvallend, met vragen – werd hij kwaad en nam bijvoorbeeld een half jaar de telefoon niet op als ik belde. Wat doet denken aan de langdurige stiltebehandelingen die ik als kind kreeg, soms werd ik een week doodgezwegen en wist niet eens waarom, het was afschuwelijk. Er werd ook veel geslagen, maar het psychische geweld was oneindig veel erger en destructiever.

    Het rare is dat ik me steeds maar blijf afvragen: heb ik nu te maken met mijn vader die beginnende Alzheimer heeft en die, beïnvloed door mijn broer – die zijn eigen zieke motieven heeft – lelijk en afwijzend tegen mij doet? Of is dit echt wie hij altijd al geweest is? Hij heeft nadat ik uit huis was nooit meer geïnvesteerd in een goede vader-dochterrelatie. Mijn ouders kwamen ook nooit langs. Het contact moest altijd vanuit mij tot stand komen. Mijn broer heeft mijn ouders samen met zijn vriendin dertig jaar lang getreiterd; daarna zijn ze opeens omgeslagen, toen het slechter begon te gaan met mijn ouders.

    Ik weet nog niet wat ik nu zal doen. Aan een kant wil ik mijn vader opbellen en uitkafferen – dat zal zeker einde verhaal zijn, voorgoed. Het kind in mij is woest om de niet gekregen liefde, woest om wat er nu gebeurt, hoe mijn vader mij verloochent en verstoot. De Verloren Zoon, mijn broer, is door hem heilig verklaard en ik, de trouwe zoon, kan oplazeren. De verloren zoon doet daarbij ook nog eens alle mogelijke moeite om dit zo snel en effectief mogelijk te bewerkstelligen. Het is verschrikkelijk.

    Aan de andere kant vind ik als empatische HSP’er dat ik mijn vader toch moet blijven steunen en geen streep moet zetten onder het contact. Een vriend van me, die wel enigszins emotioneel verwaarloosd is, maar geen idee heeft wat narcistisch misbruik is, zegt sussend dat op een gegeven moment je ouders de kinderen worden en dat jij dan de volwassene moet zijn en voor ze moet zorgen. Dat is leuk bedacht, maar waar narcisten in het spel zijn wordt het toch een heel ander verhaal. Het is niet uit te leggen aan wie het niet heeft meegemaakt, dat ondervind ik nu ook keer op keer.

    Ik heb advies gevraagd aan de vrouw die al jaren case-manager is van mijn ouders (zij kent ook mijn broer). Ik heb haar gebeld, en uitgelegd waarom ik me zorgen maakte na het gesprek met mijn vader. ‘Ja en wat wil je nu van mij?’ zei deze mevrouw. Ik zei dat het ook dermate pijnlijk was voor mij, dat ik graag mijn verhaal even kwijt wilde. Daar reageerde ze niet op. Toen vroeg ik haar of zij misschien wanneer ze mijn vader zag bijvoorbeeld eens aan hem kon vragen hoe het contact met zijn dochter was. ‘Als iemand die geen familielid is hem dit vraagt kan dat misschien goed zijn’, zei ik. Zij vond dat dit niet tot haar taak behoorde. En nog maar weer eens: ‘Wij hebben alleen contact met de eerste contactpersoon.’

    Ik legde nog uit dat het voor mij waarschijnlijk niet eens mogelijk is om mijn moeder te bezoeken in het verpleeghuis, omdat mijn broer geen toestemming zal geven. ‘Dat kan’, zei ze. Toen zei ik: ‘Dus als wat er nu gebeurt betekent dat ik eigenlijk mijn ouders nooit meer kan zien, dan is daar niets aan te doen?’ ‘Nee’, zei ze. Daar was dan niets aan te doen. En nee, ze had ook geen tips of iets dergelijks.

    Het was een kort en onthutsend telefoongesprek. Maar de conclusie is dat ik alleen nog maar mijn eigen beleid kan voeren. Over dat beleid denk ik nu na. Mijn doel is om te overleven, ik heb het nu sowieso heel zwaar. Maar misschien moet ik nu accepteren dat het echt zo is. Dat ik het nooit meer zal krijgen, de liefde van mijn ouders waar ik zo naar verlangd heb. Dat ik de hoop daarop op moet geven. Kijken naar wat ik wel heb. Geduldig zijn met mezelf. Grappig, hierboven lees ik de post van Maria die zegt dat ze niet naar de uitvaart gaat als het zover is. Dat rakelt teveel op… Ik ga niet naar de uitvaart omdat ik mijn broer niet wil zien, dat monster. Dat wordt een gedoe bij die kist – echt beter van niet! : ) Ik heb er gelukkig vrede mee om niet te gaan.

    Ik ben heel benieuwd naar verhalen van anderen hier over hoe jullie zijn omgegaan met narcistische ouders of familie in de laatste levensfase. Het is voor mij net alsof ik alles nog eens in gecomprimeerde vorm moet meemaken. En sommige dingen zijn nog erger dan ze toen al waren. Hoe je door een narcist als mens wordt verloochend. Hoeveel ik er ook over gelezen heb, ik vind dit nog steeds heel zwaar, pijnlijk en verbijsterend.

    Sterkte gewenst voor een ieder hier!

    Liefs,

    Lonne

    1. Lieve Lonne
      De wijsheid heb ik niet in pacht!

      In jouw schrijven meen ik te lezen dat jij weet wat je wil. Jij wilt je beiden ouders bezoeken. Jouw broer heeft de regie over je ouders overgenomen. Hij wil jouw weghouden van je ouders.
      Wil jij dat?

      Je kunt dit bespeekbaar maken in je moeders verpleeghuis met het hoofd van de afdeling, die je zal verwijzen naar de arts of maatschappelijk werker. Zo ook daar waar je vader gaat wonen. Ze moeten daar iets met deze situatie!!!

      Mijn ouders zijn overleden al enige jaren geleden. M’n vader was een dwangmatig narcist( diagnose zo’n 4 jaar voor zijn dood) mijn moeder was héél lief , slachtoffer en regelaar van alles. Hij kon NIETS zonder haar. Zij overleed als eerste, half verlamd door een hersenbloeding, in een verpleeghuis. Ik ben de middelste van 3 kinderen. Doordat er vroeger nooit gepraat mocht worden door / van die man, gebeurt dit ook niet sinds wij volwassenen zijn. It’s take 2 too tango!

      Mijn keuze in betrokkenheid, naar beiden ouders is er altijd geweest door beiden te blijven bezoeken in de “veiligheid” van hun tehuizen. Mijn moeder verzorgende ik vele uren in de week, vele jaren. ( Met tijds afspraken dat die man en ik nooit tegelijk bij m’n moeder waren!! Die man hield zich daar vaak niet aan)

      Ongeacht wat mijn zus en broer er me hierover zeiden, koos ik voor mijn harts-gevoel ( Dat kan zwaar zijn).

      Een begeleidende psychologe toen, zei me, m’n ouders hun zorgbehoefte aan de maatschappij over te laten. NEE! was mijn kei harde antwoord aan haar.

      Voor mij was deze weg goed, omdat ik mijn zelf ben trouw gebleven.
      Toen mijn moeder overleed was ik als enige bij haar, ondanks dat ik haar anderen kinderen had gebeld en geïnformeerd. Bij het overlijden van die man(vader) was ook m’n broer aanwezig. M’n zusje heeft altijd een smoes als ze zou moeten handelen.

      Mijn schuldgevoel kon/kan soms groot zijn door het zien wat er gebeurt en de ” straf” die dat had als gevolg van m’n beschermend handelen.
      Toch was ik die laatste jaren van hun leven aanwezig, en handelde.
      Dat was een troost voor m’n moeder. Die man bleef een ellendeling. Zijn dwang en angsten waren toen beter zichtbaar voor mij.

      Er is geen contact met m’n broer en zus ontstaan.

      Zelf sta ik nog altijd achter die keuze’s van toen. Ik denk dat ik mezelf ben trouw gebleven.

      Met een hartelijke groet, en veel sterkte toegewenst Lonne.
      Eveline

  11. Een nieuwe mama vinden lukt nooit echt.
    Wel iemand die er dicht in de buurt komt. Zo iemand heb ik nu 3 jaar en wat een heerlijkheid.
    Sterkte

  12. Zo herkenbaar Pierrot, ook ik heb voor mijn gevoel nooit een moeder gehad.
    Hetzelfde verhaal als dat van jou. In April is ze vrij plotseling overleden. Het vreemde is dat ik er toch verdriet van heb, dat had ik niet verwacht en wat nu dus ook niemand begrijpt want ik had toch geen band met haar. Ik voel me nu eenzaam in mijn verdriet. Ik zal het toch zelf moeten verwerken. Gelukkig heb ik 3 jaar geleden een hele goede psycholoog gehad (2 jaar lang wekelijks gesprekken) en wat ik daar geleerd heb zal me nu verder helpen.

    1. Dit begrijp ik volledig Jolanda. Er is toch altijd die bloedband, dus ergens doet het je zeker iets. Ze is en blijft je ‘moeder’. Maar haar overlijden is ook het einde van die laatste strohalm, die laatste hoop om toch ergens een kleinigheid moeder te ontdekken. Daar neem je nu ook afscheid van. En dat zal ook bij mij gebeuren. Ik neem er vrede mee, maar waar ik geen vrede mee heb is de idee dat ik me als 16-jarige al liep af te vragen of ik op de begrafenis van mijn moeder wel zal kunnen huilen. Zo’n zaken hoort een puber zich niet af te vragen. Ergens heb ik zo veel gemist, maar ergens biedt dat mij nu ook een zeer grote rijkdom. Ik kan kleine zaken zo enorm waarderen, omdat ik de andere kant ken. Zoals ze zeggen : wie niet door het donker van de nacht ging, kan nooit de warmte van het ochtendgloren waarderen. En dat hebben wij meer dan ooit meegekregen…

  13. Dit wilde ik nog zeggen, sorry Pierrot als ik naar aanleiding van je column teveel uitweidde over mijn eigen situatie. Ik herkende heel veel in je verhaal. En het is grappig, ik had net gisteren overwogen Iris te vragen of ik een gastcolumn mocht schrijven – nu kwam het verhaal er eigenlijk in reactie op het jouwe uit.

    De dingen die tegen je gezegd zijn, zijn verschrikkelijk. Hoe je genegeerd bent, maar ook opzettelijk gekwetst. En ja, wat Miep zegt is ook weer waar, je ouders handelen vanuit hun eigen pijn. Je kunt je toch haast niet voorstellen dat iemand er werkelijk voor kiest om zo te zijn tegen zijn kinderen. Het blijft echter moeilijk te begrijpen, zeker als je zelf vaak pogingen hebt gedaan om wel een goed contact met ze te krijgen en als je zelf wel liefde hebt gegeven.

    Ik heb ook veel aan de reacties van andere posters op jouw column. Dank jullie wel. ‘Blijf trouw aan jezelf, doe niets wat niet goed voelt, neem verwarring serieus door daar tijd voor te nemen’ (Eveline), ook ik neem dat ter harte, evenals de andere lieve en betrokken reacties.

    Heel veel goeds en sterkte gewenst, en hou vol!

    Liefs,

    Lonne

  14. Eveline, bedankt voor je reactie!

    Ik wil even ingaan op wat je aangeeft. Mijn demente moeder is sinds een paar maanden in het verpleeghuis, mijn vader wil daar ook naartoe.

    Ik heb eerder al, nietsvermoedend, naar het verpleeghuis gebeld om te vragen hoe de bezoekregeling was (ook gezien corona). Ik kreeg toen te horen, van het hoofd van de afdeling, dat ik voor een bezoek de toestemming nodig heb van mijn broer, die eerste contactpersoon is.

    Aangezien mijn broer mij al jaren bij mijn ouders weg probeert te houden, legde ik uit dat dit erg lastig kan worden. De vrouw die ik sprak bleef echter bij haar standpunt. Ik legde de hele situatie uit, maar ze zei dat zij alleen contact hadden met de eerste contactpersoon, en er niet tussen gingen zitten als er gedoe was in de familie.

    Dat begrijp ik wel, maar het betekent dus – zei ik ook tegen haar – dat ik afhankelijk ben van de luimen en grillen van mijn broer om al dan niet mijn moeder (en binnenkort ook vader) te kunnen bezoeken, en dat dit heel goed kan inhouden dat ik mijn moeder (en zo meteen dus ook mijn vader) nooit meer kan zien.

    Ze erkende dat dit zo was. Ze wenste me sterkte. Toen hing ze op, want ze werd weggeroepen.

    Dit is dus exact dezelfde reactie als die van de case-manager van mijn ouders, die ik begin deze week heb gebeld.

    Ik ben nog bij de rechtswinkel geweest, maar inderdaad, als tweede contactpersoon (er zijn verder geen kinderen) heb je helemaal geen rechten. Je leest er aangrijpende verhalen over op internet. De enige manier zou zijn om via de kantonrechter het mentorschap aan te vragen over mijn ouders; dan zou ik – als dat al toegewezen zou worden – eerste contactpersoon worden, en dus alle rechten hebben. Maar vanwege mijn slechte gezondheid kan ik beter geen eerste contactpersoon zijn. Mijn ouders wonen ver weg, ik heb geen auto etc. etc.

    Als mijn broer morgen beslist dat mijn moeder euthanasie moet krijgen, dan gebeurt dat. Zelfs mijn vader heeft daar niets over te zeggen! Ik vind het onbegrijpelijk. En zoals het nu gaat, loopt het dus spaak. Ik mag wel naar het tehuis bellen om te vragen hoe het met mijn moeder gaat, maar voor een bezoek heb ik, als enige dochter van mijn moeder, toestemming nodig van mijn broer.

    Als de familieverhoudingen al niet door en door verrot waren zouden ze het door dit soort regelingen nog bijna worden! : ) Eén persoon krijgt alle macht!

    Het is momenteel alsof ik een ijsberg probeer te beklimmen; overal glijd ik uit, overal heerst kou. Mijn vader wil, beginnend dement en geprogrammeerd door mijn broer, niet dat ik op bezoek kom in de flat waar hij nu nog woont. Er is geen aanleiding voor deze plotselinge ommezwaai. Ik heb geen idee of ik als hij over een tijdje in het verpleeghuis zit, wel mag komen – en dat zal dan sowieso weer met toestemming van mijn broer moeten gebeuren.

    Het voelt als iets waarmee je naar de rechter zou moeten stappen, of naar de Ombudsman o.i.d., maar het is juist bij de wet zo geregeld!!

    Intussen gaat mijn broer al sinds mijn moeder is opgenomen elke week met mijn vader op bezoek bij mijn moeder. Hij wel!

    Ik maak uiteraard plannen om dat gedoe met toestemming vragen te omzeilen, en ik denk en hoop dat het me wel zal lukken, maar dat het zo moet vind ik verschrikkelijk. Het is slopend.

    Wat er onder dit hele verhaal gebeurt is dat ik ook weet dat ik bezig ben om alsnog een redelijke vorm van contact te krijgen met mijn ouders, nu ze nog leven; om te horen waarom ik van mijn vader opeens niet meer langs mag komen; om mijn moeder, die een vreselijke moeder was, maar die liever is geworden toen ze ging dementeren, nog een keer te zien voordat ze doodgaat.

    Ook dat is glad ijs. Ook dat is een ijsberg waar ik ieder moment af kan vallen. Dat weet ik. Ik zoek toch nog naar iets van liefde of echt contact. Dat is gevaarlijk, want mijn vader, met wie ik altijd het contact heb onderhouden, kwetst me nu meer dan ooit, en mijn moeder zal me, als het me lukt om haar te bezoeken, hoogstwaarschijnlijk niet eens herkennen – daar is ze te dement voor.

    Ik heb vandaag ook telefonisch een hele aardige verpleegster gesproken in het tehuis; het lijkt alsof de verplegers de situatie wel begrijpen. Ze zijn altijd heel vriendelijk als ik bel. Maar ook zij moeten zich aan de regels houden. Behalve door hen word ik door alle betrokkenen in deze situatie eigenlijk genegeerd en uitgewist. Door mijn broer, mijn vader, het rechtssysteem, de case-manager, de hoofdverpleegkundige en zelfs door de werkster van mijn ouders, die niet wil dat ik op bezoek kom als zij er is, omdat ze ‘geen pottenkijkers wil’. (Mijn broer benadrukt dit, uiteraard, en mijn vader gaat erin mee.)

    Ik weet niet wat goed is om te doen. Eerder deze week dacht ik, ik trek nu de streep, het is klaar, ik kan niet nog meer pijn aan. Vandaag dacht ik weer, ik ga toch proberen om binnenkort mijn moeder te bezoeken, de toestemmingsregeling op de een of andere manier omzeilend.

    Opnieuw word ik, en nu zelfs door instanties en de wet, niet als volwaardig mens gezien, lijkt het. Ik voel dat en wil proberen daarboven te staan om mijn doel te bereiken. Mijn doel is contact met mijn ouders. Maar er is een risico dat mijn pogingen nog meer pijn teweeg zullen brengen. Daar moet ik op voorbereid zijn. Dat ben ik op dit moment nog niet, zeker niet wat mijn vader betreft. Dus ik geef het nog even tijd.

    Als ik de Wijze Beslissing heb genomen laat ik het weten, OK? : )

    Liefs en veel sterkte voor een ieder!

    Lonne

    1. Lieve Lonne
      Jouw beeld van deze ijsberg is raak!!!
      Dit is werkelijk verschrikkelijk!!! Dit wist ik niet dat nu deze bevoegdheden voor een eerste familie vertegenwoordiger van een min of meer wilsonbekwame mens zo zijn verworden. Zeer treurig !!!!
      ( Een gevolg van het erbarmelijke te kort aan kundig personeel in verpleeghuizen? Dat lijkt me.)

      Op een site van de regering, ” Het juiste loket” zonet gelezen, dat een arts van dat tehuis een andere vertegenwoordiger kan aanwijzen. Maar dat is niet jouw vraag en optie. Met wat je schrijft lijkt het gedrag van je broer veel op ernstige pesterijen en machtsmisbruik.
      ( Mijn moeder was van 2000 tot 2005 in verpleeghuizen. Ik was haar vertegenwoordigster, maar nooit heb of zou ik iemand een contact met haar ontzeggen. M’n vader was van 2004 tot 2009 in een verpleeghuis. M’n broer was zijn eerste vertegenwoordiger. Geen problemen zoals jij ze nu meemaakt).

      Dit vind ik iets voor de media, en een maatschappelijke discussie, omdat dit trauma’s creëren is. Schandalig!!!

      Maar daar ben jij niet mee geholpen.
      Is het een optie om gewoon naar je vader’s woning te gaan als je te weten bent gekomen dat je broer en de huishoudelijke hulp er niet zijn bij je vader. Misschien via je broers partner? Of via de buren van je vader.
      Gewoon je vader even willen zien in zijn woning en een taartje meenemen en samen eten, of zo iets. Maak foto’s van jullie voor je zelf. Neem het gesprekje op, op je telefoon, voor je zelf.

      Probeer goed voor je zelf te zorgen. ik wil even nadenken wat mogelijk zou kunnen zijn.
      Veel liefs en goeds toegewenst, Eveline

  15. Lieve Eveline, ik ben tot tranen toe geroerd om te zien dat je meedenkt. Dank je! Ja, deze kwestie zou iets voor de media zijn, maar ben ik nu veel te moe voor. Misschien later.

    Mijn broers partner stuurt hem aan; zij is zo mogelijk nog erger dan hij. Ook haar heb ik al 30 jaar niet gezien en ik heb geen contact met haar. Het plan om onverwachts bij mijn vader langs te gaan met gebakjes ofzo heb ik zeker al overwogen. Van mijn broer zal ik echter niet horen wanneer die er is, en de huishoudelijke hulp komt elke dag langs wanneer het haar uitkomt, dus dat is lastig. Ik moet twee uur reizen om naar mijn ouders te gaan en mijn eigen gezondheid is ook zwak, ik had (ook i.v.m. corona) steeds geprobeerd een lift te krijgen van een vriend die een auto heeft.

    Mijn vader is begin volgende week jarig. Misschien kan ik dat als aanleiding gebruiken om toch onverwacht langs te gaan – niet op zijn verjaardag, want dan zal mijn broer er wel zijn, maar een andere dag, en dan misschien vroeg in de avond, dan is de werkster er vast niet.

    Maar tegelijk denk ik: hij wil het niet. Het gaat nog meer ellende geven. Gisteren dacht ik: ik schrijf hem een kaart, voor zijn verjaardag, en zeg er eerlijk op dat ik niet begrijp waarom ik opeens niet meer op bezoek mag komen, en dat het veel pijn en verdriet geeft.

    Dat lijkt iets normaals om te zeggen tegen een familielid, maar in mijn geval is zulke eerlijke communicatie naar mijn vader altijd afgestraft met woede, stilzwijgen en langdurige neerbuigendheid. De kans is groot dat hij door zo’n kaart nog meer naar mijn broer toetrekt; hebben ze samen iets om mij te kunnen neerhalen! Aan de andere kant, veel erger dan het nu is kan het haast niet worden. Een vriend van me zegt: ‘Stap uit de kind-rol en benader je vader zoals je het bij een goede vriend zou doen. Je bént geen kind meer.’ Dat is interessant, want inderdaad, met al die angst die ik nog steeds voor (de woede van) mijn vader heb, voel ik me inderdaad vaak een kind – niet het kind dat op haar 17e ontsnapt is aan de ouderlijke woning en, zij het al zwalkend, een best mooi en zinvol eigen leven heeft opgebouwd, maar de zesjarige die niet thuis durfde te komen omdat ze een gat in de knie van haar broek was gevallen en wist dat ze daarvoor op haar donder zou krijgen.

    Ik wik en weeg. Wat kan ik aan? Is alles niet al verloren? Zal ik dan maar gewoon doen wat ik inderdaad bij een goede vriend zou doen, dus (op een kaart) zeggen wat ik voel, en dan maar zien wat er gebeurt? Dan doorbreek ik de ‘Er wordt hier niet over gevoelens gesproken’-code die heerste bij ons thuis. Ik weet niet welke gevolgen dat zal hebben. Voor mijn broer zal het zeker koren op zijn molen zijn, en mijn vader is in zijn handen, dus tja.

    Al die afwegingen en berekeningen…!

    Heel erg bedankt voor het meedenken. Wat de kwestie met toestemming vragen betreft overweeg ik ook nog de klachtenfunctionaris van de zorginstelling te benaderen. Maar daar moet ik even energie voor hebben, dat heb ik nu niet, later misschien. En het zal zeker ook weer gedoe geven in de familie – mijn broer zal woest zijn als hij erover wordt aangesproken (en mijn vader dus ook). Dat moet ik ook aankunnen.

    Als ik een kaart stuur moet die vandaag op de post, dus dat scheelt, dan heb ik dat maar gehad! : )

    Veel liefs en nogmaals heel erg bedankt!

    Lonne

  16. Lieve Lonne
    Vandaag heb ik met het “juiste loket” gebeld. De aardige vrouw die ik sprak zal nadenken n.a.v. jouw situatie. Haar reactie zal wel minstens één week duren. Dat wat jij ,door deze wet , meemaakt gebeurt veel vaker, vertelde zij. ( Ze rapporten naar de regering. )Ik zei dat dit trauma’s creëren is, en de GGZ kijkt weg o.i.d. enz. Dat herkende ze wel, min of meer.
    Zij zei dat” goed vertegenwoordigd” ( aan elkaar geschreven ) een site met info heeft. Je kunt een contactformulier in vullen. Dat zou ik je nu aanraden.
    Ook heb ik de NOS geïnformeerd over deze situatie van je, als structuur. Er moet m.i. veel meer aandacht hiervoor komen. Zal ook het Trimbos instituut mailen over de gevolgen van deze wet.

    Één ding wil ik je nu graag zeggen, deze situatie word door je broer gecreëerd. Hij is daar verantwoordelijk voor ! Zo hier naar kijken helpt je misschien iets afstand te nemen. Dat kan overzicht geven en meer bij je zelf blijven. Is moeilijk, dat is waar, maar jij moet zo héél mogelijk blijven.
    Je leest van me,
    Met een warme knuffel, Eveline

  17. Ow wat herkenbaar weer. Rillingen overal. Tranen in mijn ogen. Lieve ouders die erkenning geven al is het maar een beetje Is niets teveel gevraagd. Ik zal je nooit gunnen wat ik zelf nooit heb gehad? Dat zijn de uitspraken waarmee je een kind voorgoed littekens geeft op de ziel. Wat verschrikkelijk voor je en wat goed hoe je ermee omgaat. Je kunt het goed verwoorden. Veel geluk met je proces 🍀

  18. Eveline, heel erg bedankt voor je hulp! Ik wist niet van het ‘juiste loket’. Wat goed dat je iemand hebt gesproken die erover na wil denken. Het is waar, dit soort wetten en regelingen creëren trauma’s. En daar hebben we er al genoeg van… ( :

    Ik ben nu moe, maar ga morgen dat ‘goed vertegenwoordigd’ opzoeken!

    Wat de kaart aan mijn vader betreft, mijn conditie heeft de knoop doorgehakt. Ik heb het bij een felicitatie gelaten. Niet nog meer stress opzoeken, ik moet nu echt rustig aan doen.

    Heel erg fijn dat je zo begaan bent en zo veel actie hebt ondernomen!!

    Liefs en fijn weekend voor ieder hier!

    Lonne

  19. Ik weet niet of je dit nog leest (ik loop vaak achter met het lezen van de blogs), maar wat ontzettend dapper wat je hebt geplaatst. Ik voel gewoon pijn als ik het lees.
    Mijn zussen en ik hebben veel meegemaakt met onze moeder, wat littekens heeft achter gelaten die nog steeds voelbaar zijn en gevolgen hebben. Maar jouw verhaal is nog zoveel malen meer intens en pijnlijk. Mijn hart gaat naar je uit.
    Ik vind je sterk en moedig, dat je dit verhaal hebt gedeeld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *