Dit is een gastcolumn van Jasmijn
Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische en dominante mensen kwam ik steeds dieper in een existentiële crisis terecht, omdat ik zo werd uitgedaagd in mijn geloof in de wereld en de mensheid, dat ik het op een gegeven moment echt niet meer wist. Ik liet binnen alle leefgebieden over me heen lopen (gezin, werk, relaties etc) en accepteerde respectloos gedrag omdat ik moe gestreden was en het vast verdiend had. De ander (moeder o.a.) had immers geen psychische hulp nodig, ik was degene met de gebruiksaanwijzing.
Door de vele trauma’s opgelopen in de destructieve relaties had ik PTSS ontwikkeld en onderging hiervoor een kortdurende traumabehandeling. Achteraf vermoed ik dat er al een diepgewortelde PTSS onder lag door het verborgen narcistisch misbruik, en dat deze door die latere trauma’s slechts is aangewakkerd.
PTSS bovenop PTSS als 30-er. En dan moet je leven nog beginnen. Of mag ik nu opnieuw beginnen? Of wat moet ik nu? En hoe doe ik dit? Ik moet dit nu eerst tot op de bodem gaan uitzoeken en over analyseren op papier en boeken over narcisme gaan bestellen en informatie opzoeken en ervaringen lezen, anders word ik helemaal gek en verlies ik mezelf. Dit alles voelt echt als een nepwereld en dat ik dan zo meteen wakker word uit een nare droom en dat ik dan snel mama kan bellen en ze me een lieve, warme knuffel komt geven… roept het kind in mij.
Helaas.
De uiteindelijke ontmaskering van het narcistisch misbruik door mijn moeder werd in feite in gang gezet tijdens mijn traumabehandeling. Naast het opruimen van de trauma’s zocht ik daar onbewust ook de bevestiging van het bestaan van de ware realiteit en hoe de wereld bedoeld is te zijn. Ik zocht de ontkrachting van het negatieve zelfbeeld dat ik had gecreëerd. Door de psychologische conditionering vanuit mijn moeders giftige invloed was ik ervan overtuigd geraakt dat er echt iets structureel mis moest zijn met mij. Maar dit was niet zo. Ik moest alleen wat normaal is als het ware weer aangeleerd krijgen. Hiermee bedoel ik: het normale menselijke en pure leven met echte emoties en interactie met ‘normale’ volwassenen. Respect en acceptatie voor elkaars gebreken. De bewondering voor de ander hoe hij of zij is. Stabiele mensen, met al hun menselijke tekortkomingen, die in de realiteit staan. Niet die geheime toxische omgeving waar ik in ben opgegroeid en onwetend in vast werd gehouden. Ik kwam tot mezelf tijdens de traumabehandeling, ik kreeg de bevestiging die ik nodig had. Ik sta wel degelijk goed in contact met mijn emoties. Ik ben niet gek! Er is niks mis met mij. Na de interne PTSS behandeling waren mijn trauma’s uit de nare relaties ‘verdwenen’ en kon ik naar huis om te gaan genieten van de rust in mijn hoofd.
Echter, niets bleek minder waar. Mijn hoofd kreeg ineens ruimte, heel veel ruimte. En voordat ik het wist zat ik middenin een psychologische zelfanalyse van mijn turbulente leven. Een doolhof. Een gevoel van ontsteltenis besloop me en een marathon aan vragen raasde door m’n hoofd; Hoe ben ik hier beland? Waarom is mij dit overkomen? Waarom heb ik mijn verleden laten gebeuren? Waarom ben ik nog maar een schim van wie ik ooit was? Alleen mijn moeder heb ik eigenlijk nog over. Waarom ben ik zo geïsoleerd geraakt? Hoe is dit mogelijk? Dat is toch niet gezond? Is dit allemaal mijn eigen schuld? En toen ging ik patronen zien en werd het me langzaam duidelijk, na bijna 24 uur non-stop analyseren had ik het scherp op m’n netvlies. Doordat ik overvallen werd door een gevoel van onrecht en boosheid, heb ik middels een brief een eerste aanzet gedaan om mijn moeder te confronteren. Achteraf zinloos, maar ik moest iets. Ik dacht dat ik gek werd. Hoe kon ik het zover laten komen en er zover in verzonken raken?
Deze zomer heb ik haar een brief ge-e-maild met daarin een klein deel van mijn jarenlange opgekropte frustratie en boosheid, wetende dat ik hier echter geen empathische reactie op zou krijgen. Ik confronteerde haar met haar foutieve handelen, leugens en nalatig gedrag. Mama appte mij vrijwel direct nadat ik de brief verzonden had, dat ze mij hier persoonlijk over wilde spreken. Een dag later appte ze met een smoes of ik misschien nu langs kon komen. Zoals verwacht van een narcist was dat een egoïstische en emotieloze reactie uit paniek en met angst dat haar ware ‘ik’ onthuld zou worden. Geen bezorgde of empathische reactie voor haar dochter die ze zoveel leed heeft aangedaan en die nu wederom voor de laatste keer eigenlijk alleen maar verlangt naar erkenning en excuses. Helaas.
Ik heb uiteindelijk diezelfde avond nog laten weten dat ik per direct al het contact met haar verbreek uit zelfbescherming, maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken dat ik bovenstaande zaken met iemand zou delen. Ook schreef ik haar dat ik er vanuit zou gaan dat ze te allen tijde met respect over mij zal praten en mij nooit in diskrediet zou brengen. Daar stemde ze mee in en vroeg me naar de reden van mijn besluit. Ik heb dat in het midden gelaten en haar alle goeds gewenst.
Na zoveel jaar heb ik mezelf dan toch eindelijk verlost uit haar mentale onderdrukking en de psychische mishandeling achter gesloten deuren. Maar in plaats van opluchting voel ik me nu even banger, verdrietiger en eenzamer dan ooit tevoren. Al vanaf kinds af aan ben ik erg bang om alleen gelaten te worden en ben ik zo graag onder de mensen, en nu ineens… zonder dat ik het door heb gehad of ooit kon voorspellen, ben ik daadwerkelijk echt alleen. Geen gezin, geen sociaal netwerk, geen ouders, geen vriend en even geen werk. Een enkele kennis. That’s it. Alsof dit haar ultieme doel was, dat ga je dan denken. Want als er iemand sociaal, empathisch en liefdevol is, dan ben ik het.
Mijn eigen moeder waar ik zielsveel van dacht te houden, heeft nooit echte Liefde gekend. Blijkt nu achteraf, nu ik zie hoe de pathologie in haar hoofd in elkaar steekt. Mijn hele leven was een leugen? Een façade? Een schijnvertoning? Dit gaat veel tijd kosten om hier uit te komen. En ik kan het met helemaal niemand delen, want de gehele buitenwereld ziet haar als de perfecte zorgzame moeder en mij als die labiele dochter die haar moeder niets dan zorgen heeft gegeven en haar nu ook nog eens in de steek laat… Nachtmerrie. Een jaar geleden overleed mijn niet-biologische moeder aan kanker en nog geen jaar later moet ik noodgedwongen afstand nemen van mijn biologische moeder. Wat kan het leven toch raar lopen. Triest en bizar. Maar ik heb het overleefd. Want dat is het, een overleving. Ik heb het jarenlange misbruik en het gemene psychologische spel overleefd en mezelf bevrijd. Eindelijk.
Dag Jasmijn, een heel herkenbaar verhaal! Nu is de tijd aangebroken om je eigen leven op te pakken en hier iets moois mee te doen. Je zal daarin zeker nog tegen dingen aanlopen, want wie kan je vertrouwen als je dit nooit hebt geleerd? Gelukkig is er steeds meer hulp beschikbaar die je hierin kan ondersteunen. Uit je bericht begrijp ik dat je niet door je biologische moeder bent opgevoed (je hebt het over een biologische en niet-biologische moeder). Heeft je niet-biologische (adoptie?)moeder je nog kunnen helpen in de omgang met je biologische moeder?
Dag Eve,
Dankjewel voor je krachtige woorden. Het stukje ‘vertrouwen’ is inderdaad een erg ingewikkelde. Maar met de juiste mensen om ons heen komen we een heel eind. Ik ben opgevoed door twee moeders, waarvan de niet-biologische moeder vorig jaar is overleden. Met haar hard ik een warme klik, dus toen zij weg viel is het interne balletje gaan rollen als het ware.
Warme groet,
Jasmijn
Hoi Jasmijn
Ik heb zo goed als hetzelfde mee gemaakt, op mijn 38e was ik klaar met haar bemoeienis en manipulatie. Maar ik wist er nog geen woorden aan te geven, narcistisch zou niet in mijn hoofd opkomen… Behalve dat ik het niet ok meer vond op dat moment in mijn leven nog zo onder invloed te staan…. ik heb haar een brief geschreven vanuit mijn beleving en zoals een echte narcist betaamt, kreeg ik de brief terug met op elke zin een reactie in rode letters hoe verkeerd ik het had en hoe erg ze dit niet verdiende. Hierop volgde 6 jaren van afscheid, geestelijk maar ook fysiek van mijn moeder waar ik altijd afhankelijk van was (gemaakt). Schuldgevoelens en minderwaardigheidsgevoelens volgden. Mijn moeder spande samen met mijn narcistische broer terwijl hij net samen was met mijn beste vriendin en zij zwanger was van hun tweede. Na veel manipulatie verbrak zij ook onder invloed van moeder en broer het contact. Enfin nog heel veel gebeurtenissen en ellende volgden. Ik zou best graag met je in contact willen komen om gevoelens te delen, ik denk dat er geen verhaal/gevoel zo dicht bij elkaar komt als die van ons.
Hoi Jacqueline,
Dank voor je fijne reactie. Jouw verhaal, althans het gedeelte dat je hebt beschreven, klinkt inderdaad erg vergelijkbaar. We zijn niet alleen! En dat is al erg fijn om steeds meer te merken. Achteraf gezien is het levensbepalend als je op een gegeven moment zelf de knop om kunt zetten en alles door begint te krijgen. Maar voordat het zover is, als je er middenin zit, is het pijnlijk en een ongoing gevecht.
Ik wens jou heel veel kracht en levensgeluk.
Jasmijn
Hoi Jacqueline,
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Ook ik heb geen contact meer met al m’n broers en zussen door mijn N. moeder. Al 25 jaar… bizar. Ondanks veel therapie blijft de pijn. Ik ben aan de kant gezet als oud vuil omdat ik letterlijk ziek werd van haar gedrag. Ik moest wel voor mezelf kiezen hoewel ik wist dat ik dan iedereen kwijt zou zijn. Ik maakte mijn moeders leven kapot i.p.v andersom. Negeren, nooit goed genoeg, jaloezie, chanteren en manipuleren.
Heel wat drama’s doorstaan en dan ben ik ook nog eens hooggevoelig. Het perfecte slachtoffer voor een narcist. Ik heb hierdoor ook veel problemen met vertrouwen, ernstige verlatingsangst. Ik wil er eigenlijk nog eens een boek over schrijven. Wat zou het fijn zijn als er meer openheid hierover was en dat er een lotgenotengroep was want het is best een eenzame strijd.
Lieve groetjes Ineke
Lieve Jasmijn,
Heel veel sterkte gewenst, door een lotgenoot. Ik hoop van harte dat t je gaat lukken om een nieuw leven op te bouwen vanuit dit diepe dal. Het ligt niet aan jou en ik hoop dat je dat meer en meer kunt geloven. Je bent kapot gemaakt en gezien wat je schrijft is er nog een sprankje over van je eigen kracht en persoonlijkheid. Dat kleine groene plantje in een verschroeide wereld, het beeld van de voorkant van het tweede boek van Iris Koops, dat mag langzaam uitgroeien. Het moeilijkste is om mensen te vertrouwen en gezonde mensen in je leven te krijgen. Dat wordt nog een hele strijd met vallen en opstaan. Zorg dat je hulp blijft krijgen en pas goed op je gezondheid. Complexe ptss levert veel chronische ziektebeelden op, auto-immuun aandoeningen met name. Je verhaal is onvolledig maar snijdt zo al door de ziel. Alle goeds gewenst, door Marjet
Hoi Marjet,
Dankjewel voor je krachtige woorden. Ik vind de beeldende metafoor die je aanhaalt, het plantje van Iris haar boek, inderdaad heel treffend. Mooi dat je daar naar refereert, oog voor detail 🙂
Ook jou wens ik veel geluk en alle goed,
Jasmijn
Lieve Marjet, dankjewel dat je laat zien oog en ruimte in je hart te hebben voor anderen, terwijl jij waarschijnlijk ook kunt beginnen hoeveel je zelf hebt geleden. Heel fijn om dat te merken dat er werkelijk troost en bemoediging gegeven wordt.
En lieve Jasmijn, wat gun ik jou veel mensen die er werkelijk voor jou willen zijn. Ik hoor zoveel ontgoocheling, verwarring, eenzaamheid. Ik hoor ook hoe je getuigt van wat je al overwonnen hebt en dat is niet niks. Het zijn kanjers die zoveel onrecht overleven en zich zo duidelijk (weer) kunnen laten horen.
Wellicht is dat je grootste cadeau, wat je niet afgepakt kon worden. Maar ik weet dat je heel veel liefde, troost en bemoediging nodig zult hebben; de wetenschap dat er van jou gehouden wordt, om te vinden wie je eigenlijk bent en nog een stapje verder, hoe je met die “Zelf” een leven mag en kan leven. Dat is dus iets anders dan weer de “oude” worden, of welke prachtige kreten er ook aan worden gegeven. Dat kun je als je griep hebt gehad, maar niet als je van jongs af aan gebrek hebt geleden, waardoor je een gemakkelijke prooi was. (En ik hoop en bid dat je dat in ieder geval niet meer bent). Zo wil ik mijn wensen voor jou, Marjet en al die anderen inclusief mijzelf opdragen en van harte toewensen: Ruimte, accommodatie, faciliteiten te vinden en hebben, om die prachtige parel die jij bent/ wij zijn uit die gesloten oester te krijgen al het zand er af gespoeld, gepolijst en gekoesterd, om mooi te zijn. Van buiten, omdat het van binnen eindelijk heel is.
Hoi Jasmijn, zeer bekend, ook het letterlijk er alleen voor komen te staan, geen familie, geen vrienden, maar dan 1 kennis hebben die dus ook narcistisch bleek te zijn, die eenzaamheid was voor mij ook echt pijnlijk, zag altijd dat als iemand een moeilijke band had met zijn ouders altijd wel 1 iemand hadden waarmee zij wel een liefdevolle band mee hebben… Ik vind het knap van je dat je voor je eigen gezondheid hebt gekozen, een goeie keuze. Mocht je in contact komen mag je me berichten hoor.
Hoi Sanne,
Dankjewel voor je herkenbare opmerking over ‘die ene kennis’. Gelukkig zijn er veel warme en lieve mensen die op je pad komen als je daar klaar voor bent. Ik hoop dat jij een fijne kring om je heen hebt verzameld en ik wens jou ook het allerbeste.
Jasmijn
Heel herkenbaar. Toen ik op mijn 29e eindelijk voor mijzelf opkwam, was de reactie van mijn moeder dat ze me nog harder had moeten aanpakken. Ik heb daarna 12 uur aan één stuk gekotst, elke 3 minuten moest ik kotsen (reken maar uit). Het gaf wel aan hoe ziek ik van die vrouw was. En vanaf die dag heb ik alle onzin die me heel mijn leven was ingepeperd nooit meer geaccepteerd. En mijn zogenaamde vader heeft haar altijd de hand boven het hoofd gehouden. Ik zag toen pas in dat hij er net zo verantwoordelijk voor was. Al verschuilt hij zich al 30 jaar achter ‘ik wist het niet, ik wist het niet’. Stel zwakbegaafden, dat zijn het.
Dit wat jij schrijft over je vader die roept ik wist het niet, herken ik zo erg! Ik vraag me af, spreek jij je vader nu nog? Kan jij nog met hem omgaan? Want mij lukt dit dus niet en ik voel me daar vaak slecht over. Vooral omdat mijn therapeut zegt dat de gene die ‘ik wist het niet’ roept ook slachtoffer van de narcist in huis was en waarschijnlijk al gedissocieerd was vanaf heel vroeg in hun huwelijk. Maar moet je iemand dan maar vergeven en blijven zien ofzoiets, terwijl jou zoveel leed is aangedaan? Omdat hij/zij ook maar slachtoffer was en hulpeloos en wellicht gedissocieerd. Dat is toch gemakkelijk wegkomen en onder je schuld uitkomen? Anderzijds: ik kan mensen niet dwingen om oprecht schuld te bekennen of mij te erkennen in mijn pijn. Het is een eeuwig verlangen dat niet ingewilligd kan worden. Als het nu zou gebeuren zou ik het simpelweg niet geloven, dan zou ik het onoprecht vinden. De kunst is omgaan met het verlies.
Hoi Sam,
Je mag het nu zelf bepalen. Zelf heb ik wel dat contact nog gehad en toen nog geleerd om voor mezelf op te komen tegenover hem. Ik kan me echter ook goed voorstellen dat je kiest voor jezelf. Doe datgene wat goed voelt voor jou zou ik zeggen. En ja, het klopt wat je therapeut zegt dat ook hij weer slachtoffer is, echter had hij ook de verantwoordelijkheid naar jou als kind. Als kind ben je afhankelijk van je ouders. Misschien met je therapeut opnemen hoe dat is voor jou dat zij dat zegt en wat dit met je doet? En sterkte.
Beste Sam, dank, dank voor je vertrouwen dat je dit met anderen durft te delen. Ik heb ook mijn portie gehad: 10 jaar geleden heb ik mij na 35 jaar huwelijk eindelijk kunnen bevrijden van mijn narcistische man. Nu zit mijn zoon in een dergelijke situatie: hij werd kapot gemaakt – en hun twee kinderen worden dat nog steeds – door hun narcistische vrouw/moeder. Een vreselijke situatie waar ik niets tegen kan beginnen omdat de hulpverlening en de rechter het niet zien en geestelijke mishandeling nog steeds niet strafbaar is. Het enige wat ik kan doen is mijn zoon steunen, omdat ik het wél herken. Wat ik wil zeggen is dat er soms geen echte sprake is van schuld (wel van verantwoordelijkheid). Er zijn op een bepaalde manier alleen slachtoffers. Wees lief voor jezelf en doe alleen maar leuke dingen. Dat is niet egoïstisch. Jij bent dat waard. Succes en een goed 2021.
Jeetje Petra, het is dus waar dat het soms noodzakelijk is om je moeder letterlijk én figuurlijk uit te kotsen. Ik loop al 3 jaar te kotsen, helaas tot nu toe weinig succesvol. Maar het is dan ook niet zo intensief als bij jou; meestal een paar keer per week. 12 uur achter elkaar kotsen, dat moeten de zwaarste uren van je leven geweest zijn. Maar dan heb je ook wel wat, als ik het goed begrijp. Je schijnt er ook alle negatieve energie mee uit je lichaam te verwijderen. Chapeau!
Dankjewel Petra, voor je reactie. Het lucht soms wel op om even goed te spuien en boos te zijn. Jij hebt ook een lastig pad bewandeld, maar ik hoop dat je nu wat meer rust hebt gevonden. Heel veel kracht gewenst en warme groet,
Jasmijn
Ook ik heb meerdere narcistische relaties achter de rug; ook ik ben ergens ‘voorbewerkt’ voor dit patroon. De relatie met mijn moeder is dubbel. Ik zie dat ze van mij en mijn sibs houdt. Tegelijkertijd is ze emotioneel een onhandige hork, die altijd maar al te bereid is andermans emoties te ontkennen, te ridiculiseren, of klein te praten, terwijl ze zich wel de vrijheid permitteert kwetsende opmerkingen te maken. Natuurlijk zijn die ofwel onbedoeld (en dus mag je niet meteen op alle slakken zout leggen), ofwel hebben te maken met eigen overgevoeligheden (en moet je dus niet zo hysterisch doen). En omdat het wordt opgevoerd door een opvoeder, krijg je als kind een giftig patroon ingeprent: je gevoelsleven doet er niet toe, of erger: is losgezongen van de realiteit, een ziekelijk aspect van jou als persoon, en kun je dus maar beter negeren en verbergen. Per slot van rekening: als anderen zouden ontdekken hóé gestoord je eigenlijk wel niet bent, denk je dan dat iemand nog contact met je zou willen hebben…? Velen hier zullen dit patroon en dit zelfbeeld herkennen.
Ik heb meerdere relaties met narcisten achter de rug. Toen ik de relatie met mijn ex verbrak, was ik voor mijn gevoel alles kwijt: mijn huis, mijn werk, mijn gezondheid, mijn gevoel voor realiteit. Ik wist niet dat ik nog meer verliezen zou moeten incasseren. En toen ik mijn wanhoop daarover besprak met mijn toenmalige therapeut, zei zij: ‘Bomen worden gesnoeid, zodat het vitale deel daarna tot volle groei en bloei kan komen.’ Ik was op dat moment diep ontredderd door haar opmerking, maar nu, drie jaar later, zie ik hoezeer ze gelijk had.
In mijn herstel ben ik steeds egoïstischer geworden: ik doe de dingen op de manier waarbij ik me goed voel. Dat betekent inderdaad dat het contact met een aantal mensen verwatert, en dat is niet erg. Er zijn anderen voor in de plaats gekomen die veel beter bij me passen. In die contacten is er ook de ruimte voor zoveel meer dan alleen de zonnige succeskant van het leven, ervaar ik steun, begrip, de mogelijkheid klein, kwetsbaar en hulpbehoevend te zijn, maar óók uiting te kunnen geven aan de diepe waardering die ik voor mensen, het leven en de natuur voel. Ik voed mijn kind op op de manier die míj goeddunkt, waarin ik gewoon ruimte laat voor de donkere kanten: boosheid, teleurstelling, frustratie, verdriet. Waarin ik mijn kind leer dat af en toe ruzie normaal is, dat je dat kunt bijleggen zonder dat er voor altijd krassen in de relatie zullen zijn. En ik zie het aan haar dat het klopt. Ze is een zeer empathisch, nieuwsgierig meisje, niet bang, mondig en af en toe lekker boos op mij – al haar kanten uit ze, en dus voelt ze zich veilig. Mijn ‘egoïsme’ is geen narcisme.
Lieve Jasmijn, je wereld is klein geworden. Maar wees daarover niet bang: nu is er ruimte gekomen voor de mensen, de tijdsbesteding, de keuzes, kortom: het leven dat bij jóú past. Doe geen concessies aan je onderbuikgevoel! Je komt er, en ik hoop van harte dat je je straks net zo gezegend zult voelen in jouw leven als ik in het mijne.
Hoi Reigerschap,
Dankjewel voor je reactie met daarin zeer treffende woorden. Giftig, losgezongen van de realiteit, bomen worden gesnoeid, ruimte voor de donkere kanten, concessies aan je onderbuikgevoel: dit zijn precies de kernwoorden waar het in dit proces om gaat. Tevens spreek ik mijn waardering uit voor hoe jij jouw kind opvoed, jouw kijk daarop.
Ik denk dat velen met mij veel kracht uit jouw reactie halen. Dank.
Warme groet,
Jasmijn
Wow wat herkenbaar! Moedig om dit te delen met ons. Je bent niet alleen als 30’er die zich bang en alleen voelt na gebroken te hebben met haar oude leven. Hier nog 1. Ik zie het als een herstart of een rebirth, want alles moet gewoon opnieuw worden uitgevonden: het gewone leven. Het echte leven. Ik hoop dat je een fijne therapeut hebt waarmee je wekelijks kunt praten. Iemand die bijv niet in dsm hokjes denkt, want m.i. belemmert dit zelfacceptatie en zelfwaardering en vergroot het schuld- en schaamtegevoelens. Zelf heb ik besloten helemaal uit de ggz- molen te blijven, maar gemakkelijk is het niet. Zeker niet als je af en toe hele angstige momenten hebt en stemmen denkt te horen. Hoe gemakkelijk is dan grijpen naar medicatie? Toch doe ik het niet, want ik geloof dat dit uitstellen is ipv het probleem aanpakken bij de wortel. Iets wat in de lichaamsgerichte en meer alternatieve hoek wel vaak gebeurd. Maar wie kies ik? Wie is werkelijk te vertrouwen? Wie hoef ik niet te verzorgen en steeds maar weer gerust te stellen emotioneel gezien? (ja, je bent een goede therapeut, ja je doet het heel goed.) Wie kijkt er, als ik écht mezelf ben en niet ga pleasen, niet met zo’n verbaasde en beetje wanhopige blik zo van: ‘tja eh, ik geloof dat ik je niet kan helpen. Je bent mij een beetje te ‘zware’ cliënt hoor.’ Er is m.i. (buiten deze website en de boeken van Iris) nog veel te weinig kennis over de nasleep van narcistische mishandeling en vooral icm HSP- zijn. Misschien zijn wij wel de voorlopers, die het wiel enigszins zelf moeten uitvinden. Ik hoop van harte dat jij uit de modder komt als mooie bloem. Op eigen kracht gedaan met een beetje hulp van anderen. <3
Hoi Luca,
Dankjewel voor je lieve woorden. Ik merk dat jij al een dappere weg bewandeld hebt en jouw woorden stralen veel kracht uit. Fijn om te lezen. Ik heb inderdaad een gouden therapeute, ook niet in de GGZ-molen. Maar ieder vindt toch de hulp die bij hem of haar past, hopelijk op het juiste moment.
Ik ben de term ‘nieuwetijdskinderen’ vaak tegengekomen, wellicht bedoel jij dat ook met wij als ‘voorlopers’, omdat er nog veel te weinig kennis over is. Het zal ook met de tijdsgeest te maken hebben, want in de jaren ’80 was er helemaal minder ruimte voor de gevoelens, emoties en psyche van de mens. Gelukkig kunnen we dankzij Het Verdwenen Zelf onze krachten bundelen en elkaar inspireren en helpen, op wat voor (kleine) manier dan ook.
Ik wens jou ook een stralende toekomst en een warme groet,
Jasmijn
Hoi Jasmijn,
Dank voor jouw schrijven. Ik herken mij er in. Ik heb nog geen goede reguliere therapie gekregen behalve schematherapie en 1,5 jaar ongeveer cognitieve therapie bij verschillende psychologen. Hiernaast veel trainingen die ik zelf bekostigde en uiteindelijk een psychologe uit het Verdwenen Zelf netwerk. In de reguliere hulp kwam ik niet verder tot nu toe. Inmiddels ben ik 52. Op mijn 42ste in 2012 kreeg ik een burn-out en existentiële crisis zoals ik het ook zelf noem. Al vrij snel verloor ik mijn hele netwerk omdat ik hierdoor veranderde. Ik kon niet meer zijn wie ik was omdat ik ziek was… mijn lichaam zei nee. Ik sprak mij uit en kreeg zoals normaal is bij mensen met narcisme: verwijten, beschuldigingen, roddel, etc. en geen liefde, geen hulp. Ook de mensen eromheen verweten mij soms dingen en niemand bood hulp aan. Toen het heel slecht ging met mij. Inmiddels heb ik ook een narcistische relatie dynamiek achter de rug in het mooie en zonnige Portugal. Nu met mijn Portugese kat veilig thuis begint mijn lichaam met verwerken. Moe… doodmoe. Gelukkig ben ik voorlopig 100% arbeidsongeschikt en mag ik rusten en verwerken. Nu zoek ik ook; hoe nu verder? Langzaam heel langzaam. Ik probeer de juiste hulp te vinden, coaching, hypnotherapie, traumaverwerking. Graag zou ik mijn verhaal schrijven… misschien is dat genoeg. Maar of dat mij lukt? Het ontbreekt mij nog aan “courage”. Zo mooi zoals de fransen dat zeggen. Met het hart. Ik wens jou ook jouw “courage”. Heel veel liefde Angelique
Hoi Angelique,
Jij ook dankjewel voor jouw schrijven. Wat mooi om te lezen, en herkenbaar, dat je al een klein beetje rust hebt weten te vinden in het bijzijn van je lieve viervoeter. Die kleine beestjes zijn voor veel meer goed dan we dachten 😉
Persoonlijk zou ik je willen adviseren om een lieve en warme therapeut te zoeken die Innerlijk Kind-werk kan doen. Contact maken met het kind in jou, dat kan erg helend werken. Maar het moet wel goed voelen, in jouw onderbuikgevoel.
Ik wens jou veel rust, tijd en bovenal beaucoup du courage.
Bonne chance,
Jasmijn
Heel herkenbaar. Wat kun jij jezelf goed verwoorden zeg! Goed van je dat je alles verbroken hebt. Proberen rustig aan jezelf te werken en met iets van een hobby en die nieuwe vrienden zijn er. Ik ken je pijn.
Ik heb het voor elkaar gekregen mijn moeder met mij te laten breken. Ik denk dat ik te dichtbij kwam en te confronterend was, wie weet, zij zal het me niet vertellen. Mijn vader zegt ook niets, hij is haar zombieslaaf, door jarenlange vernedering. Bij ons thuis waren we met 2 kinderen en ik was de zondebok. Het eeuwige pispaaltje. Waarschijnlijk omdat ik glashard ben in mijn eerlijkheid, beetje autistisch in die zin. Dus ik was een constante spiegel voor haar. Het zou nooit meer goed komen zei ze. Later voegde mijn zus zich bij mij. Zij was het gouden kind, de titel die ze kreeg omdat ze altijd naar ma haar pijpen heeft gedanst en haar karakter daarmee heeft weggevaagd. Nu is zij wakker geworden in dezelfde nachtmerrie als jij.
Gelukkig heb ik mijn zus nu voor de eerste keer in mijn leven. Door ma haar ‘verdeel en heers’ spelletje is onze band er niet gekomen. Tot een jaar geleden nu. Mijn zus begint haar lange weg nu op haar 48ste, ik ben nu 40. Het is een lange weg, maar ik ga er voor zorgen dat ma haar gemene spelletje een gelukkig einde krijgt. Mensen zijn zoveel sterker dan ze beseffen. Het klinkt cliché maar het is nu eenmaal zo. Het komt goed! Je komt er wel uit. Met jezelf, de juiste mensen en de goede therapie.
Veel succes met jouw pad, al heb ik het idee dat je het boven in je hoofd prima op een rijtje hebt.
Groetjes,
Nikie
Hoi Nikie,
Dankjewel voor je lieve reactie, fijn om te lezen.
Het doet me goed om te lezen dat jouw zus weer in jouw leven is gekomen, dat is waardevol. Ik hoop dat jullie veel steun aan elkaar hebben en samen kunnen helen.
Ik wens jullie ook veel succes op jullie pad richting een mooie, en hopelijk zorgelozere toekomst.
Warme groet,
Jasmijn
Door alles wat jij hebt meegemaakt en jij nu voor jezelf kiest, geeft aan hoeveel kracht en doorzettingsvermogen jij hebt. Deze twee competenties zullen jou gaan brengen waar jij naar verlangt, daar ben ik van overtuigd. Mocht er een moment van twijfel komen en je weer aan het analyseren slaan, denk dan ook aan je kracht en je doorzettingsvermogen en zet die in om jouw doelen te bereiken.
Het verdriet, de boosheid, het gevoel van eenzaamheid, het alleen voelen, zullen vaker je revue passeren, maar die mogen er zijn. Deze “nare” gevoelens helpen jou met de bewustwording van alles wat je hebt meegemaakt en hoe jij daar voor jezelf bent opgekomen en uitgekomen, waardoor je weer bij je kracht en doorzettingsvermogen uitkomt. Ze zijn alle met elkaar verbonden.
En hoe sterker jij word, hoe zelfverzekerder jij word, hoe meer jij respect voor jezelf krijgt en je van jezelf leert houden zoals je bent. Dit zul je dan ook naar de buitenwereld uitstralen. Waardoor jij ook mensen zult aantrekken die deze zelfde eigenschappen bezitten, die dus ook respect en liefde voor jou zullen voelen.
Na het lezen van je verhaal, wat overigens erg herkenbaar is, weet ik… Jij redt je wel! Respect!
Hoi Yvonne,
Dankjewel voor je lieve woorden waar je mee begint. Doet me goed.
Ik merk dat jij echt uit ervaring deelt en dat je bekend bent met de vele fases van dit interne proces. Op en neer, en weer terug. Die verbondenheid waar je het over hebt, ervaar ik steeds meer en die twee competenties blijven ook steeds meer op de oppervlakte. Mooie inzichten.
Ik wens jou veel geluk en een warme groet,
Jasmijn
Hoi Jasmijn,
Heel herkenbaar jouw verhaal. Dat je er helemaal alleen mee zit maakt het ook zo erg. Ik had hetzelfde, ik kon het ook niet delen met de paar mensen om me heen, want die snapten of geloofden het niet en vaak ben je al geïsoleerd doordat je niet jezelf kon zijn. Ik heb nu wel wat meer contacten dan eerst gelukkig. Ik hoop voor jou dat je ook wat lieve mensen om je heen kan gaan verzamelen. En dat je je verdriet dan in de toekomst misschien ook kunt delen met mensen om je heen. Want als je het niet kunt delen, maakt dat het extra zwaar…
Hoi Bianca,
Dankjewel voor je treffende woorden. Het zijn inderdaad die paar warme mensen om je heen die net dat beetje ‘heling’ kunnen geven dat je nodig hebt. Fijn dat jij weer wat meer contacten hebt en dat je het toe durft te laten!
Warme groet,
Jasmijn
Ja, ik had de exacte ervaring en reactie en zit nu in de exacte naweeën, maar wat ik wel een fijn gevoel vindt: ik durf nu op mezelf te vertrouwen. Rust hebben en geen enkele geïndoctrineerde gedachte meer. Heb mezelf continu opnieuw moeten uitvinden en van tevoren vaak weet in hoe en wat een relatie of vriendschap eindigt, en me niet meer zo hecht aan mensen. Volleerd en voldaan leven zoals wij zijn behandelt thuis benoemen mensen in de psychiatrie als de Golden Child. Je bent op handen gedragen en je overlevingswapens heb je nooit kunnen of mogen ontwikkelen want dan ben je niet lastig. Persoonlijkheid, karakter, intuïtie zijn in je ontwikkeling niet gestimuleerd of aangemoedigd waardoor je een simulatie beleefde dmv geweld, aangeleerd. Wij hebben allemaal een waaier van emoties. Sommige meer, sommige minder ontwikkeld, onder andere door onze opvoeding, maar onze empathie en inlevingsvermogen nu na je struggle zijn optimaal ontwikkeld en daar geniet ik met volle teugen van.
Gr.
Je maatje.
Hoi Don Quichot,
Dankjewel voor je krachtige woorden. Het zijn inderdaad naweeen, mooi omschreven. Wat fijn om te lezen dat je zo krachtig schrijft dat je op jezelf durft te vertrouwen. Dat is goud waard. Ook jouw metafoor van de waaier met emoties sla ik even op, die vind ik heel mooi. Dank.
Ik wens jou veel mooie nieuwe herinneringen in een fijn en vrijer leven,
Jasmijn
Hoi Jasmijn, voor mij is het 8 jaar geleden dat ik het contact met mijn ouders verbrak. Ik herken elke zin die je schrijft omdat je het zó goed verwoordt. Het is een pijnlijke ingewikkelde worsteling tijdens, maar zeker ook daarna. gezonder voor me dat ik weg ben uit dat leven, maar de eenzaamheid blijft is mijn ervaring. Niet de hele dag, maar met vlagen voel ik me alleen of eenzaam. Voelt dat als een wees? Kan ik dat vergelijken? Het is berusting wat er nog niet volledig is. Moeilijk om hierin te berusten. Dat zou gemakkelijker zijn als je bevestiging zou krijgen van je ouders dat zij inderdaad….
In tegenstelling tot waarschijnlijk nog heel veel onwetenden heb ik me los geworsteld uit dat verwarrende ingewikkelde leven, nadat ik me bewust werd van de onderhuidse, geniepige, onzichtbare narcistische mishandelingen thuis. En nee, dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde helemaal niet breken met mijn ouders. Wie wil dat nou? Het moet toch bespreekbaar zijn? Het zijn toch je ouders? Jij bent toch hun kind?
Bij het lezen van de woorden ‘mijn mama bellen en een lieve warme knuffel krijgen’ werd me weer even pijnlijk duidelijk waar ik zo enorm naar verlangde, zo wanhopig naar heb gezocht en anderen toestond om gewoon alles maar met me te kunnen doen. Ik had het wel door, ik zag het wel, maar ik, ik kon dat wel hendelen… Nietsvermoedend, totaal onwetend stond ik slechts in dienst van. Van mijn kant was het onvoorwaardelijke liefde.
Liefs,
M.
Lieve Marijke,
Als ik jouw reactie lees, dan lijkt het alsof ik dat zou geschreven zou kunnen hebben. Het raakte me, op een fijne manier. Dank.
Het is een worsteling, dat zal ook nog even zo blijven. Vlagen van eenzaamheid borrelen soms even op, maar dan praat ik mezelf weer moed in door te denken: eigenlijk voelde ik me des te eenzamer toen zij nog wel in mijn leven waren. Eigenlijk verlangen we allemaal naar de moeder die we nooit gehad hebben, dat is naar mijn idee een van de kernen van dit proces.
Ik wens jou een leven lang onvoorwaardelijke Liefde, met hoofdletter L.
Warme groet,
Jasmijn
Lieve Jasmijn, dank voor je bericht! Ik voel me ook vaak eenzaam omdat ik weet dat ik dit met niemand die mij en mijn zieke familie, moeder én zus, kent mijn ervaringen zal erkennen. Zelfs niet als je zwart op wit bewijs laat zien van de mishandeling. Het is echt niet te begrijpen hoe dit soort pathologen het altijd lukt de hele omgeving te overtuigen van hun goede bedoelingen en jou weg te zetten als de mishandelaar. En dan de patronen inderdaad. Voordat je die ontdekt moet je al heel wat rottige acties van dit soort figuren hebben ondergaan. Vreselijk erg dat er helemaal niets aan te doen is. Ze blijven je vrolijk mishandelen totdat jij met ze moet breken. En dus fijn door iedereen als dader wordt gezien. Ik begrijp je helemaal!! Heel veel sterkte voor jou en de jouwen, want die zijn er genoeg.
Lieve Suza,
Dankjewel voor je herkenbare woorden.
Die eenzaamheid is een naar onderdeel binnen dit proces. Wat ik zelf heb gemerkt is dat wanneer je meer berusting hebt gevonden in jezelf en met de situatie, de eenzaamheid wat afneemt. Wat onder andere de wijze Oosterlingen weleens schrijven: “Als je rust heb gevonden in en met je Zelf, dan kun je eigenlijk nooit meer eenzaam zijn.” Nu is dit natuurlijk een utopie voor velen, maar het heeft mij wel geholpen om het te mogen ervaren. Er is uiteindelijk niemand die jou gelukkig kan maken, behalve jijzelf. Daarnaast is die eenzaamheid, althans bij mij, ook ‘oud zeer’ dat we van kinds af aan gevoeld en ontwikkeld hebben, dat zit echt heel diep.
Ik wens jou ook veel kracht en heel veel lieve mensen om je heen.
Warme groet,
Jasmijn
Lieve Jasmijn,
Wat heb je mooi verwoord hoe lelijk het leven (jouw leven) kan verlopen. Het zal je goed doen dat er zoveel herkenning is bij anderen en dat het dus niet aan jou ligt. Je hebt al een heel stuk afgelegd op deze moeilijke weg. Ik hoop dat je me weet te vinden als je een luisterend oor nodig hebt. Altijd in voor een mooie wandeling 🙂 of een gesprek; WELKOM.
Groetjes,
DS
Lieve D,
Graag maak ik weer een mooie wandeling met jou. Tot gauw,
Jasmijn
Lieve Jasmijn, jouw geschiedenis is ook mijn geschiedenis, ik heb er pas de vinger kunnen opleggen toen mijn moeder is overleden, contact vele jaren daarvoor afgebroken. Het woord, de echte betekenis en de gevolgen voor mijn leven van een zogenaamde narcist voor mij tot 3 jaar geleden volledig onbekend. Pathologische narcisten verschillen, vrouwen en mannen, en ze doen allemaal nooit hetzelfde, ik ben als mentaal beschadigde jonge vrouw in een relatie terecht gekomen, voor mij was het liefde, 2 kinderen, echtgenoot moeilijke man, humeurig , jeugdtrauma’s.
Ik ben nu 54 jaar, 3 jaar geleden las ik voor het allereerst over pathologische narcisme, mijn maag kromp ineen, opeens deed het klik. Mijn moeder herkende ik erin, en doordat ik zo gewend was had ik het niet meteen door dat mijn man het ook heeft, alleen op een hele andere manier. Sindsdien ben ik langzaam ontwaakt, onthutst, ontredderd. Waarom had ik het niet in de gaten, hoe ben ik hier in godsnaam beland? Mijn hele leven tot nu toe een gevecht tegen iets en iemand dat je nooit kunt winnen, ik heb heel veel stappen sindsdien ondernomen uit zelfbescherming. Het blijft een boze droom. Ik werk hard aan mezelf om er niet onder door te gaan, mijn kinderen hebben als volwassenen nu last ervan, van het gedrag van hun vader.
Ik heb heel veel niet gepikt, achteraf gezien had ik nooit met die man een gezin mogen stichten, ik had had had, is te laat, de schade is al geschied. Mijn geloof en de liefde voor mijn kinderen houd me overeind, toen het besef kwam dat het nooit beter wordt. Praten, therapieën, ook de liefde helpt niet. Ik wens jou Jasmijn, en iedereen die onder narcisten lijden en geleden hebben geestelijke genezing en helende inzichten, heel veel liefs van Brigitte.
Lieve Brigitte,
Dankjewel voor de manier waarop jij jouw verhaal en gevoelens hebt gedeeld.
Wat voor mij erg helpt is het lezen van heel veel verschillende boeken, waar ik de inzichten uit haal die ik mee wil nemen om sterker te worden. Zonder dat je alles gaat rationaliseren.
Ieder heeft zijn eigen proces, vol goede en zware dagen. Maar o.a. de boeken geven mij inzicht om te oefenen om niet meer te blijven hangen in bepaalde nare emoties of situaties uit het verleden. En doordat ik die inzichten las, hielpen ze mij om anders en sterker naar het verleden proberen te kijken. Omdenken.
Ik ben nu langzaam aan het inzien dat zelfs alle nare gebeurtenissen in mijn leven ‘cadeautjes’ zijn die mij hebben gevormd tot wie ik nu ben. Het mooie in het leven kan niet zonder de nare dingen bestaan.
Ik wens jou alle kracht en goeds met de ups en downs die er mogen zijn.
Warme groet,
Jasmijn
Beste Jasmijn,
Ik herken veel in jouw verhaal. Ik ben al jaren op zoek naar hulp, maar stuit steeds op onwetende hulpverleners. Ook ik heb ptss, maar weet niet waar ik mij kan laten behandelen hiervoor, want ik merk dat waar ik ook informatie vraag ze alleen ptss kunnen behandelen die niet met narcisme te maken heeft. Kan jij mij vertellen waar jij hulp hebt gevonden?
Vriendelijke groet,
Laura
Beste Laura, misschien ben je er al mee bekend en mocht je willen, we bieden ook verwijzing naar op dit terrein deskundige coaches en therapeuten: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/.
Beste Laura,
Je mag via Het Verdwenen Zelf in contact komen met mij, dan wil ik graag met je delen wat ik tot dusver heb ondernomen.
KIM= Kennis Is Macht en samen staan we sterker.
Warme groet,
Jasmijn
Mijn moeder net zo. Na een jaartje herstel, en moeder op afstand, ben ik haar weer gaan opzoeken. Waarom? Omdat ik wilde observeren of ze echt niet verandert en zo te voorkomen dat ik m’n neus stoot. En, omdat zij de perfecte spiegel is voor mij, of ik innerlijk helemaal vrij en rustig ben en zelf creatief kan bepalen hoe ik reageer. Dat was één van de belangrijke doelen die ik had toen ik ontdekte over de verschrikking van narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Hoi Gerrit,
Dankjewel voor het delen van jouw ervaring. Ik lees kracht in jouw woorden en dat is waardevol.
Naar mijn idee zijn alle keuzes die iemand maakt, op de weg naar heling / genezen, altijd goed en kan niemand daar over oordelen. Zolang die keuzes maar geen innerlijk conflict veroorzaken of een naar onderbuikgevoel.
Warme groet,
Jasmijn
Hoi Jasmijn,
Wat ben jij dapper! Ik ben 54 en er pas heel recent achter gekomen dat mijn moeder een narcist is. Hoe zij mijn zus en mij al ons hele leven tegen elkaar opzet zodat wij vechten voor haar aandacht, die we nooit krijgen, maar elkaar inmiddels haten, want daar heeft zij zoveel baat bij. Alle puzzelstukken beginnen in elkaar te vallen en deze ontdekking is afschuwelijk. Net als jij vraag ik mij af of mijn hele leven een leugen is. Ik adoreerde haar en nu blijkt dat ik geprogrammeerd was. Ik sta aan het begin van genezing en heb nog een hele lange weg te gaan. Maar jouw verhaal geeft mij de hoop dat het goed gaat komen met mij. Dank je wel!
Hoi Maddy,
Dankjewel voor je bemoedigende reactie. Ik hoop voor jou dat je de rust en genezing zult vinden, in jezelf. Daar kan uiteindelijk niemand voor zorgen, behalve jij. Iedereen die deze weg bewandelt is dapper, zo ook jij! Het vergt een oerkacht om alle puzzelstukken bij elkaar te sprokkelen. Ik wens jou veel -voor jou- waardevolle inzichten en ik raad je aan om ook veel te lezen hierover, dat heeft mij erg geholpen. En zoals je merkt, je bent niet alleen. Haal daar kracht uit, dat maakt je weer een stapje sterker.
Warme groet,
Jasmijn
“En voordat ik het wist zat ik middenin een psychologische zelfanalyse van mijn turbulente leven. Een doolhof. Een gevoel van ontsteltenis besloop me en een marathon aan vragen raasde door m’n hoofd”
Zo herkenbaar….. Vorig jaar, na het verbreken van het contact met iemand, ben ik door de informatie over narcistisch misbruik gaan snappen dat ik met een verborgen narcist te maken had gehad en toen, als een lawine in mijn hoofd, gingen de kwartjes vallen wat de rode draad in mijn leven is; ik heb meerdere malen met narcisten of mensen met narcistische trekken te maken gehad en die ontdekking was een hel. In een razend tempo viel het ene na het andere puzzelstukje op zijn plek. Ik had momenten dat ik bang was, dat mijn geest de sorm aan emoties niet meer aan zou kunnen.
Ik voelde me ontredderd, was wanhopig, verschrikkelijk emotioneel en ik voelde me zo ontzettend alleen. Niemand snapte waar ik doorheen ging en niemand zag dat ik twijfelde of ik überhaupt nog wel verder wou. Verschrikkelijk om je zo te voelen.
Hoi Em,
Dankjewel dat je jouw gevoelens op papier hebt willen delen. Het is zeer herkenbaar waar jij een jaar geleden aan begon. Ik hoop dat je je inmiddels weer meer ‘compleet’ voelt en dat de eenzaamheid langzaam verdwijnt.
Ik wens jou alle kracht toe.
Warme groet,
Jasmijn
Wow… ik lees hier vandaag voor het eerst over, het is verschrikkelijk. Ik zit er nu midden in, ik ben 30 heb nu zelf een kindje van 7 maanden waar zij op paste, na weer een ruzie met haar gehad te hebben zei ze dat ik die kleine ook niet meer bij haar langs hoefde te brengen, dus ze gebruikte nu ook mijn kind al als emotioneel chantagemiddel. Hier trok ik de grens, zij verwijt mij nu dat ik een narcist ben en toen ben ik dingen op gaan zoeken en vond ik deze website. Ze heeft me bedreigd, iedereen in de familie vind dat ik haar met respect moet behandelen omdat ze mijn moeder is, ik ben eigenlijk al jaren geleden het respect voor haar verloren. Ik zat weer in een positie dat ik afhankelijk van haar was en die kans heeft ze met beide handen aangegrepen. Om mij weer klein te houden. Nu ik afstand van haar neem, vertoont ze agressief en onvolwassen gedrag en ben ik werkelijk bezorgd over hoe mijn toekomst eruit gaat zien. Omdat ze bij niets zal stoppen om mij het leven zuur te maken, omdat ik volgens haar haar kleindochter afpak. Ik wil gewoon een veilige omgeving voor mijn kind, mij manipuleren kan ik mezelf nog over heen zetten maar die kleine als machtsmiddel gebruiken om mij pijn te doen pik ik niet. Maar ben wel super bezorgd over de toekomst. Ze zet mijn hele familie tegen mij op.
Hoi Roxanne,
Ik zit er ook middenin. Een paar jaar geleden heb ik mijn vader uit haar klauwen gehaald. Die beste man werd zo kapot gemaakt😪. En nu heb ik tegen haar gezegd, dat ze ons voorlopig niet meer ziet, zolang ze de hulp die ze is geboden (de huisarts wil haar doorsturen), niet accepteert. Ik vind het ontzettend moeilijk. Ik merk dat ik nog heel erg worstel met het feit, het is en blijft je moeder, terwijl ik weet dat het beter is om het contact te verbreken.