Dit is een gastcolumn van Diana.
Breken met je familie is nog steeds een taboe. Wat je vaak hoort is ‘het is toch je moeder!’ (of vader, of andere familieleden). Maar wat als je jaren aan het worstelen bent geweest met het ‘wel of geen contact’? Wat als je altijd het gevoel hebt dat je je niet verbonden voelt met je ouders, ooms, neven, nichten, tantes etc? Als je gezien werd als het “probleemkind”, terwijl je dit toen je klein was logischerwijs niet snapte en de jaren daarna aan het vechten bent geweest om ook bij de familie te mogen horen?
Ik ben nu 44 en na jaren strijd met mijzelf, mijn leven en alles wat ik hierin heb meemaakt, ben ik in een proces terecht gekomen van realisatie en in het proces van leren, maar vooral helen!
Ik ben opgegroeid in een familie waar enorm veel in te doen was. Het was absoluut geen prettige jeugd voor hun allen geweest. Mishandelingen, misbruik en met ouders die de oorlog meemaakt hadden.
Iedereen stond tegenover elkaar in plaats van met elkaar. Van liefde was weinig sprake. En dat heb ik ook altijd zo gevoeld bij iedereen, maar ook naar mijzelf door mijn eigen ouders.
Ik ben opgevoed door mijn moeder mijn eerste jaren, tot mijn 8ste. Mijn vader was niet in zicht. Daar was mijn moeder van gescheiden toen ik ongeveer 6 maanden was. Nooit begrepen waarom dat zo verlopen is. Daar heeft ieder een eigen waarheid over. Mijn moeder was er altijd van overtuigd naar mij dat mijn vader uit de onderwereld kwam, opgevoed door een criminele familie. Wanneer ik überhaupt dan eens nieuwsgierig naar hem raakte zei ze dat als ik met hem in contact zou komen, ik haar nooit meer zou zien. Dus ik hield in mijn mond wel.
Toen ik 8 was, kwam ik in het eerste kinderhuis ter observatie, er was immers iets mis met mij toch? Niet met haar. Zij was de goede ouder, omringd door zoals zij zelf dit noemde, hooggeplaatste artsen die haar roemde om haar briljante opvoedkundigheid.
Daarna ging ik terug naar huis met advies tot gezinsbegeleiding, maar dat accepteerde mijn moeder niet. Er was niks mis met haar opvoedwijze gaf zij heel duidelijk aan.
Toch kwam ik in een crisisopvang en stroomde ik daarna door naar een kinderhuis waar ik ruim 3,5 woonde met uiteindelijk een mooie plek binnen een warm pleeggezin.
Hoewel mijn moeder het blijkbaar niet meer aan kon om mij weer thuis te hebben terug, kon ze wel allemaal leuke en mooie dingen ondernemen met haar vrienden, vriendinnen en relaties en schreef zij mij uitgebreid hierover in haar brieven. Ze had een leuk leven schreef ze dan, maar ondertussen gaf ze mij in haar brieven ook de schuld van haar problemen. Ik had het hier zelf naar gemaakt, zei ze.
Wanneer ik haar dan eens terug schreef over mijn gevoel, dan kreeg ik terug “hoe durf je over gevoel te praten, je hebt het er zelf gemaakt!”. Ik was 14 toen. Wat doet dat met een kind? Thuis, geen thuis, dan weer naar huis en daarna weer uit huis. Altijd de schuld krijgen.
Een heel bang kind was ik, geen vertrouwen in wie dan ook. Ik worstelde er steeds mee waarom ik niet meer bij mijn moeder woonde, terwijl mijn moeder zelf kampte met psychische problematiek.
‘Parentificatie’ was op mij van toepassing; ik zorgde voor mijn moeder i.p.v. andersom. Zij was veel van huis, ik zorgde vanaf mijn 7e voor het huishouden en het eten in de avonden, wanneer ze thuis kwam. Deed ik het niet, dan werd ik naar boven gestuurd, zonder eten naar bed en draaide ze mijn slaapkamerdeur op slot. Wanneer ze dan na een poos weer kwam kijken, hield ik mij stil, slapende. Bang dat ze weer begon met schreeuwen en mij uit het bed zou slepen.
De koperen schalen, ik vergeet dat nooit, die vlogen om mijn oren. De kruk waar zij mij mee sloeg herinner ik me ook nog goed en de litteken hiervan op mijn had blijft mij herinneren hieraan. De avondvierdaagse, die liep ik alleen. Voetbalwedstrijden die ik later had, daar was ze nooit bij.
De jaren daarna, al woonde ik niet meer thuis, heb ik vaak contact gezocht met mijn moeder middels brieven. Dan reageerde ze wel, maar overlaadde zij mij met cadeaus en beloftes, maar ook met verwijten, terwijl ik eigenlijk zocht naar antwoorden, gesprek en verbinding. Ze was immers mijn moeder.
Dat ik stap voor stap haar wilde leren kennen in plaats van overspoeld te worden met van alles, werd mij dit niet in dank afgenomen. Op het moment dat ik aangaf dat ik het iets rustiger aan wilde doen nadat ik mij overlaadde voelde, werd ik direct bedreigd op de sms. Bedreigd met stenen door de ramen gooien etc. Daar raakte ik in paniek van en meldde mij bij de politie. Maar toen konden zij hier weinig mee. Het was mijn moeder toch? ‘Laat maar gaan. Komt wel goed’.
Jaren daarna geen contact gehad, althans, ik reageerde nergens meer op, had mijn nummer veranderd ook en dacht het afgesloten te hebben.
Doordat ik had aangegeven dat ik altijd op de hoogte gehouden wilde worden als er binnen de familie iets zou zijn, zoals een overlijden, kwam ik toch weer in contact steeds met mijn moeder. Zij greep ook deze momenten aan om mij weer te overtuigen, dan wel met een erfenis die zij zou gaan delen van mijn opa en later mijn oma. Mocht ik dat willen, dan kon ik met haar contact opnemen. Ik ben hier nooit op in gegaan. Maar ook een keer met dat zij veranderd was na een hersenbloeding. Ik reageerde hier dan op en had hoop dat we een nieuwe start konden maken, wat nooit gebeurde.
Na het overlijden van mijn oma heb ik even contact gehad met mijn moeder op de mail (mijn telefoonnummer heb ik niet gegeven), maar ook toen ging het alleen over haar. Haar vele ziektes en over hoe slecht mijn familie was. Ik werd hiermee overspoeld, maar ze reageerde nooit op mijn gevoel of wat ik leuk vond om te delen vanuit mijn leven. Ook ging zij mij vragen of zij onze historie mocht gebruiken om afgekeurd te kunnen worden bij het UWV. Zij is immers ‘jaren het slachtoffer geweest van haar dochter, waardoor zij niet meer in staat was om te werken’.
Toen heb ik niet meer gereageerd. Tot op de dag van vandaag. Dat is nu tien jaar geleden.
Mijn vader heb ik ontmoet toen ik 18 jaar was. Een super lieve, maar ook kwetsbare man. Met zijn eigen waarheid over het huwelijk met mijn moeder en totaal niet wetende hoe mijn leven was tot ik hem ontmoette. Alleen, doordat we elkaar al die jaren gemist hebben, vind ik het ook wel heel ingewikkeld om de verbinding met elkaar nu te vinden.
Ik heb veel gehad aan de therapie die ik bij iemand uit het netwerk van het Verdwenen Zelf heb gedaan. Zij gaf mij erkenning, rust en de ruimte om alles wat ik met mij mee droeg te delen. Hoeveel paniekmomenten ik ook gehad heb, zij was er altijd. Ik ben mij steeds verder aan het ontwikkelen, zowel qua herstel voor mijzelf als in het leren delen met anderen. Ik ben een opleiding aan het doen (holistisch therapeut) en ik vind mijn weg.
Dit alles wilde ik graag met jullie delen. Ik hoop dat ik hiermee anderen misschien ook tot steun kan zijn. Er is nog zoveel te leren om zichtbare en met name onzichtbare problematiek binnen gezinnen en families te (h)erkennen.
Mijn hart gaat naar je uit XXX
Heel herkenbaar, het zelf nooit gezien, gehoord of begrepen worden, maar dat wel telkens aan de ouder moeten bieden. Dat fuckt met je mind. Ik ben ook al tientallen jaren de zondebok in (hun) huis, en heb weer eens met beide ouders gebroken (die elkaar telkens de hand boven het hoofd houden en gezamenlijk mij aanwijzen) omdat ik er ziek van word. Zij zien helemaal niets in, en willen dat ook niet. Ik heb er jaren tegen gevochten, maar dat wordt dan ook weer tegen me gebruikt. Intussen besef ik, na vele jaren, dat zij het NODIG hebben mij als zondebok te zien. Het heeft helemaal nooit iets met mij te maken gehad. Ik was toevallig in de buurt.
Ik hoop dat het je lukt de lasten die op je schouders zijn gelegd van je af kan leggen. Jij bent niet, en bent nooit geweest, verantwoordelijk voor haar gebreken. Je bent er de dupe van, niet de oorzaak.
Liefs voor jou! XXX
Jeetje Diana, wat een verhaal. Zo iemand verdient de benaming ‘moeder’ toch niet! Steeds al je denkt: het kan niet erger, blijkt toch weer dat narcisten dat voor elkaar krijgen. En dat taboe van breken met ouders of familie: ik zit in hetzelfde schuitje, maar merk wel dat als je ze een tijd niet ziet dat dan de ellende die je met ze hebt meegemaakt heel langzaam naar de achtergrond verdwijnt. De grootste straf voor dit soort mensen is dat jij zonder hen een goed en beter leven kunt leiden! Heel veel sterkte, en jij gaat het redden hoor! Liefs van Maria
Mijn moeder was precies zo en ik was haar pispaal en de zondebok van de familie. De keurige gereformeerde familie. Ik was de schandvlek en wilde dood want ik verpeste haar leven. Maar hoe kon ik dood gaan als de hel mij wachtte… Zoveel vreselijk kinderverdriet op deze site! Dat sterft een leven lang niet.
…altijd ’zoekende’, smachtend naar moederliefde. Jaren lang, op allerlei manieren haar gepleased. Van oud-roze handdoeken kopen (die vond zij zo mooi), als 4-jarige voor Moederdag een gietertje geven, de tuin doen, afwassen, broertje en zusje meenemen de hele zomer lang – bijna elke dag – naar het zwembad… niks was goed genoeg. Jarenlang heb ik ‘gezocht’ naar moederliefde – bij tantes, buurvrouwen noem maar op. Na EMDR therapie en – heel belangrijk, zoals je schrijft, erkenning en begrip – de notie dat ik niet gek was en ben, mijn eigen ‘moeder’ geworden. Steeds minder goedkeuring nodig van anderen. Het heeft alles zo duidelijk gemaakt.
Ik zal altijd een zwakke plek hebben en wat gemis maar ik heb nu erg veel vertrouwen in mezelf gekregen en zelfs – ja ja – meer vertrouwen in het vrouwelijk geslacht want ook mijn moeder zette de zusjes en iedereen tegen elkaar op. Ik heb haar nog wel eens gezien maar kan nu heel rustig tegen haar zeggen, wanneer ze weer heibel wil beginnen, dat ik geen gesprek met haar aanga. Ik ben nooit zo rustig geweest. Ik weet zeker dat je als therapeut/ begeleider een goede zult zijn. Veel sterkte en succes! 🥰
Heel herkenbaar. Breken is zo’n taboe! Ik heb er, om redenen die ik nu verder niet toe wil lichten, uiteindelijk voor gekozen om níet te breken met mijn moeder. Ik heb enorm veel gehad aan de therapie van een geweldige vrouw uit het Netwerk van het Verdwenen Zelf. Heb daar zoveel kracht en steun gekregen. En mede dankzij haar veel nieuwe stappen durven zetten zowel in het nog aanwezige noodzakelijke contact met mijn VRESELIJKE moeder als in allerlei angsten die ik aan het overwinnen ben. Ik ben eind 50 en durf NU pas mijn eigen leven te leven. Eindelijk weet ik wat “het“ mijn hele leven is geweest, nooit kon ik er de vinger op leggen. Maar ik durf nu hardop te zeggen dat ik een slachtoffer ben van narcistische mishandeling. Maar ik ben in herstel en dat voelt zó bevrijdend. Sterkte, Diana en alle anderen die hiermee te maken hebben.
Zéér herkenbaar Diana… altijd maar de nadruk leggen op wat je ouders je tekortkomingen vinden. Nooit een eerlijk gesprek, op gelijkwaardig niveau gedachten en ideeën uitwisselend. Wat kan dat je leven overspoelen, een slecht gevoel over jezelf makend, waardoor je heel vaak met het gevoel rondloopt dat jij niet goed bent. Dit gaat in je DNA zitten, wanneer je dat van kleins af aan wordt ingeprent. In plaats van LIEFDE naar je ouders wordt het een soort van ‘zakelijke overeenkomst, onder slechte voorwaarden’. Het heeft zoveel invloed, niet alleen op je eigen gevoelens, maar ook op jouw handelen… vanuit dat verwrongen zelfbeeld. Sommigen blijven hun hele leven daarmee worstelen, vooral doordat ze dat zelfbeeld zo doodeng vinden, dat ze niet met zichzelf in gesprek durven te gaan. Bij mij was er een ernstig crisis “nodig” om de ommekeer te maken, de ene tegenslag na de andere. Ik merkte; “ik had niets aan die psycholoog vooral niet nadat hij mij had gezegd dat ik veel vloeiender door het leven zou gaan, wanneer ik mezelf eens ging aanleren mensen te manipuleren”. No way!
Er werd in mij wakker wat ik eigenlijk altijd al voelde, “dat ik natuurmens ben en daar veel meer contact mee moest maken”. Sommigen noemen dat spiritualiteit… Ik heb heel wat workshops bezocht om MIJN weg daarin te vinden en merkte dat je alleen maar ‘verdwaalt’ in een ander bos, wanneer je op een wolk gaat zitten en geloofd in weer andere sprookjes. Maar het is allemaal zo verwarrend om het juiste te vinden, tegen de achtergrond van waar je vandaan komt. Maar soms vallen dingen onverwacht op hun plek en hoewel ik mijn twijfels had, om met mijn gekwetste ziel en “mijn zachte karakter”, zoals mijn toenmalige collega’s zeiden… ben ik het onderwijs in gestapt en heb daar o.a. 14 jaar lesgegeven aan randgroepjongeren, een klas vol met allemaal gekwetste zielen waar juist bleek dat ik de snaren op hun goede plek kon raken. Komt vast voort vanuit herkenning.
Een grote stap maakte ik toen ik in de pauze van zo’n workshop in gesprek raakte met iemand die mij uitlegde dat “gedragspatronen” heel vaak gedurende generaties doorgegeven worden. En toen zag ik het voor me… de vader van mijn eigen vader was de grootste brombeer die ik ooit heb gekend… en wat zal mijn eigen vader daar als kind onder geleden hebben. Wat zal dat mijn eigen vader “het zicht” hebben ontnomen, hoe je wel een liefdevolle wereld om je heen kan opzetten… vooral met je eigen kinderen! En met dat stuk vergeving wat toen in mij loskwam, verdween veel boosheid en interne strijd en dat leverde een enorme bevrijding op. En mijn zoektocht naar het ware zijn ging verder. Ook dat pad was in het begin beangstigend en ook wel eenzaam, maar ik heb doorgezet, aangemoedigd “om de werkelijkheid te zien, zoals die werkelijk is”. Ik wens iedereen innerlijke rust, zelfliefde en vrede toe…
Wat een herkenbaar verhaal. Wat me vooral raakt is het blijven proberen in gesprek te komen, tegen beter weten in. Deze mensen zijn zelf beschadigd en kunnen niet geven wat je nodig hebt. Helaas word je als kind daardoor gevormd en als je vele jaren later langzaam dat kind gaat begrijpen is het nog steeds moeilijk om jezelf als oké te zien. Ik vind het fijn om te lezen dat anderen ook zo’n verhaal hebben en toch hun weg vinden. Want breken met je familie wordt door weinig mensen begrepen en alleen degenen die ook zoiets meegemaakt hebben begrijpen hoe zulke mensen in de buitenwereld een masker kunnen dragen maar privé ontzettend kwetsend kunnen zijn.
Groet en sterkte Diana,
Ibbeltje
Herkenbaar. Mijn moeder mopperde bijna iedere dag op mij. Kon nooit iets goed doen in haar ogen. Was ook vaak alleen thuis. Aan het gameboyen, of alleen buiten op het erf. Ik was al heel vroeg gediagnosticeerd met pdd-nos (op mijn derde). Vind je het gek hoe ze tegen mij deed. Ik liep op mijn tenen zei ze tegen mij en zei zij tegen me dat ik een aanverwante contactstoornis had. Altijd maar lopen mopperen op me. Dat ik niks deed op het erf, en dat ik niet met andere buurtjongens wou spelen, en dat die buurtjongens in het dorp wel netjes de klussen thuis deden. Ik haatte het om oorlogje te spelen met de buurjongen, omdat ik al heel vroeg geweld heb meegemaakt (misschien autistisch was), en later het gevoel kreeg dat ik in het verkeerde lichaam geboren was. Ik kende daar immers niemand, want ik ging al op mijn vierde naar het speciaal onderwijs, waar ik soms ook geslagen werd door een juf op mijn zesde.
En ook altijd meegaan naar dingen die ik haatte. Zij ging altijd met haar man naar braderieën. En ik moest mee. En naar de kerk moeten en catechisatie, wat ik niet wou. Toen ik depressief werd verklaard door de schooldokter, zocht mijn moeder geen contact met me op. Ze wist denk ik niet hoe je zoiets moest doen. Ik moest op zondag altijd wel met haar mee fietsen of wandelen, maar praten kon ik niet met haar. Mijn moeder leeft nu niet meer, en met mijn vader heb ik geen contact omdat hij alcoholist is. Mijn zus heeft wel contact met mijn vader en zij ziet het probleem niet. Mijn zus moppert ook snel op mij, en zij drinkt ook wel graag. Ik heb ook amper contact met mijn zus. Omdat ze niet naar me luistert. In mijn familiekring wordt overigens veel gedronken op familiefeesten. Ik ben liever alleen, dan dat ik een omga met mijn familie. Ik spreek mijn nichtje wel vaak op de app, maar echt contact is moeilijk. Ik ben nu 33 jaar, en woon op mezelf. Ik wil wel verhuizen naar een stad, maar heb geen werk en een wajong-uitkering. Dus loot maar op woningen in de stad.
Hallo Diaan, pfff heftig te lezen dat je dit alleen hebt moeten ervaren. Ik ben gescheiden van een vrouw met herkenbare trekjes als hierboven omschreven. Mijn kids zien hun moeder ook niet meer, dit omdat ze hen manipuleerd, heel veel negatieve energie kost, ze doet dingen om aandacht te krijgen en maaakt niet uit pos of neg aandacht, aandacht is aandacht. En er dan geen contact mee hebben is dan het minste verlies. Eigenlijk is de buitenwacht die er vaak niets van snapt, want ze is toch altijd leuk met een ander erbij en zo goed met andere kids enz. Echter daar moet je boven staan en dat is lastig. Kijk ernaar uit je volgende blogs te lezen 🍀💫🙏
Beste Diana,
Wat een herkenbaar verhaal. Respect dat je voor jezelf hebt gekozen. Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders en ben er na jaren achter gekomen dat het narcisten zijn. Na veel verdriet nu wel meer “rust“ in mijn hoofd! Wens iedereen die hiermee te maken heeft kracht toe en kies voor jezelf!
Zou heel graag met lotgenoten willen praten face to face of telefonisch niet via Facebook, wie weet welke instanties er zijn ?
Alvast bedankt.
Hartelijke groet,
Edith
Beste Edith, je kan bij ons de online training volgen, en als de Corona-maatregelen wat versoepeld zijn ook weer de fysieke workshops. Daarin is gelegenheid voor lotgenotencontact.
Diana, ik wens je heel veel liefde en kracht. Wat een heftig verhaal… Ik hoop dat je een goede therapeut vindt zodat je alles kunt verwerken wat je hebt meegemaakt. Je bent het waard! Liefs Anna
Dankjewel Tako Engelfriet.
Hartelijke groet,
Edith
Zoveel herkenning en dat is ergens zo fijn. Dank jullie wel voor het delen. Mijn moeder leeft nog, maar ik voel me vreselijk om te zeggen dat het me makkelijker lijkt als ze er niet meer zou zijn. Het contact al jaren verbroken en daarmee helaas ook het contact met mijn vader, die ook niet is opgewassen tegen haar. Ik heb de vreselijkste trauma’s (als gevolg van haar narcisme) overwonnen, maar het trauma genaamd mijn moeder, het lukt me maar niet om haar stem van me af te schudden. Ik mis een moeder, maar niet mijn moeder en ik vraag me af hoe dit ooit hanteerbaar wordt. Heel veel kracht voor iedereen die hiermee te maken heeft…
Liefs, Sa
Ik kom ook uit een gezin waar alle dagen ruzie was en vader alcoholieker, moeder was aan de pillen. Ik ga niet veel over me zelf schrijven, ik heb een HELSE jeugd gehad, enig kind, plantrekker, veel bij grootouders gezeten tijdens de schoolvakanties waar ik naar uit keek, dat waren supermensen. Mijn grootouders hadden beter mijn ouders geweest. Ik heb mijn dagboeken verbrand en begraven. Ik volg online lessen psychologie, criminologie en bij het volgen van opleidingen vind je, je eigen ik, ook niet simpel want in opleidingen, je komt herhaaldelijk jezelf tegen, ik begrijp veel beter nu zaken in het leven. Ik wens je het allerbeste toe,
succes en toi toi
liefs
Lieve groet
Aan ieder
En kracht
En sterkte
Er is zo veel herkenbaar
En zoveel wegen doorlopen
Nu is het 5 mei
Vrij
Gevoel
vrijheid
Wat is vrij
Alle wegen
Gaan nooit meer over
Vervlogen
Vrij
Proberen te voelen
En proberen te denken
Vrij
Zijn gedachten
Vrij de momenten
Van een lach en traan
Knuff
En kracht
Aan iedereen
🙏🤍
Ik ervaar dit ook nog steeds in 2022. Ik heb mijn verhaal gedaan over kindermishandeling en heden maar het blijft ‘lauw’ qua hoe ze het nou werkelijk oppakken. Juist omdat ik ook te maken heb met dominante tonen vind ik het verwarrend en voelt beschuldigend. Ik wordt benaderd alsof je fluitend met je ouders breekt, alsof je zelf die keus maakt. Persoonlijk vind ik het geen keuze maar een noodzaak, breken met giftige relaties met ook familie om niet verder in trauma & geest/lichamelijke klachten te belandden, vrij te zijn.
Zo herkenbaar. Ik heb gebroken per brief. Nog beetje contact gehouden met mijn jonger zusje. Maar nu ook gebroken met haar. Door reactie van mijn zusje dacht ik: ik heb het mis, dus naar iedereen terug gestuurd. Reactie daarop: ik moet hen met rust laten om die ‘onnozele. brief te verwerken. Er staat duidelijk in de brief dat ik mij door hen ongewenst voel. Volgens hen heb ik het mis en kan ik niet tegen commentaar. En moet ik hen tijd geven om de schok van die brief te verwerken. Had ik met het communiefeest van mijn dochter het feest een uur moeten verlaten omwille van mijn zus. Maar met Kerst moet ik zelf zorgen dat ik bij hen geraak met het openbaar vervoer. Zij kiezen voor kerstavond……. Mijn man en ik zijn beiden visueel beperkt, aanbieden om ons naar een nabijgelegen station te brengen doen ze niet. Enige optie dan is. Bij mijn moeder blijven slapen. Kerst 2021 hebben we dat gedaan. Bleek dat ik in het bed van mijn ouders moest slapen (mijn vader is in 2021 plots overleden, vroeger bracht hij ons steeds naar huis…..)….. pijnlijker kon niet. Afgelopen kerst kozen ze terug voor de 24ste. Naar mijn oudste zus gestuurd: ok maar niet te laat…. Nooit reactie op gekregen….. Waarop ik dus besloot die brief te schrijven. Eerste reactie: naar mijn huis rijden (dan kon het wél) Op mijn deur komen bonken om 9 uur ‘s avonds. Mijn dochter is ervan wakker geworden…… Ik was bang…..volgens hen niet nodig als ik recht in mijn schoenen sta. In hun ogen hebben ze dus niks verkeerd gedaan. En heb ik hun gekwetst. Ik ben slechtziende geboren en heb mij nooit aanvaard gevoeld door hen. Wel ongewenst en mislukt….. Mijn jonger zusje is er omdat mijn moeder wou bewijzen dat mijn ogen niet haar schuld zijn….. Mijn oudere zussen mochten mij pesten zoveel ze wilden. Ze mochten wel niks over mijn ogen zeggen, maar dat was het enige. Op school kleren aan van mijn oudste zus…..dus daardoor ook daar gepest….. Als twaalfjarige was ik op. Gelukkig mocht ik naar het bijzonder onderwijs op internaat. Ik kreeg allemaal nieuwe kleren bovendien. Naar de buitenwereld hangt ze de liefdevolle, behulpzame moeder uit….. Ze begeleid mij op een gegeven moment in een ziekenhuis omdat mijn oog gelaserd moet worden. Doordat ik geen punt kan fixeren duurt het een half uur. En moet ik een tweede maal terug. Ik sta totaal niet meer op mijn benen…..ze begeleid mij effectief tot aan de trein. Maar ze weet dat ik moet overstappen….. Geluk ken ik mijn weg grondig…..en ben ik niet tussen de sporen beland bij het overstappen. Als ik thuiskom durft mijn schoonmoeder mij niet alleen laten. Zij zag wél hoe zwak ik was…..(ze lette op mijn dochter. Mijn kleine meid was nog een baby) Keer erop in het ziekenhuis zegt ze: ik heb haar vorige keer op de trein gezet, want ze had veel last……. Vlak voor Corona probeer ik te vermageren. Op nen wafelbak iser ook fruitsalade…..ze zegt tegen mij: mag jij niet van eten…..ik heb er suiker bijgedaan……. Gelukkig waren er ook gewone aardbeien……. En zo is het altijd geweest…… Mijn dochter zien ze wél graag. Voor haar vind ik het erg dat ik kies om met hen te breken….. Gelukkig heb ik een lieve man en omgeving die mij steunen. En wonen we ver van elkaar….. Ik woon in Oost-Vlaanderen zij in de Antwerpse Kempen. Met de begrafenis van mijn vader heb ik zijn levensloop geschreven met hulp van mijn meter én het slotwoordje. Levensloop heb ik ook gelezen als eer aan mijn vader. Hij wist niks van hun gedoe. Maar de laatste jaren wél. Hij heeft mij ooit gezegd. Zolang ze met jou geen rekening kunnen houden voor feestjes moet jij van mij niet meer komen. Mijn zus die de anderen op handen dragen, heeft hij een dikke egoïst genoemd. Hij zag mij oprecht graag. Maar mijn moeder beweerde vroeger dat ik de ruziemaker was en niks verdroeg….. ooit heeft mijn moeder dit op een verjaardag van mij toegegeven tegenover mijn vader. Ze wist het dus effectief en stond het toe. Maar toch vinden ze mijn brief onnozel en doe ik hen pijn……. Na de laatste reactie van mijn jonger zusje(ze is dertien jaar jonger) heb ik iedereen geblokkeerd. Hoop dat ik het volhoud,
Ik heb tijden gebroken met mijn vader na een laatste voorval waarin hij mij fysiek probeerde te mishandelen als vrouw van in de 40, naar aanleiding van een onbenullig meningsverschil. Mijn jeugd is doordrenkt van psychische en fysieke mishandeling. En binnen onze familie was vrij veel consensus dat ik dat volledig aan mijn persoonlijkheid te danken had. Ik ben best fel en ging de strijd niet altijd uit de weg, waar anderen in het gezin dat wel deden. Dat dit gebeurde tussen ongeveer mijn zesde en zestiende levensjaar deed voor mijn familie niet erg ter zake in de schuldvraag.
Op mijn zestiende heb ik mijn vader onderuitgeslagen. En dat was het einde van het fysieke deel van de mishandeling die ik een decennium had moeten ondergaan. Uiteraard vond mijn familie mijn gedrag verwerpelijk. Maar ik ben nog altijd wel een beetje trots op mijn zestienjarige ikje.
Uiteindelijk voelde ik me niet goed bij het voorgoed breken. Iets in mij heeft het gevoel dat hoe rot en moeilijk de basis ook was het toch altijd onderdeel blijft van wie ik ben. En daarmee dat ik ook met een deeltje van mezelf breek dan. Uiteindelijk heb ik wel gebroken met mijn eigen hoop en verwachtingen naar de familie toe. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, als je altijd zo’n kleintje nog in je hebt dat snakt naar liefde en erkenning. Maar het is wel gelukt. Ik onderhoud het contact op een laag pitje.
Mijn vader is door Alzheimer allang niet meer de man die hij was. Al zijn zijn oude streken soms in alle hevigheid aanwezig.
Vlak na dat incident waar ik deze post mee begon kwam ik bij de psycholoog. Ik was zeer emotioneel. Zij zei toen uiterst scherp: waarom raakt dit je in vredesnaam zo? Je bent nu toch geen klein kind meer, dus waarom zit je hier te huilen?
Tja, dat die vrouw zich psycholoog mag noemen. Vreselijk mens.
Een beetje onsamenhangend dit verhaal. Ook vanwege herkenning links en rechts. Ik vind het fijn niet de enige te zijn. Opgroeien met narcistisch geweld is bijna niet uit te leggen. En dan is het fijn als dat niet hoeft om ruimte te vinden.
Hallo Diana,
Met mij was ook van alles mis en met mijn moeder niets. De waarheid is dat het andersom is. En: het is je moeder. Ja, het zal je moeder maar zijn! Des te erger. Mijn moeder vond het fijn om mijn leven te verwoesten. Ze zegt: “Ik kan niet anders, ik moet dit nu eenmaal doen, ik weet dat het verkeerd is.” Moeder heeft mijn uitkering in gevaar gebracht en dreigt mij met de dood: het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent. Dat is een hele mond vol, waar goed over is nagedacht. Haar doel is geld en het middel is geld. Moeder is financieel welgesteld, maar arm in de liefde. Ze heeft mij bestolen van een legaat van mijn overleden vader. Meer dan tien eenzame jaren verder, twee advocaten en een rechter, is het gebroken legaat alsnog op mijn bankrekening uitgekeerd.
Moeder heeft mij als kind naar een school gestuurd die zij haatte. De huishoudschool. Door haar ben ik educatief ontspoord. Andere mensen ontdekten mijn talenten. Moeder zorgde dat deze mensen verwijderd werden. Door de educatieve ontsporing kon ik niet op de dagschool van de kunstacademie komen. Omdat ik naar de avondschool moest, kwam ik jong in de bijstand terecht. Ik ben er nooit meer uitgekomen. Mijn grote liefde is de dans. En ook schrijven. Er ligt een manuscript klaar waarin ik mijn hele leven heb beschreven [inmiddels ben ik bijna vijfenzestig] en zo heb ik ontdekt hoe mijn leven had moeten verlopen: via de dans zou ik bij de choreografie uitkomen, naar kleding maken, naar levende beelden maken. Want dat riep ik tijdens mijn studie aan de academie zonder besef waarover ik het had. Ik was toen het contact met mijn vitaliteit al kwijt. Ambitie afgehakt. En dan roept moeder; “Jij hebt niks bereikt!”
Bij het overlijden van mijn moeder zal er opnieuw een erfenis vrijkomen. Nu we bij de rechter zijn geweest hoop ik dat moeder zich op de vingers gekeken voelt. Zij riep de rechter op om mij te veroordelen tot haar advocaat- en proceskosten. De rechter weigerde dat, tegelijkertijd zag hij niet hoe ernstig deze familieproblemen zijn. Het theater van moeder werd niet doorzien. Zij kwam binnen leunend op een stok met zwarte kousen aan. Ik heb haar nooit zwarte kousen zien dragen. Als ‘het kostuum’ bij haar act. Na een uur moest zij naar de wc. Zonder stok… De behulpzaamheid van haar advocaat wierp zij af. Ik zag dat ze boos was. De rechter bejegende haar op een wat kinderachtige manier als een oude vrouw. Maar daar kunnen ouderen met recht niet tegen. En haar boosheid golden mijn woorden: de doodsbedreiging, de diefstal, bekentenissen in privé. Moeders act noem ik de O-klank die ik ook opmerk bij roddelaars. ‘Moet je nu eens horen…’ Ik zag haar in de rechtbank voor het eerst terug na twaalf jaar en ervoer haar als een duistere vrouw.
Sinds ik meerdere verhalen heb gelezen op deze website voel ik me sterker. Op deze pagina weet ik nu voor het eerst dat de mensen die dit lezen niet zullen oordelen. Niet mij de schuld zullen geven en de loodzware verantwoording zonder erkenning van wat mij is overkomen. Levenslang heb ik een onterecht schuldgevoel gedragen dat is opgelegd door mensen die vonden dat ik met mijn moeder moest blijven omgaan. Maar juist omdat ik dat deed, kon zij mij misleiden en zelfs oplichten zodat ik moeilijkheden met de gemeente kreeg alwaar ik een uitkering ontvang. Ze zei: “Ik kan geen liefde geven dan door geld.” Zo heeft zij mij misleid om geld aan te nemen uit het legaat van mijn vader: geld dat eigenlijk van mij was en dat wist ik niet. Deze gemeente had geen levenslange uitkering hoeven betalen aan mij, wanneer men werkelijk eens had geluisterd naar mijn levenslange beklag over moeder. Dit beklag is voortdurend gebagatelliseerd. Ik heb talenten en ben fysiek gezond. Ik ben vindingrijk, maar heb geen ambitie. Met huishoudschool en daarna kunstacademie ben ik niet – in fundament – voorbereid op een betaald werkzaam leven. Eerst was een uitkering hip in de jaren zeventig en tachtig en daarna hoorde ik bij hen die vervreemd waren geraakt van de arbeidsmarkt.
Wat erg dat er zoveel mensen zijn die niet geliefd werden door hun moeder/ouders. Wat wrang dat ik blij mag zijn met het begrip en de erkenning die ik ontvang door deze verhalen te lezen. Acht jaar geleden heb ik internet afgezegd [rust] en zie nu dat er veel meer bekendheid is over ‘breken met je familie’. Ook merk ik dat mijn eenzame verwerking van dit leed haar helende vruchten heeft afgeworpen. Ik geloof dat ik blij mag zijn met mezelf, mijn helder verstand en vasthoudendheid aan de waarheid. Ik heb mijzelf geleerd hevige emoties rustig te vertellen.
Eindelijk is er meer bekent over wat ook mij is overkomen! Helaas zijn de workshops en lotgenoten ver weg van Twente. Of zijn ze ook in Twente? Zou iemand dat kunnen zeggen?
Beste Susan, wat ernstig wat je hebt moeten meemaken, en wat goed dat je je nu probeert te ontworstelen ervan. Je kan deze pagina volgen om te kijken waar de workshops zijn de komende tijd: https://verdwenenzelf.org/planning-workshops/. We hebben anders ook online workshops als deze locaties te ver weg voor je zijn.
Dank Tako Engelfriet, hartelijk dank voor je reactie. Ja, het is te ver weg. Bovendien ben ik – voorlopig – bang voor corona en andere virussen. Daarom ook zou ik graag online contact willen hebben. Ik ben nogal vereenzaamd de laatste jaren. Met een nevenprobleem: binnen acht jaar drie keer door afbraak en renovatie, gedwongen mijn huurhuis te verlaten en twee keer tijdelijk. Ik zit nu in een logeerhuis voor enkele maanden. Dit maakt alles zwaarder. Ik voel me niet gehoord hier in Twente. Maar het lezen op deze website doet me zó geweldig goed.
Gisteren fietste ik langs eenzelfde bedrijf als mijn vader had en mijn jongste broer heeft overgenomen. Ik fiets daar vaker en voel dan niet veel meer dan herkenning. Gisteren was dat anders en dat komt door de helende erkenning van al die mensen die hier schrijven. Tranen schoten in mijn ogen toen ik een vrachtwagen van dat bedrijf, die mij had gepasseerd, de oprit zag oprijden… zoals dat ging ‘bij ons’, waar ik niet meer bij hoor en dit gemis miskend wordt. Ten diepste voelde ik dat gisteren, helemaal onverwacht. Mijn verdriet wilde niet loskomen omdat ik door onbegrip, roddel en veroordeling alsmaar in mijn harnas gejaagd word. Dat harnas mocht gisteren breken. Mijn échte gevoel… Ik weet dat het er is en ik weet wie ik ben
Heel ambivalent: ik haat moederliefde omdat ik dat niet heb gehad. Ze heeft mij in een strik geweven. Als ik erken dat ik moederliefde heb gemist, komt zij eraan: oh wichke toch… enzovoorts. Daarom haat ik moederliefde. Het is haar haat dat al begon in mijn wieg. Maar zij heeft er nu niets meer mee te maken. Zowel uiterlijk als innerlijk is de breuk definitief. Ik kan veilig mijn verdriet voelen en doorleven, wetend dat er WEL mensen zijn die dit verdriet begrijpen. Zelf ben ik ook moeder en in staat gebleken wel moederliefde te geven. Mijn zoon woont heden in Zweden voor studie. Master in de Kunsten. Mijn voetsporen. Hij heeft aldaar in de kunstacademie een allerliefst meisje ontmoet uit Hongkong. Er is hoop…
Zeker sta ik open voor online contact! Dan moet ik nog even zoeken waar ik dat op deze website kan vinden. Ik ben er nog maar net. Een rijp ei dat openbreekt, het kuiken wil eruit.
Wat fijn om te horen dat je (h)erkenning vind op onze site. Ik wens je toe dat je gesteund voelt bij het openbreken van alles wat er gebeurt is met je en wat je nog wil doen.
Voor onze online workshops, kijk hier voor meer info: https://verdwenenzelf.org/online-trainng/. Hou deze pagina in de gaten, we zijn nog bezig met het inplannen van nieuwe data voor de workshops die in het najaar gegeven zullen worden.
Hallo Tako, dat ga ik doen.
Eigenlijk heb ik toevallig internet omdat ik in een logeerhuis zit i.v.m. de renovatie van mijn woning.
Begin september, als de cursus begint, ga ik weer terug naar mijn eigen huis en kan ik me op de wifi aansluiten van het woningcomplex. Niks aan de hand, behalve dat de contacten in mijn buurt vijandig zijn en erg lijken op het mechanisme dat ik in mijn familie heb meegemaakt. Verder houdt de woningbouw zich niet aan afspraken. Ik zie er dan ook erg tegenop om internet-zaken te regelen in zo’n onbetrouwbare omgeving. Nu heeft iemand die mij kent mijn wanhoop gevoeld toen ik opnieuw verhuizen moest en iemand anders ingeschakeld waarop ik nog wacht. Ik hoop dat deze persoon mij ook kan helpen bij technische internet-zaken.
De vijandige sfeer in mijn omgeving is herhaling van mijn jeugd-drama [trauma]. Ik heb mijzelf een psychologische techniek aangeleerd waarmee ik mezelf help om in zulke omstandigheden rustig te blijven en helder te denken. Verder bidt ik veel. Dat helpt.
Wat me bovenal ontzettend oplucht is dat ik niet alleen meer sta ook al ken ik niemand, ze zijn er wel. Door boeken wist ik wel dat deze problemen bestaan, maar nu komt het veel dichterbij. In 2013 zijn jullie opgericht, lees ik. In 2014 heb ik internet afgezegd om de rust. Daarvoor struinde ik het internet wel af op zoek naar zoiets als dit, zonder resultaat. Mooi dat er nu zoveel meer informatie over is!
In de mediaberichten van ‘verdwenen zelf’ lees ik dat psychisch geweld voor de wet niet meetelt. Dat heb ik ervaren in mijn situatie. Er ligt een verslag van mij over de doodsbedreiging en diefstal in de rechtbank en nog gebeurt er niets mee. Het gaat alleen om geld en dat wat is te bewijzen. Dat een vrouw als mijn moeder haar act [compleet met zwarte kousen en een wandelstok] in de rechtbank weet op te zetten zonder dat een rechter het doorziet, verbaasd mij diep. Dit is de eerste keer dat ik erbij ben geweest wanneer zij haar beklag over mij doet. ‘Het zielige oude vrouwtje, moeder van een ‘onhandelbare’ dochter, die toch zo haar best heeft gedaan… och, och, och!’ Ik hoorde en zag het als door een pasgewassen winkelruit waarachter zij haar leugens etaleert, voor mij volkomen helder. Zij heeft geen enkele psychologische macht meer over mij. Alleen financiële door haar erfenis. In de Twentse krant lees ik in de columns van een notaris hoe vervelend erflaters kunnen zijn voor hun nazaten.
Voorlopig blijf ik wel rond-lezen op deze site. En ik vraag me af of ik niet iets kan organiseren in Twente. Dat hier niets tot weinig is wil niet zeggen dat hier geen psychisch geweld is. Integendeel, hoe harder men de koppen in het zand steekt, hoe erger de problemen. Een huisarts zei tegen mij: “Dat hou je wel erg lang vol.”
Ik vroeg hem wát ik lang vol hield. Hij gaf geen antwoord. Wanneer hier een kind van vijf bij de arts komt en zegt dat zijn/haar moeder hem/haar dood wil, dat wordt het kind uitgelachen en krijgt het een stoornis opgeplakt.
Ongeveer twee jaar geleden kwam ik op voor een jongetje van rond de acht jaar dat op straat langdurig werd uitgescholden door zijn moeder. Het gezicht van het kind vergeet ik nooit weer. Grote ronde verbaasde ogen. Alsof hij wilde zeggen: jij moet niet voor mij opkomen, maar voor mijn moeder….
Ja, de moeder was heel boos op mij, maar dat kon me niets schelen. Van de psychologe Alice Miller heb ik gelezen hoeveel verschil zo’n klein moment kan maken voor een kind in nood. Dit is voor mij ook gedaan. Iemand die tegen mij zei: “Ik zeg altijd tegen mezelf: ik kan dit aan.”
Dat hielp.
Ik houd de online-hulp in de gaten.