Dit is een gastcolumn van Maria
Ik heb veel dingen meegemaakt met mijn narcistische familie. Wat narcisme is en wat het met je doet, daar kwam ik achter op mijn 67e door de boeken van Iris Koops, die ik nog regelmatig raadpleeg. Had ik dit allemaal maar eerder geweten, dan had ik eerder maatregelen kunnen nemen en mij afkeren van iedereen.
Onze jeugd met een gezin bestaande uit vader, moeder en vijf kinderen was verre van zorgeloos. Mijn moeder, in haar vrije tijd een verwoed toneelspeelster, kraakte altijd iedereen af. Ze leek er een satanisch genoegen in te scheppen haar kinderen tegen elkaar op te zetten. Met een zachtaardige vader die daar niet echt tegenin durfde te gaan, is dat haar prima gelukt.
Ik ging naar de middelbare school, uiteraard niet naar de school waar ik met mijn vriendin heen wilde, maar naar een door haar uitgezochte school waar ik mij altijd doodongelukkig voelde. En altijd met twee onderbroeken over elkaar aan omdat ik anders blaasontsteking zou krijgen, aldus mijn moeder. Tegen de tijd dat ik daarheen ging, gebeurde er iets waar ik heden ten dage nog steeds last van heb en pijn over voel.
Ik had dat altijd diep weggestopt en weet nog goed dat het ineens boven kwam, dat wat ik altijd diep heb weggestopt. Mijn oudste broer heeft me toen seksueel misbruikt. De schaamte die ik voelde is met geen pen te beschrijven. Ik dacht dat het mijn eigen schuld was omdat ik net op dat moment naar de wc moest, terwijl hij daar aan het douchen was. Ik neem het mezelf nog steeds kwalijk dat ik niet ben weggelopen, maar het leek wel of ik aan de vloer genageld stond.
Mijn moeder was in de keuken, grenzend aan de douche, het lijkt mij tot op heden nog steeds sterk dat zij niks gemerkt heeft, omdat het ook later in de slaapkamer boven nog een paar keer gebeurd is. Misschien heeft dit niks met narcisme te maken, maar het is wel zo dat de seksueel gefrustreerde opvoeding van met name mijn moeder, er geen goed aan gedaan heeft.
Mijn moeder haalde mij altijd neer, dus op enige steun van haar hoefde ik niet te rekenen, zij zou eerder zeggen dat ik een viespeuk was. Ik wilde alles wel voor mijn moeder doen om haar gunstig te stemmen. Zo ging ik er op vrije dagen extra vroeg uit om de kamer te stoffen en te stofzuigen, in de hoop haar gunstig te stemmen.
Het was ook altijd gewoon dat ik de tafel dekte, afruimde en de afwas deed. Want, zo zei mijn moeder dan: de jongens moeten aan hun huiswerk. Als ik dan probeerde duidelijk te maken dat ik ook huiswerk had, sneerde ze altijd dat ik zo’n grote mond had en altijd het laatste woord moest hebben.
Mijn jongere zusje had het minder slecht dan ik, net als mijn drie broers. Toen ik op mijn 16e toch nog mijn middelbare school diploma behaalde kwam dat volgens mijn moeder omdat mijn vader de examencommissie een brief had geschreven met de vraag mij te laten slagen. Toen ik jaren later een huurhuis kreeg toegewezen kwam dat omdat zij zich in haar kont had laten knijpen door een wethouder, zo verzekerde zij mij, want, zo zei ze : ‘nu zie je maar weer waar dat goed voor is’. Ze heeft me zo vaak bekritiseerd en de indruk gegeven dat ik dom was en alleen maar een grote mond had, altijd het laatste woord moest hebben, dat ik het zelf geloofde.
Als ik een foto van mezelf zie uit die tijd zie ik een meisje met de ogen neergeslagen, doodongelukkig. Ik wilde zo graag dat ze me gewoon eens zag staan. Ik wilde echt alles voor haar doen, maar het bracht me helemaal niks. De tendens van haar plezieren heb ik nog tot mijn 67e volgehouden, tot het moment dat ik het echt niet meer kon. Mijn broers en zus hebben nooit zoveel voor haar gedaan, dat hoefde ook niet want ik stond, samen met mijn huidige man, altijd voor haar klaar.
Ik heb gebroken met mijn moeder, ze is nu in de negentig, maar ik ga er nooit meer heen. Ik heb het niet eens gezegd tegen haar, ik ben gewoon niet meer gegaan.
Het begon me lichamelijk op te breken, en toen ze nog beweerde dat ze mijn man wel naar haar zag kijken en dat hij gek op haar was, is er iets in mij geknapt. Mijn broers en zus vonden dat ook belachelijk, maar het gekke is dat ze nu allemaal lijden aan geheugenverlies, want we zien er niet één meer. Ze draaien hun hoofd weg als ik langsloop of fiets. Er is nog wel een broer geweest hier, om mij te vertellen dat hij twijfelt aan mijn waarneming, met andere woorden: ik ben geestelijk niet in orde. En dat ik terug naar mijn moeder MOET.
Vrienden waar wij mee omgaan worden door hen benaderd om schande te spreken over mijn gedrag. Ze zijn allemaal vergeten hoe respectloos ze met haar omgaan, uiteraard achter haar rug. Toen mijn moeder eens gebukt stond om iets op te rapen liep een van mijn broers langs haar en deed net of hij zijn broek wilde losmaken.
Ik ben inmiddels wel tot de conclusie gekomen dat je oogst wat je zaait, en ben Iris Koops eeuwig dankbaar voor de duidelijke manier waarop ze narcisme in haar boeken beschrijft.
waar zijn haar boeken te koop ?
ben aan het googlen maar kan niets vinden
Hoi Helen,
Je vindt het bestelformulier bovenin het menu:
https://verdwenenzelf.org/bestelformulier/
hartelijke groet,
Iris
Jammer dat je er inderdaad te laat erachter komt met veel pijn en verdriet. Het opzetten tegen elkaar en het zwart maken laat diepe sporen na. Ik ben er op mijn 53ste erachter gekomen toen ik voor mijn vader opstond. Een lieve zachtaardige man die door mijn N. moeder net als mijn broer en mij totaal kapot is gemaakt, maar ik dacht altijd dat dat aan de dood van mijn zusje lag die nog maar 14 maanden oud was toen ze aan “wiegendood” overleed. Mijn vader kreeg de schuld van haar dood hoorde ik vele jaren later, is dikwijls in elkaar geslagen, politie, psychiatrische inrichting enz. Ik wist dit allemaal niet was al het huis uit en als jij begint te vertellen komen de verhalen van mensen. Mijn ouders zijn gescheiden in begin jaren 90 en mijn N.moeder heeft toch mijn vader na 2 jaar teruggenomen. Veel ruzies, vader werd buitengesloten enz. Tot hij van de trap “viel” , mijn ogen gingen open. Ik zorgde voor mijn vader, hij is zonder ambulance met een gebroken nek naar het ziekenhuis gebracht dat bepaalde zij en mijn N. broer , daarna kwam hij in een revalidatie huis waar hij liefdevol werd opgevangen en waar hij zijn verhaal deelde over de dood van mijn zusje. Dit werd hem niet in dank afgenomen en hij werd opgesloten in een ander huis op de “gesloten afdeling” voor dementen terwijl hij dat niet was. Door stress en het zich niet meer kunnen uiten, nog een keer heel hard gehuild bij mij is hij 5 weken in dat huis gestorven aan een hartstilstand. Alles heb ik voor zijn begrafenis geregeld en hem een mooi, waardevol afscheid gegeven.
Daarna kwam ik in een burn-out en werd verstoten uit gezin en mijn middelste dochter hebben ze in hun web. Mijn familie keert zich van mij, stuurde politie op mij af, valse aangifte en rechtbank, gelukkig ben ik vrij gesproken. Mijn broer onder mij was ook een lieve man maar die heeft 6 jaar geleden zelfdoding gedaan, ook hij kon niet zien wat er gebeurde in het gezin van afkomst en dat mijn moeder ziek is. Mijn broer had het heel zwaar, ik had er geen contact mee mee na verstoting. En moeder en broer en zus wisten dat het niet goed met hem ging en lieten hem ook vallen, gelukkig heb ik een lieve tante en oom en die gingen naar hem maar het was al te laat, hij had vergif ingenomen van zijn aardbeienbedrijf. We hebben in het ziekenhuis met alle “toeters en bellen” aan zijn lichaam nog wel afscheid aan zijn bed kunnen nemen dankzij mijn oom en tante. Hun ben ik daar heel dankbaar voor. Ik ben na lange tijd blij dat ik niet meer bij gezin ben maar dat mijn dochter geen contact meer wil hebben met haar papa, zus en broer en mij doet mij ontzettend veel verdriet. Wij sturen kaartjes en blijven hoop houden dat ook mijn dochter het eenmaal gaat zien.
Wat een vreselijk verhaal Adje. Door zulke gebeurtenissen word je voor het leven getekend. Hopelijk zal het je in de toekomst beter gaan, dat verdien je!
Met warme groeten, Maria
Hallo Maria, Wat 1 heftig verhaal. En dit duurt al je hele leven.
Zo knap dat je afstand hebt genomen en je niet meer gek laat maken door je familieleden. Eindelijk kom je voor jezelf op. Ik hoop dat je nog een aantal fijne mensen om je heen houdt die je waarderen en bovenal: geloven….
Wens je alle kracht en sterkte toe!!!
Dankjewel Ylona, het vergt tijd om weer in mezelf te geloven, maar met behulp van de boeken van Iris kom ik een heel eind gelukkig. Dan lees ik zoveel herkenbaarheid. Zij verdient echt een lintje! Warme groet, Maria
Heb het gelukkig zelf niet meegemaakt, wel van dichtbij, een gezin, eigenlijk twee gezinnen, waar ik naast woon. De 1 een alcoholische vader, de ander alcoholische moeder. Herken de patronen, de kinderen tegen elkaar uitspelen en opzetten. Alles draait om de zieke gestoorde ouder, want dat zijn ze, gestoord. Niet alleen in het gezin, ook naar anderen in de buurt laten ze dit gedrag zien als je ze ergens op aan spreekt wat niet door de beugel kan bv asociaal, overlastgevend gedrag. Dan gaan ze het je moeilijk maken, lastig vallen, zich tegen je keren.
Rina, je verwoordt het heel goed, ze kunnen er niet tegen als je ze wijst op hun gedrag. Ik ben blij dat ik niks meer met dat soort te maken heb. Dank voor je reactie, met een warme groet, Maria
Hoi Maria,
Wat een afschuwelijke geschiedenis waar je nog altijd mee wordt geconfronteerd. Knap dat je eruit bent gestapt. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die jou geloven en je bij staan. Ik gun je van harte een mooier en fijner leven nu. En ja de boeken van Iris hebben mij ook enorm geholpen. Het gaf mij vertrouwen en hoop en de bevestiging dat niet IK de gekkie ben.
Hallo Adrienne, het is zoals je zegt: wij zijn niet de gekkies.
Dat zijn diegenen die je zo overtuigend beschuldigen van dingen die je niet hebt gedaan. Meestal achter je rug om. Fijn he, die boeken van Iris. Ik beveel ze vaak aan.
Dank voor je reactie, warme groet van Maria
Hai lieve Maria,
Hoe herkenbaar jouw verhaal. Ook mijn broers waren belangrijker dan ik want zij moesten later de kost verdienen. Voor mij was de mavo goed genoeg. Mijn broers mochten wel gewoon naar het vwo. Hoe vroeg ik ook opstond om het huis te poetsen, of hoe laat ik ook naar bed ging om de laatste was op te hangen of te strijken: het was altijd sneren en nooit goed genoeg. De universiteit heb ik afgemaakt. Mijn moeder heeft heel theatraal ooit alleen een roos gebracht na mijn diploma uitreiking op het vwo. Een roos uit een bos bloemen die ze de week ervoor zelf had gekregen. De erkenning voor het vele werken en het altijd klaar moeten staan heb ik nooit gekregen. En daar wacht ik ook niet meer op.
In 2015 – na een narcistisch huwelijk, want ik wist niet beter – leerde ik via een psychologisch therapeut over narcisme en de boeken van Iris. Ook heb ik een workshop gevolgd van Het Verdwenen Zelf. Het heeft mij en mijn gezin en mijn huidige partner veel goed gedaan! Ik heb met mijn familie gebroken in 2017. Ik had dit veeeel eerder moeten doen! Want sindsdien een ruimte, en wat een opluchting. Tot nu toe heeft mijn moeder in al die jaren van geen contact nog maar 1x gebeld: 4:15 minuten. Dat was vorig jaar. Pas ‘s avonds ontdekte ik dat ik er de hele dag niet meer aan had gedacht. Ik moest daar erg om lachen, dat was zo heerlijk!
Ondanks de positieve begeleiding die ik heb gehad en de boeken die ik zeker met enige regelmaat nog wel inkijk – omdat narcisme ook op de werkvloer of in andere “vriendschapscontacten” speelt – merk ik dat ikzelf, maar ook mijn gezin heeft moeten herstellen. Zij zijn verder dan ik, dat is logisch. Daarom voel ik mij soms ineens toch nog kwetsbaar. Dus opleiding en ontwikkeling zegt niets over de wonden die zijn aangebracht. Het landschap van de littekens leert mij dat ik mijn proces nog steeds bewust ben. En ook dat ik deze bewustwording door geef en door moet geven. De Jeugdhulpverlening heeft – bij gebrek aan kennis, inzicht en ervaring – verschrikkelijk verkeerd gereageerd op mijn narcistische partner. Gelukkig kwam het inzicht…al was het bijna te laat geweest. Uiteindelijk hebben we “de overkant” gehaald. Ook het contact met de vader is er niet meer sinds 2017.
Mijn oudste is onlangs afgestudeerd. Tijdens zijn studie heeft hij hulp gezocht – en gelukkig ook gekregen. Hij zit nu goed in zijn vel. De middelste heeft gelukkig ook goede trauma hulp en EMDR gekregen. Ze woont nu 2 jaar op zichzelf. Contact hebben met elkaar is nog niet mogelijk. We hebben allemaal nog tijd nodig. Weten dat het beter gaat is al iets om aan vast te houden. De jongste zit nu midden in de puberteit en met het ontdekken van zichzelf komt ook die golf van “wat is mij aangedaan” opnieuw over mij / ons heen. We weten nu waar we rekening mee te houden hebben. Het is voor ons allemaal nog een proces.
De impact van narcisme en de coercive controle is dus groter en ingrijpender en duurt langer door dan bedacht. Ik ben daarom blij met de Stichting – en draag het werk van de Stichting ook uit in mijn werk – hoe meer we weten met elkaar, hoe meer we het zien en kunnen benoemen. Dit kost nog veel tijd en bewustwording! Nu ben ik midden 50… had ik dit 25/30 jaar geleden maar geweten. Maar ik weet nu dat mijn kinderen dit ook weten, leren herkennen en ook nog helende zijn. Dus lieve Maria, neem je tijd om te helen. En ondanks alles, fijn dat ik jouw herkenbare verhaal mocht lezen. We gaan door…
liefs en met warme groet
Ja Loes, als we alles van tevoren hadden geweten…. Maar dat wisten we niet, gelukkig is er tegenwoordig veel informatie te vinden over narcisme, zeker door Iris Koops met haar zeer informatieve boeken. We laten ons niet klein krijgen hoor Loes.
Veel geluk gewenst, dat verdien jij net zo goed, of zelfs wel meer dan een ander.
Met warme groet,
Maria
Moedige keuze van je.
Weet, dat jij meer dan genoeg gegeven hebt.
Daar vrede mee krijgen is moeilijk, maar wens ik je van harte toe.
Riet
Dankjewel Riet, net wat je zegt: vrede krijgen omdat je meer dan genoeg gegeven hebt valt niet mee. Maar voor narcisten is het nooit genoeg helaas, en dan is wegwezen de enige remedie.
Met warme groeten, Maria
Dag Maria,
Heb je de documentaire ‘A family affair’ gezien? Ik moest daar meteen aan denken na het lezen van je blog.
Gr. M.
Nog niet gezien M, maar dat ga ik zeker nog doen. Dank voor de tip!
Met warme groet, Maria
Beste Maria,
Je hebt het allerbeste gedaan wat je kon nl. kiezen voor jezelf. Narcisten veranderen nooit, dat kunnen ze niet. Er mist iets in hun ziel en ze hebben geen gevoel voor anderen. Ze leven van mensen kwetsen en zichzelf zielig vinden. ZIJ zijn altijd het slachtoffer. Ze vertellen nooit de waarheid en liegen heel veel!! Dat is mijn ervaring met een narcistische moeder.
Manipuleren kunnen ze heel goed! Mijn vader was gelukkig een hele lieve man en door hem ben ik altijd lief behandeld, hij is helaas overleden. Hij leed 30 jaar aan de ziekte van Mèniére. Dit is een vreselijke ziekte. Het is niet erfelijk zegt de huisarts en KNO arts, toch heb ik het ook in erge mate. Het vreemde is, dat aanvallen vaak komen als ik weer bij mijn moeder ben geweest. Vanwege Corona zijn mijn broer en zus heel weinig geweest bij haar. Ik kan ze niet ongelijk geven. Dus heb ik anderhalf jaar allerlei dingen voor mijn moeder gedaan. Nu breekt het me ontzettend op! Ik heb wel geleerd om er beter mee om te gaan, maar leuk is het nooit! Narcisten zijn niet tevreden te krijgen! Denk aan jezelf en geniet van het leven zonder narcistische moeder! ❤️
Hartelijke groet, Johanna
Oh Johanna, wat erg dat jij ook meniere hebt, dat is een nare duizelingsziekte. Het zou zomaar kunnen dat stress daar mede een oorzaak van is. Laat je niet klein krijgen door die narcist(en) Spanning doet rare dingen met een mens. Ik wens je veel gezondheid en geluk! Dank voor je reactie, met een warme groet, Maria
Dank je wel lieve Maria! Ja het kwartje is wel gevallen, dat het niet zo maar was dat mijn vader de ziekte van Mèniére ook had! Het te lang opkroppen ook voordat de “bom” valt!
Dank je voor je lieve woorden en ik wens jou alle geluk van de wereld toe! Warme groet, Johanna
Lieve, dappere, moedige mensen,
Veel herkenning uit mijn jeugd en mijn toen bijna 30 jaar durende huwelijk (is in 2.000 gestopt), ook over seksueel misbruik en intimidaties van mijn moeder, oom en ex-man naar mij toe. Alle smerige, seksuele insinuaties en anderen waar ik nog last van heb ( ik ben nu 71). Ik zal dan ook nooit meer aan een relatie beginnen met een man. Al weet ik dat niet iedere man hetzelfde is, ik durf niet meer, bang weer in een narcistische relatie te stappen. Ze doen zich zo mooi voor, je komt er pas achter als je al in hun web zit en het te laat is. Ik voel me bevrijd, maar zal de restanten altijd met me meedragen. Mijn 2 broers en mijn 5 kinderen hebben afstand van mij genomen, geloven mij niet. Ik weet dat alles wel waar is en gebeurd is.
Ben ook blij met de boeken van Iris Koops en al jullie reacties, zij steunen mij steeds weer. Groet en veel dank! Merel
Lieve Merel, ook mijn zoon heeft zich van me afgekeerd en vertelt, net als mijn drie broers, zus en moeder allerlei leugens over ons. Dus ik begrijp je verdriet heel goed, je wordt niet geloofd, en dat ondermijnt het vertrouwen in de mensen. Maar er zijn nog wel hele lieve mannen, ik heb er al sinds 30 jaar een getroffen. Na 2 eerdere slechte huwelijken. Maar erg he, dat die narcisten je leven zo lang opslokken. Ik wens jou liefde, begrip en geluk, mat warme groet, Maria
Dank je wel! groet! Merel
Bedankt voor het delen van je verhaal. Heel moedig en krachtig van je.
Wat fijn dat je zoveel kracht uit de boeken van Iris kan halen. Ze hebben mij ook enorm geholpen.
Hoi Em, ik weet zeker dat er veel meer mensen zijn die de boeken van Iris binnen handbereik hebben. Ik wens je alle goeds, met warme groet, Maria