De ‘golden child’

Dit is een gastcolumn van Charlotte.

Ik zeg altijd dat ik in de oorlog geboren ben, dan kijken ze me aan en zeggen: dat kan niet, dat je 1940/1945 geboren bent. Inderdaad dat is ook niet zo, het was ruim na de oorlog, bij ouders die wel de oorlog hadden meegemaakt. Mijn vader op een heftige manier na de oorlog (zijn ouders waren ‘fout’ in de oorlog) en voor mijn moeder was het heftig in de oorlog. Beide ontkennen dat trouwens tot op de dag van vandaag, ‘Nee hoor, het was een fijne tijd.’ Ongelooflijk vind ik dat, hoeveel afweer een mens kan hebben.

Maar het was wel oorlog tussen mijn ouders, altijd strijd en altijd ruzie. Toen ik ging studeren dacht ik dat mijn ouders oorlogsslachtoffers waren, want het was niet te harden thuis. Alles moest perfect zijn volgens mijn vader, en mijn moeder had de ‘poetsziekte’ zoals we dat toen noemden, later wist ik wel beter.

Mijn vader is een paar keer getrouwd geweest en alle vrouwen hadden en hebben een soort van smetvrees. Als kind had ik het zelf ook in lichte mate en ook compulsief gedrag. Ook was ik, door de ruzies en de spanning, veel ziek. Astma, op en af ziek. Een opname in het ziekenhuis met ernstige longontsteking toen ik klein was met als resultaat, bleek veel later, een ernstig trauma. De verwerking van dat trauma heeft heel veel duidelijk gemaakt. Toen kwam ik erachter dat mijn vader een narcist was en mijn moeder het slachtoffer van zowel haar narcistische vader als haar narcistische man. Zij heeft zowel borderline trekken en narcistische trekken hierdoor ontwikkeld.

Het was ongelofelijk onveilig thuis en mijn overlevingsmechanisme was alles aanschouwen. Ik zag wat er gebeurde maar was er niet bij, nu weet ik dat het dissociëren heet. Aan de buitenkant waren wij een gelukkig gezin waar niets aan ontbrak, mijn ouders waren beide ondernemers. Hadden een mooi huis, waren altijd goed gekleed en hadden als een van de eersten tv en een auto. Gingen op vakantie naar talloze landen, maar binnenshuis was het heel anders. De dwingende controle was altijd voelbaar en aanwezig.

Mijn moeder en mijn broer waren voor mijn vader altijd de klos; zij kregen altijd de volle laag en hij had altijd gelijk, zij gingen de strijd aan. Mijn moeder de strijd en mijn broer de rebel. Ik wist toen al, zo ga ik het niet doen. Als HSP’er wist ik wat mijn vader nodig had. Ik ging hem pleasen en het werkte, ik werd zijn lieveling. Ik kon alles krijgen materieel.

Voor mijn moeder en broer was het anders, als ze zich niet aan zijn regels hielden was het ruzie en werd alles ingetrokken. Dat werd erger na de scheiding, want mijn moeder had de moed om mijn vader te verlaten, maar een narcist verlaat je niet en de vechtscheiding begon. Toen begon voor mij nog een veel moeilijkere tijd, want mijn broer was zijn eigen leven gaan leiden en ik werd de pion van mijn vader en moeder. Mijn loyaliteit kwam in zwaar weer, het werd een spagaat. Na de scheiding veranderde de relatie tussen mij en mijn vader, zo royaal als hij was financieel naar mij voor de scheiding,  gaf hij daarna niets meer. Het was altijd een strijd als ik iets nodig had of hij zei dat mijn moeder ook moest geven, dan pas zou hij iets bijdragen.

Gelukkig heb ik altijd een sterke behoefte  gehad naar de waarheid. Ik zat in mijn pubertijd toen mijn ouders gingen scheiden en toen een paar jaar later de vechtscheiding op zijn hoogst was,  besloot ik te zoeken naar de waarheid. ‘Zo kan het leven niet bedoeld zijn’, dacht ik en ik ging zoeken. Dat heeft heel wat jaren in beslag genomen.

Ik kan door mijn please-relatie met mijn vader veel tegen hem zeggen, tot op de dag van vandaag. Ik kan mij herinneren dat, ik toen ik jong was tegen hem zij “ik wil nooit zo’n man zoals jij, jouw vrouwen hebben absoluut geen vrijheid”. Hij reageerde verbaasd maar zei, ‘Ja, inderdaad. Ik ben een moeilijke man’. Daardoor dacht ik dat hij voor rede vatbaar was, maar zijn huidige vrouw lijdt nog steeds erg onder zijn dwingende controle en ik weet nu beter. Mijn vader heeft nooit wederkerigheid, ook niet naar mij.

Ik was er voor hem, maar hij zal er nooit voor mij zijn. Dat heb ik vaak ondervonden als ik zijn hulp vroeg, hij heeft mij nooit geholpen met iets, ook niet in mijn kindertijd. Mijn opleidingen heb ik zelf betaald en toen ik hem vroeg of hij mij kon helpen om mijn eerste huis te kopen kreeg ik een lening die ik met rente terug moest betalen, want ja zo rijk was hij niet zei hij. Ondertussen had hij meerdere huizen, leefde in de duurste landen van Europa en reed in hele dure auto’s. Dat was mijn eerste wake-up call, dat er iets goed mis was.

De relatie met mijn moeder en broer was altijd gespannen, ik wilde altijd vrede in het systeem maar in plaats daarvan was er altijd drama. Mijn broer dacht dat ik altijd alles kreeg en hij kreeg niets, die jaloezie heb ik altijd gevoeld en ik wilde het altijd goed maken. Hij gaf eigenlijk altijd dubbele boodschappen. Hij zei dat hij veel van me hield, maar  was altijd stiekem aan het pesten, loog veel en sprak altijd negatief over mijn ouders. Hij heeft tot nu toe met allebei de ouders een verstoorde relatie. Jaren heb ik geprobeerd zijn band met onze ouders te verbeteren, tegen beter weten in.

Ik moest altijd klaar staan voor mijn moeder en mijn broer, altijd helpen en open staan. Voor mij waren ze er ook wel, maar er moest altijd iets tegenover staan en ik moest het vooral erkennen, andersom was dat niet altijd zo. Als ik maar even voor mijzelf koos was ik een slechte dochter, maar als ik klaar stond was ik de liefste. Vader en moeder bespraken alles met de kinderen, vooral over hun problemen en spraken ook negatief tegen mij over mijn broer.

Ik denk dat ze dat andersom ook over mij tegen mijn broer deden. Want op een keer enkele jaren geleden, vroeg ik mijn broer “vertrouw je mij”, omdat ik iets vermoedde door zijn gedrag. Hij zei toen volmondig nee. Dat betekende een ommekeer voor mij. Van mijn ouders had ik emotioneel al afstand genomen, ik verwacht niets meer en voel mij ten opzichte van hen daardoor heel autonoom en dat geeft heel veel rust. Maar met mijn broer heb ik heel lang geprobeerd een liefdevolle verbinding te krijgen.

Tot de dag dat ik vroeg of hij mij vertrouwde en zijn antwoord hoorde, toen wist ik dat het nooit zou lukken. Kort daarna had mijn vader weer een van zijn narcistische trucjes. Hij wilde iets van waarde geven, alleen aan mij, maar ik eiste dat hij dat ook aan mijn broer moest geven. Hij beloofde dat te doen, maar later bleek dat hij dat niet had gedaan; hij had het alleen aan mij gegeven. Mijn broer kwam hierachter en was natuurlijk furieus. Ik wilde het uitleggen en het met hem delen. Die mogelijkheid kreeg ik niet, ik kreeg een volle laag shit over mij heen.

Onze relatie is nu heel erg bekoeld, maar dat geeft mij juist ook weer veel rust. Zoals ik al zei gaf mijn vader nooit wat en ook nu bleek het een wassen neus. Wel is mij toen nog meer duidelijk geworden over het gedrag van mijn broer. Door het lezen van het tweede boek van Iris Koops begrijp ik nu dat mijn broer een verborgen narcist is, maar ook een slachtoffer van mijn vader. Juist omdat ik de ‘golden child’ was van mijn vader, hebben mijn broer en ik een hele slechte relatie. Het heeft ons uit elkaar gedreven en vereenzaamd. Mijn rol ben ik goed gaan begrijpen en de enorme eenzaamheid die ik daardoor altijd gehad heb.

Mijn studie en mijn zoektocht naar de waarheid, hebben mij gebracht naar mijn Zelf. Daardoor voel ik mij niet meer eenzaam en heb ik de rol van ‘golden child’ van mij af geworpen. Dat heeft wel wat therapie gekost om o.a. van een eetstoornis af te komen, van angsten, depressie en suïcide gevoelens. Misschien heeft die rol mij wel gered van een groter trauma, maar heeft mij ook enorm eenzaam gemaakt voor een hele lange tijd. In latere relaties was ik ook altijd de ‘redder’ en de ‘pleaser’ maar dat draaide altijd uit op drama.

Doordat ik niets meer verwacht van mijn familie en emotioneel afstand kan houden, maar mij omringd heb met een begripvolle man en vriendschappen heb die wederkerig zijn, heb ik rust gevonden en ben ik nu heel gelukkig. Ik zie nu wat een ellende mijn vader gecreëerd heeft bij zijn ex-vrouwen en twee kinderen die ernstig beschadigd zijn en nog een huidige vrouw waar ik ook bij zie dat ze getraumatiseerd is, maar zij is nog in ontkenning en denkt zonder hem niet te kunnen leven. Volgens mijn vader ben ik nog altijd zijn fijne dochter, mijn broer, daar heeft hij niet veel mee. Ik vind dat nog wel heel verdrietig maar hij heeft het nooit begrepen en dat zal ook nooit gebeuren.

13 reacties op “De ‘golden child’

      1. wow Charlotte. Ik herken mezelf en ons gezin v thuis hier he le maal in. Het is zo fijn om herkenning te zien en zo erkend te worden in mn verdriet. dit jaar geen kerst met de familie maar met mn man mn grote steun en toeverlaat. Heel veel geluk en sterkte met alles.

  1. Wat knap zoals je er nu mee omgaat. Ik ben benieuwd of je iets doet met je ervaringen en kennis? Bijvoorbeeld in je werk of privé?

  2. Zoveel herkenning, ik spring van mijn jeugd (met narcistische moeder) naar mijn huwelijk (met narcistische man) en nu de situatie met mijn kinderen. Sommige van hen hebben een narcistische partner gekozen. Ik voel me net een vlo, jump van de ene in de andere situatie. Ook die eenzaamheid herken ik en het pleasen en het mechanisme om alles ten goede te keren, de kous op je kop krijgen en zelf met de blaren zitten. Heftig! Zie ook hoe mijn ex man vrouwen ongelukkig maakt en ook zijn (en mijn) kinderen traumatiseert. Ik ben nog niet op het punt dat ik van mijn kinderen en broers niets meer verwacht, hoop nog steeds, tegen beter weten in, dat het kwartje een keer gaat vallen en dat contact hersteld wordt.
    Ik sta aan de zijlijn, zie wat er gebeurd, maar kan niets doen.
    Dank je wel, Charlotte!

    1. Wat een verdrietig en ook hoopvol verhaal. Ik herken er veel van. Ik ben de dochter van een narcistisch moeder. Ook mijn broer en ex hebben een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Vroeger thuis was ik het volgzame, lieve kind, die enorm aan het pleasen was en altijd de rust en harmonie wilde bewaren. Later werd ik een soort doorgeefluik van alle gezinsleden. Met mij hadden ze allemaal ‘goed’ contact. Ik heb me jarenlang in allerlei bochten moeten wringen, tot dat ik het doorhad. Nu heb ik een afstandelijk contact waarbij ik zelf de regie probeer te houden. Het was een lange weg, die nog altijd niet is afgelegd. Dank voor jouw krachtige verhaal Charlotte!

  3. Dank je wel voor het delen.

    Mijn ene zus was “The Golden Child” en mijn andere zus “de Rebel”. Ik was “het Zwarte Schaap” en altijd aan het pleasen.

    Inmiddels begrijp ik waarom we als zussen onder elkaar nooit een goede band hadden.

    Behalve met de jongste… zij is als nakomertje eigenlijk de dans ontsprongen.

    Qua oorlogsverleden… het “kampregime” is na beëindiging van de oorlog gewoon doorgegaan in ons gezin…

  4. ik heb overleefd dankzij o.m. vijf Golden Retrievers. Het contact met dieren is onvoorwaardelijk zuiver en bereikt instinctief dieper de eenzaamheid die wij voelen; zonder dieren in mijn leven, kan ik niet. Heb een uiterst liefdevolle man in een gelukkig huwelijk maar worstel altijd met partner zijn…

  5. Het lijkt mijn eigen verhaal wel, omdat het heel herkenbaar is! [los van het feit dat mijn ouders dan geen rijke mensen waren aan dure auto’s en huizen in meerdere landen]. De dynamiek beschrijf je heel goed, het letterlijke gedrag, ook hoe de kinderen in deze gezinnen tegen elkaar worden uitgespeeld. Het geen verantwoording nemen door de ouders voor hun wangedrag, pijn uit het verleden. Echt serieus ernstig. Wat heb jij geleden! En ongelooflijk dapper dat je hier je verhaald deelt. Hoe jij afstand neemt ervan en een andere, gezonde route kiest. Niet eenvoudig! Je bent een topper en een kanjer!!!

  6. Dit verhaal maakt woede en misselijkheid in me los. Waarschijnlijk is het makkelijker die gevoelens toe te laten als het om de situatie van een ander gaat. Want Charlotte, jij beschrijft (net als degenen van voorgaande blogs) zo duidelijk die zieke, verdraaide, gestoorde gezinsdynamiek. Met alle destructieve gevolgen van dien. Ouders die de verantwoording niet nemen voor hun eigen rotzooi, en hun ongenoegen en haat maar uitstorten over de partner en de kinderen.
    De meesten van ons hebben jaren en jaren van therapie nodig om weer een beetje mens te worden. Krijgen vervolgens nog een trap na van de familie. Nee, zo is het leven inderdaad vast niet bedoeld. En in die nieuwe wereld waarin we vervolgens wakker worden denkt het gros van de mensheid, gevoed door deskundigen, dat Narcisten eigenlijk best wel meevallen. Met een beetje aanpassing van de kant van het slachtoffer zou het toch moeten kunnen.
    En dan die opmerkingen dat we niet moeten blijven hangen in het verleden omdat ouders ook maar mensen zijn die met de beste bedoelingen wel eens een steekje laten vallen.
    Grrrrrrrrrrrr.

    Dank voor je getuigenis.

  7. Beste Charlotte, wat dapper en slim etc. van je allemaal.
    Dat brengt mij veel. Want ik herken veel en misschien alles…
    Dankjewel voor het delen !

  8. Ook ik had zo mijn ervaringen als ‘gouden kind van mijn vader’. Toen ik een keer voor mijzelf op wilde komen, tijdens mijn pubertijd, of liever gezegd ‘puberstrijd’, veranderde onze vader-kind-relatie van het ene op het andere moment. Als nakomelingetje in het gezin, voelde ik dat ik de ‘hero’ moest zijn om mijn eigen ZELF te redden, dat van mijn 10 jaar oudere broer en dat van mijn moeder. Jarenlang heb ik een kansloze strijd gevoerd. 60 jaar lang was ik eigenlijk niet anders dan hopeloos ronddolend, bij gebrek herkenbaarheid van en kennis over ‘verborgen narcisten’ zoals mijn vader. Voor de buitenwereld was ik als creatief probleemoplossend persoon iemand om jaloers op te zijn.

    Van de een op de andere dag werd ik dus van gouden kind, evenals mijn broer tot zwart schaap. Heel geloofwaardig maakte mijn vader mij overal zo zwart al het maar kon, met als gevolg dat familie en kennissen mij ging mijden en mijn zwartheid alsmaar verder en zwarter rond gingen zingen.

    Uiteindelijk word je volwassen en stapt uit die wanhopige gezinsmisère. Als ‘hero’ kon ik binnen het narcistisch gekleurde netwerk nauwelijks iets bereiken voor mijn moeder en broer door alle deuren die voor mij gesloten bleken en waar vaders ‘leger vliegende apen’ wel de code van had.

    Uiteindelijk beroofde mijn moeder zichzelf van het leven en raakte mijn broer psychisch volkomen verlamd en verstoord.

    En ikzelf?
    Met onder meer een groot gevoel van onmacht, een verkracht ZELF en volkomen relatieverslaafd, strompelde ik behoorlijk uitgeput door het leven.

    Uiteindelijk ontmoette ik mijn laatste ex, een voorbeeldnarcist uit de boekjes, gezegend met een groot arsenaal aan misleidings- en kleineringsmethodieken – wat je maar kunt bedenken. Hij werd mijn ultieme eye-opener. En daar ben ik hem onvoorstelbaar dankbaar voor.
    Daarom kan ik hem nooit genoeg zeggen:
    “Dank je wel narcist, dat ik door jou het licht zag, mijn gekneusde ZELF tegenkwam en uiteindelijk wist waar ik echt voor moest gaan”.

    Door jou werd mijn leven weer waardevol en kwam ik wijzer en sterker uit de strijd dan ik anders ooit had kunnen worden.

    JA, UITEINDELIJK – BETER LAAT DAN NOOIT.

  9. Ik vind het bijzonder jammer, dat je leven zo heeft moeten lopen en welke rol je hebt gekregen. Als zondebok moet ik uit eigen ervaring wel zeggen dat jouw broer het vele malen zwaarder heeft gehad en nu, zelf een stoornis heeft ontwikkeld vanuit de mishandeling en verwaarlozing. Mijn zusje is ook het gouden kind, en ik vertrouw haar eveneens voor geen meter, want zij was altijd degene die wanneer ze haar zin niet kreeg mijn vader inschakelde maar oh wee als ik voor mezelf opkwam. Iets meer begrip voor je broer zou toepasselijk zijn, want hij is nog veel eenzamer dan jij. Verder, zijn er geen winnaars in dit verhaal en zijn jullie beiden enorm te kort gedaan. Zie het niet als verwijt, ik wens je al het beste toe!

Geef een reactie

Alleen de voornaam of een pseudoniem wordt bij plaatsing gebruikt. Het e-mailadres wordt niet getoond in de reacties.

Bij het plaatsen van een reactie ga je akkoord met de richtlijnen. Op basis hiervan worden de berichten ook gemodereerd. Het kan daardoor enige tijd duren voor je reactie zichtbaar is op de website. Stichting Het Verdwenen Zelf behoudt zich het recht voor om reacties aan te passen of niet te plaatsen.

Wil je automatisch op de hoogte gehouden worden als we een nieuw bericht plaatsen? laat dan je naam en e-mail adres achter via dit formulier.