Dit is een gastcolumn van Summermoon.
Het is zondagmorgen en ik voel me een beetje alleen. En dan ga ik vaak even naar “Het Verdwenen Zelf” om de gastblogs en reacties te lezen. Ik reageer dan graag op de blogs en reacties van mensen, die net zoals ik, zich op dat moment misschien ook een beetje alleen voelen. En ik voel hoe de tranen soms over mijn wangen biggelen terwijl ik de warme, liefdevolle reacties van anderen lees.
En sommige reacties herinneren me aan waar ik ruim een jaar geleden om deze tijd was. Toen was mijn scheiding net voorbij en ik hier net woonde. Ik was totaal in de war en in shock over datgene wat me in korte tijd allemaal overkomen was. Ik kon mijn ex nog niet los laten en mijn verdriet was onnoemelijk groot. En dan besef ik nu, dat ik enorme stappen heb gemaakt. Dat het verdriet plaats heeft gemaakt voor daadkracht. Dat mijn zelfvertrouwen groeiende is.
Want ik had al te lang in een slechte relatie gezeten en al te lang alles gegeven en meer in de hoop dat het toch wel goed kwam met ons. Maar toen een maatschappelijk werkster me uiteindelijk wees op de website van Het Verdwenen Zelf, was dat het begin van de grote verandering in mijn leven.
Hier vond ik ten eerste herkenning. Ook hield ongeloof over wat ik hier allemaal las, me een tijdlang in zijn greep. Dan ging ik toch weer even terug om verder te lezen en vond ik nog meer herkenning. En vanaf het moment dat ik de woorden “je hebt er niet om gevraagd” las, maakte de herkenning plaats voor erkenning. Erkenning voor mijn situatie en problemen. Dát kende ik niet en dat vond ik hier.
En langzaam begon ik het toe te laten. Ik heb hier inderdaad niet om gevraagd! En het passieve, machteloze in mij, begon langzaam plaats te maken voor nieuwsgierigheid. Als ik hier in zo een korte tijd al zoveel antwoorden op vragen kreeg, dan… dan… En ik bestelde beide boeken van Iris Koops.
Zo veranderde mijn passieve houding in een actieve, nieuwsgierige houding. Ik durfde nieuwsgierig te zijn en wilde nog meer lezen in de hoop nog meer antwoorden te vinden. En die antwoorden vond ik en ik leerde over verborgen narcisme en dat ik niet machteloos ben. En via de therapeute uit het netwerk van Het Verdwenen Zelf leerde ik hoe ermee om te gaan.
Wanhoop maakte plaats voor hoop. Want het kon stoppen! Ik kon eruit stappen. En zo stopte ik om nog langer narcistische voeding te geven. En met mijn laatste vechtlust, begon ik mezelf tegen de narcistische terreur te wapenen en leerde technieken die bij me passen om ermee om te gaan. En stapje voor stapje stond ik op en begon de narcistische tactiek doorzien. En na een paar maanden, verbrak hij de relatie en zei dat hij wilde scheiden. HIJ wilde eruit en het voelde voor mij als een overwinning.
Ik kon alleen maar denken: “het stopt nu”. En gewapend met de kennis die ik hier vond en door het lezen van de gastblogs van ervaringsdeskundigen, de reacties en de steun van de therapeute kon ik doorgaan. Ik had inmiddels een aardige gereedschapskist vol waar ik tijdens de scheiding, de verhuizing naar mijn nieuwe woning uit kon putten als het nodig was. En zo bleef ik overeind en kon ik rouwen om het verlies.
En nu ga ik dit jaar weer verhuizen. Maar nu is het mijn keuze en mijn eigen beslissing. En nu ga ik niet omdat het moet maar omdat ik dat wil. Ik weet nu dat ik het kan en zet de volgende stap op mijn pad naar zelfstandigheid en een leven dat ik nu míjn leven kan noemen. Intussen blijf ik hier verder lezen en vind inspiratie in de nieuwe blogs en de reacties van iedereen. Vind dan weer de kracht bij mezelf om verder te gaan. En realiseer me dat we hier met zijn allen samen zijn en niet alleen.
Het wordt een mooi begin van het nieuwe jaar!
Take care,
SumerMoon
24 reacties op “Hoe ik herstel”
Dappere Summermoon! 😘
💪🏼😊
Beste Summermoon,
In tegenstelling tot jou ben ik hier niet op zondagochtenden. Eigenlijk ben ik er alleen heel soms als het.verdwenenzelf een mail stuurt waarin het wijst op een nieuwe blog. En zelfs dan klik ik alleen sporadisch aan. Mijn zoektocht begon namelijk in 2014. Deze zondagochtend kreeg ik een mail met de tekst “zondagochtend”, dat deed blijkbaar de truc 😉 want ik klikte het aan en vond jouw mooi krachtig verhaal! -power woman-
Nu na 8 jaar ben ik amper nog bezig met toen. Heb een heel nieuw leven opgebouwd en ben onder alle projecties vandaan gekropen en heb mijzelf gevonden. Heel soms als ik hier spiek en ik lees… dan krijg ik een o ja effect. O ja zo was het… was het bijna vergeten.
Wat echter wél gebleven is is de scherpte op het herkennen van destructieve mensen en hoe mijzelf daar verre van te houden. Wat lastig blijft omdat ze zo kunnen zuigen. Vroeger liep ik consequent bij een therapeut uit het netwerk, nu haal ik alleen af en toe nog wat ik gekscherend noem “een EMDR onderhoudsdosis” 😂.
Wat ik wilde zeggen: ik wens jou en alle anderen hier toe dat ze ook ooit het o ja effect zullen gaan beleven.
Veel mooie herinneringen en liefde gewenst in je nieuwe woning!
Hartelijke groet Elisa
Dank je wel Elisa en fijn om te lezen hoe het nu met je gaat.
Take care,
SummerMoon
Het stopt hier was ook mijn mantra op het moment dat ik ontdekte dat kun moeder een narcist is. Deze omslag kwam toen ik haar bij mijn kinderen zag doen wat ze mij ruim 40 jaar heeft aangedaan.
Nu bijna een jaar geen contact maar mijn gecultiveerde co-dependentie zit me nog erg in de weg. De hoop/wens dat ze verandert is er nog steeds maar ik weet en ga steeds beter invoelen dat niet gaat gebeuren. Al 9 maanden geen contact en hoewel dat nodig is voor rust herstel, zorgt dat ook voor dat het ‘in de lucht blijft hangen’. Gaande weg verschuift mijn gevoel van wat erg voor haar dat ik afstand neem naar ze gaat niet veranderen en ik miet echt voor mezelf kiezen.
Het is goed dat je nu voor jezelf kiest. En ik wens je dat dat steeds beter gaat.
Ha Summermoon,
Wat een krachtige woorden en wat een krachtige vrouw ben je! Goed dat je al die stappen hebt weten te zetten en weer back on track komt! Ja niemand is het waard om jezelf te verliezen! En Het verdwenen zelf is inderdaad van onschatbare waarde! Maar je moet er wel gebruik van durven maken! Succes met alles!
Lieve groet,
Heidi
Heidi, dank je wel voor het compliment. We zijn sterke memsen geworden, als we het narcisme zo lang konden verduren.
ik heb nog nooit gereageerd….Zondagochtend was bij ons thuis even met mijn vader. hij zette koffie op zijn eigen kamer en ik kwam daar gezellig bij zitten. Heerlijk!
Een paar jaar geleden kwam ik tot de ontdekking dat mijn moeder een narcistische persoonlijksheids stoonis heeft gehad….waarschijnlijk….ik mag geen diagnose stellen.
Bij het lezen van het boek Narcistische mishandeling in de liefde. Geinterressserd omdat een vriendin een NPS als schoonzoon heeft. De schellen vielen mij van de ogen. waarom heeft nooit iemand mij vertelt dat het gedrag nier normaal is van onze moeder??
Overleven in oorlogssituatie. En je gaat dingen als normaal zien die natuurlijk helemaal niet normaal zijn. Emoties kan je beter niet tonen bij haar. De waarheid vertelden we niet. Contact met mijn broers mocht er niet zijn. Jezelf laten zien kon en mocht niet. Ik heb daar nog steeds moeite mee. Eigenlijk ben ik zo helemaal niet maar ik kan op een ingesleten pad zitten waar je dan niet van af komt. Zondagmorgen triggerde mij. Ik ga voelen en steeds meer bewust worden! Dankjewel voor je schrijven Summermoon
Ada,
Dank je wel voor je reactie. Ook daar herken ik dingen in en zo lang we onze ervaringem hier kunnen delen, kunnen we er iemand mee inspireren.
Zo zijn we er voor elkaar.
Persoonlijk vind ik dat als íemand de diagnose mag stellen, het wel diegene is die jarenlang gebukt ging onder het krankzinnige gedrag van een narcist.
Bedankt voor deze blog
Herkenbaar!
Er is een strijd voor- tijdens en na….
🙏
Vivian,
En als de strijd gestreden is, komen we er wijzer uit en door hier elkaars reactie te lezen, weten we dat we niet alleen staan.
Kippenvel, hoe mooi je het omschreven hebt. Een groot compliment, want zo voelen wij ons allemaal. Maar wij worden zo sterk gemaakt en krijgen zoveel inzichten van “het verdwenen zelf” dat we trots mogen zijn waar we nu allemaal op dit ogenblik staan. Liefs😘😘
Adje,
Dank je wel voor je reactie. Samen staan we sterk!
Ik voel me slachtoffer van een narcist en heb een eetstoornis. Dat is destructief en wellicht uit sociale angst zuig ik ongewild energie van mensen, alleen al omdat ik angst heb of niet goed weet hoe bij te dragen aan gezelligheid en me daarom te vaak forceer om maar gezellig te doen en het dan juist niet ben wellicht en juist energie weg zuig bij mensen. Daarom ga ik mensen ook het liefst uit de weg, om geen schade aan te richten of alleen al als mensen zo praten, voel ik me zwaar schuldig. Ik denk dat mensen altijd een reden hebben voor hun gedrag, ook al is het vervelend. En iedereen zuigt wel eens energie weg van mensen. Everybody hurst sometimes, narcist of niet. Het is misschien ongepast om op deze manier te reageren of juist negatief ed. maar ik wil het toch benoemen. En natuurlijk, als het kan kies je voor mensen die je fijne energie geven ed.
Wilma,
Dank je wel voor je persoonlijke reactie. Uit je reactie begrijp ik denk ik, dat je erg onzeker bent? Ik vindt je reactie niet ongepast. Dit is zoals jij het voelt en het is fijn dat je de moeite neemt om te reageren.
Take care,
SummerMoon
Dank je wel voor je schrijven, Summermoon.
” Hier heb ik niet om gevraagd en dit is niet mijn schuld ” helpen mij.
Ook het gelovig weten dat dit een geestelijke strijd is.
Lichamelijk was ik veilig bij hem, maar geestelijk en emotioneel niet.
Gelukkig heb ik na 29 jaar huwelijk, mezelf teruggevonden en herpakt. Het rare is dat sommige familieleden en oude vrienden en dorpsgenoten mij nog steeds zien als de boosdoener/ de narcist. ( ook mijn 5 kinderen) Ik werd lichamelijk en geestelijk ziek van hem en ben opgestapt, anders had ik al lang op het kerkhof gelegen.
De boeken van Iris Koops hebben mij de ogen geopend. Ik kon in het narcisme karakter lijstje alles aanvinken.
Verborgen narcisme is heel moeilijk te herkennen, maar het bestaat .
Ik heb mezelf, met hulp van anderen, en na vele inzichten herpakt.
Heb leuk werk en nieuwe vrienden, ik mag mezelf zijn en ben gelukkig….behalve als het verleden door iemand anders weer opgerakeld wordt. ( daar horen mijn kinderen ook bij).
Het lijkt wel of mensen mij mijn geluk niet gunnen. Jaloers zijn of mij weer in het oude hokje willen stoppen.
Mijn ex is immers zo’n leuke man! Totdat ik hem ging doorzien en ontdekte hoe hij deed en wat hij deed, dit alles nog zonder dat ik wist dat verborgen narcisme bestond.
Hartelijk dank voor je schrijven/ je delen met ons!
Liefs!
Merel
Merel,
Geweldig dat je nu gelukkig bent en jezelf kunt zijn. Dat is een hele grote rijkdom.
En dat er mensen zijn die je weer in het oude hokje willen stoppen…gelukkig ben je je daar bewust van. Wat niet wegneemt dat ik me kan voorstellen dat het heel verdrietig moet voelen. En er zullen altijd mensen blijven zijn, die vinden dat de narcist toch zo een leuke man of vrouw is.
Dat merk ik ook als ik even contact heb met oude vrienden waar hij blijkbaar nog steeds contact mee heeft. Ik zie altijd in hun ogen een soort van ongeloof en dat is vaak het moment dat ik besluit er geen moeite meer voor te doen.
Ik leef mijn eigen leven en vindt nu mijn eigen weg. Het verleden laat ik achter me, dat hoef ik niet meer mee te zeulen.
Take care,
SummerMoon
zo herkenbaar. Mooi om te zien hoe mensen terug hun leven oppikken. Stapje voor stapje. Geeft mij hoop op de toekomst. Bedankt allemaal. Gina
Gina,
Je zegt dat het je hoop geeft voor de toekomst. Fijn om te horen en veel sterkte!
Take care,
SummerMoon
Wat een mooie, krachtige blog weer SummerMoon. Jouw teksten zijn altijd gevuld met moed en kracht. Dat inspireert een geeft ook mij als lezer moed. Lieve groet, Aurora.
Ik ben nog steeds een beetje in shock door wat ik op deze site allemaal lees. Bij het opruimen van mijn spullen vond ik ’toevallig’ (?) een briefje met daarop het boek van Iris Knoops dat ik kreeg van een kennis die ook een narcistische man had.
‘Verborgen narcisme’!
Eindelijk vallen de puzzelstukjes van mijn leven in elkaar. Ik ben er vaak op gewezen in een meer dan 25-jarig therapietraject en zoektocht naar heling van Complexe PTSS, maar ik kon t maar niet geloven. Dat mensen dit konden doen en daardoor bleef ik dus ook maar proberen hen te veranderen. Maar t kon dus wel en t heeft mijn leven verdrietig gemaakt.
Deze site en de verhalen bevestigen mij echter in t gevoel dat ik dus idd niet ‘gestoord’ of ‘overgevoelig’ ben en nemen mijn gevoel van diepe eenzaamheid weg.
Eindelijk gloort er weer licht aan de horizon. Een mooi begin van 2025. Idd SummerMoon, mooi verhaal en ja, samen staan we sterk. Dank allen, ik wandel graag met jullie mee 🙏
Dag VilleFleurs,
Je woorden “ik kon het maar niet geloven” triggerden mij. Ik heb dat ook tot een kleine 2 jaar geleden zo ervaren, nadat ik er al 12 jr amper door sliep en er meer en meer voorvallen bij kwamen waardoor ik al analyserend steeds meer verbanden ging zien. Ik kon mij simpelweg niet voorstellen dat juist de vrouw die voor mijn geluk zou moeten gaan precies het tegenovergestelde leek te doen. En dat vooral direct nadat ik een bepaalde kwetsbaarheid had getoond en mij dan precies en keihard op die plek raken. Dat komt zo verschrikkelijk hard aan dat je het niet kan geloven terwijl je er toch soms echt zelf bij was toen het gebeurde. Je ziet het pas als je het door hebt inderdaad.
Maar als het op verantwoordelijkheid nemen aankomt nadat je erop wijst is er “niemand thuis”. Ik las ook ergens dat je een verborgen narcist kan zien als een undercover agent die info verzamelt om juist de zaak te saboteren. Als je dat keer op keer op keer meemaakt en je ligt ’s nachts maar te malen en te malen omdat erover praten met een normale rustige en respectvolle insteek (zoals dat in mijn kerngezin eigenlijk over alles kon, zo ben ik opgevoed en dat is mijn referentiekader.. ) altijd weer gigantische toestanden met enorme spanningen tot gevolg had.
Ik ben gelukkig niet gaan proberen om haar te veranderen, ik leerde in al die jaren dat het trekken aan een dood paard zou zijn. Ik heb duidelijke harde grenzen gesteld (met de belofte aan mijzelf dat ze niet loos zijn) en die rustig naar haar gecommuniceerd. En ze weet dat ik niet lieg en altijd mijn beloftes nakom. En ik ben gaan zoeken / lezen en ging het nog meer van mij af schrijven. Ik heb mij na 13 jaar relatie over de schaamte heen gezet en mijn 3 beste vrienden (ik heb ze gelukkig nog en heb er ook niet veel, trok mij steeds verder terug) ingelicht. Dat hielp enorm want het zijn echte vrienden en gelukkig ook geen zachte heelmeesters, dus ook gezond kritisch. En inmiddels diverse goede bronnen zoals deze site gevonden. Ik ontdekte dat ik een HSP ben en dus bepaald geen uniek geval die dit overkomt. Naast de boeken van Iris Koops (waarover ik niets dan positieve reacties hoor) die ik bestelde en morgen hoop te ontvangen heb ik ook een goed boek dat ik zeker kan aanraden: Het Gaslight Effect (verborgen narcisme) van R. Stern. Dat boek heeft mij ook heel veel inzicht gegeven.
Het is ‘fijn’/helpend om de verhalen van Summermoon te lezen en alle reacties zoals die van jou VilleFleurs. Je steekt er telkens weer van alles van op en hierdoor voel ik mij allang niet meer zo alleen zoals ik mij lange tijd wel voelde, al woelend ’s nachts en al ploeterend overdag in de overlevingsmodus. Dankjulliewel allemaal!
Warme groet,
Niels