Het Groene Jasje

Dit is een gastblog van Michelle

Vrijdagochtend op het werk. Reikhalzend keek ik uit naar het weekend. Nog een paar uurtjes en dan zou ik David weer zien. Behalve een rendez-vous op zijn kantoor was ons contact alleen maar telefonisch verlopen. Ik miste hem. Ik wierp een blik op de klok, bijna koffiepauze. Ik kon mijn aandacht amper bij mijn werk houden, mijn gedachten dwaalden telkens af naar David. Mijn collega Esther vertelde dat haar schoonmoeder opgenomen was in het ziekenhuis. Heel sneu maar toen ik David zijn naam in mijn schermpje zag verschijnen, móest ik opnemen. Het verhaal over haar zieke schoonmoeder hoorde ik later wel aan. Ze begreep vast wel dat dit telefoontje heel erg belangrijk voor mij was!

“Wat doe je vanavond? Zijn de kinderen bij jou?”, viel David met de deur in huis. Toen ik zei dat ik mijn handen vrij had, stelde hij voor om uit eten te gaan. “Gewoon wij saampjes, Nikki is er ook niet. Dan reserveer ik een tafeltje voor twee, ik heb je gemist…”

Een warm geluksgevoel trok door mijn lijf. Dit was precies wat ik nodig had. Eindelijk een moment samen. Gewoon David en ik, een flesje wijn, heerlijk eten, kaarslicht….en ik merkte dat hij er hetzelfde over dacht. Zie je wel? Ik twijfelde wel eens of David dezelfde intenties had als ik maar door deze uitnodiging verdwenen mijn twijfels als sneeuw voor de zon.

“Enne…. Ik trakteer..Dus.. hoe laat zie ik je, Miesje?” Ah, wat was hij toch een gentleman. De rest van de dag kon niks mijn goede humeur nog bederven. Zelfs de onmogelijke eisen van een klant joegen mij niet op de kast. Toen Esther en ik afscheid van elkaar namen bij de fietsenstalling, zei ze gemeend: “Je straalt, Michelle, geniet van je weekend”. Het schoot me op de valreep te binnen dat ik haar sterkte moest wensen met haar schoonmoeder. Daar had ik helemaal niet meer aan gedacht.

Zodra mijn ex de kinderen opgepikt had, haastte ik me naar boven om me op te frissen. Geroutineerd werkte ik mijn make-up bij, poetste mijn tanden en ik koos qua outfit voor casual-chique. Een spijkerbroek met pumps eronder, een topje met daarover een jasje in een fris groene kleur. Nog vlug een geurtje achter mijn oren en als een speer reed ik naar het huis van David. Er klonk een lekker nummer op de radio, het zonnetje scheen nog heerlijk, kortom deze avond kon bij voorbaat al niet meer stuk!

Ding- dong. Mijn hart bonsde toen ik David zijn gestalte achter de ruitjes van de voordeur zag verschijnen. Hij was zó knap.

“Hallo Groen Jasje”.

Ik moest lachen om zijn manier van begroeten. Hij nam me in zijn armen en een zoen belandde in mijn nek. Duizend vlinders fladderden door mijn buik. Ik zou wel een uur zo kunnen blijven staan maar over zijn schouder heen zag ik Nikki staan. Ze was dus toch niet weg. Ze zou toch niet meegaan? Een ongerust gevoel overviel me. Ik had geen zin in anderen, ik had me echt verheugd op een avond alleen met David. Nou ja, tijd om te knuffelen zou er later nog genoeg zijn, ik bleef immers toch slapen.

Een kwartiertje later wandelden we hand in hand naar het restaurant. Nikki was gelukkig thuis gebleven. We babbelden over koetjes en kalfjes tot David ineens meedeelde dat zijn vriend Frank ook mee zou eten. Shit, die had ik niet aan zien komen. “Hij kwam vandaag langs op kantoor, Karin is een weekendje weg met haar zussen dus heb ik hem maar uitgenodigd. Dat vind je niet erg, toch?” Ik zuchtte hoorbaar. “Wat?”, vroeg David, “ga je nou moeilijk doen?” Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij me aan. Irritatie klonk door in zijn stem.

“Oh eh… nou… gezellig”, loog ik. Het was niet dat ik Frank niet mocht, ik had hem en zijn vrouw een paar keer ontmoet en ik vond het een aardig stel. Het waren vrienden die na de scheiding van David zijn kant hadden gekozen en niet die van zijn ex, dus ik snapte wel dat hij die vriendschap koesterde.

Ik beet hard op mijn lip om mijn teleurstelling te verbergen maar dat leek David te ontgaan. We vervolgden onze weg zwijgend.

Frank zat al aan een tafeltje op het terras toen wij bij het restaurant arriveerden. Hij begroette me spontaan. Ach, hij was gewoon een geschikte vent, het lag ook niet aan hem. De eerste fles wijn kwam op tafel en al snel bestelden we ons voorgerecht. Frank informeerde met oprechte interesse naar mijn kinderen en mijn werk. Ik voelde me direct een beetje schuldig over mijn teleurgestelde gevoel.

De mannen hadden genoeg te bespreken en af en toe barstten ze in hard lachen uit. Al snel kwam de tweede fles wijn op tafel, ik nam bruiswater. Er passeerden onderwerpen waar ik totaal niet over mee kon praten dus mijn gedachten dwaalden een beetje af. Ik schrok op toen ik ik merkte dat er iemand naast me stond en mijn naam uitsprak: “Michelle?’. Een grote man, blonde krullen. Ineens herkende ik hem: “Koen! Dat is lang geleden! Hoe gaat het met je?” Koen en ik zaten in dezelfde vriendengroep op de middelbare school.

“Goed, en met jou? Jij bent niks veranderd, je ziet er nog steeds goed uit!” Koen knipoogde kameraadschappelijk.

Vanuit mijn ooghoeken merkte ik dat David als door een wesp gestoken rechtop ging zitten en Koen van top tot teen bekeek. Geheid dat hij daar straks een opmerking over zou maken. Hij kon namelijk ontzettend jaloers zijn. Toch deed zijn reactie me goed, hij liet in elk geval merken dat ik de zijne was.

“Wat een heerlijke avond hè?”, ging Koen verder. “Echt genieten zo. Wij zitten daar.” Hij maakte een hoofdbeweging richting de andere kant van het terras.

David legde demonstratief zijn hand op mijn been waardoor ik alleen nog maar schaapachtig durfde te glimlachen naar Koen. Die wenste ons vervolgens nog een fijne avond en liep gelukkig vlug door, voordat de situatie nog ongemakkelijker werd.

“Nou nou…niks veranderd, je ziet er nog steeds goed uit”, papegaaide David op een kinderachtige toon. Ik zag hoe Frank even met opgetrokken wenkbrauwen naar ons keek maar niet mee lachte. Ik bloosde ervan. Om de spanning te breken, vroeg ik snel of we nog een nagerecht zouden bestellen.

De avond liep ten einde. Er waren 3 flessen wijn op en na de koffie mét likeur bestelde David nog een whisky. Dat hij niet allang kotsmisselijk was van al dat eten en drinken, begreep ik niet. Blijkbaar had hij geen last van de spanning die ik wel al de hele avond voelde. Ik had er nogal voor spek en bonen bij gezeten. Frank ging naar huis en ik wilde eigenlijk ook wel weg. David was aangeschoten en lachte steeds harder om zijn eigen grappen. Inmiddels was het behoorlijk afgekoeld. Ik trok mijn jasje wat dichter om me heen.  ’Doe mij nog een biertje”, riep David naar een serveerster. “Zullen we daarna dan gaan?” stelde ik voor. “Ja Miesje.” Verliefd keek hij me aan: “Heb ik al gezegd dat je er fantastisch uitziet? Dat groene jasje staat mooi bij je ogen” Hij keek er uitdagend bij. Wat was dat toch met hem? Het leek wel een voortdurend spel van aantrekken en afstoten wat hij met me speelde.

David sloeg zijn biertje achterover, betaalde de rekening en op de terugweg sloeg hij zijn arm om mijn schouder.  “Koud?”, vroeg hij lief. “Een beetje”, zei ik en vleide me tegen hem aan. Eindelijk waren we met zijn tweeën. Als twee verliefde pubers liepen we naar huis. Waarom kon het niet altijd zo zijn? Waarom had ik me nou zo aangesteld vanavond? Er was gewoon helemaal niks aan de hand. Waarom gunde ik hem niet gewoon zijn gezelligheid met Frank? Natuurlijk ging hij niet klef met mij zitten doen in het openbaar. Wie was hier nou jaloers? David had gelijk, ik moest niet zo moeilijk doen.

Ik trapte mijn pumps uit, gooide mijn kleren over de stoel. Vanuit het bed keek ik naar David, die zich nog stond af te drogen na een snelle douche. Waterdruppeltjes glansden op zijn gebruinde huid, hij zag er aantrekkelijk uit. Plotseling vroeg hij: “Die blonde krullenbol, wie was dat eigenlijk?”

“Koen? Oh, dat was een klasgenootje op de middelbare school”, zei ik achteloos. “Een klasgenootje….ja ja..” herhaalde hij terwijl hij de natte handdoek op de grond gooide. Bedachtzaam keek hij me aan. Ik kreeg de indruk dat hij me niet geloofde. Eigenlijk zag ik nu ook pas hoe dronken hij was.

“Het is echt zo”, bevestigde ik en uitnodigend sloeg ik het dekbed opzij. Ik probeerde hem af te leiden want ik had geen zin in zo’n soort gesprek.

“Heb je het met hem gedaan?” Davids stem klonk ineens anders.

In mijn hoofd begon een alarmbel te rinkelen. “Met Koen? Nee, natuurlijk niet” Ik rolde met mijn ogen. Ging hij echt op deze tour? Ik hoopte dat hij zelf hoorde hoe belachelijk het klonk.  Maar blijkbaar was mijn antwoord niet bevredigend want terwijl David een boxershort aantrok zei hij: “Je liegt toch niet tegen me, hè Michelle?”. Doordringend keek hij me aan. “Nee natuurlijk niet”, zei ik nogmaals.

Maar Davids houding straalde uit dat hij nog steeds geen genoegen nam met mijn antwoord.  Instinctief wist ik dat ik op mijn hoede moest zijn. Het was de drank. David ging bij het voeteneind staan en keek minachtend op me neer. Honend zei hij: ‘En geloof jij dat zelf? Ik zag toch hoe jullie naar elkaar keken! Zeg eens, was hij beter dan ik?” Hij had zijn ogen tot spleetjes geknepen.

“Koen is geen ex, we zaten samen op de Hávo, verder niks”. Ik trok het dekbed wat strakker om me heen want ik voelde me ineens kwetsbaar, zo zonder kleren aan. David was duidelijk op oorlogspad maar daar had ik geen behoefte aan.

Achteraf gebeurde alles zo plotseling dat ik het me maar amper besefte. David zat op zijn knieën op het bed en had hardhandig mijn kin vastgepakt. Met zijn gezicht vlak bij het mijne siste hij: “Waarom krijg ik het gevoel dat jij tegen mij liegt?”. “Ik lieg niet tegen je, echt niet…”, stamelde ik. Hij deed me pijn. En ik werd bang van hem. Zo kende ik hem niet.

Maar David gaf niet op: “Waarom moeten jullie vrouwen altijd liegen? Ik zag toch hoe die kerel naar je loerde?” Hij kneep harder in mijn kin. “Nou?” Dat laatste woord spuwde hij vol haat uit. Met grote, bange ogen keek ik hem aan. “Ik lieg niet tegen je, dat zou ik nooit doen.” Mijn stem bibberde. Hij liet mijn kin los en duwde me hardhandig tegen mijn schouder zodat ik tegen de kussens aan viel. “Zet me nooit meer zo voor schut, vrouw. Nooit meer. Begrepen!?” Zijn ogen spuwden vuur.

Even was ik bang dat hij me zou gaan slaan. Maar David stapte achteruit en keek me alleen maar aan met een blik vol haat. Tranen sprongen in mijn ogen. “Ga je nou jánken?” Ik wist niet wat ik moest doen of zeggen. Als een bang konijn zat ik tegen de kussens met de deken strak om me heen. Mijn hart bonsde zo luid dat ik dacht dat mijn borstkas uit elkaar zou klappen. De paar minuten die volgden leken uren te duren. De spanning was om te snijden. Maar net zo plotseling als zijn uitbarsting op was komen zetten, verdween hij weer. David ging in bed liggen. “Ga nu maar slapen”, gromde hij.” Of ga weg, als je dat liever doet.” Hij mompelde nog iets wat ik niet kon verstaan en al snel hoorde ik hem snurken.

Verbijsterd lag ik naast hem. Wat gebeurde hier? Was dit echt? Droomde ik? Stijf als een plank bleef ik liggen, niet in staat me te verroeren. Wat een deceptie, deze hele avond… Ik besloot weg te gaan, naar huis.

Met mijn pumps in mijn hand sloop ik de trap af en het huis uit. Ik wilde Nikki niet wakker maken maar waarschijnlijk had ze niets gehoord want ondanks David zijn woede, had hij zijn stem niet één keer verheft. Op blote voeten reed ik naar huis. Op dit tijdstip zat er amper verkeer op de weg. Alle verkeerslichten sprongen automatisch op groen als ik aan kwam rijden. Normaal reed ik niet graag in het donker maar nu maakte het me niet uit. Ik wilde iemand bellen maar ik durfde niet. Wie kon ik bellen om 2.30u ’s nachts? Mijn ouders zouden een hartverzakking krijgen, dat kon ik ze niet aandoen. Mijn zusje? Misschien gaf ze net haar baby de fles? Ik kon kijken of ze toevallig online was? Of mijn beste vriendin, we konden elkaar dag en nacht bellen, toch? Ik overwoog Esther, mijn collega, maar ook daar zag ik vanaf, vanwege haar zieke schoonmoeder.

Uiteindelijk belde ik niemand. Eenmaal in mijn eigen bed wilde de slaap niet komen. De tranen wel. Ik voelde me eenzamer dan ooit. De volgende dag was ik een wrak. Ik had amper geslapen. Ik deed wat dingen in het huishouden maar mijn gedachten dwaalden steeds af naar de vorige avond. Hoe vaak ik de film in mijn hoofd terugspoelde en opnieuw afspeelde, ik kon niet ontdekken wat ik fout had gedaan. Misschien had ik Koen helemaal niet moeten begroeten. Misschien had ik David en Koen aan elkaar voor moeten stellen. Misschien had ik enthousiaster moeten reageren toen David zei dat Frank mee ging eten? Mijn ogen waren dik van het huilen en op mijn kin zat een rode plek, een afdruk van David zijn vingers. Met zo’n gezicht durfde ik me niet in de supermarkt te vertonen, terwijl ik eigenlijk wel boodschappen moest doen. Ik kwam erachter dat ik vannacht in mijn haast weg te komen mijn jasje bij David had laten liggen. Ook dat nog. Ik twijfelde of ik hem nog wel ooit wilde zien. Ik begreep overigens niet dat ik nog niks van hem gehoord had. Wat zou hij gedacht hebben toen ik niet langs hem lag toen hij wakker werd? Ik had verwacht dat hij contact op zou nemen wanneer hij zijn roes uitgeslapen had. Hij zou toch wel begrijpen waarom ik weg was gegaan en zijn excuses aanbieden?

Ik checkte steeds mijn telefoon. Ik zag dat David een paar keer online was maar ík kreeg geen appje. Vreemd.

Om 17.00u had ik nog steeds niks gehoord van David. Ik werd er gek van! Het was zaterdagavond, geen kinderen thuis, normaal gesproken deden wij dan leuke dingen maar het idee van een zaterdagavond alleen thuis trok me allerminst.

Ik liet het bad vollopen. Omgeven door het warme water lukte het me om enigszins te ontspannen. En ineens had ik een verklaring voor de stilte vanuit zijn kant. Hij schaamde zich! Hij voelde zich vast heel rot dat ie mij pijn had gedaan. Hij durfde me vast niet te bellen of te appen. Waarom had ik dit niet eerder bedacht? Dat moest het zijn! Alleen al dit inzicht maakte dat ik opluchting voelde. Ik besloot hem te bellen en gelukkig nam hij meteen op.

“Hey Mies…”. Hij klonk heel normaal. Het leek wel alsof hij verwachtte dat ik zou bellen.

“Hi…” zei ik. Ik wist ineens niet meer zo goed wat ik moest zeggen. Er viel een ongemakkelijke stilte.

“Waar hang jij uit?” vroeg David. Ik had geen idee waar hij op doelde. En net toen ik uit wilde spreken dat we moesten praten zei hij: “Was je vergeten dat we vanavond gingen barbecueën voor Nikki haar verjaardag? Ik had je al hier verwacht!”

Barbecue? Verjaardag? Had ik iets gemist? Koortsachtig dacht ik na. Voor zover ik wist, had hij me niets verteld over een feestje. Ik checkte mijn agenda. Er stond niets in.

“Ik ga hier verder, ben druk met de voorbereidingen, ik zie je zo wel verschijnen, okee”, zei David beslist en zonder mijn reactie af te wachten, verbrak hij de verbinding.

Mijn angst voor de eenzaamheid won het van mijn twijfel om te gaan. Voor de tweede keer in 24 uur belde ik aan bij Davids huis. Ding-dong. Hij gaf me een warme, stevige knuffel waardoor de tranen me opnieuw in de ogen sprongen. David keek me een paar seconden bevreemd aan maar ging direct over tot de orde van de dag. De vrienden van Nikki, de buren en Frank en Karin waren er al. Er werd gedronken, gegeten, gelachen en gedanst. David speelde de perfecte gastheer, hij had heerlijke salades gemaakt en als een volleerd kok draaide hij het vlees op de barbecue. Ik had sterk de behoefte om met iemand te praten en mijn vertwijfeling mee te delen maar alle aanwezigen waren mensen uit David zijn kring, dus dat durfde ik niet. En op een gesprek met David hoefde ik vanavond sowieso niet te rekenen. Ik voelde me verward.  Ik dronk een wijntje en nog een, en bij het derde glas verdween mijn rotgevoel enigszins naar de achtergrond. Eindelijk kon ik een beetje ontspannen. Ik kletste met de buurvrouw, danste met Karin. En David…hij gaf me vanavond het gevoel alsof ik zijn prinses was. Het werd uiteindelijk zo gezellig dat ik zelf bijna niet meer kon geloven dat er gisteravond iets gebeurd was wat niet door de beugel kon. Behalve als ik mijn gezicht in de spiegel bekeek, dat verried wat anders.

Het feestje was bijna ten einde, ik begon lege glazen te verzamelen en zette ze in de vaatwasser. David kwam achter me staan en sloeg zijn armen om me heen. “Zo, dat was leuk hè?” Ik voelde zijn warme adem tegen mijn haar. “Blijf je bij me slapen, Michelle?” Hij duwde zijn heupen tegen mijn billen.

Het waren de vermoeidheid, de emoties, de wijn, mijn blinde verliefdheid voor David, mijn verlangen naar zijn liefde…het kostte David geen enkele moeite om mij over te halen. Dus natuurlijk bleef ik slapen. We vreeën de sterren van de hemel die nacht.

En over de stoel in Davids slaapkamer hing mijn groene jasje nog zoals ik het er gisteren neer gehangen had, als een stille getuige van een nacht waarvan alleen ik leek te weten dat die had plaatsgevonden.

—————————————————-

Michelle weet dat er iets mis is, maar zich nog niet compleet bewust van wát er aan de hand is. Ben jij onderdeel van een toxische relatie en zoek je informatie en vooral tips over hoe hiermee om te gaan en hoe jezelf te bevrijden? Dan is onze online workshop een aanrader > Online training: ‘Uit het doolhof van narcistische mishandeling’ • Het Verdwenen Zelf