Dit is een gastblog van Anna
Ik voel een stekende pijn aan de rechteronderkant van mijn buik. Al een uur probeer ik het te negeren. Afleiding zoeken en ondertussen die rechterzijde met me meesleuren. Het beeld van een schreeuwend kind dat aan me hangt, smekend om hulp, blijft maar in me opkomen. Maar, ik moet door. Is het een overlevingsmechanisme? Een gewoonte? Geen idee, maar na een uur geef ik op. Ik leer mijn emoties te reguleren. Niet meer ‘weglopen’, maar ze toelaten, ermee zitten. Opnieuw zie ik dat schreeuwende kind, flitsende beelden voor mijn ogen en in mijn hoofd. Verward, huilend. Niet wetend wat te doen of wat te volgen. Ik was negen, nog volop in groei en volledig in paniek.
Ondertussen ben ik meer dan volwassen en heb ik het oorlogsveld verlaten. Ik groei weer, ik leer mezelf nog iedere dag kennen. Het universum lijkt even blij als mezelf, en toont me dit door hulp toe te gooien. Als tulpen op een podium op het eind van een geslaagd optreden.
En toch gebeurt dan ook nog altijd dit.
Ik sta op een kruispunt in mijn leven. De weg is me duidelijk, maar terwijl ik daar in het midden sta, komen verschillende lijnen uit mijn verleden van links en rechts naar me toe.
Het leven wat ik heb geleefd, wil erkend worden, vraagt mijn aandacht aan de linkerkant. Het wil mee m’n toekomst in. Iedere keer een klein stukje meer en meer blenden in het herstelde deel van mezelf.
De rechterkant speelt beelden af van hoe mijn leven had mogen zijn zonder trauma. Het zijn inzichten en ervaringen die ik nog elke dag meekrijg. Die ik soms opnieuw mag beleven, of mag meenemen in nieuwe keuzes die ik maak.
Het automatisme dat ik heb ontwikkeld sinds ik uit het narcistische geweld ben, wou lange tijd enkel die rechterweg inslaan. Doen alsof de linkerzijde niet bestond. Leven zonder trauma, doen alsof er niets gebeurd was. Niets moeten uitleggen aan nieuwe mensen die op mijn pad zouden komen. Gelukkig mogen zijn, niet meer herinnerd worden.
Ik staar naar beide zijden, en moet rechtdoor. Dat is mijn weg. Stukjes van beide mogen met me meewandelen tot we één worden.
Het blijft een strijd. Ik creëerde een nieuw leven, mijn leven. Ik bande dominante en egocentrische persoonlijkheden uit mijn leven. En toch, de kern en oorzaak van mijn trauma kan ik er niet zomaar uitzetten. Daarom denk ik meer en meer dat het niet de bedoeling is. Ik heel en bekijk hem meer en meer met medelijden. Ik leef opnieuw mijn leven, maar hij blijft voor altijd in zijn trauma.
Als ik hem wegduw, duw ik ook het schreeuwende kind van me af. Dan wil ik het niet zien.
Voor nu heeft het nog een betekenis in mijn leven, het zorgt voor verwerking en wie weet nog voor meer.
Deze tekst schrijven valt me moeilijk. Ik kan al langere tijd leven zonder dat het woord narcisme mijn leven domineert, maar het zorgt ook voor zijpaadjes.
Zo begon ik te lezen in de boeken van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) en over familietrauma. Door dit te onderzoeken kwam ik bij het letterlijke woord ‘oorlog’. Dit begrijpen en de vicieuze cirkel stoppen waar mijn familie misschien al generaties lang mee kampt, is misschien wel de bedoeling van mijn trauma. Ik sta ervoor open als een levensdoel wat ik met me meedraag sinds ik het levenslicht zag. Misschien zelfgekozen, misschien opgedragen.
Ondertussen wordt de pijn zachter, en valt het kind aan mijn rechterzijde duimzuigend in slaap. Vermoeid door de paniek en de vele tranen die al haar energie wegnamen. Ze is veilig nu.
Al jullie columns en de reacties van velen, helpen mij te verwerken en te benoemen wat mij door een narcistische moeder en ex man is aangedaan.
Meer inzicht te krijgen in mijzelf! Het maakt mij sterker!
Veel dank hiervoor!
Groet!
Merel (73)
Wat ontzettend mooi beschreven hoe je steeds meer bij jezelf thuis komt.
En ‘je kleine zelf’ nu wél gezien wordt en een veilig thuis krijgt.
Dank je wel voor het delen.
Take care,
SummerMoon
Dat vind ik ook: mooi beschreven hoe je steeds meer bij jezelf thuis komt. Duidelijk ook hóe het werkt. Ik herken mijn eigen weg erin. De rouw over wat je is aangedaan voel ik er ook doorheen.
‘Misschien zelfgekozen, misschien opgedragen’, schrijf je. Dat raakt mij. Het is zo oneerlijk in deze wereld. Waarom zou je zo’n pijnlijk leven zelf kiezen en waarom zou zo’n leven je opgedragen worden? Ik kom daar maar niet uit.
Heel veel liefs ‘op je weg naar huis’.
Hoi Susan, dankjewel voor je reactie. Inderdaad met dat laatste heb ik ook zo hard gestruggeld. En ook het gevoel van: waarom krijg ik een ander zijn trauma zomaar op mij gegooid. Waarom moet ik boeten voor het trauma van een ander. Ik heb er meer en meer vrede mee dat dat net zijn leerschool is. Maar waarom een kind in een situatie zou moeten geplaatst worden waar het zelf niet uit kan. En waar het ‘moet’ voldoen aan de eisen van een narcistische persoonlijkheid waardoor ieder greintje eigenheid eruit gemanipuleerd wordt, is iets wat ik ook nog altijd niet snap. Iets wat me nog altijd mag duidelijk worden.
Ik ben er nu fysiek uit, en door de vele momenten waarop ik er al niet meer aan denk, verdwijnt ook die vraag meer en meer naar de achtergrond. Maar op momenten waarop ik weer voel hoe het toen was, rijst inderdaad die onmacht. Een onmacht over het waarom, die ons hopelijk ieder op ons eigen manier ooit mag duidelijk worden. Misschien zelf iets wat we nodig hebben om het ooit volledig te kunnen afsluiten.
Groetjes
Zeer herkenbaar. Enerzijds kijk ik met veel verdriet en onmacht terug naar alles wat mij is overkomen. Anderzijds omarm ik dit alles want het heeft mij gedwongen om mezelf in de spiegel aan te kijken en aan mezelf te werken. Deze ‘betere versie’ van mijzelf had ik niet kunnen zijn zonder al die nare ervaringen. In die zin voel ik mij een rijker mens.
Het bewandelen van de weg gaat ook hier met vallen en opstaan maar het is oké… Ik kan na jaren mijn kindsdelen steeds beter oprapen, ondersteunen en de juiste weg wijzen. De ene keer lukt dit beter dan de andere keer maar ik weet; samen komen we er wel!
Wens jullie allen veel liefde, geduld, verbondenheid en kracht toe!
Mooi beschreven Anna, heel herkenbaar voor mij, een oorlog is het zeker zo een narcistisch wespennest. Mensen neigen het te sussen, het zal wel niet zo erg zijn toch? Overal is wel wat, maar nee, een narcistisch wespennest is als een oorlog, het is echt zo, ik heb het zelf ook zo ervaren. De zijpaden zijn ook herkenbaar, vooral ook het deel dat verder wil en denkt: Ooh, nou ik kan nu toch gewoon verder leven zonder al die ellende? Maar ook ik kon niet zomaar gewoon verder lopen, het haalde me keihard in, keer op keer, tot ik er mee kon gaan zitten. Ik ben diep gegaan wel, in mijn geval ook echt het diepere sjamanistische healing aangegaan met dat kleine schreeuwende kind. In mijn geval beschreef ik het als twee paar voetstappen in het zand, van de volwassen mij en het kleine kind in mij, die van het kleine kind waren lange tijd veel groter dan die van de volwassene. Het kleine kind in mij kon zo binnen walsen en de boel overnemen. Soms is ze nog steeds aan het hoogste woord, maar ik heb veel meer ervaring met hoe ik met haar om kan gaan. Langzaam leerde ik , ze is van mij en ik leer haar onvoorwaardelijk lief hebben. Wanneer ze dat voelt en weet, dan wordt ze al een stuk kalmer. Dat diepe helende werk werkt echt op zielsniveau, en heel wat verloren stukjes van mijn ziel zijn zo geheeld. Zo leerde ik ook dat de stukjes niet alleen pijn doen en verbonden zijn met trauma, maar ook verbonden met krachten en kwaliteiten die zich dan weer verder kunnen en mogen ontwikkelen. Dankjewel voor je schrijven Anna, het helpt toch altijd weer om het te lezen van anderen.
Dag Lilian, dankjewel voor je antwoord. Ik las ooit dat PTSS wat vooral voorkomt bij soldaten die een oorlog meemaakten, ook zoveel voorkomt bij mensen uit narcistisch misbruik. Dat zegt al genoeg toch. Het constante onveilige gevoel en altijd klaarstaan om te vluchten indien nodig, laat gewoon z’n sporen na.
Wat mooi hoe jij vertelt hoe jij je eigen innerlijk kind aanvoelt. Dat vind ik zo mooi om te lezen. Ik herken het, de momenten waarop zij luider spreekt dan ikzelf. Waarop ik voel dat zij bepaalde dingen niet wil doen, die ik als volwassene misschien wel wil. Ik weet dat zij spreekt uit het verleden, maar inderdaad die onvoorwaardelijke liefde is wat ze nodig heeft. Het voelt oneerlijk als je zo diep gaat, wie doet een kind dit aan. Maar dat wij haar nu zelf kunnen zien, troosten en beslissingen mogen nemen over onszelf is van zoveel waarde.
Dankjewel voor jouw stukje verhaal.
Dankjewel voor het mooie verwoorden van wat er diep in jou allemaal afspeelt. Heel herkenbaar, maar ik zou het nooit zo prachtig onder woorden hebben kunnen zetten.
Hartverwarmende groetjes.
Dag Margareta, dankjewel voor je lieve antwoord. Doet me zoveel deugd. X