Met lege handen; wij mogen onze kleinkinderen niet zien

Dit is een gastblog van Maria

Soms ga ik er weleens expres naartoe, naar het winkelcentrum waar mijn jongste zoon in de buurt woont. Dit doe ik in de hoop dat zijn vriendin met hun 2 kinderen er loopt zodat ik een glimp kan opvangen van deze twee kleine hummeltjes die mijn man en ik nog nooit gezien hebben, en als het aan mijn zoon ligt ook nooit zullen zien.

Dat is dus de straf als je het masker van een narcist aftrekt.

Wij hadden nog nooit van narcisme gehoord, wisten niet dat mijn zoon alle tekenen van een verborgen narcist heeft. Pas nadat iemand het woord narcist noemde ben ik gaan zoeken op internet en kwam zo terecht op de site van het verdwenen zelf. Ik heb meteen de boeken van Iris Koops besteld en wat vond ik daar een herkenning in. Onder meer hoe verborgen narcisten het slachtoffer kunnen uithangen, daarin was onze zoon een meester.

Hoe komt zoiets vroegen wij ons af, maar we kunnen er geen verklaring voor vinden, mogelijk heeft zijn biologische vader, die nooit naar hem heeft omgekeken, daar een rol in gespeeld. mijn huidige man daarentegen heeft alles wat een liefhebbende vader doet gedaan. Hij heeft hem zelfs officieel zijn achternaam gegeven. En toch begonnen achteraf gezien rond zijn 19e de eerste tekenen zich te openbaren. Degraderende opmerkingen, veel wisselende contacten, met een vaderschap tot gevolg.

Wat waren wij blij met onze kleinzoon. Dat wij als laatsten van de geboorte op de hoogte werden gesteld realiseerden we ons pas later. We wilden ons eerste kleinkind graag even vasthouden, maar onze zoon wilde dat niet, want we zouden nog weleens bacteriën bij ons konden dragen. We wisten toen nog niet dat hij de avond voor de geboorte nog een meer dan gezellige avond had doorgebracht met een andere vriendin…. Daar kwam de moeder van onze kleinzoon achter, en die verbrak de ‘ relatie’.

Met ons hield en houdt ze nog steeds contact. We pasten vaak op onze kleinzoon, maar in zijn ogen deden we niks goed, we verschoonden ons kleinkind niet op de juiste manier, kochten veel te grote kleding voor het ventje, lieten hem lekker onder een warm dekentje zitten terwijl hij niet ziek was en nog erger in zijn ogen: hij mocht op schoot zitten bij ons als hij dat wilde. Het ging zover dat hij het mannetje meenam naar de gang en hem zo toesprak dat onze kleinzoon, terwijl de tranen over zijn wangetjes liepen, op zijn eigen stoel ging zitten en zijn bordje leeg at zonder ons nog aan te kijken. Hartverscheurend.

We hadden het altijd leuk met de kleine jongen, maar dat wekte enorm veel wrevel op bij onze zoon, die inmiddels een nieuwe vriendin bleek te hebben. We hebben zo vaak tegen hem gezegd: neem haar eens mee, maar dat heeft drie jaar geduurd. Het leek alsof we haar niet mochten zien. Hij bleek haar al voor ons gewaarschuwd te hebben, niet in zee gaan met deze bemoeials. Terwijl ze ons niet eens kende!

Eens in de 2 weken gaat onze kleinzoon, inmiddels 10, voor een lang weekend naar ze toe, gelukkig niet meer met de tranen in zijn ogen, het lijkt redelijk te gaan zolang hij ze niet tegenspreekt. Onze zoon heeft de contacten weer aangehaald met zijn biologische vader en vind daar een gewillig oor voor zijn verhalen over een ‘moeilijke jeugd’. Daar is niks van waar, we hebben ons best gedaan voor hem. Maar hij wil niks meer met ons te maken hebben, dat heeft hij ons heel duidelijk gemaakt.

En wij? Na vele slapeloze nachten hebben wij ons er bij neergelegd dat mijn zoon nooit hulp zal vragen en de hele familie is het met hem eens. Hij probeert iedereen, soms met succes, tegen ons op te zetten met de meest erge verhalen, waar zelfs geen kern van waarheid inzit. In een andere woonplaats zet hij zijn nieuwe, succesvolle leven, althans zo lijkt het, voort met nieuwe mensen, wederom de achternaam van zijn biologische vader, nieuwe vrienden, en een andere baan.

Laatst reed hij langs toen ik een rondje wandelde. Hij bekeek me niet eens en daar ben ik erg verdrietig om geweest. Ik heb nog wel geprobeerd wat contact te maken, maar hij kijkt naar me alsof ik een insect ben.

Hij heeft mijn lieve zorgzame man het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald met gemene opmerkingen waardoor deze kalme man zijn stem ging verheffen en uit zijn slof schoot. Vervolgens werd ik gebeld door mijn zoon die zich afvroeg waarom ik met zo iemand ging waar overduidelijk een steek aan los zit.

Dat was voor ons het keerpunt. We leiden ons leven met onze lieve ex schoondochter en onze oudste kleinzoon, iets wat mijn zoon niet uit kan staan. Hij vindt dat ze niks bij ons te zoeken heeft, maar komt daar niet tussen gelukkig.

We lezen regelmatig in de boeken van Iris (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) om op het juiste spoor te blijven. Maar we hadden ons het leven op onze 70e wel anders voorgesteld.