Dit is een gastcolumn van Lina
Daar lag ik dan……verdoofd op mijn bed, ontbloot. Mijn hoofd probeert er iets van te maken, maar het is een diepe donkere mist. Verdriet is er niet. Het is gebrokenheid….ik ben gebroken! Mijn partner, mijn jarenlange partner, heeft wederom mijn grenzen overschreden. Ver overschreden.
Dit was de laatste keer….er is geen weg meer terug. Dit was het laatste stukje moed dat ik over had om samen naar een oplossing te werken. En dat stukje is zojuist in alle ruwte weggenomen.
Seksueel misbruik binnen een relatie! Hoe kan dit gebeuren? Hoever kan iemand gaan? En op welk punt geef je de strijd van de liefde op? Verstrikt geraakt in een web van onmacht, onbegrip, misbruik, schuldgevoel en manipulatie.
‘Ik vind dat ik jou seksueel mag straffen!’ Letterlijk die woorden dreven mij ertoe mijn koffers te pakken. Deze situatie zou niet veranderen, ik moest mijzelf beschermen en definitief afstand van hem nemen. Maar voordat ik die stap kon zetten, ging er heel wat aan vooraf….
Ik voelde mij na jaren in deze relatie steeds meer een gebruiksvoorwerp, een stuk vlees waar hij zijn lusten op kon botvieren. Want dat deed hij, zonder enige empathie. Vanuit het liefdesspel van twee partners, die durven te zoeken naar het avontuur op dit vlak werd het spel steeds grimmiger en onheilspellender. Zijn norm veranderde in de jaren en voor hem was ik degene die hem daarin tegenhield. . En ik balanceerde jarenlang . Ik werd niet gehoord door hem, mijn schreeuw om hulp, de tranen op mijn gezicht, de pijn, mijn schaamte, mijn ‘hou op’….Hij wilde mij niet horen. Ik bleef knokken voor een gezonde relatie, een relatie op basis van gelijkwaardigheid en daar vocht ik voor. Maar hetgeen wat hem overnam, noem het een seksverslaving, noem het narcisme, was zoveel malen sterker.
Jarenlang seksueel misbruik is niet in één blog te beschrijven. Is ook niet uit elkaar te trekken in één fragment. Het is een web waarin je verstrengeld raakt, waarin je de realiteit verliest, waarin je jezelf verliest.
Zijn laatste zin was de keiharde waarheid van al jaren: Hij strafte mij, hij ging over mijn grenzen, hij verkrachtte mij, keer op keer, in allerlei vormen. Zijn onbedwingbare seksuele drang, die steeds meer vormen aan nam maakte ONS kapot! Het maakte MIJ kapot!
En eindelijk had ik de kracht om de strijd op te geven en te gaan.
Breekt mijn hart dat hij je zo heeft behandeld, en sommige dingen zijn pijnlijk herkenbaar… harteloos, zonder medegevoel en zeer egoïstisch…….de buitenwereld zag ren lieve man die hard werkte voor mij en zijn gezin…….zo eenzaam, zover vernedering……achter de deur.
Lieve Sonja,
Dank je wel voor je reactie!
Het brak ook mijn hart. En ook na mijn vertrek, wat je aangeeft omtrent de buitenwereld, het niet kunnen delen met je naasten, omdat het te groots is, je de realiteit verloren bent, je jezelf kwijt bent en er een taboe op heerst. ‘Hij wilde nog wel vechten voor de relatie’ ‘het ligt niet aan hem, jij wilt niet meer’ ‘je geeft een langdurige relatie toch niet zomaar op, daar strijd je voor, overal kan over gepraat worden’ …de reacties van de omgeving terwijl mijn strijd gestreden was na jaren….ik was op. Ik hoop dat ook jij, net als ik nu, op een warme veilige plek zit! Dank voor het delen!
Geestelijke en fysieke misbruik is een web waarin je verstrengeld raakt, idd, je zelf verliest.
Waarom ging je niet eerder weg? Is een vraag die ik nooit heb kunnen beantwoorden.
Hoezo weg, hoe kon ik weg gaan, hem achter me laten, als ik mezelf niet kon meenemen? Mijn “ik” was immers zoek.
Toen nog niet wetend dat “mijn gebroken ik” stond te wachten, daar waar mijn nieuwe leven begon. Ik vertrok, des al niet te min, heelde en werd het allerbeste vriendinnetje van mijzelf.
Lina,
Ongelofelijk moedig en krachtig dat je dit hebt gedeeld.
Seksueel misbruik, verkrachting binnen de relatie. Het is iets waar niet vaak iets over gedeeld wordt. Des te meer respect heb ik ervoor dat jij dat wel doet.
En je bleef vechten in de hoop dat er verandering zou komen.
En daarin ben je niet de enige. Zo herkenbaar.
Ik bleef ook knokken voor iets dat er eigenlijk al jaren niet meer was. Maar dat kón ik (nog) niet inzien.
En toen hij me verwijten begon te maken, dat ik hem “dankzij mijn gestoorde opvoeding” op sexgebied niet kon geven waar hij recht op had. Want daar had hij toch niet om gevraagd… toen brak er iets in mij. En begon ik te zien dat hij ‘het’ kon, terwijl ik hem vertelde het op die manier niet meer te kunnen. Hij ‘genoot’ nog steeds met volle teugen.
Vanaf dat moment sliepen we niet meer in hetzelfde bed.
Je schrijft: “En eindelijk had ik de kracht om de strijd op te geven en te gaan.”
Maar eigenlijk begon je op dat moment voor jezelf te vechten. Begon je voor jezelf op te komen. Je kwam van heel ver.
Hoe gaat het nu met je?
Take care,
SummerMoon
Deze blog heb ik gelezen met tranen in mijn ogen.
Een stuk vlees…
Niet zo erg als jij, Lina, maar ik herken het. Twintig jaar geleden heb ik met ‘de liefde’ gebroken omdat het mij telkens afbrak. Ik weet niet of dat een goede keuze was, maar ik heb er nooit spijt van gehad.
Het laatste is mij niet gelukt.; Het allerbeste vriendinnetje van mezelf worden.
Jammer!
Pijnlijk herkenbaar, het gevoel een gebruiksvoorwerp te zijn, de enorme drang naar seks bij hem, het hebben van seks tegen jouw wil. Ik heb in het begin van de relatie gedacht dat hij een seksverslaving had, maar waarschijnlijk hoort het allemaal bij het narcisme.
Goed dat je weg bent, goed dat wij weg zijn, want het is onmenselijk. Wat ik wel heb geleerd: Dit. Nooit. Meer!
Super, super, super trots op je dat je bent weggegaan. Wat een hel! Maar je bent sterk!! En met elke dag langer dat je weg bent wordt je nog sterker. Keep going! Ook al is je hel nog lang niet over. Geloof in jezelf dat je het juiste hebt gedaan en vertrouw op je intuitie! ❤️❤️
Geestelijk werd ik mishandeld door mij altijd liefde te onthouden. Hij raakte me zelfs niet aan. Ik snakte naar zijn liefde, dat hij me kussen, aanraken strelen en me zou begeren. Het gebeurde niet, nooit. Als we getrouwd waren zou het wel goed komen, iedere man heeft daar behoefte aan, zo dacht ik. Hij was juist netjes om dat niet voor het huwelijk te willen. Een vreselijk eenzaam huwelijk wachtte toen. Ik schaamde me vreselijk met mijn mooie lijf, verlangde hevig naar verbinding maar werd altijd afgewezen en ik speelde toneel naar de buitenwereld toe, droomde dat het eens zou komen maar hij had me niet nodig…….
Lieve Lina,
Jouw verhaal is hartverscheurend en voor mij niet te bevatten.
Het is zo onbegrijpbaar dat iemand niet kan zien, of niet wil zien wat iets met een ander doet. In welke vorm dan ook.
Het raakt me dat je dit allemaal zelf hebt moeten verbijten, verwerken, doorleven en stil hebt kunnen houden. Hoe sterk ben je dan? En hoeveel geef je dan eigenlijk wel niet om een ander. (Zonder dat je door hebt wat het met jezelf doet.)
Jij bent hier sterker en krachtiger uitgekomen, dat denk ik tenminste. Ik ben ontzettend trots op jou, dat je uiteindelijk voor jezelf durfde en kon te kiezen.
Ik hoop dat je nog steeds sterker en krachtiger wordt, zodat jij helemaal jezelf mag en kan zijn, vanuit je eigen hart en je eigen gedachte.
Dat verdien je. X
Wat vreselijk dat iemand zo met jouw lijf, geest en ziel is omgesprongen.
Herken wel veel, had ooit ook een seksverslaafde narcistische partner die me zelfs na een zware baarmoederoperatie ‘opeiste’, 3 weken geen seks? dan zou ie vreemdgaan. Besef later pas dat dit pure verkrachting was, ik kreeg daarna weer een bloeding en toen ik naar t ziekenhuis moest de lieve zorgzame man uithangen. Achteraf allemaal om van te kotsen, ik liet ook alles uit pure angst gebeuren en trad uit mijn lijf. En dan ben je letterlijk ver van huis.
gelukkig heb ik dit geheeld en voel ik diep respect voor mijn lijf.
Ik ‘moest´ vragen aan de gaenicoloog wanneer we weer konden vrijen. Ik moest nog bevallen. Want meneertje wou zeker zijn van zijn sex.