Dit is een gastcolumn van Mariz
Doordat ik in een relatie met een narcistische man zat maar dat niet vast kon stellen toen ik er middenin zat, draaide ik steeds dieper vast in een vicieuze cirkel die mogelijk voor velen herkenbaar is. Ik had mezelf een ‘Robot-stand’ aangemeten, puur uit zelfbehoud, en die hielp als een pantser tegen zijn nare gedrag. Ik werd zo vreselijk nerveus voor wat er wel of niet kwam, of ik wel of niet een antwoord kreeg en hoe dat antwoord dan zou zijn, welke toon en vooral een diepgewortelde angst hem kwijt te raken. En ja… zo had ik de cirkel rond, ik was verslaafd aan hem, was totaal gegijzeld en ik zag niet dat ik zelf de sleutel had. Want soms, heel soms, was er die opleving. De langste duurde twee maanden waarin ie weer die Grote Liefde van weleer was, ik durfde weer spontaan te zijn, we praatten weer en oh wat hield ie van me. Ja, hij gaf ook wel toe dat alles ook wel een heel klein beetje aan hem had kunnen liggen, met zo’n kruimel vol inzicht was ik dan weer helemaal hoopvol naar de toekomst.
Maar doordat ik eventjes niet volgens het script meedeed en hem betrapte op drugsgebruik waar ie zogenaamd nooit meer aan zou beginnen, werd ik gedumpt met een ijskou waar de Noordpool nog een puntje aan kan zuigen. Hij kon het niet meer, hij wilde dit niet meer, zuchtend en steunend gooide hij de sleutel op mijn tafel, ál die negativiteit van mij, nee hij wilde een léuk leven! Goddank woonde ik niet samen. Ik stortte finaal in elkaar, ik had zo mijn best gedaan hem niet kwijt te raken door al die bochten waar ik me in had gewrongen en ik werd gedumpt omdat ik boos werd omdat ie keihard tegen me loog. Ik mocht niet eens een logische reactie geven, hij kon natuurlijk helemaal niet bedenken dat Hij fout was. En het erge is, ik voelde me daar nog schuldig over ook, dat ik voor mezelf opkwam. Nu was ik hem kwijt, had ik mijn mond maar gehouden. Zoals je wel leest, was ik ernstig in de war, totaal gehersenspoeld.
Via het Verdwenen Zelf en de boeken van Iris Koops kwam ik bij een therapeute die me wel goed heeft begeleid. En me helemaal begreep en me uitlegde dat ik uit oorlogsgebied kwam. Dat ik moest gaan rouwen eerst om de man die hij helemaal niet was en alle verdriet die ik ervan had. Dat was een zwaar stuk, ben letterlijk ziek geworden. Het is een enorme weg en ik ben nog weleens teruggevallen, niet naar hem, maar naar het idee dat hij echt niet narcistisch was, dan viel ik weer in sympathie en ontkenning.
Ik ben gestopt met hem te diagnostiseren op de duizend dingen die het zouden kunnen zijn, waardoor het te verklaren is waarom ie zo deed. Ik moet me leren bij de feiten te houden, en die zijn niet fris. Het was toxisch en ik moet naar mezelf kijken en de focus op mezelf en niet naar hem, want dan ga ik geheid weer in obsessief gepieker zitten, hield ie dan echt niet van me? Nee, en dat is heel erg hard en naar, nog steeds is dat zelfs een eng idee. Het is een hele weg na zolang mijn brein in gekerfd te hebben met tobben over hem. Wat hém bezielde, wie hij nou was en wat ie mankeert, kon er 24/7 mee bezig zijn, zo kon ik bij mijn diepe pijn wegblijven en de grote confrontatie van hoe het zat, ik vond dat ondraaglijk.
Daarmee ophouden geeft mijn hoofd veel rust, via mindfulness en compassie leer ik met mezelf in contact te blijven. En dan is het helemaal niet eng om mezelf en mijn gevoelens te voelen, het is zoveel erger om te blijven malen. Maar wat is dat hardnekkig. Heel soms kruipt het weer in mijn hoofd dat ik gewoon niet interessant genoeg was om hem te blijven boeien met zijn complexe geest, de Bon Vivant, de Moeilijke Man die niet te doorgronden is. En bijna jaloers kan zijn op mijn eventuele opvolgster, die vast wel alles in zich heeft om hem te laten ontluiken. Dit soort gif, dat alles mijn schuld was, dat ik irritant voor hem was uit mij krijgen is een hele toer. Maar ik zie nu dat over zo een soort relatie heenkomen niet hetzelfde is als een relatie die gewoon over is gegaan. Het is niet zomaar een beetje liefdesverdriet. Het is een traumatische ervaring en ik heb kennelijk normaal gereageerd op een zeer abnormale situatie.
Het besef dat dit geen liefde was, dat liefde niet wreed is, dat het niet normaal is dat je partner je een rotgevoel over alles wil geven. Het besef dat hij leeg is, geen liefde kent dus het ook helemaal niet herkende als ik het hem liet zien. Hij me bij zich vandaan schopte alsof ik hem beledigde als ik liefdevol of gewoon aardig naar hem was, hij vond liefde maar manipulatief. Zo was ik altijd ‘onzuiver’ leek wel. Liefde was voor hem zwakte, afhankelijkheid, lastig. Ik voelde me dom en stom dat ik liefdevol naar hem was hij daarop zo geïrriteerd reageerde. Het kapot maakte. Ik zag de rode draad, dat ik helemaal niets mocht vragen, niet mocht reageren, geen behoefte mocht uiten, niets werkte. Hij bepaalde de regels, hij bepaalde wanneer ik toegang had tot het paradijs en de regels en het decor waren elke keer weer anders. Ik kon nergens op anticiperen, ik moest wachten en hopen. Alles waar ik voor mezelf om vroeg werd afgewezen en genegeerd. Maar ik rende voor hem zodra ik weer even welkom was, dat wist hij. En ik zag het gewoon niet, voelde het wel. De vernedering. Ik had 1 getuige in dit verhaal, dat was zijn dochter, hij deed met haar hetzelfde, maar veel ernstiger omdat zij daadwerkelijk afhankelijk van hem was. Hij vond haar een pleaser, het kind deed net als ik zo haar best zijn liefde en goedkeuring te winnen. Soms was pappa dan wel leuk en grappig, maar zij deed exact hetzelfde als ik, heel pijnlijk allemaal. Als iemand lief voor hem was, ervaarde hij dat als manipulatie. Dus ik kón helemaal niet iets goed doen, het was onmogelijk. Hij kon dan praten over andere mensen die hij graag mocht en ik wilde ook dat hij over mij zo praatte, mij zo zag. Ik moest dat verdienen, maar ik zag niet dat ik er puur was om zijn zelfhaat op uit te storten.
Kennis is macht en ook al kan ik geen diagnose over hem stellen, in de boeken van Iris Koops staat 100% beschreven wat hier aan de hand was en ook mijn eigen gedrag hierop. Ik zat volop in het Stockholmsyndroom. Haar boeken pak ik er nog steeds bij, elke keer mezelf weer even herinneren zodra ik twijfel. Ik voel me daarna altijd weer bemoedigd.
Het is een hele weg, ben nog steeds bezig met helen. Die stress en angst zijn niet zomaar even uit mijn systeem. Maar als ik terugkijk en hierover schrijf, dan ben ik niet meer die vrouw van toen. Ik ben actief veranderingen gaan aanbrengen in mijn leven, hoe ik me gedraag en met wie ik omga. Ik heb een paar vriendschappen beëindigd, ik ben me gaan richten op mijn talenten en ik ga graag om met fijne respectvolle mensen. Ik durf weer om hulp te vragen en ik ben blij te merken dat er normaal op me gereageerd wordt, dat mensen bereid zijn er gewoon voor me te zijn, dat er wederkerigheid en echte vriendschap bestaat. Een liefdesrelatie zie ik zeker nog niet zitten, daar ben ik helemaal niet aan toe en ik vind het ook helemaal prima om alleen te zijn. Veel liever dan gegijzeld samen met iemand die me het gevoel geeft dat ik geen enkele moeite waard ben, waarin alles raar en waanzin is.
Zo herkenbaar en ja, wat ik niet durfde te voelen weet jij te verwoorden.
Wat mij het meest raakt zijn de
woorden:
Hoop en wachten
Die woorden lopen als een rode draad door al die jaren
Ik ben nog steeds niet los en heb nog steeds wraakgevoelens
Maar gelukkig ben ik nu mijn verleden met een therapeut aan t verwerken
Dankje voor je helderheid!
Hallo Hilde, ja wraakgevoelens, verzoeningsgevoelens, haat, hunkeringen, veel valse hoop en wachten op een soort wonder of genade, obsessief razende gedachten en dromen alles door elkaar heen. Ik wilde vooral dat ie spijt kwam betuigen en me zou snappen. Ik zat stevig in de ontkenning, ik kon het niet aan dat ie dus nooit van me had gehouden. Ik bleef malen over de keren dat het toch zo fijn was, niet te rijmen met hoe vreselijk hij kon doen. Dus ik verzon 1000 excuses voor hem.
Helaas hoort dat erbij en is dat een normale reactie op een abnormale situatie. Het heeft veel tijd nodig, goede hulp en begrip. Goed dat je hulp hebt gezocht.
Ik wens je veel kracht en dank voor je reactie. Liefs.
Hoi Mariz,
Het is onvoorstelbaar maar het lijkt of jij een relatie hebt gehad met mijn ex partner 😖🙈. Jouw verhaal is mijn verhaal. Exact hetzelfde. Ik zit ook nog in de verwerkingsfase. Ik heb in het begin van de relatie een jaar mijn mond tegen iedereen gehouden over het zowel mentaal als fysiek geweld wat hij mij heeft aangedaan. Na dat jaar ben ik dat wat meer gaan ventileren maar desondanks bleef ook ik terug gaan naar hem. Dit heeft 4 jaar geduurd. Totdat ik in september 2023 voorgoed zijn huis uit ben gelopen na alweer een paar klappen om helemaal niks. Hij zei altijd dat ik hém triggerde. Pas vorige week ben ik deze triggers op een rijtje gaan zetten dus in combinatie met de fysieke feiten die ca. om het half jaar plaatsvonden. Voor een normaal denkend mens zijn deze triggers zó laagdrempelig dat je je kan afvragen: hoezo werd hij zo ontzettend woedend steeds? Het waren onbeheersbare woedeaanvallen, ze kwamen uit het niets. Het ene moment ging het nog goed/leuk. 1 min. later kon ik niet geloven dat het alwéér gebeurde. 🥺 Volkomen onveilige situatie. Ik kwam steeds “goed” weg met “alleen maar” blauwe plekken over m’n hele lichaam. Maar na verloop van tijd vertelde ik het tegen steeds meer mensen en die zeiden allemaal: weg wezen nu het nog kan. Op een dag is de schade onomkeerbaar of kun je het misschien niet meer navertellen. Ik heb ook de verantwoordelijkheid om voor m’n 3 hondjes te zorgen, wie gaat dat dán doen…
Mariz, hoe jij je verwerkingsgevoel omschrijft, zó voel ik het ook. Voor deze partner had ik een normale partner waar ik 28 jaar een relatie mee heb gehad. We waren uit elkaar gegroeid en leefden als broer en zus, om die reden uit elkaar gegaan. Toch was het verwerken van die voorbije relatie idd anders, leek wel minder zwaar en daar verbaasde ik mezelf over. Precies wat jij omschrijft: de toxische is een traumatische en blijkbaar duurt dit langer.
Mariz, ik leef erg met je mee. We zitten blijkbaar op hetzelfde level. Sowieso wens ik je heel veel kracht om er ook doorheen te geraken. Ik hoop dat je even wil/kan reageren op mijn berichtje. 🙏
Ik heb een psychologe die mij behoorlijk goed begeleid en ook een aantal hulpboeken gelezen. Ook aangesloten bij de Codependency Groep van Lars Faber o.a. op Facebook.
Maar zou best eens in contact willen komen met iemand bij jullie, van Het Verdwenen Zelf. Is dit mogelijk?
Lieve groet,
Jolanda
Hallo Jolanda, bedankt voor jouw verhaal, dat heb ik met aandacht gelezen.
Het kost heel veel tijd, ik wilde hem ook terug, ik wilde alles in orde maken, ik wilde hem alles aan zijn verstand kunnen brengen, ik wilde de man met wie ik toch overal over kon praten terug, al kreeg ik maar een kruimel. Ik heb mezelf bjj wijze van spreken met ducktape en tie-rips aan de verwarming moeten binden om wat dat betreft niet weer mezelf te vernederen hem gaan bellen.
Ik was verslaafd, ik had een traumaband met hem. Ik zat levend tussen 6 planken, geen beweging kon ik maken of ik stond op een landmjjn. Alles wat ik deed of zei was een belediging voor zij gevoelige ziel, maar ik ging voor de beloning. Want… zolang ik naar zijn pijpen danste, was het heel soms misschien weleens een heel klein beetje leuk. En dan meteen de angst dat kwijt te raken.
Wat heb jij een wreedheid doorstaan, ja en dan ‘blij’ zijn dat je er nog ‘goed vamaf kwam’. Nou je leeft gelukkig nog, maar zo te lezen ben je stevig de vernieling in getremd. Wat een laffe, sadistische man. Wat een rotte mentaliteit.
Het gaat na 1,5 beter met me. Ik snap nu mijn gedrag, symptomen en mijn immense opgekropte woede wordt zachter omdat ik nu echt tot in mjjn cellen voel dat ik niet schuldig ben, ik dit Niet had kunnen oplossen. En hij was niet de enige narcist in mijn leven, ik heb een paar mensen die ik spiritueel toxisch vond heel rigoreus mijn leven uit gewieberd.
Alleen heb ik nog veel last van snel getriggerd zijn, wantrouwig en ben nog erg alert. Ik heb tijd nodig om goed in te schatten wat iemands bedoelingen zjjn. Ik ben door therapie en een vorm van lichaamsgerichte therapie gaan leren waar ik omver ga, en nu leer ik aanwezig te bljjven en oefen ik nog dagelijjs in het dagelijks leven om mijzelf te vullen met mjjn Zelf. Verder is het elke dag zo goed en mild mogelijk voor mezelf zijn en ik heb hele fijne mensen om me heen. Mensen die me veroordelen, me stom vinden dat ik bleef, of zeggen zelf Te Nuchter te zijn om zoiets te laten gebeuren laat ik volledig links liggen. Dat trek ik gewoon niet en wakkert teveel woede in me aan.
Ik heb veel gehad aan Amerikaanse literatuur en de boeken van Iris zijn echt belangrijke werken voor mij.
Neem je tijd voor alles, je hebt veel te verwerken. Het gaat op en af, en geniet van de lichtpunten.
Liefs, Mariz
En wat betreft je laatste vraag over contact, kan ik je naar deze link verwijzen
https://verdwenenzelf.org/coachingsinformatie/
Lieve Mariz,
Wat knap van je! Het zien, het gevecht, het lezen, herkennen en ombuigen naar positieve veranderingen voor jezelf.
Eerst ik en daarna mijn superlieve man zijn beide uit het familiesysteem geïsoleerd.
Een zusje is het Golden child, de ander the flying monkey. Beide zeer geliefd door vader. Je raad al wat ik mijn leven lang ben…
We worden volledig genegeerd door hem. Ook al zitten we er per toeval vlak naast omdat het niet anders kan. Met de overige familieleden loopt hij weg.
We hebben altijd veel te goed willen doen. Maar het wordt genegeerd.
Je kunt niet met hem praten, niks vragen, niks betekenen. Geen emotie, als een lamzak voor je staan als hem 1 e Kerstdag gedag wilt kussen….
Je vraagt ja af waarvoor ik het nog doe?
Omdat het toch mijn vader blijft.
Maar ach, dat vlammetje is nu nagenoeg uit.
We kiezen onze eigen weg! Een nieuw pad met een positieve toekomst.
Lieve groet,
Daniëlle
Dankjewel, ook allemaal herkenning. In welke vorm je het ook tegenkomt, het is dezelfde dynamiek. Heel goed ook je eigen weg te kiezen.
Het klinkt misschien simpel, maar is heel moeilijk, want hoop doet immers leven. Maar wat mij helpt is mijn eigen normen en waarden niet meer te verwachten bij narcisten. Narcisten hebben heel andere normen en waarden en wederkerigheid, inlevingsvermogen of schuldbesef maken daar geen deel van uit. Die hoop heb ik moeten loslaten. Hun denkkader is gewoon anders.
“Je eigen weg kiezen…” en dat is nu precies het probleem en je hebt dat zelf niet door.
Want een eigen weg? Welke dan? En hoe dan? En met wie dan?
Allemaal vragen waarop je met het antwoord steeds weer bij jezelf terecht komt. En dat is, zeker in het begin, een blanco boek. En je mag gaan beseffen dat er überhaupt een boek van jezelf is. Dat boek mag je weer vinden en erin gaan bladeren zodat je stapje na stapje jezelf weer terugvindt.
Een weg met veel kuilen en hobbels. En dingen die ooit uit nood geboren zijn om te overleven zijn nu onze sterke kanten. Sommigen heb je niet meer nodig en anderen mag je gebruiken om je eigen leven vorm te gaan geven. En het mooie is: alle antwoorden bevinden zich al in ons zelf. En met de juiste begeleiding kunnen we die antwoorden weer vinden.
Take care,
SummerMoon
Hoi Mariz,
Wat een heftig verhaal – ook van Jolanda zeer heftig wat in de reacties staat.
“De trauma band leven tussen 6 plankjes” – Whow heftig en zeer herkenbaar.
Het gebeurd stapje voor stapje zonder dat je er erg in hebt en ineens lijkt het ook alsof je geen kant meer op kan.
Terwijl dat iets is wat je in je hoofd zo hebt neergezet. Want er is altijd een andere weg, maar dat zie je niet meer.
Zo heftig jullie verhaal, dan ook nog bij jou Jolanda dat fysieke stuk. Knap hoe jullie hier uit zijn gekomen…
De zin van Mariz-: “Ik heb mezelf bij wijze van spreken met Duck tape en tie-wrap aan de verwarming moeten binden,
om wat dat betreft niet weer mezelf te vernederen hem gaan bellen”.
Zo herkenbaar…raar he, hoe gek kan iemand je kan maken….
Echt absurd…”de angst dat kwijt te raken” …ook zo herkenbaar…
Maar wat raak je kwijt? Een illusie van iets wat er nooit is geweest, maar waar je op hoopte..
Toen iemand dat tegen mij zij over de illusie en zei – erger kan het niet worden, alleen maar beter…toen besefte ik pas, mijn eigen illusie…
Maar dan begint het pas…het wegkomen, als je met zo’n persoon financieel samen leeft er kinderen zijn, is ook nog wel een dingetje…
Uiteindelijk komt het goed…en eenmaal weg dan ga je pas zien…en beseffen my god hoe heb ik dit laten gebeuren?
Dan begint pas het herstel…
Petje af dames. En bedankt voor het delen!
Sterkte…
hoi,
ook ik wil effe reageren. heb precies hetzelfde meegemaakt 10 jaar lang alles geprobeerd om haar goed te praten. om de vernederingen toch te kaderen, te aanvaarden dat ik misschien teveel vroeg met een kus of een knuffel. zelfs slaapwel of goedemorgen kan ze niet zeggen. Ik dacht laat ik haar stabiliteit geven misschien heeft ze dat nodig dus trouwen maar. Dat ging een werk of twee goed maar helaas was dat ook niet genoeg. Na 12 jaar “samenzijn ” trouwens en drie kinderen later. besloot ik dat het genoeg was. in februari 2020 had ik besloten dat ik dit niet wou, niet voor mij en zeker niet voor mijn kinderen. begin december na veel voorbereiding heb ik het haar verteld, ik had ondertussen een appartement gevonden en wou niet nog een kerst met haar doorbrengen. gesmeekt heeft ze en zelfs toen heb ik even getwijfeld. maar toch de stap gezet, nu reeds ruim 3 jaar verder kan ze het nog niet lossen. bemiddeling, rechtbank alles heb ik geprobeerd. ze blijft vasthouden aan het kwade. helaas zijn mijn schatten van kinderen hier dus ook de dupe van en ooit hoop ik dat ze inzien wie hun andere mama is. ondertussen krijgen ze bij hopen liefde kussen en knuffels en kan ik alleen maar aan hun zelfvertrouwen werken. ik geef graag toe het was niet gemakkelijk weg te gaan, maar het was de enige uitweg voor mezelf en voor mijn kinderen. eindelijk na 3 jaar kan ik zeggen de boom in met je toxic gedrag. dankzij boeken filmpjes en mijn therapie kom ik erdoor. en beter nog sta ik sterker dan ooit.
veel moed aan iedereen in deze situatie weet dat er een uitweg is…