Dit is een gastcolumn van Lotte
Mijn ex leek alles behalve een narcist. Hij was iemand die graag op de achtergrond bleef. Verlegen, bescheiden, onzeker zelfs. Een moeilijke jeugd, die hem een laag zelfbeeld had gegeven. Een zachtaardige man, serieus, die voor de mensen van wie hij hield door het vuur zou gaan.
Hoe had ik óóit kunnen vermoeden dat jaren later, deze man mij tot op de grond zou willen breken?
Mijn ex studeerde aan dezelfde universiteit. Toen we elkaar ontmoetten was ik 22, en niet direct van hem overtuigd. Hij joeg echter achter mij aan alsof hij dacht dat ik de liefde van zijn leven was. Schreef gedichten voor me, overlaadde me met aandacht. ‘Jeetje,’ dacht ik, ‘hij moet wel héél zeker weten dat we bij elkaar passen.’ Ik vond het best lastig, aangezien ik niet zeker wist of ik hem leuk vond. Het wrange is dat ik in die periode wel eens bad, naar een God of wie of wat dan ook luisterde, “of mijn hart geopend kon worden voor deze man.”
Nou, dat lukte. En zodra ik zeker leek te weten dat ik met hem verder wilde, begon hij juist meer te twijfelen over zijn gevoelens. Dat verwarde me, natuurlijk. Daarnaast nam hij me steeds meer in vertrouwen over hoe hij zich voelde. Hij bleek erg eenzaam: niemand kende hem echt, zoals ik hem nu leerde kennen. Het bleek al snel dat het totaal niet goed met hem ging, en dat hij voor hij mij kende, zelfs suïcidaal was geweest. Impliciet, en soms zelfs expliciet, liet hij mij weten dat als onze relatie over zou zijn, hij misschien wel weer zelfmoord zou willen plegen.
Er volgden een aantal jaar met een grote verantwoordelijkheid voor mij. Ik was de enige die hiervan wist, en hij wilde niet dat ik het met anderen deelde. Ik had alles willen doen om hem beter te laten voelen. Omdat ik van hem was gaan houden, en omdat zijn gesteldheid een echte toekomst voor ons in de weg stond. Ging met hem mee naar therapie, hielp waar ik kon, en probeerde zo goed mogelijk te luisteren naar zijn gevoelens.
Nadat we een aantal jaar bij elkaar waren, was ik dol op hem geworden, op zijn speelse en zachtaardige kanten. We woonden inmiddels samen, wat erg fijn was. Zijn familie was erg problematisch, er was continu ruzie in zijn gezin. ‘Kon ik je maar mijn ouders geven,’ dacht ik vaak. Zijn verleden hing als een donkere schaduw over onze relatie, maar afgezien van zijn mentale kwetsbaarheid, voelde onze relatie veilig en liefdevol. Het kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel, toen hij een andere vrouw had ontmoet, waardoor hij plots twijfelde aan ons leven samen.
Ik was erg geschrokken, en tot overmaat van ramp vond ik een hoop berichten die hij met deze vrouw had uitgewisseld. De grond onder mijn voeten viel weg: hij gebruikte letterlijk dezelfde woorden en complimenten waarmee hij mij het hof had gemaakt. Het leek haast één op één hetzelfde.
Ik wilde direct bij hem weg. Om mij toch maar bij hem te houden, is hij vanaf dat moment als een blad aan een boom omgeslagen. Acht maanden lang heeft hij mij ernstig psychisch mishandeld. Alles was mijn schuld. Alles deed ik verkeerd. Letterlijk alles draaide hij om om mij neer te halen. Hij had woedeuitbarstingen die uren konden duren, waarin hij naar me keek en naar me schreeuwde alsof hij me intens haatte. Hij wilde per se horen dat ík slecht was, maar zelfs als ik huilend alles zei wat hij wilde horen, was het nog niet goed.
Hij kende mij door en door, en had mijn zwakke plek gevonden. Hij zei, niet honderd, maar duizenden keren, dat ík hem pijn deed. Dat ik niet goed voor hem was, en hem doelbewust kwetste. Dat ik geen ruimte kon maken voor hem, en alleen maar koos voor mezelf. Hij gaslightte mij zo diep dat ik in alles aan mezelf begon te twijfelen. Als ik voor hem stond te huilen, schreeuwde hij terug dat ik huilde om hém te manipuleren, om hem een slecht gevoel te geven. Dat herhaalde hij zo vaak, dat ik het begon te geloven.
In deze acht maanden heb ik zes keer een poging gedaan om bij hem weg te gaan. Ook daar had hij mijn zwakke plek gevonden. Dan schoot hij direct terug naar zijn normale, zachtaardige zelf. Hij nam mijn besluit nobel op, en stortte dan compleet in. Hij leek dan zo fragiel, zo kwetsbaar dat mijn empathie vaak werd getriggerd. Bovendien was ik altijd bang dat als ik weg zou gaan, hij daadwerkelijk zelfmoord zou plegen.
Door de woedeuitbarstingen werd ik al snel een schim van mezelf. Wat mij brak, is dat hij iedereen in onze omgeving compleet overtuigde van zíjn waarheid. Hij was de kwetsbare lieverd; ík deed hem pijn. Ik kan moeilijk in woorden uitdrukken hoe erg dat was. Onze families, onze vrienden, zelfs hulpverleners wond hij moeiteloos om zijn vingers. Ik heb twee keer tegenover zijn psychiater duidelijk proberen te vertellen hoe bang ik voor mijn partner was. Ze heeft onafgebroken zijn kant gekozen.
De laatste maanden voelde ik me zo ongelukkig en machteloos dat ik voelde dat er iets móest gebeuren. Ik zocht op het internet voor hulp. Ik weet niet meer hoe, maar belandde op Het Verdwenen Zelf. Ik weet nog goed dat ik de eerste alinea’s las, en dacht: o mijn god. Dát is wat hier gebeurd. Alsof onze situatie letterlijk werd beschreven. Het hielp me enorm, om mijn kant van het verhaal te erkennen. Mijn verhaal mócht niet bestaan. Ik was het totaal afgeleerd om mezelf serieus te nemen. Het Verdwenen Zelf hielp me langzaam maar zeker terug te komen.
Ik zocht stiekem professionele hulp, en kon gelukkig aansluiten bij een steungroep voor slachtoffers partnergeweld. Ook daar vielen de schellen van mijn ogen. Mijn situatie was niet uniek. Onze verhalen waren nagenoeg hetzelfde.
Ik begon in te zien dat wat ik deed niet uitmaakte. Mijn partner had me wijs gemaakt dat als ik maar dít en dít deed, beter luisterde, hem volledig liet uitpraten als hij uren lang uit de doeken deed hoe slecht ik was, dat het dán over zou zijn. Maar inmiddels kon ik zwijgend en knikkend naast hem zitten terwijl hij mij afbrandde, en dan was het nog niet goed. Het ging niet over. Het zou niet veranderen. En toen ik na de zoveelste uitbarsting huilend op de grond zat, belde ik mijn vader, en vroeg of hij en mijn moeder me alsjeblieft wilden helpen uit deze relatie te komen, ‘want zelf kon ik het blijkbaar niet.’
Ik zat op de bank bij mijn ouders toen het bij mijn ex begon te dagen dat ik deze keer er niet meer voor hem was. Hij deed alsof hij zelfmoord ging plegen, stuurde afscheidsberichten naar zijn familie, en “verdween”. Het raakte me amper nog. Na een paar uur kwam hij gewoon terug.
Een paar weken voelde ik me euforisch. Het was fantastisch om bij hem weg te zijn, om zoveel ruimte en energie voor mezelf te hebben. Zodra ik een eigen woning had, en echt los van hem was, stortte ik echter in. Ik bleek PTSS te hebben, en was vooral totaal in de war. Het voelde alsof iedereen boos op me was, of elk moment kon worden. Een kassière, een hulpverlener, mijn ouders.. Alleen bij mijn hondje voelde ik me echt veilig. Ik wist niet meer wat ík wilde, was maanden lang alleen maar bezig geweest met wat mijn ex van mij eiste.
Het zwaarste vond ik dat ik totaal in de war was. Mijn hersenen waren zo geherprogrammeerd, dat het een half jaar heeft geduurd tot ik niet meer twijfelde over mijn eigen verhaal. Ondanks dat ik een goede psycholoog heb, zijn de boeken van Iris Koops onmisbaar voor mij geweest. Zij omschreef, vaak letterlijk!, wat ik heb meegemaakt. Ik was gehersenspoeld, maar haar boeken hebben me laten inzien wat er werkelijk is gebeurd.
Ik realiseer me dat ik in veel opzichten geluk heb gehad. Ik kon snel beginnen met traumatherapie, heb een liefdevol netwerk waar ik op terug kon vallen, had de ruimte om even minder te werken, en tijd te maken voor mijn herstel. Desondanks is de nasleep enorm zwaar geweest. We zijn als slachtoffers met zovelen, en toch voelt het zo eenzaam. En het idee dat mijn ex ongestoord verder kan gaan, en anderen kan blijven overtuigen met zijn verdraaide verhaaltjes, is om wanhopig van te worden. De wanhoop en machteloosheid hebben diep in mij gesneden.
Het breekt mijn hart om te bedenken wat wij als slachtoffers hebben moeten doorstaan. Hoe meer ik mezelf terug krijg, hoe meer ik wil vechten. Voor gerechtigheid; voor zichtbaarheid; voor ons. Het Verdwenen Zelf, en dan vooral de boeken van Iris Koops, hebben een onmisbare rol gespeeld in mijn herstel. Ik hoop dat de stichting nog veel meer zichtbaarheid zal krijgen. De maatschappij móet meer weten over narcistisch misbruik.
Wow.vooral het eerste deel,en vervolgens het gaslighten en quilttrippen,de slechte jeugd,het suïcidestukje,de eerdere suïcidepoging,en de mooie,lieve,kwetsbare helpende jongen uithangen,de redder,de beste vriend,de ideale empatische man,de grote beschermende broer,en dat blijven volhouden ook na de discarting,het vreemdgaan,dubbelleven leiden,hoe herkenbaar.ik heb het bij mijn ex ook nooit kunnen zien aankomen en verwachten.maar die wassen neus blijft ie volhouden.zijn omgeving wil het niet zien,maar ik weet het nu wel,en word als de narcistische,gestoorde,stalkende gek weggezet die wanhopig een onbeantwoorde verliefdheid najaagt.het doet intens veel scherpe,snijdende,pijn.maar ja ik ben er ook 23 jaar lang met boter en suiker ingetrapt.(eerst ruim 20 jaar vriendschap,vanaf dat wij een relatie kregen,die drie jaar heeft geduurd,gingen de helledeuren langzaam open,hij was ineens zo anders,koud,gemeen,meedogenloos)ik had dit juist van hem nooit verwacht.
Verschrikkelijk om te lezen Susanne, juist na zo’n ongelooflijk lange tijd, 23 jaar… Hoe je iemand kan vertrouwen en hoe genadeloos dat vertrouwen geschaad wordt. Hoe jij dat omschrijft, die scherpe, snijdende pijn, vind ik ook heel herkenbaar. In mijn ervaring vinden mensen het ook moeilijk te begrijpen hoeveel pijn dat doet, om niet geloofd te worden, en dat zoveel mensen nog steeds in het zielige verhaal geloven…
ontzettend herkenbaar helaas en ik loop nu ook bij hulpverlening i.v.m. complexe ptss en een lichaam wat aan alle kanten totaal op is. Hij heeft zijn èn mijn hele netwerk aan zijn kant gekregen en laten geloven wat voor slecht mens en slechte moeder en vrouw ik ben, zelfs een hulpverleenster. De tips van deze site nam hij letterlijk dus ik heb een heel dossier over mezelf gevonden en over wie wat wanneer over mij heeft verteld van iedereen met wie ik om ging, plus de boeken van deze site en andere boeken hierover, zodat hij kon herstellen van mijn mishandeling. Ik moet nog steeds deels uit die hypnose komen wat me allemaal is aangepraat en heb enorm last van triggers ook. Ben bijna alles en iedereen verloren en het is een gigantische nachtmerrie en een mindfuck die ik niemand, zelfs mijn ex, niet toe wens…. Ook mij is een training voor dames na huiselijk geweld aangeboden en daar werd ik helemaal door elkaar geschud door de herkenning bij de andere dames, heel confronterend maar was hard nodig; ik ben niet gek gestoord en ziek dus! Sterkte aan iedereen die door deze hel moet…..en ik hoop oprecht dat hier veel meer kennis over gaat komen in de maatschappij en hulpverlening.
Ha Cathy, Naar om te lezen hoe ver iemand kan gaan, in de hele wereld omdraaien… Mij heeft het geholpen om alles wat ik heb meegemaakt op te schrijven, whatsapp berichten terug te lezen, etc, om langzaamaan mezelf weer te gaan geloven. Het is een hele lange weg… Ik vind het naar wat je is aangedaan. Je bent absoluut niet gek, maar een ontzettend sterke vrouw dat je dit hebt doorstaan!
dankjewel ook voor de tips van opschrijven! soms weet je niet meer wat boven en onder is en wie nog te vertrouwen is en wie niet….we zijn vanaf mijn tienertijd samen geweest en hebben ook kinderen maar die laatste paar jaar had ik niet zien aankomen, wat een nare hel….uiteindelijk kom ik er wel bovenop maar heb nog een lange weg te gaan…
Psychische mishandeling en geweld is iemand onzichtbaar in elkaar slaan. Ik vind dat jij dit duidelijk beschrijft. Je bent gewoon in elkaar geslagen terwijl je een gewone gezonde jonge meid was. Toen kwam de twijfel aan jezelf door de hersenspoeling die je kreeg. Ontwaken uit een hersenspoeling is constant het gevoel hebben dat je liegt. Zo heb ik het ervaren. Kan jaren duren.
Door de verlegenheid van je ex ben je er ingetrapt. Ze zijn zo geraffineerd. Als ik dat zo lees denk ik: daar zou ik ook intrappen. Maar je gevoel vertelde je wel dat het niet juist was. Wees maar heel blij met zo’n goede intuïtie Lotte. Ze moeten lieve en gevoelig mensen hebben. Dat ben jij. Maar om samen te leven met iemand die jou waard is.
Ik wens je heel veel sterkte.
Dankjewel voor je mooie reactie Susan!
Het had mijn verhaal kunnen zijn, ik kan de lading in wat je beschrijft duidelijk voelen. Ook ik had zo een type man en eerst zei mijn intuïtie Nee, maar oh wat werd ik verliefd en hield ik zielsveel van hem. Hij kon met zijn diepte en drama en tranen en zwaarte mijn empathie aanboren. Echt blij werd ik niet eens van hem, zelf ben ik optimistisch en licht van aard. Maar gevoelig voor Zijn noden, ik was alles waar liefde voor staat zei hij. Nu lach ik daarom, wat een manier om me te verleiden.
Ik heb mijn bloed voelen stollen op de momenten die vreemd en verwarrend waren, mijn lijf zei eigenlijk Gevaar, maar door het verborgen kantje aan deze types, heb je geen grip. Hij was een soort spook en wat ik ook deed, precies wat jij ook deed, niks maakte iets uit. Ik werd een soort actrice die probeerde hem goed te stemmen en hij kreeg oppermacht. En werd alleen maar hatelijker, maar heel kalm, ijskoud en ik moest ook aanhoren wat mis met mij was, hij verzon alles. Allemaal projecties van dingen die juist mis met hem waren.
Dat deze man, die lieve grappige zachte intelligente schat waar ik me Zo thuis bij had gevoeld een sadist bleek. Hij trapte meedogenloos op mijn hart en ziel met acties die ik niet eens kan verzinnen, zo slim, zo ontluisterend, ik ontkende dit uit alle macht. Ja met als gevolg ook complex trauma.
2 jaar bij hem weg, maar nog dagelijks komen de vreemde gebeurtenissen, woorden, blikken, en vooral dat ik almaar bij hem bleef nog wel door mijn hoofd, maar zoveel minder dan de periode tijdens en erna, ik ben emotioneel geknakt en dat heeft een zeer grote indruk op me gemaakt. De weg eruit is niet makkelijk, triggers, wantrouwen en soms weer verdriet, ik hield van een leugen.
Ik wens je heel veel goeds toe en blij dat je bij deze man weg bent. Echt het is niet simpel, maar zonder de directe invloed van zo iemand ben je Zo veel beter af. Geen getreiter en terreur meer op je ziel. Liefs
mijn vriend heeft een zwaar verleden.
is snel jaloers. denkt snel dat ik met iemand anders bezig ben achter zijn rug. heel achterdochtig
beweerd dat dit komt omdat enkele exen hem bedrogen. is heel lief, helpen als ik het hem wel vraag, niet snel uit zichzelf. Erna word het echter wel doorgestoken.
terwijl 95 procent van alles ik op mijn schouders neem.
bij ruzies komen er gelijk waanideeen uit. Word er van alles aangenomen die niet juist is. vergeet dan in kwaadheid wat hij zelf me al verteld en verweten heeft. alles is mijn fout dan. alles ligt aan mij, komt door mij.
Na de ruzie, als ik mentaal mijn klop krijg, ben ik plots de beste, ligt de oorzaak niet aan mij. maar aan beide.
1 ruzie is nu zodanig geescaleerd, na ik hem gezegd had , dat niks veranderde, hij enkel met zichzelf bezig is, alles mij verwijt, hij blijkbaar alles kan en mag en ik niks. dat het zo ver escaleerde tot duw en trek werk, en me echt lang bij mijn keel op de grond geduwen heeft, en bleef nijpen, en nog zei, dat hem perfect wist hoe hard en lang hij moest nijpen.
dag erna gelijk effe schuld gevoel, maar liep erna fluitend door het huis. alsof er niks gebeurd is.
mag niks meer zeggen en vragen en wil op niks meer in gaan nu dat er geen verdere ruzie van komt.
verder betrapt op enkele leugens al. meer negeren online, sms. doen weinig samen in en uit huis.
is graag op gemak met mij, maar wel zien zitten met beste vrienden en vriendin weg te gaan.
al het sociale contact rond mij is aan het verdwijnen. want is altijd in de buurt
maar als ik werk of de kinderen heb dan neemt hij wel tijd voor zijn sociaal gebeuren.
veel commentaar op de mensen rond me. hij merkt nu dat ik de relatie zo niet meer wil, en vlak af gezegd dat hij me doet denken aan narcistische ex. waar hij natuurlijk kwaad door werd.
ik denk dat ik geen ongelijk heb dat ik het juiste gedacht heb…maar hoe dan ook de agressie kan niet.
het voorstellen naar mijn kinderen van hem als vriend is niet gebeurd.
hoe dan ook zal ik de keuze moeten mededelen met de nodige reactie terug. waar hij ook al dreigde met zelfmoord.
weet ook perfect dat ik zo zaken meegemaakt heb en denk het nu gebruiken zodat ik de relatie niet stop zet…
Jeetje Patricia, wat een verschrikkelijk zware situatie! Dat hij je probeerde (of deed alsof) te wurgen is wel erg alarmerend en geeft aan dat deze man tot veel in staat is. Ook is het moment dat je definitief bij hem weg gaat vaak een gevaarlijk moment. Vertrouw op jezelf, jouw gevoel en jouw intuïtie. En zodra hij geen afstand van je neemt, je blijft belagen met berichten, belletjes etc (stalking), ga naar de politie en zoek andere mensen op, zodat je zo veilig mogelijk bent. Je kan dag en nacht bellen met Veilig Thuis voor advies, eventueel.
Hoi Patricia,
De signalen die je hier geeft over je relatie zijn alarmerend. Graag wijzen we je op de boeken, verkrijgbaar via deze website (je kan ze ook op een ander adres laten bezorgen). In het tweede boek wordt bijv. uitgebreid ingegaan op hoe je je zo veilig mogelijk aan een relatie ontrekt.
Ook kun je een gespecialiseerde hulpverlener inschakelen, je kunt de lijst aanvragen via deze pagina:
https://verdwenenzelf.org/coachingsinformatie/
Weet dat je er niet alleen voor staat. Sterkte!
alvast bedankt voor de informatie en de tips..het is een vrij dringende situatie voor mij.
dreigde ook al met zelfmoord na relatie stop maar moet voor mezelf kiezen
zelfmoord. weet ook perfect dat ik zo zaken meegemaakt heb en denk het nu gebruiken zodat ik de relatie niet stop zet…
Beste Lotte, wat heb je dit alles goed beschreven en …herkenbaar. Dank hiervoor.
Mijn ex was analfabeet en daardoor, door zijn jeugd en de manier hoe men er toen mee omging in hun gezin en maatschappij , had hij een verlegen, zielige houding aangenomen. Ik , toen nog positief ingesteld, zei hem: joh dat geeft toch niets, ik heb MMS en zal je helpen. Wat een lieverd was het toen ik met hem trouwde, niet wetend dat hij een jeugdtrauma met zich meedroeg die groter was dan ik ooit zal weten en wat hij uitspeelt. ( EEN spel)
Ja het is een grote leugen die hij zich eigen heeft gemaakt om in de belangstelling te staan en ook ik ben daar ingetrapt.
Totdat hij steekjes ging laten vallen, hij kon bv wel lezen , een telefoonnummer opzoeken etc.
Toen hij zijn broers en anderen ging kopiëren bij ons thuis , kwam ik erachter dat hij geen persoonlijkheid had.
bv als hij met broer Jan had gesproken had ik broer Jan in huis, of zijn moeder of anderen. Nooit een eigen mening. Hij leek wel een kameleon, veranderde steeds. Ook nam hij de seksuele uitstapjes van zijn broers over: “wat zij durven dat durf ik ook”. Na een huwelijk van 29 jaar en meerdere escapades van zijn kant , ben ik opgestapt. Echter wat jij ook beschreef, verhalen worden verdraaid en nog. We kregen 5 kinderen , die in hun vader geloven en de deur voor mij hebben dichtgegooid. Hij is het slachtoffer en ik de dader.
Gelukkig weet ik inmiddels beter , mede door de boeken van Iris en anderen.
Veel sterkte voor iedereen!
Liefs!
Merel ( 74)
Lieve Lotte,
Ademloos las ik je verhaal over je narcistische relatie. Heel aangrijpend en zó sterk door jou op ‘papier’ gezet. Dát is ook gelijk je kracht: Je weet tot in detail wat hij deed, wat dit met jou deed en dat HIJ een destructieve stoornis heeft [terwijl hij ‘vrij’ rondloopt en jij in therapie moest].
Snijdend inderdaad om een reactie hierboven te lezen dat je een sterke gezonde meid was. Je bent het nog steeds en ik hoop dat dit je nóg sterker heeft gemaakt. Een wrange manier om hier achter te komen en relativeren helpt in mijn geval als ik om mij heen kijk naar sensitieve lieve mensen in de wereld en welk leed zij op hun pad kregen.
Je helpt ons met jouw verhaal zodat wij de signalen blijven zien.
En we blijven strijden om toxische mensen op afstand te houden. Een halt toe te roepen. Om erger leed zoveel we kunnen te voorkomen.
Liefs Isabo