Uit de schaduw van liefde: mijn levensverhaal

Dit is een gastcolumn van Katleen.

In de lente van mijn leven, op mijn achttiende, opende zich een nieuwe wereld van emoties toen ik verliefd werd op een intrigerende man uit Tunesië. Zijn glimlach was als een betoverende spreuk die me meenam op een reis van beloftes en verlangens. Onze liefde bloeide als een sprookje, met dagen gevuld met gelach en dromen die nog onontdekte horizonten beloofden.

Maar al snel begon de kleurrijke wereld die we samen hadden geschilderd te vervagen tot een grauwe tint. De betovering veranderde in een bitterzoete realiteit, waar liefkozingen werden overschaduwd door donkere woorden en plotselinge uitbarstingen van woede. De man die ooit mijn prins was, werd geleidelijk een bron van angst en pijn. Het begon met verbaal geweld, emotionele manipulatie sijpelde binnen als een langzaam gif. De grens tussen liefde en controle vervaagde geleidelijk.

Drie kleine zielen betraden ons leven, elk als een stralende ster die licht bracht in de duisternis. Maar te midden van de vreugde van het moederschap, fluisterde een onheilspellende schaduw van manipulatie en pijn in de hoeken van mijn hart. Ik koesterde de kostbare momenten met mijn kinderen, maar mijn eigen ziel werd gevangen in een wervelwind van emoties, vast tussen liefde voor hen en een verlangen naar bevrijding

De emotionele wonden werden al snel fysieke littekens, en de pijn werd tastbaar. Mishandeling kreeg een gezicht en een naam. De eens zo levendige ogen keken me nu aan met een duistere intensiteit die mijn ziel doorboorde. De bloemen van mijn jeugd verwelkten terwijl ik probeerde de brokstukken van mijn gebroken dromen bijeen te rapen.

Toen, in een draai van het lot, manifesteerden de gevolgen van de jaren van mishandeling zich fysiek. De diagnose – kanker – gaf me een onverwachte confrontatie met mijn eigen sterfelijkheid. De behandeling bracht me aan de rand van de afgrond, waar ik vocht tegen de golven van pijn en wanhoop. Maar te midden van deze strijd begon er iets in me te veranderen. Ik realiseerde me dat ik niet vocht voor het leven dat ik wilde, en dat was een keerpunt.

Na een slopende vechtscheiding, waarin ik mijn kracht herontdekte en mijn stem hervond, begon ik aan een nieuw hoofdstuk. Maar de schaduwen van het verleden volgden me als trouwe metgezellen. De nachtmerries die me hadden gekweld, hielden geen rekening met mijn verlangen naar bevrijding. De onzichtbare littekens zorgden ervoor dat mijn hart bleef bloeden, zelfs als de wonden uiterlijk leken te genezen.

Het pad van herstel was als een doolhof, met doodlopende wegen en verraderlijke bochten. Traumatische herinneringen braken als ongenode gasten mijn vredige momenten binnen. De donkere wolken van depressie leken nooit ver weg te zijn. Ik voelde me als een soldaat die vocht tegen een onzichtbare vijand.

Maar te midden van deze duisternis begon er iets te veranderen. Langzaam begon ik mijn littekens te omarmen, als een deel van mijn verhaal in plaats van een teken van zwakte. Ze werden getuigen van mijn veerkracht, herinneringen aan de kracht die ik had verzameld om keer op keer op te staan. Mijn littekens werden deel van wie ik was, en ze gaven me kracht om door te gaan.

Zowel de website van het verdwenen zelf als de boeken van Iris Koops hebben een belangrijke rol gespeeld in mijn route naar herstel. Ze hebben me veel waardevolle inzichten en hulpmiddelen geboden. Samen met mijn therapeut heb ik actief met deze bronnen gewerkt, wat aanzienlijk heeft bijgedragen aan mijn persoonlijke groei en genezingsproces.

Vandaag sta ik hier, niet langer een slachtoffer van mijn verleden, maar een overlevende die haar stem heeft gevonden. Mijn verhaal is complex en pijnlijk, maar het is ook mijn opstanding. De weg naar herstel is hobbelig, en de littekens blijven als stille getuigen van mijn reis. Maar nu stralen ze als tekenen van kracht en overwinning, herinnerend aan mijn ongekende vermogen om te genezen en te groeien.

Hopelijk kan mijn verhaal anderen inspireren om hun eigen innerlijke kracht te ontdekken, om de duisternis te trotseren en naar het licht te bewegen. Want in onze diepste wonden schuilt vaak de grootste kracht, en in onze grootste gevechten vinden we de ware betekenis van het leven.