In onze nieuwe blogreeks belichten we alledaagse situaties die schijnbaar onschuldig lijken, maar voor slachtoffers van dwingende controle en psychisch geweld een dagelijkse realiteit van onderdrukking en angst vormen. Deze getuigenissen bieden een kijkje in de vaak verborgen wereld van huiselijk geweld, waar de controle zich uitstrekt tot de meest basale aspecten van het dagelijks leven.
Iris: “Het is uit onderzoek bekend dat de gevolgen ervan even ernstig, zo niet ernstiger, als andere vormen van kindermishandeling zijn. En psychisch geweld tegen kinderen en jongeren krijgt zeker niet de aandacht die het verdient. De pleger onderwerpt het slachtoffer aan een vrijheidsbeperkend regime van dagelijks vernederen, isoleren, manipuleren, bedreigen, denigreren, lastigvallen, intimideren en controleren.”
Deze serie is bedoeld om zowel slachtoffers als professionals inzicht te geven in de subtiele, maar destructieve, eenzijdige dynamiek van dwingende controle. We hopen dat het professionals helpt om de signalen te herkennen bij hun cliënten en slachtoffers aanmoedigt om hulp te zoeken.
Deel 1: Aardappelen, Vlees en Groenten
Deni deelt een ogenschijnlijk normale maaltijd die echter doordrenkt is met psychische manipulatie en controle:
We zitten aan tafel en eten. Aardappelen, boontjes en een stukje karbonade.
Beetje jus erbij, vooral voor mijn ouders en broers. Ik hoef niet. Maar ‘nee’ mag niet, dus krijg ik toch van pa. Hij doet het over mijn aardappels. Ik zeg er wat van, maar moet het opeten. Met lange tanden eet ik het op. Hij lacht eerst. Daarna wordt hij ongeduldig en moet ik blij kijken. Als ik dat niet doe, moet ik op de trap eten, naast het toilet.
Ik eet daar met lange tanden door.
Als ik niet opschiet, moet ik weer aan tafel verder eten. De rest is inmiddels klaar en van tafel af. Mijn vlees ligt er nog, want dat mag ik pas als laatste opeten. Pap leidt me af, en pikt vlot een stukje vlees.
Ik begin te protesteren en hij lacht. “Had je maar op moeten letten.” Hij eet smakelijk het stukje op. Zo gaat het nog enkele keren door.
Intussen heb ik de aardappelen en jus op en begin aan de boontjes. Ik zit vol, en benoem dat. Mijn vader vindt echter dat ik niet vol zit. Ik moet mijn bord leeg eten. Ik eet traag door. Te traag voor hem. Hij verliest zijn geduld en loopt boos weg.
Komt nog wel even in gauwigheid een stukje vlees pikken. “Omdat ik toch niet op schiet.”
Als ik vraag of ik van tafel mag, mag dat niet. Mam zegt dat ik van pa moet blijven zitten tot alles op is. Ik blijf zitten eten. Mijn buik voelt vol aan. Ik kan bijna niet meer.
Toch eet ik door.
En zo eet ik alles op.
Pap komt weer kijken. “Nou, en nu afwassen.” Zegt hij. Mam zegt: “kan niet. Dat heb ik al gedaan”. Pap ontploft. “Oké”, zegt hij. ‘Heb je geluk. Morgen mag je twee keer afwassen. En nu naar boven.’
Boven heb ik buikpijn. Ik lig op bed.
Dit duurt niet lang. Ik hoor voetstappen. Pa. Ik moet beneden komen van hem. Als ik wil lezen, wordt mijn boek afgepakt. Ik moet meekijken met de tv. Dit wil ik niet, maar hij wel. Ik vraag of ik toch mag lezen. “Laat haar toch lezen”, zegt mam. “Geen sprake van”, zegt pa. En dat is dan dat. Het boek moet weg, we moeten meekijken.
Ik staar naar de tv. Af en toe kijkt pap mijn kant op of ik wel echt kijk. Hij benoemt dit ook. Elke keer als hij kijkt, kijk ik dus quasi geïnteresseerd naar de tv. Er is geen andere keuze. Afhaken lukt niet, want vaak heeft hij wel iets te zeggen over wat er te zien is.
Zo kijk ik net zo lang, tot me verteld wordt dat het bedtijd is. Ik ben opgelucht en ga direct naar bed.
Deni
Duiding door Gebi Rodenburg: Psycholoog NIP, staflid stichting Het Verdwenen Zelf
Het is duidelijk dat het jonge slachtoffer Deni het nooit goed kan doen. Haar stiefvader lijkt steeds iets te zoeken om haar op aan te pakken. Ze moet van hem gehoorzamen op een manier die volledig tegenovergesteld is aan haar eigen, autonome behoeften. In al haar handelingen wordt ze tot op de millimeter gemicro-managed door haar stiefvader, als een ‘puppet on a string’. Dit is dwingende controle bij uitstek, waarbij de stiefvader alles bepaalt: wat Deni eet, wanneer ze eet, hoeveel ze eet, en zelfs het tempo waarin ze eet. Dit is erg benauwend voor een jong kind. De vader staat geen eigen ruimte, keuzes of autonomie toe. Hij gunt haar geen enkel moment van rust, van op zichzelf zijn en zich goed voelen. Hij zit haar continu op de huid. Deni wordt, in deze voorbeelden, speelbal van de grillen van haar vader, die haar plaagt en daarvan lijkt te genieten. Er zit een sadistische ondertoon in deze interacties.
Dwingende controle manifesteert zich als een patroon van psychisch destructief gedrag. Het herkennen hiervan vereist inzicht in de onderlinge verbanden tussen verschillende voorvallen. Het gedragspatroon van de pleger omvat een breed scala aan vernederingen, sancties, leugens en verdraaiingen, en het vereist diepgaande vragen om te begrijpen wat slachtoffers doormaken.
Deni heeft een stiefvader die haar vrijwel 24/7 en op onvoorspelbare wijze controleert, haar als een last beschouwt, en doelbewust probeert haar een slecht gevoel te geven over zichzelf. Dit zijn ernstige kwesties die, bij een gebrek aan fysiek of seksueel geweld, gemakkelijk over het hoofd kunnen worden gezien. Echter, psychisch geweld tegen kinderen kan ernstige neurobiologische en psychische gevolgen hebben.
Slachtoffers van dwingende controle identificeren zich vaak met situaties zoals die door Deni zijn beschreven. Wij horen dit regelmatig terug in de getuigenissen van slachtoffers. Zij weten hoe het is om constant op het ergste voorbereid te zijn, steeds afwegingen te moeten maken omdat hun gedrag grote consequenties kan hebben. Ze ervaren hoe het is om op eieren te moeten lopen, te leven met dagelijkse onzekerheid en denigrerende opmerkingen. Vaak als ze hun levenssituatie delen, zoekt de toehoorder naar logische verklaringen zoals ‘Ik moest vroeger ook altijd mijn bord leeg eten’. De ambiguïteit van de signalen en de reactie van de omgeving kunnen slachtoffers aan het twijfelen brengen en voorkomen vaak dat professionals een heldere analyse maken van de situatie.
Veel slachtoffers stuiten in hun omgeving vaak op onbegrip, en zij zijn zichzelf ook vaak nauwelijks bewust dat zij slachtoffer zijn van psychisch geweld. Deni’s ervaring onderstreept het belang voor professionals om de signalen van psychisch geweld te herkennen, juist ook in alledaagse situaties.
Vooruitblik naar de volgende delen
In deze reeks zullen we verder ingaan op verschillende alledaagse situaties waarbinnen dwingende controle plaatsvindt. Elke blogpost zal de complexe dynamiek van controle en manipulatie binnen verschillende contexten belichten, en hoe deze het emotionele welzijn van het slachtoffer beïnvloeden.
Voor iedereen die zich herkent in deze situaties of iemand kent die soortgelijke ervaringen doormaakt; er is hulp en steun beschikbaar. We bieden workshops aan en de boeken van Iris Koops bieden diepgaande inzichten en handvatten voor herstel. Daarnaast beschikken we over een netwerk van coaches en therapeuten die kunnen helpen bij het herkennen, begrijpen en herstellen van de gevolgen van deze dynamiek. Voor meer informatie, bezoek onze website: https://verdwenenzelf.org/.
zo ongelofelijk herkenbaar. mijn moeder deed het al vanaf dat ik jong was. vroeger kon ik zo 20 dingen noemen waar ze me altijd op afmaakte. hoe ik zat,hoe ik at, hoe ik keek, eigenlijk alles. toen kwam mijn stiefvader er nog bij en ook die was genadeloos.
Mijn vader had ook deze dwingende controle, zo ook tijdens het eten. Ook had hij zijn mes altijd in zijn hand. Ik zat aan zijn rechterkant en kreeg regelmatig een tik met het mes op mijn hand. Als ik mijn eten niet op at, moest ik met mijn bordje in de schuur om het daar op te eten. Lukte mij dit niet, moest ik uiteindelijk naar bed, zonder eten. De volgende morgen kreeg ik het bordje met de koude prak weer voorgeschoteld. At ik het niet op dan ging ik zonder eten naar school.
Dwingende controle, minachting, manipulatie….ik merk nu ik eind 60 ben nog dagelijks de gevolgen ervan. Onherstelbare schade.
lieve An,
kan me voorstellen dat je dit je hele leven met je meedraagt. Het is niet niks, he?
blijft gek van ouders om zo met eten, een basisvoorwaarde, te “spelen”.
Jorika Ris,
verdrietig is dat. Als alles ogenschijnlijk niet goed aan je is, dan voelt dat heel vernederend en kleinerend.
Hoe is het nu met je?
Jorika Ris,
Wat verdrietig dat jij dit ook zo moest meemaken.
Herkenbaar ook. Ja, zelfs hoe je keek kon nog als probleem gezien worden.
Dat was bij mij net zo.
Of hoe je eruit zag als persoon. Terwijl dat nu eenmaal iets is waarmee je geboren bent. Het is achteraf niks zeggend over wie je als persoontje was.
De vader van mijn kinderen zei letterlijk: je praat raar, je eet raar, je kijkt raar etc.
Ook zijn familie, de buren en zijn collega’s waren allemaal rare mensen. Hij speelde iedereen tegen elkaar uit. Toen ik professionele hulp inschakelde omdat zijn doorlopende slachtofferschap een te grote belasting werd voor het gezin, bleek dat alle hulpverleners alleen maar naar hem luisterden en helemaal meegingen in zijn belevingswereld. Alleen zijn werkgever deed een grondig netwerk onderzoek bij collega’s. Na dat netwerk onderzoek zag de werkgever geen heil in behandeling van zijn stoornis en werd hij via de rechtbank ontslagen. Wij als gezin kregen geen enkele hulp.
wat pittig, Anne.
Ook dat er geen hulp voorhanden was.
Misschien wel een beetje erkenning door de werkgever zijn onderzoek?
Ik was héél blij met die erkenning en de uitleg die ik daarbij kreeg. Het heeft letterlijk mijn leven gered. Overigens dat eten gedoe met de kinderen dat begon ook bij ons aan tafel. Ik vond het niet normaal maar hij kreeg support. Echt bizar.
hoi Anne,
Ja, die erkenning heb je zo nodig om het zelf te overleven.
Herken ik.
Klopt. Het macht uitoefenen met eten op zo’n verregaande manier is echt bizar.
Dank je wel voor deze informatie. Ik herken er zeer veel in en heb een aanvulling. Hiervan kan ik niet denken de enige te kunnen zijn.
Ook in ons, mijn gezin van herkomst was ook de biologische vader de persoon mèt gekte, persoon lijkheids stoornis, dwangmatige narcist op zijn 82 jarige leeftijd in 2004, gediagnosticeerd, in een verpleeghuis , 4 jaar voor zijn overlijden daar. Ik heb dat in 2018 op ” ongebruikelijke manier gelezen”.
Onze moeder was een verpleegkundige in de oorlog en verloor hier vlakvoor , in januari 1941 haar vader, marconist op een door de Nederlandse regering geconfisceerde Boot , van de Holland Amerika lijn, onder Bristol, Engeland. Mam wil heel graag moeder worden.
Vanaf het begin van hun huwelijk eind 1952 was er geweld en dat is nooit gestopt. Drie kinderen binnen 3 jaar werden geboren. Ik ben de middelste het eerste meisje, een broer boven mij en zusje onder mij. In 1960 slaat die man Oma , moeder van mam in elkaar bij ons, ik ben daarbij. De volgende dag overlijd oma in een andere woonplaats. Ik was eerder veilig bij Oma.
Ik was al jong de steun van mijn moeder, omdat ik haar weggestopt verdriet in haar gezicht en ogen zag. Ik probeerde al jong, 7 of 8 jaar haar vrolijk te maken, door haar naar de verhalen uit de oorlogsjaren in het Diaconessenziekenhuis in Leiden te vragen, aan het ontbijt , omdat die man dan nog op bed lag.
Mam werd dagelijks uitgescholden door die man, en nooit was er iets goed. Mam kon heerlijk koken, maar dan was het te hard, of te zacht. nooit goed. Altijd precies andersom en of anders. Mam zorgde voor alles! maar mam moest ook haar moederschap opzij zetten, van die man. Die man moest altijd op de eerste plaats verzorgd worden. Ongeacht de zorg die nodig was voor de zo kleine kinderen, drie op een rij!! En iets later kon mam door die man gestraft worden, schelden, slaan, enz. als een van de kinderen niet deed wat moest, en we zonder woorden hadden moeten weten. b.v. je schoenen uit en sloffen aan in de flat woning. hij had regelmatig smet vrees. Maar ik ken ook zijn vergiftigings wanen.
Die man deed niets in het huishouden, behalve naar zijn werk gaan . En hij sloeg vaak in mijn gezicht en veel zomaar onverwacht. Niemand mocht praten als hij ook aan tafel zat, behalve hij. Hij dreigde vaak mij te vermoorden in aanwezigheid van allemaal aan tafel. Ik heb hem ook uitgedaagd dit dan maar te doen en wees de juiste plek in mijn nek. moest hij doen als hij een vent was. Ik was niet bang meer.
Wij moesten vroeg naar bed op de lagere school. Altijd! En ik hoorde mam huilen en jammeren, smeken te stoppen. Die man schreeuwde en bulderde. Héél véél angst hierdoor en meer gevolgen.
Mam had ook tics, gezicht bewegingen die niet bewust leken. Haar ogen stonden leeg en soms even angstig.
De spanningen waren voor mij onhoudbaar. Ook omdat van af mijn 8 ste jaar die man mij zei voor hun te zullen moeten zorgen als zij beiden ouder waren. Ik hielp mam vaak omdat de andere daar moeilijk over deden en ik het gevoel had dat strijd daarover mam zo verdrietig maakte. Wat ik later ook heb gehoord, maar nu (net) pas begrijp.
Op 16 jarige leeftijd heeft mijn moeder me geholpen om uit huis weg te komen en ook verpleegkundige te worden. Uit huis kon ik wel leren en ben A verpleegkundige geworden. Ik heb mijn moeder tot het laatst verzorgd in haar verpleegkundige, halfzijdige verlamd door een hersen bloeding. Het eerste hersen onderzoek, liet 2 eerdere cva’s stolsels zien, en nu deze bloeding. Hun huisarts heeft nooit enige hulp geboden netzo als de ggz in hun dorp die ik beiden meermaals heb gemobiliseerd en de ggz geïnformeerd.
Mijn moeder heeft zeer waarschijnlijk het Stockholm syndroom gehad, omdat zij vaak zei, hij bedoelt het goed. Ik denk dat zij geen andere mogelijkheden heeft kunnen vinden, door gebeurtenissen die ik weet maat niet hier kan noemen door de ernst .Er was geen enkele uitweg voor mam.
Ik heb zelf, naast mijn 25 jaar fulltime werken, ook 40 jaar 1982-2022 af en aan hulp gezocht in de ggz en vrouwen hulpverlening. Nooit is er ingegaan op mijn noemen van psychopaat of narcist dat die man m.i. is en was. Ik kreeg kritiek hoe ik dit zo durfde te denken en te zeggen. m.n. vrouwen hulpverlening, meende alles beter te weten, en heeft niets begrepen!!
Mijn vraag om hulp voor mijn moeder , werd weggeveegd met dat moet ze zelf doen. Mijn uitroep, dat kan ze niet, werd dood gezwegen!! onmenselijk onvoorstelbaar,
alles in die ggz variabelen!!
Véél huisartsen versleten waarvan 2 mannen mij weggestuurd hebben zonder enige verklaring. Ook van hen ben ik nooit iets wijzer geworden.
Maar nu ken ik al enige jaren een huisarts die mij wel verstaat. Door het lezen in de blog van het Verdwenen zelf en de boeken an Iris Koops kom ik stukje bij beetje achter de waarheid, en steeds meer thuis bij mij(n) zelf.
Ik ben zeer gemotiveerd om dit alles in de wereld te brengen, opdat het stopt, deze vorm van zo ernstige mishandelingen! het gaat mij om Het Stockholm syndroom van mijn zo o lieve moeder.en de ongekend onmenselijke behandeling wat eigenlijk gaslighting is ,in de ggz. Ik heb ook daarin gewerkt .
Ik heb meer geschreven hier op jullie site.
Mèt vriendelijke groet Eveline
klinkt heel heftig Eveline!
Sterkte.
Eveline, wat een verdrietig en heftig verhaal. Dank je voor het delen.
Fijn dat je nu alsnog achter
informatie komt die je al veel eerder had kunnen helpen, via de boeken van Iris Koops en deze website.
Hieronder situatie waarin mijn ex-man, “niets verkeerds” deed, maar mij wel met een enorm rotgevoel opzadelde. En dit was bijna dagelijks ritueel.
Het is 19.00 uur ‘s avonds.
Man komt thuis van werk.
Ik zit in de keuken. Ik draai me om en zoek oogcontact.
Hij komt binnen, loopt straal door de keuken naar de woonkamer. Zet daar zijn werktas neer, op een fauteuil in het midden van de woonkamer. Hij begroet eerst hartelijk vriend van zoon en daarna mijn zoon. Een kort praatje volgt.
Daarna komt hij de keuken in. Nog geen blik of groet naar mij. Hij vraagt eerst naar zijn eten. Begint dan te eten. Vervolgens een heel verhaal over zijn werk. Dat hij het weer heel zwaar had gehad. Want ja, hij is directeur en heeft veel verantwoordelijkheid op een dag.
En toen iedereen om 17 uur naar huis ging, moest hij nog dingen afmaken en het werk van collega’s controleren. Nadat zijn eten (snel) op is, er geen enkele wederkerigheid in het gesprek zat, staat hij op. Laat zijn lege bord, bestek op tafel staan en loopt naar de bank in de woonkamer. Zet dan de tv aan, houdt de afstandsbediening in zijn hand. Vaak op een autoprogramma of kenniskwis. Bij dat laatste etaleert hij zijn kennis hardop. Ik loop weer beetje down zijn etensresten op te ruimen en in de vaatwasser te doen.
Deze scène kwam dagelijks voor.
Soms ook was hij gefrustreerd na dag werken en reageerde hij zijn frustratie op mij af. Op een gegeven moment voelde ik dat aankomen. Dan lokte hij met wat info een reactie bij mij uit en vervolgens kreeg ik het hele “gif” over mij uitgestrooid. Dan was hij het kwijt en zat ik de hele avond met een k- gevoel. Het zijn inderdaad die 100 kleine dingetjes op een dag, die je zelfvertrouwen saboteren . Die je een minderwaardig heidscomplex geven. Die je schuldig laten voelen zonder dat je iets verkeerds hebt gedaan. Die je neerhalen en hem opblazen, wat je leven tot een zwart gat maakt.
Vervolgens krimpt je persoonlijkheid
en wordt je steeds minder weerbaar.
Je wordt zwak en verliest jezelf.
Zeker als je ook nog een jeugd hebt gehad waarin je niet gezien of gehoord werd.
Herkenbaar Pleun, ik merk dat ik naast alle opmerkingen, dwingende controle en manipulaties loyaal aan hem blijf. Elk ‘normaal’ moment ben ik blij mee. Nog steeds op zoek naar hoe ik hem kan helpen.
Ik ben een kind van een narcistische vader en een moeder met het Stockholm syndroom
Ik vind dat ik anders verdien, maar ik blijf, bang voor het onbekende. Bang voor de negativiteit. Bang dat niemand ziet of (h) erkend wat er gebeurt. De eenzaamheid……
Ja, die 100 dingen geven je dat onzekere gevoel. Je kan het nooit goed doen.
Mooi beschreven. Dank.
Graag wil ik nog wat aanvullen over levensreddende activiteiten die door Mam zachtaardig werden voorgesteld en wij deden met haar en haar 3 kinderen. Ik heb Mam nooit naar ons horen schreeuwen of haar stem horen verheffen. In het weekend gingen we naar een park wandelen. Of we gingen naar een museum, of fietsen in de omgeving, naar Delft of het Westland. Of zomers naar het strand met de lijn bussen!!
Mam hield véél van de natuur en met het planten boekje jeugdflora gingen we bloemen die langs de kant van de weg of in een weiland of bij een vaart groeide opzoeken en naar hun naam zoeken . Hun, grond en meer informatie uit dat boekje lezen. Daardoor kan ik nog velen bloemen bij naam noemen!
Ook gingen we heel soms zonder die man, op vakantie in een huisje. Dat was groot feest, geen spanningen door die man zijn afwezigheid. We zongen liedjes en Mam las voor uit boeken ook voor het slapen.! En Mam was dan zo mooi en lachte veel, haar ogen straalde en haar stem klonk zo anders vrolijker en zij leek echt gelukkig, en ik was dan ook zo blij ! M’n broer en zusje waren dan minder tegen draads .
Ook gingen we met Mam op woensdag middag met een windscherm naar het park met ook een heemtuin en een kinderboerderij. Ik was dol op alle dieren en sprak ook met ze. Vaak gingen we op woensdag middag op een grasveldje in dat park ,ook pannenkoeken bakken op een kampeer stelletje. Even weg van die spanningen in die flat.
De winter was wel wat moeilijker om naar buiten te gaan. Meer musea bezoeken .
Feestdagen waren moeilijk netzo als verjaardagen Sinterklaas en Kerst en oud en nieuw. Ook nog drie verjaardagen van zus, broer en die man in deze maand.
Onverwachte verhuisde we in 1970 naar een dorp aan de kust in het gebied waar onze ouders waren geboren. Dit voor een betere baan van deze man in het zelfde type werk.
5 jaar later werd hij 100 % afgekeurd door ernstige problemen op dat werk met collega’s, via via iets over gehoord. Nergens over mogen praten is altijd zo gebleven.
Mijn moeder heeft nooit enige hulp gekregen, voor zover ik weet . Ook haar was een streng spreekt verbod opgelegd door die ech- ge – nood.
Ik was in 1971 het huis uit. de 2 anderen volgde spoedig.
normaal is dat wat je het meeste mee maakt, dat kan ziek zijn. Maar juist door onze Moeder haar door gaan in haar VERANTWOORDELIJKHEID EN MOEDERSCHAP met HAAR eigen niet aflatende creatieve wijze en haar zoeken en vinden van mogelijkheden!! Ik vand dit van een bovenmenselijke KLASSE! HIERDOOR heeft Mam ons kansen geven, en konden wij zelf geworden die we geworden zijn.
Ik heb me nooit de ernst van dit gerealiseerd, al heb ik het zeer zeker gevoeld. Ik kon het niet noemen. Ik denk nu dat veel overlevings mogelijkheden van een mens ook tijdelijke beschermende kanten en mogelijkheden kunnen hebben.
Wat een mooi en dapper mens is jouw moeder. knap dat ze zo dicht bij zichzelf kon blijven om er voor jullie te zijn.
Eveline, wat mooi van jouw moeder! Wat heeft ze haar best gedaan om af en toe toch mooie dingen met jullie te kunnen doen.
Ja, ik denk ook dat beschermingsmechanisme soms voor mooie dingen kunnen zorgen. en dat verantwoordelijkheid leren een hele belangrijke is voor het opgroeiende kind.
Knap dat je ondanks de ellende, dese rollen van jouw moeder hebt kunnen zien en voelen.
Dank voor deze blog. Ik kijk uit naar de volgende vier. Worden deze nog op andere wijze gepubliceerd, in andere bladen bijvoorbeeld Psychologie Magazine, Veilig Thuis, Libelle, vakbladen van andere professionals als artsen, rechters, advocaten, jongeren hulpverlening etc? En zijn er buiten de bekende professionals, veel professionals aangesloten bij “Het Verdwenen Zelf”?
Ik ken het net even weer anders, wat Deni beschrijft: subtieler en meer verborgen. Zo subtiel dat ik het me door dit te lezen pas realiseer.
Steeds meer kom ik er achter dat het zo belangrijk is dat de andere ouder zich hier tegen verzet, opkomt voor het kind. Dat vind ik , naast de beschrijving van het gedrag van de narcist, ook heel schrijnend om te lezen: hoe vaak het gebeurt dat de andere ouder dit laat gebeuren.
Narcisten zijn beestachtig bezig en er zijn nog te veel weinig mensen die dit weten en niet begrijpen. Daar heb ik heel veel moeite mee. Het mag van mij bijna wel van de daken geschreeuwd worden. Vandaar mijn vragen.
En sterkte Deni, ik hoop dat je een fijne groep mensen om je heen hebt nu. Dank Gebi Rodenburg voor je uitleg en taal.
Hartelijke groeten, 60
Jacqueline,
het heeft altijd die twee kanten inderdaad. Dat de partner ook een rol speelde in het hele gebeuren.
Hoe dat gebeurt is verschillend.
Mijn moeder had ook goede beschermende kanten die ons goed deden. Tegelijkertijd kon ze weinig. Ze was niet sterk genoeg en niet zelfzeker genoeg, waardoor ze ook leek te geloven in een groot deel van wat hij zei. En niet altijd de subtiliteit en zag en doorhad/ voelde.
Lag het er dik bovenop, zoals in de voorbeelden, probeerde ze wel wat.
Daarin heeft ze, naast het volgzame, ook mooie voorbeelden laten zien.
Mijn moeder heeft zelfs geen negatieve aandacht aan mij besteed. Helemaal niks. Ze heeft me [als kind] gewoon verteld dat ik dom ben en niks kan. Emotionele verwaarlozing. Uit huis zetting. Karaktermoord.
Toch herinner ik me een fijne jeugd waar de zon altijd scheen. Veel buitenspelen. Ik had genoeg vriendinnetjes. Ik was populair, creatief en avontuurlijk. Maar ik herinner me ook dat ik dikwijls verdrietig in een hoekje stond en alleen maar kon zeggen: “Moeder doet raar.”
In bovenstaand verhaaltje staat net zoveel over het perverse genot in het lijden van je kind, dan ik heb ervaren in mijn jeugd, of je daar nu actief misbruik van maakt of passief, dat maakt niks uit. Het doet evenveel pijn.
Susan,
Ja, of het subtiel is of niet, het doet enorm veel pijn. Die twee kanten herken ik. Het juist lekker buiten spelen met vriendinnetjes en vriendjes en gelukkig voelen. En de andere kant van verdriet en eenzaamheid voelen. Het alleen staan, omdat je je zo enorm verslagen voelt. Want mama of papa doen raar.
En dat snappen omstanders niet goed.
Wat afschuwelijk en verdrietig Deni hoe er met je is omgegaan door jouw sadistische stiefvader.