Dit is een gastcolumn van Jerome Stoel.
Als therapeut gespecialiseerd in het werken met de gevolgen van narcistische mishandeling, kom ik regelmatig mensen tegen die in een disfunctioneel familiesysteem de rol van zondebok (scapegoat) hebben gekregen.
Dit zijn uitdagende en altijd zeer pijnlijke trajecten, omdat de lijdensdruk zo ontzettend hoog is. Deze mensen hebben bijna altijd een vechtersmentaliteit, en stoppen niet om de waarheid aan het licht te krijgen. Het pijnlijke is alleen dat dit een noodzakelijke strategie is om te kunnen overleven in het familiesysteem. Zij lijden onder de druk dat wat er ook mis gaat in de familie, vaak veroorzaakt door een of twee narcistische ouders, zij de schuld krijgen toebedeeld.
Stel je eens voor hoe het is dat diegenen die het dichtst bij je staan, je familie, je bloedlijn, zich als één front tegen je keren, wanneer je ‘uit de pas’ van het systeem loopt. Dit is ook vaak waar het begint, de zondebok heeft geleerd dat wanneer hij of zij zich aanpast, de schuld op zich neemt, er ‘niets’ aan de hand is. Maar vroeg of laat begint dit te knagen en dreigt de zondebok te bezwijken onder de last van schuld die op zijn of haar schouders wordt gelegd. Dit is het moment dat ze opstaan en voor de waarheid gaan uitkomen. Ze gaan zichzelf uitspreken, in de hoop dat iedereen wakker wordt, maar het tegendeel gebeurt. Het hele systeem gaat zich verzetten, omdat de waarheid te confronterend is.
Wat ik steeds weer zie is dat de zondebok door iedereen labiel en gestoord wordt verklaard. Wat gebeurt er? De zondebok zal al dan niet onder dwang hulp moeten zoeken om te ‘genezen’. De roep om erkenning wordt vervolgens door de hulpverlening niet herkend maar weggezet in het hokje ‘waanideeën’, onbehandelbaar of gewoon een lastig persoon met een aanpassingsprobleem. Dit is extra traumatiserend, omdat dus de instanties die hulp moeten bieden, het tegendeel bereiken.
Mensen die hier onder lijden zijn bijna altijd zwaar getraumatiseerd, al dan niet met dissociatieve verschijnselen of verhoogde psychosegevoeligheid.
Zondebokken ontwikkelen hierdoor meestal het vermogen om zonder hulp van buitenaf met zichzelf een helingsproces aan te gaan. Dit is een grote kwaliteit maar ook een kille eenzame weg. Bijna altijd is er maar één mogelijkheid, en dat is breken met de familie. En een nieuwe veilige ‘familie’ vinden in de vorm van een liefdevolle partner of een andere liefdevolle steungroep.
Het mag in de reguliere zorg veel breder gedragen en herkend gaan worden wat de destructieve effecten van narcisme in families zijn.
Jerome Stoel zit in het netwerk van het Verdwenen Zelf.
105 reacties op “De zondebok”
Kan er een collectieve scapegoat zijn? Meerdere scapegoats die onderling ook weer tegen elkaar zijn uitgespeeld? Zodat er bij wijze van spreken een soort van competitie tussen de scapegoats ontstaat? Dat is tenminste hoe ik het in mijn familie ervaar. Ik realiseer me nog maar sinds kort wat trauma is en dat ik getraumatiseerd ben. Het trauma is dat ik ben afgewezen. Afgekeurd. En er hoeft maar iets te gebeuren of dat gevoel is er weer. Het zijn emotionele flashbacks die me steeds weer wijzen naar dat oude onverwerkte leed. Maar nu ik me dat bewust ben geworden krijg ik daar grip op. En kan ik heden en verleden leren onderscheiden, zodat het verleden mijn toekomst niet meer kan verpesten zeg maar.
The opposite of blaming is caring
Dank je wel Jerome, het is voor het eerst dat ik erkenning lees voor zowel mijn kwaliteit zelf tot heling te komen alsook de kille koude realiteit waarin dit stand is gekomen. Fijn om ergens begrip te vinden.
Wooo ik voel mij begrepen!!
Fijn Hannah!
Ik ben opgevoed door een vader die mij continu in de rol van zondebok duwde en hij leert het nooit af. Tot vandaag belooft hij dat zal veranderen, maar als puntje bij paaltje komt is alles wat misloopt mijn schuld. Zelfs dingen, die hij niet meer weet is volgens hem en mijn moeder automatisch. Dat zal wel onze zoon zijn fout zijn. Het gaat zelfs nog extremer; als zij horen dat ik ruzie had met iemand die ze niet kennen, dan oordelen ze automatisch; “dat is natuurlijk onze zoon zijn fout want hij is altijd de slechterik en mankeert iets en is niet normaal. De andere mensen zijn immers veel toffer en sociaal veel normaler dan onze zoon”. Mijn broer trekt partij voor mijn ouders en het klopt inderdaad dat zondebokken een vechtersmentaliteit hebben om de waarheid boven tafel te krijgen. Maar de rest van de familie wil die waarheid in de doofpot steken en niet zien. Mijn strijd om rechtvaardigheid wordt zelfs door het gerechtssysteem en de politie gestraft en mijn vader die mijn leven kapot gemaakt heeft en van mij psychisch een wrak gemaakt heeft. Ik heb zelf lichte vorm van narcisme gekregen door de mishandelingen van mijn vader. Ik zit zo vol zelfhaat en zelftwijfel dat ik niet ben geworden wie ik ben en niet normaal ontwikkeld ben en lijk geen identiteit te hebben, compleet leeg en bodemloos omdat ik geleerd heb van mijn ouders mezelf te zien als een heel verschrikkelijk ambetant en gestoord persoon dat sociaal niks te bieden heeft en enkel andere ongeluk en onheil breng volgens mijn ouders. Ze vinden me iemand die niet kan praten en met niemand overeenkomt en tegen iedereen ambetant is. Door hen ben ik compleet gek geworden en weet ik niet wie ik ben omdat ik geleerd heb van mijn vader mezelf te verafschuwen. Mijn broer maakt mij uit voor “zeer ziek” en zegt dat alles mijn schuld is en dat onze ouders toch zo perfect zijn. Hij snapt er niks van als hij mij pestte kreeg ik altijd rammel en vernederingen van mijn vader; Als mijn vader aan zelfmoord dacht zei hij dat het mijn schuld is, als mijn ouders met elkaar ruzie maakten, zei mijn vader dit door mij kwam. Mijn vader zei tegen mij als kind meermaals dat hij door mij in de gevangenis gaat komen en ik in het ziekenhuis. Mijn moeder doet nu vandaag spottend en bagatelliserend over wat gebeurd is en noemt het “prul” en ziet mij als een AANSTELLER die gewoon aandacht zoekt, als ik om erkenning vraag; Ze zien me als een ambetanterik, een zagenvent maar begrijpen niet wat ze hebben aangericht en proberen alles weer in mijn schoenen te schuiven.
Mijn vader zei onlangs dat het mijn schuld is dat mijn moeder niet kon praten over die mishandelingen. Op de een of andere manier lukt het hen telkens om alles zo te draaien dat ik de schuldige ben. Mijn moeder wordt boos als therapeuten de waarheid zeggen. Maar ik ruzie krijg met een therapeut dan zijn de therapeuten plots wel slimme mensen. Ze draait alles in mijn nadeel en in haar voordeel. Ze verwijten me nu vandaag mijn psychische problemen maar als ik dan antwoord hoe het komt dat ik deze psychische problemen heb, dan krijg ik het verwijt dat ik geen oude koeien uit de gracht mag halen. Als ik mijn trauma’s wil verwerken en de waarheid naar boven wil dan zeggen mijn ouders “Je mag geen oude koeien uit de gracht halen.”
gaslightning !
arm om je heen, ik herken het ook dat ik altijd slecht denk over mijn zoon als er iets gebeurd. maar gelukkig zie ik het en kan het ook benoemen naar hem ! wat scheelt. Ik zie altijd alle kanten in een gebeuren waardoor hij zich niet begrepen voelt en nooit begrepen heeft gevoelt ! ik zelf heb weinig inleving op het moment dat er iets gebeurt. ik heb dat ook niet meegekregen van huis uit. ik heb daar ruimte en tijd voor nodig om dat helder te krijgen.
Wat ik vooral zie is dat ‘niemand’ mij ooit zal begrijpen en dat ik mijzelf zoek in de wereld en dat ik mij begrijp en mij mag dragen. en de veiligheid in mij ben. zorgvuldig met contacten.
vooral familie, we zijn zo beschermend en compassievol naar onze ouders. dat is dat kindstuk, dat moest je wel toen je klein was, maar is nu niet meer nodig. in mijn gevoel is het een verloren strijd.
leef je leven, zie wie je bent en vraag daar event hulp bij en leef je liefde en je licht.
de wond is en zal altijd weer geraakt worden en dat lukt met de tijd steeds beter. een dikke knuffel voor alle slachtoffers van narcistische ouders; ik ben mij bewust dat ik ook narcistische patronen heb ontwikkeld in mijn leven door op te groeien in een narcistisch familie.
ook mijn zoon heeft narcistische patronen van mij en zijn vader.
veel liefs 🤗🤗🤗💫✨️🌈
Dit is een hele goede beschrijving van wat er met mij is gebeurd en wat ik ermee gedaan heb. Ik wist niet dat dit bestond. Ik dacht lange tijd dat mijn situatie uniek was en dat het dus vast ook aan mij lag. In een burn-out zo’n vijftien jaar geleden kwam ik bij een psycholoog terecht. Het werd een combinatie van de burn-out klachten en het eindelijk eens delen hoe mijn jeugd en verdere leven eruit zag. Tot het moment dat de man kwam met de opmerking dat hij dacht dat ik een persoonlijkheidsstoornis had. Ik heb de rest van dat spreekuur zitten huilen met lange uithalen. Weer kreeg ik de schuld.
Ik ben weggegaan bij die psycholoog en ben er zelf weer uitgekomen. Maar mijn leven is verre van ontspannen door een fundamenteel gebrek aan vertrouwen in anderen, dat ook uitstraalt. Mensen voelen die afstand bij mij haarfijn aan. Ik ben daarmee ook veel meer alleen dan de gemiddelde ander.
Het zou echt heel fijn zijn zijn om hier over te praten met iemand die ervaring heeft met een dergelijke achtergrond. Sinds die diagnose heb ik een enorm wantrouwen ook weer jegens de hulpverlening. Maar misschien dat via deze site iemand me zou kunnen helpen aan een goede therapeut. In Noord Holland. Ik ben benieuwd.
Beste dees, wat ernstig wat je hebt moeten meemaken met je psycholoog. Herkenbaar denk ik voor velen hier, dat je een label krijgt die je alleen maar bevestigd in het idee dat er iets mis met je is in plaats van je verder helpt. Als je hulp wil proberen, je kan eens kijken bij ons op de site onder de knop ‘Vind een coach of therapeut’ (https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/).
Als je evt een goede therapeut hebt gevonden (in Noord-Holland), zou je mij dat dan aub in een pb willen laten weten?
Bij voorbaat dank, lieve en warme groet van een lotgenote, Els
Beste Els,
Wat goed dat je van plan hebt hulp te zoeken. Via onze pagina: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/ krijg je meer informatie over het vinden van een therapeut in jouw regio, die aansluit bij jouw vraagstukken. Veel succes!
Precies zo ging het met mij ook, de reguliere ggz probeerde mij een persoonlijkheidsprobleem aan te praten als oorzaak van mijn “inzinking”, dat terwijl ik duidelijk ptss bij mij herken. Later kwam ik terecht bij een hele goede psychologenpraktijk die tevens ook aangeraden word door het Verdwenen Zelf, echter word deze helaas niet vergoed door de verzekering, en doordat ik arbeidsongeschikt ben geworden kan ik de kosten niet betalen en heb de therapie moeten staken. Ik zit met mijn handen in het haar, en kan niet begrijpen dat er alleen zorg word vergoed die mij verder de put in helpt, en die wel goed werkt niet… was er maar een andere mogelijkheid🙏
Wat ontzettend herkenbaar. Ik hoor al 25 jaar dat ik gek ben. Dat er met mij iets mis is. Mijn narcistische vader heeft mij als klein meisje in een rol geduwd. Het lastige, onhandelbare kind. Ik ben inmiddels 36 en krijg dit nog steeds om mijn oren. Het contact met mijn ouders heb ik 3 jaar geleden verbroken. Met mijn broer en zus heb ik nog wel contact. Maar dit is bijna onmogelijk. Zij zien mij zoals mijn vader mij neerzet. Ik word behandeld als “gek”.
Ik kan het niet meer aan, en realiseer me steeds meer dat als ik echt los wil komen, ook met hen zal moeten breken.
Het is verdrietig en pijnlijk maar het enige wat je kan doen is inderdaad loslaten. Je word anders keer op keer in een rol geduwd die je niet past.
Mijn moeder vond mij ook altijd lastig. Toen ik volwassen was, en vroeg wat er zoal lastig was, zei zij ‘ je vroeg dan of er nog schone sokken waren ‘. Zo iets kleins, onbeduidends werd al als lastig gezien.
Ik was juist een heel braaf, aangepast kind. Maar zij moesten iets van onvrede of strijd op mij projecteren. Die niet kloppende relatiepatronen, familiedynamiek, dat kan je niet in je uppie veranderen.
Ik lees je reactie nu pas…
Ik denk dat ik eigenlijk ook een heel braaf kind was. Vanaf mijn 16e altijd alles zelf geregeld. Ik werkte, deed een opleiding, ronde 2 studies af. Heb het wat dat betreft altijd heel goed gered. Alleen vermoed ik dat ik tijdens mijn puberteid in opstand kwam en me ging verzetten tegen de rol die mij was toebedeeld. En zo werd mijn vaders verhaal waarheid: “het lastige opstandige kind”
Mijn vader zei altijd: ik heb me regelmatig afgevraagd: waar is het bij dit kind mis gegaan… dat ging dan over mij.
Lieve Debbie,
Zo herkenbaar. Het gedrag van je vader naar jou. Ik heb dit 58 jaar gehad. Ben nu 61 en eindelijk los van hem.
Al 7 maanden niet gezien of gesproken En inderdaad naar mijn zusjes verklaard hij mij voor gek, dom, niet luisterend, niet logisch nadenkend.
Je snapt dat het contact met hun minimaal is omdat hij ze telkens beïnvloed met zijn negativiteit over mij.
En er kan nooit nergens over gesproken worden want zij hebben er geen last van.
Een eenzame weg.
Gelukkig heb ik een lieve man en fantastische dochters.
Ik ben blij dat je ‘pas’ 36’ bent en hem niet meer ziet. De toekomst kan alleen maar beter worden daardoor.
Lieve groet,
Dani
Beste Bart,
Ik hoop dat je op een dag leert inzien dat je wel liefde te geven en te delen hebt. Liefde aan een dier of mens, een gemeenschap of iets anders dat maakt niet uit. Het gaat juist om die liefde, die tot expressie wil komen. Dat je uitvindt dat elk gesprek en elke discussie die je met een narcist hebt, je nooit ergens gaat brengen in wat jij nodig hebt. Dat je mag leren alsnog uit te vinden wat jij nodig hebt en daar zorg voor te dragen. Iets wat je ouders je hadden moeten helpen leren te ontdekken, maar je helaas niet is gegeven in je jeugd. Ik ben zelf een kind met een narcistische ouder en groot geworden in een hele vreemde gezinsdynamiek en ik begrijp hoe diep de ‘inprenting’ van deze gezinsleden in een jong kind kunnen vastgrijpen. De discussie met jezelf is dan ook meteen eigenlijk de enige die er daadwerkelijk toe doet. Niet omdat je iets verkeerd hebt gedaan, maar omdat daar de sleutel ligt die je zelf kan helpen bevrijden, niet alleen fysiek, maar juist ook mentaal en emotioneel. Wat mij altijd heeft geholpen is denken: ‘Don’t argue with a fool.’ En ook; een dwaas moet je al helemaal niet proberen te begrijpen, want een kenmerk van een dwaas is… precies… die valt niet te begrijpen. Het kan een hoop rust geven in je hoofd. Sterkte.
Jerome Stoel dit is mijn verhaal! Op mijn lijf geschreven!
Wat mij op slag blijer maakt zijn deze woorden: “Zondebokken ontwikkelen hierdoor meestal het vermogen om zonder hulp van buitenaf met zichzelf een helingsproces aan te gaan. Dit is een grote kwaliteit maar ook een kille eenzame weg.”
Toen ik nergens hulp vond [vanaf 2010] dacht ik: moet ik dan in een hoekje gaan liggen wachten? Nee dus. Ik kreeg in 2012 twee boeken van Ingeborg Bosch in handen waarin zij de therapie PRI uiteenzet. Hiermee kon ik de immense angsten uit het verleden tot rust brengen. Psychisch levensreddend voor mij! Maar de hulpverlening en omstanders vonden dat ik mezelf niet kon helpen! Heel vreemd, niemand kon me helpen en wat ik voor mezelf deed kon me evenmin helpen, volgens hen. Ik zie vaak dat mensen maar wat napraten wat heden in de mode is zonder er zelf over na te denken.
Jerome: “Bijna altijd is er maar één mogelijkheid, en dat is breken met de familie.”
Dat is twaalf jaar geleden definitief gebeurd.
Jerome: “En een nieuwe veilige ‘familie’ vinden in de vorm van een liefdevolle partner of een andere liefdevolle steungroep.”
Zonet in het eerste boek van Iris gelezen dat dit mensen moeten zijn die niet meespeelden in het verleden. Nieuwe mensen. Hier maakte ik een fout: ik zocht mensen die wel meespeelden in mijn verleden in de hoop dat zij nu ook inzagen dat ik echt een verkeerde moeder heb. Of ik vond getraumatiseerden die niets aan zichzelf wilden doen, maar wel aan anderen… En zelfs al zien mijn oude vrienden inmiddels wel in dat mijn moeder echt slechte dingen heeft gedaan ten opzichte van mij, een vriend[in] kunnen ze niet zijn omdat ze hun eigen falen niet onder ogen willen zien. Zij waren erbij en konden/wilden niets doen. Daarvoor schamen ze zich nu ze weten hoeveel erger het is geworden.
Ik denk dat ik de kwaliteit van zelfhulp succesvol heb toegepast. Dat maakt mij ook behoorlijk autonoom. Voor deze lange eenzame weg wil ik respect. Ik ben ver gekomen. Sinds juni dit jaar kwam ik op deze website en plonsde in het warme water van erkenning, bevestiging. Heden lees ik de boeken van Iris die overal een punt op mijn i zet. Diepe erkenning en bevestiging geven! Ik voel de helende werking hiervan van binnenuit. En dan heeft Debby deze blog uit 2020 opgedoken. De zondebok. Een schot in de roos.
Ook al is een therapeut het beste om te hebben, als die er niet is, dan is die er niet en dan zal ik mezelf MOETEN helpen wil ik niet als een zielig hoopje mens weggevoerd worden naar een of andere instelling. Mijn geloof lag ook helemaal overhoop, maar is weer hersteld vanaf 2018.
Nu ben ik bezig contact te leggen met een pastoraal werkster uit dit netwerk. Ik bid God dat zij mij beter mag aanvoelen want ik heb een lange weg van meer dan tien jaar zelfhulp achter de rug. Ik ben een doorgewinterde zelfhelper geworden met een doorleeft reëel geloof in God door omstandigheden daartoe gedwongen! En ik ben nog steeds bezig. Iris’ boek brengt me in contact met mijn ZELF, al dan mijzelf, ze laat me zien hoe dat VOELT om in het ZELF te zitten. Dat voelen is voor mij heel belangrijk omdat ik het dan begrijp – en hoe veel ik heb gedissocieerd – wat door verkeerde religie [kerk] is versterkt, net als in de spirituele, esoterische kringen gebeurd.
Jerome schrijft: “Het mag in de reguliere zorg veel breder gedragen en herkend gaan worden wat de destructieve effecten van narcisme in families zijn.” Ik voeg toe: en de positieve effecten en dat is op je eentje vastbijten in de waarheid. Ik heb mezelf altijd een sterk slachtoffer gevoeld. Ik ben niet zielig.
Ik heb ontdekt dat zowel in werk als relatie en vriendschap ik niet gelukkig mag zijn van moeder… geen volwaardig mens mag zijn, ik moest een offer zijn, zei moeder letterlijk toen ik nog maar een jong meisje was.
Zó simpel is de waarheid, bijna dom: het mag niet van moeder. Ik moet een offer zijn, ik moet lijden! Zó waar dat dit een leugen is! Dit inzicht werkt als een ontsluiering omdat het wél mag van God en mijzelf. Ik mag wel gelukkig zijn! Ik ben geen zondebok, geen offer. Jezus was de enige zondeloze Zondebok die de fouten en zonden van heel de mensheid kon wegdragen. Ik kan dat niet. Niemand kan dat. Wie een kind tot zondebok maakt mag met een molensteen aan zijn nek zinken in de zee. Volgens God zelf. Ik vind het best. Alle mensen komen er, maar dit soort misdadigers doen er [stukken] langer over.
Als je er achter komt dat je de rol van ‘zondebok’ hebt in het zieke familiesysteem, dan is er maar één ding dat je zsm moet doen: breken met je ouders, broers en zussen. Er is geen oplossing, er komt nooit verbetering, en je zult nooit erkenning krijgen die je wenst. Jij bent het afvoerputje voor de schuld en schaamte van de anderen, en als je je daar niet aan onttrekt, dan wordt het je vroege dood omdat het op een dag niet meer te handelen is.
Ook in de omgeving is het bijna niet mogelijk om erkenning te krijgen of geloofd te worden over wat je overkomen is in het gezin waar je opgroeide. Niemand wil jouw zware verhalen aanhoren over een familie waar zij nog banden mee hebben, danwel in het sociale verkeer mee te maken hebben. Niemand neemt het voor je op, niemand wil de waarheid weten. Dan moeten zij daar namelijk wat mee.
De verleiding blijft groot om de oplossing bij jezelf te zoeken; wat kan ik doen om mijn relatie met mijn zus / broer / ouders te verbeteren? Niets werkt, je hebt namelijk minder rechten dan zij, bent niet volwaardig, vinden zij. Op mijn 47e ben ik daar helaas pas van overtuigd geraakt. Ik wou dat ik 25 jaar geleden de stap had genomen om definitief te breken met de hele familie. Ik heb nu een jaar geen contact meer met mijn vader. Dat geeft enorm veel rust. Met mijn moeder heb ik na 8 maanden weer afgesproken, tegen beter weten in, op haar uitnodiging. Ze probeerde me terug te halen met te mooie woorden waar ik gevoelig voor ben. Ik heb spijt gehad van die afspraak, omdat het zorgt voor twijfel, en pijn. Je bent weer uit balans voor enige weken.
Het geen contact hebben is eigenlijk veel makkelijker dan wel in contact blijven, omdat je niet blootstaat aan de steken onder water, of de emotionele chantage, de blikken, het zwijgen, het negeren…. Aan iedereen die twijfelt..doe het, verlaat je familie en ga je eigen weg. En vertrek in stilte, dat is denk ik het beste, niet met een brief of ruzie om het hen nog eens duidelijk te willen zeggen. Daar schiet je niets mee op. Laat het uitdoven, verwijder ze van je social media en ga verder met je leven waarin nog genoeg mooie kansen liggen, met mensen ie wel liefdevol zijn en je aanwezigheid en hoe je bent kunnen zien en waarderen.
Pas toen ik 52 was kreeg ik door dat mijn moeder een verborgen narcist is en ik herken mezelf compleet in het verhaal van Jerome dank daarvoor. Dus 47 valt best wel mee….
Ik vind t ook heel heftig dat de hele familie zich tegen mij keert. Dat doet pijn. Maar dat is beter dan me aan te passen en geen molecuul eigen grond meer te hebben. Vertrek in stilte. Ik vind dat een goed advies. De krachten zijn zo sterk, het is een soort trance. Het sluiten van de gelederen. Je mag alleen terug als je terugveert naar het oude. Zelf vind ik het ook lastig om los te komen van de strijd om me te verdedigen en wel de waarheid te willen zeggen. Met een zus heb ik nog wel contact maar echt bespreken is lastig. Het gedoe blijft toch mijn schuld. En dat is het niet. Het is niet normaal wat er gebeurt. Daar ga ik alweer. Toch verdedigen.
wat herkenbaar jouw verhaal..Strijd aangaan voor erkenning of stil vertrekken..Moeilijk he, het doet pijn.
Herkenbaar! En inderdaad breken met familie is een pré. Ook ik wou eerst nog mijn broer het contact proberen te behouden maar staat toch weifelend aan de kant van de narcistische web, ziet het niet. Omgeving is ook moeilijk te overtuigen, zelfs als je de patronen uitlegt. De fysieke mishandeling wordt wel erkent bij GGZ/GGD en narcistische opvoeding maar ‘de zondebok’zijn van een ‘verborgen narcist’ niet, alleen opvoeding ervan. Hele gezin krijgt te maken met triangulatie van de verborgen narcist en (mijn moeder) een verlengstuk die niet wil zien wat haar man doet. Tantes en ooms die negeren het verhaal of één oom gaat het aan jouw kant zetten ‘even op de motor, even je zinnen verzetten, in de zin van loslaten en stapt er dus overheen.
Wat ik belangrijk vind is het beestje bij de naam noemen en de patronen benoemen ervan, is het psychopathie, benoem dat dan ook. Vaak wordt het behouden aan de slachtoffers kant. Of de daden worden versneld benoemd om snel weer terug te komen tot de slachtoffer.
zo herkenbaar. ..je wilt erkenning, het bespreken dat de waarheid niet zo is zoals verteld wordt door de narcistische ouder. ook ik heb al meer dan eens gebroken met mijn moeder, nu spijt ze zet nog steeds fam leden tegen mij op, verdraait, konkelt,steken onder water..nu zelfs mijn lievelingstante in haar macht..Ik ben er kapot van, Wanneer ik voor mezelf opkom, ben ik een egoist..dat terwijl ik veel houd van mijn familie er voor ze ben . Nu weet ik niet meer wat te doen..confronteren of stil vertrekken, laten uitdoven. .Ik moet weer mezelf gaan helen na dit voorval, zo blijf ik bezig wanneer stopt dit?
Ik ben vertrokken van de familie en letterlijk alles erop en eraan, kennissen, vrienden, school, alles toen ik 14 jaar was, ben ik weggelopen. Ik ben letterlijk nooit meer terug gekeerd (inmiddels ben ik tegen de 50). Ik herken de vechtersmentaliteit maar gek genoeg heb ik ergens begrepen dat al die energie nodig had om te vechten voor mijn eigen leven en bestaan en zo is die energie dan ook ingezet. Tot ik een totale burnout kreeg en dat is dan nog zacht uitgedrukt want ik heb er jaren ingezeten. Was ik uitgerend, uitgevochten en toen kwam de klap. Ik wist namelijk niet hoe ik niet moest rennen en vechten, hoe ontspan je wanneer je hele leven is begonnen met stressvolle gebeurtenissen en situaties? Was mijn kracht ineens hetgeen me ziek maakte, ik had een lange weg te gaan. Een aantal jaar geleden kwam iemand vanuit die familie me op het spoor en begon met contact te leggen. En ik wist precies hoe laat het was, een flying monkey was uitgezonden om me na 35 jaar alsnog contact op te nemen met het thuis front. Ik weigerde en bleef stil. En een jaar later werd er nog een poging gedaan door iemand die waarschijnlijk echt oprecht niet wist dat ze werd uitgezonden als flying monkey. Ik heb gezegd 35 jaar geleden alles achter me te hebben gelaten en dat ik het daar bij zou laten, ik wil met niks en niemand die contact heeft met iemand van die familie of zou kunnen krijgen te maken hebben. Het is voor mij echt radicaal klaar. Ik weet precies waarmee ik te maken heb en ik pas er voor. Ik heb geen psychoses of iets gehad, maar wel chronische stress en complexe ptss opgelopen, en ik vraag me wel eens af of zoiets echt helemaal overgaat, inmiddels denk ik van niet. Wel herken ik een dissociërende eigenschap, wat heel erg gek is om te ontdekken van jezelf omdat het je ineens overkomen kan en je het op dat moment niet door hebt. En lange tijd trad het ook op als een huidige situatie leek op een oude situatie. Mijn weg was inderdaad lange tijd eenzaam en vol met healing en herstel, maar het goede ervan is weer dat ik weet hoe het is om op mezelf terug te vallen en het daar goed te maken voor mezelf. Sinds een aantal jaren is het meer bekend geworden en wordt er meer over gesproken wat het is wat ik meemaakte en ik ben er blij mee, veel is heel erg herkenbaar voor me, laat het maar heel erg wijdverspreide kennis worden, dat mensen zich kunnen leren verweren en op tijd gepaste maatregelen kunnen nemen om zichzelf te beschermen.
Na 50 jaar de grond ingetrapt te zijn door mijn vader heb ik met hem gebroken nadat hij mij verweet hem niet voldoende te hebben gesteund in het eerder zoeken van medische hulp voor mijn moeder en zo haar dood had kunnen voorkomen. Enige decennia daarvoor was zij aan een slepende ziekte is overleden . Toen hij een kleine 2 jaar geleden zelf overleed bleek dat hij mij na die breuk had onterft. Op enige empathie van mijn oudere zusters hoef ik niet te rekenen, zij kunnen en willen niet inzien wat de ´opvoeding´ door een narcistische vader met hun persoonlijkheid heeft gedaan en volharden in het ´de schijn ophouden´ van het perfecte plaatje van mijn vader. Ook al weten ze inwendig zelf ook wel dat het een sprookje is. Om van hun partners nog maar te zwijgen, de ware aard komt komt op dat soort momenten wel naar boven en de theorie omtrent partnerkeuzes van dochters van…, die klopt voor hen in ieder geval.
Gelukkig heb ik een begripvolle partner en nog een andere zuster die wel beschikken over een groot empathisch vermogen. Dat maakt overigens de omgang met de rest van de familie wel ingewikkeld en dus blijven verwijten van dat deel van de familie mijn richting uitkomen.
Net als anderen die zich herkennen in mijn positie heb ik altijd de ijdele hoop gehad dat ook anderen in de familie en directe omgeving inzicht krijgen in de processen. Echter de enigen die het herkennen zijn mensen met vergelijkbare ervaringen. Als je zelf éénmaal het overzicht hebt herken je de signalen bij anderen ook veel eerder. Mijn ervaring is dat wanneer je dit herkent en uitspreekt dit leidt tot opluchting bij mensen die zelf nog zoekende zijn en immer de reactie krijgen dat het wel aan hen zelf zal liggen. En dat ook zijn gaan geloven. Schroom dus niet, steun op het juiste moment kan enorme verlichting bewerkstelligen.
hoi
ik heb mij. narsistische moeder los gelaten ,nu heb ik vandaag na een zware burn out na 4 jaar weer even telefonisch contact gehad met mijn broer maar merk aan alles war hij zegt dat hij niet los is van me moeder
graag advies
warme groet moniek .
dju, dit is heel herkenbaar mijn vader had ook narcistische trekjes we liepen soms gewoon op onze tenen(mn 2 oudere broers,mn moeder en ik), want je kon gewoon niet inschatten hoe zijn pet stond. Hij had op alles maar commentaar. Ik was toen gitarist in een rockband, was niet naar meneer zn zin. Ik was artistiek, hetzelfde laken een pak. Ik had in 1998/1999 verkering met een leuk meisje uit Den Helder. Je raadt het al daar had meneer ook negatieve opmerkingen over, zodanig dat dat meisje de verkering uitmaakte. Ik geef haar geen ongelijk, want ik werd ook steeds humeuriger en kortaangebonden tegen haar door die rotsfeer die er thuis toen heerste. Dat had zij en haar familie niet verdiend, het waren zulke lieve mensen. Anno 2024 sta ik stabiel en positiever in het leven en doe aan kunst schilderen als therapie. Ik hoop echter nog eens contact te krijgen met die lieve mensen uit Den Helder om vrede te sluiten en vergeving te vragen.
michel
Beste Jerome, het door jou geschreven stuk is helemaal op mij van toepassing. Wat een strijd, want dat was het! Ik ben nu 70 jaar en nu eindelijk (h)erkenning. Dank ervoor. Ik ben het boek van Pete Walker, Complexe PTSS, aan het lezen: een eyeopener voor mij. Ook ik heb mijn Narcistische familie achter me gelaten.
Hallo, Johanna, ongelooflijk, u bent 70 jaar en heeft dit allemaal mee moeten maken, maar hebt nu gelukkig erkenning en begrijpt wat er allemaal qua familiedynamiek met u is gebeurd. Ikzelf ben 64 jaar en heb deze strijd meegemaakt vanaf mijn 10e jaar tot ik in maart van dit jaar nu echt definitief van mijn narcistische ouders en hun (wan)gedrag afstand heb genomen. En ze genieten nu met volle teugen van hun slachtofferrol, van het roddelen en kwaadspreken over mij tegen de rest van de familie. Het is immers een “grof schandaal” dat ik mijn hoogbejaarde ouders laat “barsten”. Het is een groot spinnenweb van roddels, leugens en geklaag over mij .Ook van de rest van de familie, behalve van mijn broer, heb ik afstand genomen. Hij is de golden child, maar we komen af en toe nog bij elkaar, maar dan is er echt niets bespreekbaar, want mijn broer gelooft mij toch niet !!! Het contact met hem is dus slechts oppervlakkig en mijn ouders zijn geen gespreksonderwerp, en zijn de elephant in the room, waar we omheen praten.Ik weet sinds 10 jaar dat mijn ouders narcistisch zijn en dat ik altijd de scapegoat ben geweest, en mijn broer met zijn gezin de golden children. Nu proberen mijn ouders, vooral mijn moeder, zelfs mijn enige kind tegen mij op te zetten, ik hoop er het beste van, maar hou mijn hart vast ! U bent 70, ik 64 , we moeten geen dag meer verspillen aan deze destructieve mensen en van iedere dag genieten. Heel veel sterkte en fijn dat er mensen zijn die hier erkenning en herkenning vinden. Hoop dat het goed met u zal gaan. Hartelijke groet,
Het kan heel ver gaan.
En ondraaglijk zwaar.
Deze tekst is een steun om te begrijpen wat er gebeurt is .
En als je niet meer weet wat je moet zeggen.