Dit is een gastcolumn van Mariz.
Toen ik mijn ex ontmoette was ik erg onder de indruk van hoe hij kon spreken over de liefde en relaties. Hij was ontzettend gekrenkt door zijn ex-vrouw die van hem wilde scheiden en zijn verdriet dat zijn gezin nu uit elkaar gevallen was. Hij kon prachtig spreken over hoe belangrijk het is elkaar te waarderen in de relatie en dat zij dat nooit deed. Ze was niet affectief en ze was maar bot en hij deed zo zijn best met al zijn romantiek. Hij werd stapel op mij en ik op hem, ook vanwege die mooie belofte die hij in zich droeg. Dat leek in het begin ook zo te zijn, hij belde me elke dag, praatte me murw over hoe verliefd ie op me was en was uiterst voorzichtig met me hoe hij me behandelde. Ik dacht, deze gaat mij nooit pijn doen, dit is mijn man.
Hij was als de dood dat ik hem zou verlaten, kon hele dikke tranen met tuiten huilen als ik maar een beetje meer ruimte en tijd wilde voor mezelf en wilde voortdurend mijn aandacht. Ik zat volop in de adoratiefase kun je wel zeggen. Ik was zo vreselijk verliefd, het leek wel heroine zo vreselijk romantisch was het allemaal. Hij was van het gevoelige slag, de rustige soort die nooit zijn stem zou verheffen en een hekel had aan ruzie en confrontaties. We hadden het zalig, het was het paradijs.
De devaluatiefase begon wel ergens, maar ik kon het niet duiden. Nu ik 1,5 jaar uit de relatie ben en de ergste rouw over is en nu in mijn lijf alle restanten stress kan gaan voelen van 4 jaar psychische en emotionele terreur.
Hij begon afstand te nemen, wilde meer tijd alleen. Dat ie in de beginfase al verontrustende opmerkingen had gemaakt, is me pas onlangs bij me gaan dagen, daarmee voedde hij me al op. Hij gebruikte drugs, blowde veel, want zijn hoofd zat zo vol. Hij had ADD zei hij, kan best. Ja, ik wilde daar allemaal wel rekening mee houden natuurlijk met die arme schat. En dan ook nog 4 dagen in de week 2 jonge kinderen waar ie helemaal geen zin in had, ja gut, dat kon met die ADD natuurlijk allemaal niet. Ik vond t allemaal maar lastig voor hem en ik probeerde hem maar niet te belasten of ik ving zijn kinderen op, ik zou goed zijn, niet zoals zijn ex. Het grote op mijn tenen lopen was begonnen. Ik realiseerde me niet dat hij er niets aan deed zijn eigen situatie te verbeteren. Voor betere leefomstandigheden te zorgen voor hem en de kinderen en een gezondere keuze te maken dan drugs. Kortom, verantwoordelijkheid nemen.
Over dat blowen moest ik niet beginnen, want dan kreeg ik echt een hele nare kant te zien. Dus ik dacht, ah, hij is verslaafd. Nou dat verklaart zijn gedrag dan, ik had zo steeds meer excuses voor hem bedacht die ervoor zorgden dat ik stevig in de ontkenning kon blijven zitten en de relatie liet voortduren terwijl ik allang de benen had moeten nemen.
Wat ook erg opvallend was, was dat ik het niet in mijn hoofd moest halen ook eens op hem te leunen. Ik kreeg een ijskoude nare reactie toen ik mijn zorgen en verdriet uitte over dat mijn gevoelens er kennelijk niet meer toe deden. Toen ik in de coronatijd mijn zaak ineens moest sluiten, moest ik niet zaniken, híj zou een moord doen voor een paar maanden vrij. Toen mijn moeder kantje boord ziek was met een ernstige infectie wist ik dat ik bij hem niet terecht kon voor liefde en begrip. Ik deelde het mee, maar verwachtte niks meer, ik ging steeds meer dood van binnen. Mijn spontaniteit verdween en ik werd heel angstig voor zijn onvoorspelbare reacties en onverschilligheid.
Ik begon alles mee te delen alsof ik een robot was.
Wat er ook niet aan hielp was dat ik verkeerde therapie kreeg, ik klopte aan bij een therapeute over mijn problemen in mijn relatie en ik wilde graag werken aan issues uit mijn verleden, mijn neiging mijn behoeften aan de kant te zetten. Ik zag wel een patroon, dat ik het drama van een ander voorrang geef. Maar in deze relatie was iets heel toxisch aan de hand wat ik totaal niet snapte en zij ook niet zag. Mijn therapeute pakte me stevig aan, ik was zo afhankelijk van hem, zo had hij er nog een klein kind bij. Ik moest gewoon mijn grenzen aangeven, ze snapte niet waarom ik dat niet deed. ‘Ik liet mezelf mishandelen, ik deed het allemaal zelf’. Misschien moesten we eens samen komen bij haar, gelukkig is dat nooit gebeurd.
Dat kwetste me, verwarde me, ik probeerde haar mijn angst voor hem uit te leggen. Maar ik dacht, tsja… er zit wellicht een kern van waarheid in, ik raakte inderdaad meer afhankelijk, was labiel, en ik huilde zoveel dat ik soms dacht dat ik gek werd. Dingen die ik niet kende van mezelf, het lukte me totaal niet meer mezelf te reguleren, watten in mijn hoofd en ik werd diep ongelukkig. Dus ik ging aan mezelf werken. Nu snapte ik waarom hij me zo irritant vond, ik was zo vreselijk afhankelijk.
Ik schaamde me voor mijn aanstellerij en zwakte en ik ging dat allemaal aan hem proberen uit te leggen, dat ik eraan ging werken. In de hoop dat ie dat wel zou waarderen. Ja, goed dat je hulp hebt, zei hij ijskoud, want met mij is niks mis.
Ik leerde door zijn ijskou, stilte-behandelingen en hele nare koude onvoorspelbare dr. Jekyll & mr. Hyde gedrag dat ik me dus als een robot moest gedragen. Ik moest niet op hem leunen, steun vragen, liefde verwachten, want bij elke vraag van mijn kant, zelfs of ie een kop koffie wilde, kreeg ik een zucht en dan zo een hele hautaine ja of nee. En ik moest sterker en onafhankelijk zijn, dan werd ik vast ook veel aantrekkelijker voor hem. Dat werkte natuurlijk voor geen meter, ik ging steeds meer een soort rol spelen.
Ik durfde helemaal niets meer, alles was verkeerd. Ik had altijd verkeerde bedoelingen. Als ik het leuk en gezellig wilde maken, wat de kinderen super vonden, dan kreeg ik kritiek dat ik overal zo de nadruk op moet leggen. Hij kon t niet uitstaan dat de kinderen mij lief vonden, dus ook dat moest kapot.
Als ik iets liefs zei over dat hij ook best in mijn tuin mag rommelen als ie dat leuk vind, kreeg ik een sneer dat ik hem niet hoefde te vertellen wat ie wel of niet mag.
En ja als ik inderdaad zelf een keer een mindere bui had, nou dan verdiende ik al helemaal een nederlaag. Ik was zo negatief, daar had iedereen last van, daar moest hij zijn kinderen tegen beschermen, mijn gedrag was onvergeeflijk zei hij. En die mocht ik dan maanden niet meer zien. Me doodzwijgen, gewoon niet op mijn berichten reageren en me straffen. Ik vroeg hem eens heel voorzichtig of ie wilde helpen met iets wat kapot was in huis, hij wilde het gewoon niet, hoe technisch hij ook was. Met heel grote tegenzin deed ie het, omdat ik zei dat ik het anders wel even aan mijn vader zou vragen als het teveel moeite was. Met een enorme lading voerde hij de reparatie uit, waarna ik dacht dat ik weer alles in tienvoud goed moest maken.
Als ik iets aan hem vroeg, al was het maar of ie zin had te gaan wandelen, dan deed ik dat met de grootste voorzichtigheid. Ik kon wel een kwartier doen over het formuleren van een appje. Met heel veel “heb je heel misschien zin om even …dit of dat…, maar alleen als het uitkomt hoor! Ik hoor het wel” en dan wat aardigs nog erbij, want oh jee, ik moest goed zijn. En dan zat ik daarna in de zenuwen of ik een reactie kreeg of helemaal niet en of dit dan een botte afwijzing was of een oké. En áls ie kwam, dan met een soort tegenzin en zat ik nog in een rare sfeer, want ja hij liet me dan wel even weten dat ie dat voor mij deed. Ik hem blijkbaar zo nodig had en dan gaf ie me expres geen hand tijdens de wandeling en zei niks. Ik liep op mijn tenen en hij pleegde gewoon zijn botte koude terreur en maakte zich daar niet druk om. Kortom ik voelde me altijd rot, het was gewoon een onmogelijke situatie. En eruit stappen, ja daar dacht ik weleens aan, maar ik bleef hoop houden dat ie gewoon niet zo lekker in zijn vel zat en het wel een keer goed zou komen, want ik wilde natuurlijk die lieve leuke man terug, die kon net weg zijn. Ik besefte niet dat dat een leugen was. Ik kon dat ook niet aan. Ik had niet de kennis die ik nu heb.
Als ik dit nu zelf zo schrijf, denk ik: Hoe kan dit! Wat was ik ver bij mezelf vandaan. En wat een angst had ik, en hij een macht. Dat heeft allemaal helemaal niets met liefde te maken.
Ik was enorm afgevallen, door de buikpijn van de stress kon ik niet eten. Ik had voortdurend last van koud zweet, buikkramp en tollende obsessieve gedachten. Waar ik me weer voor schaamde, want ik was dus zo afhankelijk en dat was heel onaantrekkelijk. Ik wilde goed zijn, ik probeerde uit alle macht dat ie me weer zo leuk zou vinden als eerst. Ik wilde weer in het paradijs, maar hij had me verbannen en ik mocht er niet in. Hij had macht, ik was in de ban. Vooral die kalme koude toon, vreselijk.
Ik kwam uiteindelijk los van deze man, daarover vertel ik binnenkort meer in deel 2 van deze blog. De jaren en nasleep hebben er enorm ingehakt; ik heb een diep gevoel van verraad en beroving van mijn essentie ervaren. Het zo tegen mezelf uitgespeeld zijn heeft diepe sporen nagelaten, maar elke dag gaat het een stukje beter. Hoe, dat lees je in mijn volgende stuk.
27 reacties op “Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 1)”
bizar, alsof ik me eigen verhaal lees.. ben heel benieuwd naar deel 2
ik heb zo ook geleefd dacht dat alles aan mij lag maar dat is achteraf niet zo ben na 2 en half jaar relatie weg gegaan ben er blij van dat ik voor me zelf heb gekozen maar dood moe was ik van alles nu rust in mijn leven .
Zo herkenbaar, alles wat je schrijft raakt mij en is ook met mij zo gegaan. Je strijd om en met jezelf. Je bent sterk, je bent eruit gestapt/geholpen! Net als ik ( nu ca. iets meer dan 3 jaar) en je wordt telkens sterker/krachtiger, weer jezelf ookal gaat het met vallen en opstaan.
Ik ben deels nog bezig met herstel en misschien is dat een blijvend “leerproces”. Heel veel succes met het 2e deel, ik ben benieuwd en volg. JIJ bent een prachtig mens en verwoord dit erg goed. Warme groet, Evelien
Jeetje Mariz, wat herken ik veel in jouw verhaal! Vooral dat voorzichtige vragen of hij een klusje wil doen, en, als hij geen tijd heeft, ik het anders wel aan iemand anders zou vragen. Met frisse tegenzin deed hij het dan , maar mij wel het gevoel gevend dat ik lastig ben. Het op mijn tenen lopen, het altijd maar bang zijn dat hij je betrapt op gedrag dat niet door de beugel kan in zijn ogen. Bij mij betrof het niet mijn partner, maar mijn allang volwassen zoon die kritiek had op alles wat ik deed.
Het onterechte gevoel dat ik niet deugde werd voor mij als moeder ondraaglijk.
Letterlijk, maar uiteraard lag alles aan mij, hij was het slachtoffer en verbrak alle banden. De boeken van Iris Koops hebben mijn ogen geopend,
maar de innerlijke wond die ik heb opgelopen geneest maar langzaam.
Dankjewel voor het delen van jouw verhaal, ik wens je alle goeds voor de toekomst en zie uit naar het 2e deel van je verhaal.
Met een warme groet, Maria
Hallo Mariz,
Hoe is het mogelijk dat onze situaties zo op elkaar lijken. Wel 7x herkenning in je blog, behalve de drugs etc, en gelijk toch weer: zie je wel dat ik gelijk heb en ik dit ook heb meegemaakt, want ook het ontkennende stemmetje laat me niet met rust ( nu nog nadat ik 24 jaar gescheiden ben). Ik had ook een narcistische moeder.
Wat een jarenlange nasleep. Helaas zitten zijn en mijn 5 kinderen, tussen de bijna 40 en 50 jaar, hier nog middenin en krijg ik nog van alles de schuld en mogen ze mij niet meer ontmoeten. Hoe toxisch lief kan een vader zijn? En zielig dat hij is!
Ik kijk nu al uit naar deel 2.
Liefs!
Merel ( 74)
volledig herkenbaar,ook de stilte behandelingen, daarna belagingendat ik gek was en dat ik hulp moest zoeken, alles was mijn schuld,gelijk wat ik deed..
bij mij is het uitgemond,
in niet alleen mentaal geweld Maar ook fysiek en sexueel geweld..
hij is daarvoor wel gestraft voor de rechtbank
ik heb vol gehouden
maar het is een trauma voor altijd
ik kan nog steeds niemand toelaten..
vreselijk. vooral ook dat laatste het gevolg. er zijn ook veel gezonde mannen. probeer je leven weer op te nemen en te genieten. Dit overkomt je geen tweede keer. nu herken je meteen wel de signalen. sterkte hoor.
Ja, ook ik ben benieuwd naar deel 2. Het kon ook mijn verhaal zijn, al ligt het hele gedoe al bijna 13 jaar achter me. En mijn eerste relatie met een narcist al meer dan 25 jaar. Maar wat je beschrijft, is zooooo herkenbaar. Elke keer als ik zoiets lees, denk ik : hoe kan het, dat ik (we) zo lang blijven in zo’n destructieve relatie. En zo gaan twijfelen aan onszelf en ons in alle bochten wringen om het hem maar naar de zin te maken en vooral om hem niet ‘ kwaad’ te maken. Wat natuurlijk nooit lukt en zoveel energie kost. Pff, afschuwelijk. En dan bij een verkeerde hulpverlener terechtkomen, die het toxische van zo’n relatie niet herkent. Waardoor je nog meer aan jezelf gaat twijfelen. Ik heb pas (h)erkenning gevonden na de workshops bij het Verdwenen Zelf. En zoveel herkenning in de boeken van Iris. Toen is bij mij de echte verandering in mezelf begonnen. Dank je wel voor het delen. Het komt goed, dat weet ik nu. Lieve groet, Marjan.
Ja, dat is die traumaband waar je zo in vast zit en pas veel later zie je het pas. Dank voor je lieve bekrachtigende woorden.
Als je de drugs verandert door jeugdtrauma dan is het helemaal wat ik 2.5 jaar meemaakte. Ik ben beschadigd. Ik was een zelfstandige vrouw van 66 en toch gebeurde het. Langzaam word ik weer mezelf, maar nooit meer helemaal wat ik was
🥲🥲
wat herken in dat verhaal. maar voor de familie was ik de kwaaie. toen hij was overleden was ik een hele rugzak kwijt.
Erg bedankt voor de hartverwarmende reacties.
Ja het duurde jaren voor ik begreep dat alles wat ik in de relatie wilde laten opbloeien, hij met wortel en tak vernietigde met zijn gif. Ik kende dit niet, en ik kon me ook niet voorstellen dat dit bestond en je zo met het leven en dat van anderen omspringt.
En daar ben ik nu blij om, dat ik me dat niet kan voorstellen. Het tegengif heb ik nu gelukkig gevonden, al is de psychische en emotionele schade groot, het heeft veel tijd nodig om mijn zenuwstelsel weer te reguleren.. Het komt goed. Ik had mazzel dat ik amper rompslomp met hem had, woonde niet samen, geen kinderen samen. Wel miste ik de zijne. Daarom kon ik me focussen op herstel zonder confrontaties met hem erbij.
Fijn dat ik zo open dit mocht delen.
Je schrijft je verhaal alsof het dat van mij is, alleen heeft het bij mij 34 jaar geduurd…geen drugs wel alcohol, een jeugdtrauma waar hij zich altijd kon achter verschuilen, kinderen die ’te druk’ zijn (jongvolwassenen dus). Ik heb menig eierdozen kapot gelopen. Hij trok er recent zelf uit, met een andere vrouw. Mijn therapeute waar ik vijf jaar geleden bij ging is er deels in geslaagd de dynamiek van mijn relatie bloot te leggen, en mij te wapenen tegen zijn gedrag, waardoor hij steeds minder invloed had. Maar ik bleef bij hem, ging uiteindelijk opnieuw in therapie en hij koos uiteindelijk een ander. Ik hoop voor haar dat ze niet hetzelfde moet meemaken, zal nog wel even duren, de wittebroodsweken zijn nog bezig.
Ja het is niet te bevatten, vooral hoe je zelf zo verandert en het is zo sluipend. Wat lang zeg, 34 jaar en zo weggegooid worden. Veel kracht gewenst.
het is net mijn verhaal en ja van mij heeft jaren geduurd met zo iemand😭
Poeh… dit lezen haalt veel nare herinneringen naar boven. Je wordt een soort slaafje van de narcist: hopende dat als je maar ECHT lief en goed doet, hij dat negatieve beeld van je kwijt raakt. Maar dat gebeurt nooit. Mijn narcist kon te pas en te onpas ‘fouten’ en verkeerde opmerkingen van mij naar boven halen die 19 jaar geleden gedaan of gezegd waren. NIETS werd ooit vergeten of vergeven. Het werd maar erger en erger wat ik deed. Terwijl ik de moeder van zijn kinderen was en het gehele huishouden in mijn eentje draaide terwijl hij te pas en te onpas in bed lag te slapen (sssttt.. pappa slaapt). Veel blowen, schulden maken en bedrijven opzetten die zo wankel waren als wat. Sfeer om te snijden, en ik maar de lieve vrede proberen te bewaren. Eigenlijk een godswonder dat ik en mijn kids er nog normaal uit gekomen zijn. Het is een nachtmerrie achter gesloten deuren, want de buitenwereld ziet een oersterke, joviale, krachtige man met charisma, sexappeal, botte grappen en stoere acties. Dr Jakyll en mr. Hyde. Ik ken ze beiden door en door. Het liefste had ik zo vaak mogelijk zijn vrienden over de vloer. Dan kon ik ook van zijn shinende kant genieten. Maar als gezin met z’n vieren leefden we op eieren in een vrieskist. Veel sterkte en kracht toegewenst aan iedereen die hier nog uit moet zien te ontsnappen 💋💋💋
Wat herkenbaar, het lijkt wel dezelfde persoon. Ja op je tenen om hem heen sluipend, zijden handschoentjes. En als je zelf een grapje maakt, dan krijg je een heel beledigd gezicht te zien waardoor je alweer sorry zegt, je verdedigt.
Ja altijd met een kater, ook de kinderen moesten stil en rustig zijn, ssssttt, pappa houdt niet van drukte. De oudste probeerde de jongste te dimmen, laat pappa maar met rust. Inderdaad zijn nest niet uitkomen voor heel jonge kinderen, maak zelf je broodje maar klaar. Ik probeerde de zaak ook te redden, ik was gek op ze, ik ving de boel op.
Hij had recht op zijn ontspanning, blowen, zuipen met zijn vrienden en ja hele grove humor, lachen joh!
Bizar hoe je dan naar jezelf terugkijkt, ik zie mezelf als een schim, hij op zijn apenrots. Terwijl t allemaal niks voorstelde. Vage zaakjes, grote uitgaven maar niet willen werken, geheimzinnig gedoe waardoor mijn alarmbellen almaar rinkelden en ik die onderdrukte door 1000 excuses.
Door mijn intuïtie zo krachtig te onderdrukken, kreeg ik allerlei klachten, heel heftige spanning in mijn systeem, nu snap ik dit door te begrijpen dat cognitieve dissonantie is, traumabinding etc.
Nu snap ik dat ik soms nog last heb van die symptomen en kan mezelf meer en meer reguleren. En dit was geen liefde, maar pure kwelling.
Dank voor jouw reactie waar ik ook weer herkenning vond. Liefs.
Ik herken heel veel dingen in je verhaal die ik het afgelopen jaar heb meegemaakt. Gelukkig had ik hem snel door en heb ik er een punt achtergezet.
Maar zelfs 1 jaar met een narcist breekt je persoonlijkheid…
Ja heel herkenbaar.
Ondanks dat in mijn situatie het om een vrouw gaat, toch ook heel gelijklopenend.
Wat misschien nog het verschil is tussen een mannelijke en vrouwelijke narcist is dat de vrouwen nog geniepiger zijn.
In het begin pakken ze je met heel mooie woorden om je te kunnen strikken voor hun zaak en inderdaad ik dacht ook amai nu heb ik de persoon gevonden om mijn droom mee te laten uitkomen.
Niks was minder waar, na het opstarten van de zaak en verhuizing begon het gaslighten.
Heel subtiel eerst, maar steeds erger. Ik geloofde totaal niet meer in mezelf en twijfelde overal aan. Moest ik de klanten en vrienden niet gehad hebben, had ik alles waarschijnlijk al opgegeven. Op een bepaald moment wou zij uit de zaak stappen.
Ze had ook klanten al aangevallen ondertussen en de zaak ging steeds slechter.
Dit is voor mij het keerpunt geworden.
Toen heb ik tegen mezelf gezegd, ik wil wel verder onze/mijn droom opbouwen en door vooral mentale hulp van klanten/buren/ vrienden ben ik meer en meer overtuigd van mijn zaak.
De zaak is nog niet rond omdat zij nog g steeds geen overeenkomst wil omtrent het bedrag ik haar moet uitkopen.
Ik hoop deze maand eindelijk daar goed nieuws over te horen en dat ik dit hoofdstuk definitief af kan sluiten.
Vaak komt het wel nog boven dat ik twijfel aan mezelf. En dat zal nog wel even duren dat ik die momenten heb, zal zeker een proces zijn, maar de steun van klanten en vrienden is geluk zo groot dat ik er wel door zal geraken eens ik haar hoofdstuk ga kunnen afronden🙏
Wat een herkenbaar verhaal… Ik zal met belangstelling jouw tweede post lezen!
Als je het goed vindt schrijf ik hier mijn ervaring van me af. Wie weet is het eveneens herkenbaar.
Ik ben in 1999 in de kroeg tegen de leukste jongedame aangelopen. Ze had een hele mooie open oogopslag en ik zie haar nog steeds staan zo, in mijn herinnering. Ze hield tot mijn aangename verbazing van alles waar ik ook van hield, tot en met de rockbands. Wist ik veel wat love bombing was. We zijn getrouwd, waarbij ze me toen al toe beet “denk erom, we gaan een keer scheiden”. Dit heb ik me pas onlangs herinnerd. Het bevreemdde me enorm en ik heb dat toen terzijde geschoven, immers we waren net getrouwd en ik dacht daar werk je met z’n tweeën aan. Wist ik veel wat er nog aan zat te komen.
Vrij snel veranderde de sfeer, ik werd steeds minder interessant voor haar, kreeg ik steeds meer commentaar, ging nog harder mijn best doen in het gezin om de taken uitgevoerd te krijgen want zij voerde geen klap uit. Daar heb ik wel veel ruzie over gemaakt maar dan werd ik bedreigd met scheiding en dat was het me allemaal niet waard, zeker met een gezin met drie kinderen waar ik me achteraf in gegijzed voel. Ik houd zielsveel van mijn drie kinderen, laat dat voorop staan.
Als ze thuis kwam en ik was daar muziek aan het luisteren, hoorde ik de poort van het tuinhek knarsen en wist ik “oh jee daar is ze”. Met een diepe zucht kwam ze binnen en zette de muziek uit zonder een woord. De sfeer was te snijden.
Mijn zoon is inmiddels van hetzelfde laken een pak geworden. Hij is door zijn moeder als prinsje opgevoed en hij mocht letterlijk alles. Letterlijk. Ook wanneer hij dwars door zijn zusjes heen ramde. Als ik tussenbeide wilde komen, kreeg hij te horen “wat papa zegt, dat doet er niet toe, het mag toch” en ik kreeg het dreigement toegevoegd “en jij, als jij zo streng blijft doen dan gaan we scheiden”.
Mijn zoon is uiteindelijk in een instelling voor verslavingszorg terechtgekomen en woont nu bij zijn moeder, aangezien ik weleens een biertje drink en hij in mijn eigen huis van me eist dat ik dat niet doe. Hij is zonder een woord vertrokken en ik heb de afgelopen maanden in het geheel niets van hem vernomen.
Ik ben er zo klaar mee. In 2018 zijn we gescheiden en pas nu mijn zoon inmiddels alweer bijna een half jaar weg is, begint er wat rust te komen.
Ikzelf ben direct bij de scheiding naar een psycholoog gegaan, omdat ik het tenietgaan van mijn gezin niet aan kon. Die heeft mijn verhaal aangehoord en vroeg toen of ik weleens van narcisme had gehoord. Dat had ik niet en op dat moment kon ik er niks mee, met de term “narcisme”. Hij ook niet, want hij gaf aan dat, hoewel mijn hele verhaal hem wees op een verborgen narcist in mijn ex, hij dat niet hard kon maken aangezien hij haar niet onder behandeling had. Wel voegde hij eraan toe “maak geen enkele fout, want dan verlies je je kinderen”.
Die fout heb ik uitereaard wel gemaakt, ze heeft me daarop aangeklaagd wegens kindermishandeling en ik zag een klein jaar mijn kinderen niet met een OTS (ondertoezichtstelling) vanuit de Raad voor de Kinderbescherming. Ik heb de kinderen alleen maar terug omdat zij te lui en te gierig was voor de continue zorg voor de kinderen, zodat ik ze, zonder enig bericht of vraag of dat wel zou kunnen van de Raad voor de Kinderbescherming, weer in huis kreeg. Zij zei dat het kon, dat was blijkbaar voldoende. Hoe ik er als vader over dacht was niet interessant. De gehele wereld, inclusief (of juist) de zorginstellingen, ligt in ademloze bewondering en katzwijm voor de narcist.
Inmiddels zijn mijn kinderen officieel twee weken aansluitend bij me in co-ouderschap, maar uiteraard heb ik ze met MIJN twee weken met Kerst niet gezien, zonder afstemming uiteraard. De mooiste wraak op mij en voor haar was dat zij “in retraite” was, dus niet thuis om voor ze te zorgen. Ik mijn kinderen niet en mijn kinderen haar niet. Narcisje koketteert met filosofie, hoe komisch, ware het niet zo treurig allemaal. Ik ga er niet meer tegenin, want daarmee zou ik haar het zo gewenste drama geven. Dat is 1) niet goed voor mijn kinderen en 2) ik gun haar helemaal NIETS meer en al helemaal geen drama.
Ik wens eenieder toe nooit meer met narcisten in contact te hoeven komen.
Dankje, ik heb ook jouw verhaal met aandacht gelezen en mijn buik verkrampt ook bij jouw voorbeelden. Ja die bevreemdende opmerkingen, verontrustend, maar je zet t opzij. In de verliefdheid denk je al gauw, ach iedereen heeft fouttjes.
Echter het waren sneak previews wat ging komen, ik snap je. En alle reacties hier. En daar sta je dan met je goeie gedrag.
In mijn blog haal ik ook slechts enkele voorbeelden aan, maar je weet net als iedere ervaringsdeskundige, het vreet 24/7 aan je, het stopt niet.
Ik werd ook gesloopt, en vooral me negatief neerzetten tegenover zijn kids, als ouder of bonusouder word je dan zo vreselijk in je integriteit gepakt. Maar ik heb nooit getwijfeld aan mezelf over of ik goed met ze omging omdat ik van zijn kinderen altijd veel liefde en oprechte waardering kreeg, hoe hij de band ook probeerde te saboteren, ze bleven gek op me. Zijn dochtertje nam me in vertrouwen over hoe rot ze zich voelde door hem. Dat was een mooie afgang voor hem.
Wat fijn dat jouw therapeut je er in elk geval op kon wijzen.
Veel kracht toegewenst met weer jouw heft in eigen handen.
komt me zeer bekend voor. Ik zelf in het begin op handen gedragen. Tor ik huis, zaak,baan verkocht/opgezegd en bij hem ging wonen kwam ik in een nachtmerrie terecht.Had niets meer kon geen kant uit, betaalde o.a. €50.000.= voor zijn ex aan zijn achterstallige alimentatie. oh God zo erg toen, vertrokken zonder iets en gemene leugens over mij, in totaal 16 jaar.
Nu dan maar niks maar 40 jr.voor nada gewerkt,maar toch heel veel. Sterkte !!!!
Hier krijg ik spontaan de hartkloppingen van terug. Ik heb nooit beseft dat dit anderen ook overkwam. Contact met de buitenwereld moest afgebroken worden. Goddank werkte ik fulltime. Dat legde extra druk op ‘perfectie’ maar het gaf ook wat lucht. Erover praten lukte pas toen hij een ander gestrikt had en ons verliet.
En dan laat ik de schuldgevoelens t.o.v. mijn kinderen nog compleet buiten beschouwing. Ook zij waren de dupe en ik kon ze onvoldoende beschermen 😪
wat een verhaal.
bepaalde punten herkenbaar.
hier de verborgen narcist.
ik was net gescheiden.
hij ging scheiden maar toen was zijn reactie al ik kan dit niet accepteren.
vanaf nu hou ik met niemand rekening.
ik trapte in zijn lieve woordjes
chameur romantisch.
steeds meer in isolatie want hij vond zo fijn om samen te zijn.
snap nu wel dat hij geen vrienden heeft.
van een zelfstandige vrouw werd ik onzeker.
klampte vast aan hem
uiteindelijk krabbelde ik weer op.
zijn gedrag. altijd aandacht vraagt om aandacht als we bv op visite zijn.
altijd ligt aan een ander.
de toon hoe hij praat.
controlerend.
helaas ben ik nog bij hem.
helaas financieel zo veel ingeleverd wegens ziekte.
ik doe mijn ding.
sta ingeschreven voor een woning.
inmiddels 19 jaar samen.
zo veel moeten accepteren dat ik denk hoezo dan.
mocht hij onverwachts wat krijgen.
1 grote verrassing wat mjj te wachten staat.
een giftige relatie.
gelukkig doe ik mijn ding en ga veel mijn eigen gang.
maar goed liefde maakt blind.
Hoi Mariz,
Heb je wel eens gehoord van het Cassandra effect? Ik word getriggerd door ADD in je stuk. Als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat je te maken hebt gehad met een narcist, maar met iemand met ADD met een vermijdende persoonlijkheid, die niet in staat is tot emotionele wederkerigheid. Ben benieuwd naar je reactie
https://www.coachcounsellor.nl/1480518575
Hallo Marijn,
het zou in principe allemaal kunnen, wat je schrijft is niet ondenkbaar. Ik schreef in mijn vervolgstuk ook dat ik hem niet kan diagnostiseren. Daar was ik wel erg mee bezig. Ik verdiepte me in ADD, verslaving, borderline etc.
Maar hij wilde niet geholpen en onderzocht worden en bleef destructief gedrag vertonen.
Dus best mogelijk dat er meerdere aspecten spelen bij hem. En dankje voor je toevoeging, er zal ongetwijfeld ook wat van waar kunnen zijn, ook wat jij scbrijft is herkenbaar. Hij is inderdaad niet in staat tot emotionele wederkeringheid, maar kan het wel goed faken en hoort wreedheid en me met opzet doodzwijgen en spelletjes spelen daar ook bij?
Ik ben geen therapeut en al helemaal niet zjjn therapeut, dit is zijn zaak.
Het punt is dat ik dat loslaat, dat heb ik ook gedaan. Want hoe ik hem ook probeerde te begrijpen, te helpen, ik was daar zo hard mee aan het werk, dat ik verslaafd raakte aan met hem bezig zijn. Zo hadden wij een ongezonde relatie, ik raakte mezelf kwijt door hard te trekken aan iets wat niet kon.
Hij moet zich met zijn eigen zaken bezig houden en ik ook. Wij kunnen samen geen relatie hebben.
Het gaat in mijn leven niet meer om hem, het gaat omdat ik mezelf aankijk ipv me op hem te richten. Ik ben zelf in therapie gegaan en hoewel mijn therapeute hem ook niet kan diagnostseren, gaat het erom dat ik mag helen van de impact van deze ongezonde en abnormale relatie. Hij heeft mij wel degelijk heel slecht en sadistisch behandeld en kon bij anderen de leuke aardige vent uithangen. Ik heb mijn eigen conclusies getrokkken op basis van de mijn eigen ervaring, symptomen, en de gedegen kennis van Iris Koops, mijn therapeute.
vriendelijke groeten, Mariz.
ik ben nu pas op de hoogte van deze site. ik was 37 jaar getrouwd met een gediagnosticeerd narcist. Ben inmiddels gescheiden maar kan niet loskomen van de impact , ook niet na jaren therapie en emdr.
Hoop door hier te lezen inzicht te krijgen.