Dit is een gastcolumn van Isabo
Ze heeft mijn leven gestolen. En dat van mijn vader en mijn zus. Zij hebben de terreur van haar direct dan wel indirect niet overleefd. Mijn vader greep naar de fles en mijn zus greep naar de pillen. Het dronken verzet van mijn vader leidde vroeger tot huiselijk geweld. En later tot zijn dood. Het Stockholmsyndroom bij mijn zus zorgde ervoor dat zij nooit uit haar emotionele gevangenis heeft kunnen breken. Het zijn shockerende feiten die ik lang heb ontkend en later verzwegen.
Ik heb de mishandeling door mijn moeder maar net overleefd. Het ergste vond ik haar boze oog. Ruim twintig jaar lang bracht zij dag in dag uit schade toe en pleegde zij karaktermoord op mij, nadat ze mij eerst het leven had gegeven. Het devalueren, bekritiseren, afkeuren, vernederen, kleineren, manipuleren en indoctrineren. Ik was het zwarte schaap. Jaren geleden siste ze nog tegen mijn toenmalig nieuwe buren “dat ze twee dochters had. Maar dat ik de meest rebelse was van de twee”. Ze kreeg mij maar niet onder haar controle.
Ik heb nooit mogen bestaan. Al vanaf het moment in haar buik hoopte zij dat ik een jongetje zou zijn. Ik wist niet beter, werd al sinds ukkie van drie jaar, het moment van enige bewustwording, gebrainswasht dat niets goed was wat ik deed, dacht of voelde. Ik had geen weerbaarheid en zelfvertrouwen aangeleerd gekregen. Eerder vernietiging van wat ik wanhopig probeerde te ontwikkelen als kind.
Jarenlang ben ik gebukt gegaan onder chronische angstgevoelens, na langdurig narcistische mishandeling, zonder dat iemand dit aan de buitenkant aan mij zag. Ik had perfect geleerd om mijn angst te verbloemen, een poker face op te zetten, omdat ik geen enkel eigen gevoel mocht laten blijken en zelfs niet bang mocht zijn voor de narcist(en) in mijn leven. Zij wilden niet geconfronteerd worden met hun eigen kwaadaardige gedrag. Hierdoor durfde ik ook later in mijn leven mijn eigen gevoel niet meer bij anderen te laten zien.
Het kwam erop neer dat de narcisten in mijn leven mij als het ware verweten: “Wat doe je mij aan door te zijn wie je bent”. Ik was doodsbang voor mijzelf geworden, doodsbang voor mijn gevoelens en mijn acties. Doodsbang om in contact met anderen de dader te zijn, om iemand te bezwaren, om iemand te beschadigen (zoals de narcisten mij hadden doen geloven met hun projectie).
Totdat iemand tegen mij zei: “Jij bent je eigen schade. Jij beschadigt alleen jezelf”.
Een decennium lang leefde ik alleen. Ik kreeg steeds meer feedback over hoe lief ik was, nu ik uit mijn schulp durfde te kruipen.
Mijn echte ik, die heel diep verstopt lag onder dikke giftige lagen, had veel meer pit en lef dan het bange vogeltje dat narcisten van mij wilden maken. Ik was helemaal niet dat slechte mens dat mijn valse identiteit zwart kleurde. Ik werd sterker en positiever over mijzelf.
Alleen van binnen groeide tegelijkertijd ook de gevoelens van onderdanigheid en minderwaardigheid door, want eigenlijk mocht ik zo niet zijn. Hoe meer ik in gedrag mijzelf liet zien, des te meer werd ik van binnen steeds meer vermorzeld door het dader imiterende deel, zoals Iris Koops dit zo duidelijk beschrijft in haar tweede boek (hoofdstuk 3). Hierdoor kwam ik sterk en zelfverzekerd over aan de buitenkant, maar kon dit van binnen niet voelen. De strijd tussen deze twee kanten zorgde bij mij voor een grote innerlijke blokkade.
De impact van jarenlange mindfucken en gaslighting is groot. Veel mensen denken dat als je een destructief ‘thuis’ eenmaal verlaten hebt, je gewoon weer door kan leven. Wat velen niet zien is dat de mishandeling van binnen voortleeft. Verslaving, grenzeloosheid en een zeer negatief, destructief en minderwaardig zelfbeeld saboteerden de tweede twintig jaar van mijn leven.
Door de kracht van boosheid kon ik opnieuw leren om mij weerbaarder te voelen. Veel slachtoffers van misbruik hebben een gevaarlijke achterstand in assertiviteit. Ik zie narcisten te pas en te onpas boos worden. Zij denken het alleenrecht hierop te hebben.
Ik was nét op tijd om bij leven afscheid van moeder te nemen. Ze schreeuwde nog na: “IK ben een liefhebbende moeder ! “ en “Jij komt uit MIJN buik”. Ik was háár bezit. Ik had het recht niet om weg te gaan, afstand te nemen.
Na dat afscheid zijn er nog vele momenten geweest waarop ze heeft geprobeerd om mij terug te ‘lokken’. Ik vóelde de zuigkracht. Bij haar feestjes waarbij ze mij schaamteloos uitnodigde alsof er niets gebeurd was, bij het overlijden van mijn oom waarbij ik niet op de uitvaart kon zijn zonder haar te zien. Het ergste was dat ik niet eens bij de crematie van mijn zus kon zijn zonder weer in de tentakels van haar giftige armen te vallen. De verstikkende manier waarop dat was gegaan bij de dood van mijn vader, met wie zij op dat moment al lang niet meer getrouwd was.
Ze stal mijn leven. Ze heeft mijn jeugd gestolen, mijn kans op een gezonde relatie, mijn vermogen om kinderen te krijgen en groot te brengen, mijn relatie met mijn vader en mijn zus én het ontwikkelen van mijn eigen stem.
Mijn moeder heeft mijn leven gestolen, maar ik claim het terug. Ik blijf strijden. Strijden voor mijn eigen stem, strijden voor een leefbaar leven en strijden voor mijn herwonnen zelfvertrouwen waarmee ik de kracht vond om uit deze gevangenis te stappen.
lieve isoba
je bent een zeer krachtige vrouw met veel verdriet. zelf heb ik veel aan therapie gehad
je doet het goed. je hoeft niet meer te strijden. geniet van je eigen leven.
nicolle
Dank je Nicolle🙏
Heel herkenbaar, ik heb ook zo’n moeder….
Contact verbroken en inderdaad krassen op mijn ziel!
Ik heb gelukkig 🍀 wel kinderen en een lieve man en heb geleerd om naar mijn kinderen een andere moeder te zijn!
Mijn moeder wil ik nooit meer zien, dat is beter voor mijn geestelijke gezondheid en daar kies ik voor!
Dank Jolande. Krassen op mijn ziel.🙏
Ongelooflijk dat dit een moeder/ vrouw kan doen en dat dit gebeurt! Ik wens je heel veel liefde en kracht Zo knap dat je weg bent gegaan. Zo in en intriest dat je geen afscheid van je zus kon nemen! ❤️🍀❤️🍀❤️🍀❤️🍀❤️
Dank je Yvonne♥️
De beste wensen voor 2024 voor iedereen!
Alles in mij huilt om zoveel herkenning , maar ook dat het woorden heeft gekregen en bevestiging.
Als kind van 3 jaar ben ik me al bewust van moeders narcistische gedrag ,toen al.
Nu ( 71 jaar later) moet ik mezelf vaak recht in de ogen kijken en voelen dat ik niet de narcist ben, maar mijn moeder en ex man dat waren. Mijn oudste broer tackelde mij vorig jaar door te zeggen dat ik voor 200 % mijn moeder ben. Hij heeft alle contact verbroken. In mijn beleving begint zijn proces nu pas om het gedrag van moeder onder ogen te zien en dan ben ik ineens de boosdoener die alles verzonnen heeft.
Diep van binnen weet ik dat ik dat niet ben, maar toch dat akelige stemmetje steeds weer in mij dat ik niet deug, niet geboren had mogen worden en …dat zij ( mijn “vijanden” gelijk hebben etc.
Dank voor deze blog, Isabo! Deze blog maakt voor mij weer veel duidelijk!
Hearts voor jou ook Merel!
vreselijk vreselijk…geen woorden voor.
Zo herkenbaar ook voor mij.
Bij mij was het vader..
Héél veel sterkte lieverd!!
Steunend Sjanni x
Herkenbaar, vooral ook het gedeelte m.b.t. het huiselijk geweld. Ik ben er ook achter dat dit niet “zomaar” was zoals mijn narcistische moeder wel deed voorkomen in haar slachtofferrol. Verder ook een broer die niet zonder blowen kan en dan ikzelf die blijft knokken om mijn eigen leven te krijgen met mijn eigen kleine gezin. Mijn Noeder stal ook mijn jeugd en alle belangrijke momenten in de laatste 11 jaar heeft ze me ook ontnomen door de aandacht weer op haar te vestigen en ruzie te creëren. Maar ik blijf knokken voor mijn leven en m’n gezin.
yes we can Ilonka !
Ze stal mijn leven…. Dat is heel herkenbaar.
Blijf vechten, je bent het waard!
♥️
ook herkenbaar. Dank voor je verhaal Isabo, ik ben er stil van. Heel veel sterkte, alsnog: jouw leven!
Dankjewel Wilma ! Jij ook!
na 60 jaar kom ik ook tot het besef dat door mijn moeder veel schade is aangebracht doorheen mijn leven nadat ik besefte dat ze een narcist is vallen er dingen op zijn plaats het blijft moeilijk om afstand te nemen van je moeder maar ik moet nu voor mezelf opkomen
Heel goed Hilde!
Wat mooi hoe je dat kunt beschrijven. En hoe sterk ook dat het je lukt om steeds verder uit te zoomen en het totale destructieve plaatje te zien en de gevolgen voor jou te begrijpen
Maar ook je talenten, je ongelofelijke veerkracht. Je beschrijft zo mooi hoe je je verdwenen zelf weer terugvindt. Een inspiratie voor anderen kunt zijn.
Dank je wel voor het delen.
Take care,
SummerMoon
Wat lief Summermoon ! Dankjewel x
De gastcolumn van Isabo zou het mijne geweest kunnen zijn.
Ik kan het kopiëren en aan mijn broers en zusters sturen omdat ze me niet willen geloven en wel degelijk weten dat ik gelijk heb. Ze willen de buitenkant van de familie schoon houden en ik mag die niet bekladden. Maar het gaat mij om de waarheid die ons vrij kan maken. Mij , het zwarte schaap, is dat na een lang moeilijk leven gelukt.
Dit proces is onzichtbaar en doet mensen gek worden, drijft tot suïcide.
Ik zet mij niet af en beschuldig mijn moeder niet, ze wist niet beter en was een erg ongelukkige vrouw die veel werk had aan het schoonhouden van de buitenkant. Mijn vader kon haar niet aan en had, net als moeder een narcistische aanleg. Hun huwelijk was zonder liefde maar de kerk was hun houvast. Er klopte niets van maar als kinderen volg je je ouders.
Ik zie nu dat dit patroon geslachten-lang zijn werk deed. Pas in de jaren 60 begon de bewustwording met alle ups en downs van toen.
Mijn moeder had twee gezichten en ik was haar pispaal. Ik hoor haar nog: kreng, serpent, je verpest mijn leven! Ik was 8 jaar en wilde doodgaan voor haar geluk.
Nu ben ik 80 en een gelukkige vrouw die niet achterom moet kijken…. een ravage.
Nu geloof ik mijzelf en ben blij met mezelf.
Mijn leven was heel erg verdrietig. Maar nu ben ik eindelijk die ik zijn moet: een open eerlijk mens die na een zware leerschool haar leven kan beleven. Ik ben gelovig en dat bleef ik trouw en redde mijn leven. In mensen geen enkel vertrouwen en eenzaam. Zo was mijn weg en kostte mij mijn dromen en verlangen.
Ik wist niet wie ik was en snakte naar liefde. Maar die was ik niet waard en wees dat af omdat Liefde erg onbetrouwbaar was en uit op eigengewin. Ik was intelligent en artistiek getalenteerd maar achtte het niets waard omdat ik niets waard was. Ik was geestig en dat werd altijd zelfspot en dubbelzinnig . Men begreep mij niet en mocht mij niet begrijpen. Gecamoufleerde angst.
Het was puur overleven. Begreep niet wat liefde was, maar nu wel : het enig ware dat niet kapot kan en eeuwig leven heeft.
Mijn geslaagde broers en zussen houden de boel nog steeds netjes door af te dekken en mondje dicht. Erg gesloten maar ik hoef niets meer te verbergen.
Wij praten nooit over onze gevoelens en mij wordt de mond gesnoerd: doe niet zo moeilijk laten we het leuk houden. We hebben het niet leuk en nauwelijks contact. We praten nooit over onze vader en moeder. Ik heb medelijden met ze! Ik voel gelukkig wel liefde voor mijn familie, hoewel ik alles aan ze miste wat ik graag zou beleven: warmte hartelijkheid interesse en troost. Het was er niet, altijd afstand en kou. Wel goede bedoelingen. Maar ik wilde niet breken en wilde niemand verloochenen. Ik ben één van hen met dezelfde ouders.
Ik realiseer me dat ik wel verborgen pijn aan de familie heb beschreven maar niet om ze te belasten. We zijn van dezelfde lap.
Wat krachtig Frederika!
Dank je wel Frederika!
Op het sterfbed van mijn narcistische moeder ( in 2000)heb ik haar verteld dat ik mijn hele leven van haar heb gehouden, ik snakte naar haar liefde en kreeg het niet.
Ze werd toen zo kwaad dat ze mij naar de keel vloog en zei” je bent een rotmeid, je hebt niets goed gedaan in je leven; mij werd weer de mond gesnoerd, letterlijk en figuurlijk.
Daarna ben ik uit haar ziekenhuiskamer weggegaan, mijn ontmoeting met haar opgeschreven en later bij haar neergelegd voor broers en zussen en…..niemand geloofde mij.
Toch blijft het je familie. Ik heb wel contact met hen, op 1 broer na (sinds vorig jaar, zijn keuze) , maar mijn verhaal mag ik niet vertellen.
Toch ga ik door met leven vanuit geloof. Het gaat me goed, ik kan zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb mezelf, net als jij, teruggevonden en weet dat ik geen narcist ben. Ik mag veel voor anderen betekenen. Ik heb lief en mag er zijn.
Ik las dat jij ook steun aan je geloof hebt en dat doet me goed.
Na een ellendige jeugd en huwelijk ( 2 narcisten) ben ik vrij en leef mijn leven. Door tegen mijn moeder te zeggen dat ik wel van haar heb gehouden ( dus wel liefde ken) , heb ik mezelf bevrijd. Niet meer achterom kijken lukt me nog niet goed, daar mijn ex de kinderen heeft gehersenspoeld en zij niets meer met mij te maken willen hebben. Daardoor mag ik de kleinkinderen ook niet meer zien. Dit duurt nu al 11 jaar.
Ik ben 74 jaar en 24 jaar gescheiden. Ga met God! Liefs!
Merel
wow, Dankjewel Frederica, hoe herkenbaar is dit!
prachtig beschreven, mijn zuje overleed 2 jaar geleden, vreselijk dat de kans haar te bereiken er niet meer is. Stockholm syndroom.
Exact wat je verteld overkwam mij ook, Heel moeilijk om vanuit die plek je leven vorm te geven, zo te lezen lukt jou dat!!!!
In mijn ziel is er altijd de donkerte die op de loer ligt, maar door de steun en richting van die Ene red ik het toch en kan ook genieten.
Dank je voor jou verhaal.
Hi Hester, Is jouw zus ook overleden aan de gevolgen van Trauma?
ja, dat denk ik wel, ze was de golden child, mijn moeder wisselde die rol met mij, allebij zwart schaap en golden child.
moeder heeft ervoor gezorgd dat wij altijd strijd hadden.
je kent dat gedrag ongetwijfeld.
mijn zusje kon geen afscheid van mij nemen, ze kon niet tegen de spanning, ik heb mijn moeder al 5 jaar niet meer gezien.
hoe het ook zij, slechtheid bestaat, dat weet ik nu.this
Dat is nieuw voor mij: dat moeder golden child en zwarte schaap afwisselt. Zou in mijn geval op latere leeftijd hebben kunnen spelen: Ik was keurig en aan het werk, zus was gedegradeerd.
Wat bedoel je met dat je zus geen afscheid kon nemen?
Erg raak geschreven en zeer herkenbaar!
Mensen die dit niet hebben meegemaakt, kun je het nauwelijks uitleggen wat zo’n moeder voor de rest van je leven betekent, ook al zie je haar niet meer. Ze blijft voor altijd binnenin je zitten. Onze taak is onszelf te bevrijden en zoveel mogelijk los te komen uit onze innerlijke gevangenis.
Zeker dát Simone!
Ja, zo gaat dat dan.
Wat heb je ontzettend mooi en helder beschreven hoe het allemaal in zijn werk gaat; wat er gebeurt en vooral wat de consequenties zijn.
Chapeau Isabo!
En wat dacht je; een CC-tje naar alle GGZ instellingen van Nederland?
Dankjewel Vroefje. En wat een goede tip!
Ik herken bijna alles. Mijn moeder schreeuwde nooit, behalve die ene keer: “IK BEN EEN GOEDE MOEDER!” Ze zei dat God mij aan haar had gegeven. Zeg maar gewoon ‘als bezit’. Nu weet ik dat God mij aan haar gaf met de opdracht dat zij mij moest liefhebben en dat zij dat niet deed. In dit licht wordt mijn relatie met God ook hersteld. Ik kwam op latere leeftijd tot geloof en ik denk dat mijn geloofsbeleving door de psychische mishandelingen ook deels vergiftigd is. Psychisch geweld en mishandeling is strafbaar volgens God, is mijn laatste ontdekking. Het staat in Mattheus vijf, het begin van de Bergrede dat gaat over moord. Mijn moeder bedreigde mij met de dood.
Karaktermoord is ook moorden.
Mijn moeder liet me als baby huilen in de wieg. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis heeft ze mij mondjesmaat verteld. Ik was bijna dood geweest. Ik heb twee dromen gehad over die baby en heb het gevoel dat ik alles, zelfs tot op dat punt, verwerk.
Verder ben ik bestolen van mijn vermogen een partner te kiezen die bij mij past en heb ik nooit een betaald werkzaam leven gehad. Levenslang in de bijstand. Ik ben ook bestolen van veel geld. Geld is macht en die macht heeft ze ook gebruikt. Ik zit in de bijstand. Ik ben vervreemd van het normale leven, want ze zit tot op de dag van vandaag achter mij aan om mij te kwellen. Met geld. Omdat ik sterker ben, ben ik aan het winnen, maar ik had deze toestanden liever niet gehad.
Alles wat jij schrijft lijkt veel op mijn levensverhaal. Dat deze maatschappij dit oeroude kwaad ‘narcistisch geweld’ nog niet duidelijk op de kaart heeft, verbaasd me steeds meer.
Hi Susan, wat heftig wat jou al vanaf baby is overkomen ! Sterk dat je je geloof weer hebt hervonden. En ook dat je sterker groeit! Mattheus 5 helpt je daar bij. Woede heeft een positieve kant om vrij te breken.
Heel herkenbaar. Mijn eigen verhaal staat beschreven in het vorig jaar verschenen boekje ‘Bijna in haar gekte verzopen’. Ook mijn twee dochters hebben daaraan meegewerkt.
Ik wens je veel sterkte, goeds en wijsheid 😊
Huibert
Hallo Huibert,
wat mooi dat je over dit onderwerp een boekje hebt uitgebracht. Mijn levensverhaal ligt geschreven , al jaren, op de boekenplank. Durf het niet uit te geven, ben bang dat “de wereld” het niet zal begrijpen en contacten zal verslechteren.
Alleen zij die hier mee te maken hebben, zullen het snappen. Voor hen zou ik het moeten uitgeven, maar…..
Gelukkig staat narcisme al aardig goed op de kaart ( mede door ” Het Verdwenen Zelf”) en horen steeds meer mensen hierover.
Groet!
Merel ( 74)
Ik zie jouw boek op internet, wat goed. Daar ga ik mij in verdiepen.
zoveel geblokkeerde levensverwachtingen ,hoeveel leed ,hoeveel traumas ,lk durf de mensen die het meemaken of meegemaakt hebben bijna niet te benaderen ,omdat onherstelbaar leed te groot is ,voor allen die het ondergaan hebben ,of er dagelijks slachtoffer van zijn ,mijn mededogen
Paul.
Dankjewel voor dit stuk Isabo, herkenning al om, elk woord. Helaas belandde ik voortdurend in lange slopende narcistische relaties. Mijn vader leerde me sterk te zijn, dat sterk zijn hield in alles van mijn moeder moeten slikken, niet vechten, wat ik wel deed. Mijn arme moeder werd depressief van haar rebelse dochters. Ik was te heftig voor haar. In mijn relaties dimde ik juist die felheid. Net als jij was en ben ik pittig, levendig, verbaal snel en sterk. Dat moest gesnoeid en gesnoerd. Een timide, verlegen kind leek ik, maar ik brandde vanbinnen door, ik mocht mijn energie er niet uitgooien. Daardoor kreeg ik soms hysterische woede aanvallen., zie je wel ik was gek, een borderliner en een narcist die vertelt jou dat met een enorme walging op het gezicht. Nee ik werd tot waanzin gedreven.
Gelukkig maar dat je je pit weer vindt, dat doe ik ook. Ik vind het fijn om niet meer te hoeven pleasen, ik misschien niet door iedereen lief leuk en zoet gevonden wordt. Mijn leven is schoner, ik heb geen toxische mensen meer in mijn omgeving daardoor. Ik laat me niks meer zomaar vertellen, das voor sommigen lastig geweest, die willen niet meer met mij omgaan, mooi. Ik ook niet met hen. Spaarzaam zijn voelt goed, ik geef en ontvang, kan nu echte vriendschap en samenwerking diep waarderen. Ik ben nog altijd erg gevoelig voor afwijzing, iemands toon.
Maar ik check nu of ik echt wel zo afgewezen word, of getriggerd ben. En dan beseffen dat ik niet kapot ga, soms is er tegenslag, soms doet iemand lullig, maar ik hoef niet almaar stuk te gaan daarop. Die gevoelens zitten heel diep erin gekerfd, maar ik ben op weg. Met littekens en al.
Erg bedankt voor je woorden en alle goeds!
Mariz, wat sterk ! Gestopt met pleasen en toxische mensen. Jouw energie die er mag zijn. Niet meer stuk gaan op iemands negatieve toon en je niks meer zomaar laten zeggen.
Bedankt voor jouw krachtige reactie !
Bedankt Isabo om jouw verhaal te delen
… ik moet mezelf nog gaan geloven als ik al jullie levensverhalen hier lees en via de boeken van Iris Koops …
jullie beschrijvingen die als mallen zijn waaruit de slachtoffers worden gegoten, het gevoel een gedaante geven
de verhalen waarmee niemand te koop loopt, die niemand vertelt en niemand erkent als je ze vertelt, het complete isolement dat daardoor ontstaat, het ronddwalen ..
… ik moet het echt gaan geloven dat mijn gevoel/verhaal geen fantasie is, niet kinderachtig of te petieterig en de moeite niet om te bestaan
ik zie telkens zoveel gelijkenis in de verhalen, jullie vertellingen zijn als kleine openbaringen
het ontwaken uit die waanzin is op straffe van .. je leven en brengt dus enorm veel angst te weeg, zo ben ik al dikwijls gestorven en weer verrezen, zomaar tussendoor, niemand vind dat erg, enkel mijn eigen fout, want wat een probleemzoeker en mislukkeling ben ik toch???!!
nu dus mezelf geloven, dankzij jullie, daar ben ik mee bezig, de verbinding met mezelf te herstellen
gegroet
Wat goed Agaat! Dat je ontwaakt bent uit die waanzin! Geloof in jezelf.
Hoi dappere vechters ,
Ik ben erachter gekomen door heel veel lezen en onderzoek dat veel van ons niet echt gezond ‘gehecht’ zijn.
Het kan generaties doorgaan.
Wanneer de ouders die ook verborgen trauma hebben hun leegte met jou als kind opvullen ontstaat mogelijk een valse hechting waar wij pas op Hoge leeftijd achter komen.
Wanneer ‘het kind’ voor het vierde levensjaar geen gezonde band heeft ervaren ben je als hulpverlener al te laat en is de kans heel groot dat het kind verkeerde keuzes maakt de rest van zijn of haar Leven.
Het gebeurt en we kunnen er weinig mee.
DE narcist veroorzaakt schade onzichtbaar voor de buitenwereld terwijl je als kind AL weet en voelt dat er iets niet klopt…maar wat….
DE voedingsbodem voor narcisme wordt door onze telefoons en media daarna alleen maar groter…(selfies)
Dat door deze site we allemaal bewuster worden van de oorzaak van ons lijden is bewonderingswaardig en red levens.
Rob
Exact ook mijn verhaal,
Mijn moeder was een verborgen narcist. Iedereen buiten het gezin vonden haar zo’n hartelijke lieve vrouw, terwijl ze thuis een duivel was.. Ik ben er helaas te laat achter gekomen.. Wat mij intens grote psychische en lichamelijk klachten heeft gegeven, ben nu 44,maar voel mij soms nog een kind, omdat ik nooit kind heb kunnen zijn. Ik heb ook geen kinderen omdat ik dacht dat ik geen goede moeder zou zijn, en mijn zelfbeekd was zo laag dat ik mijn kind geen lelijke moeder gunde.. Zo erg hebben ze het gemaakt, Bij de dokter zeggen dat ik thuis de boel teroriseerde, stond ik de computer van mijn huisarts in mijn dossier, haat opmerkingen, je bang en extreem onzeker maken.. Dat de buurvrouw had gezegd of ik wel geen borderline had. Het was een hel en ben echt beschadigd voor mij leven Mijn moeder is overleden, maar mijn broer is nog erger..Alle contact verbroken, en therapie en veel lezen over narcisme en begin ik eindelijk in te zien dat er niks mis is met mij, maar met hun.. En het begint nu wat bevrijdend te voelen..
Sterkte,
Lieve groet Jolanda.