Dit is een gastcolumn van Mirjam
Ook op lange termijn merk ik nog dagelijks de gevolgen van twintig jaar lang leven in een huwelijk vol spanning gefundeerd op zijn waarheid. Twee jaar geleden heb ik mijn huwelijk beëindigd en leef ik met mijn drie kinderen in vrijheid. Het is geweldig om elke dag weer te voelen en te ervaren dat ik vrij ben, mezelf mag zijn en mijn eigen gezonde beslissingen mag nemen. Het leven is van ons en niet langer alleen van hem. Want met hem leven is een leven zonder echte liefde en respect. Zonder hem leven geeft rust en ontspanning.
En toch…
Merk ik hoe moeilijk ik het nog steeds vind om ruimte voor mezelf te creëren, lief voor mijzelf te zijn en naar mijn grenzen te luisteren. Alsof hij er nog steeds is en toe doet. Ik wil dat niet, maar het lukt me maar niet om daar echt los van te komen. Het blijft zo moeilijk om lief en respectvol met mezelf om te gaan, al weet ik dat het mag en ik het waard ben. Praktisch gezien kan ik het ook, maar diep van binnen zit een angel die ik maar niet weg kan krijgen, ondanks alle rationele en praktische handvatten.
Het zit te diep van binnen. Mijn grenzen deden er immers niet toe. Hij had mij niet lief en had geen respect voor mijn zijn en mijn grenzen.
Ik weet het, maar voel mijzelf niet (ge-)heel(-d).
Het doet nog steeds zeer, steeds weer te voelen dat ik er niet toe deed. Elke grens die ik stelde, overschreed hij met verve. Het gaat niet om het niet aangeven van grenzen (dat ligt bij mij en dat kan ik), maar het ontkennen van mijn grenzen door hem. Dat gaat verder dan ze niet willen zien. Nee, mijn grenzen deden er niet toe, had hij geen boodschap aan en geen respect voor. Voor mijn gevoel vertrapte hij ze voor mijn ogen.
De veelvuldige overschrijdingen van de universele wetten van liefde en respect (zo mooi geformuleerd in deze blog) zijn diep beschadigend. Onzichtbaar en amper in woorden te vatten. Helaas wel voelbaar, bij mij althans. Want de pijn zit diep in mij.
Ik hoop dat degene die dit ook zo ervaren mogen weten en voelen dat het ernstige gevolgen zijn van de emotionele mishandeling die hen is aangedaan. Dat het niet aan jou ligt, maar aan de gevolgen van wat jou is aangedaan. Jij bent liefde en respect waard, sterker nog je hebt er recht op! En het is je ontnomen. Dat is pure mishandeling: niet krijgen waar elk mens recht op heeft. Ieder mens, altijd en overal, liefde en respect. Grondbeginselen van ieders bestaan!
Daarom wens ik alle slachtoffers alle liefde en respect toe waar je recht op hebt. Gewoon omdat je mens bent en je dat recht hebt. Liefde en respect maken je emotioneel gezond, bij tekort daaraan raak je beschadigd in je diepste zijn.
Mirjam
18 reacties op “Het ontkennen van mijn grenzen”
Prachtig geformuleerd! En diep respect voor je ontworsteling uit dit afschuwelijke helaas herkenbare web. Het gaat je/ons lukken hieruit te komen! Ik gun jou en je kinderen alle hoop, rust en vrede van een gezonde wereld waar het normaal is om met liefde en respect elkaar om te gaan!
Herkenbaar……
Ik had een “relatie” van 21 jaar en alles was bij de scheiding mijn schuld? 18 jaar heb ik gepiekerd, wat ik dan toch fout had gedaan. Ik was een boek aan het schrijven: “Achter mijn lach, zitten verborgen tranen,” maar ik ben gestopt. Alles kwam weer terug en ik ging er wederom onderdoor! In Januari 2015 wist ik het. Ze is, was, een narcist met psychopatische kenmerken. Het was een bevrijding voor me. In december 2015 nog een gesprek gehad met een therapeute uit het netwerk en die bevestigde, wat ik dacht. Ik kan het nu langzaam een plaats geven. Ik heb ondertussen al iemand kunnen helpen, die met een gelijksoortige problemathiek zat.
“Het verdwenen zelf” heeft mij veel steun gegeven en ik lees nog regelmatig in het boek.
Bedankt.
Machtig!
Weten dat je ergens ‘recht’ op hebt en het niet krijgen…Ik kan me bij elke boosheid die ik voel toch schuldig voelen. Alsof mijn boosheid er niet mag zijn. Nooit excuses krijgen, hardop huilen en niet getroost worden….allemaal dingen die je zo vormen en die ik normaal ging vinden. Zo lastig idd om mezelf zichtbaar te laten zijn en grenzen te stellen.
En me nu verdedigen en me een schuldgevoel laten aanpraten omdat ik niet mag roepen dat hij een N is. Ik ben wel slachtoffer en ondervind daar elke dag de gevolgen van. Het een is niet ontstaan door het ander…Ik stel daarin mijn grens en neem een risico maar erken hiermee mezelf en dat neemt niemand me meer af.
Hardop huilen en hevig snikken: “kom, lieverd, je bent weer maar eens hysterisch, ik zal de huisarts bellen om je een kalmeringsspuit te geven!” Ik kon dat nooit laten gebeuren, de baby’ s waren 3, 2 en 1 jaar oud: ik mocht en kon niet uitvallen voor hen, ik moest ze beschermen!
Hoi Mirjam,
Ja dat herken ik helemaal. Ik worstel ook nog met regelmaat met mijn grenzen. Ik weet ze best, daar ligt het niet aan, maar het rekening houden met anderen zit net zo diep, zij het dieper, dan mijn grenzen aangeven.
Vaak vraag ik nog bevestiging aan mijn man of aan mijn kinderen of ik kijk rond in mijn omgeving hoe anderen dat doen.
Mijn inmiddels volwassen kinderen geven duidelijk hun grenzen aan en dat vind ik fijn om te merken. Dat is voor mij een bevestiging dat ze wat dat betreft mijn onzekerheden en twijfel niet hebben overgenomen gelukkig.
Zeer herkenbaar . Ik leef nu in vrijheid, kan weer ademen , de vampier van me afgegooid .
Lieve Mirjam, we kunnen elkaar een hand geven. Ook in mijn geval bijna 20 jaren, daarna 9 jaar stalking wat nu nog altijd bezig is. Zoals met zoveel andere is er een sjabloon of de verhalen te leggen en is het ene verhaal een bijna blauwdruk van het andere verhaal. Wat mij heeft geholpen is de realisatie dat je het als slachtoffer (lastig woord nog altijd) absoluut niet persoonlijk hoeft te nemen. Nooit. Jij was het maar het had een willekeurige persoon kunnen zijn, zolang het maar iemand is met een redelijk emphatisch vermogen en veel verantwoordelijkheidsgevoel, zachtaardig, hulpvaardig enz. Het niet aan kunnen geven van grenzen onstaat gaandeweg, in de meeste gevallen denk ik, door het (zinloos want die volgen toch wel) proberen te voorkomen van de angstaanjagende narcistische woedeaanvallen. Ook het schuldgevoel en de schaamte, het is niet nodig. De valstrikken van de Narp zijn onuitputtelijk, ondoorzichtig en ondoorgrondelijk en de besten lopen in de val.
Hallo,
zeer herkenbaar om te lezen. Ondervind na 3 jaar nog steeds de gevolgen van mijn relatie met mijn ex. Ik zal ook aan hem verbonden blijven voor altijd aangezien we samen een kind hebben. Nog vrij klein. Het is zeer lastig hier een weg in te vinden. Aangezien ik niets kan aangeven. Als ik iets aangeef doet mijn ex juist het tegenovergestelde. Of er wordt niet geluisterd na hetgeen ik aangeef. Wordt over me heen gepraat of gezegd dat ik het verkeerd heb. De kleine geeft bepaalde sigalen aan deze worden weggestreept met loyaliteit conflict. Maar dit zegt niets in ogen van ex. Daarin blijft er vanuit andere kant gehamert worden over uitbreiding en vakanties. En de signalen die bv aangegeven worden worden genegeerd. Heeft iemand tips duidelijker mijn grens aan te geven. Hoe hiermee om te gaan.
Therapie helpt maar even. Durf nog altijd niet te varen op mijn eigen gevoel. Andere heb ik nodig om mij te zeggen hoe of wat. Terwijl ik altijd heel goed wist wat ik wilde en vond.
Beste Pip,
Het is enorm lastig aan te geven wat je grenzen zijn. Kenmerkend voor mensen met narcisme is dat ze over grenzen gaan. Alles draait om hem. En wat jij vindt of voelt dat betekent niets, maakt geen indruk. Het enige wat het bij hem oproept is tegengas. Dus hij wil het net anders en wel op zijn eigen manier. Het is lastig om hierin een weg te vinden. Met de juiste hulp voor jou, kun je dit zeker onderzoeken en hier sterker in worden.
Via de website kun je de coaching informatie aanvragen. Het zal je zeker verder brengen. Wij zijn gespecialiseerd in het onderwerp en dus o.a. goed op de hoogte van diverse manipulaties. Hierdoor kun je blijvend sterker worden.
Sterkte,
Susan Veenstra
Herkenbaar , momenteel nog verwikkeld in een vechtscheiding waarin heel voelbaar is wat voor een schade er onzichtbaar aanwezig is voor mij en ook mijn kinderen
Bizar hoe het loopt , bevrijdend om erop te gaan vertrouwen dat er ook voor ons een nieuwe toekomst in het vooruitzicht is
Wat een herkenning , heb ook het gevoel dat ik niet voor hem besta. We zijn al gescheiden
maar er zijn dingen die we nog samen zouden moeten regelen, ik word overal buiten gehouden. Iedere keer weer het gevoel krijgen dat ik dom ben. Gelukkig dat ik door het boek van Iris en deze site voel dat ik sterker wordt. En voel me ook gesteund door hier te lezen dat ik niet de enige ben. Kan alleen nog niet teveel details vertellen omdat ik soms het idee heb dat hij hier ook dingen leest.
Zo herkenbaar , ik zit hier te bleiten terwijl ik dit lees , voel me schuldig omdat ik er nog sta wanneer hij ‘iets nodig heeft , ik spring ,ben lief , de scheiding moet nog ingezet worden , hij heeft al een nieuw slachtoffer die heel trots vertelde dat ze een relatie hebben ,in het huis waar ik 10 jaar heb gewoond en geleefd met hem, ze weet niet waar ze aan begint , ik ben zijn 2 de vrouw , waarom blijf ik mij zo rot voelen en twijfelen over alles , afwachtend wat hij gaat doet , op mijn hoede , niet gemakkellijk, sterkte,aan iedereen in de situatie
Nu bijna 3 jaar weg na een relatie van 30 jaar. Mijn leven aardig op de rit. Geen contact met de N. Lieve vriendinnen, familie en een lieve (niet te geloven) nieuwe vriend. Verschijnt zo af en toe de N. in mijn droom. Het zijn nare dromen en ik herinner ze mij altijd. Maar wat mij het meest triggert is een man, die op tv vertelt dat hij in Afrika is gekidnapt en dagen een geweer op zijn hoofd heeft gehad. Een film waarin in een kapitein door Somalische piraten wordt ontvoerd en ook dagenlang wordt bedreigd met wapens en woorden. Ik herken dat gevoel zo goed, dat ik er nog dagen van slag van ben. Het zal slijten, maar over gaat het nooit.
Zo herkenbaar. Ben sinds vorig jaar pasen aan het twijfelen om te scheiden. Ondertussen ben ik 4 weken ziek thuis omwille van begin van een burn out, jongste dochter van 8 heeft woede aanvallen en neigt naar hyperventilatie. De oudste dochter van 12 keert zich meer en meer in zichzelf. Vandaag ben ik beginnen lezen op deze en andere sites en mijn besluit staat vast. De kinderen en ik moeten asap uit deze situatie gehaald worden voor er onherstelbare schade wordt aangericht. Wij hebben alle 3 recht op een leven, liefde en respect. Als hij ons dat niet geeft, pech voor hem.
Heel erg herkenbaar…grenzen aangeven, lief voor mezelf zijn nu 2 jaar weg bij hem heeft diepe diepe sporen achtergelaten…mijn grens deed er niet toe…ik laat mijn puberkind mijn grenzen overschrijden inmiddels hulp daarvoor..therapie voor ERS emoties reguleren want ik sta bij t minste geringste op tilt of ik wordt heel boos of zak in elkaar “niks waard” gevoel… En dat allemaal voor een leeg vat waarmee ik dacht een toekomst op te bouwen..
Jeetje , ik was hier op gewezen door een Facebook vriendin het voelt al thuis komen. bij de ggz krijg ik geen gehoor helaas bij mijn huisarts ook niet de physoloog van de praktijk vroeg mij laast hie gaar het met je ?zwaar waardeloos zei ik toen weet je wat hij zei mooi !!!! Stom verbaasd keek ik hem aan en vroeg om uit leg tja zei ‘je bent veel te eigenwijs als je dit nog steeds niet door heb Miriam’. Ik heb zo geleden zoveel pijn ondragelijk veel nu zoek nog typ ik met tranen ik mijn ogen .wat deze man mij allemaal heeft aan gedaan !