De stilte omarmen

Dit is een gastcolumn van Moniek

Stilte is goud waard…

Stilte is goud waard, tenzij de ander een narcist is. In dat geval kan de stilte als een bedreiging voelen. Het is iets wat ik door de loop der jaren heen volop heb mogen ervaren. In mijn jeugd was mijn vader vaak de zwijgende norse man. Hij voerde de spanning op wanneer hij snuivend door het huis heen liep naar mijn kamer toe. Dan barstte de bom en gaf hij mij in stilte een pak rammel. Mijn gesnik doorbrak de stilte. Ik durfde niet hard te huilen want dan werden de klappen harder. Mijn vader was een openlijke narcist. Ik leerde dat stilte een vijand van mij was. Het had iets beklemmends. Lees verder “De stilte omarmen”

Narcistische moeder ontmaskerd

Dit is een gastcolumn van Jasmijn

Binnen de langdurige invloedssfeer van narcistische en dominante mensen kwam ik steeds dieper in een existentiële crisis terecht, omdat ik zo werd uitgedaagd in mijn geloof in de wereld en de mensheid, dat ik het op een gegeven moment echt niet meer wist. Ik liet binnen alle leefgebieden over me heen lopen (gezin, werk, relaties etc) en accepteerde respectloos gedrag omdat ik moe gestreden was en het vast verdiend had. De ander (moeder o.a.) had immers geen psychische hulp nodig, ik was degene met de gebruiksaanwijzing.

Lees verder “Narcistische moeder ontmaskerd”

Positief gesprek met Tweede Kamerleden

Enkele weken geleden hebben Iris Koops en ik een mooi gesprek gehad met Tweede Kamerleden Kirsten van den Hul (PvdA) en Nevin Özütok (Groen Links) en hun fractiemedewerkers. Ze luisterden aandachtig naar wat we hen wilden vertellen en stelden relevante vragen over de zaken waar slachtoffers tegenaan lopen. Eerder hebben we een blog geschreven over de vragen die zij aan de regering hebben gesteld over de aanpak van psychische mishandeling, en dat ze nu gesprekken voeren met ervaringsdeskundigen en experts, waaronder het Verdwenen Zelf.

Lees verder “Positief gesprek met Tweede Kamerleden”

Zorgmijder of zorgzoeker

Dit is een gastcolumn van Moniek

Een situatie die opeens verandert

Mijn huwelijk met mijn narcistische ex man duurde tientallen jaren. Het was een zeer lastige tijd en ik had het gevoel dat ik er grotendeels alleen voor stond. Mijn familie had geen idee wat zich achter onze voordeur afspeelde. Daarbij kwam kijken dat ik geen idee had wat er nou normaal was in een huwelijk en wat niet. Ik liep rond met mijn emoties en mijn kapotgeslagen persoonlijkheid tot ik met een hardnekkige kuch bij mijn huisarts belandde. Deze kwam tot de schokkende conclusie dat mijn hart er slecht aan toe was. Ze stuurde me door naar de cardioloog en ik belandde in de medische molen. Lees verder “Zorgmijder of zorgzoeker”

Steun het Verdwenen Zelf bij de actie Warm Hart!

Ons bereikte afgelopen week een hartverwarmend initiatief. Een zeer betrokken slachtoffer, Marianne, heeft het Verdwenen Zelf aangemeld voor de actie Warm Hart van de KRO-NCRV. Wil je helpen ons aanbod bereikbaar te houden voor slachtoffers die het niet breed hebben? Meer voorlichting aan slachtoffers én deskundigheidsbevordering voor professionals? Breng dan je stem uit!

Lees verder “Steun het Verdwenen Zelf bij de actie Warm Hart!”

Durf te dromen

Dit is een gastcolumn van Moniek

Als je leven een nachtmerrie is geworden

Als er een ding is wat met je gebeurt in een relatie met een narcist is het wel dat je dromen worden geroofd. Denk maar eens terug aan de dromen en wensen die je eventueel had in je kindertijd, in je studententijd, in die jaren dat je jouw persoonlijkheid begon te ontwikkelen. Wat wilde je later worden, wat was jouw droombaan? Feit is dat in een relatie met een narcist jouw dromen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hij of zij gaat er met jouw toekomstvisie vandoor en hij maakt er ofwel zijn toekomst ofwel iets belachelijks van waarvoor jij jezelf schaamt. Mijn leven was een nachtmerrie geworden, en ik leek er niets tegen te kunnen doen.
Lees verder “Durf te dromen”

Ik heb alleen maar een mama gewild

Dit is een gastcolumn van Pierrot

Deze brief heb ik recent van me af geschreven toen alle puzzelstukjes samen kwamen :


Moeder

Hoe kan je afscheid nemen van wat je nooit hebt gehad?
Je bent oud nu, weldra zal je gaan. Ik zou je mama moeten noemen, maar het lukt me niet.

Op mijn 7 jaar zei je het al: “ik zal je nooit iets gunnen wat ik zelf niet heb gehad”. En je hebt je aan je belofte gehouden.
Op mijn 12de noemde je me voluit een ‘hoer’ toen bleek dat ik me in de turnles schaamde voor mijn ondergoed en een behaatje wou net als de rest van de klas. Je vond het gemeen, ik moest het onmiddellijk terugbrengen. Ik mocht er niet bij horen want dat had jij ook nooit gedaan.

En zo ging het dagelijks door.

Lees verder “Ik heb alleen maar een mama gewild”

Hoe is het om met een slachtoffer van narcistisch geweld samen te leven? (2)

Dit is het tweede deel van een gastcolumn van Jan. Het eerste deel hebben we eerder gepubliceerd

Dankzij een advies van haar therapeut, een van de vele hulptroepen die, laat ik haar Roos noemen, Roos om zich heen moest verzamelen om aan een door narcisten gedomineerd leven te ontsnappen, met mijn huidige partner in contact gekomen.

Haar therapeut maakte zich ernstig zorgen om haar sociale situatie en had tegen Roos gezegd: ”Je kunt wel eten en drinken om in leven te blijven, maar je hebt ook verbinding nodig, contact met ‘gezonde mensen’ om in leven te blijven.” Haar ex had namelijk zowat haar heel vriendenkring tegen Roos opgezet. Dit is iets waar ik nu van begrijp dat dat veel vaker voorkomt.

Lees verder “Hoe is het om met een slachtoffer van narcistisch geweld samen te leven? (2)”

Worstelen

Dit is een fragment uit een boek van Denise

Ik worstel. Op professioneel niveau. Niet als zo’n naakte rolmops met een touw tussen zijn bips. Nee. Ik worstel met mezelf en mijn identiteit. Soms gaat het er hard aan toe in de ring. Soms wat soft. Maar er wordt altijd geworsteld. Geworsteld met oude patronen en realiteiten en nieuwe mogelijkheden en dimensies. Star Trek is er niets bij. Star Wars overigens ook niet.

Het is als worstelaar zo verdomde lastig om een nieuwe, eigen identiteit te ontwikkelen als er eerder nooit een EIGEN identiteit heeft bestaan buiten de worstelring. Van jongs af aan stond het blijkbaar op mijn voorhoofd te lezen: “Doe me pijn! Gebruik me! Pak me! Ik ben een deurmat!” Er werd gretig door mijn omgeving gebruik van gemaakt, terwijl ik worstelde. Toen nog amateuristisch, met een kinderlijk enthousiasme. Maar keer op keer bevond ik mij in de hoek van de ring en was ik in de ban van de ring. Hoe kon ik zorgen dat ik liefde kreeg? Dat ik werd gewaardeerd buiten mijn capaciteiten als deurmat en worstelaar? Dat ik zou krijgen waar ik als opgroeiend kind behoefte aan had (liefde, bevestiging, positieve aandacht, ondersteuning, vertrouwen, stabiliteit)? Ik was bang. Continu. Ik had steun nodig. Een goede coach. Maar de coaches in mijn leven gaven me soms wat ik nodig had om me daarna weer onverwachts keihard onderuit te schoppen. Ik wist toen nog niet dat schoppen niet was toegestaan bij worstelen. Mijn identiteit vormde zich aan de hand van de stroom boodschappen die ik ontving van mensen binnen en buiten de ring. Vanuit de zaal. Vanuit huis. Vanuit school. En was gebaseerd op angst.

Lees verder “Worstelen”

Een warm nest?

Dit is een gastcolumn van Ingrid

Een aantal maanden geleden werd ik gewezen op deze website van Het Verdwenen Zelf. Ik moet zeggen dat de schok groot was. De puzzelstukjes vielen, na meer dan 20 jaar van verschillende therapieën en zo’n tien (mis-)diagnoses, op hun plek. En ik vond zoveel herkenning! Ik ben erg dankbaar dat ik nu eindelijk begrijp wat er allemaal mis was in mijn kindertijd. Dat mijn herinneringen wèl klopten en niet het gevolg waren van een ‘te grote fantasie’. Ik snap nu waarom ik mij zo anders voelde en anders gedroeg dan de mensen om mij heen. Graag wil ik een stukje van mijn verhaal hier delen.

Lees verder “Een warm nest?”