Dit is een gastcolumn van Sharley
Ik heb bijna 8 jaar een relatie. Ik ben nu 28 jaar. Ik heb tijdenlang gedacht dat er iets mis was met mij. Ik had namelijk alles wat hoorde, het bekende huisje boompje beestje. Waarom kon ik niet gewoon gelukkig zijn? Als ik maar genoeg aan mezelf zou werken zou alles goedkomen (dacht ik).
Ik heb zelf al die jaren steeds hulp gezocht, gewoon bij de huisarts, ggz instellingen waarbij vastgesteld werd dat ik een angststoornis had. Dat zou o.a. verklaren waarom ik zo down was, onzeker was, heel de tijd piekerde en geen beslissingen kon nemen. Ik heb er jaren over gedaan om te beseffen dat het probleem niet bij mij lag maar mogelijk bij mijn partner. Ik heb zelfs haptotherapie gevolgd om mezelf zover te krijgen om zijn liefde te kunnen voelen. Ik heb er niet bij stilgestaan dat de blokkades in mijn lichaam er zijn om mij tegen hem te beschermen? Dat de liefde die ik wilde voelen maar niet kon voelen, geen liefde was!?
Na ongeveer 7 jaar in de relatie was er niks meer van mij over. Ik kon niks goed doen. Ik kon geen plezier beleven. Ik zag zelfs het nut van het leven niet meer in. Zo veel vernederingen, bedrog, periodes met de perfect gedrag als partner afgewisseld met de slechtste partner.
Maar nu moest ik een beslissing maken. Ik leefde in zo’n verwarring. Hij had mij te huwelijk gevraagd en de bruiloft naderde (zijn doel: erachterkomen wie van zijn biologische familie, hij is geadopteerd, hem de moeite waard vonden om de reis naar Nederland te maken om bij de bruiloft te zijn). Ik merkte dat ik daar geen beslissingen over kon nemen. Ik kon geen locatie vinden die 100% bij mij paste, ik wist niet welke jurk ik leuk vond ga zo maar door. Ik kwam erachter dat ik niet wist wie ik was! Wat vind ik eigenlijk leuk? Het ging zelf dieper wat zijn mijn normen en waarden? Ik kon die vragen niet eens beantwoorden.
Toen heb ik een brief geschreven naar mijn partner, ik heb uitgelegd dat ik in een diep gat zat en dat ik hulp nodig had en dat wij ook samen in relatietherapie moesten door ons verleden (leugens en bedrog). Ik kon ook niet met hem trouwen, ik was daar niet aan toe.
Zijn reactie: Hij had niet verwacht dat ik zijn leuke werkdag op zo’n manier zou laten eindigen. Het ging nou juist zou goed. (Het ging weer over hem! Heel mijn leven ging over hem! zijn carrière, zijn plannen, ik had niks in te brengen, ik was er voor mijn dochter en voor de rest alles van het huishouden tot aan opvoeding). En als hij de reden was van mijn verdriet, waarom zou ik dan nog bij hem blijven?
Dat was het, opeens zag ik het! Waarom zou ik mezelf dit langer aandoen?
Toen ben ik gaan lezen over ongezonde relaties en kwam ik uit op narcisme. Whoo wat herkenbaar (het lopen op eieren in je eigen huis, agressiviteit, de vele leugens, ontrouw, gaslighting) …. of toch niet?? De twijfel sloeg toe weer toe.. Ik verbeeld het me vast en ik wil vast gewoon het slachtoffertje spelen.
Maar goed.. samen besloten wij uit elkaar te gaan en gewoon vrienden te blijven. De relatie was voorbij en hij ging verder met z’n leven en zat ook al gelijk op datingsites.
Ik voelde me vrij, met veel verdriet maar vrij. Ik kon weer helder denken. Ik was de moeder die ik wilde zijn. Ik voelde mij gewoon als een persoon. Ik leefde! Dit wilde ik nooit meer kwijt. Dit is het leven dacht ik, weet ik.
De optie om samen verder te kunnen bleef er wel. We zouden het aankijken. Mijn wil om een ‘echte gezin’ te zijn was zo sterk!
Door mijn jeugd, verleden en karakter heb ik helaas geen normale eigenwaarde en zelfvertrouwen ontwikkeld. Ik ben volgens de therapeut al sinds mijn jeugd bekend met mensen met narcistische trekken.
Na onze breuk mocht hij zijn dochter gewoon ophalen en naar bed brengen (zij wist nog niet over de breuk en we wilden het op een verantwoorde manier brengen zodat ze het minste schade zou oplopen). Het was voor haar niet vreemd om hem minder te zien omdat hij al een jaar twee uur verderop woonde voor zijn werk. Hij was alleen in het weekend thuis. Die keuze heeft hij zonder met mij te overleggen gemaakt. De reden was omdat hij daar betere opleidingsmogelijkheden zou hebben. (Dat waren leugens van de recruiters, toen hij erachter kwam dat hij daar niet hogerop zou komen, heeft hij wel de keus gemaakt om dichter bij huis te gaan werken). Hij heeft weken tegen mij gelogen dat hij geen keuze had en daar geplaatst was door zijn werkgever. Ik heb notabene het gesprek gelezen waarin zijn groepsleider aangaf dat de leiding zijn eerste keus heeft gehonoreerd. Hij heeft mij toen daadwerkelijk met een lul praatje zover gekregen om te geloven dat wat ik met mijn eigen ogen had gelezen niet klopte. Zijn groepsleider bedoelde heel wat anders met die zin en ik snap het weer eens niet! Mijn excuses voor de langdradigheid van het verhaal maar de leugens schieten mij steeds te binnen.
Maar goed ongeveer 3 weken na de breuk, kwam hij met een lief gezicht; je laat mij toch niet zo laat nog over straat gaan om te gaan slapen bij mijn moeder. Hij zou haar ’s ochtends naar school brengen. vond hem weer zielig en zei: Okee.. 1 nachtje dan op de bank..
Dat was het begin van m’n recente daling naar de afgrond. We zijn nou 10 maanden verder en ik ben weer onderweg naar dit dal, ik zit er net niet in. Toch blijf ik twijfelen. Ik heb het nou met hulpverleners besproken, die mij wel geloofden. Maar mijn zusje vond dat ik nou wel erg belachelijk klonk: er was gewoon geen liefde meer in de relatie en ik probeer nou van alles erbij te halen om dat niet toe te geven. Zou het? Zou ik nou spoken zien of iets verzinnen omdat ik zelf geen moed heb om de relatie normaal /definitief te verbreken?
Ik zie nou wel een patroon en ik ga steeds meer herkennen. Steeds als ik alle moed verzamel om het negatieve spiraal te eindigen en mezelf te bevrijden gaat hij ermee akkoord. Hij zegt: dat is goed en vanaf dat moment is hij poeslief, de perfecte partner en vader, niks is te veel moeite. Dan kan hij overdags wel even vragen het gaat. De datum van vertrek nadert en dan ben ik de slechte vrouw die zo’n lieve man ‘zomaar’ uit huis wil zetten.
Totdat we na ongeveer twee, drie weken weer op een punt komen dat ik ieder moment een woede-uitbarsting kan verwachten en constant op eieren moet lopen. De afsnauwingen volgen elkaar aan een stuk door. Ik heb er altijd tegen gevochten maar ik heb daar niet altijd energie voor.
Ook tijdens de breuk betrapte ik hem op leugens. Hij zat op een datingsite. Hij was gewoon geen prater zei hij.. maar het was dat hij niet met mij wilde praten want zijn eigen vrouwelijke netwerk bleef zich verbreden.
Ik was er eigenlijk klaar mee. Zo was het heel de relatie al gegaan met z’n leugens. Van (naar mijn mening) ingaan op flirtpartijen waar ik bijstond, telefonisch contact met vrouwen, op datingssites zitten tot aan echt vreemdgaan toe (na hard bewijs, gaf hij dat toe en heeft later zijn verhaal weer 10x veranderd). Dat werd allemaal goedgemaakt en zorgde voor de hoge pieken in de relatie die mij hoop gaven op een ‘echt gezin’. Hij kon mij met woorden zo overtuigen van alles wat wel goed zat en wat hij wel goed doet.
Daarnaast kan er gewoon op dit moment iets gebeuren, gewoon waar ik bijsta, en hij kan een seconde later met alle zekerheid beweren dat het anders is gegaan. Ik ben op ten duur maar gaan accepteren dat hij dingen anders beleeft. Zou hij dit echt bewust doen om mij verward te laten raken? Kan iemand zo wreed en gevoelloos zijn?
Ik kan het allemaal nog niet echt geloven. Kan iemand daadwerkelijk zo gewetenloos en wreed zijn? Kan iemand een ander bewust zo veel pijn doen niet perse fysiek maar vooral psychisch? Helemaal tot de grond kapot willen maken? Waarom? Wat kan ik mogelijk gedaan hebben om dit te verdienen. Ik twijfel nog zo erg. Komt het door mijn gedag dat hij uiteindelijk zo is geworden?
Hoe kan ik zo dom zijn geweest? En de laatste ontwikkeling; hoe kan het zijn dat ik mij, zelfs na de recente breuk en het afblazen van de bruiloft, toch heb laten gebruiken voor zijn laatste doel: nog een kind hebben (hij vindt het erg belangrijk om maar met 1 vrouw kinderen te hebben en kijkt neer op anderen waarbij het niet zo is). Ja, ik ben ook net zwanger van de 2e! Ik heb al jaren een functionele beperking. Ik heb hem daar zo weinig mogelijk mee lastiggevallen. De ziekte is nu tijdens deze zwangerschap erg actief.
Is dit gewoon een reguliere ‘klootzak’ of mogelijk iemand met narcistisch trekken of een echte narcist. Hij kan zo makkelijk een verhaal verzinnen, en dan niet gewoon een simpele smoes maar gewoon een ernstig verhaal.
Maar het wordt tijd om mijn leven in eigen handen te nemen. Zodat ik ervoor kan zorgen dat mijn kinderen een betere toekomst tegemoet gaan (met eigenwaarde en zelfvertrouwen) en niet met een verkeerd beeld opgroeien van wat liefde hoort te zijn. Ik weiger te geloven dat dit liefde is, zo wreed, zo pijnlijk.
En dat gevoel van helderheid van toen krijg ik vast toch nog terug? Maar hoe kan ik mezelf sterk maken om niet meer mee te gaan in zijn spel. Ik wil er pas uit als ik zeker weet dat ik niet meer terug zal gaan.
Ik weet trouwens dat ik ook veel schuld heb en dat ik er die 8 jaar zelf bij ben geweest en alles heb laten gebeuren. Daar zal ik mee moeten leven. Diep van binnen weet ik dat ik mijn 2 kinderen zelf op kan voeden met goede waarden en normen (mits mijn lichaam meewerkt). Maar ik vind het moeilijk hoe het gaat en gegaan is en sommige keuzes die ik heb gemaakt.
Bevestiging van mijn vermoedens (of juist niet), herkenbare verhalen, bemoedigende woorden, tips en adviezen zijn van harte welkom. Ik ga het boek van Iris ook bestellen. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Sharley
32 reacties op “Mijn verhaal”
Het toneel verandert niet.
Alleen de spelers.
Wat ik daarmee wil zeggen is dat je verhaal ook mijn verhaal is.
En dat van alle anderen hier.
Door het te benoemen heb je een stap gezet om zelf de hoofdrol in jou eigen leven te gaan spelen.
Het is hard werken,maar je komt er wel!
Tiny,
Bedankt voor uw reactie 🙂 Het lijkt mij stiekem ook heel fijn om eindelijk eens echt te gaan LEVEN.
Sharley, Wat rot vind ik het voor je om dit allemaal te lezen. Wel heel herkenbaar zeg! Je staat er met je neus bovenop en meneer ontkent of geeft er z’n eigen draai aan. Je geeft hem het voordeel van de twijfel en je wordt weer op een voetstuk geplaatst. Vervolgens zorgt hij er eigenhandig weer voor om je met een hoop ellende weer van het voetstuk te laten vallen. Je wil hem zo graag geloven maar je weet dat er zoveel dingen niet kloppen. Je kan je vinger er niet opleggen. Ik ken dit gevoel zo goed. Je gaat het bij jezelf zoeken. Nóg harder je best doen, nóg een stapje harder voor hem. Want dan hoop je, dat het dan vast beter zal gaan. Tegen beter weten in, want jij bent al zo ver dat je weet dat een (goede) toekomst met hem er niet in zit. Ik weet dat dit pijn doet. Heel veel pijn. En die pijn zal nog een tijd duren. Het heeft tijd nodig om te herstellen van deze mishandeling. Want dat is het, pure mishandeling. Als je eenmaal los bent van hem zal je ook weer van jezelf gaan houden. Maar Sharley, ga je zelf alsjeblieft niet de schuld geven hoe het allemaal gelopen is. Je hebt veel van hem gehouden en veel geaccepteerd van hem. Je hebt veel voor hem over gehad en hij maakt met jouw verdriet en liefde de kachel aan. Ik ben nu in de fase aangekomen dat er geen twijfels meer zijn over zijn vernietigende invloed op mij. Het liegen en vreemdgaan en het afbreken van mijn eigenwaarde. Het doet hem allemaal niets. Hij houdt niet van me, van niemand eigenlijk, maar teerde op mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem en mijn altijd aanwezige beschikbaarheid. Ik kan je nog zoveel zeggen Sharley, want ik vind het heel erg voor je dat je in deze situatie zit. Mij heeft het boek van Iris Koops goed geholpen. Ik ben ook erg geschrokken omdat ik zoveel herkende en het heb moeten ondergaan. Maar het heeft me wel met m’n neus op de feiten gedrukt en me het gevoel gegeven dat ik niet gek aan het worden was. Ik had alleen de dikke pech dat ik een narcist in mijn hart had toegelaten. ik zie dat niet meer als een fout van me. Hij had mijn zorgzame, liefdevolle hart zorgvuldig uitgekozen. Heeft hij veel van geprofiteerd. Ik heb ook het boek van Jan Storms gelezen. “Destructieve relaties op de schop”. Heb ik ook veel aan gehad. Het komt allemaal wel keihard binnen maar opent je wel de ogen zodat je over kunt gaan op zelfbescherming. Want dat is hard nodig hoor meisje. Ook voor je kindjes, Ik wens je heel veel sterkte hoor en je zal zien dat je op deze site heel veel bijval zal krijgen. Want we weten hier allemaal wat er in je omgaat en dat je echt niet gek bent.
Heel veel kracht voor jou Sharley in deze strijd. Maar het gaat je lukken hoor!
Liefs, GB
G.B,
Danku wel voor de bemoedigende woorden. Het lijkt me een harde/moeilijke strijd maar ik ga ervoor!
Hoi Sharley,
Ik herken heel veel in je verhaal. Zelf heb ik ook meerdere narcisten in mijn omgeving gehad. Mijn vader en 2 exen die hier veel op lijken. Met allen heb ik geen /zo weinig mogelijk contact.
Ik merkte dat door het contact aan te houden altijd over mezelf bleef twijfelen. Ik was degene waar van alles mee mis was. Mijn hele leven ben ik op zoek geweest en nooit ergens de vinger op kunnen leggen, vorig jaar liep mijn huwelijk op vreselijke wijze stuk, dat was voor mij de omslag om weg te gaan. Ik had niks geen huis, geen geld. Ik was mezelf totaal kwijt. Maar voor mijzelf en mijn kinderen heb ik doorgezet. Ik kwam bij een psychologe terecht en kreeg daar EMDR en veel gesprekken, en door haar kreeg ik de erkenning die ik van kinds af aan zo mistte. Ik ben inmiddels 53 jaar en heb volwassen kinderen en ik ben er nog niet. Maar het komt goed met mij. Jij bent nog jong en er is nog zoveel meer dan deze relatie. Ga voor jezelf en je kindjes. Lees het boek van Iris zonder dat hij het merkt. Het heeft mij ook geholpen en deze site eveneens. En je helderheid zal zeker weer terug komen, als hij uit beeld verdwijnt.
Heel veel sterkte voor jou en je kindjes.
Sietske
Ik ben erg dankbaar voor de tijd die u heeft genomen om een reactie te plaatsen. Ik ben blij om te lezen dat het nu al beter gaat. U komt er inderdaad wel!
Ik zal het boek ook gaan lezen. Mijn kindjes en ik zijn het waard om een veilig thuis te hebben. Daar ga ik nu weer voor vechten.
hallo, het lijkt wel het verhaal van mijn vader en mijn eerste stiefmoeder (niet de laatste) dat ik van dichtbij heb mogen meemaken… ik zie heel veel dezelfde dingen terugkomen: eerst alles goed en dan weer uitbarsting, het aan hem binden van een vrouw dmv kinderen, glashard ontkennen… Ook die twijfel herken ik maar dan bij mezelf: het ligt aan mezelf, ik hang het slachtoffer uit enzoverder. Ik merk bij mezelf dat eenmaal je de truukjes en de werkwijze kent het toch veel makkelijker doorprikbaar is. Misschien je daarop concentreren? veel sterkte !
Beste Elena,
Bedankt voor uw reactie.
Ik merk zelf ook dat ik steeds meer begin te herkennen. Ik wil eigelijk zo snel mogelijk verder en geen energie meer verspillen aan hem en zijn gedragingen. Maar steeds de bevestiging krijgen van abnormale gedragingen haalt de twijfel wel steeds meer weg.
Ik ben erg blij met de positieve reacties en tips van de lezers. Nogmaals bedankt.
Ken je het boiling frog syndroom? Je wordt door langzaam opwarmend water doorgekookt , omdat je niet op tijd voelt wanneer je er uit moet springen. Ik had een narcistische vader, heb vroeger een narcistische leidinggevende gehad, en heb zelf helaas ook narcistische trekken. In de hulpverlening trof ik ook enkele narcistische hulpverleners. Langzaam wordt ik af en toe wakker, ik weet steeds beter de samenhang van wat anderen aangericht hebben, maar ook wat ik zelf aangericht heb. De oorzaken van narcisme zullen wel trauma’s zijn. Is geen excuus voor elk gedrag. Ik probeer mijn omgeving buiten mijn woedende momenten te houden, er is niemand meer die me nu kwaad doet of belazert, begin langzaam mensen weer meer te vertrouwen. Mijn voelsprieten staan echter nog steeds veel te sterk afgesteld op potentieel gevaar. Er zijn soms mensen die je blijven steunen en in je geloven, welke beslissing je ook neemt. Ook als het niet goed met je gaat door alle ellende. Het onderscheiden welk probleem bij wie ligt is soms zeer complex, waardoor de zelftwijfel, zeker als de kern al niet zo sterk is, weer toeslaat en het zelfstigma is weer geboren. Herhaling steeds van oude patronen terwijl je diep van binnen, en met je gezonde verstand, echt wel voelt dat bepaald gedrag niet kan. Maar is vaak niet met woorden te benoemen, en de andere met een bepaalde macht over je emotie of leven manoeuvreert je zo weer zijn richting in. Dan begint het weer van voor af aan. Feitelijk ben je een gevangene. Ikzelf ben uit de situaties, maar voel me nog te veel een gevangene in mijzelf, moeite gekregen met veilige hechting, loop nog te vaak op eieren, teveel hekel aan mezelf door fouten die ik ook gemaakt heb en het gevoel dat ik me dingen heb laten overkomen. Maar als kind, en in een ondergeschikte situatie, heb je nog niet genoeg tegenmacht. Nu heb ik dat wel. Ik zie dingen ook eerder aankomen. Het gevaar is dat ik soms nieuwe problemen te groot maak, omdat die oude situaties triggeren. Voor er herstel plaats kan vinden, moeten er soms eerst heel harde maatregelen genomen worden om angels eruit te trekken. Bij mij stond dit ver van mijn normaal wat meer naïeve onzekere aanvangsstand . Ben nooit meer dezelfde geworden. Harder van binnen dan ik was en wil zijn. Strijdbaarder ook. Eenzamer ook. Maar wel wat realistischer, ook naar mijn eigen, daarvoor nog voor mij onbekende, duistere kanten. Die nu niet meer van nut zijn. De ‘ vijanden’ zijn uit mijn leven. Maar niet uit mijn lichaam. Probeer me wel meer open te stellen voor goede intenties van anderen en vriendelijker en minder agressief te reageren op anderen. Waarom zouden onschuldige mensen het slachtoffer van mijn opgestapelde spanning en woede zijn, die in andere situaties ontstaan is? Dat moet ik proberen te voorkomen. Leven verder gezond opbouwen en langzaam onafhankelijker worden van de last van het verleden, met realistischer perspectieven en lieve mensen.
Ik heb het verhaal van de boiling frog wel eens gehoord.
Wat fijn om te lezen dat u beschikt over zoveel zelfkennis. Waar een wil is is dus wel een weg. Het allerbeste voor nu en in de toekomst.
Echt, zo herkenbaar. Helaas ben ik wel getrouwd geweest met de vader van mijn kinderen. 5 jaar geleden ondergedoken met de kids en 5 jaar jeugdzorg problemen gehad. Blijf weg van jeugdzorg!! Nu eindelijk rust. Kids zijn nu 11 en 9 en wordt eindelijk geluisterd. Kids zelfs geen contact meer met vader. Hij is gefixeerd op jou! Dat is een echte narcist. Door de mand gevallen bij jeugdzorg, maar heeft 5 jaar gekost. Aai hem, maar hou gepaste afstand en ga lezen over narcisten. Ze kunnen zich niet verplaatsen in een ander, dus ook niet in je kids. Zorg voor veiligheid en ga voor jezelf. Kinderen kunnen niet voor zich zelf zorgen en hebben jou nodig. Neem alles op en zorg voor bewijs! Goede advocaat nodig. Heeft hij de kids erkend? Als de tweede op komst is, laat deze niet erkennen! Succes en groetjes en steun van mij!
Wat vervelend om te lezen dat u zoveel problemen heeft gehad met Jeugdzorg. Bedankt voor de waarschuwing. Dat lijkt mij eerlijk gezegd een nachtmerrie, ik hoop dat ik daar niet mee te maken krijg.
Dank u wel voor het vooruitzicht dat rust ook mogelijk is.
Dag Sharley,
Ik lees en hoor veel van deze verhalen en het lijkt niet op te houden. Nee, dat houdt niet op! Dat is een feit! Je bent 28 jaar jong en nog een heel leven voor je. Je hebt twee kinderen en dat is een grote verantwoordelijkheid. Wees eerlijk naar jezelf en naar de ander. Wat wil je echt? Als je geloofd in het door jouw gestelde doel, dan red jij het. Blijf jezelf, want alleen dan kun je gelukkig zijn en alles wat dat in de weg staat: huppekee, overboord ermee! Niet dralen, niet falen en samen met je kinderen voorwaarts! Sharley, heel veel succes en je wordt sterk door te “knokken.” Dat kun jij, dus wat let je? Niet morgen, niet overmorgen of wanneer dan ook! NU! Het gaat je goed! Heel goed!
Dat kan ik inderdaad, dat heb ik immers al jaren gedaan. Ik ken eigenlijk niet anders. maar mijn tijd is gekomen, ik ga ervoor!
Bedankt voor uw reactie APA.
Net de film ‘The girl on the train’ gezien. Weer zo’n eye opener.
Bedankt voor de tip
Ik ben normaal niet van de (voor mij) te spannende/enge films maar deze zal ik gaan bekijken.
Wow Sharley, lees snel het boek van Iris want het is niet jouw schuld. Je verhaal is glashelder. Je hebt er zelf geen aandeel in. Js, iemand kan willens en wetens zo slecht zijn en een ander te gronde richten. Daar komt ook je ziekte vandaan vermoed ik. Zoek goede hulp en voorkom dat je kinderen er in meegezogen worden.
Je verdient een beter leven.
Het lijkt mij dat die helderheid wel weer terug komt zoals bij de afgeblazen bruiloft. Il begrijp pok wel dat je graag een fijn gezin wilt maar dat vind je niet met hem. Ik begrijp dat je dat ook daarvoor niet hebt gekend. Een fijn gezin kan ook met zijn drietjes…
Het doet me verdriet je verhaal te lezen omdat ik zo goed die pijn ken.
Veel sterkte. Wees goed voor jezelf. Weet dat er hier medestanders zijn die je begrijpen. Begin met te accepteren dat je iets verschrikkelijks is overkomen.
Och, lieve Sharley… Je verhaal klinkt zo bekend. Goed dat je dit platform gevonden hebt! Hopelijk vind je hier herkenning en steun. Want ik, en met mij velen hier, kennen de twijfel maar al te goed: ben ik niet te hard? Moet ik hem niet gewoon nog een kans geven? Wie ben ik om een ander mens te labelen? Ben ik niet gewoon zèlf hartstikke knetter?
Weet je, echte liefde kenmerkt zich door een ander tot steun te willen zijn. Vrijheid te laten, bemoediging te bieden, te troosten op kille regenachtige dagen dat het tegenzit. Oprecht te willen weten wat er in een ander leeft. Vreugde te delen. En duidelijkheid, klaarheid, kortom: veiligheid te bieden. Vooral dat laatste kan alleen als er stabiliteit is. Stabiliteit in de breedste zin van het woord. Hoe kun je immers plannen maken, of het nu gaat om bedenken wat je vanavond wil eten of of je op die baan zult solliciteren, als niets zeker is? Als je niet weet of je voorstel niet tot een woedende reactie zal leiden?
In iedere relatie komt wrijving voor, zeker, en in normale relaties spreken beide partijen over wat er gebeurt is, kijken vervolgens naar ieders eigen aandeel, schikken wat, praten het uit en maken het goed. Houden in het vervolg rekening (in woord én daad) met de gevoeligheden van de ander.
Voor kinderen, zeker onze eigen, vinden we het heel normaal te streven naar Rust, Reinheid en Regelmaat. Maar weet je, voor de meeste volwassenen, zijn die dingen nog steeds van wezenlijk belang. Het is de vereiste basis om iets van je leven te kunnen maken. Iemand die keer op keer die drie R’s onmogelijk maakt, met zo iemand valt niet te leven. De vraag of het welbewust was, of niet – die vraag is eigenlijk niet relevant. Of pas later. De vraag is nu: is dit leefbaar. Voor mij? Voor mijn kinderen? Luister niet naar de woorden, daar schuilt het rookgordijn, kijk naar de daden en beoordeel die.
Zoals Iris, in haar fantastische boek, maar ook op deze website stelt: de ondermijningen zijn wel degelijk welbewust, Daar kom je achter als je afstand hebt genomen en, terugkijkend op de communicatie, ziet hoe de geweldsspiraal zich ontvouwt. De spanning loopt op – je trekt een grens – er volgt geweld (of dat nou chantage, dreigen, schreeuwen, het aanpraten van een schuldgevoel of gooien met spullen is) – hij huilt en zegt dat hij het zo erg vindt dat je hem zo getergd hebt – jullie maken het goed en er volgt een relatief romantische periode, waarna de spanning weer op begint te lopen. Zo gaat het keer op keer, en je beschrijft het in jouw verhaal ook. En iedere keer lever je weer een stukje van jouw persoonlijke ruimte in, wordt je onvrijer, vermoeider, overbelaster en ga je meer aan je eigen capaciteiten twijfelen. Hoe kun je dan nog de energie opbrengen voor jezelf op te komen, of zelfs maar de sitautie eens kritisch onder de loep te nemen? Komt dat goed uit, dat is precies de hoek waar ‘ie je wil hebben: vertwijfeld, en te vermoeid om hem te ontmaskeren. (Ooit van Narcistisch Slachtoffer Syndroom gehoord?)
En nee, je bènt geen zwak vogeltje, geen hopeloos geval. Wat moet een narcist met een loser? Hij heeft toch juist een trofee nodig? Iemand die zorgzaam is, betrouwbaar, slim, loyaal, bereid zichzelf ten bate van het grote geheel op de tweede plaats te zetten? Die, kortom, illustreert hoe goed híj wel niet is? Vraag je betrouwbare vrienden je te vertellen wat ze aan je waarderen, waarom jij als persoon van waarde bent. Die ego-boost kun je goed gebruiken om voor jezelf te (kunnen) kiezen. Vraag níét wat ze van hem vinden, zij kennen zijn Jekyll-and-Hyde maskers niet, alleen de vriendelijke variant. Richt je op jezelf.
Ik kan je alleen maar aanraden: zoek hulp. Ook juridische, en bij voorkeur vóór je weggaat. Je hebt een kind, namelijk, en langs die weg kan hij iedere keer weer je leven infiltreren. Als het nog niet te laat is: geef hem géén gezag over je kinderen! Zoek een baan aan de andere kant van het land, verhuis subiet weg en laat hem niet weten waar je zit. Echt.
Via deze website kun je aan betrouwbare adressen komen. Voorts kan ik je van harte het boek van Jan Storm aanraden. Dat staat vol bruikbare tips hoe jezelf te beschermen in de manipulatieve storm die je te verwachten hebt als je je losmaakt. Tenslotte staat op de website van Stichting Zijweg veel zinnige informatie, heb ik ook veel gehad aan zodietyfuskerstboomstaat.nl. Maar vooral: begin met Iris’ boek.
Je komt er, heus!
Liefs,
Reigerschap
Beste Reigerschap,
Door alle reacties krijg ik nu al herkenning en steun. Ik hoop daardoor steeds sterker te kunnen worden. Ik merkt dat de twijfels steeds meer afnemen en dat ik hem meer kan zien als wie hij echt is. Maar goed, ik kan alleen maar denken dat die eigenschappen die mij zo goedgelovig maken toch hele mooie eigenschappen zijn om te bezitten.
Ik ben mijn positieve kwaliteiten even uit het ook verloren maar ik ben inderdaad zorgzaam, betrouwbaar, slim, loyaal en wat u zei; bereid zichzelf ten bate van het grote geheel op de tweede plaats te zetten.
Gezag: dat heeft hij nu niet en ik ben niet (meer) van plan die vrijwillig te delen. Ik wil graag de juiste hulp vinden maar ik ben erg bang dat ik te maken krijg met Jeugdzorg. Ik heb mijn dochter ten alle tijden beschermd tegen zijn giftige gedrag, die altijd wel naar mij gericht was
Dank u wel voor de tijd die u heeft genomen om een reactie te schrijven.
Lieve Sharley,
Ik heb je verhaal gelezen.
En ik dacht meteen: “Wat goed dat zij dat nu al, na 8 jaar zo goed doorheeft. Er zijn partners die een leven lang bij zo’n narcist blijven en zich hebben berust in hun “lot”.
In mijn familie komt zo’n relatie voor, die nu al 25 jaar duurt. De man is een uitgesproken narcist en de vrouw is uit wanhoop nog bij hem. Er zijn 4 kinderen. De vrouw heeft zichzelf volkomen weggecijferd, loopt er als een sloof bij, verlaagt zichzelf tot de grond voor hem, is helemaal zichzelf kwijt en is uiteindelijk uit pure wanhoop met hem gaan meedoen om te kunnen overleven.(Stockholmsyndroom)
Het feit dat je je verhaal hier op de site hebt gezet betekent dat je een weg bent ingeslagen die, als je doorzet, zal leiden tot je verlossing.
Een grote handreiking is het boek van Iris en het boek van Jan Storms: Destructieve relaties
Deze 2 boeken zullen je zeker helpen om een definitief besluit te nemen voor jouw toekomst met je 2 kinderen.
Nogmaals lieve Sharley, het is nooit te laat om te ontdekken dat je een narcistische partner hebt maar als je het na 8 jaar al in die richting weet te zoeken, dan ben je goed op weg.
Mijn advies aan jou is: lees ALLES wat je erover kunt vinden. Verdiep je in de materie en dan komt er een moment dat het kwartje valt en dat je het zeker weet.
Zoek dan hulp.bij een deskundige en ervaren therapeut die je kunt vinden via de website van Iris.
Ik wens je heel veel sterkte maar vooral wijsheid!
Kies voor een.mooi en beter leven want dat is wat jij en je kindjes verdienen.
Ik heb zelf een relatie van 15 jaar met een narcist achter de rug en in mijn eigen familie heb ik een narcistische broer.
Ik herken alles wat je beschrijft.
Veel liefs,
Elise
Heel veel sterkte. Ik zeg niks lees en herken. Walgelijk zijn ze. Ga voor jezelf en de Kids.
Zo herkenbaar!
Sinds ik uit de relatie met mijn narcistische man ben gestapt, heb ik stukje bij beetje mezelf weer terug gevonden..
Bedanjt voor de reactie..
Dat is erg fijn om te lezen! Ik moet mijn weg nog terugvinden.
Die is er! Geloof in jezelf. Jij hebt ook recht op bestaan. Je bent het waard!
Het lijkt wel alsof ik mijn eigen verhaal van een tiental jaren geleden herlees. Het is knap dat jij het nu al ziet…ik heb er veel langer over gedaan maar ik heb nog geen seconde spijt dat ik alleen verder ben gegaan. Ik ben het pas gezien toen hij dit gedrag ook bij de kinderen begon toe te passen en hen verweet van lastige pubers te zijn….terwijl ze bij mij en anderen echt heel lieve en dankbare kinderen waren/zijn. Ik kon niet geloven dat iemand zo wreed en onrechtvaardig kon zijn tegen zijn eigen kinderen en op dat moment ben ik op zoek gegaan en vielen alle puzzelstukjes in elkaar….ook deze uit mijn eigen mislukte huwelijk. Het was een verademing, een verlossing om het te herkennen en mezelf eindelijk te aanvaarden. Ik had destijds een dagboek omdat sommige dingen tien zo ongeloofwaardig klonken. Een therapeut waar ik destijds naartoe ging om me te helpen, om die man toch graag te blijven zien, raadde mij dit aan om alles op te schrijven. Hij zei dat er ooit een dag zou komen dat ik het amper nog zou geloven en dat hij ook kon heloen bij een scheiding. Ik ben toen heel boos geworden omdat ik niet wou scheiden maar wou liefhebben. Die man had het duidelijk goed gezien, ik niet 😉 Ik ben nu al 10 jaar gelukkig, nog steeds alleen omdat ik mijn geluk niet wil verstoren. Ik geniet er teveel van. En als ik nu in dat dagboek lees…tja dan kan ik het moeilijk geloven. Het lijkt een slechte droom. Net als jij vraag ik me nog steeds af of die man gek is of slecht van karakter. We zullen het nooit weten mar 1 ding moet je weten….je kan gelukkig worden.
Lieve Sharley,
Wat een afschuwelijk verhaal.
Het maakt niet zoveel uit wat hij is: narcist, klootzak, egoïst, psychopaat. Het is in ieder geval zeker dat hij NIET goed voor jou is.
Jij zit in een relatie die destructief is voor jou en voor jouw kind(jes).
Ga op de eerste plaats beginnen met jezelf daar niet de schuld van te geven. Jij hebt hier niet om gevraagd om als deurmat behandeld te worden!
Het werkboek van Iris zal je absoluut helpen.
Heel veel sterkte en succes!
Hoi Sharley,
De twijfel ‘het zal toch wel niet’ is heel herkenbaar en gebruikelijk. Maar twijfel niet. Met alles wat jij beschrijft staat het buiten kijf. En die helderheid kan je pas weer krijgen zodra je uit zijn web van verwarring en leugens bent. Dus afstand. Zolang je in relatie of contact blijft heeft hij je in zijn macht en lever jij jezelf in tot er niks meer van jou over is. Het lieve gedrag war hij laat zien zodra jij afstand wilt, dient puur om jou weer terug te winnen. Het is instrumenteel en giftig en niet liefdevol. Ik wens je veel kracht en volg je ‘gut-feeling’.
Judith
Oef..je bent nog vers….alsjeblieft wacht niet op zijn bewegingen maar beweeg zelf…Ik ben met de laatste lootjes aangifte bezig en heb de reacties even overgeslagen maar ik zou een dikke streep trekken en je grenzen leggen….2e kind of niet…trekken en duwen en je word hoe langer je door gaat steeds kleiner want en er blijft niks van je over…je staat er zelf bij te kijken zoals je zegt, deed ik ook…Laat dit je aub niet helemaal leegzuigen en GA !!!!
Je hebt je laatste beetje kracht nodig voor je baby’tje en meisje, kinderen worden wat je ze voordoet…niet wat je ze vertelt!!! daar gaat t mis…ik heb jaren paps gedrag goed gepraat en nu pas kennen mijn boys gezond egoïsme en durven ze op een normale manier voor zichzelf op te komen…we zijn in 9 jaar zo klein gehouden omdat IK het toeliet, ik was net bevallen van de 2e toen ik het ook zat was en toen vielen de eerste klappen omdat ik hem erop wees dat hij bij een club mijn uitkering had opgegokt? en verspilt aan wijven..Vanaf daar verschrikkelijk duwen en trekken dat heeft me leeggezogen en mijn kids hun leven verpest…heb het nog 7 jaar volgehouden…bah..uiteindelijk zouden wij ook “normaal” uit elkaar gaan en vrienden blijven, ik ben super met zijn hele familie en hij is super jaloers omdat hij en iedereen weet dat we uit elkaar gaan vanwege agressie en financieel geweld. Vanaf dag 1 heeft hij ons totaal familie contact ontzegt, ook de jongens van 8 en 9 kunnen niet meer naar opa, oma, tantes en het ergste hun zus van 15 die bij oma woont…niemand durft contact op te nemen omdat hij mij iets verschrikkelijks gaat aandoen en als hij ons op de flat bij ZIJN familie ziet smijt hij ons van 9 hoog naar beneden zegt hij…hij voelt zich verraden door 2 jongetjes van 8 en 9 die bij mam willen wonen en in de weekeinde bij pap willen en geen heen en weer gedoe willen…dus als het niet gaat zoals hij wilt maakt hij het stuk of hij kijkt er niet meer naar en gaat zover dat hij baby fotos van internet gebruikt om de boys te laten weten dat ze vervangen zijn (heb ze gegoogeld) …maar daarom zeg ik…ga het niet mooi maken door jezelf weg te cijferen, er bestaat nooit een reden om in een ongelukkige situatie te zitten en als mamma ongelukkig komt het niet goed!!! Let maar op zodra je langer op je strepen blijft staan en de controle uit zijn handen glipt….of je word direct vervangen of je word als gek en nutteloos bestempelt en vooral onkundig om je kids op te voeden…en dan heb je de poppen aan het dansen…je blijft hangen in het niet willen weten maar je weet het!! Houd van jezelf en gun je kinderen en jezelf een eerlijk leven want ze worden groter en dan moeten ze meedoen in het spel wat ze voor geschoteld wordt…ziekte what ever mag hij nooit tegen jou gebruiken maar jij ook niet om hem tegemoet te komen…je verdiend beter….hij red zich wel….hoop echt dat je voor jezelf kiest nu het nog kan <3 …groetjes Naomi
Beste Naomi,
Bedankt voor je reactie. Wat een heftig verhaal. Zeker ook herkenbaar. Ik ben inmiddels daadwerkelijkan bij hem weg. Hij is het huis uit. Het is nu pas 3 weken geleden. Het is even wennen want tot nu toe probeert hij de ‘perfecte man’ uit te hangen. Maar ik ken heb nou wel en ik weer dat z’n echte aard binnenkort weer naar boven komt. Alles gaat nou nog precies hoe hij het hebben wil.
Ik ben nu zover dat ik weer hulp heb gezocht voor mezelf. Ik ben uit de relatie maar ik moet mezelf nog terug vinden. Ik weet dat het een lange weg is maar mijn kinderen en ik zijn het waard!
Ik besefte vandaag pas dat al die dingen die hij mij aangedaan heeft en ik normaal vond qua agressie en dergelijke mogelijk ook bij mijn kind kunnen gaan gebeuren. Hoe ben je daarmee omgegaan? Welke hulp heb jij uiteindelijk gehad voor je kinderen? Het is echt een vaderskindje en kindje zal ,helaas, alles van hem accepteren!
Hoi Sharley, lees net je laatste berichtje. Goed echt goed dat je er een punt achter hebt gezet!
Je eerste verhaal lijkt het mijne wel…en nu lees ik je laatste bericht …mijn kinderen ondergingen het verbaal ook en de verbazing schetst hoe ontzettend flexibel kinderen zijn.
Vanaf het moment dat we verhuist zijn zit ze goed in haar velletje. Vijf jaar is ze.
Zelfs op school zien ze de omslag.
Ik leef ze nu heel bewust voor hoe het naar mijn idee het gezondste is.
Hoe je goed voor jezelf zorgt en wat je wel en niet toelaat.
Mijn kroost, vier kids, doen het er goed op.
Alees voorspoed van de wereld toegewenst!
Je bent niet dom, je bent compleet gehersenspoeld en verslaafd gemaakt door de hoge pieken. Logisch dat je beinvloedbaar bent en keuzes maakt die niet meer van jouzelf zijn.
Ik herken wat je schrijft, je bent echt zo ontzettend zwaar mishandeld en je probeert hem maar te begrijpen.
Ik heb in een zelfde soort penarie gezeten, maar de zwangerschap verbroken omdat ik mezelf en het kind in gevaar bracht, dit is overigens mijn eigen persoonlijke keuze geweest he, niet naar jou toe bedoeld. Ik wil ermee uitleggen dat wat je ook kiest, je moet echt kiezen voor je veiligheid voor jou en je kinderen.
Ik zou jou t liefste onder mijn arm meenemen naar veiliger oorden, zo graag gun ik jou veiligheid en warmte en voor je kindertjes. Maar ik kan je alleen maar zeggen, hou op met deze man te snappen en zie echt dat je in een leugen leeft.
Narcist of niet, mooie praatjes of niet: Kijk naar wat er concreet midden in je gezicht gebeurt! Stop met analyses over waf meneer mankeert, dat is je taak niet! Ik deed t ook allemaal, ik ging tig keer terug en echt je Hoeft niet rock bottom te gaan, je kunt ook eerder gaan.
Ik weet t, alleen jij kan die knoop doorhakken. Snap je volkomen en ik wens je alle kracht en zorg voor je vangnet!