Dit is een gastcolumn van Pien
Ik kom als oudste uit een gezin van zes meisjes en twee jongens. Mijn ouders ‘moesten’ trouwen en waren ’tot elkaar veroordeeld.’ Geen liefde, geen respect en veel wantrouwen en onbegrip. Vader een stinkend verwende zoon, onaangepast, oversekst. Antisociaal zou ik nu zeggen. Hij begon zijn seksuele behoeftes ook met zijn kinderen te delen toen ik zo een jaar of vijf (?) was.
Moeder was een zeer onvoorspelbare vrouw, die mij al jong de schuld van haar ellende noemde. Als kind heb je geen idee wat ze bedoelt en ik deed mijn uiterste best om het leven voor haar aangenaam te maken.
Met alle falen van dien… Wat heet?
Ik was/ ben het zwarte schaap in de familie.” Met jou is het altijd al gesodemieter geweest”. Ook de andere kinderen waren toegevoegde ellende in haar beleving.
We werden niet bij de naam genoemd, voor ieder kind was er een vernederende scheldnaam (ik heb dat jaren niet durven uitspreken tegen anderen.) Behalve haar favorietje, haar pareltje, haar trots; die kreeg een zoete bijnaam.
Als kinderen kregen we veel te veel grote mensen verantwoordingen te dragen. De zorg voor de jongere kinderen, de taken voor de huishouding, boodschappen doen en het werken voor de boer.
Weinig vrijheid en als we die namen dan was dat ‘stiekem’ en dus strafbaar.
Gelukkig waren daar het boerenleven en de dieren, die ‘alles’ begrepen. Met hun lieve ogen, hun aaibaarheid en troost. Wat een zegen was dat. Maar moeder moest het niet ontdekken! Ze zette me dan helemaal voor gek dat ik de kat knuffelde of ‘zomaar liep te lummelen’ als ik te lang bij de kippen bleef.
Veel gescheld en getier. Altijd was er wel iemand het voorwerp van haar woede. Ruzies met vader, met de schoonfamilie. Dood zwijgen en ze dan smakelijk uitlachen omdat ze bang voor haar waren. ‘Sukkels, wie is er nou bang voor mij??’
Inmiddels gingen de seksuele intimidaties en de aanrandingen gewoon door. Moeder wist er van maar deed het af als: ‘Ach ja, zo is je vader nu eenmaal’
Later kwam er nog een kindje bij, dat lag veel in het ziekenhuis. Dan stuurde ze mij en mijn zusje voor het bezoek omdat ze “zelf niet kon”. Ze vond zichzelf niet netjes of hip genoeg om zich onder de mensen te vertonen..! Weer later kwam er nog een zusje bij, ook zij werd misbruikt.
Wat een deken van ellende hing er over ons heen. School was niet belangrijk in moeders’ ogen, we werden daarin niet aangemoedigd. Ik bleef zitten en kreeg kritiek van de docenten om mijn ‘dromerij’. Vervolgstudie was ‘onzin’ maar ik heb dat wel gedaan, gelukkig.
Ik kreeg jong verkering. Weerloos en opnieuw misbruikt, nu door deze vriend. Vader hield ons met rode oren in de gaten en genoot van wat hij zag. Zelfs voor ons trouwen probeerde pa mij nog aan te randen.
Ik ben met deze vriend getrouwd. Moeilijke jaren van veel verdriet en onbegrip. Gelukkig is hij geen narcist maar was wel oversekst; had ‘veel over vrouwen geleerd’ uit de pornoboekjes. Om kort te gaan: hij heeft ook een respectloze vader gehad. Ons huwelijk is nu in rustiger vaarwater gekomen en hij heeft inmiddels wel geleerd dat begrip en respect heel belangrijk zijn voor het in stand houden van een relatie. En praten, praten..!
Mijn jongste zusje heeft destijds mijn vader aangegeven, op advies van een kennis. Mijn pa heeft zijn straf uitgezeten. Hij voelde zich verraden en hij was dus het slachtoffer, samen met moeder. Wat je kinderen je aandoen! Naar ons een vage vorm van schuld bekennen en zeggen dat hij er nog vaak aan dacht. Aan wat??
Daarmee was de kous af. ‘Zand erover!’
Na jaren verder worstelen en de nodige therapie en lotgenoten-groepen lijk ik mijn leven weer wat op de rails te hebben. We hebben bij de opvoeding vaak hulpverlening gehad omdat ik het zelf niet kon, maar goed.., ze zijn inmiddels volwassen, onze vijf kinderen. Zij hebben de nodige klappen van de molen wel mee gekregen, maar staan redelijk stabiel in het leven.
Onze verhouding is positief en ze zijn gelukkig vrij open over hun persoonlijke ontwikkelingen. Ook als dit niet altijd gemakkelijk gaat.
In relatie tot mijn ouders heb ik nooit wrok of haat gekoesterd. Wel veel onbegrip, maar zag ook hun beschadigde levens en de leegte in hun bestaan. Dat maakte me mild en vergevingsgezind.
In het belang van de familieband heb ik het contact weer hersteld.
Waarom?
Hopend op de kans dat het vertrouwen onderling zou herstellen? Dat er openheid kon komen over de gedane zaken, die geen keer nemen, maar misschien toch eens besproken konden worden? Of misschien dat het zwarte schaap, wat ik ben, dan toch nog eens wit zou mogen zijn..?
Op een gegeven moment moest ik beseffen dat dat nooit gebeuren zou, maar misschien kon ik dan nog wel wat witte vlekken krijgen..?
Ook die hoop moest ik laten gaan.
Wat ik ook deed, altijd weer stank voor dank.
Dan maar aanvaarden dat ik het zwarte schaap moest blijven? Een narcist wil iemand die zijn (slachtoffer) rol bevestigt. En er waren al zoveel mensen in moeders leven die deze taak op zich geschoven kregen.
Maar dan zou ik ook weer in haar/ hun rollenspel meedraaien.
Wil ik dat?
Denkend aan al de keren dat ik vals beschuldigd werd van diefstal en ‘uit haar ogen’ moest gaan! Ik kwam terug en terug en terug en… zo danste ik toch maar weer mooi mee, in haar maat!
‘Zij mocht mij dan wel als de foute dochter behandelen, ik zou geen kwaad met kwaad vergelden’, zo dacht ik. Wat een lief zwart schaap zou ik mezelf vinden.
En nu..nu heeft ze een beroerte gekregen, is half verlamd en heeft hulp nodig. Die krijgt ze ook. Thuiszorg, mantelzorg, dagbesteding.
Ik kan niet en wil niet meer.
Geen wit, noch zwart schaap meer.. Hoe?
Mijn aandeel heb ik strak geblokt, één uur per week. Geen koffie drinken, geen begripvolle aandacht. Gewoon sec waar ik voor kom. Poetswerk, klaar of niet, als de tijd om is ga ik.
Gelukkig delen mijn zussen deze aanpak.
Als er kritiek op komt dan zal ik mijn ouders duidelijk maken dat ik ‘met mijn man zal overleggen’. Ik wil hem betrekken in het loslaat proces en zelfs onze kinderen mogen hun stem hierin laten horen. Zij hebben het recht! Omdat we al zolang door het leven worstelen door toedoen van opa en oma.
Het zal niet gewaardeerd worden, want we moeten immers ‘op afroep beschikbaar zijn’ Waarmee de ouders het normaal vinden dat ik /we anderen, en vooral mezelf wegcijfer!
Ben behoorlijk op van binnen en merk dat er in mijn leven veel overlevingstactieken zijn. Ik heb het idee dat daar mijn grootste vermoeidheid en apathie vandaan komt. Maar dat ze ook een groot struikelblok vormen om een helder zicht te krijgen op de realiteit. En dat moet veranderen!
Ik heb goede moed om weer verder te kunnen, het werkboek van Iris helpt me hier enorm bij. Ik let op voldoende rust en begrenzing van mijn kunnen. Gezellige dingen ondernemen en gezond eten. Juist het inzicht in het misbruik en de gevolgen ervan maken dat ik bewuster om wil gaan met mijn/ ons welzijn.
En als ik er niet uitkom zoek ik contact met één van de coaches of therapeuten.
Het beste komt nog!
Pien.
7 reacties op “Het beste komt nog”
Dikke pluim voor jou!
Ongelooflijk Pien, dat je dat zo kan vertellen. Ik kan me wel een beetje hierin vinden
ik ben ook genegeerd en vernedert en gedomineerd, kapotgemaakt en nooit begrepen. Mijn moeder deed net alsof er niks en of nooit wat aan de hand was mijn vader daarentegen was mij psychisch aan het verkrachten en had woedeaanvallen en ik kreeg hiervan een vertekenend zelfbeeld. Ik zat vol minderwaardigheidscomplexen, ik heb 46 jaar gehoopt dat het overging maar sloopte mezelf. Mijn vader praatte zo vernederend tegen me alsof ik stront was schreeuwen continu kapotmaken van mijn persoon en mijn moeder haalde hem wel ’s terug alsof hij een hond was. Hij gooide mij wel eens op de grond met op handen en voeten op de vloer en dan tilde hij zijn voet op om mij te trappen en dan hoorde ik me moeder schreeuwen in de tussentijd dat hij met mij bezig was zat zij gewoon toe te kijken of heel dicht bij me oor mij te vernederen met woorden. Het is allemaal niet niks, als je nu terugkijkt wat het met je persoon heeft gedaan mocht je jezelf en je ouders nog een objektief kunnen bekijken dan is het absurd hoe je hebt geleefd in een overlevingsmodus zonder een veilig gevoel. Sterkte meisie doe je best, ik heb veel van me af geschreven en regressie toegepast en hypnose gedaan dat helpt erg goed.
Dag Joop,
Kinderen halen het beste én het slechtste omhoog in ouders.
Dit heb ik zelf gemerkt toen ik kinderen kreeg. Maar wat ik nooit begrepen heb of zal begrijpen is het grote gebrek aan zelfbeheersing en onbarmhartigheid.
Je eigen vlees en bloed! Hoe bestaat het toch?
En als persoon is het een uitdaging om te veranderen maar ook om te leren leven met de littekens die het nagelaten heeft.
Jij ook sterkte en geniet van wat je al bereikt hebt.
Ik heb jarenlang gewerkt in het reguliere basisonderwijs en ik heb in mijn werk de meest schrijnende gevallen meegemaakt van kindermisbruik door een psychopathische ouder.
Ik heb er meerdere malen mijn nek voor uitgestoken met alle nare gevolgen van dien. Tot aan doodsbedreigingen toe en vanuit de directie geen melding durven doen bij Bureau Kinderbescherming.
Nooit heb ik getwijfeld om een geval te melden, logboeken bij te houden en begrip en troost te bieden aan de slachtoffertjes, zodat tenminste de school een veilige plek voor ze was.
De kinderen hadden alle vertrouwen, voelden mijn empathie en vertelden mij hun meest gruwelijke verhalen.
Ik ben, gedesillusioneerd als ik was door het functioneren van de Jeugdhulpdiensten, letterlijk ziek geworden van de muur waar ik tegen op liep.
Ik kan volmondig zeggen dat deze diensten niet functioneren zoals het moet en ik ben ervan overtuigd dat ze worden bemand door een behoorlijk groot percentage narcistische medewerkers die erop uit zijn te “winnen” en hun macht te botvieren over de ruggen van mishandelde kinderen.
Bij het lezen van Pien haar verhaal was mijn eerste gedachte: hoe kan het zijn dat de school, de juffen en meesters niets gemerkt hebben, niets gedaan hebben? Kinderen die worden mishandeld vertonen altijd opvallend gedrag.
Je pikt ze er zo uit.
Ik voel weer het ongeloof en de machteloze woede opkomen.
Wie helpt deze kinderen?
Wanneer komt er meer bekendheid in de hulpverlening over Narcistische Psychopathie, een verborgen levensverwoestende stoornis.
Want Jeugdbescherming is een misstand met gruwelijke gevolgen.
Pien, ik dank je voor je verhaal. En voor je moed en kundigheid om het zo helder na te vertellen. Ik vind het vreselijk dat een kind zo’n leven moet hebben.
Ik hoop dat steeds meer slachtoffers bekendheid zullen geven aan hun verhaal zodat er iets gaat veranderen in onze maatschappij m.b.t. Sociopathische en Psychopathische ouders.
Ik vind het heel erg jammer dat de school niks voor je kon betekenen.
Dat was tóen en dat is nu nog zo!
Dag Elise,
Wat bijzonder dat je je er als docent zoveel van aangetrokken hebt. En wat een zegen voor die kinderen die je wel je medeleven hebt kunnen geven. Denk niet dat het niks voorgesteld heeft.
Dat ene zonnestraaltje in jonge levens kan zoveel betekenen!
Ik heb ze ook wel gekregen vroeger. Van een tante, een juf of meester die een begripvolle blik toonde en zei: ‘Kind, het geeft niet hoor’ als er iets niet goed ging.
School was een veilige wereld omdat je wist wat je er verwachten kon, en dat was prettig.
Ook heb ik gelezen dat incest pas in 1981 een naam kreeg en vanaf 1989 een strafbaar feit werd.
En ja, Jeugdzorg, wat doen die nou voor goeds? Een vriendin, die bij haar foute ouders weggehaald werd kwam van de regen in de drup. Misbruikt in kindertehuizen door de ‘grote jongens’ en later door de leiding… Gescheiden van broertjes en zusje. Waar ben je dan beter af?
Ik ben blij dat ik wel met mijn zussen ben opgegroeid, ondanks alle narigheid.
We kunnen samen over vroeger praten, begrijpen elkaar en kunnen elkaar steunen. Met de inmeng van Jeugdzorg zou er een dubbel trauma te verwerken zijn en hadden we elkaar wellicht kwijt geraakt.
Mij doet het, zelfs nu nog!, goed te weten dat het voor docenten zichtbaar is dat een kind het thuis moeilijk heeft.
Ik geef het een plaatsje bij die ervaringen die wel goed geweest zijn in mijn leven.
Dank je wel Elise.
Ik ben zelf ook misbruikt door mijn vader. Niet alleen psychisch, zoals alleen een narcist dat kan, maar ook lichamelijk. Mijn vader vond dat hij wel aan ‘zijn trekken’ mocht komen omdat ma nooit ‘zin’ had. Zo zei hij dat ook tegen mij. Ik stond erbij en keek ernaar. Ongeloof en het nooit tegen willen spreken van mijn vader (omdat ik graag zijn liefde wilde) liet me genageld aan de grond staan. Mijn zus heeft hij nooit aangeraakt. Zij gelooft mij dan ook niet (ach, is daar niet mee bezig en heeft pa nodig om haar narcisme in stand te kunnen houden). Ze is ook narcistisch geworden. Dat werd duidelijk toen ze volwassen werd. Ik wist het destijds allemaal niet, maar liep wel altijd tegen muren aan. Wat ik zei of vond vonden mijn ouders en zus altijd anders, of ÓF het moest zijn dat het hen goed van pas kwam. Ik begreep er nooit wat van, maar schikte. Ik moest wel. Dacht toch echt dat ze ooit nog weleens de waarheid zouden zien. Ik was immers lief, eerlijk, gehoorzaam, verlegen en kwam altijd voor ze op. Zij niet voor mij, maar dat hoefde ook niet vond ik. Ik kwam er toch wel. Mensen mochten me toch wel en vonden me toch wel aardig. Ik had tact en ik kon eigenlijk met iedereen wel overweg.
Ach, wat had ik mezelf allemaal wijsgemaakt. Overleven noem ik het nu. Overleven en enorm tekort komen.
Mijn moeder heb ik het lichamelijk misbruik verteld toen ik midden 20 was. Ze was altijd al depressief en ik spaarde haar dit misbruik tot die leeftijd. Ik moest het haar vertellen. Ik zat er zelf mee en hoopte op die manier ma te doen inzien dat ze pa kon verlaten. Het huwelijk van mijn ouders stelde niets voor. Pa de narcist en ma de depressieve. Ma was al opgeslokt en in handen van pa’s narcisme. Later ook in handen van zus.
Maar ma was zover heen dat ze bleef. Ze koos ook om te overleven.
Altijd overal de ogen voor sluiten en wel zeggen tegen mij hoe erg ze het allemaal voor me vond. Heel depressief en amper de wereld nog aankunnend. Op die manier versterkte ze (voor mijn gevoel) de band met mij en moest ik om haar te beschermen en om de rol die ik speelde in haar overlevingsstrategie met pa en zus de contacten onderhouden. Ma werd zo het middelpunt, het slachtoffer van de ‘bezweringen’ van pa en mijn zus, trekkend aan mij om te kunnen overleven.
Ik heb ze verlaten, allemaal. Mijn hele familie inclusief ooms, tantes, neefs en nichten. Met héél veel pijn en moeite. Iedereen die in een relatie stond of staat met een narcist zal weten hoe gigantisch veel pijn het doet.
Maar het was het waard! Ik ben inmiddels een aantal jaren verder en emotioneel los van ze en geniet met volle teugen van mijn vrijheid en ruimte!
Amen!
Elise,
Wat jij zegt is waar tot op het bot!
Dit bericht van jou, zal als artikel op de voorpagina van de krant (een echte krant : NRC, de Volkskrant) moeten staan.
Het is te gruwelijk dat de maatschappij niet weet hoe het bij jeugdzorg (BJZ), RVDK en AMK reilt en zeilt achter de schermen.
Jeugdzorg zou bij iedereen in het verkeerde keelgat moeten vallen, net zoals iedereen extremistische groeperingen liever zien gaan dan zien komen.
FOUTIEF OORDEEL:
De gewone man cq Mensen die hier niets mee te maken hebben gehad, die hebben een verkeerd (voor)oordeel over de gezinnen/vader/moeder/verzorger waar jeugdzorg Jeugdbesch./jeugdzrg bij/op zit.
….want iedereen denkt dat er wat mis is in die familie, en dat jeugdzorg er is om ze
(de kinderen) te helpen, de kinderen weghalen.. want ja jeugdzorg/jeugdbescherming is daar waar problemen zijn in de gezinnen. En altijd, altijd worden de verhalen en waarheden vd gezinsleden in grote twijfel getrokken zoniet als onwaar aangenomen. En de kinderen. .. de kinderen worden weggenomen /ots/uhp of t allerergste krijgen zij een nieuwe vader &moeder dit natuurlijk onder het mom van “”Helpen”” en “”Redden van..””.
FEIT:
jeugdzorg is niets anders dan een ge-olied bedrijf dat uit is op het plaatsen van kinderen bij anderen. Bij anderen die meestal ook nog eens verkeerde bedoelingen hebben.
FEIT :
Jeugdzorg ed is als : een spinneweb geweven in het rechtsysteem.
zodat het bekend maken vd gruwelijke onmenselijke onoprechtheid tov de kinderen en daarbij de meest ondenkbare valselijke taferelen zich afspelen
onmogelijk is.
(((dit is natuurlik niet zomaar onmogelijk want belangrijke vermogende mensen zullen vallen, het ontstaan van grote financiële gevolgen, velen zullen ontslagen moeten worden en zelfs de (grond)wetten zullen moeten worden aangepast.
Tjah…en dit , deze gevolgen kost wat.
Jeugdzorg is en blijft heel erg en jammer genoeg onaantastbaar!.
Srry voor een heel verhaal. Maar iedereen die met narcisten te maken heeft (gehad) zouden zich moeten voegen als een groep, en minstens zou er goede informatie moeten worden gegeven waardoor de echte slachtoffers hun (eigen) kinderen niet zouden kwijtraken.
(Want als ik toen(2jr.geledn na rel.v.20jr) wist wat ik nu wel weet, waren me kinderen een hoop ellende bespaard gebleven).
En nog steeds is informatie en hulp geen luxe. ..
Want ik merk dat de weg naar rust en veiligheid nog lang duren kan.
Een meisje dat in oorlogssituatie zit