“Soms vragen politieagenten zich richting slachtoffers hardop af of aangifte doen wel zinvol is. Advocaten zeggen in civiele zaken vaak niet tegen een rechter dat een slachtoffer mishandeld is, omdat de melding niet altijd geloofd wordt. Rechters doen bij complexe scheidingen signalen van psychisch geweld vaak af als ‘onverwerkte emoties’ van ouders.”
Dat schrijft Tako in een column die vandaag verscheen in Proces, een vakblad voor professionals op het gebied van criminologie en strafrecht. Met deze column bereiken we duizenden professionals werkzaam in het strafrecht zoals rechters, advocaten en politieagenten.
“Slachtoffers van psychisch geweld lopen vaak tegen een aantal specifieke problemen aan bij instanties op het terrein van (jeugd)zorg en justitie.”
Bijvoorbeeld de moeite die het slachtoffers kost om aangifte te doen als ze dat willen:
“Als er aantoonbaar een fysiek of seksueel geweldsincident heeft plaatsgevonden, of als er sprake is van een concrete bedreiging of belaging, neemt de politie aangifte op. Aangifte doen van het patroon van psychisch geweld is vrijwel onmogelijk. Het ontbreekt immers aan wetgeving om dit patroon te vervolgen.”
Het bewijzen van psychisch geweld is nu moeilijk omdat er geen wetten voor zijn in Nederland. In Engeland en andere Westerse landen zijn die wetten er wel. Dat maakt dat ze in die landen psychisch geweld beter weten aan te pakken.
“Aantonen dat iemands gezondheid door psychisch geweld is beschadigd, is juridisch gezien problematisch. Nog veel huiselijk geweld gaat door zonder dat juridische of zorgprofessionals het werkelijk zien of effectief kunnen ingrijpen.”
De gevolgen hiervan zijn ernstig, zoals velen van jullie ook aan ons hebben verteld. Je blijft als slachtoffer onveilig en moet door allerlei juridische hoepels springen, waardoor je vaak nog eens extra getraumatiseerd en uitgeput raakt.
Een onderzoeksinstituut kijkt nu in opdracht van de Tweede Kamer naar de strafbaarstelling van psychisch geweld. Het is hoog tijd dat psychisch geweld expliciet strafbaar wordt, zodat er veel meer aandacht voor komt bij professionals.
Zowel slachtoffers als professionals hebben daar nu nog weinig aan natuurlijk. Het onderzoek zal waarschijnlijk pas in het voorjaar van 2022 uitkomen. Toch kunnen professionals wel iets doen:
“Kennis over psychisch geweld is ook nu al beschikbaar, bijvoorbeeld via onze site voor professionals. We bieden professionals trainingen, lezingen en workshops gericht op het verkrijgen van kennis en het vergroten van handelingsperspectief.”
Professionals kunnen slachtoffers verwijzen naar onze site voor slachtoffers en de boeken van Iris Koops. “Cliënten kunnen dan zelf kijken of ons aanbod voor hen passend is. Op deze wijze zijn slachtoffers ook geholpen.”
Het artikel is alleen gratis beschikbaar voor abonnees van Proces, meestal zijn dat juridische instellingen of professionals. Je kan wel tegen een vergoeding het artikel hier bestellen.
Geweldig hoe jullie aan de weg blijven timmeren.
Hopelijk hebben lezers van het tijdschrift, als ze zitten uit te buiken van het kerstdiner, alle tijd om het artikel rustig door te lezen.
Fijne feestdagen allemaal enne… je staat er niet alleen voor. Hier kunnen we alles met elkaar delen en is er altijd een luisterend oor.
Take care,
SummerMoon
Dank SummerMoon, ook voor jouw bijdragen op onze site en fijne dagen!
Geweldig dat er aandacht aan wordt besteed. Toen ik aangifte deed van sexueel misbruik heb ik ook gedacht: ik zou ze allebei kunnen aanklagen voor emotioneel geweld. Toen had ik nog niet eens een idee hoe ik dat in woorden kon zeggen, ook nu zou het nog best moeilijk zijn maar ik weet wel veel meer.
Verschillende vrouwen heb ik op bezoek gehad na mijn scheiding. Zij vertelden met schaamrood op hun kaken dat mijn ex hen seksueel benaderd had en zij hem de deur hadden gewezen, hier zaten vrouwen bij van zijn leeftijd, maar ook van boven de 75 en 80 jaar (hij was toen tussen de 50 en 65 jaar). Toen ik vroeg waarom zij met hun verhaal bij mij kwamen en niet aangifte bij de politie deden, kreeg ik angstige reacties als: “Mijn man mag dit niet weten, de politie gelooft mij toch niet en ik zal wel, denken zij, aanleiding hebben gegeven.”
Dit stukje geeft aan, hoe moeilijk het is voor vrouwen om voor zichzelf op te komen, binnen hun gezin, in de maatschappij etc.
Dank je wel Tako voor je schrijven in dat tijdschrift en voor het delen op deze site.
Ga zo door!
Voor iedereen:
Mooie Kerstdagen en Gods Zegen over 2022!
Merel
Ik en mijn kinderen worden al jaren psychisch mishandeld. Waardoor ouderverstoting is ontstaan, nu al 7,5 jaar geen contact meer. Voor (bijna) elke ouder zijn je kinderen het belangrijkste in je leven, waarom wordt dit niet gestraft? Als moeder leven zonder je kinderen, is mensonterend.. En niet alleen psychische klachten, maar ook lichamelijke klachten komen hierbij..
Ik ben het helemaal met je eens, Marleen.
Ook ik heb door ouderverstoting mijn kinderen en kleinkinderen al 8 jaar niet gezien of gesproken.
Ja dit zou strafbaar moeten zijn.
Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen, maar dragen de erfenis van beide ouders met zich mee.
Als een ouder (de narcist) hen jaren lang sterk beïnvloed heeft en hen financieel klem heeft gezet, is het moeilijk voor hen om uit die patronen te stappen.
Veel sterkte!
Liefs!
Merel (72)
“Aantonen dat iemands gezondheid door psychisch geweld is beschadigd, is juridisch gezien problematisch.”
Precies. En de hoepels die de instanties omhoog houden maken het inderdaad alleen maar moeilijker. Met als risico dat als je als slachtoffer van huiselijk geweld dreigt te decompenseren onder alle druk, je ook nog eens het risico loopt weggezet te worden als “onevenwichtig” en “geen stabiele factor voor de kinderen”.
Mijn ex deed lopende de rechtszaak tal van pogingen mij te destabiliseren, direct, en indirect (via de instanties) – allemaal met als doel mij als moeder te diskwalificeren. Ik had mijn dochter kunnen verliezen. Want inderdaad: het vonnis baseert zich op “het onvermogen van de beide ouders het conflict bij te leggen” en níét op zijn mijn persoon en ouderschap ondergravende gedrag. Ik ben er van af, maar níét omdat er formeel onderkend werd hoezeer ex mij onderuit schoffelde, keer op keer op keer… Het is zó tricky, dit mijnenveld.
Dank voor jullie niet aflatende inspanningen dit grote onrecht onder het licht te brengen.
Heel goed 2022!!
Liefs, Reigerschap
Elk slachtoffer is weer anders. Zo heeft mijn hulpverleenster de machtspositie misbruikt door te gaslighten, het begon ook met liefdesbombarderingen en medelijden en daarna vernederen/kleinerenen stiltebehandelingen en misbruiken van andere clienten maar heel subtiel. Daarna pauzes en devaluatie en triangulatie/lastercampagne, alle narcisme aspecten. Maar ik werd vervolgens geblokkeerd en genegeerd op mail, het werd eenzijdig en doordat ik niet doorkwam bij andere hulpverleners die de hulpverleenster maar bleef oppakken ondanks ‘al gezegd te hebben dat ze mij psychologisch verward maakt’ diegene bleef haar oppakken en ging ook niet getuigen bij politie en ook deed ze daarna mee met de hulpverleenster zoals ook negeren op mijn grenzen of waarden (zoals het uitleggen op HSP) waar zij alleen zij ‘ja wat moet ik hiermee’ en daarna stilte, ik vind haar ook de tweede mishandelaar voor mij. Dit heeft veroorzaakt dat ik mij ging zelfverdedigen via FB (wat meestal bij de narcist staat vanwege coercive control) wegens triangulatie heeft ze mijn ouders ook misbruikt waardoor ik opnieuw ‘psychische.emotionele mishandeling kreeg van hen’ en dit heb ik gezegd op haar FB en ook dat ze moest stoppen, dit benoemde politie tegen mij dat ik vooroordeelde.
Tevens is bij mij “psychische mishandeling” niet opgepakt waardoor mijn pleger hier opnieuw misbruik van heeft gemaakt door een tipje terug te leggen (focus terugleggen) en zo kreeg ik twee politiemensen voor mijn deur, dit is heel bedreigend voor mij geweest. Ook was het zo dat ik daarvoor al de heletijd niet kon zelfverdedigen want via andere hulpverleners kwam ik ook niet door en die stopte de pleger in kwestie niet, deze hulpverleenster werd geaccepteerd zonder toestemming van mijn kant ‘achter de rug om’. Ook is het zo dat daarom mijn pleger nog steeds door kon gaan ‘achter de rug om’ met lastercampagne/triangulatie door kon gaan en wat veroorzaakt heeft dat ik verergering PTSS-klachten heb gehad en zelfmoordgedachten. Ik had dus al het narcistisch slachtoffer syndroom en dit werd alsmaar erger gemaakt door politie vanwege opmerking en het niet oppakken van aangifte voor psychische mishandeling en dat ik steeds meer ‘alleen kwam te staan in het nauw gedreven waar de hulpverleenster doorging’ en ik geisoleerd ben geraakt terwijl ik zo sterk in mijn schoenen stond om te ontwikkelen, breken met ouders (die de pleger dus ook verstoorde, ze wist van kindermishandeling) dat ik reviews heb gegeven en meldingen heb gemaakt bij instanties dat ze op moesten letten dat mevrouw privacyschending deed en verhalen over clienten vertelde. Hierdoor heeft ze weer ‘achter mijn rug om’ naar mijn ouders gebeld hoe gek ik wel niet bezig was, mijn ouders wisten van niets want ik brak met hen. Later heeft ze alles als smaadschrift een aangifte gedaan, inclusief FB. Korte conclusie, ik heb alles uitgelegd met gaslighting en ‘achter de rug om’PTSS en zelfmoordgedachten, reclassesering die ‘gaslighting’ had en seponeren adviseerde maar ik ben bestraft met een boete en de hulpverleenster komt er mee weg. Dit heeft mij nu nog veel schade gegeven + de secundaire victimisatie en traumatiseringen die ik nu nog steeds krijg waardoor ik steeds terugkerend ‘overspannenheid’ ervaar en steeds uitgeput raak en terugkerende zelfmoordgedachten, ik blijf in de sfeer mishandeling. Het voelt als een ‘zwaard van Damocles’ boven mijn hoofd van de hulpverleenster is niet gewezen en dus wat doet ze nog? het voelt dreigend.
Het is inmiddels jaren geleden, het zal rond 2007 geweest zijn dat mijn moeder mij een e-mail stuurde met daarin geschreven: “Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.”
Dat is een mond vol dreigende woorden en er is goed over nagedacht. Haar doel is geld, haar middel is geld. Ik stuurde de tekst naar mijn destijds pastoraal werker met de gedachte: nu zal hij wel inzien dat mijn moeder mij werkelijk haat. Dat dit veel erger dan een moeder/dochter conflict is.
Hij schreef terug: ‘Vraag eens aan je moeder of ze weet hoe dat voor jou voelt.’
Ik dacht: dat kan haar NIETS schelen. Voor moeder is zwaarder geschud nodig. Uiteindelijk deed ik het toch en schreef de tekst van mijn pastoraal werker aan moeder. Moeder zweeg.
Dit melde ik aan de pastoraal werker die ook zweeg.
Omdat ik deze doodsbedreiging niet meer in mijn postvak wilde hebben, heb ik het weggegooid.
Dezelfde doodsbedreiging heeft moeder aan de telefoon bevestigd toen we in 2012 ruzie hadden over een door haar geparkeerde erfenis, die ik had moeten opgeven aan sociale zaken [ik leef van de bijstand] én vrij had kunnen ontvangen én besteden omdat het mijn toegestane vermogen was. Toen ze, in dat jaar, haar gewoonlijke hoogverheven liefdesverklaringen aan mij proclameerde om me zogenaamd gerust te stellen, herhaalde ik de doodsbedreiging letterlijk om haar zoete schijnheiligheid, waarmee ze me in werkelijkheid boos wilde maken, te stoppen. Moeder zweeg.
In de rechtbank mei 2022 heb ik de doodsbedreiging [en meer] hardop voorgelezen. De waarheid las ik voor! De rechter stopte mijn betoog omdat moeder er niet tegen kon.
“Mag de waarheid ook niet gezegd worden in de rechtbank?”
Dat vroeg mijn zoon, die in het buitenland woont, later aan mij. Ik ben nog steeds verbouwereerd dat ik kennelijk niet meetel, dat ik iemand ben die je gerust met de dood mag bedreigen. Het is je moeder immers maar…
Zus en broers roepen slechts ‘foei toch’ en gaan over tot de orde van de dag. Ze halen hun schouders op betreft de levenslange ruzie tussen hun moeder en hun oudste zus. Goed: deze, door mijn handgeschreven brief, met doodsbedreiging en meer, ligt, dank zij mijn advocaat, wél in de rechtbank. Dat vindt moeder niet leuk…
Met angst en beven las ik de tekst van Lizet hierboven. Hoe goed doorvoel ik jou! Hoe overleef jij dat? Tussen de bedrijven door van minachting jegens mij, hevige psychische pijnen, helse pijnen zeg maar gerust, ben ik staande gebleven door veel fietsen en wandelen en zeggen tegen mijzelf: kijk, ik lééf, ik kan aardig zijn tegen anderen die ik tegenkom onderweg. Ik ben er en ook al is er verder niets, verlies ik vrienden, ben ik niet meer in staat tot normale contacten, ik ben er. En ik geloof in God. Het ‘normale plaatje’ van het christendom van: niet oordelen, vergeven en liefhebben ligt genadeloos op de schop. Ik pluis de Bijbel uit en vindt er veel meer feiten die de doorgaande menselijke aannames ondermijnen, dan in de kerken worden gepreekt.
In 2014 moest ik verhuizen door afbraak van mijn woning. Omdat de erfeniszaken nog maar net achter de rug waren en ik nog geen verhuizing aankon, vroeg ik om extra hulp. Die heb ik gekregen. Ook had ik hoop dat ik misschien via deze weg hulp zou kunnen krijgen. De verhuizing verliep uitstekend met een goede consulente van de woningbouw. Een nuchtere dame die me goed aanvoelde maar verzweeg dat mijn nieuwe huis twee renovaties moest ondergaan. In 2018 moest ik opnieuw mijn huis uit en heden zit ik in een logeerhuis. Dat drie maal je huis uit moeten binnen acht jaren te veel is, begreep de woningbouw ondertussen ook wel, omdat deze derde keer ook nog samenviel met de rechtszaak tegen moeder.
“Had mij gewaarschuwd”, verweet ik hen, “jullie wisten van mijn problematiek! Geloofde je mij niet?”
“Wij weten niet dat we gaan afbreken of renoveren.”
Dat dit grote onzin is kan ik bewijzen en dat deed ik. Men had niets terug. Ik heb hen ook verweten dat ze de doodsbedreiging van moeder niet hebben geloofd. Dit was inderdaad het geval. In dit kleine stadje in Twente is het glas altijd halfvol en nemen we nog een een hapje, drankje, kussentje en dekentje. De grote problemen vegen we onder de mat aan de westerse kant van Nederland. Of naar die grote veel criminelere stad hiernaast.
In 2010 is moeder met vals berouw bij mij gekomen. Ze had spijt, vroeg om vergeving en ik heb het haar van harte gegeven hopend op herstel. Maar het was wéér een leugen en toen begon deze twaalfjarige ramp voor mij. Op internet zocht ik van alles over deze problemen. En vond niets waar ik écht iets aan had.
Dit valse berouw leidde tot aangifte van ‘geheim geld’ dat moeder van mij had. Eind 2011 was dat. Moeder had me om de tuin geleid met een legaat van mijn overleden vader dat ik in z’n geheel had kunnen ontvangen.
Ik ben twee advocaten, een rechter en drie huisartsen verder. De twee huisartsen die mij kenden en mij geloofden omdat ze wisten dat ik een oprecht mens ben, konden niets. Een huisarts die mij niet kende geloofde mij niet en wilde mij met angststoornissen doorsturen, maar ik mocht niet over mijn moeder praten. Werkelijk dat zei men! Ik heb geweigerd. Traumatiserend is dit! En dood en dood eenzaam, miskent en onbegrepen! Er is maar één gestoorde hier en dat is moeder.
In 2013 is ‘verdwenen zelf’ opgericht. Ik heb het toen niet gevonden en in 2014 heb ik, teleurgesteld, internet helemaal opgezegd omdat ik na de erfenis te hebben opgegeven bestookt werd door klantmanagers die ervanuit gingen dat ik alles wist over die erfenis. Ik wist NIETS dan dat vage geheime geld waarvan moeder me had verteld. Twee klantmanagers geblokkeerd, twee familieleden en hun boekhouder. Internet was hetzelfde als terreur.
Nu in 2022 zit ik in dit logeerhuis alwaar ik meer luxe heb dan thuis. Alles is hier zwart, wit grijs en plastiek, zelfs de bloemen en de planten. Maar alles is schoon en dat is belangrijk. Mijn huis is dichtbij dus heb ik vrolijke kleurrijke doeken en kleedjes uit mijn huis gehaald zodat het huis waar ik drie maanden in moet wonen een beetje een thuis kan zijn.
“Zie het maar als een vakantiehuis”, zei de woningbouw die mij op deze manier geheel uit de bouw heeft gehaald, wat een erkenning is van de problemen en een onuitgesproken excuus. En dat doet goed.
Na één maand lukt dat een beetje om thuis te komen. Alles is gratis ook internet. Voor het eerst in acht jaar weer internet. En zo vond ik ‘verdwenen zelf’ en zo geschiedde het dat ik hoop dat het met de coach die ik via deze website heb gevonden, zal klikken.
Lizet en iedereen die door dezelfde hevige emoties gaan als ik omdat ze niet begrepen, geloofd, gehoord worden, omdat het psychisch is, omdat er geen bewijzen zijn… waar zijn mijn woorden? Ik word potver met de dood bedreigt, bestolen en zelfs opgelicht door mijn moeder, maar niemand doet iets, kan iets… Om gillend gek van te worden. Ik probeer overal een lichtje te zien, christelijk gezegd ‘Gods hand in de zaken te zien’, maar had het niet wat minder gekund, God, dit is toch wel heel erg veel? Kijk, ik heb nu wél internet en hoop op een klankbord wiens standplaats ik vanochtend vroeg heb gezocht en gevonden. Ze woont in een mooi stadje hier vlakbij. Zal ik me daar laten inschrijven als woningzoekende? Want in mijn buurt word ik evenmin niet gelooft en leef daarom erg geïsoleerd. Ik merk hier in mijn logeerhuis dat het fijner is te wonen tussen mensen die niets weten van deze problematiek… Dan kan ik weer vriendelijk zijn en lijkt het alsof ik ook een normaal mens ben…
Als ik iets kan doen dat psychisch geweld kan doen meetellen in Nederland, houd ik me aanbevolen.
Soms vraag ik dat mijzelf ook wel eens af ‘hoe overleef ik het’ Ik heb namelijk ook een huisarts die niet naast me staat en waar ik traumatisering van krijg, nu ook teruggetrokken en angstig voor. Ik doorspit de één naar de andere hulpverlening waaronder ook GGZ die narcistisch misbruik/emotionele/psychische mishandeling, die amper kennis daarover hebben en overstappen. De terugkerende zelfmoordgedachten zijn zwaar maar stop ik tevens in het hokje ‘geloof niet alles wat je denkt’ Wel heb ik nog veel verdriet en dromen en voel ik me soms oncomfortabel, soms ben ik nog boos op de hulpverleenster en naast dat heb ik nog mijn ouders en het narcistische web en verwerk ik vooral mijn moeder omdat ik een tijdje geleden mijn vader al heb opgegeven, die was zo klaar als een klontje, die gaat niet veranderen. Maar mijn moeder was altijd ‘de veilige ouder’die geen veilige ouder bleek en dit vind ik heel moeilijk omdat vaders altijd ‘overheersend’ was en nu helder komt dat moeders nooit voor mij opkwam en situaties als ‘slaan’ wel gezien heeft, ze stond erbij. Dat ze mij ook verbale geweld heeft gegeven met lelijke kneepjes maar ook warmte gaf met tevens ook wel knuffels, dit heeft mij als kind heen & weer geslingerd, ook omdat ik als jong kind mijn moeder angstig heb gezien naar vaders en voor moeder altijd terugkwam, aangepast heb en intuitie opzij heb geschoven als kind/tiener.
Dit kruist zich allebei en voelt als ‘dubbele trauma’ waar ik met mijn ouders geen contact meer heb en waar ik bij de hulpverleenster nog steeds bang ben om wat ze doet, houdt zij mij nog in de gaten? wat kan ze nog verder doen, belt ze mijn ouders om nog dingen te vragen. Ondanks dat ik weet dat hun toch niets te melden hebben voelt dit wel heel bedreigend, er is niet gewezen op wat ze doet, ze is niet gestopt, ze mocht zomaar verder ‘achter de rug om’ waar ik als client tevens bij politie gezegd heb dit niet te willen en dat voelt ook als onveilig en dat de hulpverleenster mag ronselen met omgeving van de client. Ik heb ook het gevoel dat de rechter die weegschaal van Justitia niet gebruikt heeft. Ben altijd een brave burger geweest en dan wordt je gestraft om psychische/emotionele/narcistische mishandeling (want zo voelt het), komt diegene er fluitend mee weg, voel ik me onterecht beschuldigd waar ik steeds een ‘wederzijds gesprek’ te willen, waar ik gezegd heb dat ze valse beschuldigingen uit omdat ze niet meer over de vloer kwam/mij niet meer ziet, dingen zegt waar ze helemaal geen zicht meer op had en dit voelt allemaal heel wreed, steeds verdriet, wegrennen in mijn dromen, en vlagen van boosheid. Je blijft in de mishandeling, ik zeg: ik vecht nog steeds met die ‘apenbendes’ want de pleger zelf heeft mij geisoleerd, laat een spoor van vernieling achter en weet donders goed wat ze doet want ze belde nou eenmaal ‘over mij’ dus ‘me U’ – ik geloof in dat ze best weten wat ze doen, het subtiele ‘stilte ‘bah’handeling en doorgaan maar wel aangeven (dus ze leest alles wel) en niemand die wijst ook daarop ‘goh mevrouw’ wel zo netjes om het met de desbetreffende af te handelen, goh mevrouw wel zo netjes om haar te beantwoorden… ik snap dat eerlijk gezegd niet, gewoon niet…. al helemaal niet van politie want die behoort neutraal te zijn als ze niet echt weten wat er gebeurt is, dat ze zeggen ‘sommige mensen zijn zo’ en dat ik vooroordeelde terwijl ik zeker weet dat het gebeurd is, ik vind dat schandalig en heeft mij ook PTSS vererging gegeven en voor mij gevoel ‘niet zo raar’ je komt een secundaire victimisatie tegen bij diegene die voor veiligheid staan, waar ik ook niet meer durf te komen.
Derde: toch voelt het ook tevens weer bevrijdend en als een kracht. Ik heb veel gedaan want zo merkte ik ook dat ik ongezonde vrienden nam waarvan het een eenzijdige relatie was, meer een optie.
Veiligheid is het eerste wat je nodig hebt weet ik van Judith Hermans met ‘trauma en herstel’. De onveiligheid die jij omschrijft heb ik jarenlang ook ervaren en kan ik nog wel ervaren. Over een week weet ik of het klikt met de coach die ik via ‘verdwenen zelf’ gevonden heb. Ik denk het wel.
Hulp nodig hebben en vervolgens door die ‘hulp’ verder het web ingetrokken te worden met onrecht, foute duidingen en vaak arrogant gedrag. Dat heb je niet nodig! De mensen die stoornissen voorschrijven zijn er zelf de oorzaak van. Je zit niet voor niets op deze website die ook hulp wil aanbieden op maat. Jij bent degene die weet wat je nodig hebt. Jouw waarnemingen moeten serieus genomen worden. Nu ik dit ervaar op deze website heb ik in korte tijd meer kunnen schrijven over mijn waarnemingen dan ik ooit heb mogen/kunnen zeggen tegen iemand, dan internet-loos achter mijn laptop thuis. Weten dat je gehoord én begrepen wordt lucht enorm op.
Dat je moeder je is afgevallen is erg. De politie erbij. Het Recht waarin alleen de bewijzen meetellen. Waar emotie al snel als zwakheid wordt gezien. Psychisch geweld is moeilijker te bewijzen. Alles wat jij meemaakt is erg. Telkens weer in al die stress worden meegezogen, moet niet mogen. Het zou voor de GGZ wel eens bevrijdend kunnen zijn als ze de opdracht kregen om eens goed en serieus te luisteren naar degene van wie ze het minst verwachten. Naar jou dus. Naar mij.
Ik ben op latere leeftijd tot geloof gekomen en vroeg aan een geestelijk verzorgster van de GGZ: “Wordt zoiets ook gezien als gestoord?”
Ze zei niets. Glimlachte wat ongemakkelijk omdat het antwoord ‘ja’ was.
Deze geestelijk verzorgster stelde een van de standaardvragen: “Laat jij je niet te veel overheersen door je moeder?”
Van mij werd het standaardantwoord verwacht. Ik zweeg snuivend wetend dat ze mij niet KON begrijpen zonder dat ik uitgesproken was. Ik had moeten vragen: ‘Laat jij je niet te veel overheersen door de zorgverzekeraar?’
Ik zit door een erfenis vast aan moeder die met haar geld mag doen wat ze wil, ook een dochter in de bijstand bestelen. Door het geld is moeders wil de wet. [Ik ben nog steeds verbijsterd dat dit zomaar mag.] En als deze geestelijk verzorgster niet doet wat de zorgverzekeraar beveelt, verliest ze haar baan. Dus: laat zij zich overheersen door deze verzekeraar. Jammer hoor, want in mijn ogen zag zij eruit als een heel meelevend persoon.
Alles opschrijven heeft me wel geholpen, bijvoorbeeld ook omschrijven dat deze mensen van de GGZ en huisartsen menen het alleenrecht te hebben in het lezen van gezichten en lichaamstaal. Volgens mij kunnen hun patiënten dat veel beter. Een huisarts die me niet geloofde zat er dikbuikig bij met een voet op de andere knie toen ik een griepprik kwam halen. Hij was een open boek voor mij. Ik ga altijd weg en neem een andere huisarts. Ben inmiddels bij de vierde en die weet niets. Dat houd ik zo. Huisartsen zijn er voor medische problemen.
Lieve Lizet ik wens je oprecht heel veel sterkte.
Groet van Susan.
Ook jij bedankt Susan, ik herken ook weer dingen in jouw verhaal dus je helpt mij ook weer, dankjewel.
– Bij mijn huisarts kan ik dat helaas niet doen omdat ik ook een ‘chronische zieke’ ben dus netwerk/mantelzorg wordt gevraagd.
Nog veel sterkte verder met jou verhaal, jij hebt ook veel meegemaakt en dat je dochter ook weer meegenomen wordt in de sores van je moeder is verdrietig, verschrikkelijk dat het kan gebeuren.
Hoi Lizet.
Ff rechtgezet: met ‘dochter’ bedoelde ik mezelf. Moeder mag mij bestelen omdat ze – wettelijk – mag doen met haar geld wat zij wil. Ik heb een zoon en die wordt niet meegesleept. Integendeel, hij had mijn moeder [zijn oma] eerder door dan ik. Voordat ik dat zelf hardop kon denken zei hij al nuchter: “Jouw moeder is gewoon knettergek.”
Ze máken jou een ‘chronisch zieke’. Kun je hen niet wijzen op ‘stichting het verdwenen zelf’?
Het idee om sommige hulpverleners op deze website te wijzen speelt wel door mijn hoofd, helaas ook de wetenschap dat men in de reguliere gezondheidszorg niet graag op ‘een optie om het eens anders te doen’ wil worden gewezen.
In mijn woonplaats heb ik alles wat ‘hulp verleend’ gehad en ben telkens op tijd vertrokken voordat ze mij konden ‘diagnosticeren’ omdat ik hier levenslang al niet in geloof. Ik las een boek van Jan Foudrain met ‘wie is van hout?’ een psychiater die ook tegen de etiketten en vóór mensen was, waarvan ik al hoorde in de jaren ’70/’80 vorige eeuw, en later bijna alles van Alice Miller. Ook heb ik veel aan de boeken van de psycholoog Ingeborg Bosch gehad die een techniek beschrijft die PRI heet [Past Reality Integration] en heb dat op mezelf toegepast. Hiervan heb ik geleerd dat hevige emoties in het heden, vaak met het verleden hebben te maken. Dat deze emoties die van ‘het kind in jezelf’ zijn, veilig kunnen worden ervaren wanneer je ze niet meer invult als heden. Dat maakte mij rustig zodat ik helder kan denken. Maar wat voor de een goed is, hoeft het niet te zijn voor de ander. In geen van deze boeken wordt onomwonden – zoals hier – over de narcistische relatie moeder/dochter geschreven. Alice Miller misschien nog het meest. Verder heb ik het geloof in God waardoor ik ‘vrede’ kan hebben met alles wat gebeurd omdat dit is voorspeld en er een prachtige toekomst voor ons klaarligt.
Deze week zie ik voor het eerst mijn coach van ‘verdwenen zelf’.
Heden ben ik nog heel alleen terwijl ik vóór 2010 altijd vrienden had. Maar als ik terugkijk zoek ik dat leven niet meer. Ik ben veranderd door wat ik heb meegemaakt, welke mensen en activiteiten daar heden bij horen weet ik nog niet. Als je zover komt dat het tot een rechtszaak tegen je moeder leidt, raak je vervreemd van de mensen, zo lijkt het. Alle geloofsgenoten hebben me in de steek gelaten. Een vriend die geen geloofsgenoot was, die pal achter mij stond en tegen mijn moeder was, is overleden aan corona. Mijn bijna levenslange hartsvriendin heeft ook een narcistische moeder, maar zoals later bleek vluchtte ze liever voor haar problemen. Omdat ik dat niet wilde kwam er verwijdering. Zo jammer vind ik dat, dat je op het laatst toch uit elkaar groeit. Zij noemde mij ‘meer dan een zus’ en ik haar ‘mijn hartsvriendin’, we hadden beiden tot op het laatst het gevoel dat onze vriendinschap niet verbroken kon worden. Dit brengt mij ter plekke op de gedachte om haar per e-mail eens te schrijven en te wijzen op deze website. Wie weet…