Dit is een gastcolumn van Camille.
Ik vond de blog van Iris over het optreden van John de Mol vorige week sterk en schreef hierna mijn verhaal. De spreekwoordelijke beerput die is opengegaan bij The Voice Of Holland trok ook bij mij bruusk de ongeheelde wonden van veertig jaar geleden weer open. En recenter…
Ik werd seksueel misbruikt van mijn achtste tot mijn tiende door mijn vijf jaar oudere broer. Als klein meisje niet begrijpend wat er aan de hand was maar wel dat het niet klopte, dat ik het niet wilde maar door zijn bedreigingen te bang om iets te zeggen. Bovendien zou ik nooit geloofd worden door de narcistische vrouw die me op de wereld gezet had en haar al even narcistische man die daarboven nog koleriek en agressief was en compleet door haar gemanipuleerd.
Ik heb altijd gezwegen. Ik zou als kind niet geweten hebben hoe ik onder woorden moest brengen wat er gebeurde. En bovendien: er werd toch nooit naar me geluisterd.
Vlak voor mijn dertigste verjaardag ontdekten ‘zij’ het (sorry, ik kan ze geen ‘ouders’ noemen want die titel zijn ze niet waard) door een onbewuste, impulsieve reactie van mij op een bepaalde gebeurtenis. Ik had mijn grote geheim ongewild verraden. Iets waar ik tot op de dag van vandaag zoveel spijt van heb.
De reactie van John De Mol maakte me echt fysiek misselijk door de herkenbaarheid. Én razend. Ikzelf werd, toen het uitkwam en de tranen over mijn gezicht stroomden, met uitgestoken arm en vinger toegesnauwd: ‘Dat is JOUW schuld, omdat je nooit iets gezegd hebt! Anders hadden we iets kunnen doen.’ Een leugen die ze zichzelf wijsmaakten maar door latere daden zelf aantoonden. Geen woord van troost, medeleven, bezorgdheid, schuldinzicht (omdat ze nooit naar hun kinderen omkeken en dus geen idee hadden van wat die uitstaken). Ik was gekraakt en heb enkel nog gesmeekt dit nooit tegen iemand te vertellen. De schaamte was nog steeds immens.
Wat ze dan wel (niet!) zouden gedaan hebben werd duidelijk toen ze, mijn smeekbede negerend, hun ‘ontdekking’ in de hele familie- en kennissenkring rond gingen vertellen als dat DÁT de reden was waarom ze mijn broer, nota bene vier jaar voor ze mijn geheim ontdekten (!), aan de deur hadden gegooid. De werkelijke reden was dat hij niet meer deed wat ZIJ wilden, ze ruzie hadden met zijn vrouw en ze voelden dat hun wurggreep om hem te manipuleren niet meer werkte.
Ik wist nergens van, tot ik op een dag in een drukke winkelstad een familielid tegenkwam dat me zei: ‘Goh meisje, dat hebben wij allemaal nooit geweten.’ Ik stond als aan de grond genageld. Heb nog slechts flarden gehoord waaruit bleek dat werkelijk iédereen het wist en nu begreep dat ‘zij’ geen andere keuze hadden gehad dan hem aan de deur te zetten. Ze waren zogezegd voor me opgekomen… vier jaar voor ze er iets van wisten! Maar het paste perfect in hun narcistische straatje en hun imago’s blonken als nooit tevoren. Tot op vandaag weet ik niet hoe ik toen weer aan mijn auto geraakt ben. En zij? Zij ontkenden tegenover mij gewoon staalhard dat ze ooit tegen iemand iets gezegd hadden…
Toen twee jaar later mijn opa overleed ging het zover dat mijn broer één van de weinigen was die vooraan in de kerk een afscheidswoord mocht brengen. Er waren nochtans twintig kleinkinderen en een hoop achterkleinkinderen beschikbaar hiervoor.
De vrouw die me op de wereld gezet heeft meldde me dit op triomfantelijke toon in een telefoontje. Weer een kans om haar sadistische kant te bevredigen en mij keihard te raken. Ik ben in hysterisch huilen uitgebarsten, vroeg hoe zij dit in godsnaam konden laten gebeuren na wat ze wisten?! Dat ze tóen niks konden doen maar nú dan toch wel kon verhinderen dat hij daar als een heilig boontje werd opgevoerd?? Ik was compleet over mijn toeren toen ik de telefoon neerlegde. Zij genoot van haar ‘nieuwsje’ en kon niet wachten haar man in te lichten over hoe ik ‘tegen haar tekeer was gegaan’ aan de telefoon.
Niet veel later stond hij, die me op de wereld gezet heeft, in mijn woonkamer tegen mij te brullen en te tieren. Wie dacht ik wel dat ik was om zó tegen haar, de vrouw die me op de wereld gezet heeft, tekeer te gaan? Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn man stond erbij en keek ernaar, net zo erg met stomheid geslagen als ik. Ik werd een kwartier lang uitgescholden voor al wat lelijk was. En dat hij er zogezegd niks aan kon doen dat dat mijn broer vooraan in de kerk zijn zegje mocht doen omdat zijn zus (mijn tante) dat allemaal had geregeld. Een zus met wie hij nota bene een even gestoorde geest deelde en de enige met wie hij een soort van ‘band’ had. Haar toen reeds overleden man had hun dochter misbruikt maar dat mocht nergens geweten zijn om zijn nagedachtenis niet te besmeuren… Na een kwartier schelden en beschuldigen smeet hij de deur achter zich dicht. Ik bleef achter in shock. Hoeveel keer moest ik nóg gehertraumatiseerd worden?
En opnieuw vergaf ik hen. ZIJ hadden toch zóveel voor mij gedaan? Zonder HEN was ik niks, niemand, een nul. Ik had alles aan hen te danken. Ik mocht blij zijn dat ik hen had. Ik was zodanig geïndoctrineerd en had totaal geen zelfvertrouwen zodat ik hen geloofde… Als ik dan John De Mol hoor vertellen dat hij niet begrijpt waarom vrouwen niets melden? Wel: DAAROM! En niet alleen in het televisiewereldje maar helaas in de hele maatschappij. De verhalen hebben mij diep geraakt. Ik herken de gevoelens van schuld, schaamte en angst voor de volle 100%.
Het heeft geduurd tot mijn 43ste voordat ik, door mijn zoon en mijn man die me de ogen openden, de deur achter me dichttrok. Ik ben 43 jaar lang psychisch en fysiek mishandeld, geïsoleerd van de ‘echte, normale’ wereld, geïndoctrineerd en emotioneel verwaarloosd door narcistische schepsels die nooit kinderen hadden mogen krijgen. Ik deed elk van die 43 jaar steeds nóg een beetje harder mijn best om tóch maar graag gezien te worden. Ik bleef geloven dat als ik dit of dat, zus of zo deed er misschien tóch wel ooit een dag zou komen. Een klein beetje liefde, warmte of gewoon al appreciatie. Ik wilde het zó graag. Ik ging ver, héél ver over mijn eigen grenzen.
De grens was bereikt, ik was helemaal leeg, op, fysiek en mentaal herleid tot een wrak. Ik koos voor mezelf , mijn leven, mijn vrijheid. Dat dacht ik althans… De hel brak los toen ik alle contact verbrak en ik werd bedreigd, mijn zoon werd via mij bedreigd, ik werd geïntimideerd en ze stuurden zelfs een advocaat op me af met een boel verzonnen beschuldigingen. Ze zouden niet rusten voor ze me compleet geruïneerd hadden. Dat schreven ze ook letterlijk in een mail. Mijn wereld stortte compleet in toen ik alle beschuldigingen onder ogen kreeg (inbraak, diefstal…)
Gelukkig kon ik al hun leugens bewijzen en kreeg ik hier zwart op wit bewijs van dat zij uiteindelijk hebben móeten ondertekenen. Het kostte me twee jaar van mijn leven én hetgeen er van mijn gezondheid nog overbleef. Ik ben dankzij hen voorgoed tot invalide verklaard.
We zijn inmiddels zeven jaar verder. Helaas zijn hun bedreigingen en intimidaties hiermee niet gestopt en kan de politie niets doen zolang ze mij niet echt iets aandoen… Ik werk al jaren keihard om te leven in plaats van overleven. Dagelijks zijn er zóveel zaken die ik lees, hoor of zie die (vaak onbewust) de oude pijn triggeren. Als slachtoffer van narcisme blijf je levenslang hun prooi.
Voor één of andere onbenul zoals John de Mol het nog in zijn hoofd haalt om zijn mond open te doen: hou je oren open en je mond dicht. Lang genoeg. Na enkele verhalen zoals het mijne zal je misschien voor tien procent begrijpen wáárom er zovelen zwijgen. Het helemaal begrijpen kan enkel iemand die het zelf meemaakte.
24 reacties op “Waarom zovelen zwijgen”
Lieve Camille,
Jouw verhaal lijkt zoveel op het mijne dat ik hier met tranen in mijn ogen zit. In mijn geval was de misbruiker mijn broer van ruim 1 jaar ouder. Net als jij voelde ik dat het niet klopte, maar ook ik kon dat niet vertellen aan mijn narcistische moeder. Ik zou toch niet worden geloofd. Nu ben ik 69, al die jaren gezwegen, behalve tegenover mijn therapeut. En nog ontkent mijn broer glashard het misbruik. Hij wil praten met me onder vier ogen, want hij wordt onpasselijk van mijn beschuldiging. Maar dat gesprek moet dan bij hem thuis plaatsvinden. Mijn man en ik willen best met hem in gesprek, maar dan hier bij ons thuis. En dat wil hij niet, zijn vrouw mag er niet bij zijn zegt hij. Nu wordt alles doodgezwegen, de bewuste broer is met zijn vrouw langere tijd in het buitenland met vakantie. In de hoop dat het verhaal weg ebt….
Ik wens jou veel sterkte Camille, wat zijn er toch een misselijk makende lui op de wereld. Maar we geven niet op hoor!
Met een warme groet, Maria
Lieve Maria, wat erg te horen dat HIJ onpasselijk wordt van jouw beschuldiging. Alsof hij je er nog een schuldgevoel wil bovenop geven. Jij kent de waarheid, jij voelt nog altijd de gevolgen en die zijn voor het leven. Ik hoop dat je met de hulp van je therapeut en je man de steun vindt die je nodig hebt. Zeker weten dat we niet opgeven! Lieve groet, C
Ik leef met je mee…
Zo herkenbaar dat je letterlijk ziek wordt van dit soort agressie.
Dankjewel. Het is inderdaad een vorm van agressie: onzichtbaar voor de buitenwereld maar met levenslange littekens.
Wat een ongelooflijk moedige vrouw… De durf om het op te schrijven het te delen met de wereld… Want ondanks dat ze heel sterk en moedig is zie je dat het een litteken op de ziel is die áltijd latent aanwezig is. En dat zij, net als ik tóch élke keer weer het gevecht met het gevoel aangaan! Dankjewel moedige powervrouw voor het delen!
Het voelt zowel triest als troostend om te weten dat we met zovelen eenzelfde gevecht voeren. Telkens weer worden we mentaal onderuit geschopt en gaat de wond weer open als we zulke verhalen horen. Aan de buitenkant lijk ik sterk en moedig maar binnenin blijf ik dat eenzame wezentje dat snakt naar 100% veiligheid, warmte en liefde. Een maatschappij met begrip en vertrouwen. Tot het zover is blijven we telkens weer overeind krabbelen en ook dat is kracht. Als het nodig is steek ik graag mijn handen uit om je overeind te trekken. Veel liefs, C
Ik ben reeds 77 en m’n hele leven is vreselijk zwaar en moeilijk geweest. Eigenlijk gaat de onderstroom van onwaarachtig bedekkend gedrag nog steeds door. Nooit zal ik van de familie erkenning krijgen, terwijl ik als zondebok het vaandel van de keurige familie hoog moest houden. Ik heb nu spijt dat ik er vroeger niet uitgestapt ben. Maar als misbruikt kind, ook psychisch was ik geheel afhankelijk gemaakt en een zelfwaarde van o,o. Ik geloofde toen dat ik gewoon slecht was en echt alles verpeste. Ik herken ook Camilles leven. In deze gezinnen is er zo ontzettend veel mis! En door het narcisme krijg je je vinger er niet achter.
Ik ben door Voice Holland uitzending even weer helemaal onderuit gegaan. Ik wil nog leven, schilderen schrijven. Gehoord en gezien worden.
Niettemin: ik ben trots op mezelf dat ik een eerlijk, goed mens ben gebleven en de liefde niet heb verloren. Daar was ik altijd bang voor want: liefde verloren, alles verloren.
Lieve Frederika, ik moest letterlijk naar adem happen als ik las dat jij dit al 77 jaar ondergaat. Wat een bovenmenselijk krachtige vrouw ben jij!
Het is zo herkenbaar wat je schrijft over die -naar de buitenwereld toe- keurige familie waar achter de schone schijn de vreselijkste verhalen schuilen. Zoals dat van jou en mij.
Ook ik kreeg de vinger er niet achter: ik werd sociaal compleet geïsoleerd want hobby’s buitenshuis, spelen of slapen bij vriendinnetjes of zelfs familie, een verjaardagsfeestje geven of bijwonen… het was allemaal verboden. Je kan dus niet vergelijken met wat normaal is en krijgt ook geen input van anderen. Het enige verhaal dat je hoort en ook gelooft is dat wat ze je dag na dag inprenten: dat je niet deugd, slecht bent, je moet schamen…
Bij mij zijn het uiteindelijk anderen die me de ogen geopend hebben en die me de moed gaven voor mezelf te kiezen. Anders was ik er niet meer geweest.
Jij mag ENORM trots zijn op jezelf! Net als jij zijn eerlijkheid en goedheid voor mij belangrijker dan alle uiterlijkheden bij elkaar. Ik kan mezelf in de spiegel recht in de ogen kijken, net als jij.
Ik wens je nog heel veel liefde toe want gelijk heb je: liefde is alles! Lieve groet, C
Dank voor het dappere delen… Erg veel herkenning.
Je geeft me weer wat moed erbij om door te gaan – al weet ik op dit moment even niet hoe.
Enerzijds door narcistisch gedrag broer (godzijdank geen seksueel misbruik – maar verder alles exact volgens dàt principe), nu onze ouders in verzorgingstehuis zitten en de broer de andere drie kinderen met succes tegen me opgestookt heeft – en me beschuldigt ‘met bewijs’ van de meest gruwelijke dingen, projecties overduidelijk maar ja. Hij gaat tot over mijn lijk, incasseer al twee jaar lang, sinds ouders opgenomen zijn.
Daarnaast de beerput van seksueel misbruik die ook bij mij veel herbeleving terughaalt vanwege dat mijn dochter van 6-7 jaar destijds (2001) die op school door ‘de grote jongens in de bosjes’ iedere pauze seksueel misbruikt werd (zoals alle niet-weerbare kinderen) totdat ik er achter kwam na een maand of vijf. De directeur wist het. Heeft ons via z’n psycholoog naar dé kinderpsychiater van Noord-Holland gestuurd (in Triversum), we zijn zoooo gemanipuleerd in al onze onmacht: overduidelijk een heus pedo-netwerk, dat realiseerde ik me na jaren, toen we moedig stand hielden, de shock iets minderde en er zich lijntjes begonnen af te tekenen. Met wat we nu weten is het helemaal overduidelijk.
NB Mijn dochter ìs er nog steeds, zwaar beschadigd als ‘beste thuiszitter van nl’ knokt ze dapper om haar eigenwaarde terug te vinden. Of dàt gaat lukken …? Wat ik iig heb kunnen doen is dat ze nooit in zo’n zg. ‘instelling’ opgeborgen is – hèt advies van die kinderpsychiater….
Lieve Esther, wat een schokkend verhaal… Ik heb er geen woorden voor.
Wat wij hebben meegemaakt is verschrikkelijk maar het moet nog 100 keer erger zijn als je te weten komt dat je kind zulke dingen is overkomen. En dat de schooldirectie het wist en niks deed. Misselijkmakend! Ik vermoed dat je meteen en zonder nadenken al haar lijden zou willen overnemen moest dat mogelijk zijn. Dat is alleszins het gevoel dat bij mij als mama opkomt.
Voor jou moet het zo machteloos voelen, je niet te kunnen verdedigen tegen alle valse beschuldigingen en zogenaamde bewijzen van je broer. Ook de vrouw die me op de wereld gezet heeft projecteerde aan de lopende band, mijn mond viel vaak open. Ik hoop dat je hulp krijgt van een ‘echte’ therapeut met kennis van zaken want zoals je met je dochter ervaren hebt: sommige psychiaters maken het trauma enkel nog erger.
Voor je dochter hoop ik dat ze nu een warme, liefdevolle omgeving heeft. Een veilige cocon waar ze helemaal zichzelf mag zijn. Waar ze haar verhaal mag doen als ze dat wil maar waar het niet moet. Waar ze nooit te horen krijgt: ‘Je had dit of dat, zus of zo moeten doen!’. Uit je bericht maak ik alvast op dat je een liefdevolle moeder bent die alles zal doen om haar te helpen. Dat is al zóveel waard! Ik wens jullie allebei ontzettend veel moed en kracht!
Lieve groet, C
Dank …
Aan allen hier overigens.
Ook bij mij heeft het Voice verhaal veel losgemaakt.
De herinneringen aan zoveel jaar eenzaamheid.
Het verdriet van niet gehoord en gezien te worden.
Het leven met een groot geheim.
Als je gaat praten sleep je altijd ook mensen mee die part nog deel aan het misbruik hadden.
Zoals ouders broers, zussen en kinderen van de dader/narcist.
Door met je verhaal naar buiten te treden beschadig, traumatiseer je hun ook.
Voor mij was dat in ieder geval ook een reden om te zwijgen.
Maar het vreet je op van binnen.
Je vat het helemaal juist samen: eenzaamheid, verdriet en altijd dat geheim met je meeslepend. En ondanks dat alles toch blijven zwijgen om anderen te beschermen. Dat bewijst dat je een mooi mens bent met veel empathie.
Ik hoop dat je wel ergens een uitlaatklep hebt, een vertrouwenspersoon of therapeut, want het vreet je inderdaad op vanbinnen.
Erkenning van wat je meegemaakt hebt zal de pijn niet wegnemen maar gehoord en geloofd worden werken toch een beetje verzachtend (voor mij toch).
Ik wens je veel kracht en hoop dat je iets of iemand vindt die je kan helpen het gewicht te dragen.
Lieve groet, C
Door je woorden lijkt je verborgen verdriet te spreken, voelbaar voor de luisteraar op papier gezet.
Zal ik woorden vinden om te kunnen beschrijven wat je verhaal met me deed? Of is het een soort met stomheid geslagen intens verdriet, net zo perplex. Je hebt dit niet verdient en er was je zoveel meer gegund geweest, door velen en ook door mij. Herkenbare verhalen die je schrijft, herkenbaar voor mij. Dankjewel voor het delen van je verhaal, voor gevoelens die zichtbare woorden kregen, woorden die anderen weer kunnen helpen in hun proces.
Dankjewel Samie voor je lieve woorden. Het is niet gemakkelijk het onder woorden te brengen en best confronterend om (een stukje van) je eigen verhaal te zien staan. Ik heb vaak het gevoel dat ik een boek zou kunnen schrijven want dit is slechts een topje van de ijsberg.
Zelf heb ik veel troost gehad door het lezen van de boeken van Iris en een workshop. Als ik op mijn beurt door mijn verhaal iemand anders het gevoel kan geven niet alleen te zijn dan is het het me waard om mijn verhaal te delen. Veel liefs, C
Lieve, dappere mensen (waaronder ik),
Zoveel herkenning, slapeloze nachten de afgelopen week, zoveel flashbacks, boosheid, tranen, eenzaamheid en met stomheid geslagen. Terug bij af. Wie gelooft ons nog? Familie keert mij de rug toe, zelfs misbruikte kinderen (geestelijk en seksueel) staan aan pa zijn kant. Het lijkt Ruinerwold wel. Toch weten wij dat we de waarheid spreken. Ga door, blijf delen/vertellen. Laat je de mond niet snoeren.
Ja we hebben levenslang, zeker door mannen als Jeroen Rietbergen, Ali B, Marco Borsato, John de Mol en vele, vele anderen. De wond zal steeds weer open worden getrokken, maar… wij worden en staan sterker!
Ik hoop en bid dat onze waarheid eens gehoord en geloofd zal worden.
Liefs!
Merel (72)
Ik had het niet beter kunnen verwoorden, Merel! Die rollercoaster van gevoelens als je zulke dingen hoort of leest. Intens ongeheeld verdriet, radeloze eenzaamheid, intense woede. En telkens weer opstaan en doorgaan met de stille hoop dat er ooit iets veranderd … Ik hoop met je mee!
Lieve groet, C
Lieve Camille, ik snap volkomen waarom je je geheim wilde bewaren. Ik snap waarom je liever zweeg, hoe moeilijk en eenzaam dat ook is. Wie je geheim kent zal vaak niet meer objectief naar je kijken. Ze zien alleen nog het meisje/vrouw die het bed met haar broer heeft gedeeld. Eenmaal in de openbaarheid blijft zo’n ervaring aan je kleven. Iedereen weet het en niemand vergeet het.
Ik heb een soortgelijke ervaring met mijn stiefbroer, hoewel ik het in een pril stadium wél aan mijn narcistische moeder heb verteld. Die avond ging het dak eraf. Mijn stiefbroer beloofde beterschap en de volgende dag werd er met geen woord meer over gesproken, alsof er niets was gebeurd. Na verloop van tijd werd ik weer ‘als vanouds’ met hem alleen gelaten waarna het oude patroon zich herhaalde. Ditmaal zweeg ik omdat ik me in de steek gelaten voelde en niemand meer durfde te vertrouwen. Toen het misbruik enkele jaren later aan het licht kwam vertelde mijn moeder aan iedereen die het wilde horen ‘welke schande háár was aangedaan.’ Ze eigende zich schaamteloos de rol van slachtoffer toe. Aan mij werd niets gevraagd. Er was geen aandacht, geen begrip, geen luisterend oor, geen steun, van niemand. Maar als ik buiten kwam stootten buurtbewoners elkaar aan, roddelden achter mijn rug en negeerden me verder. Ik schaamde me dood, voelde me schuldig en probeerde daarom alles en iedereen zoveel mogelijk te mijden.
In de ogen van velen was niet mijn stiefbroer, maar ik de zondebok. En daarom kun je soms beter zwijgen of alleen anoniem je verhaal vertellen. Uit zelfbescherming.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid, Camille
Lieve Anne, je begrijpt het perfect en dat betekent helaas dat je het zelf hebt meegemaakt. Als kind wist ik nog niks af van seksualiteit, wist ik niet precies wat er gebeurde. Wél dat het niet ok was.
Mijn broer was dan ook nog het ‘koningskind’ en had door het leeftijdsverschil macht over mij. Mijn narcistische verwekkers keken niet naar me om en áls ze ooit al naar me luisterden, geloofden ze me niet.
Zodra ik oud genoeg was om het te begrijpen koos ik er bewust voor om te blijven zwijgen. Net als jij wilde ik geen ‘brandmerk’, geen geroddel, geen medelijdende blikken. En al helemaal niet het risico om niet geloofd te worden.
Net als bij jou eigenden mijn verwekkers zich mijn slachtofferrol toe toen ze het toevallig ontdekten. Arme wij, wat óns is aangedaan! Zó verschrikkelijk! Wij hebben ons kind moeten buitenzetten omdat wij hier niet mee konden leven …
En niémand die zich afvraagt waarom ze plots jaren later met dat verhaal kwamen.
Zwijgen is goud maar dan enkel tegen dat soort van zieke mensen. Je verhaal in alle veiligheid en vertrouwen kunnen doen werkt voor een stukje helend. Al is dat vertrouwen voor ons vaak net een groot probleem. Lieve groet, C
Lieve MeToo-ers,
Lichamelijk ben ik nooit verkracht. Maar emotioneel des temeer. En dat heeft zeker ook zo zijn psychische en lichamelijke gevolgen. Daarom ben ik er van overtuigd dat het een het ander niet uit hoeft te sluiten. Een persoon met NPS kan immers ook seksueel over grenzen gaan.
Velen hier weten wat het is emotioneel verkracht te worden door een van je ouders, beide ouders, vriend/vriendin, echtgenoot, vliegende apen enz. enz. – en niet gezien en begrepen te worden door familie, vrienden, omstanders en/of instanties. Mijn ZELF hunkerde jarenlang naar begrip en eigenwaarde, gedurende jaren dat er nauwelijks aandacht was voor dit soort verkrachting en de vreselijke gevolgen ervan voor mijzelf en andere gezinsleden. Pas na 60 jaar vond ik mijn ZELF terug, na, ja…., na 40 jaar, 8 jaar getrouwd te zijn geweest met een man met NPS. Dankzij hem ging het licht branden en besefte ik dat ‘inzicht en heling’ behoorden bij mijn eigen proces – een proces van overzicht, zeker ook inzicht in eigen aandeel en tekortkomingen, gebrek aan eigenwaarde, grenzen, enz.
Uiteindelijk ben ik er wijzer en krachtiger van geworden dan ik anders ooit had kunnen zijn. Dat laatste wens ik jullie ook! ❤
Beste Margriet, jouw verhaal is hoopgevend om te lezen, niet enkel voor mij maar ik denk voor velen hier.
Het inzicht komt op een gegeven moment op je pad en slaat in als een bom. De heling is -voor mij- een heel lange weg met veel vallen en weer overeind proberen komen.
Ik hoop ooit hetzelfde punt als jij te bereiken. Liefs, C
Hallo Margriet, volledig kan ik achter je verhaal staan. Ook ik ben wijzer en krachtiger geworden door alles wat ik heb meegemaakt in mijn jeugd (narcistische moeder) en in mijn huwelijk (narcistische man). Dat huwelijk heb ik 29 jaar volgehouden, wist dat er dingen niet klopten, maar kon mijn vinger er niet opleggen. Zelfs hulpverleners hebben narcisme nooit genoemd, wel achteraf gezien waren er hinten. Ook na verschillende operaties. Ik werd er lichamelijk en geestelijk ziek van.
Een aantal jaren na mijn scheiding, nu 21 jaar geleden, gingen vrouwen praten, een van mijn kinderen en vielen de kwartjes. Die kwartjes vallen nog steeds.
Nog steeds hou ik hem een hand boven zijn hoofd (moeilijke jeugd, aardige man etc.), kan niet kwaad op hem zijn.
Hij is ziek en dat inzicht heeft mij verder geholpen. Niet dat ik goed praat wat hij gedaan heeft en nog doet. ECHT NIET! Mijn ex gaat seksueel echt over grenzen, toen en nu nog. Aanranding en verkrachting binnen het huwelijk bestaan echt (die namen heb ik aan mijn huwelijk sinds kort gegeven, aan de lange rij toegevoegd).
Heel triest allemaal, maar ik ben er sterker, wijzer en liefdevoller door geworden. Ben ook enorm gegroeid in mijn geloof. Dat zijn allemaal winstpunten. Toch hunker ik nog steeds naar begrip!
Een fijne dag!
Liefs!
Merel (72)
Het gaat nooit over, er blijft altijd wel iets hangen. Kom je weer een narcist tegen dan kan je dit meteen herkennen, soms ook niet en ben je weer te laat, maar dan ben je een stuk sterker, narcisten zoeken ons uit, ze hebben er een goede neus voor, “gewoon” omdat we zijn wie we zijn, gevoelige personen, we vergeten grenzen te stellen omdat we er te laat mee zijn in het begin, meegaand zijn, angst hebben voor…., ons schuldig voelen, noem maar op. Er wordt je van alles aangepraat, als je dit vaak genoeg hoort dan geloof je het nog ook, ga je aan jezelf twijfelen. Je raakt geheel je eigen identiteit kwijt, en heb jij hulp nodig i.p.v. de narcist, daar spelen ze op in, het gaat goed tot een bepaalt moment, maar daarna beteken je niks meer voor deze personen, ze laten je als een blok vallen, dit moet je voor zijn en grote afstand bewaren, ze kunnen niet van je houden en hebben geen gevoel, emotie. Sommige zijn tegen de grens aan en kunnen nog wel empathie hebben, maar….Je verzwijgt het altijd voor anderen, omdat ze je niet geloven, ze laten zich alleen in huis zien, tegenover anderen gedragen ze zich als lief schaap, maar in huis zijn ze de tiran. Zelfs al zou je samen in therapie gaan, dan ligt het nog aan jou en je opvoeding en laten ze zich niet zien in therapie. Je moet eigenlijk medelijden met hun hebben, maar het belangrijkste is dat je “jezelf” helpt, aan je eigen denkt en eigen liefde hebt/gaat krijgen, jij bent belangrijk, en voor altijd hun de rug toekeert, je wint het nooit van hun, ze zien het niet. Door hun te negeren heb je ze het harst mee, gewoon denken van het zal wel, er niet op ingaan, doe je dit wel dan hebben ze je waar ze je hebben willen. Er valt nog veel te leren, misschien verval je weer in dit soort relaties, ga eerst aan jezelf werken. Kom je weer een narcist tegen laat de vriendschap dan aflopen en neem steeds meer afstand, pas op dat als je ze negeert dat ze niet weer komen, duidelijk nee zeggen en zijn, ze hebben verlatingsangst en bindingsangst, spelen een spelletje en zullen je weer manipuleren, wees sterk.
Hallo Annemieke,
en… dat is precies de reden dat ik al 21 jaar alleen ben, de angst weer in de listen van een narcist te trappen. Ze doen zich mooi voor en als ze je in hun valstrik gevangen hebben, laten ze je vallen als een baksteen. Dan maar liever alleen door het leven, gelukkig wel met lieve, gezonde mensen om mij hen die mij steunen.
Ja, het is waar: we zijn in therapie geweest, alles lag aan mijn jeugd en aan mij en de hulpverlener zei letterlijk “We gaan verder met jou, hij zegt immers niets, maar ik wil wel dat hij hier bij blijft.” Mijn ex (toen man) vond dat prima en alles wat ik daar vertelde over mijn jeugd werd later tegen mij gebruikt en kopieerde hij. Deze hulpverlener wist duidelijk niets over narcisme en hoe dat werkt.
Het kwam goed van pas in het straatje van mijn man, hij leerde van alles en misbruikte het. Mijn ex had een moeilijke jeugd, last van bindingsangst en voelde zich altijd tekort gedaan. Hij had een groot minderwaardigheidsgevoel. Uren kan ik nog doorgaan met alles op te schrijven.
Ik ben er sterker door geworden en weet nu wie ik ben. Dat is winst!