Dit is een gastcolumn van Mariz
Tijdens mijn relatie met mijn ex, merkte ik dat er iets helemaal mis was. Pas jaren later ontdekte ik waar ik nou echt in beland was.
Ik was heel erg gespannen, ik was me steeds onveiliger gaan voelen in de relatie. Ik ging naar een psychotherapeute. Meteen pakte zij me stevig aan, ik was afhankelijk, dat zag ze gelijk, ik had nog niet eens mijn jas uit of iets gezegd. Nu begreep ik waarom mijn toenmalige vriend me zo irritant vond en afstootte, ik straalde natuurlijk een enorme afhankelijkheid uit. Ik deelde hem ook mee dat ik daaraan ging werken. Dat vond ie goed, want aan hem lag het niet, zei hij zelfingenomen.
De therapeute kon me zo heel indringend aankijken en ik ben door al mijn ervaringen met psychisch geweld extreem gevoelig voor wat iemand zegt, doet, uitstraalt, de toon. Ik klapte voortdurend dicht bij haar, ik leek overal de verkeerde antwoorden op te geven. Ze rolde haar ogen, slaakte dan een zucht en zei: ‘dit antwoord alleen al!! Moet je zien hoe klein je wordt! Wat gebeurt er nou!’ Ik was verlamd en beschaamd. Ik kon alleen maar zeggen: ‘ik weet het niet’.
Zodra ik probeerde iets te zeggen, dan moest ik uit ‘dat verhaal’ blijven. Ik blokkeerde, hoe moest ik nou uitleggen waar ik mee zat als ik niet mijn verhaal kon doen. Ik was heel angstig geworden van mijn toenmalige vriend die me op een passieve manier langzaam uitholde. Maar toen had ik echt geen idee van narcisme, hij was toch geen opgeblazen kikker? Zij leek het voor hem op te nemen. ‘Met jou heeft hij er een klein kind bij’, zei ze. Ze opperde het idee hem mee te nemen een keer. Ik knalde helemaal op slot. Dat zag ze en kreeg ik weer een verbaasd: ‘Wat gebeurt er nou toch allemaal! Je slaat helemaal dicht, je verdwijnt helemaal’. Ja duh, ga maar eens aan je narcistische vriend vragen of ie gezellig meegaat naar therapie. Mijn hele systeem wist dat dat het slechtste idee ooit was. Gelukkig kwam dat er niet van.
De relatie ging uit. Het ging niet goed met me, ik belandde in een heel diep gat van ondraaglijke pijn. Ik ging weer naar haar toe, leeggehuild zat ik daar. Ik had ook totaal geen eigenwaarde zei ze, anders had hij me niet zo kunnen raken. Ze deed een zware NLP oefening met me om bij mijn Zelfliefde te komen. Daar had ik totaal geen energie of draagkracht voor. Welk Zelf. Liefde? Ik deed maar wat ze zei en terug in de auto moest ik zo huilen dat ik bijna de weg niet meer kon zien, ik was zo intens moe en verdrietig. Ik dacht dat haar confronterende aanpak goed was, daarom ging ik steeds terug.
Wat had ik nodig achteraf gezien? Empathie, begrip, even vastgehouden worden, mijn verhaal mogen doen. Ze zei dat ik dit over mezelf had afgeroepen, ik zo toch weer in naar hem terug zou gaan en als kers op de slagroom: ik had me láten mishandelen. Ik ben daarna nog 2x naar haar toe geweest. Toen besloot ik te stoppen, ik raakte alleen maar in de war, ze was ontzettend onvoorspelbaar en had geen idee wat ze met me moest, ik had ook het idee dat ze zich aan me ergerde. Geen idee of dat mijn eigen angst was of waarheid.
Toen kwam ik bij een spirituele danstherapeute uit. Ik vertelde haar waar ik mee zat. Ik werd emotioneel en ik flapte het K-woord eruit. Woest werd ze, of ik wel even op mijn taalgebruik kon letten! Ik had De Yoni beledigd, onze poort tot de schepping! Oké. Daar zat ik dan, tegenover Moeder Overste, als een kleuter die op zijn lazer kreeg voor vieze woorden. Ik moest elke dag in een boekje gaan opschrijven waar ik Dankbaar voor was wat mijn ex betrof. Ja… de groeten.
Gelukkig vond ik goede hulp. Ik deed twee dingen, ik ging een vorm van Aikido-coaching volgen bij een hele fijne man die me met alle geduld leerde om met mijn innerlijke kracht in contact te komen via de oosterse gevechtskunsten. In 1 sessie zijn we met mijn woede aan de slag gegaan, spannend, want daar werd ik altijd op afgewezen. Hij nodigde me uit al mijn fatsoen te laten varen, ik mocht alle schuttingtaal eruit gooien en schreeuwen wat ik wilde en hij gaf me een boksbal en een knuppel. Hij ging letterlijk achter me staan en begeleidde me erdoorheen door me aan te moedigen. Ik durfde het, ergens ook alert. Toen we klaar waren was ik even bang dat ik weer op mijn kop zou krijgen dat dit wel héél erg heftig was en ik me moest schamen. Maar wat mij het meeste heelde en bijbleef, was niet eens zozeer alles eruit mogen gooien. Maar dat hij blééf, dat hij me respecteerde, dat ie niet geschokt wegliep, me niet belachelijk maakte maar me heel serieus nam en rustig en aanwezig was. Me een knuffel gaf en erkende hoeveel pijn er bij me uit kwam zetten daar.
Daarbij vond ik een therapeute in het netwerk van het Verdwenen Zelf nadat ik de boeken van Iris Koops had gelezen. Ik lees ze nog regelmatig door. Ik kreeg zo een andere benadering, deze therapeute nam mijn klachten zeer serieus. Ze vond het ernstig, ze zag dat ik er net zo erg aan toe was als iemand die jaren in een sekte heeft gezeten. Ik had last van het Stockholm Syndroom. Ik kreeg erkenning, ook zij stond achter mij, ik hoefde niet in mooie spirituele zinnen te praten en ik voelde me vrij en veilig. Bij haar klapte ik helemaal niet dicht en ik kreeg ook niet te horen hoe stom ik was dat ik zo lang bleef mijn mijn ex. Ze kon me een heleboel dingen goed uitleggen, terwijl ik gewoon mijn verhaal mocht vertellen. Erkenning en empathie. Verder is het nog een hele weg, toch ben ik al een heel eind gekomen. Alleen al door de leren dat ik helemaal niet gek en dom en zwak ben.
Je kan nog een flink eind verder verdwaald raken als je de verkeerde ‘hulp’ krijgt. Je bent kwetsbaar, vaak getraumatiseerd. Je hebt het nodig dat je geloofd wordt en erkend. Niet nog meer beschaamd en beschuldigd. Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet allemaal alleen te doen.
Hi Mariz,
Wat ben jij sterk dat je doorgezet hebt op zoek naar een therapeut die wél aan jouw kant is gaan staan !
Pijnlijk om in te zien dat er destructieve therapeuten bestaan die een slachtoffer van narcisme eerder nog meer beschadigt dan helpt. Maar jij hebt altijd geweten dat er iets niet klopte. En jij ging op zoek naar de waarheid in jezelf én een helpende therapeut.
Goed dat je dit met ons deelt! Zo staan we samen sterk om uit het land van de duisternis te komen.
Liefs Isabo
Wat lief, dankje. Ik had het bijna opgegeven, omdat ik ging geloven dat elke hulpverlener het er toch weer bij me in zou gaan wrijven dat ik het over mezelf afriep. Tot ik leerde dat je zo met een getraumatiseerd mens absoluut niet met zoiets mag aankomen en iemand nog verder zakt. Mijn latere therapeute beaamde dat ook.
Eerst is er erkenning en troost nodig en dat je wonden worden verbonden en als je op krachten bent dan kan je naar de patronen gaan kijken.
verkeerde therapie laat je je diep schamen en zegt dat het je eigen schuld was. het duurde wel even voor ik de toxiscbe woorden en houding van die vrouw kwijt was. Bovenop wat ik nog te verwerken had.
Tsja, spirituele danstherapeut, dat is natuurlijk ook niet de plek om met trauma bezig te gaan.
Respect! Ik heb de nodige mishandeling ondergaan eerst door mijn moeder daarna door mijn ex man (die mij recent het geschenk gaf te overlijden, wat een bevrijding oo al was ik er al 27 jaar va gescheiden de angst hem ergens te kruisen werkte verlammend en ik kwam niet-Nederlandse buiten!)
Mijn moeder stuurde mij als 25 jarige naar de psycholoog want volgens haar was ik een wandelende hoer. Die psycholoog zat dan ook met zijn poten aan mijn lijf en zei dat mijn moeder hem daar voor betaalde. Toen ik haar het vertelde ontkende ze niet, ze zei dat het een test was en ik had het “toegelaten “ dus ik was officieel een hoer! Haar vermoeden was bevestigd door het feit dat ik verstijfde van angst! Case closed en ik durfde het niemand te vertellen! Toen ik 45 was zocht ik opnieuw hulp. Ik stond op het punt op of mijn moeder de kop in te slaan of zelfmoord te plegen. Hij stuurde aan op een gesprek mentions beiden. Gelukkig ontdekte ik toen het eerste boek van Iris. En wat was dat een eye opener! Ik belde mijn moeder en knipte alle contact door. Ze isoleerde mij van de hele familie maar dat kon en kan me nog altijd niet schelen. Het was een bevrijding en is het nog steeds! De psycholoog sprak nooit het woord narcisme uit. Hoe bizar is dat. Het is pas de laatste 5 jaar dat ik nu regelmatig mensen hoor zeggen dat narcisme tijdens therapie genoemd wordt. Dat ene boek van Iris redde letterlijk mijn leven! En neen ik heb nog altijd geen contact met mijn moeder en broer noch met de rest vd familie. Opluchting. Ik blijf alleen die dag met die aantastelijke psycholoog wekelijks voor me zien sinds er teksten van hem opdoken een klein jaar geleden op de fb pagina van een vriend van mij en voel me vies ook nu nog meer dan 30 jaar later,
Hoi Mariz.
Je hebt het gered!
Je hebt doorgezet!
Je hebt gevochten om te overleven!
Je bent een kanjer!
Je kan trots op jezelf zijn!
Je kunt van jezelf gaan houden!
Dank voor je artikel!
P.S. Wanneer wordt deze afschuwelijke stoornis nou eindelijk overal bekend, zodat iedere vrouw en man de kenmerken van deze stoornis herkent en weet dat het niet aan haar ligt? Er wordt nu zoveel nodeloos geleden omdat velen niet de kenmerken van narcisme kennen. Maak dit onderwerp bespreekbaar en help als je bij iemand vermoedens hebt van misbruik door de partner. Zoals Mariz net gedaan heeft. Bedankt! Annechien
Of je wordt psychologisch helemaal ‘kapot gepraat’ door de gangbare ggz en iedere vervolgbehandelaar, inclusief huisarts, reageert daar weer op. Je medisch dossier is vervuild voor je leven.
ja dat heb ik ook en geen enkele erkenning echt vreselijk is dat! ik zei tegen mijn huisarts dat ik suïcidara gevoelens had gehad in december wat ik ook aan de GGZ had gemeld ook vanwege dat ik gestopt was met medicatie omdat de hulp die er GGZ boot ook niet afdoende was en dan kan je de psychiater een keer in de 3 weken spreken en voor de rest kan je ook geen goede psycholoogie ze begeleiding krijgen alleen een gesprek met familie die autistisch narcistisch is en daar allemaal niks van willen weten van de diagnose autisme willen ze ook niks weten en mijn zusje zegt zelfs als het je allemaal niet uitkomt dan noem je mij autist Nou dan ben jij borderliner op zo’n niveau weet je wel dus ik zeg tegen mijn huisarts dat ik Suicide gevoelens heb gehad zegt hij nu zet u mij in de moeilijke positie ik slikte het allemaal in Ik was zo ontzettend per Plex en had een empatische reactie van hem verwacht waardoor ik nog harder in mijn overlevingstand terecht kwam en toen is het ook nog geknald met mijn zusje Sorry dat ik de post overneem nu maar ik weet even niet wat ik anders moet ik ben aan het meelezen en herken me in veel verhalen. sterkte allen
Ik heb het ook meegemaakt. Het doet ontzettend veel pijn als je merkt dat iemand niet achter je staat en jij zelf nog maar vaag weet dat je dát nodig hebt. Ik dacht dan: dat ben ik niet waard, ik ben verkeerd. Zo ben ik ‘opgevoed’. Ik ben zo vaak tegen deze arrogante muur op gebotst! Ze hebben dikwijls methodes en die passen mij niet altijd. Sommige wel. Omdat ik van de wieg af aan narcistisch ben mishandelt, denk ik dat het te diep zit. Onlangs heb ik een fijne coach gehad die wist van narcisme. Ik heb meer geleerd over mijn symptomen en ook dat het ‘tot rust brengen van mijzelf’ geoorloofd is. Over het woord ‘liefde’ lag er bij mij een smet. Moeder misbruikte dat tegen mij. Ik ben inmiddels sterk genoeg om het narcisme en psychopathie in onze stad bekent te maken met ondersteuning van een van onze wethouders.
Sterkte Mariz en veel mensen hier en mijzelf.
Ja ik heb echt moeten spitten naar wat goede hulp en schadelijke hulp was. Ik was eens zo in nood met mijn gevoel dat ik een e-consult deed bij een dame die gespecialiseerd was in emotionele mishandeling, toen ik die schadelijke therapeute verlaten had. ik deed mijn verhaal en vroeg haar of dit viel onder emotionele mishandeling. Een beetje bang weer te horen te krijgen dat ik meer van mezelf moest houden.
Zij reageerde zo uitgebreid, empathisch en dit was dus iemand die het begrepen had, met veel kennis over narcisme. Ze nam mij zo serieus, en ik ontspande meteen, moest huilen en was zo dankbaar dat ze me op deze manier had benaderd. Toen aan dat e-consult had ik meer dan al die sessies bij dat mens. Puur door geloofd en gezien te zijn, dat ze aan mijn kant stond en dit voelde als de eerste persoon die een lichtje in mijn duisternis scheen.
Er zijn dus goede hulpverleners. Verder leerde ik door te lezen in de boeken van Iris, Marie France Hirigoyen e.a. hoe schadelijk therapie is die op het schuldgevoel gaat zitten van de client, te doen alsof je medeplichtige bent aan de mishandeling en daar eens flink in te gaan wroeten.
Er zijn deskundigen die wel precies weten hoe om te gaan met deze problemstiek en ik vind het verbijsterend dat zoveel therapeuten, coaches en vooral de new age hoek nog steeds maar een beetje gaan lopen prutsen met zwaar beschadigde mensen en deze niet doorverwijzen. Ze zetten hun methoden erop en als die niet werken, dan is dat jouw schuld.
Zo moest ik van die eerdere therapeute die kennelijk gewoon niet wist wat ze met mij aan moest (dus volgens haar genoot ik van mijn eigen beerput waar ik in bleef zwelgen), een opstelling doen. En in die opstelling moest ik dan uit de toxiscbe relatie stappen.
Ik voelde helemaal niks, geen enkel verschil en al helemaal geen bevrijding. Maar zij riep dat ik nu bevrijd was. Ik voelde dat ik faalde omdat ik me daarna nog even ellendig voelde.
Ik hoop van harte dat door de stichting het Verdwenen Zelf en meer van dit soort deskundigen dat er voor slachtoffers de juiste hulp in de schijnwerpers wordt gezet. Ja je moet je gevoel volgen, maar laat dat nou net iets zijn wat je niet meer vertrouwt, dus ik pleit voor dat er veel meer aandacht komt voor dit soort mishandeling. Waar de dader er vaak ruikend als een roosje uitkomt.
Het is verbijsterend hoe slecht ‘psychologen’ op de hoogte zijn van de gevolgen van Complexe Trauma. Wat jij beschrijft, van zo’n opstelling doen en dan roepen dat dat helend is, dat herken ik zo goed. Ik moest een opstelling doen waarbij mijn ouders hun dagelijkse vreselijke ruzie hadden. Mijn therapeute sprong erin en fungeerde als een soort ‘superouder’ die mijn ouders als een stel kinderen terecht wees. Dat zou helend moeten zijn, eindelijk iemand die het voor mij opnam. Alleen snap ik nu dat ook zij weer het belangrijkste vergat – namelijk mij te troosten, mij aandacht te geven, zich met mij te verbinden.
Het was gewoon weer dezelfde situatie. Mijn moeder als een soort superhero omdat ze tegen de idiote ideeën van mijn vader inging. Maar als hun ruzie klaar was, bemoeide zich niemand met mij. Mijn vader huilend dat hij anders zou worden, mijn moeder als een ongenaakbare koningin met hem knielend voor zich, maar dat mijn verjaardagscadeau bijvoorbeeld in elkaar getrapt was, daar werd niet meer over gesproken. En dat deed de therapeute ook niet. Het ging om haar interventie, maar niet om mijn verlaten gevoel. Raar hè #sarcasme, dat ik me niet veilig bij haar voelde.
Ik ga binnenkort naar een nieuwe therapeut van een organisatie die in ieder geval gespecialiseerd is bepaalde persoonlijkheidsstoornissen. Ik weet niet hoe dit uitpakt, maar ik weet wel dat ik nooit meer dit soort opstellingen ga doen. Geen poppenkast meer voor mij.
Hoi Mariz,
Het is volgens mij de bedoeling bij een psycholoog dat je gehoord en gezien wordt. Een psycholoog/therapeut hoort te luisteren en terug te geven wat hij/zij hoort. Hierdoor kan iemand zoals jij haar verhaal doen, herkenning en erkenning vinden. Het is diep beschamend als ik lees dat de therapeut een mening had over jou en ook nog een verkeerde. Helaas is het vak psycholoog in Nederland geen beschermd beroep. Iedereen mag zich psycholoog noemen en daardoor kan het helaas zijn dat je een hele verkeerde hebt getroffen.
Ik heb je verhaal gelezen, ik weet wat narcisme is en wat het kan doen bij mensen die ermee te maken hebben. Als ervaringsdeskundige en psycholoog kan ik dit uit je verhaal voelen. Het is schrijnend en ik voel je pijn. De symptomen van narcisme zijn beschadigend voor mensen die met een narcist te maken hebben (gehad). Wat je voelt is juist en omschrijft dat je te maken hebt gehad met een ziek persoon.
Ik wens je heel veel kracht toe. Het feit dat jij aanvoelde dat je niet goed geholpen bent geeft al aan dat je in de juiste richting zit.
Heel veel wijsheid in je reis naar heling en fijn dat je een therapeut hebt gevonden via het netwerk van het verdwenen zelf. Ik wens je dat je mag worden/zijn wie je bent zonder narcisme om je heen.
Liefs, Katja
Dankjewel Katja voor je lieve bekrachtigende woorden!
Hoi Mariz en Ilse,
Beiden verhalen grepen me erg aan wat heftig.
Beiden niet erkend in hun gevoel.
In plaats van erkenning beschadigingen erbij gekregen maar dan beiden op een andere manier.
Sommige mensen zouden nooit geen therapeut mogen worden en sommige mensen zouden zich nooit geen ouder mogen noemen.
Diep respect voor jullie en voor het delen van jullie verhaal.
Blijf altijd dicht bij jezelf – jij alleen weet de waarheid – jij alleen voelt ergens diep van binnen, he dit klopt niet.
Jouw eigen hart jouw eigen intuitie liegt nooit.
Blij dat jullie hebben doorgezet en het eigen gevoel hebben gevolgd.
Beiden in een gezinsverband wat geen gezin was en ook niet word – alleen in beiden in een andere context.
Waar jullie geen schuld aan hebben, jullie hebben alles gegeven, maar niks was goed genoeg.
Je kan niet alleen vechten – je moet er wel echt met twee man zo instaan, als zij niet hun verantwoordelijkheid oppakken voor hun eigen stuk. Dan houd het op.
Gelukkig kun je wel jezelf helpen, omdraaien en weglopen, ….prima jou weg maar niet meer mijn weg.
Jullie zijn dicht bij jezelf gebleven en vonden de weg terug, de uitweg.
Naar wie ben ik?
Wat wil ik?
Knap en heel dapper..respect.
Wat een afschuwelijke ervaring heb je gehad Ilse en wat triest dat dit jou zo getekend heeft. Ja een therapeut, iemand met ‘gezag’ en bovendien iemand die je zou moeten vertrouwen, maar een misdadiger bleek. Ik wens je heel veel sterkte.
Ik begrijp dit helemaal, zoals alle slachtoffer dit zullen herkennen, mijn vriendin was zo iemand “een verborgen narcist”, niks was goed wat ik deed en voelde mij een nietsnut. Zij was intelligent en geslepen, zij sloot al mijn kanalen af en heeft een spoor van vernieling achtergelaten in mij, mijn hele netwerk liet ik achter mij, zij had totaal geen empathie ja gemaakte empathie.
Mijn leven is beschadigd, inmiddels ben ik mij langzaam aan aan het herstellen mij aan het ontgiften van deze slang. Een vrouw die ik op handen droeg, zij kon niks fout doen, ik was veel te gevoelig, in mijn akelige kwetsbaarheid heeft deze vrouw mij bespeelt, details laat ik achterwege.
Ik wens je heel veel kracht toe in het herstel Mariz
Dankjwel voor je reactie, veel herkenning in jouw ervaring en ik wens jou ook toe dat je zult helen hier van. Het heeft veel tijd nodig
hoi Mariz,
Herkenbaar. Ik kreeg als kind dingen te horen als:
– Je moet wel rechtop lopen. Dan ben je groter (maar de overleving was klein maken, want dan had je minder problemen)
– Je moet wel contact houden met je ouders, want ze bedoelen het zo goed. Wat jij doet is hard en ze maken zich echt zorgen over je (dat kan je niet weten als hulpverlener, na 1 gesprek met ze waarin er drama is)
Ik denk dat het heel belangrijk is om te leren op tijd te stoppen met mensen die niet goed voor je zijn. Ook therapeuten.
En op tijd een betere therapeut te vinden, die begrijpt waar het over gaat. Zoals jij dat hebt gedaan.
Dat deed je. En toen kwam je eruit.
Ja Deni, dat is absoluut waar. Ik ben ook niet meer dezelfde als toen, vooral omdat ik nu alle kennis als een spons heb opgenomen en een heel duidelijk beeld heb van wat toxisch is en wat helpend is. Maar helaas ook wel doordat ik wantrouwend geworden ben en ik me heb afgesloten voor liefdesrelaties, ik ben waakzaam en er is een stuk onbevangenheid weg na de schok van hoe iemand die je zo vertrouwt, kan zijn.
helaas zijn heel veel behandelaren ook narcistisch of omdat ze narcistisch misbruik hebben meegemaakt en dat nu terug kunnen doen of ze zijn het gewoon ook van nature of ze narcistische trekjes ook de behandelaren die zouden moeten helpen tegen narcisme Ik heb er eentje gehad die zei van ja Als je nou niet iets aanpakt dan zit je hier over een paar jaar nog maar het echt aangaan en berichten door kijken wat ik met mijn familie had en het helemaal doorwerken dat deed zij niet alleen maar zeggen waar ik mee aan de slag zou moeten dat is veel te angstig voor iemand die in zo’n situatie zit en die niet weet waar die moet beginnen die heeft gewoon een paar keer per week een contactmomentje nodig om de brokstukken bijeen te kunnen vangen en ja daar zijn er helaas maar weinig van. Ik had er ook één die zei Oh die berichten van familie dat is één en al manipulatie waarom ben je nou zo naïef dat je nog denkt dat dat überhaupt goed bedoeld is terwijl ik denk dat er ook autisme bij mij in de familie speelt ik vond dat ook weer echt te kort door de bocht en genuanceerd sommige zijn zo door de wol geverfd dat ze ook niet meer genuanceerd kunnen zijn en dat is dan ook vaak behandelaren die ook narcistisch misbruik hebben meegemaakt.