Dit is een gastcolumn van Michelle
Een maandagmorgen in november. Buiten was het nat en grijs, de regen kwam met bakken uit de hemel. Het zag er somber uit maar daarom leek het binnen zoveel gezelliger. Behaaglijk warm, de kaarsjes brandden, het licht was gedimd en een zacht muziekje klonk op de achtergrond. Ik was nog elke dag blij met mijn sfeervolle werkplek, mijn eigen beautysalon.
Vanwege een wegomleiding verscheen Mevrouw 10 minuten te laat op haar afspraak. Terwijl ik haar jas aannam, mopperde ze over de toestand op de weg én dat de regen haar kapsel verpestte. Ze was gister maar liefst een uur met de föhn in de weer geweest, deelde ze mede en dat ze door mij een haarnetje op haar hoofd gezet kreeg was ook al niet bevorderlijk, zei ze verwijtend. “Fijn dat je er bent”, glimlachte ik en negeerde haar gemopper.
Terwijl ik haar liet plaatsnemen in de behandelstoel, verzocht ze me op te schieten met de deken. Mevrouw had het koud. Een nekrolletje was niet nodig, haar lichaam deed toch al aan alle kanten pijn, zei ze, maar dat kwam vast door de overgang. “Als ik een opvlieger krijg, zet je de stoelverwarming maar uit’. Het klonk als een bevel, niet als een verzoek. “Het is een wonder dat ik hier überhaupt ben, je stond niet in mijn agenda.” Haar adem rook vies, naar sigaretten.
“Wat mag ik voor je doen?” vroeg ik beleefd. “Harsen! En deze keer wel fatsoenlijk graag. De vorige keer ben je een hele baan op mijn wang vergeten, mijn make-up zag er daardoor niet uit!” Hoewel dat me uitzonderlijk leek (ik sta bekend om mijn perfectionisme), verontschuldigde ik me en beloofde er goed op te letten.
Met zachte hand bracht ik een romige reinigingsmelk aan op haar gezicht die ik daarna voorzichtig afnam met warme doeken. Alle cliënten vinden dat een prettig onderdeel van de behandeling maar Mevrouw riep verschrikt dat de doeken Veel Te Warm waren!
Tijdens de epilatie van haar wenkbrauwen vroeg ze om een spiegel. Ik was nog maar halverwege maar ze sommeerde mij het pincet aan haar te geven. Ze trok het nog net niet uit mijn handen en begon grofweg haren uit haar wenkbrauwen te trekken. “Ik begrijp niet waarom jij aan de bovenkant altijd zoveel laat zitten!” Ze ontnam me de kans om mijn werk naar behoren uit te voeren.
Haar commentaar begon me op de zenuwen te werken maar zoals een professional betaamt, liet ik daar niks van merken. Ik nam spiegel en pincet terug van haar aan. Terwijl ik warme olie op haar gezicht aanbracht, vroeg ze of ik haar huid wel gecheckt had op onzuiverheden. Ze had de deken losgewoeld met haar voeten en klaagde weer dat ze het koud had. Omdat ze honderduit praatte tijdens de gezichtsmassage (een klaagzang over alles en iedereen) kreeg ik niet de indruk dat ze ontspannen was en ervan genoot. Op gepaste momenten zei ik “ja” en “hm” om haar de indruk te geven dat ik met mijn aandacht bij haar was.
De massage was voorbij. Voor de meeste cliënten is dit het ultieme relaxmoment van een gezichtsbehandeling, sommigen vallen daadwerkelijk in slaap. Maar deze dame niet. Ik kon me niet voorstellen dat ze bewust iets had meegekregen van de massage. “Is het nu al voorbij?’ klonk het bestraffend. “Nou, laat dat masker maar zitten en geef me maar een kop koffie! En ik hoop dat je er een bonbon bij legt want ik heb nog niet ontbeten.” Ze begon driftig te typen op haar telefoon.
Terwijl ik een kop koffie zette in het keukentje, was ik opgelucht dat dit uur bijna voorbij was. Maar mevrouw was nog niet klaar met mij! “Je maakt me toch wel op, hè? Ik ga niet met zo’n blote billen-gezicht de straat op.”
Oei, daar had ik eigenlijk niet zoveel tijd voor. Ik had een korte lunchpauze ingepland voordat de volgende cliënt op de stoep zou staan. Maar om Mevrouw tevreden te stellen stelde ik een lichte make-up voor. Verschrikt keek ze naar de kleur van de getinte dagcrème. “Dat is veel te licht voor mij!” Ze slurpte van haar koffie en smakte de bonbon weg. Ik vroeg me af of ik überhaupt iets goed kon doen. Nee dus.
“Trouwens, die lipgloss die jij me laatst cadeau hebt gedaan, vind ik niks. Ik hou niet van iets wat plakt op mijn lippen, ik wil alleen maar lippenstift. Maar ja, die kleur die ik mooi vond, was volgens jou uit het assortiment. Nou, lekker dan. Die troep die jij me allemaal geeft, geef ik aan mijn dochter. Ik kan er niets mee.”
Ik dacht aan het zorgvuldig uitgezochte tasje met make-up wat ik haar op haar verjaardag cadeau had gedaan. Het was blijkbaar niet in de smaak gevallen. Ze stond op uit de stoel en keek in de spiegel. Ze slaakte een diepe zucht: “ Jeetje wat heb je me toegetakeld, ik zie er niet uit! Ik lijk wel een oud wijf! En trouwens, dat zakje met crème wat je me laatst mee hebt gegeven, vind ik ook niet fijn. Ik vind sowieso dat merk van jou niet fijn.” Ze haalde haar eigen lipstick uit haar tas en ik keek toe hoe ze met getuite lippen voor mijn spiegel stond.
Keurend keek ze rond in mijn salon die al in kerstsfeer was. Haar blik bleef hangen bij het kerstboompje. Honend gelach: “Wat is dit voor een armoedig ding?! Dat zet je hier toch niet neer? Het ziet er niet uit! Zet het op zijn minst op een tafeltje, maar niet hier op de grond!”
Mijn mini-kerstboom. Gekregen van mijn moeder na de scheiding van mijn ouders. Mijn moeder werkte in een supermarkt, we hadden het niet breed. Hoe verrast was ik toen ze een klein kerstboompje op mijn slaapkamer had gezet. ’s Nachts liet ik de lampjes branden, het gaf me een veilig gevoel. Het boompje was met me meeverhuisd toen ik het huis uit ging. En het paste nu qua afmeting perfect in mijn niet al te ruime salon. Mijn moeder leeft helaas niet meer. Dat Mevrouw het belachelijk maakte, raakte me. Voor mij had dit boompje emotionele waarde.
Mevrouw wilde een vervolgafspraak. Terwijl ik in de agenda bladerde, legde ze cash geld op de toonbank. “Het is goed zo”, suste ze. Ze liep er altijd mee te koop dat ze meer dan genoeg geld te besteden had. Geld verdiend door haar ex-man, waar zij mee liep te pochen. Het was een tientje teveel maar voor ik beleefd tegen kon sputteren gaf ze me nóg een sneer: ‘Ik heb het met mijn dochter gehad over de behandeling die we samen zouden doen, maar ze wil niet dat ik een afspraak voor haar maak met jou. Ze wil naar een vriendin met een salon’
“Prima,” glimlachte ik. Ik keek inmiddels reikhalzend uit naar het moment dat Mevrouw mijn pand zou verlaten. Dat zij een volgende keer met haar dochter, net zo’n secreet, zou willen komen, vervulde mij met afkeer.
“Maar ik ben het er niet mee eens, hoor”, vervolgde ze, “want ik heb haar gezegd; we laten het Michelle doen, want als zij het verkloot, kunnen we haar tenminste samen afzeiken.” Ze lachte smalend.
Bam. In my face. Verbouwereerd staarde ik haar aan. Mijn maag kromp ineen en voor één seconde overwoog ik haar de deur te wijzen, achteraf gezien was het goed dat ik dit niet heb gedaan. Dan had ik beslist een narcistische aanval over me heen gekregen. Op de automatische piloot overhandigde ik haar haar jas en hielp haar er in. Galant opende ik de deur voor haar en de gure novemberwind blies koud naar binnen. Ze griste haar Saint Laurent tas van de balie en het moet haar zijn opgevallen dat ik nauwelijks tegen haar gesproken had. Met ogen tot spleetjes geknepen zei ze vilein: “Leuke oorbellen trouwens, schat, tot snel.” Ik keek haar na hoe ze de regen trotseerde, op weg naar haar dure auto. Met de telefoon aan haar oor, stak ze een sigaret op en stapte in.
Ik zakte door mijn knieën en haalde een paar keer diep adem. Deze dame met overduidelijke narcistische trekken zoog me helemaal leeg. En ik kon haar helaas niet mijlenver op afstand houden. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en opende WhatsApp. Met trillende vingers typte ik aan mijn man: Kun je me bellen als je in de gelegenheid bent? Je zus loopt net de deur uit…..”
Al snel ging de telefoon over, er kwamen toch tranen toen ik zijn stem hoorde. “Oh jeetje…” zei hij geschrokken. Mijn man weet het, hij begrijpt het, hij kent zijn zus, hij weet waar ik vandaan kom. Hij weet van het narcisme waar ik in mijn vorige relatie mee te maken heb gehad. Op mijn ex-partner was ik in eerste instantie heel verliefd geweest. Hij luisterde naar me, gaf me goede adviezen, hij geloofde in me, overlaadde me met complimenten. Iets wat ik zo gemist had in mijn huwelijk…. Maar toen hij me eenmaal gebonden had kreeg ik met een ander persoon te maken. Hij zocht ruzie. Lokte discussies uit. Dronk teveel. Niets was goed. De minder leuke momenten volgden elkaar in steeds sneller tempo op. Hij legde de lat steeds hoger. Steeds als ik dacht te weten hoe hoog de lat ligt, verplaatste hij hem weer. Wat ik ook deed en hoeveel ik ook gaf, het was nooit goed genoeg. Ik raakte langzamerhand uitgeput van het op mijn tenen lopen.
Hij werd steeds gemener in wat hij tegen me zei. Hij snauwde naar me, kleineerde me, gebruikte me, negeerde me, om me vervolgens weer aan te trekken, grapjes te maken en daarna weer dagen niks van zich te laten horen. Ik begreep er niks van. Ik voelde me zo onzeker en twijfelde zo aan mezelf.
Ik voelde toen een leegte zoals ik hem nog nooit gevoeld had. Ik miste iedereen om wie ik gaf en vooral miste ik mezelf. Ik voelde me zo vreselijk alleen, klein en eenzaam. Alles wat hij me beloofde en wat ik zo graag wilde geloven… was er wel iets van waar?
Ik realiseerde me toen ik volledig was ingestort dat ik hulp nodig had, maar aan wie kon ik dat vragen? Wie geloofde me? Ik wist ook eigenlijk niet wat ik precies moest vertellen, hoe ik het over kon brengen waarin ik terecht gekomen was.
De zoekbalk van Google.. in mijn wanhoop typte ik toen: “Als je jezelf kwijt bent….” En toen was het daar; de homepage van “Het verdwenen zelf”. Ik las en las.. en viel van de ene verbazing in de andere. Herkenning.
“Sommige mensen gedragen zich destructief”, stond er. “Zij doen dit op een indirecte manier: ze slaan of schoppen vrijwel nooit, maar in hun directe omgeving heerst er onrust. Drama. Strijd. Onzekerheid. Ze kunnen heel boos worden en extreem reageren, maar vinden die reactie zelf volstrekt normaal. Ze kunnen met een glimlach iets vreselijks zeggen waardoor je ernstig twijfelt aan je beoordelingsvermogen.” Ik was stomverbaasd. Dit was de spijker op zijn kop. Ik heb direct het werkboek van Iris Koops besteld. Zodra het binnen was begon ik met lezen. Er begonnen puzzelstukjes te vallen. Hoe meer informatie ik tot me nam, hoe rustiger ik me begon te voelen. Dit lag helemaal niet aan mij! Het boek was confronterend. Af en toe moest ik even stoppen met lezen en tot mezelf komen. Maar met elke bladzijde die ik verder las, nam mijn zelfvertrouwen toe. Het was bizar hoeveel er uit het boek van toepassing is op hem. Op mij. Op ‘ons’. Op de situatie waar ik in zat.
Met behulp van dit boek is het me gelukt uit de relatie te komen. De maanden erna waren zwaar. Hij is uit mijn leven en dat ging niet zonder slag of stoot. Ik heb zijn nummer geblokkeerd, dus nachtelijke telefoontjes waren gelukkig verleden tijd. Het tweede boek van Iris Koops gaf me zoveel meer extra inzichten en steun. Ik ontmoette mijn huidige man en kon langzamerhand een nare periode in mijn leven afsluiten. Hij weet hoe ik met de hulp van deze boeken mezelf weer gevonden heb, toen ik hem leerde kennen was ik mezelf volledig kwijt. Mede door zijn engelengeduld is mijn zelfvertrouwen toegenomen en ben ik weer in de liefde gaan geloven.
Hij snapt waarom ik na deze ‘ontmoeting’ met zijn zus even onderuit ga maar mezelf ook weer snel herpak. Als ik geen inzicht had gehad in haar gedrag, zou het veel meer impact hebben. Dan was het haar gelukt om me boos te laten reageren, me in haar fuik te trekken, waardoor ik nog veel verder van huis was geweest. Ik kan haar immers niet ontlopen.
Toen ik mijn schoonzus voor het eerst ontmoette, was ik eventjes onder de indruk. Een beeldschone vrouw. De manier waarop ze gekleed en gekapt was, verried dat ze genoeg geld te besteden had. Ze droeg peperdure sieraden. Het ‘plaatje’ zag er mooi uit. Maar de mens erachter is een ander verhaal. Een harde stem, ze had continu het hoogste woord en liet niemand uitpraten. Haar energie vulde de ruimte, op een negatieve manier. Uit alles bleek dat ze gewend was dat ze de aandacht kreeg, ze dwong het af, het draaide om haar, zo niet dan manipuleerde ze het gesprek haar richting op. Het meest opvallend vond ik de manier waarop ze met haar ouders om ging, ook de ouders van mijn man dus. Op het respectloze af. Maar gek genoeg leek het wel of zij verafgood werd door hen…zij was duidelijk hun prinses.
Precies dat maakt het moeilijk voor mij om te breken met haar. Uit respect voor mijn schoonouders, die al op hoge leeftijd zijn en vanwege mijn man (het is zijn enige zus), hou ik het contact in stand. Ik kan het niet maken om een bom onder de familiebanden te leggen. Ze zouden het niet begrijpen. Een enkele keer lukt het haar om me in die trekkende put te zuigen. Zolang het contact beperkt blijft tot familie-aangelegenheden, kan ik het “handelen”, zodra ze letterlijk in mijn ruimte komt, dus op mijn werkplek en er geen andere mensen om ons heen zijn voor afleiding, is het een ander verhaal.. Daar moet ik nog weerbaarder in worden maar ik ben goed op weg.
Na deze ochtend, pak ik de boeken van Iris Koops er weer bij, om te weten en te voelen dat het niet aan mij ligt. Loskomen van narcisme is hard werken. Er zullen altijd destructieve mensen zijn die je niet altijd kunt ontlopen, helaas. Maar ik weet het nu veel eerder uit mijn systeem te krijgen en daar ben ik dankbaar voor.
wanneer een klant zulk gedrag vertoont is er maar een remedie:
voor u/ jou heb ik geen tijd meer in mijn agenda. Al zou ze de laatste klant op aarde zijn.
Wees moedig en wijs haar de deur…wanneer er natuurlijk geen anderen zijn.
Dan pas kan zei leren – mocht ze dat überhaupt kunnen- respect voor jou te hebben.
Haar reactie zal je verrassen🙏
Beste Anna,
Met alle respect, maar het hele punt met mensen met narcistische trekken is dat ze dit nooit zullen accepteren. Bovendien (ik weet niet of je het hele stuk gelezen hebt?) is het haar schoonzus en zullen de schoonouders vermoedelijk de dupe worden, omdat mevrouw een hoop drama en strijd gaat veroorzaken.
Zelf snap ik Michelles afwegingen heel goed. Ik heb zelf ook in zo’n soort situatie gezeten (samen gewerkt met mijn zwager etc.etc.) en dan moet je echt strategisch handelen. Heeft niets met een gebrek aan moed te maken als je haar de deur niet wijst. Een dergelijke grens ga je 10 keer zo hard terugkrijgen, in de familiesfeer. En is het dat waard?
De beste stuurlui staan aan wal, etc.
Ik herken de Grey Rock methode in wat Michelle doet en dat is in deze setting het slimst om te doen. Je niet laten verleiden tot een heftige reactie, want daar smullen ze van. En kunnen ze zelf het slachtoffer uithangen.
Gerard
Door geen grens te geven doordat het familie heet te zijn geef je het narcistische gedrag vd schoonzus te veel ruimte.Hierdoor blijft het woekeren.
Omstanders kunnen het meestal niet zien.
Leg het uit aan ouders waarom je stopt en indien ook jouw man het niet begrijpt dan betekent ‘de familie idee’ meer dan jij en jouw welzijn.
Natuurlijk is familie loslaten moeilijk maar als er geen andere optie is…
Samen is naar en zonder lijkt naar…er is geen optie of zoethoudertje helaas.
Moed en succes wens ik jou en ook ik ken de narcistische negativiteit vanuit mijn familie.
Dag Anna,
Voor nu hebben mijn man en ik de keuze gemaakt het contact te beperken tot het hoognodige, tot op heden lukt dat best aardig. Zo min mogelijk energie die kant op. Lukt de ene keer ook beter dan de andere keer, hoor.
groetjes Michelle
Beste Gerard,
Bedankt voor je toelichting, het is exact zoals jij het beschrijft. Het contact verbreken is geen optie uit liefde voor mijn man en schoonouders. Ik heb wel spijt als haren op mijn hoofd dat ik haar ooit als klant heb geaccepteerd want er nu vanaf komen is lastig… maar wie weet gebeurt er op een dag een wonder en besluit ze zelf om niet meer te komen omdat ik te saai ben (Grey Rock). De uitnodiging voor kerst sloeg ze om die reden ook af: “Ik vind er niks aan bij jullie”, waren letterlijk haar woorden. Ik nodigde haar uit omdat mijn schoonouders kwamen eten en ze mij verweet dat zij dan alleen zou zitten met kerst. Was vervolgens ook weer niet goed dus.
Wat naar om te lezen dat jij in zo’n situatie hebt gezeten door te moeten samenwerken met familie. Hopelijk ligt die periode achter je.
groetjes Michelle.
Helaas Anna, er geschieden niet dit soort wonderen rondom narcisten. Een narcist valt niet ergens op aan te spreken, te corrigeren of te her opvoeden. Ze lachen je midden in je gezicht uit, omdat het plaaggeesten van de duisterste soort zijn.
Michelle heeft het zo goed gedaan, kalm blijven terwijl je vanbinnen kookt is een kunst. En geen leuke kunst, deze heb je je helaas meester moeten maken om met dit soort mensen soms noodgedeongen om te moeten gaan.
Als je ervaring hebt met narcisten of je bent bereid dit te begrijpen enhet slachtoffer echt wil begrijpen, dan kun je hier iets over zeggen, want het is namelijk niet een gewoon Even je grenzen beter aangeven. Zeker met een plaaggeest in je familie, werk of ex waar je kinderen mee hebt, een naaste buur etc. Ze zeggen nooit sorry en als ze dat doen moet je op je hoede zijn.
Ik heb het aan den lijve meegemaakt van huis uit met mijn moeder, mijn zus die meester was in treiteren en manipuleren, pestkoppen op school, vriendinnen, enkele spritueel narcisten en helaas bijna al mijn liefdesrelaties waarvan de laatste me helemaal onderuit kreeg. Een rode draad waar ik me voor schaamde, want ik vond t wel heel stom dat ik er zoveel aantrok. Wat was er mis met me.
Als je goed bent getraind door een narcist en je leert eenmaal schaken, zoals in de boeken van Iris, dan weet je heel goed dat je alle hoop op een prettige samenwerking, vergeving, verzoening, respect, oprechte excuses en wederkerigheid moet opgeven en dat het heel wat ingewikkelder in elkaar zit dan stoer roepen dat jij het echt wel anders zou doen, zo iemand wel even de waarheid zal zeggen, het jou niet zal gebeuren.
Ik vind dat Michelle dit (grijze)steengoed heeft aangepakt.
Hallo Michelle,
ik kan alles wat je beschrijft helemaal voelen. En dat ze ook nog je schoonzus is, dus je bonjourt haar er ook niet zomaar uit. Ja ze komen overal overheen piesen dit soort mensen. Waarom komt ze bij je als alles haar zo stoort en tegenvalt… tsja om zich te voeden met de pijn en de energie die er dan van jou afstraalt. Dat doen dit soort vampieren en sadisten.
Wat wreed hoe ze reageerde op jouw kerstboompje. Ik hoop dat je er nog steeds vooral met liefde naar kan kijken zonder haar toxische woorden die nagalmen. Stuur die energie maar met pijl en boog naar haar terug.
Ik heb zelf ook een praktijk voor massage en ik heb ook weleens met types te maken gehad waarbij de Grijze Steen methode goed werkte, maar dat heeft meer afstand dan in jouw geval, je schoonzus. Je doet alles om jezelf enigzins te beschermen en wat fijn dat je zo een lieve man hebt.
Ik had ook zo’n ex, die deed precies wat je beschrijft, een ware martelgang. En triggers liggen enorm op de loer als je zoiets hebt meegemaakt.
Bedankt voor het delen en ik hoop van harte dat je schoonzus niet meer in je salon zal komen, of dat je een manier vindt om haar buiten te houden, want het is jouw mooie plek. Het is te zot dat zo een naar respectloos persoon alles maar kapot kan maken en haar gang kan gaan. Liefs!
Dank je wel voor je mooie reactie, lieve Mariz.
Ja, ik baal van zo’n negatieve energie in (letterlijk) mijn ruimte.
Hoewel het tegenwoordig steeds beter lukt om me ervoor af te sluiten, lukte het deze ochtend gewoon niet zo goed. En het was alsof ze dat voelde, door steeds een stapje verder te gaan. Ik blijf me toch altijd afvragen of het een bewuste actie is van dit soort personen of dat ze totaal geen idee hebben wat ze aanrichten..
groetjes Michelle.
Ja ik denk dat treiteren altijd een bewuste actie is van iemand, het is zo gericht, vals en sluw., ziek en gewetenloos. Ja dit zijn zielige lege onvolwassen mensen met een heel laag zelfbeeld en ze genieten ervan de ander te zien reageren op hun treiterij. Daar groeien ze op, omdat ze zelf geen bodem hebben. En bewust, omdat ze heel slim weten bij wie, waar en wanneer ze het kunnen inzetten. Het is pure controle.
Zoals genegeerd worden net als actief stalken een hele opzettelijke daad is waardoor je 24/7 op laffe wijze gek gemaakt wordt.
Heel naar dat je weer met zo iemand opgezadeld zit. Sterkte en liefs.
Zo voel ik het ook, Mariz. Het is geen geval van even stoer je grenzen aangeven want in feite geef je ze weer een nieuwe stok om je mee te slaan, in dit geval via mijn schoonouders. En als “kouwe kant” sta je meestal toch al 1-0 achter en bloed is dikker dan water.. ik zal altijd het slechtst uit de strijd komen, vrees ik. Ik blijf mijn best doen om die Grey Rock te zijn..
Groetjes Michelle
Een goede vriendin gaf mij het volgende advies:
Als zo iemand jouw ruimte betreedt, houd een kaars gereed, steek die aan met de gedachte dat de vlam elk onvertogen woord of zin uit de mond v diegene onmiddellijk zal verbranden. Doe dit met de kracht van jouw gedachten. Zodra diegene de ruimte verlaten heeft, steek dan een wierookstokje aan met de gedachte dat jouw ruimte verschoond wordt van de negatieve energie die er hangt. Het werkt voor mij omdat ik geloof in gedachtenkracht. Bovendien: “Baat het niet, het schaadt ook niet”
Dat is een goede tip, Tamara, dank je wel.
liefs, Michelle
Zie van haar als klant af te komen. heel mooi en bewonderenswaardig hoe je reageert, ik voel diep met je mee. Maar probeer van haar als klant af te komen..
Als mensen verdriet hebben en steeds hun verdriet niet is gehoord, kunnen ze op een dag zich ook zo gaan gedragen denk ik, bij mensen waarbij ze het durven?
Hallo Michelle,
Zelfs met de duurste make-up in de meest vaardige handen valt een kwaadaardig karakter niet te maskeren. Sneu voor Mevrouw maar het is haar probleem en haar gedrag. Jij kan het inschatten voor wat het is: zielig gedrag Factor 36. Laat je niet op de kast jagen of kwetsen want dat is haar bedoeling. Ze zal nooit stoppen dus de oplossing ligt bij jezelf: wees voorbereid bij contact met zo’n persoon. Liefs! Paula
Hoi Paula,
Ik doe mijn best voorbereid te zijn;-)
groetjes Michelle
Hoi Michelle,
Je hebt goed gehandeld maar het roept bij mij wel vraagtekens op. Wanneer ben je ooit echt vrij als mensen in jou omgeving continu op je ziel mogen trappelen. Wanneer is dan genoeg, genoeg ?
Zolang jij en jou partner maar doen wat zij willen is het prima. Zodra jij voor jezelf zou opkomen omdat ze jou verdriet en pijn doen, dan is het verkeerd!
Jij word niet gezien, niet gehoord in jou stuk in jouw verdriet?
Jij bent aan het pleasen in het belang van wie…? Niet in het belang van jouzelf ! Niet in het belang van jouw healing! Jou healing – Dat jij er toedoet dat jij als mens ook belangrijk bent !
Maar je handelt in het belang van de ander – jou man, zijn zus, zijn ouders….en waar sta jij dan met jou verdriet en jou pijn ?
Ik vind dit een lastige en ik weet uit ervaring, dat ik de confrontatie aan zou gaan en ja ik praat uit ervaring! Dat word me nog steeds niet in dank afgenomen..zowel niet door zijn familie als mijn partner !
Maar ik voel me nu wel vrij want zij weten nu dat ze met mij niet de vloer hoeven aan te vegen, dat ik ten alle tijden op kom voor wat en waar ik sta!
Ooit gaan ze ook bij jou de grens over.
Zoals je zelf weet een narcist legt de lat steeds hoger en hoger totdat jij ontploft !
Dus ooit zal je de confrontatie moeten aangaan! Dat moment gaat er hoe dan ook komen of jullie dit moment nu uitstellen door het contact te beperken tot het hoognodige of niet.
Dat is m.i. ook wat Anne bedoelde hierboven.
Waar jou partner staat is ook niet belangrijk ! Dat is zijn levensles !
Voor jou is het belangrijk dat jij vrij bent van narcistische aanvallen, dat is jou verantwoordelijkheid !
Zolang jij dit accepteert, zit je nog steeds in die molen van narcisme waarin de lat steeds hoger en hoger gelegd word, totdat jij jezelf en je weg helemaal kwijt bent.
Dat is nu precies waar narcisme omdraait. In het begin word je op een voetstuk geplaatst en is alles wat jij doet “geweldig”. Maar beetje bij beetje nemen ze steeds een stukje eigenwaarde van jou af ongemerkt in kleine stapjes. Totdat je weer in dezelfde cirkel hangt. Het universum daagt jou uit…weet dat licht altijd wint van duister!
Als je maar kiest voor jezelf dicht bij jou zelf blijft, voor jou waarde en normen.
Kies voor vrijheid ! Kies voor jezelf !
Niet voor pleasen !
Wat jou partner daarin kiest is zijn verantwoordelijkheid niet de jouwe !
Vaak zal je zien dat hij uiteindelijk mee beweegt. En dat de familie dan beseft dat ze een stap te ver zijn gegaan.
Maar daar stopt het niet hoor..een narcist begint dan weer zoals je weet met een aai over de bol. Hoe goed dat je wel niet bent om vervolgens weer opnieuw en opnieuw de aanval van het naar beneden trappen in te zetten.
Dicht bij jezelf blijven – weten waar jij voor staat ! Om jezelf niet te verliezen dat is belangrijk !
En vaak zie je dan uiteindelijk een splitsing van wegen.
Of van jullie en zijn familie- in het ergste geval jij alleen en hij en zijn familie..
Lastig ja – maar jij hoeft niet jezelf continu naar beneden te laten trappen
dag Yolanda,
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik merk dat je een hoop herkent in wat ik geschreven heb.
Juist door wat ik eerder heb meegemaakt met narcisten, heb ik nu gehandeld (Grey RockMethode) zoals ik gedaan heb. Op het moment dat het gebeurde, zat ik in een dienstverlenende rol. Zij was mijn cliente. Ik heb een bedrijf en voor je het weet heb je een slechte review op google te pakken en wat al niet meer. Zeker met dat soort personen. (een goede naam opbouwen duurt jaren, afgebroken is hij binnen 1 dag.) Dat zijn allemaal overwegingen die ik mee genomen heb.
En soms zijn er situaties waarin het niet alleen om jezelf draait, dat zou wat zijn. Dat de hele wereld maar rekening moet houden met mijn beschadigde ziel. Helaas, werkt het zo niet. Ik kies ervoor om mijn licht en liefde te laten stralen naar mensen die belangrijk voor me zijn, zoals in dit geval mijn schoonouders en mijn man en daardoor blijf ik juist bij mezelf. En ik voel me zeker gezien en gehoord, hoor. Maar een litteken blijft het verleden altijd en soms komt er iemand voorbij die je weer even herinnert aan dat litteken. (zout in een wond, weet je wel). En familie… die krijg je er nu eenmaal bij… De tijd zal leren hoe zich dit nu verder ontwikkelt, tot die tijd bewaak ik uiteraard heel goed mijn grenzen.
groetjes Michelle.
Hoi Michelle,
Bedankt voor je lieve duidelijke antwoord.
De tactiek op jou werk – petje af- je hebt helemaal gelijk je goede naam van jou bedrijf kan daardoor binnen 1 dag afgebroken zijn. Maar respect dat jij je dan zo kan inhouden…..pffff …ik zou zo geraakt worden van binnen dat ik vast wel hier en daar geneigd zou zijn op er op zijn minst een hatelijke snir op terug te plaatsen…
Maar je hebt gelijk het gevolg zou dan zijn, dat zij a) Jou zwart maakt bij andere klanten en b) Gelijk haar broer opbelt wat voor een vervelend mens jij wel niet bent en dan jou partner en jou gaat uitspelen.
De Grey RockMethode ken ik niet ben pas sinds kort aan het verdiepen in het werkboek van Iris koops.
Maar wat ik niet goed begrijp je geeft aan zij is zijn zus en hij heeft maar 1 zus.
Terwijl je wel een goede band hebt met de schoonouders…..?
Vaak komen toch narcistische kinderen voort uit een narcistische gezinssituatie ?
Zijn zij dan verder normaal …? En jou vriend , vertoont hij geen narcistische trekjes dan als ze uit het zelfde nest komen en dezelfde opvoeding hebben gehad ?
Ik weet natuurlijk niet hoe lang jullie al samen zijn. Maar feitelijk plaatsen narcisten je meestal de eerste 3 jaar op een voetstuk en daarna begint het met kleine stapjes te draaien…(dus misschien blijken dan ineens jou schoonouders dan helemaal niet zo aardig-aangezien het hun dochter is die narcistisch is en het komt ergens vandaan).
Dat was ook de reden waarom dat ik dacht – als je het nu niet gelijk de kop indrukt – wat gebeurd er dan straks op familie bijeenkomsten, en beschermen je schoonouders jou dan ?
Of gaan ze dan achter hun dochter staan ?
En jou vriend blijft hij dan uiteindelijk toch meer over te houden met zijn zus dan met jou – of gaat hij echt blijvend voor jou opkomen – wetende dat er dan een wig tussen hem en de familie komt ?
Ik hoop dat je die vraag nog kunt beantwoorden.
Maar in ieder geval nog bedankt voor jou zeer lieve, duidelijke reactie.
Ik kom zelf ook uit een gezin met een narcistische moeder, zoals wel meer mensen helaas, zie de andere blogs. Wanneer iemand zich tot narcist ontwikkelt, is nog niet 100% duidelijk.
Ik denk niet dat je zomaar een analyse kan maken van het familiesysteem van Michelle of wie dan ook die je niet kent, vind het ook niet zo helpend om een doemscenario op te sommen. Niet naar bedoeld dit, maar wilde het wel even delen.
Wat heb je dit ontzettend mooi verwoord. En wat een kracht zoals je hierin een keus hebt gemaakt hoe jij dit aan wilt vliegen. Heel veel waardering. Ik hoop dat jij jezelf hierin kunt omarmen en dat er warme armen om je heen zijn.
hoi Mirjam,
Dank je wel voor je reactie.
Die warme armen zijn er zeker, gelukkig.
Groetjes Michelle
dag Wilma,
Ze heeft groot verdriet, meerdere redenen, ik kan plaatsen waar haar gedrag vandaan komt..geeft haar echter niet het recht zich zo onmogelijk te gedragen. Maar leuk is anders..Maar ik begrijp wat je zegt, en vanuit die gedachte (haar ‘lijden’) kijk ik er nu ook naar. Maakt het wat draaglijker.
groetjes Michelle.
Dank je wel Michelle voor je antwoord. Ik bedoel dan meer, als je aan mensen met veel verdriet die naar doen, doorvraagt zullen mensen uiteindelijk gaan praten over hun verdriet. Een narcist zal dat waarschijnlijk niet eens doen of zonder emotie en gaat maar door met waar de omgeving of de desbetreffende persoon het leven zuur mee wordt gemaakt, daarom maakte ik die opmerking. Ik vraag me af waar dan de grens over gaat bij een persoon, dat hij of zij ooit nog werkelijk zal praten over zijn verdriet en er een soort van gelijkwaardigheid over diens leven ontstaat met de omgeving en inlevend vermogen weer zichtbaar wordt of die grens definitief overgegaan wordt en ‘altijd’ een soort van ‘bullebak’ blijft over zijn verleden en zonder emotie vertelt over vroeger en er (dus) geen redden meer aan is, je de persoon het best kunt ontwijken.. Bedankt voor je antwoord iig. en heel knap dat je er milder naar kunt kijken, het beste gewenst om hier nog meer rust over te krijgen.
dag Yolanda,
Door je reactie, concludeer ik dat je nog niet beide boeken van Iris Koops gelezen hebt.
Elke situatie is anders (gelukkig maar). Over het ontstaan en doorgeven van narcisme zijn zelfs experts het niet helemaal eens. Het is bijvoorbeeld een misvatting om te denken dat narcisme een soort erfelijke aandoening is die standaard van generatie op generatie doorgegeven wordt. Of dat het bepaald gedrag is wat je “even de kop indrukt”. In de boeken van Iris staat dat heel duidelijk uitgelegd vind ik, met legio voorbeelden van ervaringsdeskundigen.
Mijn advies aan jou is om beide boeken te lezen, ik denk dat je hier ook veel steun uit zal halen voor je eigen situatie. Ook zullen veel van jouw vragen beantwoord zijn, vermoed ik.
Sterkte en succes.
groetjes Michelle.
Lieve Michelle,
Je verdiend een pluim, knap hoe je je niet uit de tent laat lokken.
Voor een volgende keer: voel je niet meer als een slachtoffer van haar, want jij staat juist boven haar, je laat je niet tot haar niveau verleiden.
Wat je schoonzus uit is pestgedrag, om haar eigen ongelukkige gevoel op een ander te spuien, en jij… jij neemt haar ‘cadeautje’ niet aan, beste wat je in dit geval kunt doen.
Ze is wellicht een ‘verwend kind’, zo geworden omdat vader en moeder er geen baas van konden worden… Zie je (ingedachten)je schoonzus ook als kind met de vuisten slaand op de winkelvloer liggen omdat ze een lolly wil?
Helaas negatieve aandacht trekken…aandachtstekort als kind in de opvoeding.
Troost…ik heb er ook zo een als jij (zo’n schoonzus, vrouw van mijn broer).
Sterkte Michelle, onthoud, jij staat boven haar.
Groetjes Renata
Hoi Renata,
Ik weet niet of haar gedrag zozeer voortkomt uit haar opvoeding, haar ouders zijn zo niet en mijn man ook niet, ze komen toch echt uit hetzelfde nest. Wat ik wel begrepen heb, is dat haar vermogende ex-man erg narcistisch is. Wellicht komt daar haar manier van omgang vandaan.
Tja, balen zeg, dat jij ook zo een schoonzus hebt. Hopelijk kun jij er ook boven staan.
Groetjes Michelle.
Hoi Michelle,
Ik had het bij een narcist- niet over erfelijkheid maar over aangeleerd gedrag. In de boeken van Iris staat duidelijk dat zij onderontwikkeld zijn in realiteitszin en in empathisch vermogen wat in de kindertijd ontstaat, door trauma in het gezin. In mijn tijd waren er andere boeken, maar ik vind deze boeken zeker ook interessant, daarom ben ik ze ook gaan lezen.
Ik wens je heel veel geluk, kracht en sterkte toe.