Dit is een gastcolumn van Veerle.
Opgegroeid zonder de levensnoodzakelijke emotionele aandacht. Ouders die totaal geen normale verbinding konden leggen met de leefwereld en de beleef-wereld van mij als kind.
Zo werd ik een volkomen vreemde en gebeurde er de raarste dingen, nam ik pijnlijke beslissingen en raakte ik mezelf kwijt.
“Zijn wie je niet bent, dus niemand die je kent.” Nog voor ik jong kon zijn was ik al oud.
Ik raakte steeds vaster in een leven dat niet stroomt, zonder te weten hoe het komt.
Tot hele kleine dingen van buitenaf je langzaam wakker schudden. Mensen die je helpen zien, mensen die je raken, situaties die ineens een heel ander licht laten schijnen op waar je in zit. Zoekend naar een uitweg, vasthouden aan een stukje eigenheid dat op de een of andere wijze niet verloren is gegaan. Ik kon het weer tot leven wekken. Ik kon helen. Ik kon veel alleen, maar hoefde niet alles alleen te doen.
Woorden, beelden en klanken hebben mij geholpen bestaansrecht te geven aan wat er was, aan wie ik in wezen was bedoeld te zijn en aan het vinden van mijn weg. Een weg uit het narcisme, een weg mét mezelf in een leven dat stroomt.
Ooit was ik oud
Ooit was ik oud
met grijze pijn
slepend
naderend
het einde nabij
en traag wachten
verstarren en krom
zo doodgewoon
zo dood gewoon
Ooit was ik oud
roerloos staren naar de zon
als achter glas
alleen
aanslepend wachten
en verlangen
ik zou een vlinder zijn
Ooit was ik oud
heel ongewoon en veel te jong
ben ik zo oud geweest
het leven draait nooit terug
maar ik keer me mooi om
en strek mijn vleugels
Andere gedichten van Veerle:
https://verdwenenzelf.org/?s=veerle
4 reacties op “Ooit was ik oud”
Mooi veerle, mooi gedicht
Prachtig en herkenbaar.
Ooit dacht ik ooit
Ooit is nooit
Nooit meer
Ooit zal nooit meer zijn
Ooit zal ik het anders doen
Ooit is Verdwenen
Alles is gevlogen
Als een vogel
Mee in de lucht
Ooit Zal nooit Meer Zijn
Jong kwam er leven
Jong ging ook leven
Jong heid verdween
In delen
Ooit is nooit
Jong Oud
Veerle,
Je schrijft: “Vasthouden aan een stukje eigenheid dat op de een of andere wijze niet verloren is gegaan”
Dit herken ik enorm! Als ik dat lees, weet ik ook meteen weer hoe dat was.
En niet begrijpend dat je in een abnormale wereld omgroeit. Je schuldig of zelfs rebels voelen als je een stukje eigenheid, dat goed voelt in een gestoorde wereld, wilt vasthouden en er zelfs van wilt genieten.
Gelukkig hebben we dat vast weten te houden. Dat kleine stukje tuin waar het licht nog wél komt!!
Fijne feestdagen,
SummerMoon
dankjewel !! dat kleine stukje tuin is hier ondertussen uitgegroeid tot een hele mooie wereld, met velden, bossen en vooral veel bloemen. bloemen bloeien waar ze ruimte krijgen, mensen ook.
ik wens je veel tuin, licht en warmte om te groeien tot wie je in alle schoonheid bent!
Hoi Veerle,
Wat een mooie column. De titel raakte me al heftig, daarna je tekst en je prachtige gedicht. Dankjewel voor het delen, waardoor ik me wat minder alleen voel. De hoop krijgt weer een zetje. M.