Gedichten

door

Gevlucht, maar wel gewonnen

Dit is een gastcolumn van Hannah

Narcisme verscheurt mijn ouderlijk gezin inmiddels decennia lang. Mijn vader, emotioneel al jaren niet aanwezig, zet in zijn laatste levensfase zijn ‘verdeel en heers strategie’ zo mogelijk nog agressiever in; destructie tot het hoogste niveau opvoerend. Mede door ‘het verdwenen zelf’ weet ik inmiddels wat hij doet, maar dat is een eenzaam weten binnen dit gezin. Diepe, zuivere, christelijke normen en waarden zijn hier helaas verworden tot een pressiemiddel.
Lees verder →

door

Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden

Dit is een gastcolumn van Gerard

Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Lees verder →

door

Iets heeft me geprikt

Dit is een gastcolumn van Renée

Ik heb een paar ervaringen met narcistische mannen en ben na verschillende diagnoses eindelijk in een herstelproces, en al anderhalf jaar bij een fantastische, zachtaardige man. Maar het is zo enorm moeilijk om te durven vertrouwen. Naast het vertrouwen in de andere persoon is er ook het vertrouwen in jezelf. Op dagen dat ik getriggerd raak, voel ik continu de hevige angst dat deze kostbare opgebouwde relatie aan diggelen zal worden geslagen. Dat ik te moeilijk, te verstikkend, te angstig, te emotioneel ben. Hij is zo lief en begripvol, maar ik ben voortdurend bang dat ik de grenzen van wat hij kan verdragen zal overschrijden. En dan zijn er nog de paniekaanvallen.

Lees verder →

door

Danse macabre

Dit is een gastcolumn van Isthe

Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.

Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.

Lees verder →