Dit is een gedicht van Angelique Groeneveld
De kameleon is de naam voor de narcist.
Die eens onbetwist de slag mist.
De kameleon kent veranderingen en past zich aan.
Zoals hij wel vaker heeft gedaan.
Het proberen, en het is gelukt met mijn ik te frauderen.
En ook gedacht de kinderen uit te proberen.
Dit is een gastcolumn van Gerard
Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Lees verder
Dit is een gastcolumn van Diane
Jij vroeg mij onlangs terloops, had ik wel eens een gebroken hart?
Ik dacht kort na over jouw verhaal en hoe je dit recent zelf ervaarde en zei NEE, ik bedacht me even later hoe onjuist dit was.
Dit is een gastcolumn van Renée
Ik heb een paar ervaringen met narcistische mannen en ben na verschillende diagnoses eindelijk in een herstelproces, en al anderhalf jaar bij een fantastische, zachtaardige man. Maar het is zo enorm moeilijk om te durven vertrouwen. Naast het vertrouwen in de andere persoon is er ook het vertrouwen in jezelf. Op dagen dat ik getriggerd raak, voel ik continu de hevige angst dat deze kostbare opgebouwde relatie aan diggelen zal worden geslagen. Dat ik te moeilijk, te verstikkend, te angstig, te emotioneel ben. Hij is zo lief en begripvol, maar ik ben voortdurend bang dat ik de grenzen van wat hij kan verdragen zal overschrijden. En dan zijn er nog de paniekaanvallen.
Dit is een gedicht van Gerard
Liefde
Intens
Gevoel
Liefde
Zomaar, stromen, voor alles
Altijd beschikbare liefde
Dit is een gedicht van Martine
Toverwoorden
toverzinnen
toverblikken
zonder blozen
duw je mij de afgrond in
Jij, verleider, die met
toverwoorden
toverzinnen
toverblikken
toverhanden
Lees verder
Dit is een gastcolumn van Isthe
Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.
Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.
Dit is een gedicht van Esmee
Als je echt zo lief was,
waarom controleer ik dan elke avond
of mijn huis wel op slot zit
en vertrouw ik niemand meer?
Als je echt zo aardig was,
waarom bewaarde je die sluwe glimlach dan alleen voor mij?
Anderen dachten dat je glimlach echt was.
Dit is een gastcolumn van Carla
Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).
Dit is een gedicht van Maze
Ze laten je geloven dat het niet is gebeurd.
Het voelt alsof er steeds een stukje van je ziel afscheurt.
Vaak heb ik gedacht ‘word ik nu gek?’
Het is het spel van narcisten, die hebben aan empathie een groot gebrek.
‘Jij ziet de dingen gewoon verkeerd,’
ze zijn er zo goed in, de waarheid wordt weer omgekeerd.