Categorie: Gedichten

Kleine kinderen leren

Dit is een gastcolumn van Audrey

Herinneringen kunnen bepaald worden door de plek en de omstandigheden waarin je opgroeide. Soms blijven ze zwaar nagalmen, hoe oud je ook wordt.

Toen ik als baby ter wereld kwam, onderging ik mijn omgeving en nam, zoals elke nieuwkomer, heel wat in mij op. De wereld van een kind bestaat uit heel wat regels, die je worden aangeleerd, goed of slecht. De basiseducatie ligt bij onze ouders of opvoeders en pas na enkele jaren leerde ik via de kleuterklas en de enkele televisieprogramma’s voor kleuters verdere gedragsregels in onze maatschappij, die soms net iets anders waren dan die men mij had aangeleerd. Opvoeding, conditionering en programmering gaan hand in hand. Echter, wat als deze basis al tegenstrijdig is, wat als de waardengevoelens verschillend zijn? Hoe destabiliserend is dit niet voor een kind? Lees verder “Kleine kinderen leren”

Als je de waarheid durft te vertellen, dan lig je er uit

Dit is een gastcolumn van Audrey

Als je binnenin je familie te maken krijgt met buitensporig gedrag en het doet je letterlijk of figuurlijk pijn, dan word je meestal verplicht om te zwijgen, terwijl je eigenlijk kapot gaat door hetgeen je hebt meegemaakt. Je wenst het uit te gillen, maar je wordt verplicht om te zwijgen. Om te verhinderen dat de waarheid naar buiten komt, schrikken daders niet terug om allerlei middelen te gebruiken, zoals veel slachtoffers weten. Dit kan van alles zijn, zoals liegen, dreigen, geweld gebruiken, uitsluiten, schaamtegevoel opwekken, ongeloof, zich beroepen op familiale solidariteit. Ik schreef er onder andere deze twee gedichten over.*

 

Spoken 

Familie of vrienden hebben soms wel eens gezegd,
Dat je te gevoelig reageert, dus zwijg maar terecht!
Op die manier word je dus wel de mond gesnoerd;
Gemakshalve voor anderen, ook al voel je je beroerd.

Sommigen van deze mensen bezitten hier het alleenrecht;
Ruimdenkendheid en gevoeligheid zijn alleen hun voorrecht.
Zo stappen ze uiteindelijk dan maar luchtig over je heen
Want het is alleen hun waarheid die telt, zo is er maar een! Lees verder “Als je de waarheid durft te vertellen, dan lig je er uit”

Bekaf

Dit is een gastcolumn van Linda over de destructieve relatie van haar broer

Hij was ooit een gelukkige eenzame vent,
in een ivoren toren.
Gelukkig maar verloren.
Hij hield toch altijd zo van…
het isolement:
studeren en muziek.
Dat werd zijn levensmissie:
het allerbeste is nog altijd rustig blijven,
dat kon hij magnifiek.

Maar toen kwam zij…
op zijn pad.
En hij nam voorgoed afscheid…
van de alleenheerschappij.
In haar ogen hadden twee verloren zielen…
elkaar eindelijk gevonden.
Zij sleurde hem uit zijn toren
en hij voelde zich niet meer verloren. Lees verder “Bekaf”

Niemand had het door, dat hij alles bepaalde

Dit is een gedicht van Desiree

Vaak toch nog onverhoeds
kwam de vernedering
elke vezel in jou
wist dat dit kwam

die ene blik van hem
is voldoende om opnieuw
te weten, dat jij
echt niemand bent. Lees verder “Niemand had het door, dat hij alles bepaalde”

Gevlucht, maar wel gewonnen

Dit is een gastcolumn van Hannah

Narcisme verscheurt mijn ouderlijk gezin inmiddels decennia lang. Mijn vader, emotioneel al jaren niet aanwezig, zet in zijn laatste levensfase zijn ‘verdeel en heers strategie’ zo mogelijk nog agressiever in; destructie tot het hoogste niveau opvoerend. Mede door ‘het verdwenen zelf’ weet ik inmiddels wat hij doet, maar dat is een eenzaam weten binnen dit gezin. Diepe, zuivere, christelijke normen en waarden zijn hier helaas verworden tot een pressiemiddel.
Lees verder “Gevlucht, maar wel gewonnen”

Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden

Dit is een gastcolumn van Gerard

Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Lees verder “Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden”