Categorie: Gedichten

Iets heeft me geprikt

Dit is een gastcolumn van Renée

Ik heb een paar ervaringen met narcistische mannen en ben na verschillende diagnoses eindelijk in een herstelproces, en al anderhalf jaar bij een fantastische, zachtaardige man. Maar het is zo enorm moeilijk om te durven vertrouwen. Naast het vertrouwen in de andere persoon is er ook het vertrouwen in jezelf. Op dagen dat ik getriggerd raak, voel ik continu de hevige angst dat deze kostbare opgebouwde relatie aan diggelen zal worden geslagen. Dat ik te moeilijk, te verstikkend, te angstig, te emotioneel ben. Hij is zo lief en begripvol, maar ik ben voortdurend bang dat ik de grenzen van wat hij kan verdragen zal overschrijden. En dan zijn er nog de paniekaanvallen.

Lees verder “Iets heeft me geprikt”

Danse macabre

Dit is een gastcolumn van Isthe

Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.

Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.

Lees verder “Danse macabre”

Zo ver mogelijk weg van jou

Dit is een gedicht van Esmee

Als je echt zo lief was,
waarom controleer ik dan elke avond
of mijn huis wel op slot zit
en vertrouw ik niemand meer?

Als je echt zo aardig was,
waarom bewaarde je die sluwe glimlach dan alleen voor mij?
Anderen dachten dat je glimlach echt was.

Lees verder “Zo ver mogelijk weg van jou”

Weer opgekrabbeld

Dit is een gastcolumn van Carla

Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).

Lees verder “Weer opgekrabbeld”

Gaslighting

Dit is een gedicht van Maze

Ze laten je geloven dat het niet is gebeurd.
Het voelt alsof er steeds een stukje van je ziel afscheurt.

Vaak heb ik gedacht ‘word ik nu gek?’
Het is het spel van narcisten, die hebben aan empathie een groot gebrek.

‘Jij ziet de dingen gewoon verkeerd,’
ze zijn er zo goed in, de waarheid wordt weer omgekeerd.

Lees verder “Gaslighting”

Early winter

Dit is een gedicht van Donatella

Tussen mijn documenten kwam ik een gedicht tegen dat ik in juli 2013 geschreven heb, toen ik nog dacht dat het aan mij lag. Het laat geloof ik feilloos zien wat het effect van gaslighting is. Het is in het Engels, in die taal kan ik mij beter uitdrukken (ik denk dat ik mijn gevoelens teveel onderdruk in mijn moedertaal). Toen ik het hem had laten lezen kwam het me alleen op spot en hoongelach te staan…

Lees verder “Early winter”