Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gastcolumn van Mika
Het is (helaas) zo dat je opvallend of afwijkend gedrag niet snel opmerkt bij een narcist of psychopaat. Dat merk je alleen op als je heel nauw met ze verbonden bent (als partner, kind, ouder, collega). Erger nog, zij kunnen de ander laten geloven dat jij als partner, ouder, zus, collega, degene bent die afwijkend gedrag vertoont of ziek bent. Zij laten je niet achter hun masker kijken.
Dit is een gastcolumn van Renate
Ik had eigenlijk nooit van narcisme gehoord. En ben er voor mijn gevoel met open ogen ingestonken.
Het is eigenlijk best moeilijk hierover te schrijven. Want waar begin je? Hoe verwoord je wat je voelt of wat er is gebeurd?
Het is mijn geheim, want niemand zal het geloven, laat staan bevatten wat er is gebeurd. Vragen als ‘waarom ben je niet eerder gestopt, weg gegaan’? Ik kan ze niet goed beantwoorden. Het zijn de vragen die ik mijzelf achteraf nog steeds meermaals stel. Ik weet het antwoord wel met mijn hoofd. Hij heeft mij laten geloven dat er dingen in mij zitten die zo slecht, zwart en rot zijn, dat ik alles zelf heb veroorzaakt. Maar wat precies is niet duidelijk, dus nog steeds kan ik soms bang zijn voor verborgen zwarte kanten in mijzelf die ik niet weet.
Dit is een gastcolumn van Johan
Enige jaren terug kwam mijn partner er via de site van het Verdwenen Zelf en het eerste boek van Iris achter dat ze slachtoffer was van narcistische ouders. Voor mijn partner, en ook voor mij, was dat een enorme ontdekking die niet alleen haarzelf, maar ook onze relatie positief beïnvloed heeft. Herstel van de narcistische mishandeling is een lange weg geweest, maar het heeft gewerkt. Voor die tijd begrepen we elkaar vaak niet. Hoe dat was als ‘partner van’, daarover gaat onderstaand verhaal. Het is echt mijn verhaal, zeker niet dat van mijn partner, ook al vind ze het goed dat ik dit zo opschrijf. En ik heb ook geen enkele pretentie dat andere ‘partners van’ hetzelfde hebben meegemaakt. Maar misschien herkennen sommige mensen zich er in.
Lees verder “Partner van een slachtoffer van narcisme: een ervaring”
Dit is een gastcolumn van Carla
Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).
Dit is een gastcolumn van Gerard
In de herkenning van elkaars verhalen merk je dat je niet alleen staat in de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik schreef laatst een stukje waar anderen zich misschien ook wel in herkennen. Het is een weergave van waar ik nu ben:
In de verstikkende greep van het monster, moeder, God en de duivel tegelijk en dan op m’n tenen lopen, tot in het absurde rekening houdend met… Elk moment kan de bliksem mij treffen want er is geen plekje veilig, ogen overal, oren ook. Ik kan er niet meer tegen, het blokkeert me, maakt me onmogelijk om zelf te leven, mezelf te zijn, voor mezelf te zorgen, open en makkelijk te zijn.
Dit is een gastcolumn van Christina.
Christina schreef onderstaand sprookje voor haar nichtje van rond de 10, die met narcistische invloeden te maken heeft. Ik vond het zo treffend dat ik haar vroeg of we het op de blog mochten plaatsen.
Er was eens een prinses en ze heette Valentina. Haar vader was een koning en haar mammie was koningin. Ze woonden in een prachtig paleis met een grote tuin waar een heleboel dieren woonden; paarden, honden, herten en struisvogels.
Dit is een gastcolumn van Paula
De beladenheid rondom ‘gezien worden’ kan groot zijn, als je bent opgegroeid met een narcistische ouder. Erkenning door ouders is een basisrecht van elk kind: gezien, gehoord en begrepen worden in wie jij bent als individu. Het geeft je als kind, en later als volwassene, bestaansrecht.
Als je in een narcistische omgeving bent opgegroeid, heb je als kind mogelijk ‘aandacht en gezien worden’ als onveilig of zelfs als gevaarlijk ervaren. De aandacht die je kreeg, had niets met erkenning van jou te maken. Het ging altijd om de erkenning van deze ouder: je werd hoe dan ook als kind gebruikt om je moeder of vader in het licht te zetten.
Dit is een gastcolumn van Moniek
Je leven in eigen hand
. De titel van het boek is goed gekozen. Mijn leven had ik niet in eigen hand. Ik leefde in de schaduw van mijn familie. Ik leefde volledig naar hun grieven. Grieven, die nooit helder waren, maar steeds veranderden, waardoor ik in de mist bleef en mijn eigen zelf niet kon aanspreken en zo steeds opnieuw van mezelf verwijderde.
Dit is een gastcolumn van B.
Opgegroeid in hetzelfde gezin, is mijn tweelingzus (identieke tweeling) volgens mij een narcist.
In de beginjaren was ik de stoere, sterkere zus en zij wist vaak niet hoe dingen moesten of gedaan worden, ze vroeg me altijd om hulp en ik deed het voor!
Later werd me verweten dat ik degene was die de baas over haar was en haar niet in haar waarde liet. Vaak heb ik gedacht of ik het verkeerd deed: was ik te bazig? Vertelde ik haar teveel wat ze moest doen?
Dit is een gastcolumn van Els
Ik ben een vrouw van 55 jaar, de jongste uit een gezin met drie dochters. Ik heb nooit begrepen waarom ik niet los kon komen van mijn ouders. Ik had het gevoel dat ik een zeur was die het altijd maar had over de moeizame relatie met haar ouders. Vriendinnen hoorde ik ook wel mopperen over hun ouders dus waarom deed ik toch zo moeilijk over de relatie met mijn ouders? Waarom altijd maar weer aan de onuitgesproken verwachtingen voldoen? Waarom me altijd verplicht voelen? Waarom altijd die schuldgevoelens? Waarom nooit goed genoeg zijn? Hoe hard ik ook voor ze in de weer was, het was nooit goed genoeg.