Tag: narcistische ex

“Zombies” in my head

Dit is een gastcolumn van Maria

Nog altijd die warboel van gevoelens en gedachten in mijn hoofd, veroorzaakt door hem. Daarnaast de constante druk om te presteren, om alles perfect te doen, zoals hij van mij eiste. Radertjes in mijn hoofd die als een idioot aan het draaien zijn. Doe ik wel wat er van mij verwacht wordt? Doodsbang voor wat gaat komen als ik niet aan zijn eisen voldoe.

Dat is zo raar, want ik ben al 5 jaar bij hem weg na een relatie van bijna 25 jaar. Af en toe heb ik het gevoel alsof hij nog steeds om een hoekje naar mij staat te gluren. Ik voel dan zijn gehijg in mijn nek. Wat geeft hem die macht dat hij nog steeds in mijn systeem zit en druk op mij uitoefent? Mijn leven zwaar beheerst. Waarschijnlijk heb ik levenslang gekregen. Ik ben dan wel ontsnapt uit zijn gevangenis die “relatie” genoemd werd, maar ik heb er wel een soort van enkelbandstraf aan overgehouden. Ik begrijp het niet. Ik ben toch niet de slechterik die gestraft moet worden? Ik was het mooie, naïeve meisje dat meeging met de grote, boze wolf. Of was het die knappe, charmante man waar ik mee meeging? Zie je, toen was ik ook al de weg kwijt, omdat hij mij toen ook al op het verkeerde been zette.

Lees verder ““Zombies” in my head”

Afscheidsbrief aan “mijn” ex-geliefde en narcist

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Hier dan het antwoord op jouw laatste brief aan mij, die je me stuurde vanwege mijn verjaardag, na 7 maanden nul contact sinds onze abrupte breuk. Het antwoord dat ik je niet rechtstreeks kan en wil sturen omdat ik op geen enkele manier nog met je te maken wil hebben. Maar het moet er wel uit, dus bij deze.

“Een absoluut hoogtepunt was je als lief en partner”, schreef je. Grappig en absurd klinkt dat uit jouw mond, want ik ben nooit je lief of partner geweest. Dat ziet er in de normale grote mensen wereld echt heel anders uit. Wat er komt kijken bij partnerschap en liefhebben, is jou totaal onbekend. Erger nog, je weet niet eens met wie je die ruim drie jaar nu feitelijk bent geweest. Lees verder “Afscheidsbrief aan “mijn” ex-geliefde en narcist”

ZWARTE PIJN

Dit is een gastcolumn van Maria

Met een gigantische klap wordt de voordeur dicht gesmeten en stampend rent ze de trap op. Ik verstijf, dit heb ik eerder meegemaakt. De angst giert door mijn lijf. Dit gevoel ken ik zo goed, ik voel het in elke vezel van mijn lichaam.

Ik begin te trillen en het lijkt of mijn keel wordt dichtgeknepen. Seconden kruipen voorbij, wachtend op wat er komen gaat. Het duurt even, inmiddels begin ik rustiger te worden. Zou ik het toch verkeerd gevoeld hebben? Misschien valt het mee.

Dan hoor ik een klap, een stoel wordt omgegooid. Schreeuwend rent ze de woonkamer in. Panisch krimp ik ineen. Ik zie mijn ex weer voor me staan, maar hij is het niet besef ik. Het lijkt wel of hij in het lichaam van mijn dochter is gekropen. Ik hoor hem, maar ik zie haar. Het gevoel is erger, want nu besef ik dat mijn kleine meisje precies haar vader is. En dat doet pijn, vreselijk veel pijn.

Lees verder “ZWARTE PIJN”

Wel bevrijd, maar nog niet vrij

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Bevrijd, in de letterlijke zin: de narcist is al ruim twee jaar volledig uit mijn leven.

Na een abrupte, pijnlijke breuk, volgend op het mij inmiddels bekende narcistische relatiepatroon van verleiding en binding, devaluatie en diskwalificatie, heb ik de nodige stappen gezet naar herstel. Ik kwam er direct na de breuk achter dat ik met een narcist van doen had gehad en waar ik dus in had gezeten al die tijd. Heb mij erin verdiept en kwam o.a. op deze website terecht. Meteen begreep ik dat alles wat ik had gevoeld en ondervonden, klopte en dat er geen andere weg naar herstel openstond dan om het veelgelezen advies van totaal geen contact op te volgen. Hier was geen redden aan en dat wilde ik ook niet meer. Van de door de narcist zo gewenste optie van “vrienden blijven” en dus in de “harem” blijven zitten kon voor mij geen sprake zijn. Het was genoeg geweest, de koek was op. Dacht ik.

Lees verder “Wel bevrijd, maar nog niet vrij”

Overwinning

Dit is een gastcolumn van Christina.

Ik verstijf. Daar zit je. Buiten op het terras, alleen. Vanuit de kroeg, waar ik met mijn vrienden ben die jij nooit mocht, zie ik je als vanuit het niets. Door het raam. Het is lang geleden dat ik je zag, zeker anderhalf jaar.

Ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Herinneringen dringen zich aan mij op, mijn maag krimpt ineen. Een golf van verdriet, boosheid maar ook trots golft door mij heen. Ik voel alles door elkaar op dit moment.
Lees verder “Overwinning”

Liefde voor mezelf

Dit is een gastcolumn van Ria

Het is bijna 7 jaar geleden dat mijn ex-man uit het niets aangaf te willen scheiden. Het is nu, achteraf, het beste wat mij is overkomen. Zelf had ik die stap waarschijnlijk nooit kunnen nemen.

Het was voor mij een shock. Ik wist totaal niet wie ik was zonder hem. Ik voelde me jarenlang doodvermoeid. Ik raakte daardoor mijn baan kwijt en heb vier jaar niet kunnen werken.

Gaandeweg begon ik te zien dat mijn huwelijk niet fijn was geweest. Dat ik altijd gestrest was. Dat ik altijd bang was als ex dronk, want dan kon hij me weleens gaan slaan.

Lees verder “Liefde voor mezelf”

Uit het drijfzand

Dit is een gastcolumn van Reigerschap

Ik ben bijna twee jaar geleden weggegaan, en word helaas vanwege de rechtszaak nog af en toe met mijn ex geconfronteerd. Zoveel als ik ook gelezen heb over de materie, zo goed als ik ook weet hoe gestoord hij is, hoezeer ik ook weet dat hij slechts twee communicatiestijlen heeft (verleiding en intimidatie) die erop gericht zijn een ander uit zijn evenwicht te brengen – ondanks dat alles laat ik me tóch af en toe nog in verwarring brengen: ‘Huh, zo is het toch niet gegaan…?’, ‘Was wat ik daarover gezegd heb dan toch sociaal onaangepast…?’ of ‘Heeft hij toch ergens gelijk, en ben ik toch wel wat al te gevoelig?’

Lees verder “Uit het drijfzand”

Onbegrip en het risico op een trap na

Dit is een gastcolumn van reigerschap

Het verbaast mij dat er zo weinig over narcistische mishandeling en de gevolgen ervan in de wereld rondgaat. In mijn verhaal herkennen heel veel mensen zich, hier op Het Verdwenen Zelf, maar ook in mijn “leven in het echt”; veel mensen kennen wel iemand met een flink ontregeld, of regelrecht verwoest leven dankzij een psychopaat of narcist, of is het zelf overkomen. Als je je verhaal doet bij goede mensen, gaat het deksel van de beerput, komen de verhalen, de horror, hoe mensen het overleefd hebben, zich weer bij elkaar geraapt hebben. Het is zo jammer dat dat pas nadien gebeurt, dat mensen niet vooraf gewaarschuwd waren…

Lees verder “Onbegrip en het risico op een trap na”

Je ontvreemde Zelf herwinnen

Dit is een gastcolumn van Reigerschap

Soms heb ik het gevoel dat er geen einde komt aan de narigheid, dat de volle omvang van het bedrog nog steeds niet zie. Maar vooral: iedere keer kom ik er achter dat de schade die mijn ex heeft aangericht groter is dan ik tot dusver had vermoed.

Wie ben ik? Waar liggen mijn grenzen? Wat wil ik? Wat vind ik normaal? Waaraan wil ik mijn tijd, middelen, energie besteden? Hoe ga ik om met klevers, bloedzuigers, parasieten (of beter: hoe houd ik ze buiten de deur)? Wanneer vind ik eigenlijk dat iemand over mijn grenzen gaat? Wat vóél ik eigenlijk…?

Lees verder “Je ontvreemde Zelf herwinnen”

Wat is nog waar?

Dit is een gastcolumn van Brecht

Loskomend van mijn psychopate ex ging mijn hele wereld schuiven. Hij had me toch wel zo hard meegesleurd in zijn werkelijkheid, dat ik de mijne behoorlijk kwijt was. Als iemand me had gevraagd wie ik was, had ik waarschijnlijk alleen mijn naam, mijn leeftijd en mijn moederschap kunnen noemen. Van mijn geestelijke gezondheid was ik allang niet meer overtuigd, sterker nog: ik vroeg me met regelmaat oprecht af of niet ík knetterpsychotisch was.

Lees verder “Wat is nog waar?”