Relatie verbroken maar emotioneel nog niet los

Dit is een gastblog van SummerMoon.

Met je verstand weet je dat het zonder de narcist in je leven beter is. Emotioneel ben je daar misschien nog niet en is het verdriet onmeetbaar groot. Zo is het ook bij mij. Het doet letterlijk pijn. Langzaam ga ik begrijpen waar ik zit. Mijn afhankelijkheid is er nog! Ik ben blij met het contact dat er af en toe met mijn ex nog is. Maar als ik eerlijk ben, kan ik alleen maar zeggen dat ik me als ik alleen ben écht beter voel. Waarom blijf ik dit dan doen? Waarom voelt het dan nog steeds alsof ik gedumpt ben? Gelukkig helpt het tweede boek van Iris me.

Wat in mijn herinnering het knokken voor ons huwelijk was, bleek achteraf het einde van ons huwelijk te zijn. In die periode las ik ook beide boeken van Iris. Ik verslond ze en deed wat ik in de boeken las: stoppen met voedingsbron te zijn van de narcist. Dat was essentieel voor me maar gaf in de laatste periode veel extra spanning en ruzies en ik ben letterlijk met mijn laatste krachten overeind gebleven.

Geen narcistische voeding meer; dát trok hij uiteindelijk niet meer waardoor hij de stekker uit ons huwelijk trok, weet ik nu. Ik herinner me nog dat ik dacht: “Het stopt nu”!

Inmiddels is de scheiding voltooid en woon ik alleen. Voelde dat aanvankelijk als een bevrijding, daarna kwam een fase waarin ik me soms doodongelukkig voelde. Ik ben de pijn gaan voelen, daar kwam ik al die jaren niet bij. Ik was gewend om altijd in het gedoe te zitten en waakzaam te zijn voor de volgende knal. Nu er eindelijk ruimte komt voor mezelf en voel ik de dingen veel meer. Soms doet het letterlijk pijn ter hoogte van mijn middenrif. Bedoelen ze dit met een gebroken hart? De songtekst: “nothing breaks like a heart” komt in mijn herinnering. Dit was een hit in de periode van de scheiding.

De beide boeken die me ongelofelijk steunden toen in mijn eenzame strijd om overeind te blijven, lees ik nu weer. Alleen bekijk ik nu de begrippenlijst en de index. Want ik herinner me ineens iets wat ik gelezen heb en word weer nieuwsgierig.

Zo blader ik door beide boeken en lees ik wederom dingen die ik herken. En de uitleg helpt me ook nu weer om mezelf beter te begrijpen. Ik begin me weer gesteund en minder alleen te voelen. Ik lees door en kom in boek 2 terecht in hoofdstuk 5, de paragraaf “Als je de relatie verbroken hebt, maar emotioneel niet loskomt.”

En wat ik daar lees, doet weer een heleboel puzzelstukjes op zijn plek vallen! Ik lees: “…maar dit hoeft niet te betekenen dat alles vanzelf zal gaan. Veel slachtoffers zijn praktisch gezien wel los maar emotioneel gezien nog niet (‘Je leven in eigen hand’ – Verder na narcistische mishandeling – 5.9). ‘Dát is het!!’, denk ik.

En zo herinner ik me weer dat mijn therapeute me eens belde naar aanleiding van een mailtje dat ik stuurde en me uitlegde dat wat ik schreef leek op last hebben van “zielenpijn”. En ik weet nog dat ik aan die wetenschap op dat moment heel veel had.

Ik realiseer me dat ik er niets aan kan doen, aan het narcistisch misbruik. Het is me overkomen en ik heb er zelf geen schuld aan. En dat is met deze pijn en dit verdriet ook weer zo. Later zal ik in een sessie met de therapeute leren, dat hoe ik me voel ook te maken heeft met onopgeloste trauma’s die getriggerd worden. En die zorgen er vaak voor, dat ik naast boosheid en herbelevingen ook die zielenpijn voel en diep verdrietig ben. En ik begrijp dat het onderdeel is van het rouwproces waar ik blijkbaar nog steeds in zit.

Het gaat langzaam wel beter. Want ik huil al minder vaak en kan nu over dingen praten zonder te huilen. Maar ik begrijp nu dat ik, omdat ik emotioneel nog steeds niet écht los ben en er contact is, het nog steeds niet echt is gestopt. Alleen het gaat (wederom) heel sluipend, maar ik besef ineens dat ik, als het contact er is, ik me tóch weer aanpas, er over mijn grenzen wordt gegaan en ik mijn plannen in de koelkast zet en dat dát mede de reden is dat ik dan later weer teleurstelling voel.

En langzaam begin ik te beseffen dat ik een belangrijke stap verder ben met dit besef. Ik heb weer inspiratie en richting. Want ik begin te leren dat échte vrijheid onafhankelijk zijn betekent. Ik mag leren om me niet meer afhankelijk op te stellen. Ik mag mijn eigen ruimte innemen, zonder het commentaar te krijgen dat het rare ideeën zijn, toch geen kans van slagen heeft etc. En bizar genoeg heb ik ergens nog steeds medelijden met mensen als ik mijn mening geef, mijn eigen richting bepaal of zeg dat iets me niet uitkomt. Maar ik begin ook steeds meer de blijheid te ervaren die in die onafhankelijke vrijheid ligt. Ik begin ook steeds vaker gewoon spontaner dingen te doen.

En ja, ik heb zeker al heel erg veel geleerd en ben al verder dan ooit tevoren. Maar als ik in het boek van Iris lees bij de passage als je elkaar weer tegenkomt en er contact is: “…vergis je er niet in, het kan allemaal heel echt lijken, maar ook die positieve aandacht is manipulatie…” dan valt het kwartje. Hij is me nog steeds aan het opgebruiken en aan het consumeren (zoals ik in het boek lees). En daarom voel ik me denk ik zo intens verdrietig als ik weer alleen ben!

Tegelijkertijd baal ik. Want het is beter om dit contact met mijn ex niet meer te hebben. Toch vind ik dat moeilijk. Hoe kan je het moeilijk vinden om ergens mee te stoppen dat duidelijk niet goed voor je is? Hier ben ik met mijn therapeute naar aan het kijken. Het heeft ook duidelijk met mijn jeugd te maken, waar ik in deze blog al meer over vertelde. Ik heb in mijn jeugd geleerd om alleen aan die ánder te denken en daar rekening mee te houden. Ik heb nooit geleerd om te voelen wat ik wil, om te luisteren naar mezelf.

Het gaat steeds beter met me en ik weet dat ik het contact met mijn ex kan minimaliseren, dat ik op dit punt ga komen. En juist het voelen van al die pijn heeft me dichter bij mezelf gebracht. Soms voel ik nog weer even die steek in mijn middenrif als muziek of iets anders ergens aan doet herinneren. Maar vanmorgen hoefde ik ook niet te huilen bij muziek waar ik altijd tranen van krijg. Dus er is verbetering en daar blijf ik voor gaan. En waren er eerder momenten dat ik dacht: ik red het niet in mijn eentje… Inmiddels weet ik dat ik het zeker wel redt in mijn eentje. En die wetenschap sterkt mijn onafhankelijkheid in de dop.

Thuiskomen bij mezelf en genieten van mijn onafhankelijke vrijheid, daar doe ik het voor.

18 reacties op “Relatie verbroken maar emotioneel nog niet los

  1. Goed bezig. Zoooo herkenbaar. Elke zin zou de mijne kunnen zijn. Maar hoop ook beetje bij beetje steeds meer bij mezelf te zijn en ben best trots op mezelf hoever ik al gekomen ben en goed voor mezelf kan zorgen en blij ben met mezelf. Succes verder in het proces dat toch best lang duurt………

  2. Kippenvel, zo herkenbaar! En dan deze zin: “…vergis je er niet in, het kan allemaal heel echt lijken, maar ook die positieve aandacht is manipulatie…” dan valt het kwartje. ”
    BOEM!! Dat kwartje komt binnenvallen als een bom!

    Dank voor het delen. De herkenning helpt me inzien dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Het is een lange moeizame weg om helemaal los te komen van een narcistische ex, vooral door de voortdurende dreiging van ‘repressailes’ als je niet ‘braaf’ doet alsof hij een nice guy is.

  3. Inderdaad zo herkenbaar. De breuk met mijn ex partner is “maar” 4 maanden geleden en de relatie heeft “maar” anderhalf jaar geduurd, maar ik zit zelf nog in de fase waarin ik nog niet los ben. Ik heb goede dagen, maar ook zeker slechte. Ik voel dan de pijn, het verdriet en het gemis, terwijl ik weet dat het geen gemis is, maar het “gif”. Toch heb ik het er moeilijk mee. Mijn leven staat voor mijn gevoel al 4 maanden stil en ik ben zeker de eerste 2 maanden door een diep dal gegaan (ziektewet en medicatie). Ik vind het ook nog steeds lastig om te geloven wat mij is overkomen en zelfs dat zij een narcist is en dat terwijl een heleboel kenmerken zo herkenbaar zijn en gaandeweg steeds meer puzzelstukjes op hun plek lijken te vallen. Ik zie het patroon, dit wordt ook bevestigd door mijn therapeut (uit het netwerk) en er zijn zo veel dingen gebeurd die in het plaatje passen en in ieder geval toxisch zijn, maar toch is er die twijfel. Ik wil ook niet iemand zo maar even een etiket opplakken. Plus ik heb ook trauma’s vanuit mijn verleden en zoek ook dingen bij mezelf. De vraag of mijn ex inderdaad een narcist is en het oneindig denken aan wat (en waarom) ze allemaal heeft gedaan en hoe dit past binnen het plaatje houdt me nog (te) veel bezig en het houdt mij vast. Ik weet dat het vrijwel onmogelijk is om daar bewijs van en antwoorden op te krijgen, maar ik vind het lastig dat ik het voor mijn gevoel niet kan afsluiten en het mij in de weg staat om mijn leven weer echt op te pakken. Ik doe gelukkig wel weer dingen die ik leuk vind en graag wil doen, maar ik kan er nog niet echt helemaal van genieten. Soms voel ik me weer even goed en denk ik dat ik het lek weer een beetje boven heb en dan moet ik toch weer een of twee stappen terug doen. Therapie en verdieping in de materie, waaronder de boeken van Iris, hebben mij wel inzicht gegeven. Hierdoor ben ik wat beter in staat om het proces en mijn emoties te begrijpen en te accepteren, maar wat een walgelijk fenomeen dat narcisme.

    1. Ik begrijp je helemaal
      Ik heb 17 jaar geleefd met een narcist.
      Je hebt gewoon in een illusie geleefd.
      Dit was mijn 2de relatie dus ik wilde dat deze ging slagen.
      Maar heb op eieren gelopen.
      Niks was goed, ben gemanipuleerd, gedomineerd.
      En die woede aanvallen niet normaal. Als ik alle ziektes had gehad die hij mij toewenst. Dan lag ik heel ver onder de grond.
      Maar het lag nooit aan hem hij was altijd eerlijk.
      Lag altijd aan mij of mijn kids of zelfs mijn moeder werd vernoemd.
      Ik ben gelukkig uit de relatie.
      Woon nu 1 mnd op mezelf en kom tot rust.
      Heb alle contact verbroken.
      Alles gewist.
      Maar ik was 1 dag weg en het volgende slachtoffer heeft al een sleutel.
      Dus kan hij zijn gang weer gaan.
      Dit geeft mij ook een gerust gevoel. Want nu laat hij mij met rust
      Maar ik weet wel als je in een relatie hebt gezeten met een narcist dat het emotioneel veel met je doet.
      Maar ga stapje voor stapje vooruit.
      Ik bloei weer op.

  4. Mooi stuk. Ook ik heb veel aan de boeken van Iris gehad. Het gebeurd me nog wel s dat ik ‘in de mist’ zit, zoals Iris dat noemt. En dan pak ik 1 van beide boeken erbij en zoek het stukje op (afhankelijk van waar ik mee zit) dat me toen zo hielp. Toen ik de boeken voor het eerst las zat ik klaar met mijn markeerstift om belangrijke dingen aan te strepen. Daar ben ik maar mee opgehouden want mijn hele boek werd geel 😉
    Sterkte Summermoon, jij komt er wel. Bedankt voor je eerlijkheid.

    1. Stef, ik nam vorig jaar een fluor roze stift en dacht af en toe wat te onderstrepen, de eerste helft van het boek werd volledig roze en ben er toen ook mee gestopt! Heel confronterend maar tegelijkertijd ook helend! Ik heb niet voor niets vanaf mijn kindheid, mijn hele leven geleden. Ik weet nu waarom! Ben nu 58, heb mijn vader praktisch losgelaten maar emotioneel nog niet. Mijn moeder is sinds kort dement, wil ik haar in het verzorgingstehuis bezoeken dan wilt hij vooraf een appje waarin ik toestemming vraag! Dat wordt dan goedgekeurd of afgekeurd. Te erg voor woorden…

  5. Hallo allemaal,

    Dank jullie wel voor je persoonlijke reacties. Wat een herkenning ook in jullie reacties. En dat geeft mij weer troost.

    Ik ben niet gek of raar dat het zo moeilijk slijt en ik het moeilijk achter me kan laten.

    Het gaat in mijn geval dan ook over een heel leven met (stil) narcisme. Maar wat een troost put ik uit jullie reacties! Dank jullie wel!

    Met elkaar gaan we eruit komen en kunnen we zeggen: we hebben veel geleerd en onderweg tijdens het helen van oude wonden, hebben we de steun van elkaar mogen ervaren!

    Het Verdwenen Zelf voelt op die manier als een warme deken.

    Take care 😊
    SummerMoon

  6. Ik wil graag iets zeggen… ik ben met veel geluk en toeval bij een coach terecht gekomen die na een gesprek van 20 minuten zei: ik voel erg hoge psychische druk, ik voel bij jou emotionele mishandeling, chantage zoiets. Ik vroeg wat is dat nou (ik heb een technische achtergrond, wist niets van zeg maar DSM 5 of karakters, ja hoe het echt zit had er wel een idee over, was verkeerd leerde ik later). Nou zei ze, dat is hoe ze met jou praten thuis, ik zei ja wij zijn best grof in de mond, wij praten plat Twents van “He ruim die troep op” en niet van “Zou jij die troep op willen ruilen”. Nee zegt ze, het is volgens mij iets wat met narcisme te maken heeft, maar ik weet het niet zeker, weet je wat zoek eens op google en zeg mij elke dag wat je ontdekt of naar gekeken hebt en dan geef ik je nu een I.E.M.T. therapie. We waren in het bos buiten dus kon mij niet goed concentreren, hoorde een motorzaag e.d.
    Schaamde mij dat ik met een andere goed uitziende vrouw in een bos aan het wandelen was, eigenlijk durfde ik het niet. Merkte ook niet veel na 1e behandeling. Ze zei zoek iets op over narcisme en meld elke dag wat je gezien hebt.
    Deed ik dus en de IEMT, nou ja ik merkte niet veel. Daar ging ik, tjonge wat vond ik veel, las continu stiekem na werk in de auto en overal waar het maar kon. In 1 week kon ik haar vertellen dat het met macht over een ander te maken heeft. Ja zei ze, zoiets… ja prima zoek verder en volgende week doen we IEMT in ons gebouw van mijn man z’n bedrijf. ‘Buiten ben je teveel afgeleid.’ Nou ik erheen, ik heb gehuild als een klein kind, echt gehuild had ik jaren niet gedaan maar niemand kon mij vertellen wat ik had. GGZ niet, onderzoek daar gehad, ik was echt zover dat ik aan het zoeken was hoe ik mij van het leven kon beroven terwijl ik eigenlijk vroeger altijd overal de schouders onderzette. Snapte het zelf ook niet en dat was het ergste, ik kon alles repareren en onderzoeken, waarom het niet meer werkt, een apparaat. Dus heb 4 behoorlijke IEMT sessies gehad plus ontdekte ik HET VERDWENEN ZELF van Iris, de boeken. Alles echt alles klopt wat er geschreven staat. IRIS HOE HEB JE HET ZO GOED VOOR ELKAAR GEKREGEN. Ik heb alle bewondering, ik geloof zo maar iets niet maar ben van alles uitgaan proberen hoe het werkt en ja hoor precies zo als Iris uitlegt. Vond het soms griezelig goed, hoe kan het, was toen 43jr getrouwd. Dacht altijd is iets van temperament maar helaas.
    Alles klopt, de gradatie verschilt maar legt Iris OOK GOED UIT, heb geen hoge opleiding gehad maar na anderhalf uur lezen op 1 dag was ik op echt op. Heb boeken gelezen jaar voor documentaire. LOF Iris, JIJ HEBT MIJ WEER EEN LEVEN GEGEVEN. Dankjewel hiervoor. Dankjewel.
    Maar wat ik eigenlijk zeggen wou, zou SummerMoon niet ook veel aan IEMT kunnen hebben? Het schakelt de verkeerde verbindingen die jou aangeleerd zijn door de narcist uit, de intense pijn die je overneemt neemt af… ik was zo ver heen, mijn hersenen hadden geen normaal contact met mijn lichaam, niks ging normaal, moest nadenken hoe ik het stuur om moest draaien. Meeste is nu weer normaal.
    Dankjewel mensen en Iris en de stichting en iedereen. Een echt mens heeft een echt mens nodig.

    1. Frans enYvonne,

      Wat zijn er veel reacties en wat leeft er veel bij de lezers. Dank jullie wel hiervoor.

      Ik wens jullie ongelofelijk veel kracht en wijsheid op jullie hobbelige weg.

      Take care 😊
      SummerMoon

  7. Deze komt binnen als een bom, ik ben er weer mee bezig mezelf weg te cijferen en blij te zijn met een telefoontje omdat hij me nodig heeft in het contact met zijn studenten. Hij is coach en vaak zijn de vragen legio omdat ik veel beter met mensen ben als hij. Ik wilde net vertrekken richting zijn plek omdat daar mijn paard staat wat getraind word door hem.
    En mijn andere twee paarden staan bij zijn vader. Mijn geld is op en gestoken in zijn bedrijf wat telkens (schulden waren er al voordat onze relatie begon) net niet failliet is gegaan, door mijn inbreng. Deurwaarders staan er nog steeds elke week geloof ik. Niemand weet dit behalve zijn vader. Zijn studenten lopen weg met zijn persoonlijkheid. Charmant en toch een verborgen narcistische persoonlijkheidsstoornis. En als ik daar ben dan verwacht ik zijn warmte en liefde en als ik dit aan hem laat weten stuurt hij me terug naar mezelf: “Geef het aan je paard en je krijgt het van haar”. Of ik even wil laten weten wat ik met een bepaalde student besproken heb over mijn plan met hulp voor paarden in Oekraïne, want hij gaat haar zo zien en het zou zo vreemd zijn als hij niet op de hoogte is van dit initiatief. En of ik wil filmen bij een student (heel markant en prachtige omgeving) voor de website van het bedrijf. Mijn aanwezigheid is kortom functioneel. Mijn erfenis is opgeraakt en de hoovering is bezig. “Stand By Me”, een liedje op YouTube, stuurt hij me door. Ik houd van filmen, ik ben kunstenaar. Ik schrijf verhalen en was bezig aan een boek: “De mannenredster”. Ik mis mijn theater maken wat ik deed in Amsterdam. Ik moet mijn koers houden want ik werk in de zorg en woon op het platteland. Geen dingen waar ik gevuld van wordt. Ik ben eenzaam. Ik ben een boom die verkeerd geplant is, in de zware klei. Nog drie jaar doorwerken en dan weg hier en met pensioen. 30 jaar geleden was ik getrouwd met een Russische Moldaviër en alles nu met de oorlog komt boven en terug. Ik maakte het regime en het communisme mee door hem en zijn familie die gevaar liep omdat hij deserteerde uit het Russische leger. Ik weet nu waar we inzitten. Ik wil iedereen waarschuwen en toch zacht blijven. Ik schrijf verhalen over die tijd. Over ons, en kom er gaandeweg achter dat ik er niets van begreep indertijd maar ook dat mijn Russische acteur/man een NPS persoonlijkheid had en ook een verborgen N. was. Maar over dat onderdeel schrijf ik nog niet. Gaandeweg wordt dit duidelijk voor de alerte lezer. Nu komt de relatie met zijn moeder naar voren. En de dominantie die hij laat zien in bepaalde situaties. Maar ik stempel het niet. Enfin, ik ga vandaag weer schrijven, het is mooi weer, lekker langs de Schelde wandelen en niet in de auto springen nu. Bedankt voor jouw “net op tijd” blog op deze site.

  8. Wat schrijf je altijd mooi en helder over jouw pad van herstel en de struikelblokken die je daarop tegenkomt SummerMoon. Het is voor iedereen weer anders, maar bij het lezen van jouw verhalen denk ik toch vaak ‘o… ja… hoe zit dat eigenlijk’.
    Dank je wel. Het is een lange weg. Pijnlijk en vooral eenzaam. Maar we komen er wel.

  9. Ik ben aan het herstellen van een sadistische bipolaire narcistische vader met psychotische fases. Wat die man mij dagelijks aandeed en hoe ons familiesysteem werkte is bizar en ziekelijk. Als zondebok kreeg ik alles over mij heen, is mijn eigen moeder tegen me opgezet, moederliefde van me gestolen, broertje en zusje wat elke dag onder aanvoering van mijn vader verschrikkelijk tegen mij deed en een moeder die gewoon wegkeek en uiteindelijk ook een narcist werd.

    Ondertussen zit ik al 5 jaar in therapie en ben ik door eigen onderzoek op narcisme gekomen. Sindsdien is het vallen en op staan en elke dag nieuwe dingen realiseren en in het juiste perspectief plaatsen. Hoe een narcist je in alle lagen van je persoonlijkheid kapot maakt is onmenselijk. Ik denk nog elke dag, hoe ik op mijn 19e zonder enige aanleiding op straat werd gezet en hier een periode heb geleefd. ‘s Nachts in slaap vallen op een bankje in het park, met in mijn armen geklemd een sporttas met mijn laatste bezittingen, schoolboeken, wat kleding en een laptop.

    Ik leef mee met jullie allemaal op een extreem diep niveau, een verbondenheid en empathische liefde die ik voorheen nog niet kende, simpelweg omdat me alleen geleerd is om te haten en misgunnen.

    Dat gezegd te hebben, kan ik niet langer leven met de woede en het wrok dat er zoveel narcisten zijn die ons allemaal kapot maken en hiermee weg komen. Is het niet eens tijd dat we een petitie starten en dat deze mensen wettelijk vervolgd kunnen worden. Het heeft lang genoeg geduurd, ze hebben lang genoeg overal mee weg kunnen komen. Deze extreme persoonlijkheidsstoornis moet in de DSM-5 worden opgenomen en gerechtelijk vervolgd kunnen worden.

    Ik kan niet leven met het onrecht wat mij en ons is aangedaan en dat mijn extreem zieke vader die niet kan functioneren in deze maatschappij dat wel doet. Waar te beginnen wat betreft de petitie is nu de vraag.

  10. Beste mensen,
    Zelf vraag ik me af of het mogelijk is om emotioneel los te komen van een man/ vrouw met wie je samen kinderen hebt, ook al zijn ze inmiddels volwassen en gaan hun eigen weg. Persoonlijk heb ik daar nog veel moeite mee. We waren 30 jaar samen, nu 23 jaar uit elkaar en nog… kan het gevoel van houden van mij bespringen al weet mijn hoofd dat dat niet verstandig is. Mijn hart spreekt andere taal. Er waren ook goede jaren/ dagen.
    En voor dat gevoel ben ik bang. Waarom wil ik terugverlangen naar toen het goed was. Ook al weet ik nu dat dat ook niet goed was, ik raakte immers mezelf helemaal kwijt. Ook ik kan niet leven met het onrecht mij aangedaan (ik citeer Thom, dank) en dat mijn ex man hiermee wegkomt, terwijl hij niet kan functioneren in deze maatschappij, enkel alleen wel door te parasiteren. Anderen te gebruiken en te misbruiken inclusief mijn kinderen.
    Wat een leed!
    Veel sterkte voor iedereen!
    Liefs!
    Merel (72)

    1. Merel,

      Wat je schrijft over dat je je de goede dingen herinnert en dat ook na 23 jaar scheiding je het gevoel van houden van je nog steeds kan “bespringen”.

      Ik ben nog maar kort gescheiden en herinner me ook de goede momenten. Maar met wat ik met hulp van de therapeute en met de boeken van Iris heb mogen leren, is dat die goede momenten ook een dubbele bodem hadden. Zéker de laatste jaren van ons huwelijk.

      Zo heb ik zijn gedrag leren doorzien en zag ik uiteindelijk dat veel goede dingen van zijn kant ook ingegeven waren door zelfbelang of om een leegte te vullen. Vaak ook onderdeel waren van een charme offensief. En dat helpt me wel als er momenten zijn dat ik het moeilijk heb.

      Take care,
      SummerMoon

  11. Dankjewel, zo fijn om te lezen allemaal, wat een moed!

    Ik heb mezelf door een heftig zelf- en (familie)systeem(en)onderzoek gesleept en ben er wellicht nog lang niet. Gevoelsmatig heb ik een vorm gevonden waarbij ik confirmaties schrijf, die ik dagelijks tegen mezelf opzeg, maar die dus telkens wijzigen en meebewegen met mijn nieuwe inzichten en mijn helingsproces~, verder doe ik veel aan yoga 🙂 Mijn laatste confirmatie wil ik graag naar buiten brengen, dus bij dezen:

    ik neem het leven aan van mijn ouders,
    mijn ouders hebben me hiermee genoeg gegeven,
    ik voel hun pijn en zie hun misbruikte kind,
    dat nog altijd huilt en ontregelt,
    maar dat zij zelf in de steek hebben gelaten,
    waarmee zij zichzelf, waarschijnlijk voor altijd,
    hebben buitengesloten van zichzelf en van mij

    ik aanvaard hun afgesneden zijn van liefde,
    want mijn ouders mogen zijn wie ze zijn,
    op deze manier eer ik hen onvoorwaardelijk,
    tezamen met al hun evenbeelden,
    waaraan zij mij hebben overgelaten,
    en die zich hebben opgedrongen in ons leven

    ik laat mijn wantrouwen in mijzelf en de anderen,
    waar het hoort en laat dit samen met hun pijn,
    bij hen, ik neem al mijn ouderliefde,
    en vervul me met deze onvoorwaardelijk,
    heerlijke liefde, die zich transformeert,
    tot zelfliefde, die onuitputtelijk is
    en overstroomt, naar mijn geliefde
    en al onze drie lieve kinderen

    op dezelfde manier, waarop ik mijn leven
    heb aangenomen van mijn ouders, neem ik,
    dankbaar mijn geliefde aan van zijn ouders
    als gezin nemen we onze eigen ruimte
    en onze zelfplek volledig zelf in,
    waar nodig stel ik onze grenzen
    zo geef ik mijzelf, mijn geliefde
    en alledrie onze lieve kinderen,
    vertrouwen in onszelf en in de anderen
    met inbegrip van ons onderscheidingsvermogen

    ik vorm samen met mijn geliefde
    een onuitputtelijke, helende bron,
    van liefde, leven en herkomst
    voor alledrie onze lieve kinderen
    zo leven wij in geborgenheid, vrijheid,
    voorspoed en overvloed
    en kunnen wij ons manifesteren ~

  12. Hallo allemaal,

    Vandaag neem ik de tijd om alle reactie op mijn gastblog te lezen en daarop te reageren. Het is heel bijzonder om te lezen, dat wat we met elkaar delen, zoveel impact heeft en voor (h)erkenning zorgt.

    Zo inspireren we elkaar om door te gaan en bij de les te blijven.

    Take care,
    SummerMoon

Geef een reactie

Alleen de voornaam of een pseudoniem wordt bij plaatsing gebruikt. Het e-mailadres wordt niet getoond in de reacties.

Bij het plaatsen van een reactie ga je akkoord met de richtlijnen. Op basis hiervan worden de berichten ook gemodereerd. Het kan daardoor enige tijd duren voor je reactie zichtbaar is op de website. Stichting Het Verdwenen Zelf behoudt zich het recht voor om reacties aan te passen of niet te plaatsen.

Wil je automatisch op de hoogte gehouden worden als we een nieuw bericht plaatsen? laat dan je naam en e-mail adres achter via dit formulier.