Dit is een gastcolumn van Gebi Rodenburg en Martha
Vlak na de publicatie van dit artikel vertelde Martha mij iets belangrijks: “Dit weekend las ik een verhaal over euthanasie in de krant, o.a. vanwege ernstig psychisch lijden bij die persoon. ‘Zo had het ook kunnen lopen bij mij’, dacht ik. Als je niet de juiste mensen tegenkomt en geen uitweg meer ziet. Als je omgeving en de hulpverlening het ook niet zien en je klaar bent met het leven. Terwijl het allemaal over trauma gaat na narcistisch misbruik.”
Weken geleden werd mijn artikel geplaatst in het GGZ-vaktijdschrift met daarin de aangrijpende case van mijn cliënt Martha. In de sessies erna blikten we terug. Martha vertelde wat het met haar deed en wat het nog verder in beweging bracht bij haarzelf:
Martha: “De plaatsing van dit stuk, het delen van mijn verhaal is heel belangrijk voor me geweest. Er is me nog meer duidelijk geworden. Zo rond mijn veertiende, vlak na de scheiding van mijn ouders, was ik al levensmoe. Ik wilde niet meer leven. Ik voelde mij gevangen maar kon er geen vinger opleggen hoe dat kwam. Ik was er toen al van overtuigd dat alles aan mij lag. Ik deed immers niks goed en voldeed zeker niet aan het plaatje van mijn moeder. Ik worstelde maar wat aan.
Tijdens mijn eerste gewelddadige huwelijk wist ik niet hoe daaruit te ontsnappen. Dood zijn zou alles oplossen, dacht ik. Maar ik had toen al twee kinderen dus doodgaan was geen optie. Ik moest door voor mijn kinderen. Mijn tweede huwelijk was nog erger dan het eerste. Ik wilde echt niet meer leven. Ik kon het bijna niet volhouden. Inmiddels had ik vier kinderen. Ik had geen keus, ik moest blijven leven. Ik hoopte in beide relaties wel eens dat mijn man zich dood zou rijden, ik zag geen enkele uitweg.
Wanhopig als ik was, na mijn tweede scheiding, ben ik begonnen bij maatschappelijk werk. Niemand herkende narcisme. Niemand had in de gaten dat mijn moeder en mijn exen mensen met narcisme waren. Ik was te volgzaam en labiel. Te onderdanig. Vaak vond ik mijn leven erg moeilijk, wilde er echt mee ophouden. Doordat ik vier kinderen had vond ik de kracht om door te gaan. En ook omdat ik weigerde te blijven hangen in mijn ellende. Er leek echter geen einde aan te komen en ik bleef in een destructieve vicieuze cirkel, gevangen in het web van narcisme. Omdat mijn vader zelfmoord had gepleegd en ik dat echt heel teleurstellend van hem vond, bleef ik op zoek naar de uitgang van het mij niet fijn voelen. Hoe doe ik dat? Hoe komt het? Waarom haat ik mijn moeder zo? Waarom gaat ze niet dood? En wanneer laat ze mij nu eens eindelijk met rust?
Ik heb veel reguliere hulpverleners gehad. Ik pakte daar alleen uit waarvan ik dacht dat het voor mij bruikbaar was. Meteen wilden ze mij aan zware medicatie hebben. Ik heb het 1 keer ingenomen en toen dacht ik, ‘dit ben ik niet, dit wil ik niet’. Dus heb het niet meer ingenomen. Het andere middel (voorgeschreven door verslavingszorg), heb ik ook nooit ingenomen. Ik heb destijds wel gezegd dat ik het innam want anders word je niet geholpen. Misschien was ik wel veel depressiever geworden en was ik er nooit achter gekomen wat er werkelijk aan de hand was in mijn leven, als ik braaf al die pillen had geslikt. Gelukkig ben ik in 2007 bij Project Natuurlijk Werken terechtgekomen.
Dus toen ik dat stuk las in de krant dacht ik ‘dat had ik kunnen zijn’. Denken dat er geen uitweg bestaat en er een einde aanmaken. Uiteindelijk, door de juiste hulp, kwam het besef dat narcisme de grote boosdoener was in mijn leven. Begonnen bij mijn geboorte. Ik was net een pop zei mijn moeder altijd. Zo mooi. En dat moest ik vooral blijven.
Nog steeds ben ik iedere dag blij dat ze er niet meer is. Ik sta iedere dag fijn op met mezelf, blij dat ik er nog ben en mijn leven mag leven hoe ik dat wil en er mag zijn.
Ik heb zoveel geleerd in de therapie bij jou. Bijvoorbeeld om een liefdevolle moeder voor mezelf te zijn. Heel bijzonder vind ik dit. In het begin ook zo vreemd toen jij deze opmerking maakte. Ik was namelijk niet bekend met een liefdevolle moeder. Ik heb die nooit gehad. Jij reikte mij voorbeelden aan hoe ik een moeder voor mijzelf zou kunnen zijn en vroeg wat dat volgens mij was. En zo ging mijn wereld er heel anders uitzien. Ik was het waard om lief voor te zijn. Ik mag bestaan en zijn wie ik ben.
Beseffen dat ik een slachtoffer was van ernstig narcistisch misbruik gaf mij de drive om ervoor te zorgen dat ik uit het dal kon klimmen, op naar mijn nieuwe leven. Ik wilde eerder nooit een slachtoffer zijn want die waren ‘zwak’. Toch was ik een slachtoffer zonder dat ik dat besefte. Pas toen jij het ging benoemen voelde het voor mij veilig genoeg om te aanvaarden dat ik slachtoffer was. En toen begon de reis van de wedergeboorte. Zo voelt het voor mij. Het mogen zijn wie ik ben, en wie is dat dan? Ik ben nieuwsgierig naar mezelf.
Ik ging anders naar dingen kijken. Schuldgevoelens en zorgpatronen leerde ik te doorbreken. En daar ben ik nog steeds mee aan het oefenen. Want dat is een moeilijke.
De boeken van Iris Koops hebben mij erg geholpen, want ik wist helemaal niet wat narcisme was. Er ging een wereld voor mij open. Dit is dus waar, het bestaat en het is niet iets wat ik me inbeeld. Regelmatig lees ik er nog stukjes uit. Kleine beetjes anders wordt het mij te veel.
In het tweede deel staat een stuk over seksueel misbruik. Dat heb ik gelezen. Voor mij herkenbaar. Ik praat bijna nooit hierover omdat het seksuele misbruik iets is wat heel diep begraven ligt in mij. Dat is te pijnlijk. Maar er over lezen voelde goed en dat kon ik aan. Ik denk dat wanneer mensen nog niet toe zijn om erover te praten, de boeken een opstapje kunnen zijn om dingen bespreekbaar te maken, hoe moeilijk ook.
Ik vond de publicatie van het artikel spannend. Ik las het artikel en het voelde eerst alsof Martha iemand anders was. Ik heb het een aantal keren gelezen, verspreid over een aantal dagen, om langzaam te beseffen dat ik Martha ben. Dat voelt nog steeds apart maar ik weet dat het waar is. Toen allerlei mensen onder het artikel gingen reageren werd ik daar wel blij van. Het voelde als erkenning. Ik hoop ook echt dat dit stuk mensen stimuleert om hulp te zoeken! De juiste hulp heeft mijn leven gered en ik had dit die vrouw die euthanasie pleegde zo gegund, om eindelijk de juiste hulp te krijgen.”
Heb je het artikel nog niet gelezen? We raden je van harte aan om dit te doen. Dit is de link: https://professionals.verdwenenzelf.org/wp-content/uploads/Artikel-psychische-mishandeling-GGZ-Vaktijdschrift-dec2021.pdf
Grote dank dat je dit met ons deelt. En ook hoe je langzaam maar zeker uit die gevangenis kwam. De juiste hulp..je moet er zelf naar op zoek. Maar het redt je leven. VZ en de boeken van Iris, ook levensreddend. Lotgenoten contact ook. Liefs Isabo
<3
Dank je wel, Martha, voor je levensverhaal.
Veel onderwerpen die je aankaartte, kan ik aanvinken.
Heel confronterend en pijnlijk.
Durf het zelfs nu niet schriftelijk te benoemen, terwijl het delen op deze site veilig voor me voelt, maar sommige zaken hou ik liever in mij, bang dat familie e.a. dit zullen lezen en ik erop aangesproken zal worden.
Maar ik besef me wel, net als jij, dat het over mij gaat.
Veel dank en sterkte!
Liefs!
Merel (72)
Wat ben ik blij met dit artikel!! Ik lees in jouw verhaal en het artikel van Gebi Rodenburg heel veel dingen waar ik ook nu veel aan heb. Vooral het “gevoel van hopeloosheid” en het vastzitten in een innerlijke gevangenis maar ook de erkenning die je eindelijk krijgt als je iemand hebt gevonden die het écht begrijpt (en niet alleen met woorden zegt dat ze het begrijpt).
De passage waarin staat dat je dan weer in staat bent om de verantwoordelijkheid voor je eigen proces kunt oppakken herken ik zo enorm. Het verbaasd mij mijn hele leven al waar ik toch iedere keer weer die vechtlust vandaan haal. Steeds als ik het niet meer wist of weet dan vind ik toch weer ergens houvast om door te knokken.
Dit artikel geeft me wel richting waar ik mee verder kan! Wat geweldig toch dat we hier kennis met elkaar kunnen delen en elkaar verder kunnen helpen. En nee! We zijn niet gek! En het is ons aangedaan!
En nu mogen we voor onszelf knokken, zonder commentaar. Woonden we maar elkaar om de hoek denk ik wel eens!
Take care,
SummerMoon
Ik zit daar nu in, heb zelfmoordgedachten, politie over de vloer gehad maar ik kan nog geen goed hulp vinden.
Ze stappen eroverheen, trauma-response en je bent weg, in ieder geval ze stimuleren niet, ze antwoorden niet op de context van de mishandeling. Voel ook bijna geen uitweg op dit moment, ook al wil ik het niet, ik zie de toekomst zo somber in, jeugdtrauma met narcisme, hulpverleenster opnieuw die me isoleert, niemand die luistert naar dat ik geen netwerk meer heb, somber ben, angstig ben, PTSS heb.. bang dat het eens *knapt* Ik heb al zoveel gehad maar het nadeel hier is dat het ‘ons kent ons’ dan begint de ander over de ander te kennen (slik) en er wordt niet gereageert, handen boven het hoofd gehouden… niets.. niets. geen antwoord op gaslighting, psychische/emotionele mishandeling, ^Drama^
Al eerder op jonge leeftijd ook de behoefte gehad om mezelf te doden, al daarvoor weggelopen voor een dreigende narcistische vader en een moeder die niet voor mij opkomt, emotionele codependentie gecreëerd als kind als overlevingsmechanisme, pleaser zijn.
Beste Lizet, wat heftig om daar nu middenin te zitten. Wat je hebt meegemaakt en nu nog steeds meemaakt met bijvoorbeeld de hulpverlening is ook echt heel ernstig en niet eenvoudig om mee te moeten omgaan. Zeker als je geen netwerk meer hebt en dan ook een hulpverlener niet openstaat voor wat je meemaakt. Misschien heb je iets aan ons netwerk van therapeuten? Zij zijn gespecialiseerd in deze problematiek en kunnen je vaak wel verder helpen omdat ze echt weten hoe je een start kan maken met herstellen: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/.
Hoi Tako,
Eerst maar eens het boek van Iris lezen, was tot nu toe nog niet gelukt wegens moeheid en zo wazig in het hoofd. Wou eerst het werkboek maar lijkt me toch verstandiger om toch het tweede boek eerst te lezen, misschien past dat nu wat beter. 🙂
Heel veel sterkte Lizet,
Hoop dat je door zult knokken en de juiste mensen om je heen zult vinden die je verder kunnen helpen.
Pleeg geen zelfmoord, wil ik je zeggen.
Het / jouw leven is waard om te leven, je bent een prachtmens die teveel heeft moeten incasseren. Zoek hulp bij Taco en de therapeuten en… je komt hier doorheen.
Een dikke knuffel!
Merel (72)
Dankjewel Merel, nee ik geef het niet op en het voelt heel steunend om hier mensen te vinden die het begrijpen.
Dag Lizet,
Dank je voor je moedige reactie op de blog van Martha en mij.
Wat erg dat je je zo wanhopig en uitzichtloos voelt.
Weet dat er geschikte hulp bestaat bij de therapeuten, coaches en psychologen van het netwerk van het Verdwenen Zelf. Tako heeft je de link al gestuurd waar je hulp kunt vinden.
Ook in de boeken kun je o.a. steun, erkenning, inzicht en herkenning ervaren en je hopelijk hierdoor wat minder in een isolement gaan voelen en inzicht (en uitzicht) krijgen in (uit) de dynamiek waar je je in gevangen voelt.
Veel mildheid, hoop en kracht toegewenst.
Gebi.
Lizet, je voelt je nu verschrikkelijk en het voelt alsof het nooit gaat veranderen. De reikende hand die Tako je biedt, naar de site van het verdwenen zelf, hoe kan ik je helpen, probeer die hand te pakken. Hoe moeilijk ook…
Het heeft mij ook erg geholpen dat ik erachter kwam dat er altijd een keuze is en dat je die ook mag maken. Ook al betekent dit voor jou misschien dat je opnieuw op zoek moet gaan naar hulp. Maar bij het netwerk van het verdwenen zelf ben je in ieder geval bij de juiste mensen die aansluiten bij je hulpvraag en jouw verhaal begrijpen en met liefdevolle aandacht naar je luisteren.
Lang geleden, toen ik op het politiebureau zat wegens huiselijk geweld door mijn partner, had ik een gesprek met een agent die een paar dagen voor zijn pensioen zat. Ik zei haast niks, ik was monddood gemaakt. Ik had zojuist het topje van de ijsberg blootgegeven. De rest zou ik nog jaren verzwijgen. Blijkbaar sprak mijn gezicht boekdelen want deze agent keek mij aan en zei toen het volgende: ‘Jij hebt het idee dat je voor een hoge, zwarte muur staat. Waar je nooit overheen kunt klimmen. Maar ik weet zeker dat jij één voor één, steen voor steen die muur gaat afbreken. Net zolang totdat je erover heen gaat stappen. Ik weet zeker dat jij dat gaat doen. Jij kunt dat! Ik heb daar vertrouwen in!’
Deze anekdote is mij altijd bij gebleven.Vaak heb ik hieraan gedacht als ik mij ellendig, triest, machteloos voelde. De woorden van deze agent hebben mij er doorheen getrokken op momenten dat ik geen uitweg zag. Dan herinnerde ik mij weer die muur, die ik inmiddels toch echt langzaam aan het afbreken was.
Dat deze man had gezegd dat hij in mij vertrouwen had en hij mij echt geloofde, dat was voor mij doorslaggevend.
Ik ben van mening dat wanneer jij, Lizet, bij de juiste mensen terecht komt, er voor jou ook zicht is op het einde van de donkere tunnel waar je je nu in bevindt.
Veel sterkte,
Martha
Bedankt mensen,
Even ter verduidelijking, ik weet dat je het goed bedoelt Martha, maar ik ben al 4 jaar bezig en heb al telkens die stap gezet. Het is zo al wat jaren gaande.
Zelf ook bij de politie geweest en ‘aangifte ‘werd niet opgepakt, er werd zelfs gezegd ‘sommige mensen zijn zo’.
Sommige mensen zijn inderdaad zo, en die moeten gestopt worden. Daar zijn we met z’n alle door uit dit doolhof te komen hard mee aan het werk en het verdwenen zelf is de draad die ons naar de uitgang leidt.
Er komt een dag dat deze monsters strafbaar worden gesteld en we ons gelijk krijgen!
Lieve Liset
Zou het een idee voor je kunnen zijn om in overleg met een hulpverlener uit het netwerk( wat Tako noemt) te bespreken of het nu zinnig is eerst het boek van Iris te lezen?
Soms zijn we zo ernstig streng voor ons zelf. Dat is onze kracht en valkuil tegelijk. De zwaarte van nu erkennen mag ook zo zijn nu. Een hulpverlener die jou verstaat zou nu beter kunnen passen.
Lieve Liset, hoop zo dat jij warme erkenning ervaart van een mens die jou begrijpt.
Warme knuffel,
Eveline.
Liset,
Mag ik een arm om je schouder leggen? En je op deze manier laten voelen dat je er echt niet alleen voor staat? Het kan zeker zo voelen en ik weet waar je het over hebt.
Ook ik kan zeggen dat ik uit een heel diep zwart gat ben gekropen. En dankzij de boeken van Iris eindelijk houvast kreeg. Daarna een therapeute uit het netwerk gezocht en gevonden. Inmiddels ben ik een jaar verder. Een jaar waarin ik heb geleerd wat stil narcisme is en dat ik complexe PTSS heb. Maar dankzij dit netwerk weet ik inmiddels dat ik er niet alleen voor sta.
Ook ik heb periodes dat ik echt effe niet meer weet. En gelukkig kan ik alles van me afschrijven en mailen naar mijn therapeute. Ik krijg, als het echt nodig is, dan ook antwoord. En daar heb ik altijd wat aan. En dat gevoel om er echt niet alleen voor te staan. En dingen te lezen waar ik op dat moment echt iets aan heb. In de therapieën die ik daar doe, worden mijn verdriet en pijn die ik echt lichamelijk voel, ook wel zielenpijn genoemd. En dat kun je het beste vergelijken met de wond van een zware operatie. En die wond doet nog een tijdje pijn. Maar het kost tijd om te genezen en de pijn hoort bij het genezen van de wond. De wond waar wij niet om gevraagd hebben.
Maar weet dat als je al zo lang zoekt en knokt, dat je dan gewoon een kei-sterke vrouw bent!! En die kracht om te knokken is er altijd, echt!! En als we het moeilijk hebben, dan vinden we altijd weer de weg om ons eruit te knokken. Dat doe jij ook. Daarom heb je hier je bericht geschreven en krijg je zoveel hartverwarmende reacties van allemaal ervaringsdeskundigen. En die hebben zich er ook uit geknokt of doen dat nog!!
Als je het even niet meer weet, denk dan aan onze reacties. Iedere reactie is als een arm om je schouder. En zo staan wij allen om je heen en zien jou en je pijn. Je voelt je erg alleen, maar wij voelen met je mee!!
Big warm hug,
SummerMoon
Dankjewel SummerMoon,
Ja, het is fijn om mensen te hebben die het begrijpen en voelt inderdaad hartverwarmend tevens moest ik ook even huilen, komt dan toch los.
Ik denk dat mijn eigen sfeer in mijn huis iets veiliger is, daarom eerst maar een boek.
Ten tweede: wil ik toch ook benadrukken dat het bij niet om een partner gaat maar een hulpverleenster (verborgen) die mij ‘narcistisch mishandeld’ heeft. Ik heb in wantrouwen dus in nieuw hulp gekregen en toch gezocht en twijfel steeds weer of ik daar fout in ben geweest, wel verstandig was, ik heb in ieder geval dus vanuit die mishandeling ook nog wantrouwen voor hulp en ben dus al met een gelovig gevoel erin gestapt dat het goed komt /meerdere keren/ + dat het dus niet begrepen wordt/niet gezien maakt dan dat je steeds dieper in nood komt, de vrouw heeft ook connectie en dat maakt de angst ook (daarom zei ik tegen de gemeente-vrouw dat zij te dichtbij komt want zij kent haar toen is mijn hulpvraag genegeerd). Dat maakt ook dat ik een soort ‘wegduw’ systeem heb ontwikkeld wanneer er niet gehoord wordt omdat het een trigger veroorzaakt van stiltebehandeling , allemaal verborgen narcistische gedragingen, het lijkt wel erger te zijn geworden omdat het tegenwoordig telkens tegen ‘niets’ aanzit en mensen ook negeren en dit ook vastzit aan factoren zoals nierziekte (van de arts streepjes krijg) en ik ook PMDD heb ontwikkeld (vanuit jeugdtrauma, psychische mishandeling, opgebouwde spanning binnenin)
In ieder geval, op het artikel gezien: Herken inderdaad het gevoel van ‘dat alles aan jou ligt toen ik kind was’ mijn ouders hebben mij ook in therapie gestopt op vroege leeftijd maar na dat vaders mij sloeg op dat ik niet kon rekenen en keelgreep bij visite omdat we (met mijn buurjongen die toen weg was) niet snel genoeg de game afsloten, ik kreeg na de keelgreep minder zelfvertrouwen en toen begon ik te blokkeren terwijl ik bij kind spontaan was, ik heb het gevoel al dat dit een onderdeel was van ‘gaslighting’ ook gezien op jonge leeftijd dat mijn moeder bang was voor vaders als hij dominant thuiskwam en hier kreeg ik het voor op de kop als moeders bijvoorbeeld had gezegd als iets wel mocht. Van moeders kreeg ik liefde maar kon het ook weer terugdringen, geslingerd in liefde en weer koud zijn (het ging geleidelijk aan) ook dat mijn moeder rare opmerkingen ging maken zoals ‘ik rijd wel hiernaartoe en dat kost wel benzine toen ik nieuwe medicatie nodig had voor nieren’ Mijn nierziekte is ook pas later gekomen op mijn 12de, oorzaak niet gevonden, ik heb het idee dat het nog weleens kan komen door psychische/fysiek mishandeling omdat ik altijd al als kind hooggevoelig ben geweest en altijd spanning opbouwde/kneep. Verhaal kort te maken, ik ben nog maar recent los van mijn ouders na dat het echt mis is gegaan, ik mocht niet mijn eigen keuze maken om met oud & nieuw thuis te blijven, ze stonden ineens voor de deur, vervolgens te zeggen dat het beter is dat ik kom bij hen en ik daar niet akkoord mee ging, 10x moeten zeggen dat ik rust nodig heb en kreeg hele tijd de vraag ‘ of je komt thuis bij ons of je wordt opgenomen’ en de psycholoog waar ik net was geweest (zelfs met moeders) en die zeiden dat opname te veel voor mij zou zijn toen kreeg ik een gemeen lachje toen ik na 10x meeging dat ik dan liever opgenomen zou willen worden (want ouders op die manier?) maar na dat gemeen lachje de opmerking ‘ ja en hoe kom je er dan? door mijn moeder die tevens huilend op bed zat en geen enkel arm kreeg van vaders (eerste keer dat ik echt geen medeleven meer kon voelen voor moeders) dat moet wel met ons hé’ , want ik heb geen auto. Ik ben toen met mijn pyjama naar beneden gerend en is de politie gebeld en ik rende de deur uit naar buiten want vaders had agressie op het gezicht en kwam ook daarna nog als een politieman/dominant achter mij aan en zei ook even dat ik hem moest gaan vergeven (totaal uit de context) toen ben ik geflipt en zei ik ‘wil je voelen hoe een hand om je keel voelt van je familielid’ ik ben toen erg geschrokken want was altijd al bang zoals mijn vader te worden. Ik heb toen gebroken, niet beseffend ook dat ik ook nog eens een hulpverleenster ernaast had die bezig was met gaslighting, het is dus dubbelop narcistisch, de vrouw bleek ook mijn mishandeling teruggevorderd te hebben min of meer.
het laatste onderdeel: Ik was trouwens 30jaar, l, vader doet gezicht met ontblote tanden en vuisten en mijn moeder vertelde mij dat ik diegene was die dan maar tot 10 moet tellen, 3 jaar geleden en kort daarna dus een hulpverleenster die mij devalueerde en steeds opzij schoof en vervolgens de lastercampagne ging doen/liefdesbombarderingen/kruimels en andere hulpverlening en ouders tegen mij opzette, ze is niet meer over de vloer geweest en kwam dus niet voor dat bakje koffie die ze belde of dumpte een chocoladereep zonder naam in brievenbus, heeft alles ‘achter de rug om’ gespeeld meer als een jaar zowat waar ik haar niet meer kon bereiken, telefoon, mail (waar ik op een gegeven moment heb gezegd het niet eenzijdig te willen spelen) ik had namelijk het gevoel dat ze mij negeerde en niet blokkeerde omdat ze bij familie ineens reageerde en me beschuldigde voor ‘in slachtofferrol zitten’ en ik mensen wegschuif, terwijl ik duidelijk gezegd al had, energie te laden moeten (HSP) en ze weet van mijn migraine en dus ook al wist van kindermishandeling. Ik weet niet wat mijn moeder is, ze voelt zelf als een slachtoffer tevens nu een dader, kwam altijd ook voor moeders terug.
Ten laatste: heeft de politie ook niet alleen gezegd ‘sommige mensen zijn zo’ mijn verhaal werd ook geduid als dat “ik” aan het oordelen was, waarop ik antwoordde dat ik zeker weet dat het gebeurd is, het ging over het ‘achter de rug om praten’ en stiltebehandeling, ik voel me en nog steeds in de kou zitten, echt een gevoel van, veilig? nee niet als je psychisch mishandeld bent, voel me nog steeds onveilig daardoor (mijn ervaring) – en is er ook helemaal geen gesprek gevoerd met de desbetreffende maar heeft ze wel een ‘tipje’ gebracht en stonden er twee politiemensen ineens voor de deur, dit gaf ook een behoorlijke klap in mijn gezicht, opnieuw en opnieuw.
Ik heb nu toch echt het gevoel dat mijn moeder ook narcistisch is. Hoe zij nu mijn verjaardag misbruikt (was gister jarig) om in bedekte vorm mij te beschuldigen(of wat wil ze hiermee zeggen?) en geeneens gefeliciteerd zegt: dit kreeg ik:
Jij voelde je eenzaam omdat je je niet begrepen en gehoord voelde.
ik voelde me eenzaam in mijn pogingen jou gelukkig te maken.
Zo kwam er een blokkade tussen ons die ertoe leidde dat we elkaar niet meer zien.
– ik wens je een fijne dag – ik vergeet je niet, mam
Nou heel prettig mam, nee er is veel meer aan de hand, daarnaast dat je ‘achter mijn rug’ naar arts belde en totaal geen rekening hield met mijn lichaam. Is dit in slachtofferrol duiken op mijn verjaardag?
Ik ben blij dat ik gister niet de brievenbus geopend hebt want hier was ik al bang voor, vandaag weer heel verdrietig en een beetje boos. Waarom zijn ze zo ‘flipped out’ op verjaardagen?
Lizet,
Dank je wel voor het delen van je openhartige ervaringen. Wat moeten dat moeilijke en eenzame jaren zijn geweest. Ben je daar nu uit? Wat fijn dat het je lukt om dingen van je af te schrijven. Hoe voelt dat voor je? Enne…er luisteren hier mensen naar je. Ook al geven ze niet altijd antwoord.
En weet je wat nou zo bijzonder is? Misschien zijn er lezers die zich erin herkennen. Die weten dan dankzij jou dat zij ook niet de enigen zijn.
Ga zo door meis! Take care,
SummerMoon
Hoi SummerMoon,
Eigenlijk niet nee, loop vast in hulp, stappen eroverheen, krijg ook gaslighting manieren van GGZ (antwoorden niet op mijn gevoel) Ook heb ik door de hulpverleenster PTSS en heb ik een zelfverdedigings reactie gehad, helaas openbaar want ze had mij geblokkeerd overal en bleef wel ‘achter de rug om’ praten en ben ik dus naar politie geweest die het niet oppakte, daardoor ben ik in een verergering gekomen van PTSS en heb ik erge nood gehad, zelfmoordgedachten en toen heeft de narcistische vrouw de teksten een aangifte gedaan als smaad, inmiddels had ik het ook verwijderd, heb ook erg het gevoel dat ze mij in de gaten heeft gehouden want ze plukte expres de datum van verwijdering (wist ik geeneens) , ik heb de reclassering alles verteld en zij wisten van ‘gaslighting’ heb ik gesprekken met ‘luisterlijn’ gestuurd dat ik het jaren geleden al over psychische mishandeling heb gehad, de reclassering heeft ook het advies gegeven ‘seponeren’ dat bracht mij hoop. Maar de rechter heeft mij bestraft, ik heb alle patronen genoemd tegen rechter, het hele gaslighting proces, ronselen met omgeving, stille onderwerping maar niets. Het recht faalt hierin enorm vind ik.