Dit is een gastcolumn van Heidi
Twintig was ik toen ik de brief schreef. Een brief die een soort aardbeving veroorzaakte. De brief waarop mijn broer me zus-af verklaarde. De brief die mijn broer de zin ontlokte ‘Je bent gek en je zult zelf wel weten wat je hebt, want je studeert ervoor.’ Het werd mijn mantra.
Ik was het huis met 18 ontvlucht door een studie te kiezen die niet vanuit mijn ouderlijk huis dagelijks te bereizen viel. Minstens twee jaar lang had ik gebroed op dit plan en het was me gelukt. Dat ik ieder weekend thuis moest zijn om mijn weekgeld op te halen nam ik voor lief. Kwam ik een weekend niet thuis dan was dit geld verloren, kreeg ik het niet alsnog een week later. En dat ging natuurlijk niet. Dus die klem werkte perfect.
De studie zelf was een laffe keuze. De opleiding voor fotografie vereiste een toelating wat ik met mijn lage zelfbeeld niet aandurfde. Jaren van passievol fotograferen, urenlange ervaring in de doka waren in mijn ogen niet voldoende een gooi naar de toelating te doen. Het feit dat het dezelfde hobby was als die van mijn vader maakte dat ik in een niet te begrijpen spel was beland van trots en afwijzing. Naar buiten toe schepte hij er enorm over op, op een manier waardoor hij enorm in het licht kwam te staan, naar binnen toe werd ik bedolven onder kritiek en was er nooit een foto goed genoeg. Het was de fotograaf waar ik mijn bijbaantje had die mijn talent herkende en me stimuleerde deze te ontwikkelen. In plaats van salaris kreeg ik een fototoestel, mocht ik mijn foto’s tegen zeer gereduceerde prijzen af laten drukken. Mijn vader zag het met lede ogen aan.
Intuïtief voelde ik aan dat ik van mijn passie beter niet mijn beroep kon maken. Ik liet de toelating los en schreef me in bij een opleiding waar geen toelating vereist was en de vakken me enorm aanspraken. Mijn doel was niet mijn toekomstige beroep te kiezen, mijn doel was het huis te verlaten!
En dat was gelukt. Ik had de tijd van mijn leven. Per ongeluk boeide de opleiding, jeugdwelzijnswerk, me enorm. Eindelijk vond ik antwoorden op de situatie waar ik uitkwam. Nee, nog niet met naam en toenaam. Maar een ander talent was ontdekt. De klik met jongeren in probleemsituaties.
Maar na twee jaar begon de situatie weer te knellen. De weekenden stonden bol van spanning. Ik snakte naar af en toe een weekend niet thuis komen maar daar was geen sprake van. Ik was gelukkig, buiten het gezin, en dat was duidelijk niet de bedoeling.
En toen schreef ik de brief. In mijn geheugen een brief waarin het erop of eronder was. Er met elkaar uitkomen of met elkaar breken. Maar dit laatste kon helemaal niet want ik zou geen financiële middelen hebben om zelfstandig verder te gaan.
De brief zo dapper verzonden, bracht me dichtbij een zenuwinzinking. Als de telefoon ging, stond mij hart bijna stil. Was ik in een restaurant en ging daar de telefoon, vroeg ik me af hoe hij wist dat ik daar was. Totale waanzin. Mobiele telefonie was nog niet in beeld.
Maar ik hoorde uiteraard helemaal niets.
De dag kwam dat ik naar huis moest. Met lood in mijn schoenen betrad ik het oorlogsgebied. Ik zie nog het pad wat ik liep, ik voel nog de ijzige sfeer waarin ik binnenstapte. De achterdeur, de eettafel waar ze alledrie zaten. Mijn vader, moeder en broer…
In eerste instantie was het stil. Daarna de begroeting van mijn vader…. ‘Ah daar hebben we onze brievenschrijfster!’ Op de inhoud is totaal niet gereageerd. Mij werd verteld dat de brief verscheurd de prullenbak in was gegaan. Mijn vader liep weg, ik huilde, mijn broer siste dat ik gek was en zelf wel wist wat ik had want ik studeerde ervoor en mijn moeder zat als een dood en verslagen vogeltje aan tafel. Alsof ik haar eigenhandig vermoord had.
Ik voelde me net als de brief, verscheurd en weggegooid. Ik bleek het bij het juiste eind te hebben want jaren later vertelde mijn broer mij op dat moment zus-af verklaard te hebben. Ik was de scapegoat van de familie, zonder dit te weten.
Hoe het direct daarna ging weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik nog steeds ieder weekend thuis moest komen, deze weekenden bol van de spanningen stonden en ik de oplossing vond in mijn stagejaar. De onregelmatige diensten waren het excuus om niet ieder weekend thuis te kunnen komen waardoor mijn vader voor het eerst geld overmaakte via de bank en ik gelijk een half jaar wegbleef. Over de brief is uiteraard nooit meer gesproken. Ik leerde later begrijpen waar ik in opgevoed was. Die puzzel leggen heeft jarenlang geduurd. Ondanks de studie en jarenlange therapieën viel het woord narcisme nooit. Ik was gek en wist zelf wel wat ik had…. Toch? Ik ben tot lang de ‘zwakke’ schakel in het gezin gebleven. Nu weet ik hoe bedreigend ik geweest moet zijn voor het systeem. Dit moest ,ten kosten van mij, de kop in worden gedrukt.
Ik snap het nu. Het is pijnlijk. Met name de boeken van Iris gaven mij de erkenning die ik zo verdiende. Jarenlang streed ik zonder enige ruggensteun. Kreeg ik de rol van dader in plaats van slachtoffer. Wat ik mijn moeder allemaal wel niet aandeed.
Mijn broer vertrok ruim dertig jaar geleden naar de andere kant van de wereld. Toen hij zelf kinderen kreeg ontdekte hij pas dat er iets niet klopte in zijn jeugd. De relatie met mij ouders is altijd ingewikkeld gebleven met pauzes van jaren tussendoor. Toen mijn moeder zich terugtrok in haar dementie werd het pas echt gevaarlijk voor haar. Je verlaat een narcist niet. Ook niet in deze onmenselijke ziekte. Ik kon haar niet aan haar lot overlaten. Ik verscheen weer regelmatig op het toneel. Op het einde wekelijks en helemaal op het einde dagelijks tot ze overleed. Dat ik haar plek niet in wilde nemen bracht mijn vader tot razernij wat contact verder onmogelijk maakte. Mei afgelopen jaar, is hier met zijn dood een einde aan gekomen.
Het opruimen van het huis bracht mij terug naar mijn jeugd. Ook naar de goede momenten. De rouw om mijn moeder had vijf jaar stil gestaan en kwam in alle hevigheid op gang. Maar ook keken grootouders mij aan vanaf het mooie zwart witte bariet papier. Grootouders in de leeftijd van mijn dochters nu. Ach oma, wat staat je nog te wachten. Je gaat een kind verliezen en vervangt deze met mijn vader. Jij gaat de oorlog nog in. Er valt niets goed te praten. Maar soms komt alles in perspectief te staan.
Mijn ouders gooiden nooit wat weg. Ben niet gelogen door wel 10.000 dia’s gegaan. Leuk zo’n vader met fotografie als passie. Na drie weken intensief opruimen was ik er klaar mee. De dozen brieven en foto’s die ik heb meegenomen mogen anderen uitzoeken. Mijn volwassen dochter ging er direct mee aan de slag; haar eigen geschiedenis en de mijne…
‘Mama… ik heb hier een brief… hij is van jou…’
Den Haag 25-2-1986
Beste pa en ma,
Jullie zullen wel verbaasd zijn opeens een brief van mij te krijgen maar ik wil jullie zo graag vertellen wat me zo dwars zit wat ik niet ‘face to face’ durf.
In de weekenden voel ik me niet meer op mijn gemak. Ik heb het idee dat, en dan bedoel ik vooral pa, er alleen nog maar negatieve dingen over mij gezegd kunnen worden. Ruzies die nergens op gebaseerd zijn. Wat is er nou!!
Ik heb zo gehoopt dat je me als volwassene zou gaan zien, vooral nu ik op kamers zit en alles goed gaat. Maar uit je reacties blijkt alles behalve. Je hebt 2 x tegen me gezegd dat je geen vertrouwen in me hebt en dat is niet in mijn koude kleren gaan zitten. Zoiets zeg je niet zomaar. Maar waarom heb je dat vertrouwen niet? Ik snap het niet. Zeg me dan wat je dwars zit.
Vrijdag zie ik er tegenop om thuis te komen en zondagavond ben ik chagrijnig. Dat houd ik niet langer vol. Ik wil graag mijn eigen leven leiden en gewoon gezellig met jullie omgaan. Waarom kan dat laatste niet. Ik merk dat er wat aan de hand is en dat is al een hele tijd zo maar de laatste tijd is het wel heel erg.
Ik voel me ook zo alleen omdat jij, ma, het eigenlijk niet wil zien of echt niet ziet. Ik ben toch niet de enige die het merkt. Het is zo jammer want het hoeft toch niet. Ik wil graag mijn eigen weg in vooral omdat ik daar nu ook oud genoeg voor ben.
Ik hoop dat er nu eens een einde komt aan deze gespannen situatie. Laten we ophouden met verstoppertje spelen. Ik denk dat ik in de toekomst niet ieder weekend thuis zal komen zodat we er allemaal eens rustig over na kunnen denken en het eens goed uitpraten. Het klinkt misschien hard, maar zo bedoel ik het niet. Het is voor mij gewoon goed om eens niet ieder weekend thuis te komen zodat mijn houding ook wat ontspannender wordt. En ik hoop dat jullie in gaan zien dat ik zo langzamerhand volwassen ben en fouten blijf maken. Want ‘foutloos’ staat bij mij niet voor volwassenheid. Mijn broer is nu eenmaal makkelijker hierin maar ik heb deze manier nodig. Ik hoop dat jullie dat accepteren en we er nu eens echt over praten.
Tot vrijdag,
Heidi
Ik was en ben ook zo’n scapegoat. Ofwel zondebok. Ik vind dat je dit mooi hebt beschreven met het beroep fotografie aan het begin en eind. Dat maakt dat zoveel nodeloze, zinloze ellende een klein beetje behapbaar.
Al zou jij de nobelprijs winnen [of ik] dan nog zou het niet goed genoeg zijn. Ik ken de pijn heel goed en ook ik heb veel aan de boeken van Iris.
Beste Susan,
Bedankt voor je compliment. En ja, inmiddels heb ik ook door dat het nooit goed genoeg zal zijn. Dat duurde even. Beter laat dan nooit.
Groetjes Heidi
Wat een herkenbaar verhaal zeg! Ik ging ook op mijn 17de de verpleging in. want dan moest ik een tijdje intern, en dacht, dan ga ik ook nooit meer terug. En jouw brief raakt me, je verwoord hierin zo helder jouw gevoel binnen het gezin, dat heb ik nooit gedurfd. Maar wel dat gevorl komt terug. hoe ik mijn leven lang met lood in de schoenen naar mijn familie ging, soms heel lang wegbleef en dan uit schuldgevorl maat weer ging. Dat werd steeds moeilijker, en uiteindelijk heb ik het contact helemaal verbroken. Ik dacht ook altijd dat er met mij iets mis was., mijn broers waren super loyaal aan mijn ouders. Mijn moeder (verborgen narciste) liet vaak doorschemeren dat ik ook wel bipolair zou zijn, net als mijn vader. Dat heeft mij nog lang achtervolgt. Ze zijn nu overleden en dat heeft veel rust in mijn leven gebracht. Mijn broers zie ik ook niet meer, te gecompliceerd allemaal.
Hallo Marion,
Ook ik ben op mijn 17e het huis uit gevlucht, de verpleging in, intern. Dacht dat het daarna beter zou gaan tussen mijn ( verborgen) narcistische moeder en mij.
Mijn beide broers zaten op een seminarie . Ik was alleen met mijn moeder en dat was een toneelspel van leugens. Ook toen ze na 5 jaar hertrouwde met een man met 14 kinderen, allemaal ( jong) volwassen. Overal maakte ze mij zwart, ook in de verpleegstersopleiding en later in de kraam en in mijn huwelijk ( helaas ook met een narcist bleek jaren later). Ze achtervolgde mij steeds. Ik was immers in alles de zondebok en al haar pijn uit haar verleden moest ik ook doormaken, ze was een erg verbitterde vrouw.
Mijn oudste broer heeft vorig jaar de deur dichtgegooid en mijn jongste broer ( ziek) is milder geworden.
Soms even een telefonisch gesprek over onze jeugd/ moeder, heel voorzichtig nog. Het valt voor hen ook niet mee, als je altijd een verdraaide waarheid over je zus moest horen.
Helaas maak ik nu hetzelfde met mijn kinderen en hun narcistische vader mee, weer ben ik eruit gegooid en willen zij geen contact met mij. Ik vertel de waarheid over mijn jeugd en huwelijk. Zij willen dit niet horen, houden zich vast aan leugens/ onwaarheden en de doofpot.
Ik heb 4 jaar geen contact met mijn moeder gehad en ben toen onder verpakte dwang van anderen en schuldgevoel teruggegaan, ik huilde en mijn moeder lachte en ze zei:” zie je wel het ligt allemaal aan haar, ik heb nergens last van”.
Had ik dat maar nooit gedaan. Op haar sterfbed vloog ze mij letterlijk en figuurlijk naar de keel, ik was een rotkind ( ik was inmiddels 50) en had alles verkeerd gedaan in mijn leven. Toen had ik eindelijk de moed om haar de waarheid te zeggen en ben weggegaan. Gelukkig overleed ze een dag later, wat een BEVRIJDING!
En…. nu ben ik nog steeds iemand die zwijgen moet ( in mijn naaste omgeving, fam. etc.)) over mijn verleden. Het is te gecompliceerd voor hen. Gelukkig kan ik anderen helpen door de waarheid te spreken en verborgen narcisme bekend te maken o.a door hen op deze site te wijzen.
Veel sterkte !
Liefs!
Merel ( 74)
ik ben ook het uis uit gevlucht een huwelijk in met een narcist 4kinderen gekregen waarvan 1nog geen 7jaar werd toen overleed ze aan leukemie. ik moest me met de kinderen opsluiten als hij thuiskwam hij had losse handjes. ik heb het 21jaar volgehouden toen kon ik niet meer gelukkig heb ik na 1 jaar een hele lieve man getroffen mijn vertrouwen in mannen was laag dus we hebben het in begin heel voorzichtig aan gedaan we zijn 34jaar getrou wd geweest verleden jaar is hij overleden 80jaar mogen worden. ik mis hem vreselijk hij was mijn grote liefde mijn kinderen houden ook meer van hem dan van hun echte vader.
Dank je wel Marion. Ja, toen ik mijn brief teruglas was ik zelf ook verbaast over de moed die ik toen gehad heb en ook verbaasd over de volwassenheid in de brief zonder al te veel verwijten. Omdat de brief zo’n bom was en ik de brief nooit meer gezien had, was de brief in mijn hoofd een of ander gedrocht geworden. Ik had vast een totaal verkeerde brief geformuleerd. Nou, nu ik hem 40 jaar na dato lees, had hij niet beschaafder kunnen zijn. Maar ja, zoals je overal al terug leest in de reacties… we kunnen het nooit goed doen…
Fijn om te lezen dat je rust hebt gekregen na de dood van je ouders. Ik zit nu nog iets te veel in rouw om die rust te voelen maar kan me voorstellen dat deze zeker komt. En ja, het contact met de rest van de familie is inderdaad gecompliceerd. Hoop dat ik net zo moedig kan zijn als jij om ook daar een punt achter te kunnen zetten.
Wat ontzettend herkenbaar!
Je voelt je als kind altijd schuldig,maar eigenlijk weet je wel dat het niet zo is.
Ik heb ook weleens een gesprek aangegaan met mijn ouders,maar mijn vader luisterde ook niet,of liep gewoon weg …
Dit voelde heel erg vernederend.
En mijn moeder?
Die steunde altijd haar man.
Hoi Marion, ik ben ook de verpleging in gegaan om maar onafhankelijk van hem te zijn. Daarna gevochten als een leeuw om maar niet in militaire dienst te hoeven. Waar nog meer narcisten de leiding hebben. En vooral om niet terug te hoeven naar hem. Mijn zusje heb ik dikwijls beschermd wat me heel veel trammelant heeft gekost. Maar vond dat ik dat moest doen. Er zou van mij ook niets terecht komen riep hij altijd en hij werd jaloers op mij. Dat heb ik moeten bezuren maar ik heb stand gehouden. En net als jij voor jezelf gekozen. Mij toen niet realiserend dat ik de rest van mijn leven, moest leven in veilig of onveiligheid. Mijn hoofd ratelt 24/7 door zonder dat ik het in de gaten had. Altijd op je hoede zijn, wordt vooral al je ouder wordt slopend en doodmoe. Toen mijn kinderen geboren werden had ik één opdracht de geschiedenis gaat zich niet herhalen nooit meer. Toen mijn vrouw zwanger was heb ik afscheid van hem genomen. Hij zou direct en/of indirect geen invloed op mijn kinderen krijgen. Een dat is gelukkig ook nooit gebeurd poeh hé. Ik schrijf maar door mijn vingers houden niet op, dit heb ik nog nooit gedaan pfff. Ik snap jou zo maar stop met schrijven kan er wel een boek over schrijven. Bedankt voor jou opening dag Marion
Hallo Benno, zo herkenbaar.
Helaas trouwde ik met een verborgen narcist, een huwelijk dat 29 jaar geduurd heeft. Ook ik had me ooit voorgenomen NIET te worden als mijn moeder en dat is mij gelukt! YES!
Een echtscheiding ( 24 jaar geleden, 5 kinderen en 11 kleinkinderen armer door zijn / narcistische vader en opa gedrag.
De kinderen zijn zo gehersenspoeld dat ik nu de dader ben en hij het slachtoffer is.
Gelukkig weet ik beter en hoop en bid dat de kinderen zich los gaan maken van hem en zijn geld.
Hij koopt hun liefde met zwijggeld.
BAH!
Mijn ” boek” ligt klaar in de boekenkast, maar nu uitgeven zou alles nog erger maken.
Ik moet wachten en geduld hebben.
Groet!
Merel ( 74)
Mijn dochter kreeg psychische problemen en mijn vader siste mij toe, dat ik nu ook eens kon voelen hoe het was om zo’n dochter te hebben. Ook ik schreef een brief over mijn gevoelens en wat mij dwars zat. 4 jaar heb ik ze niet gezien. Ze namen een time out zeiden ze of eigenlijk zei mijn vader dat. Ik durf het etiket narcist niet op te plakken. De hardcore narcist had ik toen al ontmoet. Omdat je geleerd hebt te dealen met deze mensen, ga je dan nog heel lang door.
Ik heb mijn ouders ooit twee emotionele brieven geschreven. Nooit meer wat over gehoord..
Zo herkenbaar dit.
En jij maar empathisch zijn tot in het bizarre, want jij doet het toch steeds zo fout? Dus nog een keer verder inleven, nog meer empathie tonen. Uiteindelijk schrijf je een brief als ultieme poging tot wederzijds begrip en hopelijke verzoening.
Maar van hun kant NIETS! Niet eens voor de moeite die je gedaan hebt, voor de stress die het veroorzaakte. Razend werd ik, toen ik me hier eindelijk bewust van werd. Ik snap nog steeds niet hoe narcisten zo achteloos met hun kinderen om kunnen gaan, dat ze alle signalen dat er iets mis is zo lichtzinnig kunnen negeren, dat ze hun leven lang blind blijven, nooit de hand in eigen boezem kunnen steken en geen respect op kunnen brengen voor hun eigen vlees en bloed. Elk jaar met kerst krijg ik een email van mijn moeder, die over van alles gaat behalve de olifant in de kamer. Soms lees ik ‘m, vaak niet. Ze is halverwege de tachtig, ik zie haar niet meer en hoewel ze dit op haar manier heel erg vindt, zal het kwartje desondanks nooit meer vallen.
De olifant in de kamer ja nou inderdaad. Zo noem ik dat ook. Ze hebben partij gekozen voor mijn moeder de die hard narciste en alcoholiste. Als ik erop ik wil gaan bij familie krijg je geen antwoord terug. Het kan ze gewoon niet schelen. Ze zien je liever dood dan levend. Zes jaar geleden was de maat vol en sindsdien zit ik in de verdomhoek. Nu is de andere oma aan de beurt en wordt als psychiatrisch patiënt afgeschilderd. Ik ga hulp zoeken en voor de rest is het duidelijk nooit meer in mijn leven terugkomen en oprotten. Want gunnen doen ze je niets.
Het is nooit genoeg
Toch
Nooit genoeg mijn best
Nooit beter dan de rest
Het is nooit genoeg
Ik kan rennen wat ik wil
Over bergen over dalen
Ik kan zitten in de zon
Ik kan dwalen
Maar het is nooit genoeg
Toch
Nooit genoeg mijn best
Nooit genoeg gewonnen
Nooit genoeg getest
Nooit genoeg geliefde
Nooit genoeg gehaat
Nooit genoeg de moeite
Nooit genoeg in staat
Maar ik ben mij
En al is dat niet genoeg
Voel je vrij om net als ieder weg te lopen
Want ik ben mij
Savonds laat en sochtends vroeg
Ik ben mij
En voor mij is dat genoeg
Dat je me hebt gemaakt, maakt niet dat je me ook af mag breken…
Wat herkenbaar toch weer, helaas voor ons! ❤️
Prachtig geschreven … die regel … dat je me hebt gemaakt wil niet zeggen dat je me mag afbreken… herkenbaar heel veel herkenbaar
Precies dat… wat treffend geschreven. Het beschrijft zo precies mijn gevoel. Dit bracht me in tranen. Zoek al lang naar woorden om te beschrijven hoe ik me voel en dit slaat de spijker op z’n kop. Dank je wel voor het delen !
Pffff, kippenvel, angst, boos, komt allemaal naar boven met wat jij hier zo mooi schrijft. Het mooiste is toch de herkenning en vooral ” dat je me hebt gemaakt, maakt niet dat je me ook mag breken… ” Dat maakt me weer sterk en geeft me het gevoel dat ik het toch Goed heb gedaan!!
Wauw… wat had ook ik die zin nodig, zoals anderen voor mij ook al beschreven. ‘Dat je me gemaakt hebt wil nog niet zeggen dat je me mag breken’. Wat een kern van het verhaal. Ik heb Sinds drie weken definitief gebroken met mijn narcistische vader. Het breekpunt voorbij, scherven die niet meer gelijmd kunnen worden. Pijn die met geen pen te beschrijven valt. Maar nu is het klaar. Niet meer! Nu tijd om te helen en de deur zonder dat aanhoudend schuldgevoel dicht te houden. Excuses zullen niet komen, dankbaar dat ik nu mag loslaten en mijn genezing mag vinden bij de Heer, daar is geen afwijzing, daar is herstel en onvoorwaardelijke liefde die onze vaders niet hebben kunnen geven.
💗
Dank je wel, Danielle.
Ik ga dit overschrijven en goed bewaren. Misschien eens gebruiken.
Liefs en sterkte!
Merel ( 74)
Hallo Heidi,
Dank voor je gastcolumn! Zoveel herkenning!
Wat zijn deze waargebeurde verhalen toch belangrijk om te lezen.
Iedere keer weer een bevestiging dat het klopt wat ik heb meegemaakt/ meemaak.
Ja ook ik heb eens een lange brief geschreven, werd smalend op gereageerd en ik was de zondebok en gek.
Weggelopen van huis, alle contact verbroken, weer teruggegaan, weer weggelopen en dat allemaal op 17 jarige leeftijd en later.
Mijn gevoel klopte toen en nu nog, jij/ jullie bevestigen dit.
Heel veel dank!
Merel ( 74)
Beste Merel,
Bedankt voor je reactie. Het blijft me verbazen hoe al onze verhalen zo op elkaar lijken. En ja, ik merk ook dat ik het af ten toen nodig heb om de verhalen te lezen ter bevestiging. Want eigenlijk is het vaak toch te gek voor woorden wat er met ons gebeurt. Gelukkig dat er het verdwenen zelf is waar we kunnen ontmoeten en kunnen ondersteunen.
Wat een mooie en lieve brief. Zo bij jezelf gebleven, geen enkel verwijt, alleen het verlangen spreekt hieruit. Heel knap voor iemand van 18 jaar. Je mag trots zijn op jezelf!
Idd. helemaal mee eens!
Wilma je verhaal is heel herkenbaar en toch ook niet.
bij mij was het mijn moeder bij wie ik grotendeels alleen ben opgegroeid, mijn vader overleed toen ik 14 was .
ik heb 1 20 jaar oudere broer die grotendeels mijn jeugd op zichzelf is geweest en dus afwezig.
op mijn 21 ste ben ik ook de deur uit gegaan in een relatie gevlucht met mijn ex .
toen mijn dochter 5weken oud was kwam ik erachter dat hij vreemd ging .
omdat ik nergens anders terecht kon ,met mijn dochter terug naar mijn moeder.
daar nog eens 20 jaar gewoond en eindelijk in 2016 kreeg ik een eigen woning ,met mijn dochter op ons zelf .
mijn dochter zwaar depressief en ik in een zware burn-out /depressie toen wij hulp kregen hier en langzamerhand uit het dal kropen ontdekte ik pas wat er mis was dat mijn moeder gewoon een narsist was .
mijn hele leven en ook een groot deel van mijn dochters leven is hierdoor verpest.
mijn moeder vond dat ik haar verraden had door op mijzelf te gaan wonen en verbrak alle contact.
de familie koos haar kant en mijn dochter en ik stonden er alleen voor .
het ergste was dat na 2 jaar in
werd er bij mijn.dochter neuropathie geconstateerd.
toen ik dat tijdens een inmiddels “hersteld”contact bij mijn moeder aan tafel in bijzijn van mijn broer en zijn vrouw aan mijn moeder vertelde en haar de doktersverklaring liet lezen waren haar woorden letterlijk:
je kan die dokter wel van alles laten opschrijven ,betekend nog niet dat het waar is .
dat was letterlijk het moment dat ik ben opgestaan en de deur achter me heb dichtgetrokken, mijn gevoelens tegenover mijn moeder zijn vanaf dat moment onvindbaar.
ze heeft nog een jaar geleefd een jaar waarin mij verweten werd dat ik medelijden met mijn broer moest hebben want hij was helemaal van slag hij had de diagnose adhd gekregen op 55 jarige leeftijd.
ik had contact maar gevoelsmatig was er niks meer na haar overlijden heb ik afscheid genomen van mijn hele familie en ben met mijn dochter verder gegaan ,ik hoef ze nooit meer te zien.
mijn dochter en ik zijn inmiddels op een goede plek beland .
veel vrienden heb ik niet doordat ik anders in het leven sta als mijn leeftijdsgenoten .
Beste Marlies,
Nou weet je, toen ik hem na 40 jaar weer onder ogen kreeg dacht ik eerijk gezegd precies hetzelfde. Omdat ze er zo heftig op hadden gereageerd en ik de brief nooit meer gezien had, ging ik er inmiddels vanuit dat mijn brief wellicht ook niet zo goed geschreven was. Hem nu weer te lezen was bijna ontluisterend. Hoe kun je zo’n zuivere brief nou toch zo aanvallen? Door de ogen van de moeder en mentor die ik nu ben, is dit zo moeilijk voor te stellen. Wat een bedreiging moet ik geweest zijn! En ja, met terug werkende kracht kan ik trots zijn op die meid van 18 en heb ik zo met haar te doen. Het gevoel van angst kan ik zo weer voor de geest halen. En waarvoor????
Wat mooi en duidelijk geschreven! Ook ik heb me mijn hele leven afgevraagd wat er toch mis was met mij, nu weet ik helemaal niets, mijn moeder is een verborgen narcist en ik was de zondebok. Ook mijn vader en mijn hele omgeving werd door haar gemanipuleerd zodat ik altijd onzeker was over mijn omgeving en mijn eigen identiteit. Je wil niet weten wat een bevrijding het is als je erachter komt dat er HELEMAAL NIETS mis is met je. Veertig jaar in een leugen geleefd en depressief geweest en uiteindelijk in een burn-out beland omdat ik zo ontzettend mijn best moest blijven doen om wél geaccepteerd en/of geliefd te worden… na 3x therapie kijk ik met compassie terug naar dat meisje dat ik was en kan ik als inmiddels volwassen vrouw en moeder alsnog mijn innerlijk gekwetste kind geven wat het nodig had….ik heel met de dag… Nu voelt elk contact met mijn moeder als een overwinning (ze is 77 nu) want ik ben niet meer vatbaar voor haar manipulaties en kan van haar houden als een verstandige volwassene en zie alleen nog maar haar innerlijk gekwetste kind zoo duidelijk…maar ik brand er mijn vingers niet meer aan, het is niet (meer) mijn verantwoordelijkheid.
Amen
Hoe knap Jenny,
En dat het je lukt nog contact met je moeder te hebben en het zelfs als overwinning te ervaring vind ik ongelooflijk sterk. Ik vond het naast een bevrijding, te weten dat er niets mis is met je, ook heel pijnlijk. Als je tenminste nog een beetje schuld hebt kun je iets doen. Te weten dat je echt niets kunt doen, niets goed kunt doen, niets kunt herstellen omdat er niets te herstellen valt… dat laat me ook met hele lege handen achter. Ik wil hard werken, ik werk heel hard vooral om maar niet te veel te voelen. Stil te staan en te beseffen dat ik niets kan doen om het goed te maken, brengt me bij zo’n diepe pijn dat ik het soms wel uit kan schreeuwen. Had ik maar een beetje schuld… gek genoeg.
Exact mijn verhaal.. Niet alleen mijn moeder was een narcist ook mijn broer is het.. Wat een schade kunnen deze wezens aanbrengen aan een ander. Liegen, bedriegen, manipuleren, tegen elkaar opzetten, mijn vader en ik zijn 2 handen op 1 buik, maar ook daar stak ze een stokje voor heeft mijn vader ook compleet gehersenspoeld.. Sorry dat ik het zeg, maar het zijn monsters, maar idd een hele bevrijding dat je weet dat het niet aan jezelf ligt, maar aan hun.. Ze moeten wel een heel zwaar leven hebben, en karma komt zeker een x al betwijfel ik dat wel eens want slechte mensen worden wel vaak oud, maar dat zal hun straf dan wel zijn.. Zo zie ik het.
Sterkte,
Lieve groet Jolanda
Hallo Heidi,
Wat een mooie brief heb jij geschreven aan jouw ouders.
Hoe enorm heb jij met jouw zoeken naar jouw zelfstandigheid, de ontdekking van jouzelf het familie systeem – zijn grip / controle op jou – die hij aan het verliezen was – mooi en subtiel verwoord.
Hoe kon hij jou je vrijheid onthouden…
En ja, je moeder zat gevangen in zijn geprojecteerde frustraties en hun machtsverhouding, je broer koos ervoor om loyaal te zijn aan zijn systeem.
Hoe verschrikkelijk herkenbaar.
Jouw talent voor fotografie zou je als ouders trots mogen maken, zo denken wij, maar dat is voor zo’n persoon onmogelijk.
Het wordt gezien als een aanval op hen en zwart maken is het enige wat ze kunnen en waar zij hun giftigheid mee kunnen blijven voeden – ook al ben je uit beeld. Het geklets en de zwartmakerij gaat toch wel door achter jouw rug om…
Voor mij een reden om niet alleen te kappen met wat er na de echtscheiding van mijn ouders nog over was van ons gezin. Maar ook met de familie van mijn moeders kant. De zwartmakerij is doorgegaan en in zijn kromme loyaliteit heeft mijn broertje die overgenomen en een extra duit van zijn frustratie en onvermogen in het zakje gedaan. Dat hoor je via via.
Niemand die ooit jouw kant van het verhaal komt beluisteren: de etiketten zijn geplakt.
Mensen manoeuvreren erom heen van uit lijfsbehoud.
Mijn moeder is inmiddels overleden – de bevrijding is geweldig!
Samen met hulp van een therapeut uit het netwerk van Het Verdwenen Zelf gewerkt aan de vreemde pijn na het overlijden van mijn moeder. Ik had toch ergens nog de hoop dat zaken nog zouden kunnen veranderen …helaas.
De zwartmakerij was al die tijd als kruipolie doorgegaan.
Werken aan het helen van die pijn was / is heftig.
Er blijven toch altijd triggers.
Maar de systemen – de uitspraken – de strategieën – maar juist ook de stilte – sneller herkennen – zijn voor mij helende inzichten.
Leren ontdekken dat ‘de hoop’ op anders en fijner nooit gerealiseerd gaat worden – omdat de paden daarvoor al met giftigheid zijn gemarkeerd – laat mij telkens (sneller) terug gaan en ontdekken: oh ja…daarom gaat het nooit zo worden als ik graag zou zien…En kan ik sneller de draad op pakken van mijn eigen leven!
De grillige donkere ongrijpbare structuur die hier ooit ten grondslag ligt, is niet van mij. Leeft gelukkig ook niet in mijn gezin. De idiote verwijten raken kant nog wal – zelfs na ellenlang geanalyseer.
Zo’n brief als die van jou: wat een mooie handreiking gaf jij…
Hoe groot het onvermogen aan de andere kant…
Ook mijn brieven zijn bewaard gebleven en vond ik terug bij het opruimen van mijn moeders spullen na haar overlijden. Deze brieven die wij schrijven en die vragen om her- en erkenning van ons als persoon – kunnen niet normaal worden gelezen en zullen altijd verwijtend, denegrerend, snerend en zwartmakend worden uitgelegd…
Voor hun was het nooit goed genoeg.
Ik hoop dat je jouw talenten en ervaringen in bent blijven zetten voor de jongeren die onze steun zo hard nodig hebben.
Dat je hen de woorden en de herkenning en erkenning kunt geven voor wie zij zijn.
Mogen zij eerder en sneller en met minder levenslange kwetsuren hun eigen weg op gaan. Mogen zij zich gesteund voelen en kunnen bouwen op iemand zoals jij die al zo’n traject doorlopen heeft – met de triggers waar wij gevoelig voor zijn – steeds weer – steeds weer een stukje verder.
De boeken van Iris hebben mij woorden en een stem gegeven aan de bewust van buitenaf gecreëerde chaos en het op losse schroeven zetten van mijn eigen denkbeelden en zelfvertrouwen.
Anderen meehelpen ontdekken hoe het ook anders in elkaar kan zitten – eigen lijfsbehoud en eigen bestaansrecht hebben – is waar we nog heel lang onze schouders onder moeten zetten.
Daarom blijft dit werk, de psycho educatie en de wetgeving die nog moet komen belangrijk!
Maar….het fundament wordt – steeds opnieuw een laag erbovenop – wel steeds sterker.
Dit inzetten…is waardevol.
Uiteindelijk mooi dat je broer ook is gevlucht naar de andere kant van de wereld. Loyaliteit kan ook te veel vragen. Ook mijn oudste broer is gevlucht – ook hij is, net als mijn jongste broer, slachtoffer.
Pijnlijk blijft toch wel het zoeken naar een sprankje hoop – want te veel is te veel beschadigd. Maar die pijn steeds weer doorwerken geeft uiteindelijk weer nieuwe inzichten waarmee – ik althans – weer verder kan. Mijn leven in bevrijding is mij veel waard!
Geniet van je meiden in vrijheid.
Nogmaals dank voor je mooie brief Heidi.
Beste Loes,
Wat een prachtige en persoonlijke reactie. Alles wat je schrijft is raak en met zoveel aandacht. Voel me echt gezien. Dank je wel. Ja ik probeer inderdaad mijn ervaring positief in te zetten in het ondersteunen van jongeren die ook vast komen te zitten. Alles wat je schrijft kan ik onderschrijven. En ja ook ik kan nu zien hoe onvermogend ze waren en hoe wijs ik eigenijk al was op die leeftijd. Dat maakte mij tot een enorme bedreiging en eerlijk gezegd nog tot op de dag van vandaag. Ik kan dat nu zien wat het niet minder pijnlijk maakt. Maar het sterkt me ook. De rol van scapegoat is pas na het schrijven van deze blog diep tot me doorgedrongen. Een enorm pijnlijk besef maar ook bevrijdend. Het sterkt me te weten dat ik toen al de inzichten had, het me gelukt is toch mijn eigen weg te gaan en het me lukt het nu in mijn werk positief in te zetten. De scapegoat is ook de enige die de narcistische cirkel uit kan stappen en dat, dat geeft me heel veel vertrouwen voor de toekomst en mijn lieve meiden.
Het lijkt wel mijn verhaal, enorm treffend! Je hebt het heel goed en mooi verwoord. Ik ben nu 50 jaar en sinds mijn 19e af en aan therapie om hiermee om te kunnen gaan.
Maar de leegte blijft…
En zo is het Yvonne… de leegte blijft. En die doet zeer. Ook hier een heel leven in therapie en ontdek toch steeds weer diepere lagen. Houdt het dan nooit op…
Nee, helaas. Maar de mist trekt wel langzaam maar zeker op. Alles helder zien is ook zeer pijnlijk maar bevrijdt wel.
Zoooooooo herkenbaar. Ook ooit een mail geschreven, ik was zwanger en zag door de hormonen alles veel helderder. Nooit op geantwoord. Zelfs het zwanger zijn voelde als een ‘vreemdgaan’ want dan heb je dus de liefde bedreven met een andere man. Niet dat er een seksuele relatie was met mijn vader, maar hem op nr 1 zetten was wel een onbeschreven regel. Zoveel verjaardagen, familiemomenten, mijn trouwerij of vakanties waarbij de harmonie verstoord moest en zou worden door de onredelijke tirades vanuit mijn vader. Mijn moeder is uiteindelijk weggekwijnd. Depressies, doof geworden, maar vooral gemangeld. Zij is gestorven aan een operatie van de darmen waar ze letterlijk ‘alles had opgekropt’. De jaren na haar dood ontpopte vader zich als een charmante weduwnaar en liep binnen 2 weken al te sjansen. Maar ook hij stierf 3 jaar erna aan kanker. Ik denk dat zijn schuldgevoel toch aan hem is gaan knagen, dat hij zijn vrouw niet naar dokter had verwezen toen ze al 3 weken met darmproblemen in bed lag. Na zijn overlijden konden mijn zus en ik pas helen. Na ons 40ste kwam er rust.
Bedankt voor je reactie. Wederzijds herkenbaar. Gelukkig is er meer rust. En als ik het goed begrijp wel contact me je zus. Geniet van elkaar.
hoi Heidi,
Toen ik eindelijk op mezelf woonde heb ik ook een brief geschreven dat ik het kort gezegd contact niet meer wou zoals het op dat moment ging maar dat de deur wel open bleef staan als m’n vader (de narcist) en m’n moeder (die de keus maakte met z’n gedrag mee te doen – angst om alleen te zijn) met me in gesprek gingen en mijn omgangsvormen aan konden gaan. Wel een reactie op de brief gehad, dat mijn beweringen niet correct waren en mijn moeder is stiekem langs geweest om het goed proberen te krijgen. Maar inmiddels zie ik ze al jaren niet en geeft dat meestal rust. Alleen laten ze mij niet helemaal los en proberen ze me via andere familieleden te prikken door verzonnen dingen te vertellen.
Bedankt voor je reactie.
Wat een brieven zijn er toch allemaal geschreven die of onbeantwoord bleven of negatief beantwoord werden. Waarschijnlijk was geen van ons zich bewust van het onvermogen aan de andere kant. Kansloze pogingen tot verbinding die slechts als bedreiging werden ervaren. De reacties op mijn blog laten ook nu weer zien dat de verhalen bijna eng op elkaar lijken omdat we met een pathologie te maken hebben die volgens een bepaalde lijn verloopt. Schrijnend voor alle partijen.
Hopelijk lukt het je zoveel mogelijk in de rust te blijven die je voor elkaar gekregen hebt.
Wat verdrietig. Heel herkenbaar, ook voor mij. Toen ik eindelijk eens mijn grens aangaf door te mailen dat ik niet mee wilde op een uitstapje. Ik kreeg 1 mail terug, van mijn vader, dat ik dan nooit meer hoefde te komen. Hij verbrak het contact. Met mij, zijn dochter, ik had 2 kleine kinderen op dat moment. Nu, 12 jaar later, heb ik de rust en voel me goed. Maar hij is inmiddels 70+. Wat er gaat gebeuren na zijn dood, weet ik niet. Zou het me raken?
Bedankt voor je reactie. Hoe pijnlijk weer. Tja gaat het je raken? Bij mij kwam er een heel verwerking op gang waar ik nu nog middenin zit. Rouw. Niet omdat ik hem mis, maar om alles wat er niet was. Alle spullen die weer door mijn handen zijn gegaan, het afscheid van het huis, een geschiedenis op fotopapier, een generatie. Maar ook mijn eigen kinderspullen, de geluksmomentjes, de verwarring van het niet begrijpen dat dit geluk soms wreed verstoort werd. Het doet veel meer met me dan ik kon vermoeden. Ergens vind ik het ook mooi en ben ik blij dat ik weer verder kan. Kom ik weer in diepere lagen. Maar ik snak naar wat meer rust waar sommigen het in hun reactie over hebben. Het komt eraan, ik weet het…Geniet jij vooral nog van die rust en wie weet blijft die rust er ook als hij er niet meer is. 12 Jaar is een lange tijd.
ik denk dat het overlijden van je ouders je altijd raakt of het lieve attente open met de tijd mee ouders zijn of
zwaar doordrukkende meningen, en bekrompen van overtuigingen ouders. het raakt je altijd. Ook omdat jijzelf ouder (leeftijd) wordt en dan ga je alles anders en wat milder zien. Nog veel ontwikkelings vooruitgang en wees niet te streng voor jezelf, wees mild tegenover jezelf.
ik lees dit met een traan. Eindelijk herken ik mij in een verhaal en voel ik mij niet alleen. Ik heb een vreselijke stiefvader die het op mij gemunt heeft, mentaal voel ik mij niet veilig bij hem in de buurt. Op mijn 19e ben ik daarom bij mijn schoonouders ingetrokken. Mijn moeder heeft een te negatief zelfbeeld waardoor ze simpelweg kiest voor haar vent en niet voor haar dochter. Ik wordt niet geloofd en raar aangekeken als ik een keer naar mijn familie wil zonder hem. Dit is schijnbaar een te grote moeite, want ik heb mijn familie al jaren niet gezien. Mijn broertje en zusje vinden dat ik mij aanstel, maar ik heb nu eindelijk gezegd tot hier en niet verder.
Beste Manon,
Bedankt voor je reactie. En wat fijn dat je je herkent en je minder alleen voelt. Als mijn blog dit voor 1 iemand kan betekenen ben ik blij. Het laten plaatsen van zo’n persoonlijk verhaal gaat niet zonder twijfel. Jouw reactie haalt die twijfel weg. Wat niet wil zeggen dat ik het vreselijk vind waarin je je bevind. Ik hoop dat je de juiste hulp kunt vinden. Je bent in ieder geval al op deze site beland. Het is een schrale troost, maar helaas zijn we met velen. Als we alle buitengesloten zwarte schapen bij elkaar zouden zetten, zou het een kudde van jewelste zijn. Misschien is dat een visueel beeld waarmee je je eenzaamheid enigszins te lijf kunt gaan. Hou je taai!
ik heb zo,n ervaring ook gehad met me schoonvader die ook narcistische trekken heeft. hij liep de deur plat en controleer of ons huis schoon is. En me ex deed niets. Na 13 jaar had ik de knoop om gehakt. ik vroeg echtscheiding aan maar werd er voor gestraft. met donderpreken werd ik uitgemaakt voor hoet
Met een groot gezin, waarvan de kinderen weinig in leeftijd schelen, was er wel verschil tussen de kinderen. Met de helft zat ik op een lijn, de andere “snapte” ik vaak niet. Waarom luistert het ene kind gewoon naar uitleg en zeg de ander: hou op ik weet ‘t al! Vooral rond de pubertijd zat ik vaak met de handen in het haar. Met de helft van onze kinderen en inmiddels kleinkinderen hebben we goed contact. De andere niet! Ook hebben we kleinkinderen die ons niet kennen. Vaak ben ik hier erg verdrietig over. Bij “verzoeningspogingen” werd mij vooral verweten dat ik niet van ze hield. Ze geen ruimte gaf. Ik kan je verzekeren dat elk kind en kleinkind mij even dierbaar is, het kind wat op mij afstormt voor een heerlijke knuffel, maar ook het kind wat langsaam uit zijn schulp kruipt. Het geeft soms het gevoel op een andere golflengte te zitten. Ook wij voelen ons verdrietig in deze hopeloze familierelatie.
Ook ik zit in zo’n hopeloze gezinssituatie, Franka.
Al 24 jaar gescheiden en door mijn verborgen narcistische ex mag ik geen contact hebben met kinderen en kleinkinderen, dit is door mijn jongste dochter bevestigd dat pa dit gezegd heeft en…de geldkraan zou dicht gaan naar hen. Zwijggeld noem ik dit en manipulatie.
Al 11 en een half jaar mijn kinderen en kleinkinderen niet mogen bezoeken/ zien of zij bij mij. Geen geboortekaartjes gekregen bij kleinkind 10 en 11. mijn jongste dochter heeft het nog het langste vol gehouden om mij te bezoeken met haar dochtertje en later zoontje.
Haar man werd werkeloos en mijn ex kocht een goed lopend bedrijf voor hen op en maakte mijn jongste dochter tot werkgever en haar man tot werknemer en…de deur naar mij ging dicht, een brief dat ik alles fout deed kwam ze voorlezen, huissleutels van mij vond ik in de brievenbus, geleend geld van mij teruggestort. De kinderen schrikken als ze mij , onverwacht bv in kerk of winkel, tegenkomen. Een praatje wordt door een enkeling nog kort gemaakt, maar er zijn er ook bij die niets zeggen en in een boog om mij heengaan.
Wat een verdeeldheid , pijn en strijd.
Toch hoop en bid ik dat ze ( kinderen of kleinkinderen) eens de moed hebben om zich los te maken van pa/opa en de weg terug vinden naar mij. Ze weten dat de deur altijd open zal staan, want ze zijn me allemaal dierbaar.
Ja het is een verdrietige situatie.
Veel sterkte!
Merel ( 74 jaar)
het is grappig. Ik heb de neiging om een heel verhaal te vertellen over hoe het vroeger bij ons thuis was. En ja, ik had ook te dealen met een narcistische ouder(moeder). En ja ik heb er ernstig onder geleden, liep vanaf mijn 12e om de haverklap weg, werd opgevangen via het JAC.
Maar hoewel ik dus nu ook een heel lang verhaal kan vertellen over het leed wat mij werd aangedaan…
Er is ook erg veel goed uit voort gekomen.
Ik besloot een lijn te trekken: NIET MET MIJ!!!
Ik groeide, leerde grenzenstellen, leerde wat ik graag doe uit liefde, met liefde. Maar niet gedwongen. Leerde wie ik was. Dat de oude omgeving dan wel mag vinden dat je een stinkdier bent, maar dat er heel andere omgevingen zijn die mij kwalificeerden als een blokje goud.. Ik leerde dat ik kon overleven in een situatie waarin er alles werd gedaan om mij af te breken, en toch bloeide ik!
natuurlijk had ik het kunnen missen als kiespijn. Maar het heeft mij wel gemaakt tot wie ik nu ben.
En dat geeft mij rust, en maakt ook dat ik met mildheid naar mijn moeder kan kijken. Al haar pogingen mij kapot te krijgen hebben slechts geleid tot een fijn mens dat niet met zich laat sollen. En hoe eenzaam moet zij op het eind geweest zijn… Ik verbrak alle contact. Enkel op haar sterfbed haar nog terug gezien. En dat was goed zo.
Beste Janet,
Bedankt voor je reactie. Mooi hoe je het kunt zien. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. En ook mooi hoe je het af hebt kunnen ronden. Ja het maakt ons ook tot wie we zijn. Zie ik ook en ja had het ook willen missen als kiespijn. Ben daarom denk ik wel de docent die ik nu ben maar kan het ook niet laten om soms te denken wat ik geworden was als ik wel gezien zou zijn geweest…. you never know.
heftig om te lezen. gewoon een beetje eng. maar dan als iemand als partner zo hebben en zien wat hij aanricht als je wel weggaat uiteindelijk. wat hij je kind aandoet. dit is zo herkenbaar en komt zo dichtbij, dat het bijna eng is. heel heel heftig en erg dat er zoveel zijn die dit op welke manier dan ook meemaken. brrrrr. heel naar en sneu. maar uiteindelijk na therapie wel sterker uit gekomen. ervaring rijker. maar ook nog steeds angst op de een of andere manier om weer in zo’n web te lopen.
Helaas betreft het onze zoon van inmiddels 27 die na jarenlang gepest te zijn, narcistisch gedrag heeft ontwikkeld. Hij is nu bijna 5 jaar geleden zelfstandig gaan wonen in een zorgappartement van een zorgorganisatie en krijgt ambulante begeleiding. Althans; dat proberen ze.. ze zijn in de klauwen van zíjn narcisme verstrikt geraakt bij gebrek aan kennis, inzicht en ervaring over dit ziektebeeld, en onze zoon heeft ons met ondersteuning van deze “professionele begeleiding” buitenspel gezet. Zodat hij ongelimiteerd zijn eigen narcistische gang kan gaan. Ik weet niet of dat ooit nog goed komt. Ik mis het kind wat hij ooit was; lief sociaal en zorgzaam. Via social media kan ik hem nog een beetje volgen en dat ziet er niet goed uit…
Ik denk dat jij er goed aan hebt gedaan en wens je sterkte.
Wat ontzettend verdrietig. Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten. Het was verschrikkelijk.
Ik therapie kwam ik erachter dat mijn vader een narcist was. Alles draaide om hem. Wat ik ook deed niks was goed genoeg.
Marga {65 jaar }