Tag: narcistische ouder

Had ik het maar eerder geweten

Dit is een gastcolumn van Maria

Ik heb veel dingen meegemaakt met mijn narcistische familie. Wat narcisme is en wat het met je doet, daar kwam ik achter op mijn 67e door de boeken van Iris Koops, die ik nog regelmatig raadpleeg. Had ik dit allemaal maar eerder geweten, dan had ik eerder maatregelen kunnen nemen en mij afkeren van iedereen.

Onze jeugd met een gezin bestaande uit vader, moeder en vijf kinderen was verre van zorgeloos. Mijn moeder, in haar vrije tijd een verwoed toneelspeelster, kraakte altijd iedereen af. Ze leek er een satanisch genoegen in te scheppen haar kinderen tegen elkaar op te zetten. Met een zachtaardige vader die daar niet echt tegenin durfde te gaan, is dat haar prima gelukt. Lees verder “Had ik het maar eerder geweten”

Internationale dag over narcistische mishandeling

Op 1 juni 2021 is het weer zover: dan is het World Narcissistic Abuse Awareness Day (WNAAD). Een Amerikaans initiatief om de gevolgen van narcistische mishandeling voor het voetlicht te brengen. Het is bedoeld voor slachtoffers èn professionals die graag bekende sprekers op dit terrein willen horen over diverse thema’s op dit gebied. Lees verder “Internationale dag over narcistische mishandeling”

Ongezien leed: de kinderen van Ruinerwold

In oktober 2019 was het wereldnieuws: een gezin in Ruinerwold, bestaande uit een vader met vijf volwassen kinderen, leefde al jaren in totale afzondering. De zaak kwam aan het licht toen één van de zonen in een café in het dorp om hulp vroeg. Er bleek niet alleen sprake van ernstige verwaarlozing maar ook van seksueel misbruik (bij twee kinderen), lange periodes van opsluiting, fysiek geweld en sektarisch gedrag bij de vader. Drie oudere kinderen waren jaren eerder al het gezin ontvlucht.

Bij de vader werd de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Wegens een hersenbloeding kan hij echter niet strafrechtelijk vervolgd worden. De oudste vier kinderen hebben meegewerkt aan een vijfdelige documentaire die recent is uitgezonden: ‘De kinderen van Ruinerwold’. Deze documentaire heeft veel indruk gemaakt, ook bij onze lezers. We kregen veel reacties binnen op de documentaire en twee van die reacties, van Willeke en Paulina, komen verderop in deze blog aan bod. Lees verder “Ongezien leed: de kinderen van Ruinerwold”

Breken met je familie: een groot taboe

Dit is een gastcolumn van Diana.

Breken met je familie is nog steeds een taboe. Wat je vaak hoort is ‘het is  toch je moeder!’ (of vader, of andere familieleden). Maar wat als je jaren aan het worstelen bent geweest met het ‘wel of geen contact’? Wat als je altijd het gevoel hebt dat je je niet verbonden voelt met je ouders, ooms, neven, nichten, tantes etc? Als je gezien werd als het “probleemkind”, terwijl je dit toen je klein was logischerwijs niet snapte en de jaren daarna aan het vechten bent geweest om ook bij de familie te mogen horen? Lees verder “Breken met je familie: een groot taboe”

Victim blaming, er is iets aan te doen

Dit is een gastcolumn van Em 

Als slachtoffer van een narcist ga je vaak door een hel. Talloze schrijnende verhalen die allemaal anders zijn en toch ook weer niet. De kern is altijd hetzelfde; laagje voor laagje pelt de narcist het vertrouwen in de waarheid van je af, het vertrouwen in de ander, het vertrouwen in jezelf, je eigenwaarde, je zelfbeeld, je realiteit, je onbevangenheid, je relativeringsvermogen en uiteindelijk de grip op jezelf. Het is zielsonterend. Lees verder “Victim blaming, er is iets aan te doen”

Eigenwaarde

Dit is een gastcolumn van Anne

Mijn leven was niet van mij om te leven. Het was bedoeld om in de beschikbaarheid en de projectie van mijn moeder te staan. Ik kon niet bestaan als individu, maar diende in mijn belangrijkste ontwikkelingsjaren als het verlengstuk van mijn moeder. De gevolgen waren groot. Ik leerde niet om eigen keuzes te maken en ik werd niet op een goede manier begeleid richting volwassenheid. Opgroeien in een omgeving, waarbij mijn keuzes altijd afhingen van wat iemand anders van mij verwachtte, heeft intens veel invloed op mijn eigenwaarde gehad. Steeds opnieuw moest ik de situatie analyseren, alert zijn en tot in het subtiele aanvoelen wat de verwachtingen waren. Ik wilde gezien, geliefd, gehoord en gevoeld worden en ik dacht dat daar altijd wat tegenover hoorde te staan. Dus paste ik mij aan en hoopte ik te verdienen wat ik nodig had, door precies te doen wat hoorde. De hele dag speelden vragen door mijn hoofd, zoals: ‘Ben ik ooit goed genoeg, is het ooit goed genoeg, doe ik het nu goed genoeg, heb ik het nu genoeg verdiend?’.
Lees verder “Eigenwaarde”

De stilte omarmen

Dit is een gastcolumn van Moniek

Stilte is goud waard…

Stilte is goud waard, tenzij de ander een narcist is. In dat geval kan de stilte als een bedreiging voelen. Het is iets wat ik door de loop der jaren heen volop heb mogen ervaren. In mijn jeugd was mijn vader vaak de zwijgende norse man. Hij voerde de spanning op wanneer hij snuivend door het huis heen liep naar mijn kamer toe. Dan barstte de bom en gaf hij mij in stilte een pak rammel. Mijn gesnik doorbrak de stilte. Ik durfde niet hard te huilen want dan werden de klappen harder. Mijn vader was een openlijke narcist. Ik leerde dat stilte een vijand van mij was. Het had iets beklemmends. Lees verder “De stilte omarmen”

Een warm nest?

Dit is een gastcolumn van Ingrid

Een aantal maanden geleden werd ik gewezen op deze website van Het Verdwenen Zelf. Ik moet zeggen dat de schok groot was. De puzzelstukjes vielen, na meer dan 20 jaar van verschillende therapieën en zo’n tien (mis-)diagnoses, op hun plek. En ik vond zoveel herkenning! Ik ben erg dankbaar dat ik nu eindelijk begrijp wat er allemaal mis was in mijn kindertijd. Dat mijn herinneringen wèl klopten en niet het gevolg waren van een ‘te grote fantasie’. Ik snap nu waarom ik mij zo anders voelde en anders gedroeg dan de mensen om mij heen. Graag wil ik een stukje van mijn verhaal hier delen.

Lees verder “Een warm nest?”

Wees niet langer de underdog

Dit is een gastcolumn van Moniek

Een lang gekoesterde wens
Afgelopen maand ben ik 51 geworden. Ik besloot mijzelf voor mijn verjaardag het ultieme cadeau te geven: een bad. Het paste ruim in mijn badkamer en ik wilde het al zo lang hebben als ik destijds getrouwd was met mijn narcistische partner. Via een veiling won ik het bad van mijn dromen en het kon worden geplaatst in mijn huis. Mijn vriend vond het een geweldig idee en vol enthousiasme sleepte hij het bad naar boven. Het bleek het begin te zijn van een ontwaking in mij.

Wreed ontwaken
Mijn dochter was de eerste die het nieuwe bad claimde. Ze ging er diezelfde avond in zitten en als een prinses speelde ze met een bruisbal. Ze genoot zienderogen en ik dacht bij mijzelf ‘hier doe je het voor’. Mijn vriend was uiteraard de tweede die het bad claimde. Ik bracht met liefde een kopje koffie naar de badkamer toe en vroeg of het bad goedgekeurd was. Het werd tevreden beaamd. Geloof het of niet: het was anderhalve week later toen ik een keer in het nieuwe bad ging zitten. Ik gunde mezelf toen pas een moment in dat prachtige nieuwe bad. Het was een wreed ontwaken voor mij. Met tranen in mijn ogen besefte ik mij dat ik iedereen dat heerlijke bad had gegund behalve mijzelf. En het was nog wel een cadeau voor mijn verjaardag geweest. Lees verder “Wees niet langer de underdog”