Tag: narcistische ouder

Wees niet langer de underdog

Dit is een gastcolumn van Moniek

Een lang gekoesterde wens
Afgelopen maand ben ik 51 geworden. Ik besloot mijzelf voor mijn verjaardag het ultieme cadeau te geven: een bad. Het paste ruim in mijn badkamer en ik wilde het al zo lang hebben als ik destijds getrouwd was met mijn narcistische partner. Via een veiling won ik het bad van mijn dromen en het kon worden geplaatst in mijn huis. Mijn vriend vond het een geweldig idee en vol enthousiasme sleepte hij het bad naar boven. Het bleek het begin te zijn van een ontwaking in mij.

Wreed ontwaken
Mijn dochter was de eerste die het nieuwe bad claimde. Ze ging er diezelfde avond in zitten en als een prinses speelde ze met een bruisbal. Ze genoot zienderogen en ik dacht bij mijzelf ‘hier doe je het voor’. Mijn vriend was uiteraard de tweede die het bad claimde. Ik bracht met liefde een kopje koffie naar de badkamer toe en vroeg of het bad goedgekeurd was. Het werd tevreden beaamd. Geloof het of niet: het was anderhalve week later toen ik een keer in het nieuwe bad ging zitten. Ik gunde mezelf toen pas een moment in dat prachtige nieuwe bad. Het was een wreed ontwaken voor mij. Met tranen in mijn ogen besefte ik mij dat ik iedereen dat heerlijke bad had gegund behalve mijzelf. En het was nog wel een cadeau voor mijn verjaardag geweest. Lees verder “Wees niet langer de underdog”

Elkaar echt kennen

Dit is een gastcolumn van Moniek

Op mijn 23ste leerde ik mijn toekomstige echtgenoot kennen. Een nette voorkomende jongen die zeer in de smaak viel bij mijn moeder. Hij behandelde haar als een koningin. Dat hij mij niet als een prinses maar meer als Assepoester behandelde viel mij niet echt op. Ik was immers opgegroeid met het idee dat ik niks waard was. Het leven kabbelde voort en op mijn 24ste trouwden we. Mijn vrije bestaan voelde als een intermezzo. Deel 2 van mijn leven was begonnen.

Ik kwam op de eerste dag van mijn huwelijk tot de conclusie dat mijn huwelijk met deze man sprekend leek op het huwelijk van mijn ouders. Ik was goed om zijn was te doen, het huishouden te doen, te koken en om al zijn zakelijke aangelegenheden voor hem te regelen. Hij noemde mijn ‘zijn secretaresse’. Dat ik hem erop wees dat het Secretaressendag was viel niet in goede aarde. Hoe haalde ik het in mijn hoofd dat ik een bloemetje of iets dergelijks verdiende. Ik deed wat elke vrouw zou moeten doen. Mijn leven ging door en we kregen drie kinderen. Uiteindelijk bleef ik bij hem vanwege de kinderen. Die wilde ik hun vader niet ontnemen. Tot het moment dat het mis liep, ik de silent treatments en verdere emotionele mishandeling niet meer pikte en eruit stapte. Ik was 24 jaar verder en had al die tijd stilgestaan op het punt waarop het in mijn kindertijd was misgegaan. Ik stond er alleen voor.

Lees verder “Elkaar echt kennen”

Een gebroken gezinssituatie met grote gevolgen

Dit is een gastcolumn van Moniek

We delen hetzelfde verleden. Voor mijn moeder was het een tweede deel van haar leven, voor mijn zus en mij was het een eerste deel. Als een boek had mijn moeder haar oude leven in de kast geschoven toen ze met mijn vader trouwde. Het boek had ze gesloten want ze had liefde gevonden. Althans, dat dacht ze.

Haar jeugd met een stiefmoeder die het slechte imago eer aandeed en een vader die stierf aan een gebroken hart voor zij het huis uit ging waren debet aan een houding en een gevoel van eigenwaarde wat ver beneden het nulpeil lag. Door verdriet overmand en wanhopig op zoek naar aanvaarding vond ze een man die op het eerste oog uiterst charmant was. Mijn vader. Haar huwelijk met mijn vader was niet wat zij zich ervan had voorgesteld maar ze was vastberaden om er wat van te maken. Opgeven stond niet in haar woordenboek.

Lees verder “Een gebroken gezinssituatie met grote gevolgen”

De zondebok

Dit is een gastcolumn van Jerome Stoel

Als therapeut gespecialiseerd in het werken met de gevolgen van narcistische mishandeling, kom ik regelmatig mensen tegen die in een disfunctioneel familiesysteem de rol van zondebok (scapegoat) hebben gekregen.

Dit zijn uitdagende en altijd zeer pijnlijke trajecten, omdat de lijdensdruk zo ontzettend hoog is. Deze mensen hebben bijna altijd een vechtersmentaliteit, en stoppen niet om de waarheid aan het licht te krijgen. Het pijnlijke is alleen dat dit een noodzakelijke strategie is om te kunnen overleven in het familiesysteem. Zij lijden onder de druk dat wat er ook mis gaat in de familie, vaak veroorzaakt door een of twee narcistische ouders, zij de schuld krijgen toebedeeld.

Lees verder “De zondebok”

Waarom ik narcisten op bleef zoeken

Dit is een gastcolumn van Cindy

Sinds ik ontdekt heb ik dat slachtoffer ben van narcistisch misbruik heb ik veel over mezelf nagedacht. Maar op de goeie manier. Er is een periode Ervoor en Erna. Dus voor die ontdekking trok ik alles in mezelf in twijfel. Maar Erna kan ik mezelf met mededogen onderzoeken.

Hier komt ie: waarom bleef ik, na te zijn opgevoed door een openlijk en een verborgen narcistische ouder, toch steeds dat soort types opzoeken? ‘Ja, omdat je niet anders kende’, zul je zeggen. Of ‘doordat je nog niet wist dat je mishandeld was’. Daar zit wat in. Maar belangrijker nog: ik was mezelf kwijt, daar hadden mijn ouders wel voor gezorgd, en daarvoor in de plaats was een braaf, lief en superempathisch meisje gekomen. Van binnen voelde ik niets meer en daarom hunkerde ik naar aandacht en bevestiging van anderen. De fuik waar narcisten je inzuigen. Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer).

Lees verder “Waarom ik narcisten op bleef zoeken”

Dichterbij dan ooit

Dit is een gastcolumn van Sophia

Vandaag een jaar geleden sprak ik op de uitvaart van mijn vader.

Het moet er uit hebben gezien als een perfect plaatje. Een vrouw met een stem zwaar van emoties die na afloop van haar speech haar moeder bij de hand pakte en begeleidde naar de kist van haar vader waar ze samen een gedichtje opzegden.

Mijn stem klonk hees, inderdaad. En ik moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Ook dat is waar. Maar dat alles was van de uitputting, van de slopende voorbije weken.

De waarheid was en is dat ik daar helemaal niet wilde zijn. Ik wilde niet spreken op zijn uitvaart. Net zo min als ik daarna alle condoleances en complimenten over mijn speech in ontvangst wilde nemen. Of dat ik, een paar dagen eerder, met zijn dode lichaam op de foto wilde. Of hem wilde afleggen. Of hem voor mijn ogen zijn laatste adem had willen zien uitblazen…

Ik had dat allemaal zo niet gewild.

Lees verder “Dichterbij dan ooit”

Wespennest

Dit is een gastcolumn van Désirée

Graag deel ik een fragment uit mijn roman met jullie. Ik heb zelf ook te maken gehad met narcisme. Soms zijn ouders heel lastig en onredelijk, maar dat wordt altijd afgeschoven op de kinderen zelf lijkt het (“als je je wat volwassener zou gedragen, is moeder ook anders tegen je” wordt bijvoorbeeld gezegd). Het lijkt een taboe om te zeggen dat het aan je ouders ligt. Het kind wordt niet geloofd. Het zwijgen opgelegd. Ook voor deze kinderen schreef ik het boek. Voor iedereen die machteloos is, het onbegrip en de gevolgen.

Lees verder “Wespennest”

Ze huilt krokodillentranen

Dit is een gastcolumn van Maria

Al een aantal malen stuitte ik na een zoektocht op internet op verhalen over narcisme. Ik ben een vrouw van 66 jaar, en pas sinds drie en een half jaar weet ik van het bestaan ervan. Ik zal proberen beknopt weer te geven wat er is gebeurd, hoewel dat praktisch onmogelijk is.

Tijdens mijn jeugd werd mij al het idee gegeven dat ik een moeilijk en nieuwsgierig kind was, een nagel aan haar doodskist aldus mijn moeder. Ook voor mijn drie broers gold deze typering, voor mijn zus in mindere mate.
Het mooiste verjaardagskado voor mijn moeder zou zijn dat wij kinderen een dag lang onze kop dicht hielden, haar mooiste dag de dag na de vakantie als wij allemaal weer op sodemieterden naar school.
Mijn vader, die vlakbij werkte als boekhouder, deed tussen de middag een dutje, bij elk geluid van ons werd hij boos. Hij hield veel van mijn moeder, maar kon niet goed tegen haar op.

Lees verder “Ze huilt krokodillentranen”

Opgroeien in een destructief gezinssysteem

“Wat zijn de gevolgen voor een kind dat de rol van het zwarte schaap had en wat zijn de gevolgen voor het gouden kind?” Dit was een van de vragen tijdens onze tweede workshop eergisteren op het congres van CELEVT. Het congres ging over opgroeien in een destructief gezinssysteem. In de ochtend waren er heel interessante lezingen en in de middag gaf ik samen met psychologe en trainer Richèlle Hodiamont twee workshops aan psychologen, therapeuten en andere behandelaars. Het was ontzettend motiverend om de impact van narcistische mishandeling te behandelen en op de vele vragen in te kunnen gaan. Het hele congres voelde als een warm bad. Mensen stonden open voor onze boodschap, en niet alleen de circa 40 behandelaars die we via de workshops hebben bereikt, maar ook een aantal andere professionals die we spraken reageerden positief en geinteresseerd.

Lees verder “Opgroeien in een destructief gezinssysteem”

Spiritualiteit als copingsmechanisme

Dit is een gastbijdrage van Gerrit

In een eerdere blog beschreef ik mijn verstoorde relatie met mijn moeder (en vader), en het ontdekken van het Verdwenen zelf en NPS. Dit verhaal beschrijft de wereldse kant van mijn leven, waarbij carrière en later gezin, de boventoon voert. Natuurlijk was onrust en emotie een continue factor, samengevat in cptss (Complexe PTSS).

Intussen ben ik een jaar verder en, ook dankzij hulp links en rechts, is de emotionele lading eraf. Ik heb het geluk nu te kunnen genieten van het leven, vriendschappen, ontmoetingen, aanrakingen. Ik ben ook niet bang meer van narcisten, integendeel. Mijn vrouw herstelt ook; ik ben namelijk regelmatig niet lief geweest voor haar. Dankbaarheid, dat is wat ik voel, de kans om er voor haar te zijn.

Lees verder “Spiritualiteit als copingsmechanisme”