Weblog

Onverteerbaar roomijs en de hongerwinter

Dit is weer een gastcolumn door Annabel.

Die zondagmiddag waren mijn ouders druk bezig geweest in de keuken. Ze hadden een verrassing gemaakt, we zouden het vanavond wel zien.

De verrassing kwam inderdaad die avond aan tafel: ze hadden zelf roomijs gemaakt (gewoon een kwestie van geslagen room door een bak ijs werken en daar vervolgens heel interessant over doen). Ik keek naar de kluit ijs op mijn bord en wist me er geen raad mee. Ik had anorexia in die tijd en besloot voor mijzelf: “Dit ga ik dus echt niet eten”. Mijn vader merkte dat ik niet at. De spanning liep op. Lees “Onverteerbaar roomijs en de hongerwinter” verder

Onveilig


Je leert zo veel als onveilig kind
Je leert precies zo te kijken, dit te zeggen, dat te doen, opdat je geaccepteerd wordt
Je leert dat je onder in de rangorde staat
Dat je moet boeten voor een misdaad die je niet bekend is
Dat mensen die zeggen; “je kan me vertrouwen hoor”, niet persé betrouwbaar zijn

Je leert dat sommige mensen het wel zien, maar niet ingrijpen
Of dat de enkeling die probeert in te grijpen, wordt weggestuurd
Je leert dat je er alleen voor staat
Je leert volhouden, volhouden
Je leert dingen, waar anderen geen weet van hebben en die voor hen niet eens kunnen bestaan

Je leert zo veel, maar het gaat allemaal niet over het leven zelf.

Mijn vader was geen vader

Dit is weer een gastcolumn door Annabel.

Ceci n’est pas un père

Met zijn werk “Ceci n’est pas une pipe” wilde René Magritte aangeven dat hetgeen je waarneemt geen echte pijp is, maar een afbeelding van een pijp, een schilderij.
Ik kijk naar een foto van mijn vader. Wat zie ik, wie zie ik? Ik zie geen echte vader, maar een afbeelding van een vader. Lees “Mijn vader was geen vader” verder

De trekkende put


Narcisten en psychopaten hebben nauwelijks contact met hun Zelf, en nauwelijks een Zelf ontwikkeld. Toch moeten ze hun dingen doen, hun leven leven. Wat doe je, als je zelf geen voedende energie aan jezelf kunt onttrekken en dit niet in jezelf wilt ontwikkelen? Je onttrekt die energie dan aan anderen. Maar hoe doe je dat, hoe zorg je dat die ander zich openstelt, waardoor je hem of haar leeg kunt trekken? Lees “De trekkende put” verder

Rouw


Al dagenlang weet ik dat er iets is. Ik voel me opgefokt, voortvluchtig. Net tijdens de lunch valt het verdriet over me heen als de storm die nu over Nederland raast. Ik krijg nog net de laatste hap naar binnen, trek me terug en zet mijn lievelingsmuziek op. Het laatste zetje naar mijn gevoel.

Daar komt het, en zoals ik al verwacht had is het oud. Ik ben een jaar of negen en kan wat ik toen op dat moment voelde, helemaal niet toe laten. Net als al die andere momenten. Het had mijn ondergang betekend.

De angst voor mijn vader, en de heimwee naar mijn moeder. Hoe kun je heimwee hebben naar iemand die er gewoon dagelijks is? Ik had het; want ze was er, maar ook weer niet. Lees “Rouw” verder

Ben je gek?!

Dit is een gastcolumn van Barbara.

Ongeveer een jaar geleden waren mijn eerste woorden toen ik bij de psychologe aanschoof: “Ik denk dat er iets flink met mij mis is, borderline vermoed ik.” Ik was op dat moment zwaar depressief en volledig uitgeput. Natuurlijk, ik had een paar maanden daarvoor met enorm veel moeite een punt achter mijn relatie en huwelijk van ruim acht jaar gezet dus dat ik niet huppelend door het leven ging snapte ik zelf ook wel. Maar waar kwam die verwarring vandaan? Waarom was die breuk zo ontzettend vals, onmenselijk bijna, verlopen? Waarom vond deze man dat hij een ‘dossier’ over mij moest opbouwen omdat ik één keer (eindelijk!) verbaal fiks boos op hem was geworden? Ik had hem toch nooit kwaad gedaan? Bovendien: waarom was ik eigenlijk al langere tijd fysiek en geestelijk aan het einde van mijn Latijn? De ex had vast gelijk: ik was labiel, had borderline, was een vreselijke, achterdochtige, ziekelijk jaloerse egoïst met verlatingsangst. Nou, werk aan winkel, mevrouw de psycholoog! Lees “Ben je gek?!” verder

Narcisme in het nieuws

Dit is een gastcolumn van Barbara. Ook zij zal regelmatig te vinden zijn op mijn blog!

Opvallend. Natuurlijk ben ik (beroepsmatig) een nieuwsjunk en dan ook nog ‘s één die extra ontvankelijk is voor alles wat met NPS te maken heeft, maar afgelopen donderdag was het wel een ‘topdag’ over dit onderwerp. Het begon met een uitzending van ons aller Dr. Phil. Tot een jaar geleden had ik nog nooit een aflevering van de beste man bekeken; in mijn depressieve thuisperiode werd hij een vast zap-moment in mijn dag. Afijn, Dr. Phil praat tegenwoordig graag over zijn nieuwste boek: Life Code, A new Playbook for Life. Nou heb ik het niet bijzonder op dergelijke literatuur, maar poeh, de dokter zegt wel een paar hele rake dingen. Donderdag: We were raised to give people the benefit of the doubt. That attitude is outdated. Instead of that: keep an open mind, gather information, stay in investigative mode and deal with the truth. Mijn vrije vertaling: wees alert, vertrouw op je intuïtie, onderzoek en toets zaken die je ‘raar’ vindt en wees bereid om de waarheid onder ogen te zien. Lees “Narcisme in het nieuws” verder

Woorden als wapens


Een onbenullig voorval, een paar dagen geleden. Ik had van die losse fietslampjes gekocht, en terwijl ik ze uit de verpakking haalde bleek eentje het niet te doen. Ik dus, met frisse tegenzin, terug naar de winkel.

Ik keek naar het meisje achter de kassa en zei “deze deed het al niet toen ik’ m uit de verpakking haalde”. Ze keek van het lampje, naar mij. “Het voldeed dus niet aan uw verwachtingen?”. Ik keek haar verbaasd aan. “Nee, want hij is stuk”. Probeerde ze nu te doen alsof ik degene was die moeilijk deed? Ja, bleek uit haar volgende zin. “Dus u was niet tevreden…”, zei ze minzaam. Ik telde inwendig tot tien en zei beslist “nee, want hij is kapot”. Zij probeerde er een bepaalde draai aan te geven, en ik bleef de feiten herhalen: Het Lampje Is Stuk. Lees “Woorden als wapens” verder

Bloed prikken

Dit is een gastcolumn door Annabel. Zij reageerde dit weekend op een aantal pagina’s van deze website en zowel ik, als andere lezers vonden dat zij zo treffend schrijft. Ze reageerde enthousiast op mijn vraag of ze af en toe een gastcolumn wil verzorgen op dit blog. Dit is haar eerste column.

Dit voorjaar heb ik een cursus autobiografisch schrijven gevolgd. Doel van die cursus is door middel van het ophalen van herinneringen de rode draad in je leven te leren zien, het herkennen van patronen. Het inzicht dat zo ontstaat kan ruimte opleveren voor nieuwe mogelijkheden in je leven. Je wordt in het heden niet meer geblokkeerd door je herinneringen en de bijbehorende emoties uit je verleden. Althans, dat is de bedoeling. Lees “Bloed prikken” verder