Dit is een gastcolumn van Heidi
En dan is er ineens een wespennest in mijn tuin. Een tuin die ik met zo veel liefde vorm geef en verzorg. Een tuin die ik langzaam maar zeker tot mijn paradijsje maak. Ik bepaal wat er wel en wat er niet mag groeien. Soms komt er spontaan iets op waarbij ik me bedenk of het wel of niet welkom is. Soms twijfel ik, laat ik het even gaan om dan later alsnog te beslissen dat deze gast te veel gaat woekeren, andere schatjes gaat verdringen en ruk ik het alsnog harteloos de grond uit. Het is mijn zelf gecreëerde paradijsje waarin ik mij veilig waan. Waarin mijn geluk niet op kan als er per ongeluk een roodborstje op mijn voet landt als ik ontspannen in mijn hangmat neerplof of wanneer een vlinder even bij mij uitrust. Ik kan er oprecht vol van schieten. Oh help, de ouderdom krijgt genadeloos grip op mij.
Nu schiet ik echter vol om een hele andere reden. Een ijverig volkje heeft de schoonheid van mijn tuin ontdekt. Was ik nog in euforie toen ik in het voorjaar een hommelnest ontdekte, nu kijk ik met gemengde gevoelens naar een wespennest. Geen nieuw verschijnsel in mijn tuin, heb er al twee weg laten halen. Maar deze zaten in mijn ateliertje. Nu hebben ze hun weg gevonden onder de grond, onder mijn siertuin. En mijn god, wat hebben ze het druk. Ze doen waar ze voor geboren zijn. Maar dit ijverige volkje kan het mij verdomd lastig maken. Sterker nog, ik ben allergisch voor ze. Je zou kunnen zeggen dat ze levensbedreigend voor me zijn. Het gaat me aan mijn hart dit volkje uit te moorden. En nog wel met gif dat misschien ook mijn andere bewoners de das om zouden kunnen doen. Hun lot ligt in mijn handen. Toch heb ik het gevoel geen keus te hebben.
En dan voel ik ineens een dramatische overeenkomst. Ik vind het belachelijk, maar ben al wat emotioneel opgestaan door waarschijnlijk de zoveelste verliefdheid die lijkt te gaan stranden. Maar daar gaat de vergelijking niet eens over. (hoewel, het kwam in mijn leven, liet het even toe en ruk het wellicht alsnog mijn leven uit.) Het maakt me alleen wat labieler en bevattelijk voor dit soort belachelijke hersenspinsels. Lees verder “Wespennest”
Het was de uitdaging waar wij, slachtoffers van narcistische mishandeling in onze jeugd, voor stonden. En het is goed gegaan! Eind april hebben wij, op verzoek van het Verdwenen Zelf een online presentatie gegeven aan studenten van verschillende hbo opleidingen van de HAN (Hogeschool Arnhem Nijmegen), over het opgroeien onder een narcistische ouder (psychische en emotionele mishandeling). Deze presentatie was onderdeel van de minor “Het kwetsbare kind” en bedoeld voor studenten met interesse in kwetsbare kinderen en studenten die in de toekomst willen gaan werken met (kwetsbare) kinderen en hun gezinssysteem.