Tag: narcistische ouder

Thuiskomen bij mezelf

Dit is een gastcolumn van Sophia

Als je diep in mijn hart kijkt, wil ik het liefste alles negeren. En feitelijk is dat heel makkelijk. Ik voeg me bij mijn moeder en broer en doe net of er niets aan de hand is. We noemen hem “pappa” en heffen het glas om hem te gedenken en te vieren.

Mijn broer, de “boy wonder”, die uitermate goed gelukt is en ik, de excentriekeling van wie het leven niet zo geworden is als we gehoopt hadden. Maar ik ben creatief, intelligent en ik sta er als het nodig is als oudste dochter.

Lees verder “Thuiskomen bij mezelf”

Ziek door jeugdtrauma

Dit is een gastcolumn van Eline

Graag wil ik mijn verhaal vertellen. Het gaat over een onderwerp dat ik nog weinig teruglees in vlogs en blogs van/over slachtoffers van narcisme.

Ik ben opgegroeid in een gemiddelde woonwijk in de jaren ’70. Moeder thuis met een kopje thee, vader fulltime aan het werk. Geen geldzorgen, geen verslavingen. Ik werd goed verzorgd en had een heel gewone gemiddelde jeugd. Althans dat dacht de buitenwereld en ikzelf min of meer ook. Ik had vanaf mijn 13e veel ruzies met mijn vader, maar wist ik veel. Je weet niet beter, hebt geen ander referentiekader dan het gezin van oorsprong. Ik was de vechter, het zwarte schaap.

Lees verder “Ziek door jeugdtrauma”

Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden

Dit is een gastcolumn van Gerard

Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Lees verder “Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden”

Een zoektocht naar je eigenheid

Dit is een gastcolumn van v.a.

Narcisten: je zou bijna denken dat het allemaal broers en zussen van elkaar zijn en uit één en hetzelfde nest komen, allemaal met dezelfde trukendoos waar ze uit putten. Mijn eigen vader bijvoorbeeld heeft mijn moeder en het hele gezin kapot gemaakt met zijn narcistische manipulaties. Met mijn vader hebben wij, mijn beide broers en ik, als kinderen al 40 jaar geleden het contact verbroken. Wij zijn nog één keer gedrieën bij hem op bezoek gegaan. We hadden hem toen 25 jaar niet gezien en inmiddels alle drie een gezin. Wij hadden de behoefte om nu als volwassen persoon met hem in gesprek te gaan en ons verhaal te doen. Maar ook na 25 jaar was er niets veranderd en was er geen sprankje empathie en ging het alleen maar over hem en hoe zielig hij vooral wel niet was door toedoen van onze moeder. Het is tot nog toe nooit van een vervolg gekomen en de behoefte daaraan is inmiddels verder uitgedoofd.

Lees verder “Een zoektocht naar je eigenheid”

Nu eens een keer voor mij

Dit is een gastcolumn van Gerard.

Ik was er als kind al goed van bewust dat er iets niet klopte, dat mijn ontwikkeling tegengehouden werd door de ellendige situatie. Ik voelde dat meer dan dat ik er toen woorden voor kon vinden. Nu kan ik dat gevoel nog steeds herinneren.

Ik heb de begeleidende kant van de opvoeding gemist. Wellicht de belangrijkste kant. Het gevoel dat je deugde, dat je slim genoeg was, je eigen keuzes kon gaan maken, dat ontbrak allemaal. Ouders waar je altijd op terug kon vallen? Waar? Wie? In plaats daarvan deden ze het tegenovergestelde: ze maakten mij angstig voor de hel, voor zichzelf, voor de toekomst, voor de buitenwereld. Ze maakten mij verward door hun dubbele boodschappen. Ze jaagden me op en ze zeiden dat ik niet genoeg mijn best deed, terwijl ze zelf de oorzaak waren dat ik op school heel matig presteerde.

Lees verder “Nu eens een keer voor mij”

Mensen hebben me kwaad gedaan

Dit is een gastcolumn van Roos

Mensen deden me kwaad toen ik nog maar heel klein was. En ook daarna. Nu is het voorbij, maar het gif zingt soms nog rond.

In haar boeken heeft Iris het over het belang van ontgiften. En zo voel ik het precies. Het zijn niet de nare ervaringen op zich, die je dan moet verwerken en dan is het klaar. Ten eerste; hoe kan je al die ervaringen verwerken? Het zijn er duizenden, voor een buitenstaander onbetekenend. “Zo bedoelde hij het vast niet, hij glimlachte er toch bij?” Jawel, zo bedoelde hij het wel. “Dat kan ze echt niet gezegd hebben”. Jawel, dat zei ze wel, ik was er toch bij? En ze zei het tegen mij. Ten tweede, het gaat erom wat die ervaringen zeggen. Er zit een boodschap achter: het gif. Het gif werd dagelijks in honderden porties toegediend.

Lees verder “Mensen hebben me kwaad gedaan”

Danse macabre

Dit is een gastcolumn van Isthe

Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.

Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.

Lees verder “Danse macabre”

Een lange weg

Dit is een gastcolumn van Mika

Het is (helaas) zo dat je opvallend of afwijkend gedrag niet snel opmerkt bij een narcist of psychopaat. Dat merk je alleen op als je heel nauw met ze verbonden bent (als partner, kind, ouder, collega). Erger nog, zij kunnen de ander laten geloven dat jij als partner, ouder, zus, collega, degene bent die afwijkend gedrag vertoont of ziek bent. Zij laten je niet achter hun masker kijken.

Lees verder “Een lange weg”

Jezelf weer zichtbaar maken

Dit is een gastcolumn van Paula

De beladenheid rondom ‘gezien worden’ kan groot zijn, als je bent opgegroeid met een narcistische ouder. Erkenning door ouders is een basisrecht van elk kind: gezien, gehoord en begrepen worden in wie jij bent als individu. Het geeft je als kind, en later als volwassene, bestaansrecht.

Als je in een narcistische omgeving bent opgegroeid, heb je als kind mogelijk ‘aandacht en gezien worden’ als onveilig of zelfs als gevaarlijk ervaren. De aandacht die je kreeg, had niets met erkenning van jou te maken. Het ging altijd om de erkenning van deze ouder: je werd hoe dan ook als kind gebruikt om je moeder of vader in het licht te zetten.

Lees verder “Jezelf weer zichtbaar maken”

Herstel is mogelijk!

Ben je wel eens in een grote voorraadkelder geweest? Je schijnt met je zaklamp op de schappen, ziet wat, schijnt elders en het eerste schap wordt al snel vager in je hoofd. Zo dwaal je daar rond. Iris doet met haar boeken het licht aan in de kelder. Aanvankelijk schrik je. Maar dan neemt ze je begripvol en zeer beslist bij de hand. Ze laat je alle schappen zien en legt uit wat er staat.

Dit is een gastcolumn van Vrije Vogel.

Ben je wel eens in een grote voorraadkelder geweest? Je schijnt met je zaklamp op de schappen, ziet wat, schijnt elders en het eerste schap wordt al snel vager in je hoofd. Zo dwaal je daar rond. Iris doet met haar boeken het licht aan in de kelder. Aanvankelijk schrik je. Maar dan neemt ze je begripvol en zeer beslist bij de hand. Ze laat je alle schappen zien en legt uit wat er staat. Ze wijst je de schappen met de normale dingen en ook die met de giftige lekkende vaten. En legt uit waarom. Telkens glashelder. Telkens heel beslist, dit niet doen, dit wel. Dat geeft je de kracht, motivatie en handvatten die je broodnodig hebt voor je herstel. Herstel is mogelijk! En nu ga je opruimen, wat een enorme klus is. En het zo organiseren dat je eigen leuke dingen vooraan komen te staan.

Lees verder “Herstel is mogelijk!”