Ervaringen van cliënten

Voor het eerst in contact met mezelf

De coaching heeft me tot nu toe heel veel gebracht. Begrip, steun, inzicht en kracht in dit pijnlijke proces van mezelf weer terugvinden en weer gaan staan voor wie ik ben. Zoals het lijkt ben ik opgevoed door twee narcisten, niet makkelijk en nog steeds ingewikkeld. Voor ik überhaupt zag wat er aan de hand was had ik ook al drie therapeuten gehad en allerlei boeken gelezen. Het boek van Iris was de pijnlijke eye-opener.

Ik heb mijn coach steeds als een liefdevolle zachte kracht ervaren die achter me staat. In het begin deed ik veel een beroep op haar, een paar keer per week, meestal per mail. Dat had ik toen echt nodig om kaas te kunnen maken van alle narcistische aanvallen uit mijn omgeving toen ik aanvoelde dat ik hier niet meer in mee moest gaan. Mijn emotionele rollercoaster waar ik in belandde is heel goed begeleid, door me inzicht te geven in wat er gaande was en me het vertrouwen te geven in mezelf. Nu doe ik minder een beroep op haar, ik heb de afstand van de narcisten in mijn omgeving genomen en ik ga in traumatherapie, ook geregeld door het netwerk.

Wat me ook erg heeft geholpen is dat zo ontzettend wordt gestimuleerd je eigen stuur weer zelf in handen te nemen. De keuze ligt steeds bij mij. Ik vind mijn coach heel professioneel en het is ook heel fijn dat ze ervaringsdeskundige is. Ik voelde me daardoor vrijer, was minder bang beoordeeld te worden. Daardoor voel ik me ook weer mens i.p.v. probleemgeval. De coaching heeft me geholpen vol te houden, daar waar ik eerder steeds weer in de valkuil trapte dat het misschien toch nog beter kon worden. Het is hele heftige problematiek en mijn ervaring is dat alleen een coach of therapeut uit het netwerk de juiste kennis en intensiteit aan begeleiding biedt die hiervoor nodig is om uit het web van de narcist te kunnen stappen en voor jezelf te gaan staan. Want dat is echt heel pittig bij een narcist, heftige angsten en woede kwam ik tegen waar ik niks mee kon en daar had ik echt iemand bij nodig die met me meeliep.

Ik wil deze begeleiding eigenlijk dringend aan iedereen aanbevelen. Ik heb hier heel veel kostbare levenslust en levenstijd mee gewonnen, weg uit het land van de narcisten, weg met overleven, ik ben voor het eerst nu echt aan het leven, in contact met mezelf.

Petra

Ik ben gegroeid als mens

Mijn coach heeft mij geholpen om mijn eigenwaarde terug te krijgen. Na een relatie met een narcist was ik al mijn energie en levenslust kwijt. Na een paar bezoeken aan een hulpverlener die totaal niets begreep van de oorzaak van mijn probleem, ben ik gaan googlen en kwam ik via deze website in contact met een coach uit het netwerk.

Tijdens het kennismakingsgesprek had ik het gevoel dat het klikte en zij mij kon helpen. We spraken af dat ik drie keer naar haar toe zou komen. Het was een zinvolle en leerzame ervaring, waarbij ik inzicht heb gekregen over waarom ik de relatie met een narcist in stand heb gehouden. Ik heb geleerd om door een andere bril naar situaties te kijken. Ik kan mij nu kwetsbaar opstellen zonder dat ik misbruik van mij laat maken. Ik kan oprecht zeggen dat ik ben gegroeid als mens. Mijn coach is professioneel, weet een situatie goed in te schatten, is duidelijk en werkt doelgericht. Haar warme persoonlijkheid en oprechte interesse in mij en mijn situatie zorgden voor een fijne klik en de basis voor een vertrouwensband.

Jet Nieuwenhuis.

Eindelijk meer grip en kracht

Nadat een vriendin opmerkte dat ik wellicht met een narcist te maken had, en ik er meer over ging lezen, viel alles op zijn plek. Helaas veroorzaakte dit ook extreme gevoelens van schuld, verdriet, boosheid en angst voor de toekomst. Ik had toen net mijn relatie verbroken en een kind om voor te zorgen. En uiteraard een ex die op dat moment helemaal los ging met dreigementen en ander narcistisch gedrag.

Het vinden van adequate hulp was niet een, twee, drie voor elkaar. Bij mijn huisarts werd ik van het kastje naar de muur gestuurd en moest ik eerst gesprekken voeren met een praktijkondersteuner die ik erg onprettig vond en me zelfs probeerde over te halen om bij haar relatietherapie te gaan doen. Het heeft bijna vier weken geduurd voordat ik van mijn huisarts een verwijzing kreeg voor een onafhankelijk psycholoog.

In het boek van Iris vond ik antwoorden en herkenning, maar het lezen vergrootte ook mijn angst voor de toekomst. Intussen had ik de lijst met therapeuten van Het Verdwenen Zelf per mail ontvangen. Die heb ik op een rustig moment doorgelezen, gemarkeerd wat ik bij wie prettig vond en het even laten inwerken. Ik vond het heel fijn dat iedere coach en therapeut zich met een duidelijk verhaal voorstelt. Dan weet je tenminste waar je voor kiest en kun je gericht kiezen voor bepaalde kennis, capaciteiten en ervaring. Ook het feit dat de eerste kennismaking kosteloos en zonder verdere verplichting is, vond ik erg prettig. Ik heb er drie gebeld/gemaild en al snel mijn match gevonden.

Mijn herstelcoach heeft me er de eerste paar weken echt enorm doorheen gesleept. Ze was begripvol, wist uit eigen ervaring waar ik doorheen ging en gaf me hele praktische adviezen. Ze heeft me in het begin echt bekrachtigd door adequaat te benoemen wat er speelde en me gerust te stellen en te wijzen op mijn sterke kanten. Ik merkte al vrij snel dat ik meer grip kreeg op mijn angst, slapeloosheid, nachtmerries, boosheid, verdriet en somberheid. In tegenstelling tot een psycholoog via de huisarts kostte het wel geld, maar de hulp was echt veel adequater, sneller en effectiever.

Het contact is heel prettig en warm. We bellen nog steeds op een vast tijdstip in de week. En als het nodig is, staat ze me op andere dagen ook bij, zowel via de mail als telefonisch. Dat zorgt ook voor rust en vertrouwen.

Leonie

Ik ben weer tevoorschijn gekomen

In de periode dat ik totaal vast was gelopen, kwam ik per toeval op de site van “Het Verdwenen Zelf”. Mijn mond viel open van verbazing ‘ik was dus niet gek’. Ik verslond de site en even later ook het werkboek, de herkenning was zo groot. Tegelijkertijd begon ik ook te beseffen dat de impact zoveel groter was dan ik in eerste instantie kon overzien en wilde toegeven.

Om die reden ben ik op zoek gegaan naar een geschikte therapeut die mij stapsgewijs door het diepgaande traject kon leiden. Nooit gedacht dat ik die stap ooit eens zou maken. Maar nu, een klein jaar verder, ben ik zo ontzettend dankbaar voor de hulp die mij hierin wordt geboden. Het feit dat je wordt gezien, dat je er mag zijn.. Dat is zo bevrijdend.

Ik had totaal geen grenzen, de titel van het-verdwenen-zelf was zo typerend, ik wist niet meer wie ik was en óf ik er nog wel was. Altijd werd het omschreven als ‘overdreven’ zijn en ‘aandachttrekkerij’. Maar door de therapie leerde ik dat alle symptomen niets te maken hadden met mijn overdreven reacties of mijn schreeuw om aandacht. Het waren allemaal gevolgen vanuit narcistische mishandeling, waarin je constant op je hoede moest zijn, waarin van je verwacht werd de taal van uitdrukkingen en hints te verstaan, waarin de honger naar moederliefde niet werd gestild, en ‘liefde’ altijd voorwaardelijk was.

Door het traject heb ik geleerd dat het normaal is om grenzen te hebben en aan te geven, en dat onvoorwaardelijke liefde wél bestaat en hierin voorzien kan worden. Ik leer voor het eerst echt te dromen, ik leer dat ik er (weer) mag zijn en er ook daadwerkelijk ben.

Elk mens is een uniek geschapen wezen, en misschien is er, zoals Iris beschrijft, nog maar zo’n klein stukje groen over dat het hopeloos voelt, maar er is altijd hoop! Door hulp van mijn therapeute heb ik zoveel dingen een plaats kunnen geven, ben ik weer tevoorschijn gekomen en leer ik te leven. En dat recht heb jij ook.. “Te mogen zijn zoals je bedoeld bent: Vrij!”

Yvonne

Mijn vangnet en wegwijzer

Nadat ik het boek van Iris gelezen had, wist ik dat hier een vervolg op moest komen. Mijn ogen waren open gegaan, maar ik besefte ook dat ik zonder hulp mijn ogen snel zou sluiten voor de realiteit. Want ogen sluiten en de kop in het zand werkt verzachtend voor de korte termijn pijn.

Stap één was gezet en nu moest ik de volgende stap zetten. Zo kwam ik bij mijn individuele coach terecht. Eindelijk vond ik iemand die niet zei dat ze me begreep, maar waarvan ik voelde dat ze me daadwerkelijk begreep. Mijn coach weet en begrijpt dat het loskomen van een persoon met narcisme haast ondoenlijk is.

Ik wil een weg bewandelen, waarbij mijn einddoel bevrijding is. Emotionele bevrijding. Helaas is dit een hele zware, moeilijke weg met heel veel hindernissen. Telkens als ik, doordat ik het ik het heel zwaar heb een andere weg in wil slaan of er aan denk om terug te keren naar mijn vertrouwde plek, kan ik mijn coach mailen en binnen no time krijg ik reactie terug, waardoor ik het weer helder zie en mijn weg kan vervolgen. Ik word niet door haar aan het handje meegenomen, want ik moet zo zelfstandig en onafhankelijk mogelijk mijn eigen ik weer vinden op de weg naar vrijheid. Op de weg naar mijn einddoel. Mijn coach is het vangnet als ik het even niet meer alleen kan en mijn wegwijzer als ik dreig te verdwalen.

Zonder deze vorm van coaching, zou ik niet staan waar ik nu al ben. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar de wetenschap dat er een vangnet is voor de hele moeilijke momenten geeft mij wel de kracht die ik nodig heb om door te zetten.

Angie

70 gedachten aan “Ervaringen van cliënten”

  1. Ik ben niet zo, om op blog’s te reageren en me hier online in te wanen. Maar naar het lezen van de meeste stukken ben ik toch erg geschrokken, 3 jaar lang een relatie gehad. Samen gewoon, dingen opgebouwd, maar eigenlijk in een emotionele rollercoaster terecht gekomen.
    De relatie begon zo mooi, ik kwam hiervoor al uit een relatie waarin iemand mij wou doodrijden, mij gebruikte en misbruikte. Hij kwam over als een charmante interessante jongen die graag de wereld wou laten zien dat die van me houd, ik werd aan zijn vrienden voorgesteld wat normaal nooit gedaan werd in zijn relaties, ik voelde me zelfverzekerd en bijzonder. Hij toonde zijn emoties en stelde zich kwetsbaar op, dat dacht ik. achteraf gezien deed hij dat alleen bij mensen die die nauwelijks kenden en wanneer er wat drugs of drank in het spel was.
    Na het 1e jaar kwam ik er achter dat hij zich anders ging gedragen, ik merkte berichtjes op zijn telefoon dat hij naar andere vrouwen keek. ik ben die zelfverzekere sterke vrouw, ik was vol van vertrouwen, was nooit jaloers, hij kreeg het voor elkaar om al die eigenschappen 100 graden om te draaien. Ik werd paranoia, achterbaks, vertrouwde hem niet meer, sloeg door en werd erg wanhopig. Hij verzweeg dingen, maakte me kapot en zorgde dat het mijn schuld was. Zelf mijn vrienden en vriendinnen werden hier in leeggezogen, verklaarde de liefde aan me beste vriendin probeerde haar te zoenen, een andere vriendin vanmij heeft die gezoen. Ik ging kapot, ken geen eigenwaarde meer en weet niet meer wat gezond gedrag is. Altijd word het zo gedraagt dat het ook aan mij ligt, dat er ook wat mis is aan mij, ik ben een hittepetit en reageer heftig maar JIJ hebt mij zo gemaakt helaas.
    Ik ben gewurgd, door het huis geslagen, over stoelen heen gegooid, geschopt en meerdere malen met de dood bedreigd. Ik hoor hem nog schreeuwen : HOU JE KANKER BEK DICHT TEGEN MIJ LAAT MIJ MET RUST, IK HOEF JE DRAMA NIET TE HOREN UIT JE KANKERMUIL VAN JE. KANKER PSYCO DONDER OP, tussendoor word ik nog eens bij me keel gegrepen en meerdere malen op bed gegooid waardoor het bed zelfs half in elkaar stort. WACHT MAAR MORGEN OCHTEND IS JOU KEEL DOORGESNEDEN . EN NOU HOU JE JE KANKER BEK DICHT ANDERS GA IK JE KEEL DOORSNIJDEN, HOU JE KANKERBEK DICHT VOORDAT IK JE KEELDOORSNIJ. ik ben blij dat ik dit opgenomen heb, en dit af en toe kan terugluister zodat ik weer weet in welke situatie ik terecht gekomen ben en dat ik niet het probleem ben maar juist hij.
    Vanavond moet ik helaas naar hem toe, omdat we dingen moeten regel omdat we nog een huurhuis hebben die op onze naam staat. hij is wat rustiger geworden en erkend nu al zijn fouten, maar toch slaat af en toe weer de wanhoop bij hem toe en draaft die weer door.
    Ik ben een meisje van rond de 20 jaar en weet niet zo goed hoe nu verder, ik heb je 1e boek besteld en hoop hier wat rust in te vinden en ervan te leren. Ik woon momenteen bij me ouders die me erg steunen, ook al zijn vrienden hebben hem zowat laten vallen dat is fijn dat iedereen het inziet en aan mijn kant staat, daar heb ik veel steun aan, maar eigenlijk weet niemand hoe heftig het geweest is en wat er allemaal gebeurt is, dat durfde ik ze nooit te vertellen. Ik heb een sterke persoonlijkheid en sta erg sterk in me schoenen, ik ken geen onzekerheid en weet wat ik waard ben.
    Is het verstandig om met een psycholoog te gaan praten? ik ben nog zo jong,
    Hendrika.

  2. Wat fijn (hoe raar dit ook klinkt) dat jij al zo jong hier duidelijkheid over hebt gekregen.En ja, hiervoor zou ik zeker met een therapeut van Het Verdwenen Zelf gaan praten. Door de dingen die jij je bewust gaat worden tijdens die gesprekken, vooral over jezelf, die maken dat je niet meer zo snel in die zelfde valkuil zult trappen. Ook de workshops van Het Verdwenen Zelf kan ik je zeer aanbevelen. Je bent daar in goeie handen. Nu denk je misschien dat je het hele plaatje duidelijk in beeld hebt, maar (ook door de 2 boeken te lezen) wordt het nog veel duidelijker. Veel succes…Hannah Jansen (ervaringsdeskundige).

  3. Hi Elvira,
    Ik reageer nav je oproep of er iemand anders is met kids met narcisme. Heb 2 kinderen van 19 en 21 jaar en ze zijn allebei een narc. Vanaf de lagere school vielen mij zaken op van hun ontwikkeling (gedrag mbt tot objecten en mensen). Ik twijfelde kon het pas plaatsen rond hun 14-15 jaar. De een zal het blijven (volledige projectie naar externe wereld: ‘nee, jij bent gek”….). De ander maakt mogelijk een kans omdat er een zelfbesef is van “ben ik beschadigd? Zij gaat vrijwillig naar de psycholoog.
    Ze zeggen vaak dat nps niet erfelijk is. Ik heb daar mn twijfels over. Ik kom uit een narc-nest en de natuur heeft voor mij anders beslist. Zowel vader- als moederzijde van mijn familie ligt het percentage hoog: 60-100% in een gezin. Mijn man is een narcist (variant verborgen) en de graad ligt aan zijn kant nog hoger 100%. Gezin van 6 kids, ze zijn het allemaal. Hij weet niet dat ik het van iedereen weet. Ook verder daarbuiten het gezin.
    Pas in 2017 wist ik hoe het werd genoemd.
    Mijn hele leven ben ik dus omgeven door narcisten maar liep toch een NARC-partner tegen het lijf. Kwam er dit jaar achter (na 27,5 jaar relatie).
    Direct besloten om hulp te zoeken,
    Echter als een narcist merkt dat jij ‘ontwaakt’ gaan ze je aanvallen, zelfs je eigen kinderen.
    De leugens noch het acteren worden gedetecteerd door de professionals. Gang naar hulp met mijn gezin eindigde in een fiasco (huisarts, Parnassia).
    Hun talent om iedereen in te pakken is een zo onderschat element in de zorgverlening. Iedereen denkt mij overkomt het niet. Narcisten kunnen je zo accuraat inschatten en spelen direct de rol die nodig is voor hun doel. Ik zie het keer op keer gebeuren. En dan weet ik het heeft geen zin.
    En nu? Nu kies ik voor mezelf. Met hulp want alleen lukt niet.

    1. Hoi beste Ozon,
      Lijkt me vreselijk te ontdekken en je bewust te worden dat je eigen kinderen narcistisch blijken te zijn, maar het zou goed kunnen dat de ene die hulp heeft niet narcistisch zal uitpakken, ik hoop het voor je, en ook voor dit kind. Het is al een tijdje geleden dat je jou reactie hebt neergezet, maar ik herken echt veel in je schrijfstukje.
      Ik ben onder behandeling van de GGZ al gedurende mijn leven, maar merk dat ze narcisten en narcisme helaas niet vatten en niet echt in de kern snappen wat het inhoudt, en kom er vaak mee in aanraking ook.
      Aan mijn moederskant en moeder zelf, is narcisme gelukkig niet aan de orde, maar wel 2 aangetrouwden van deze familie. Maar met mijn moeders familie heb ik gelukkig heel goed contact met een aantal, ondanks wantrouwen in mensen, maar met hun loopt het toch vaak soepel. De band met mijn moeder is zeer onvoorwaardelijk te noemen omdat zij dat ook is, en kan volledig mezelf zijn, hoe ik me ook voel, en er is alleen maar liefde onderling en kunnen overal over praten, dus echt vet mee geboft, ook dat we nooit onenigheid hebben en nooit wrijving.
      Vanuit mijn vaders kant is narcisme wel aan de orde vaak, en zo mijn vader ook. Al heeft hij de lichtste variant (emotioneel verwaarlozend en afwezig in gezin maar charmant en middelpunt in de buitenwereld + pochen met zijn kinderen incl. met mij pochen naar anderen, maar thuis reageerde hij nooit blij over wat je deed of over positieve eigenschappen van zijn kinderen).
      Gelukkig is mijn vader niet sadistisch of expres gemeen zoals bijna alle (zwaardere?) narcisten wel hebben en dat ook uit verhalen lees. Maar het hooghartige reageren, nooit een keer een spelletje met me willen doen toen ik kind was, de stille maar sterke controle die je voelde en de totale onverschilligheid of het altijd minachtend lachje waarmee hij op mijn positieve verhalen/op mij reageerde, het raar telkens ‘Nee schuden met zijn hoofd’ naar anderen als ik iets zei in een groep die die ander. Wat me het meest beschadigd heeft was ten eerste: Het gebrek aan geborgenheid en privacy, al je geheimen en gevoeligheden werden in de openbaarheid gegooid. En ten tweede ben ik nu ook achter: Het gebrek aan positieve ervaringen en sterkmakende opmerkingen naar mij, ipv totaal niet-reageren, wat hij deed dus. Dat gedrag allemaal hierboven was al genoeg om ervoor te zorgen dat ik nu ik ouder ben dat: Vanaf mijn pubertijd al, na een maand uitval op werk (nooit een baan kunnen volhouden)/ geen school heb kunnen afmaken vanwege mensen wantrouwen en gebrek eigenwaarde, en nog altijd veel jaren in de GGZ zit, hooguit af en toe een dag dagbesteding kan ik aan.
      Nou moet ik zeker meegeven dat ik genetisch gezien misschien ook wel emotioneel/mentaal aangeboren kwetsbaarder ben, net als iemand anders misschien weer zijn hele leven sneller botten kan breken en daar een wat zwakker gen voor heeft, bij wijze van spreken. Maar ondanks de lichtste vorm van narcisme die hij had ben ik wel flink beschadigd ervaar ik, en ben vreselijk schuw naar mensen en vervreemd. Was het narcisme er niet geweest van pa (en zijn familie), maar was er positieve aandacht en vooral geborgenheid, dan was ik denk ik ook geestelijk kleindeels kwetsbaar, maar dan waren mijn problemen veel minder erg doorgeschoten, en had ik mijn kwetsbaarheid zelfs redelijk goed tot heel goed in de hand kunnen blijven houden, al is dat een vermoeden uiteraard, maar het had wel anders verlopen hoe dan ook. En mijn vaders familie heeft daar zeker ook grote negatieve invloed gehad en dat versterkt, omdat daar (net als jij ook hebt in jouw omgeving) enorm veel narcisme voorkomt, ook de sadistische en veel gemenere narcisme zit in de grotere (verdere) familie van mijn vader, echt vreselijke is dat gedrag.
      Ik vind het jammer dat ik niet meer tijd in mijn moeders familie hebt doorgemaakt door meer daarmee af te spreken, maar daar had ik helaas niet de kracht voor, en te veel stress voor om dat aan te kunnen. En ik heb ook vanaf klein kind af aan problemen om me veilig te hechten en rust en veiligheid te ervaren in contacten met mensen, buiten mijn moeder dan.
      Maar dat narcisten aantrekken en om je heen neigen te hebben herken ik ook wel, iig dominante mensen aantrekken, maar de meer open narcisten trek ik aan. Of trek mensen aan, die mij voor het karretje spannen of hard bevelen geven en constant kritiek geven, vaak narcisten vermoed ik maar iets meer half-openlijk narcisme variant, als kind vanaf 9 of 10 jaar trok ik dat soort mensen/”vriendschappen” al aan. Verborgen narcisten stoten mij juist gelijk al van hun af vanaf dat ik adolescent werd. Omdat als ik een verborgen narcist aankijk, dan voel ik gelijk dat hij/zij doorheeft, dat ik hen doorheb, ontzettend angstig is dat. Verborgen narcisten hebben een bepaalde blik en voelen zo ontzettend hard en onveilig emotioneel, bij de eerste ontmoeting al krijg ik daar kippenvel van. Dat zijn mensen dus met een extreme rigide karakterstructuur: Met een neppe, ongeschonden houding, een air, arrogantie , onvriendelijk reageren, en een strenge kritische pinnige blik naar anderen, verborgen narcisme dus.

  4. (korte versie!) Ik zat zelf in een relatie met mijn nicht 6maanden (na het overlijden van haar moeder, (die had zichzelf van het leven beroofd) Mijn inmiddels ex. en biologisch gezien nicht stapte, van een andere relatie direct op mij over, wij kenden elkaar niet, meer dan 40jaar lang nooit ontmoet.) maar uit nu alles blijkt dat er sprake is van deze persoonlijkheidsstoornis, +_4-6weken in onze relatie kwam ik er achter dat ze op een datingsite zat, dit bleef ze ontkennen tot ziek toe, ik pakte haar telefoon af en liet haar zien (nadat ze zei haha je hebt toch geen bewijs, dat ze wel degelijk vreemdging / in tekst was dat een dubbele agenda.) Het creëren van dezelfdentijdslijn maar dan zonder mij erin alsof ze vrijgezel was, dit ging zo door de gehele relatie eigenlijk, mbt de vriendenkring die zij had bestond je nauwelijks niet, in het begin werd je natuurlijk gebombardeerd met lieve woorden en hoe geweldig je wel niet voor haar was.
    ( Ik vroeg mij ook altijd af waarom dit zo overdreven raar aanvoelde (de zogenoemde rode vlag)) Verder op in de relatie waarin trouwen, kinderen krijgen, huis kopen, samenwonen allemaal in sneltreinvaart voorbij kwamen, heb ik achteraf beseft waarom ze dat deed, je houd in die zin geen vinger op je knip en betaald daardoor alles (omdat je toch compleet in een relatie zit “schijnbaar”!) Dit is natuurlijk gelet op het gedrag wat ze liet zien, door opties met alle andere (mannen) openhield natuurlijk de tactiek om je (jaloers af te kunnen stempelen) Het maakt je natuurlijk helemaal ‘chu’’chu’. Wat ik wel wil zeggen is dat ik eigenlijk wel getraind ben/was in het herkennen van dit soort mensen omdat mijn jeugd geen tegendeel bewees mbt emotionele mishandeling van een stiefvader die incest met mijn biologische zus en een moeder met stockholm syndroom. Verder gaf ik eigenlijk toe aan deze relatie omdat het mijn nicht was (ik gaf het excuus zoals zovele hier dat ik dat toch zou moeten kunnen vertrouwen..) Snel uitgelegd zij komt zelf uit een gezin waarin mijn tante ook slachtoffer moet zijn geweest van haar vader ook een top narcist uiterst charmant, ik krijg de rillingen er van toen ik het hoorde mbt de gedachte aan zijn dochter mijn nicht en mijn partner voor 6+ maanden de exacte kopie van waarbij ze geleefd heeft(‘wicked’ Willy zoals zij hem omschijft). Verder heeft ze een broer die ook naast OCD (verzameling van 4700 lego dozen) Ook behoorlijk narcistisch is (met een huis van help mijn man is klusser(extreem)) Hij(mijn neef) mishandeld zijn vrouw uiteindelijk ook. Maar als ik mezelf niet mag vergeten mijn eigen zus die onder toezicht staat en laatst gediagnosticeerd is met Schizofreen (gedesorganiseerd) is hierbij met narcistische trekken niet buiten beeld. Verder moet ik zeggen dat mijn nicht uiteindelijk in onze relatie nadat ze vaak onbereikbaar bleef uiteindelijk op mij de politie heeft gebeld! (de aangifte was huisvredebreuk) In deze nacht waarbij ik werd binnengelaten door haar, en ik probeerde duidelijk te maken dat ik van haar af wilde en zij haar afspraken niet nakwam, had zij natuurlijk wederom een afspraak thuis met een onbekende man. Je raad het al dit kwam haar perfect uit om mij uit te spelen, ik was natuurlijk de jaloerse partner meteen met het oog op stalkende waartegen ze in haar hoofd al een contactverbod had, die !haar! niet met rustlied. Echter zie maar eens te bewijzen dat ik met mijn voorkomen iemand van over de 2m zijnde gestalte niet een vrouw bang gemaakt zou hebben, Echter ben ik gedurende mijn relatie na het ontdekken van de verandering omtrent haar gedrag en na het betrappen van haar op een datingsite(wat ze pathologisch ontkende) gesprekken gaan opnemen omdat ik mijzelf onveilig voelde. Alhoewel ik niet jaloers aangelegd ben, was ik mij bewust dat dit mij in de problemen zou kunnen brengen, je word immers bedonderd. Ik wil ook zeggen dat naast de puzzelstukjes die ik in de relatie heb gehad met mevrouw Nathalie B., ik natuurlijk niet constant hiermee bezig was je probeert ook een beetje te leven binnen de wankele of geheel achteraf niet relatie hebbende.
    Dit is niet makkelijk, en voelt echt compleet aan alsof je geamputeerd leeft van je eigenwaarde en vrijheid binnen jezelf. Ik hoopte eigenlijk dat ik iets over het hoofd zag (de typische het zal misschien aan mij liggen) of dat ze misschien nog borderline zou hebben(dat is nog herstelbaar (leefbaar, ahum..hoor mijn gedachte.. ce trieste.)). Ik kon het aan het einde niet verkroppen dat zij echt werkelijk het volle gezicht is van deze persoonlijkheidsstoornis en dat zij werkelijk niks schuwt om in te zetten tegen je, ik vond uiteindelijk de passieve agressie nog het meest misselijkmakende, het maakte mij naast bezorgt ook reactief, terwijl je hulp bied aan een persoon die je compleet manipulatief alleen aan het misbruiken is. Ik wens alle mannen een beter leven dan dit toe, alhoewel het vaak het negeren is dat vrouwen ipv (puur narcist) vaak als een “bitch” worden bestempeld en inderdaad daar wordt dan makkelijk het probleem over het hoofd mee gezien hebbende, echter is deze vorm van persoonlijkheidsstoornis compleet destructief, het struint echt tegen alle waardes in van menselijkheid en maakt je in het eind compleet monddood. (alhoewel ikzelf ook behoorlijk eigenwijsheid in me heb.) Is dit met betrekking tot herstel echt ziek worden, ik eet bijvoorbeeld al dagen niets, het stomste effect wat ik had, nadat de politie mij meenam (na de valse melding van huisvredebreuk) en ik in een cel kon nadenken wat er gebeurd was, ik mij in 6maanden nog nooit zo veilig had gevoeld, het was natuurlijk het effect van de verbintenis van alle ellende die ik met mijn nicht en vanaf dat moment ex ook had.
    Ik zit nu met de afwikkeling van dit alles, waarbij zij haar “flying monkeys” natuurlijk werk laat doen, dit alles door mij omschreven lijkt natuurlijk op iets van natte vinger werk maak ik probeer het zo duidelijk mogelijk te omschrijven naast hoog empathisch ben ik ook nog eens iemand met een behoorlijk IQ/EQ, het perfecte target voor een in dit geval (verborgen) Narcist met een stukje somatisch erbij (mijn nicht), Ze verschuilt zich vnl met dat ze dingen goed voor heeft in deze wereld. Ze woont nu samen met een jonge huisgenoot, terwijl ze aangaf met mij te gaan samenwonen. (Overigens is het een hartstikke leuke gast.) Ook hij had geen benul van dat wij samen een relatie hadden, ik had aan het eind ook een gooi gedaan naar zowel mensen in haar whatsapp om de stilte te doorbreken dat wij wel degelijk een relatie hadden. Dit was voor die personen vrij schokkend volgens mij, waar sommige mij 5uur lang hebben gesproken lieten ook sommige niets terug horen anders dan dat ze mij berichte(mijn nicht partner) help mijn telefoon ontploft met berichten… die morgen, waarna ik de silent threathment kreeg. Het is zeker niet makkelijk om van dit soort personen los te geraken. En ergens ben ik te stom volgens mij om te beseffen dat deze toxic link die je uiteindelijk hebt met deze personen echt niet zomaar weg is, en nee dat is geen liefde, voor liefde heb je vertrouwen nodig en dat was er voor deze relatie gelukkig niet, die link die het wel was is de hoop die ik vnl had in een band, maar die is behoorlijk naast beschadigd ook nu in een poel van onzekerheid beland. Nog op een sidenote verder is ze na de het bellen van de politie, behoorlijk triomfantelijk te werk gegaan en had ze binnen notime een telefoontje met mijn neef gepleegd, echter heb ik gedurende mijn relatie met NB mijn verloop tegen alles en iedereen verteld aan mijn kant, zij waarschuwden mij eigenlijk meteen voor het gedrag wat zij liet zien, echter bleef ik volhouden omdat ik mijzelf besefte dat ik natuurlijk maar 1kant van het verhaal vertelde. Het is verder zo dat binnen de relatie die we hadden de gesprekken die ik vooral assertief aanging geen enkel nut hadden. En ik voel al schrijvende dat ik wel kan blijven schrijven maar ik moet mezelf helpen herinneren dat dit de korte versie betrof. Een fijne dag, en voor zij allen die hetzelfde meemaken veel sterkte de komende tijd.

    1. Sterkte RN!
      Goh wat een verhaal. Hopelijk kun je ver uit de buurt blijven van deze dame en de rest v d familie.
      Succes met herstellen en verwerken.
      Gr

  5. Lieve mensen.
    Al de verhalen pijn verdriet wanhoop en ongeloof zo herkenbaar.
    Ik heb me veel verdiept in narcisme en alles wat daarover geschreven wordt.
    Het heeft me geholpen om in te zien dat ik bij mezelf moet blijven.
    Veel sterkte allen praat erover het helpt.
    Lieve groeten Riekie 🍀

  6. Ik ben zo blij deze site gevonden te hebben. Ik heb me door een relatie van 8,5 jaar geworsteld en daarna het loslaten van 3 jaar. Ik heb mezelf sinds een jaar behandeld voor relatieverslaving en codependentie. Die stap kon ik pas maken nadat ik erachter kwam dat in een relatie als de onze er altijd 2 de tango dansen. Ik heb mezelf al die jaren al aanstichter gezien en was verantwoordelijk voor alles. Ik heb te maken met een verborgen narcist en iedereen is dol op hem. Hij heeft mensen verteld dat ik een borderline stoornis heb en heeft dat nooit willen terug nemen. Mijn reacties op hem waren inderdaad van een aard en heftigheid die ziekelijk was. Gevoed door mijn trauma van vroeger. Mijn vader sloeg mijn moeder en ik heb ze betrapt met zijn handen om haar keel. Toen ik net in relatie was met mijn ex voelde ik haarfijn aan tot waar ik kon gaan, welke onderwerpen off limit waren. Ik heb me daar aan gehouden, gedreven door het trauma van geweld, bang voor hem. Zijn passieve agressie liet mij duidelijk weten wat mijn plaats was. Een paar keer heb ik deze grens niet aangehouden en is het geëscaleerd in geweld. Ook dat wist hij mij en alleen mij te verwijten. De schellen vallen mij van de ogen en dat is zo’n grote zet in de genezing. Die diepe intuïtie die ik had, ik lees ze in de informatie over wat narcisme is. Ik heb jaren met depressie geworsteld en vele jaren van mijn jonge kinderen gemist door niet emotioneel beschikbaar te zijn voor hen. Soms vreet de schuld daarover zozeer aan me! Hij ziet niet eens dat onze kinderen te lijden hebben gehad onder ons tumult. Ik moet niet alleen mezelf op de rit krijgen maar emotioneel gezien, het hele gezin. Het is zwaar, maar wordt steeds makkelijker, omdat ik weer bij mezelf kan staan, als steun en toeverlaat. Ik zou graag met een coach of lotgenotengroep werken, ik merk dat ik erover wil delen. Bijna niemand eigenlijk, niemand, begrijpt of gelooft het en ik moet nog dagelijks dingen opruimen en doorvoelen. Hoe iets zo subtiel zo verwoestend kan zijn….

    1. Hoi Maria. Jouw verhaal heeft zoveel overeenkomsten als met vele hier. Ja jij word niet geloofd. Maar hier op deze site wel. Ik ben een een man en heb ook in zo een situatie gezeten. En eerlijk een heleboel komt over een. Zij was goed en ik niet niet voor mijn kinderen noem maar op. Maar ik heb overwonnen. Want zij is er niet meer en mijn kinderen komen weer gezellig. Ja Maria ik geloof jou wel. Want je verzint niet zo een verhaal. Ik ook niet.
      Heel veel sterkte ik hoop dat jij hier de hulp gaat vinden om het af te sluiten.
      Mvg Willem

    2. Hoi Maria,
      Allereerst sterkte en zou ik jou graag ook zeggen: het is niet jouw schuld. Ik vraag mij af waar jij jezelf voor codependency hebt laten behandelen. Ik zou graag een coach willen en of therapeut maar het lukt mij maar niet binnen het regulier juiste therapie en behandeling, coaching te krijgen. Ik heb zelf al tal van opleidingen, trainingen, therapieën, cursussen gedaan die ik niet vanuit de zorgverzekering vergoed krijg en binnen de zorgverzekering krijg ik niets behalve eigen risico betalen voor intakes en gesprekken met een praktijkondersteuner die ook zegt; ik kan je hier niet mee helpen. Inmiddels ben ik dus 8 jaar niet meer in staat te werken of te leven. Maar aan het overleven. Dus lotgenoten groepen zou ik erg leuk vinden.
      Verder denk ik zelf te gaan coachen langzaam aan beginnen.
      Sterkte met de kinderen en jouzelf.
      Warme groet

    3. Ik zou ook graag met lotgenoten in contact komen. Narcistisch moeder. Zie heel de familie niet meer. Weet niet hoe ze het gedaan heeft maar mijn dochter woont nu bij haar. Ik herken mezelf niet meer. Huilbuien boos . Hoe heb ik dit laten gebeuren ? Waarom is er niet 1 persoon in de familie die me steun geeft. Alles is zo ingewikkeld.

      1. Lieve Gina,
        In 2013 had ik opeens ook niemand meer. Ik begreep er he-le-maal niets van. Ik zat dagenlang in mijn ochtendjas achter de computer of lag wezenloos in de bank. Bij mij was het mijn vader die dit allemaal veroorzaakt had. Ik zag het ergens wel, maar kon het niemand uitleggen en als ik dat al probeerde hoorde ik mijn warrige verhaal zelf. Ik vond het zelf niet warrig overigens hoor, voor mij was het duidelijk, maar uitleggen aan anderen om zo toch tot een soort van oplossing te komen (waar ik toen nog vanuit ging dat dat zou gaan gebeuren omdat het niet logisch was dat er geen oplossing zou komen) was onmogelijk. Ik was dus verbannen van de familie, van vrienden, van iedereen. Ik had niks gedaan, helemaal niks. Dat vond ik nog het ergste,het onbegrijpelijkst en heel erg pijnlijk al dat onrecht. Bleek later dat mijn vader zijn weg om hier te komen al jarenlang gebaand had. Hij was me altijd voor. Ja, niet uit te leggen, zoals jouw verhaal ook niet uit te leggen valt aan onwetenden. Maar wel aan lotgenoten!
        Ik kwam bij toeval op het.verdwenenzelf terecht en las daar mijn verhaal in meervoud. Ik ben toen huiverig (want ja, ik geloofde eigenlijk nergens meer in) naar een workshop van het.verdwenenzelf geweest. Daar werd ik voor het eerst volledig gehoord en geloofd. Allemaal mensen die mijn verhaal aanhoorden en bevestigden, die dezelfde verhalen vertelden. Dat was een verademing! Ik werd gehoord, gezien en niemand vond het gek. Niemand had vragen. Het was voor mij een warm bad. Om 17 uur was het afgelopen en ik wilde niet weg daar;) Ik raad het je echt aan. Het gaf mij een groot stuk van mijn zelfvertrouwen terug en ik kon op deze manier weer een weg inslaan. Mijn pad liep niet langer dood.
        Herkenning, erkenning en bevestiging ontving ik van lotgenoten. Dat was fantastisch. Dan ben je er nog niet, maar kun je in elk geval weer aan je eigen nieuwe weg timmeren. Doen!

        Liefs M.

  7. Ik heb recent een website ontdekt van een coach, die ik vroeger gekend heb als mijn afdelingshoofd (hoofd personeelszaken). Zij was een narcist, en hoorde – volgens haar – ook stemmen in haar hoofd. Zij heeft als afdelingshoofd een spoor van vernielingen onder haar medewerkers achtergelaten. Zij probeerde altijd de schuld op de medewerker af te schuiven, en heeft daardoor veel medewerkers kunnen ontslaan. Ik kon dankzij een andere medewerker die dicht bij haar stond, een andere functie binnen het bedrijf krijgen. Dat is allemaal lang geleden. Een medewerker kwam door haar zelfs in een psychiatrische inrichting terecht. En nu zag ik haar – tot mijn grote verbazing – terug als een zogenaamde coach.

    1. Ernstig Melanie, dat is overigens ook de reden dat we onze coaches en therapeuten zorgvuldig screenen op verschillende criteria.

    2. Hoever kan dit gaan?! Schrik van herkenning! Jaren geleden had ik een direct leidinggevende die zich focuste op degene die ze weg wilde hebben. Diegene helemaal afbrak, emotioneel en fysiek en dan haar slag sloeg. Dit is bij collega’s en verschillende bedrijven gelukt. Ook op mij kwam de focus te liggen. Doordat ze alle ruimte kreeg werd ze overmoedig en dat heeft haar de das omgedaan. Uiteindelijk moest zij weg en kon ik blijven. Uitzonderlijk voor die tijd.

  8. Heel heel hartelijk bedankt! Het is zo´n opluchting dat ik niet alleen ben. Ik heb me er zo lang voor geschaamd dat ik zo´n vader heb. Zo charmant maar ondertussen ook heel heel anders. Ik heb het contact meerdere malen verbroken en toch iedere keer ook weer gezocht. Maar onlangs was de maat vol en nu heb ik er vrede mee dat er geen contact is (dat er in wezen nooit echt was), al doet het pijn soms. Het heeft enorm geholpen te erkennen wat er is en wat er niet is. Al deze super goeie informatie doet me toch weer de schellen van de ogen vallen, puzzlestukkjes vallen op hun plaats. Hartelijk dank!!!

  9. Na een lange relatie ben ik in een zware depressie gekomen. Langzamerhand kwam ik er achter dat het niet alleen mijn verleden was en mijn werk maar vooral mijn relatie waardoor ik steeds het gevoel had te zullen stikken. Angst en paniek. Woede en schaamte. Had ik maar eerder iets geweten van narcisme en emotionele mishandeling. Had ik maar naar de alarmbellen geluisterd. Nu zat ik in een huwelijk met kinderen en gezamenlijk bezit. Wat een strijd! Hij laat me niet los, blijft traineren, kleineren, negeren, manipuleren terwijl er nog zoveel geregeld moet worden. Het is zo fijn om te lezen en beseffen dat ik niet de enige ben die uit de klauwen van een narcist probeert te komen en te blijven en hoe moeilijk dat is. Zijn er groepen van lotgenoten? Om elkaar te steunen en te erkennen en te herkennen? Om van elkaar te leren? Ik heb daar wel behoefte aan merk ik. Verhalen delen, heling. Dan hoor ik het graag!
    In ieder geval allemaal veel sterkte.

    1. Heel heftig Nar, wat je hebt moeten meemaken, of nog steeds meemaakt. Wat je zou kunnen doen als je met lotgenoten samen wil zijn en verbinding en herkenning zoekt, is onze basisworkshop “Hoe (h)erken ik narcistische mishandeling en hoe leer ik het te hanteren?” volgen, onder begeleiding van een ervaren trainer/therapeut uit ons netwerk. Voor meer informatie, zie: https://verdwenenzelf.org/workshops/.

  10. Na een destructief huwelijk van 7 jaar met geweld en geestelijke mishandeling, kwam ik hem tegen, net twee weken alleen, totaal stuk van de aangevraagde scheiding door inmiddels mijn ex man. Ik ging uit en daar was hij, totaal andere type man waar ik op normaliter op val, maar ik dacht ik geeft het een kans, hij verwende mij op financieel gebied en ook mijn emoties mocht ik uiten. Het kon niet op en na een jaar vroeg mij ten huwelijk. Ik merkte wel dat hij behoorlijk dominant was, zijn wil is wet naar zijn personeel en familie toe. Het geven van grote feesten gaf hem het gevoel van genieten. De verkering tijd duurde een jaar en daarna zorgde hij voor een grootse bruiloft met alle toeters en bellen. En hierna begint de ellende. Ik verhuis naar zijn woonplaats, waar ik erg aan moet wennen. Mijn woning blijft achter voor mijn net volwassen kind. Vanwege mijn werk en de lange reisafstand kies ik ervoor om twee dagen in mijn eigen huis te slapen en dan midden van de week naar huis te gaan, naar mijn man.

    We hebben het ontzettend leuk, we gaan uit, winkelen, vakantie het kan niet op. Maar ik merk wel dat hij emotioneel niet echt beschikbaar meer is. Hij heeft een behoorlijke muur opgebouwd waar ik niet doorheen kom. De hand om mijn been, het verdwijnt. De intimiteit verdwijnt en op een ochtend na korte tijd misschien een maand, zegt hij dat hij niet zichzelf kan zijn. De onderdanige vrouw in mij, smeekt huilt en we gaan weer verder. Praten is er nooit bij. Dit gebeurt nog een aantal keren. De tussenliggende tijd is het superleuk. Het is telkens wat ik doe wat hem zo maakt zegt hij, te veel tv kijken, te veel op mijn telefoon, te veel aandacht aan mijn kind die toch al volwassen is. Ik probeer het aan te passen, want het is geven en nemen. Ondertussen blijft het geven van etentjes en laten zien aan de buitenwereld hoe goed hij het financieel heeft. En dan komt corona….

    Er is niets meer te laten zien, het thuisblijven sloopt hem, het maakt hem super depressief. Hij kan alleen maar afgeven op het beleid. En intussen loop ik op eieren. Als ik iets zeg wat hem raakt dan zal dit leiden tot een scheiding en dat wil ik niet. Ondanks dat ik heel goed weet dat dit geen liefde is wil ik hem. Hij koopt intussen van alles voor mij. Zaken die ik niet wil en niet nodig heb. Dan gaan de winkels dicht. Hij valt verder naar beneden. Geen vakantie, geen manier voor ontspannen. Hij raakt gefrustreerd. Voor de zevende keer stuurde hij mij weg. Ik ben kapot. Want ik denk alleen aan de leuke man die ik drie jaar geleden heb leren kennen. Ik weet dat het niet goed is. Dat als ik morgen terug ga, ik drie weken later weer buiten gezet wordt. Ik ben in de war want hij probeert op zijn manier wel op financieel opzicht voor mij te zorgen.

    Ik weet niet of dit iets met narcisme te maken heeft. Wie kan het zeggen? Ik weet alleen dat het me sloopt, ik kan niet aan zijn eisen voldoen. Ik loop op mijn tenen. Gek word ik er van. Lichamelijk en geestelijk gesloopt voel ik mij. Hij heeft aangegeven dat hij niet meer wil. Dat als ik er niet ben in huis hij rust in zijn hoofd krijgt. Het hem ook geen verdriet kan doen. Hij geeft toe dat hij ook fout heeft gehandeld maar dat scheiden echt het beste is. Ik wil niet scheiden, ik wil de man terug die hij was. Ik moet in behandeling. Beschermd worden tegen mij zelf. Ik weet het.

  11. Door mijn psycholoog heb ik het boek van Iris aanbevolen gekregen. Jaren heb ik gedacht dat mijn vader een autoritaire autist was maar nadat ik aan mijn psycholoog vertelde hoe het erbij ons thuis aan toeging heeft ze me verteld naar aanleiding van de voorbeelden die ik gaf dat een autist zoiets niet zou doen en een narcist wel. Hierdoor ben ik mij in het onderwerp gaan verdiepen en ben ik het boek van Iris gaan lezen. Ik merk zelf wel dat ik het moeilijk vind waar dingen bij mij vandaan komen. Heel veel dingen herken ik en ook de symptomen die er bij komen kijken herken ik maar mijn narcistische vader was niet het enige waarmee ik mee moest opgroeien. Zo heb ik ook een moeder die manisch depressief is en heb ik nog een aantal traumatische dingen meegemaakt in mijn jeugd waardoor ik dus niet weet waar dingen bij mij vandaan komen en of de symptomen dus bij mijn vader vandaan komen of ergens anders. Herkent iemand zich hierin die verschillende trauma’s op verschillende gebieden heeft meegemaakt?

  12. 10 jaar geleden vluchtte ik bij hem weg. Puur uit overlevings-instinct. Mijn weg naar inzicht begon toen pas. Praten met diverse exen opende mijn ogen. Bij die had hij een straatverbod gekregen, de andere bijna vermoord (de trap af gegooid en op de grond, terwijl hij haar keel dichtkneep, water in haar mond gegoten) enz. Zo heftig. Mij sloeg hij niet maar maakte hij zo onzeker, dat is met geen pen te beschrijven. Toen ontdekte ik jullie site en het boek. Wauw, een wereld van herkenning openbaarde zich. Met terugwerkende kracht kwam ik tot inzicht. Zelfinzicht uiteindelijk. Ik heb daar zoveel aan gehad, onbeschrijflijk. De reden dat ik nu pas schrijf is dat ik jullie site met succes heb door kunnen geven. Een jonge meid die ik ken, heeft er ook zoveel aan. Dus dankjewel voor alles….

    1. Hoi Judith,
      Heel fijn om te horen dat je zoveel aan onze site en mijn eerste boek hebt gehad! En fijn dat je ook anderen hierop wijst.
      Het is niet niks wat je hebt meegemaakt, veel sterkte met je proces. Dat de stijgende lijn hierin zich mag voortzetten.
      hartelijke groet,
      Iris

  13. Ik wil graag ook een reactie plaatsen omdat ik zoveel haal uit al jullie reacties. Zodat de volgende na mij ook kan lezen dat zij/hij niet de enigste is. Maar ik merk ook dat ik niet zo goed durf. Bang dat ‘zij’ het misschien leest. ‘Zij’ mijn schoonzuster die bij stichting veilig thuis werkt, bij jeugdzorg werkt. ‘Zij’ die mijn hele schoonfamilie al haar hele leven controleert, domineert en manipuleert. Wanneer je het ineens ziet, dan is het zo helder. De verbanden, de trucks, de manipulatie. De herkenning is zo groot. ‘Hoe ze het gedaan heeft weet ik niet, maar ook mijn kind woont nu bij haar, ook ik lig al dagen laveloos op de bank en zit al dagen in me badjas achter de laptop. Ik zou graag alles vertellen maar durf het niet. Niemand die het toch gelooft. Je wordt weggezet als de ‘hysterische moeder’. Je staat met je rug tegen de muur. De machteloosheid is gekmakend. Mijn zenuwen staan op scherp. De constante twijfel ‘ben ik nou gek? De hele situatie is een grote shitshow en ik kan helemaal niks doen of zeggen. Ze heeft ons kind meegenomen. Ze heeft hem bewerkt, als een perfect storm valt alles nu op de plek zoals zij het eigenlijk al jaren heeft geplant. Achteraf bleek dat ze gewoon op de loer lag. Achteraf bleek, dat we vanaf het begin kansloos waren. Ik weet hoe ik klink, ik zou mijzelf ook niet serieus nemen, ik ben paranoïde, ik ben hier degene die ‘moeilijk doet’.
    Gelukkig staan mijn man en ik sterk naast elkaar, al 25 jaar zie ik en maak ik van dichtbij mee wat ze hem aandoen en al zijn hele leven aangedaan hebben. We hebben al meerde keren ‘no contact’ gehad, maar op de een of andere manier, door de jaren heen, zitten ze toch ineens weer aan je keukentafel. Je wilt je opgroeiende kinderen hun familie niet ontnemen, tot dat je er langzaamaan achter komt dat ‘zij’ onder de radar een relatie aan het opbouwen waren met onze kinderen buiten ons medeweten om en nu is het te laat. In een maand tijd is mijn hele gezin uit elkaar gevallen. Hoe kan je niet aan jezelf twijfelen?! Als het allemaal zo relatief makkelijk uit elkaar valt, hoe kan het niet aan ons liggen?!
    ‘Staying grounded in reasoning’, is wat mij op dit moment overeind houdt. Want wanneer ik hardop uitspreek wat er allemaal gebeurd, wat ‘zij’ doet en gedaan heeft, het is bizar.
    Ik begrijp best dat men denkt dat het aan mij/ons ligt. Hoe ‘zij’ naar de buitenwereld toe zijn en doen, hoe ze werkelijk iedereen weten te betoveren. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Je kunt helemaal niks. En -poef- weg zijn mijn kinderen. En alles wat wij zeggen of doen wordt als munitie gebruikt, alles wordt omgedraaid en tegen je gebruikt.

    1. Dag Celine, wat een vreselijke gebeurtenis schrijf je hier. Ik ben er even stil van. Wat moet het moeilijk zijn om dit allemaal te zien gebeuren en mee te maken. Ja ik weet hoe narcisten de mooierik weten te spelen en dat je als gewoon mens daarvan stress krijgt en dan zien de mensen je stress en denken dan dat het dus aan jou moet liggen. De stress heeft een reden, roep ik altijd, maar ja vaak ben je roepende in de woestijn. Alsof het brein van iemand die het niet zelf heeft meegemaakt het simpelweg niet kan bevatten, het valt buiten alle logica om.. toch?
      Shit meid, je gezin zo uit elkaar te zien vallen. Ik weet dat tips geven soms echt niet goed vallen, maar toch wilde ik je aanraden om te blijven bewegen met je fysieke lichaam om de stress kwijt te raken en een beetje ruimte in je hoofd te vinden. Ik weet dat die bank aantrekkelijk is en je soms te moe kan zijn. Maar toch, als het je lukt te bewegen, dan helpt het je lichaam de stress te ontladen. Bah wat zijn het toch een stelletje misbaksels. De toekomst is nog niet bepaald, wie weet ontdekken je kinderen zelf het 1 en het ander en komt het contact wel weer terug. ‘Staying grounded in reasoning’ is een mooie om aan vast te houden, en aan je man en je relatie. Ook wel interessant dat je werkt bij jeugdzorg en je dan kinderen van je familie kan opnemen. Dat lijkt me ook een gevalletje van misbruik maken van je positie. In ieder geval zou ik dat zeker voor het voetlicht gooien als de tijd rijp is.

      Succes Celine, take care…

  14. En wat doe je als je een moeder hebt met een narcistische persoonlijkheidsstoornis?
    Daar kun je niet zomaar afstand van nemen en uit je leven verbannen, die band blijft altijd bestaan.

    Al zo’n 10 jaar of meer , ik weet het niet meer , heb ik geen contact meer met mijn moeder en door haar ook niet meer met mijn jongere zus en broer en familie. Iedereen heeft zij gemanipuleerd en leugens verteld en geeft mij overal de schuld van.

    Het contact met mijn moeder is van jongs af aan moeizaam, ik kan mezelf niet herinneren dat ik een knuffel van mijn moeder heb gekregen of op een andere manier echte liefde/warmte heb gevoeld. Ik had daar als kind/puber zijnde veel behoefte aan maar werd telkens weg geduwd als “jankerd” en “ sentimentele trut”. Al jong had ik sterk het gevoel ontwikkeld dat ik minder-waardig was en er niet mocht zijn zoals ik ben. Ik deed er niet toe!

    Maar het gekke was , als er visite was speelde mijn moeder de “rol” van de perfecte moeder. Dit was zo verwarrend en ik speelde mee, dat was de moeder die ik wilde.
    Ik voelde altijd instinctief aan dat ik niks kon/mocht zeggen en speelde het toneelstukje mee en zei de dingen die mijn moeder op dat moment graag wilde horen. Ik kan me nog herinneren dat ik in zo,n situatie een keer zei dat ik uit zo’n warm nest kwam en dat altijd alles met elkaar uitgesproken werd. Nou niet dus!

    Ik heb altijd gevoeld dat er iets niet klopte, mijn moeder was anders dan de moeders van mijn vriendinnen, als ik die al had. Want er deugde er geen één en ik geloofde mijn moeder uiteindelijk waardoor vriendschappen verbroken werden.
    Heb dus ook nooit geleerd hoe je vriendschappen moet onderhouden en sterk het gevoel ontwikkeld dat er toch niemand op mij zit te wachten.

    In 2008 is mijn vader overleden en vlak na zijn overlijden is het pas echt begonnen!
    Keer op keer heeft mijn moeder mij alleen laten zitten, is ze afspraken niet nagekomen, heb ik haar letterlijk betrapt op leugens , heeft ze zulke gemene dingen gezegd ( waar natuurlijk niemand bij was) . En als ik dan eindelijk alle moed verzamelt had om haar daarop aan te spreken moest ik geen oude koeien uit de sloot halen.
    Mijn gevoelens deden er niet toe !!

    Maar mijn moeder vertelde dan tegen mijn jongere zus en broer dat ik weer tegen haar tekeer was gegaan en haar telkens zoveel verdriet deed. En zij geloofden en geloven dat . Dat neem ik ze niet eens kwalijk , want ik geloofde mijn moeder ook altijd op haar woord. Een kind is zo loyaal naar een ouder toe, daar moet heel wat voor gebeuren wil daar een breuk tussen komen.

    Ik heb heel veel therapieën gevolgd en het gaat “goed “ maar altijd blijft er een gevoel van alleen zijn.
    Gelukkig heb ik 2 geweldige kinderen en een lieve partner en heb ik het anders gedaan met mijn kinderen. Voor hen ben ik de moeder geweest en nog steeds die ik zelf graag gehad had.

    Ik kan er een boek over schrijven pfff. Ik zou best nog wel eens met mijn moeder willen praten , ze is nu 78 jaar al aardig op leeftijd dus , maar ben zo bang om wéér gekwetst te worden. Ik heb al 3 pogingen gedaan en elke keer weer teleurgesteld thuis gekomen. Dat is nog zachtjes uitgedrukt. Maar wat als ze komt te overlijden?
    Zit ook weleens te denken om mijn zus en broer een brief te schrijven?

  15. Ik vroeg mij af of ze bij moviera (utrecht) bekend zijn met narsistische mishandelingen en gevolgen ervan en of ze daar hulp voor bieden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *